Szlak transportowy

[Souei]

Oh... jakież to było wzruszające... Biedna Nanami w końcu mogła dać upust swoim emocjom, co Souei obserwował z bardzo dobrze ukrywanym zadowoleniem. Gdy dziewczyna przeczytała to co jej podał w końcu coś w niej pękło, a Matsuda w tym momencie był oczywiście przy niej, zaoferował swoje ramię i przytulił serdecznie, gdy wtuliła się w niego i zaczęła szlochać. Szkoda, że nie widziała w tym momencie jego wyrazu twarzy, na której nie było współczucia ani troski. Malowała się tam zimna kalkulacja i satysfakcja z tego, że udało mu się oszukać tą niewinną duszę. Teraz była już jego i nie będzie sprawiać problemów. Miał ją dokładnie tam, gdzie chciał.
- No już, już... spokojnie... Nie wiem dokładnie co czujesz, ale kiedyś przydarzyło mi się coś podobnego. Na razie po prostu mi zaufaj, a potem na pewno wszystko się ułoży. - Kolejne kłamstwa płynęły z jego ust bez żadnych wyrzutów sumienia. Jedno jednak Souei mógłby jej obiecać już teraz i to całkiem szczerze: nieprędko zobaczy swojego ojca. Dla niej to chyba dobrze, skoro nie chciała mieć z nim nic wspólnego?
Gdy w końcu się od niego odkleiła, była już trochę spokojniejsza i wkrótce potem mogli ruszać w dalszą drogę. Ta rzeczywiście przebiegła dość gładko, Nanami naprawdę nie próbowała uciekać, a nawet zaczepiała Pazura pytaniami i rozmową. Matsuda był zadowolony z tego, że udało mu się nawiązać z nastolatką tą nić porozumienia, jednak ani na chwilę nie przestawał widzieć w niej przede wszystkim celu porwania. Pod maską miłego chłopaka, który pilnował jej w drodze do Shigashi cały czas krył się chłodny profesjonalizm i dbałość o to, aby przede wszystkim nie wypaść z roli. Karmił ją więc kłamstwami o swoim życiu, że jest shinobi, który pomaga Osadzie, a czasem nawet za darmo służy biedniejszej ludności oddając im drobne przysługi. Mówił, jak wielkie jest miasto i że gdy dotrą na miejsce, pokaże jej wszystkie najciekawsze miejsca, gdy "to wszystko się już skończy". A ona... cóż... chłonęła to wszystko i wierzyła, nawet gdy powiedział jej, że aby rozmawiać ze zwierzątkami najważniejsze jest po prostu czyste serce i dobre intencje. Czasem te głupotki były nawet rozczulające, ale na koniec dnia Souei nigdy nie był nią zauroczony i nie miał wątpliwości, co z nią zrobić po osiągnięciu Shigashi.
Dlatego gdy w końcu doszło do spotkania pod murami kupieckiego miasta, Pazur nie wahał się co zrobić z dziewczyną.
- To jest dziewczyna, a tu jest wszystko napisane. - Wskazał najpierw głową na Nanami, a potem wyjął garść papierów z torby i podał je kobiecie. Tyle. Nawet nie spojrzał na biedne dziewczę, gdy zdradzał jej zaufanie i być może już nawet przyjaźń, ale to wszystko, od początku do końca, było częścią planu. W tym momencie Matsuda był już wolny, więc skorzystał z tej wolności bezzwłocznie, zostawiając porwaną dziewczynę w rękach innych członków Rodziny. Nareszcie był w domu i nie mógł się już doczekać, aż bachnie się na swoje własne łóżko. Pieniążki ze zlecenia mogły poczekać do rana.

zt. po poście Tetsurō

[Tetsurō]

"Córkoo Rybakaaaa!!"

