Południowy Trakt

[Kyoushi]

Misja rangi B
- Szpiegowani, przetrenowani -
Misae & Kuroi Kuma
4/67

---

Pięknie się bawiliście. Wasze delikatne treningi wcale nie były takie delikatne, ponieważ jedno z was musiało przyjmować wszystko na klatę, gdy drugie próbowało co rusz nowych sztuczek. To raczej jednostronna zabawa, gdy w dalszym ciągu ofiarą był staruszek, który przyjmował wszystko godnie i jakże spokojnie. Mimo, że przecież wewnątrz aż się pieklił, od ostatniej zastosowanej przez koleżanki techniki. Nie było jednak więcej powodów by się nad tym rozwlekać, gdyż iż ponieważ mieli o wiele trudniejsze zadanie przed sobą. Zaspokoić ciekawość i zwiedzić miasto nocą. Jednocześnie wiedząc, że ktoś się za nimi ciągnie i wcale to nie jest Ichirou. Tego jednak dowiedzieli się nieco później, a uściślając - była to Misae, która zdobyła tę wiedzę dzięki swoim nietuzinkowym umiejętnościom.
Kuroi raczej się nie przejmował. Miał to gdzieś, wiedząc że przecież nikt mu w tej chwili nie podskoczy. Dlatego olał temat, jednocześnie liczył na pomoc białowłosej, która od tego także była. Była kolejną przyszła-doszłą członkinią Sunadokei, która jako jedna z nich miała odkrywać zagrożenia wcześniej by móc się do nich przygotować - tak było i tym razem. Nie wiedzieliście jednak co macie robić, ponieważ to dziewczyna zadawała w tej chwili pytania, jednak odpowiedź prawdopodobnie uzyska już niedługo.
Poczuli ogon, i jedno i drugie, więc trzeba było coś w tym zrobić. Dziewczyna w odróżnieniu od dziadunia zwolniła i złożyła pieczęć, przez co chciała sprawdzić co w trawie piszczy - niemalże dosłownie. Uruchomiła coś, co mogło zdradzić każdego, kto próbował się ukryć czy też zaatakować z zaskoczenia. Ona po niemalże sekundzie wiedziała wszystko. Wyczuwała setki ludzi, zwyczajnych ludzi, którzy nie reprezentowali po sobie niczego niecodziennego, poza jednym źródłem, które wyraźnie wskazywało na to, że ktoś - a dokładnie 20 metrów od nich poza szlakiem, ukrywający się w miejscu, które widziała niemalże oczami wyobraźni, na jednym z drzew posiadał chakrę, która charakteryzowała shinobi. Mieli ogon i było to już dla niej wiadome. Gdy tylko ruszyli dalej, ta osoba wciąż się transportowała, jakby rzeczywiście była na nich skupiona. Przecież tylko oni w tym okręgu przed miastem byli kimś znaczącym, a przynajmniej tak mogłoby się wydawać.

[Kuroi Kuma]