Misja A dla Souei'ka

61 / 61

Kiedy tylko Nanami dostrzegła otaczających ich osiłków, spojrzała na Souei'a, który przecież przez całą wyprawę był jej przyjacielem. Opowiadał jej o czystym sercu do zwierzątek i o tym w jaki sposób pokaże jej miasto, na pewno ją ochroni, co nie? No jak się okazało, nie koniecznie. Kiedy dostrzegła minę swojego opiekuna-porywcza, sama nie wiedziała co ma myśleć. Czy została zdradzona po raz kolejny? A może tak właśnie miało być? Może taki był plan jej ojca? Znowu zamknęła się w sobie i zaczęła rozważać to wszystko co może się teraz wydarzyć.
W tym czasie kobieta, która zleciła Matsudzie zadanie, odebrała od niego dokumenty i zaczęła je przeglądać. Widać było jak jej się oczy świecą, kiedy czytała kolejne linijki z interesującymi informacjami. Uśmiechnęła się pod nosem, a następnie zapieczętowała całość w zwoju, który miała w swojej torbie przy pasie. Nie potrzebowała nic więcej od naszego bohatera. Szczegóły całej wyprawy nie interesowały ją, w końcu jeśli wydarzyłoby się coś wartego uwagi, Souei by o tym wspomniał. Skinęła jedynie głową, pozwalając w ten sposób odejść naszemu rzeźnikowi, a następnie podeszła do dziewczyny. Zaczęła opowiadać jej o tym co teraz będzie, że jest przyjaciółką jej ojca i że w spokoju się nią zaopiekują. Zaczęła ją karmić kolejnymi kłamstwami, dokładnie tak jak robił to nasz Pazur podczas kilku dni podróży. To jednakże średnio go interesowało, on teraz miał jeden cel, porządnie się wyspać w swoim łóżeczku. Dlatego też skierował się do bram osady, pozostawiając za sobą kogoś, kto stanie się teraz nie wartą wspominania przeszłością. Dziewczyna jeszcze przez chwilę patrzyła jak jej ochroniarz odchodzi, przez chwilę wyglądała jakby chciała się pożegnać, jednakże skoro nie czuł takiej potrzeby, ona nie była w pozycji aby naciskać. Odprowadziła go wzrokiem a następnie wraz z nową towarzyszką ruszyła w stronę miasta, dowiedzieć się jaką przyszłość przygotowała dla niej rodzina Akiyama. A jaka ona będzie... To czas pokaże.

Tajemnicza Kobieta
Róża Aiko
Jedwabisty
Mishura Kyoko
Mikomoto Tadashi

Dla Sprawdzających :

Stan ekwipunku :

• -1 Pigułka żywnościowa
• +1 Notka Wybuchowa

Misja Zakończona Sukcesem!

[Misaki]

Misaki z uśmiechem przyjęła to, że Zan na nią czekał. Poczuła jak serce zabiło jej mocniej, skinęła mu lekko głową na znak, że mogą ruszać i idąc ramię w ramię z bratem mogli iść na spotkanie trzeciej z nich.
-Myślę, że jak ciebie nie będzie to Ruushi przejmie dyżur w kuchni, a Murai będzie jej dzielnie pomagał... no i Goro zjadał co tam zrobią... mam nadzieję, że Azu-kun znajdzie więcej czasu by spędzić go w domu. Bardzo dużo na siebie bierze i praktycznie wcale go nie widuję - zaczęła rozmawiać z Zanem, wspominając o najstarszym bracie zmartwiła się mocno. Ostatnio bardzo mało bywał w domu, ciekawe co go tak zajmowało. Na zapowiedź karczmy rozpromieniła się -Nie obrażę się za noc w karczmie i gorącą kąpiel! Znaczy... - dopiero po chwili dotarło do niej, że się za bardzo podekscytowała, miała pokazać, że nie potrzebuje wygód i jej trening na coś się zdał, a na słowo karczma odpaliła się jak Goro na jedzenie -To jak będzie czas, żeby nie opóźniać misji... - dodała zawstydzona wbijając wzrok w punkt przed sobą.
Zwycięstwo pod postacią zaskoczonej miny Yachiru było wystarczającą nagrodą, udało jej się zrobić dobre wrażenie. Pokazała, że nie jest tak beznadziejnym przypadkiem i należy się z nią liczyć! Dobra, wcale to to nie oznaczało, ale cieszyła się, że zabrała jej sprzed nosa szansę na wredny komentarz. Pytanie o to co mają zjeść przyjęła entuzjastycznie i zgodziła się na samo-warzywne danie - było ono bardziej dietetyczne. Dalej cieszyła się triumfem/ To było na tyle duże zwycięstwo, że jakoś zniosła wizję spania w obozie. Tylko niech ktoś umie rozłożyć namiot.
Namiot. Tak. To była ważna sprawa o której nikt nie pomyślał, albo po prostu jej nie posiadał. Misaki nie zdawała sobie na czym polega obozowanie. No bo skąd miała niby to wiedzieć. Obozowanie oznaczało, że spało się pod gołym niebem. Na dworze. Na ziemi. Pierwszy raz gdy rozbijali obozowisko nie było łatwo. Mało kto wiedział jak ma się za to zabrać. Głównie Yachiru posiadała jakąś wiedzę, którą przekazał jej doktorek, aby mogła sobie poradzić w terenie, ale Misaki i Zan? Koniec końców byli jak dzieci we mgle. Po długich negocjacjach zdecydowali się na jedną polanę, którą łatwo bylo obserwować przed atakiem, a z drugiej strony można było się tam schronić przed deszczem - było tam jedne duże, rozłożyste drzewo.
Udało się całej trójce dojść do konsensusu, aby podzielić zadania. Misaki zbierała liście i miękki mech aby zrobić z niego legowiska pod kocyki, aby odizolować od zimna - oznaczało to niestety walkę z robactwem co ogromnie ją przerażało i raz nawet nie udało jej się ukryć głośnego krzyku gdy jeden ogromny ją zaskoczył.Był wielki jak jej ręka!!
Yachiru zbierała opał aby rozpalić ognisko - była wiosna i noce dalej potrafiły być zimne. Trzeba było przygotować tyle drewna aby starczyło do rana.
Zan za to został oddelegowany do tego co umiał najlepiej - do szykowania kolacji. Wszystkim kiszki już marsza grały. Była to największa osłoda tego dnia. W końcu wylosowały to najlepiej gotujące rodzeństwo.
W końcu każdemu z nich udało się wykonać swoje zadanie i mogli zasiąść przy stole z miską warzywnej potrawki. Ognisko i las to była idealna okazja do... strasznyc opowieści! Samotne nastolatki z daleka od cywilizacji. Misaki była tylko biernym słuchaczem, gdy to pozostała dwójka wiodła prym - jedyne czego im bardziej brakowało to alkohol, tylko on dopełniłby ten wieczór. Ale nie każdy bawił się tak dobrze... Opowieści przeraziły Misaki tak mocno, że pół nocy dygotała zawinięta szczelnie w kokonik przy ognisku, z boku trudno było stwierdzić czy dygotała ze strachu czy z zimna - obie opcje były równie prawdopodobne. W końcu jednak noc minęła i trzeba było wstać i ruszyć w drogę... wyjątkowo długą.
Trzeci dzień był najgorszy. Wtedy najbardziej dało jej się we znaki to, że jej buty nie należały do wygodnych. Poczuła to już dnia pierwszego, ale zrzuciła winę na nieprzyzwyczajenie. Drugi dzień i bolące stopy były winą zmęczenia po dniu wcześniejszym. Misaki była pewna, że jak przyzwyczai się do ciągłego chodzenia, to nogi magicznie przestaną ją boleć. Gdy trzeciego dnia zobaczyła na białych skarpeteczkach krew wystraszyła się ogromnie - głównie dlatego, że nie wiedziała czy uda jej się wywabić szkarłat z bieli. Potem dopiero zdała sobie sprawę, że winą były paski w sandałach, które skutecznie obcierały niezwykle delikatną skóre i chcąc nie chcąc trąc nawet bardzo miękkimi skarpetkami w końcu doprowadziły do powstania ran. Głównym winowajcą był deszcz, który sprawił, że materiał zaczął się inaczej zachowywać i wywołał tak okropne konsekwencje. Misaki nie chciała się do tego faktu przyznać. Spodziewała się, że uznają ją za słabą i że nic się w niej nie zmieniło. Owinęła rany materiałem który urwała z jednej z chust i zmuszała się do chodzenia mimo bólu. Tak, starała się, ale czasem wymsknął jej się grymas bólu i mimo starań ostatnie dwa dni trudniej jej było utrzymać odpowiednie tempo. Jednakże w końcu dotarli.