-Plan? Co to takiego? - rzucił tak, jakby był zagubiony, jakby dopiero teraz zdawał sobie sprawę z tego, gdzie tak naprawdę jest. Znasz pewnie to uczucie, gdy budzisz się nagle z zamyślenia i zdajesz sobie sprawę z tego, że jesteś w całkowicie innym miejscu, że coś się wydarzyło i nie za bardzo wiesz co - Na pewno mam plan zjeść coś ciepłego przed nocą - stwierdził już nieco przytomniej i chciałby powiedzieć, że jego "plan" zakładał coś więcej, jednak nie. Nie było tam nic więcej prócz posiłku, który by mu ktoś zrobił i podał pod nosek, by pachniał, by wyglądał pięknie, by jego ślinianki oszalały i zalały mu usta, tak jak chwilę później danie zalałoby je smakiem.
Zerknął na dziewczynę, jak w pewnym momencie składa pieczęć. Odruchowo chciał złożyć swoją, chociaż tym razem nie planowała znowu jakiejś iluzji. A przynajmniej nie takiej, która daje o sobie znać od razu. Bo wyobraźcie to sobie, jakby ta mała jędza nagle sprawiła, że zaczną krążyć na trakcie w kółko, jakby krążyli godzinami bez celu, no prześwietna zabawa! To dziwne zachowanie w połączeniu ze słowami jakie wypowiedziało nieco go zaintrygowało. Uczucie nadal nie zniknęło, czyli to nie mogła być jej sprawka. Czy dalej powinien to ignorować, czy może jednak zająć się tym tematem? Wiesz, że kiedyś wpadniesz w paranoję, nie? - odezwał się cichy głos w głowie, który przepędził jak natrętną muchę. Zatrzymał się na chwilę, popatrzył na nią, potem nieco do góry, jakby zerkał na niebo, a po chwili znowu wrócić do dreptania po szlaku
-Za co przeprosić? Za wrażenie? Jeżeli nie czujesz się winna, nie zrobiłaś nic intencjonalnie, to przeprosiny będą puste. To trochę tak jakby pójść do burdelu i zamówić sobie herbatę. Można, tylko po co? - odezwał się do niej, zawiesił pytanie w powietrzu. Czy faktycznie był sens przepraszać, gdy nie było w tym winy? Gdy chciałeś dobrze, ale wyszło inaczej? Z resztą czy naprawdę Białowłosa miałaby go przepraszać za to, że wpędziła go w iluzję mimo tego, że sam się na to zgodził? Kuma nie widział tutaj żadnego sensu, ani logiki, a mówienie czegoś tylko dla samej gadaniny to zbędna zabawa. Noc była młoda, mieli cały wieczór na rozmawianie, a przecież było tyle ciekawszych tematów, niżeli jakieś tam przeprosiny, które nikomu przecież nie są potrzebne. Nie zabroni jej tego, nie miał takiego prawa, skoro coś w jej wnętrzu każe jej to zrobić, to kimże jest, by z tą siłą dyskutować.

[Misae]

-Ten plan mi pasuje - wyszczerzyła się szeroko. Gdyby Tomoe mógł decydować i on zaszczekałby z entuzjazmem. Coś ciepłego. Tyle jej wystarczy. A brak planu? Sama do tej pory raczej miała problem aby za nim podążać, więc teraz skoro on miał szefować niech się tym zajmie. Nie zamierzała niczego mu narzucać. Zwłaszcza, że czekała ich dosyć poważna rozmowa. Odetchnęła głęboko. Burdel i herbatka? W sumie takie kurtyzany, zwłaszcza z tych drogich podobno robiły bardzo dobre herbaty - kto nie spotkał gejszy nie wie czym jest dobra herbata. Miała okazję w czasie oficjalnych kolacji spróbować i wiedziała, że ona nigdy czegoś takiego umieć nie będzie potrafiła. No chyba, że jemu chodziło o taki burdel, burdel, wtedy o jej prywatnym doświadczeniu mówić nie mogło być mowy.
Zabawne, bo im bardziej go znała tym większy miała wrażenie, że jest między nimi ściana. Było to dla niej obce uczucie. Nigdy nie miała problemu z zawiązywaniem relacji z innymi ludźmi. Nie było co ukrywać, ładna buzia ułatwiała życie, a tutaj? To nie wystarczało. Nie potrafiła jeszcze odpowiedzieć z czego wynikał ten dystans, ale mogło być to ciekawe wyzwanie. Czyżby miał do niej uprzedzenie za to kim była i czym się zajmowała? Za to akurat, przeprosić go nie zamierzała. Nie mogłaby.
-Dokładnie tak. Za wrażenie, subiektywne odczucie, trochę intuicję. Nie zrobiłam niczego intencjonalnie i jeszcze nie znam cię dość blisko, jednak twoje reakcje... coś w twojej minie, spojrzeniu i tonie, mówi mi, że przeze mnie mogłeś poczuć się "niekomfortowo" - podkreśliła specjalnie ostatnie słowo, jakoby było to nie dość wystarczające określenie tego co mógł poczuć w środku i kontynuowała -dlatego, chciałam cię przeprosić. Bo dopiero się poznajemy. Nie znamy swoich granic i jeżeli to, co zrobiłam, sprawiło, że poczułeś się niekomfortowo, to za to chciałam przeprosić, bo z tego powodu czuję się winna. - odparła szczerze, spokojnym tonem. Nie zamierzała go okłamywać, skoro mieli być partnerami to średnia strategia. Przyszłość wszystko pokaże, może zacznie patrzeć na nią nieco przychylniej za jakiś czas? Jeśli nie to będzie wypatrywać powrotu Kota, który jest dużo łatwiejszy w obyciu. A teraz..
-A w burdelu nigdy nie byłam, więc jeśli masz jakieś rady doświadczonego kolegi to chętnie przyjmę - uśmiechnęła się z miną niewinnego chochlika. Tak istnieje taka mina, a jeśli brunet do tej pory nie wiedział o jej istnieniu to właśnie się nauczył czegoś nowego.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Misja rangi B
- Szpiegowani, przetrenowani -
Misae & Kuroi Kuma
7/67

---

Jakby Kuroi nie miał pomysłu na to, co miało się wydarzyć. Szedł za głosem żołądka, serca, czy czegokolwiek tam sobie wymarzył, ze względu na to, nie było o niczym innym mowy jak to, że szli do miasta. Jednocześnie później sam kruczowłosy rozwinął swoją wypowiedź, dając jasno do zrozumienia, że to rzeczywiście żołądek kierował jego poczynaniami i kolejnymi krokami, które miał postawić. Jednak ta delikatna przeszkoda dawała się we znaki młodej kunoichi, która już zweryfikowała podejrzaną personę, nie dając po sobie nawet poznać, że cokolwiek wie. Idealne zachowanie pośród tłumów tego wieczora, a może już nawet bliższej nocy, na rozświetlonym szlaku, prowadzącym do bram miasta.
Pokrętna logika staruszka była nawet zabawna, jednocześnie dziewczyna żyła pod presją tego, że ktoś najwidoczniej ich śledzi. Tylko w jakim celu? Gdy tak sobie swojsko i przyjaźnie rozmawiali, przeszli niedługo później do konkretów, których nijak nie mogę wam zdradzić, ze względu na to, iż przeciętny obserwator nawet by tego nie wyłapał. Białowłosa chwyciła go za... Palce u ręki i przekazała co miała przekazać. Wszystko dokładnie usłyszał, a dźwięki wokół jakby stały się dwukrotnie cichsze, by wiedzieć teraz, że są śledzeni przez ninja. Byli już naprawdę blisko bram, jednak nie zanosiło się na to by ktoś ich atakował.
Przesuwając się naprzód, wciąż byli pod stałym nadzorem, a przed nimi otworzyła się brama Shigashi, która pięknie oświetlona, reprezentowała ten półświatek, który z zewnątrz był piękny, a wewnątrz zgniły i obślizgły. Takie pannice jak sama Misae nie powinny pojawiać się w takich miejscach. Co rodzice o tym by pomyśleli? Z drugiej zaś strony dla staruszka to był istny raj. Kurtyzany, alkohol, tony jadła i przestępstwa. Czuł się tu niemal jak na rodzimej pustyni, z wyjątkiem ilości dostępnego piasku no i może trochę klimatu. Ich obserwator nie przestawał za nimi podążać, gdy ci nic tak naprawdę nie robili, bo teraz mają sporo wyjść. Zrobić coś z tematem lub jak gdyby nic wejść przez bramę Shigashi - jeśli tak, to zapraszam tutaj do tematu.