[Zankoku]

Wiosna 394 roku

misja mafijna D - "Przesyłka"
Poprzednia lokacja - Shigashi no Kibu - Siedziba Watanabe

---

Trójka młodzieniaszków z rodziny Akiyama ruszyła w swoją pierwszą podróż w życiu. Sierocińca nie opuszczali aż do momentu jego zniszczenia, a później zaszyli się w Shigashi, starając się ogarnąć otaczający ich świat. Tak więc, taka wyprawa to była dla nich zupełnie nowa przygoda. Mimo tego, że Zankowi zdarzało się spać pod gołym niebem, na przykład na dachu strażnicy, to jeszcze nie miał okazji obozować. Rozpalanie ogniska, mroczne opowieści w ciemnym lesie, to wszystko było dla niego nowe. I mimo tego, że był ogromnym chłopem, to jednak trochę bał się ten nieznanej sytuacji. Wiele mogło się zdarzyć, a że raczej był marudą i czarnowidzem, to w jego głowie pojawiały się rożne nieciekawe pomysły. postanowił je jednak zachować dla siebie, w końcu nie ma co psuć humor siostrom i je dodatkowo stresować.
Pierwsze dni wyprawy były spokojne. Mimo nowych warunków, Zan skupiał się na tym na czym się znał, czyli na gotowaniu. Miał zapakowane ze sobą sporo jedzenia, więc wystarczyło aby wyżywić ich całą trójkę a nawet jeszcze w garnku coś było na dnie. No i okazało się, że to jest właśnie problem. Gdy trzeciego dnia się obudzili, a raczej zostali obudzeni, dostrzegli, że metalowy garnek jest przewrócony. Kiedy tylko Zan, jako najodważniejszy w całej rodzinie, postanowił sprawdzić co się dzieje, dostrzegł, że w garnku znajdował się umorusany w zupie szczeniak. Jego białe futerko było teraz czerwono-pomarańczowe od potrawki przyrządzonej przez kucharza a na głowie znajdował się duży kawałek marchewki, który tak się przykleił, że nie był w stanie się oderwać. Piesek musiał błądzić po okolicy i przybył tutaj nęcony zapachem jedzenia. Co ciekawe, siedział on grzecznie na swojej psiej dupce i spoglądał ciekawskim spojrzeniem na wszystkich. Nie bał się ludzi.

Po szybkich oględzinach okolicy obozowiska, udało się naszym dzieciakom ustalić, że musiało być ich trochę więcej. Zapewne matka z kilkoma szczeniakami. Jednakże wszystkie uciekły. Pewnie w momencie w którym ten maluszek przewrócił na siebie garnek i się pod nim zakrył, to wszystkie inne uciekły bardzo daleko. Nie udało się ich odnaleźć, więc to w kwestii naszych bohaterów pozostało, co z nim zrobią. No i... jak wiadomo.. nawet jeśli Zanowi nie podobał się plan wzięcia psa do domu, w końcu mają swoje problemy, a kto go będzie karmić i wyprowadzać, i wiele, wiele innych. To Misaki postawiła na swoich i wzięła go ze sobą, przynajmniej do momentu dotarcia do Shigashi. - Zaaaan-kun, przecież nie zostawimy tego maluszka tak samego tutaj po środku lasu... No zobacz... Jaki on słooooodki... - tak zapewne powiedziała jego siostra, prezentując sobą jakąś hiper-aktywność. Więc no, nie mógł się nie zgodzić, przynajmniej na czas powrotu do domu. Później Misaki będzie musiała mu odnaleźć lepszy dom. Przecież oni ledwo dają radę z ogarnięciem siebie, a co dopiero z psem...
No i tak mijały kolejne dni podróży. Nie było zbyt wielu ekscesów. Mimo tego, że trakt był tłoczny i mijali sporo wozów, to nikt nie robił problemów. Nawet wojskowe patrole, które mijali, robiły swoje i patrolowały okolicę, ignorując spacerujących nastolatków. Czyżby świat poza Sierocińcem nie był tak straszny, jak wmawiał im doktorek? Samo Shigashi dosyć mocno pasowało do wizji niesprawiedliwego, złego świata, no ale tutaj, na tym spokojnym trakcie. Nawet w karczmie, w której mieli możliwość spędzić czas było bardzo miło. No ale szczegóły tego, co wydarzyło się w drewnianym lokalu, pozostawmy opowieści Yachiru. Jej też należy się kilka zdań w tej całej historii. Tak więc, oddaję głos do studia!