[Kubomi]

Białowłosa, młoda gangsterka nieznacznie zmarszczyła brwi, trochę w odpowiedzi na słowa swojej towarzyszki, trochę jakby nad czymś myśląc. Nie do końca to miała na myśli, zadając poprzednie pytanie, jednak nie zamierzała już na ten temat dyskutować. Westchnęła cicho, starając się zmusić swój ledwo funkcjonujący mózg do opracowania planu, choć jak na razie nie mogła stwierdzić, że było to jakkolwiek skuteczne.
- Nie przesadzałabym z moimi… możliwościami strategicznymi. – mruknęła, nieco zażenowana brakiem planu, który dawałby jej realne procenty na sukces. Czy skradnięcie się tam ma sens? Może najlepiej byłoby tam wejść w biały dzień i po prostu wymusić spotkanie z posiadaczem i tam go zaszantażować? Nie trzeba by kombinować z wchodzeniem. Sama nie wie.
- Może… Nieważne. Wejdziemy razem, poszukamy panicza, dalej wiemy. Lepiej, aby była nasza dwójka w środku, na wypadek nieprzewidzianych okoliczności. I już wchodzimy. – zbierając się na wyżyny pewności siebie, Kubomi w końcu przedstawiła swoją zmodyfikowaną ideę, gestem ręki pokazując, aby już szły. Noc jest idealna dla Tygrysów, więc warto skorzystać z pory, w której czasie drapieżnicy polują na zwierzynę. O ile ktoś inny nie okaże się łowcą. Kierowała się więc już w kierunku drzwi, by to od nich zacząć operacje wejście. Złamanie ewentualnego zamku nie powinno być większym problemem, była doświadczona w pracach manualnych przez zabawę kukiełkami.
- Gdybym miała czas to bym chyba… mogła zaśpiewać? – odpowiedziała niepewnie, nie wiedząc, czy traktować to jak żart czy nie, więc na wszelki wypadek potraktowała poważnie.

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
19 / 30
Kubomi Kurayami Właściwie Eri nawet nie czekała na odpowiedź Kubomi na temat tego, czy idą spać, bo od razu sama z siebie postanowiła, że choć na trochę się położy, odciążając swoje plecy od podtrzymywania ciała przez niemalże całą dobę. Zdziwiła ją jednak tak odważna postawa zaprezentowana przez Kubomi i aż otworzyła na chwilę oczy, aby w ciszy posłuchać planu wykładanego jej teraz przez wspólniczkę. No. Nie był on zbyt ambitny, ale może w prostocie leży kwintesencja strategicznego umysłu Ayatsurich. – Mówisz, że już wchodzimy? Yghhh – przeciągnęła cichutki jęk rozpaczy połączonej z żalem, że nie będzie dane jej odpocząć po całonocnej wędrówce. Nikt nie wspominał, że będzie łatwo, ale Eri jakoś nigdy nie lubiła się przemęczać, a szczególnie wtedy, kiedy nikt inny nie patrzył. Chcąc lub raczej nie, podniosła się wreszcie z ziemi, otrzepując tyłek z ziemi i innego kurzu, który już zdążył osiedlić się na jej spodniach, a następnie ruszyła, znajdując się kilka kroków za Kubomi.

Noc jednak już dawno minęła, a przed chwilą dziewczyny mogły oglądać piękny wschód Słońca, który byc może przez niewyspanie się został niezauważony. Droga przez ścieżkę umiejscowioną pośrodku pól minęła szybko i bez problemów, bo w końcu było to zaledwie kilka minut.  Problemy zaczęły się dziać, gdy dziewczyny podeszły do drzwi, niebędące w żaden sposób zabezpieczone, co Kubomi poczuła, przystawiając dłonie do zamku, a drzwi mimowolnie poleciały do tyłu, skrzypiąc przy tym z lekka. – Ooo, dzień dobry. – Rozległ się miły, przyjazny głos mężczyzny oddalonego o przynajmniej 15 metrów na zachód od dziewczyn. Eri, widząc to, aż zaśmiała się w duchu, lecz po chwili jej cichy chichot wybrzmiał i w świetle dziennym. – Co za żart. – Wypaliła, oddalając się na kilka kroków do tyłu. – Pracujecie tutaj? Nie wyglądacie, jakbyście faktycznie pracowały w polu, ale może szukacie ubrań? Sam ich wczoraj, szukałem, prawdziwy labirynt, haha. – Uśmiechnął się ciepło. Na oko był nieco starszy od panien mafijnych, miał może z 28 lat, dość dobrej postury, ubrany w zwyczajne, robocze stroje. – Dawno nie byłem na polu i aż zapomniałem, jak to ciężko czasami jest. Potrzebujecie się napić? Właśnie po to szedłem, aby zanieść reszcie. – Wytarł pot z czoła i ruszył wolnym krokiem w kierunku wejścia do domu.