[Yachiru]

Nasza podróż była owiana w wiele ciekawych historii. Misaki i Zankoku swoje wersje opowiedzieli, unikając gdzieś tego, że ja sama zmieniłam swoje nastawienie. Albo no cóż... Nie zmieniłam, odgrywałam pewną rolę. W końcu mieliśmy być mniej zauważalni a moje zwyczajne zachowanie było... Specyficzne i mina wiecznie naburmuszonej suki zwracałaby uwagę zbyt wielu osób. Dlatego przez wszystkie dni żartowałam i uśmiechałam się do dwójki, w środku czując obrzydzenie do samej siebie, że byłam miła dla Misaki przy Zanie. Ich tajemnicze spojrzenia na siebie z ukrycia nie umknęły mojej uwadze... Chociaż może coś mi się tylko wydawało? Czy to było to uczucie, o którym kiedyś słyszałam? Zazdrość? Ale przecież my tak się z Zanem zbytnio nie lubiliśmy i jak rozmawialiśmy to tylko sobie dogryzaliśmy... Ugh! Co się tutaj działo?!

Podział obowiązków był prosty, każdy wiedział co ma robić. Podczas jednak pierwszej nocy zauważyłam, że mapa była... FAŁSZYWA! -TEN PIERDOLONY KUPIEC MNIE OSKUBAŁ Z PIENIĘDZY!- wyszłam całkowicie z roli, zirytowana i już chętna do powrotu, aby skopać dupę temu dziadydze, który udawał takiego uprzejmego i grzecznego. SKUR....!!! Na szczęście Zan i Misaki postarali się, aby mnie uspokoić. Trudno, mieliśmy inną mapę, która była na szczęście tą dobrą. Obozowisko, jedzenie Zana, które było pyszne, ale oczywiście nic się na ten temat nie zająknęłam, nawet Misaki dawała radę ze zbieraniem liści pod posłanie. Ja tworzyłam palenisko i wybierałam dobre miejsce na układanie posłań. Dziwnie leżało się tak w trójkę, przypominało mi to czasy Sierocińca, gdzie młodsi ode mnie i Zana wtulali się w nas i tworzyliśmy ciepły kłębek, aby nikomu nie było zimno. I tym razem, tylko w trójkę, działo się tak dokładnie samo. Ile razy obudziłam się wtulona w Misaki i od razu chciałam się obrócić, ale z tej strony blokował mnie wtulony Zankoku... Czułam się dziwnie... Ale czy na pewno było to złe uczucie? Czułam dziwną troskę...

I tak w końcu dotarliśmy do momentu spotkania jakiegoś sierściucha, który i mi się spodobał, był uroczy i już wyobrażałam sobie, jak szkolimy go na obrońcę naszej posesji i jak rozgryza tyłki posłańcom. Ale to było urocze! -Nie zamierzam się nim za Ciebie opiekować.- to było jedyne co powiedziałam w kierunku Misaki. Bo tak zapewne się to skończy. Piesek Misaki będzie pod opieką moją, Zana i Ruushi a ta o nim całkowicie zapomni, chyba, że będzie chciała mu się wyżalić lub przytulić.
Ale ukradkiem spoglądałam w kierunku kulki radości. Sama bym teraz z nim pogadała i powiedziała, jak mi źle iść z tą dwójką... Wolałabym być sam na sam z Zanem! I taka okazja też się natrafiła. We wcześniej wspomnianej karczmie.

Jako pierwsza wzięłam kąpiel w drewnianej bali. Gorąca woda, para, mydło, nawet mi było to potrzebne po kilku dniach drogi i nocach pod gwiazdami. Owinięta w bawełniany ręcznik wyszłam z łaźni kierując się do wspólnego pokoju, który wynajęliśmy, aby zaoszczędzić trochę pieniędzy na tej podróży. Pamiętałam, że Misaki była gdzieś obok w pomieszczeniu, kąpiąc się. I jak spakowanie się zeszło jej na zaskoczeniu naszej dwójki, tak uciecha kąpieli i odpoczynku w karczmianym SPA pochłonęła ją do takiego stopnia, że przesiedziała tam dwa razy więcej czasu niż się umawialiśmy. Zan również poświęcił czas na kąpiel. Gdy weszłam do pokoju byłam sama z pieskiem. Zrzuciłam z siebie ręcznik i nago do niego podbiegłam biorąc go na ręce i delikatnie tuląc go do piersi. -Oh, powiedz mi, co mam zrobić?- zupełnie jak w tych śmiesznych, romantycznych historiach z książek, miałam zagwozdkę, jak ugryźć cały ten temat z Zanem i Misaki! Ruushi, gdzie jesteś?!
Wtem drzwi od pokoju się otworzyły, piesek zeskoczył i poleciał do wejścia. Kiedy całkowicie naga się spojrzałam w tym kierunku Zan z owiniętym ręcznikiem wokół pasa i zarzuconym płaszczem zakrywającym jego... Atuty... wszedł i się na mnie spojrzał bez żadnego wstydu. Przez pierwsze sekundy.
Widział mnie całkowicie nagą! I dopiero po kilku sekundach obydwoje się zreflektowaliśmy i z czerwonymi oczami odwróciliśmy wzrok. -ZAN!- ja łapiąc ręcznik z ziemi i chowając się za materiałową zasłonką chwytając za swoje ubrania on idąc powoli się przebrać.
Do momentu przybycia Misaki nawet się do siebie nie odezwaliśmy. Tak pozostało do kolacji i po niej. Śpiąc w jednym łóżku byliśmy na tyle daleko od siebie przez różowowłosą siostrę po środku i małą kulkę w nogach, że nie musieliśmy więcej się martwić o taki kontakt.

W ciszy również się zebraliśmy rano, Misaki starała się coś do nas zagadywać, ale obydwoje odpowiadaliśmy zdawkowo, zbierając rzeczy... Misja była do dokończenia, więc ponownie nałożyłam swoją maskę na twarz kochającej siostry i z idealnym aktorstwem czekałam na kolejne decyzje rodzeństwa. Zjedliśmy skromne śniadanie, podziękowałam w imieniu naszej trójki za cudowny pobyt w karczmie i ruszyliśmy w poszukiwaniu posłańca, któremu mieliśmy dostarczyć przesyłkę. Przesyłka kurierska Watanabe, rusza!
Mikrofon oddaję naszemu niczego się nie spodziewającemu MG, który chyba nie wiedział do końca, za co się zabiera i jak nasza rodzinka ma nierówno pod sufitem.

[Uchiha Tsuyoshi]

Przesyłka
Zankoku, Yachiru i Misaki: Misja mafijna rangi D
5/7Halo, halo studio - widzę, że nieźle się bawicie, może potrzebujecie jeszcze kilku... ekhm. To ten.

Trudno krótko opisać historię naszych bohaterów, bo działo się naprawdę sporo. Podróż rzeczywiście była dość spokojna - nikt nie wściubiał nosa w ich sprawy, nikt się nie interesował, nikt też ich tym bardziej nie zatrzymał. Rodzeństwo mogło się więc skupić na sobie samych oraz sobie wzajemnie. Czynności takie jak przygotowywanie posiłków, rozbijanie namiotu, wybieranie miejsca na nocleg i szereg innych, prozaicznych rzeczy – wszystko to było dla nich nowe, uczyło ich czegoś i stanowiło dla nich niezwykłą przygodę. Mieli też okazję poznać trochę świata i skonfrontować to, co mówił ich wątpliwej sławy opiekun z tym, co naprawdę działo się poza murami Sierocińca. Ostateczną ocenę zostawmy jednak samym Sierotom, bo być może każda z nich widzi to inaczej. Nie brakło jednak także wydarzeń nietuzinkowych, na które nie dało się przygotować zawczasu, przed wyruszeniem z siedziby Watanabe Minashigo-in.

Misaki mogła na własnej skórze (no, może prawie – bo wtedy reakcja byłaby chyba jeszcze bardziej wybuchowa) przekonać się, jacy mieszkańcy zamieszkują ściółkę leśną i ukrywają się przed drapieżnikami wśród gałęzi. Niestety, przytrafiła się jej również niewesoła przypadłość, którą wolala zachować dla siebie, żeby nie wyjść na „słabą” – a mianowicie otarcia stóp po deszczu. Rzecz niestety najnormalniejsza na świecie, do której wprawieni podróżnicy byli doskonale przygotowani, przede wszystkim używając sprawdzonego, rozchodzonego obuwia na długie drogi. Młoda dziewczyna nie mogła jednak o tym wiedzieć i trzeba było przyznać, radziła sobie wcale dobrze – tylko raz zdradzając wyrazem twarzy, że coś jest nie tak. Być może pójście boso rozwiązałoby problem?

Zankoku musiał sam przyznać przed sobą, że jego dobre wyszkolenie i warunki fizyczne nie zawsze wystarczały, żeby czuć się pewnie w każdej sytuacji. Było to bez wątpienia coś nowego – tak cała sytuacja, jak i emocje z nią związane. Coś nowego i bardzo pouczającego. Mówiąc jednak o najstarszej z Sierot na trasie nie sposób nie wspomnieć o tym, że zwerbował on im dodatkowego kompana. Piesek, którego spotkali był zaskakująco ufny i przyjazny i od razu za nimi poszedł. W nocy popiskiwał nieco, jakby z tęsknoty za swoim stadkiem, niemniej jednak było już za późno, żeby zawrócić. Oddalili się od tamtego miejsca na kilkanaście kilometrów i taka zwłoka mogłaby być dość poważną przeszkodą w wykonaniu zlecenia w takim czasie, który zadowoliłby ich mocodawcę. Trzeba było jednak przecież jeszcze nadać mu jakieś imię!

Yachiru natomiast… cóż, Yachiru miała chyba najbardziej skomplikowany charakter z całej trójki, a przynajmniej najbardziej było to po niej widać. Wykorzystywała każdą okazję, żeby wbić mniejszą lub większą szpilkę Misaki, ale taka była już chyba ich relacja. Zabawny incydent miał miejsce podczas noclegu w karczmie, ale to opisała najlepiej chyba sama zainteresowana. Jako że pozostali opiszą zapewne to zajście z własnej perspektywy, ja zajmę się opisaniem go z perspektywy psa. Otóż pieskowi było wszystko jedno. Minął on Zankoku pozostawiając ich samych i pokierował się zapachem z kuchni w karczmie, który go zwabił. Zaczął więc drapać w drzwi oddzielające go od tej części gospody i trzeba było go później z powrotem przenieść na górę.

W tylko sobie znanych nastrojach zbliżyli się już do wioski, która była celem ich podróży. Droga stała się znacznie gorsza, trzeba było zejść z głównego, utrzymanego w całkiem dobrym stanie traktu na węższe drogi i dróżki. Przełożyło się to też na tempo wędrówki, które znacznie zwolniło ostatniego dnia. Momentami trzeba było się wręcz przedzierać przez jakieś chaszcze, co implikowało, że mieszkańcy wioski utrzymywali tylko sporadyczny kontakt ze światem. W końcu jednak ich oczom ukazały się zabudowania, które według wszelkich obliczeń powinny być tym, czego szukali. Osadą Bateimura.

Hop tutaj

[Ruushi Fea]

Dokąd: Soso
Przez: ---
Środek transportu: Na piechotę

[z/t]

[Shindo]

Wróciłem do biura detektywistycznego mojego przyjaciela i bez ceregieli cały umorusany wszedłem do jego gabinetu, jeszcze w nim był. Bezceremonialnie upaćkany w ziemi rozsiadłem się w fotelu dla gości
- Nalej mi i mów - rzekłem krótko
Hashi spojrzał na mnie i z każdą chwilą moje zachowanie wprawiało go w coraz większe osłupienie, po kilku sekundach jednak doszedł do siebie. A wtedy osłupienie ustąpiło wściekłości
- Czy ciebie pojebało ? Taki umorusany siadasz na mojej kanapie ?! I jeszcze chcesz abym ci polał ? Czy ty się czasem w głowę nie jebłeś podczas treningów ? - wściekły do czerwoności pytał Hashi
- Wiesz to, dobrze o tym wiesz. Mafiozi zbierają się, mają nadejść grube rozróby, idę przyszykować ci siedzibę w Ryuzaku. Daj mi tydzień, a potem zamieniamy się, zawieszam działalność biura i zaczynam z ramienia Shigashi no Kibu sprzątać to całe gówno. - powiedziałem spokojnie, acz pewnie, patrząc przyjacielowi głęboko w oczy.
- Shindo nie usprawiedliwiaj swojego zachowania takim gównianym tematem. A poza tym to zostanę i ci pomogę, jestesmy w tym razem. - wściekł się jeszcze bardziej
Pozwoliłem sobie aby znaki wypłynęły na moje ciało, a potem zbiły się w ciemną, szarą masę. Odwróciłem się do mojego przyjaciela i spojrzałem swoim czerwonym okiem na mego przyjaciela
- Jesteś moim bratem z wyboru, ale jesteś kurwa słaby, za słaby na walkę z mafią. Widziałeś siebie ? Przytyłeś, a do tego masz problem, żeby wejść po schodach. Nie jesteś już tym wojownikiem z przed dziesięciu lat, już nie...
Wyłączyłem swoją moc i poszedłem na górę spakować się na wyjazd. Następnego dnia w kuchni czekały na mnie instrukcje co do Ryuzaku, Hashi widocznie nie chciał już ze mną rozmawiać. Minąłem Jun, która nawet na mnie nie spojrzała, znowu musiała się na mnie gniewać, ale tym razem nie mogłem tego puścić płazem. Podszedłem do niej chwyciłem ją za ramię i przyciągnąłem do siebie, patrzyliśmy sobie głęboko w oczy.
- Co ty... - zaskoczona zaczęła
- O ciebie też się martwię i ty też wraz z Hashim opuścisz to miejsce. Zabierzesz rodzinę i przeniesiecie się do Ryuzaku. - rzekłem
Puściłem ją i wyszedłem z domu, wędrując w miejsce w którym jest druga filia mojego przyjaciela.

Pogoda sprzyjała podróży, słoneczna, ale nie przeszkadzała w spacerze, wietrznie, ale idealnie chłodząco. W dobrym nastroju, w pełnym skupieniu minąłem bramy osady, kiwając na pożegnanie strażnikom. Zastanawiałem się co mnie czeka w drugiej kupieckiej krainie, czy ona aż tak bardzo różni się od Shigashi, czy może wręcz przeciwnie jest bliźniaczo podobna i już po kilku krokach po czuję się jak w domu? To były ciekawe pytania i właściwie do samego końca siedziały mi w głowie dopóki nie przekroczyłem bram Ryuzaku.


Dokąd: Ryuzaku no Taki
Przez: Yusetsu -> Sakai -> Shinrin -> Midori
Środek transportu: Na pieszo

Shindo
Hashi
Jun

z/t