[Kubomi]

- Ermm… Dzień dobry? – Kubomi odpowiedziała nieznanemu mężczyźnie, wyraźnie zaskoczona z takiego spotkania. Witając się, wykonała charakterystyczne dla siebie zauważalne skinięcie głową, jakby przepraszające, że tu się znalazła. Z jednej strony, jak to ona, była nieprzygotowana do takiej sytuacji, ale z drugiej… może się to przyda? Chciałaby jednak wykonać zlecenie dla rodziny, najlepiej jak potrafi, dlatego nie ma prawa znaleźć się problem nie do pokonania.
- Przepraszamy za najście! – wypowiedziała kolejne słowa, wyprostowując się i jeszcze raz spoglądając na serdecznie brzmiącego i wyglądającego mężczyznę, z takimi osobami się przyjemnie rozmawiało, niczym ze strażnikiem miejskim przed wyruszeniem drogą. Białowłosa aż lekko się uśmiechnęła, słysząc o uczynności i zaniesieniu innym napojów, jednak trzeba przejść do interesów. – Czy uświadczymy może właściciela lub… kogoś w jego zastępstwie tutaj? Przyszłyśmy porozmawiać. – po wypowiedzeniu swoich słów zamilkła, robiąc nieznaczny krok w kierunku wejścia. Na razie podejrzewała, że ten mężczyzna jest ich celem, przynajmniej tak sugerowała z jego słów. Nie podobało jej się to i w duchu liczyła, że to całkowicie inna persona, nie chciałaby mu robić krzywdy, naprawdę nie chciałaby.

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
21 / 30
Kubomi Kurayami Takie to już jednak mafijne życie jest, że czasami musimy zrobić krzywdę komuś, kogo w normalnych warunkach nawet palcem byśmy nie tknęli, bo nie chcielibyśmy, aby się nam przypadkiem przewrócił. Eri słysząc, że Kubomi przewraca, aż dotknęła dłonią czoła, bo trochę nie wierzyła w to, co się tutaj dzieje. Nawet zrozumiała miłą rozmowę ze strażnikiem, ale z potencjalnym celem również? Lekko zdenerwowana oparła się o ścianę domostwa, krzyżując ręce na wysokości klatki piersiowej i szybkim ruchem głowy ponownie zarzuciła sobie na łeb kaptur. Mężczyzna tylko uśmiechnął się dosyć niepewnie w jej kierunku. Widać było, że pytanie o właściciela sprawiło mu niemały problem, bo nagle stał się nieco czerwony na twarzy, a jego rytm serca przyśpieszył z lekka. – Tak... uświadczycie, tak. – Zaśmiał się nieco głupkowato, stawiając kolejne kroki w kierunku domostwa, musząc teraz wyminąć Kubomi. Przechodząc obok niej, spojrzał na nią kątem oka, lecz nie chciał nic więcej powiedzieć. Otworzył szybkim ruchem drzwi domostwa, a następnie rzucił gdzieś w kuchenny kąt torbę, jaką niósł teraz na plecach. 

– Pójdę po niego, dobrze? Nie wiedzieliśmy, że będziemy mieć gości i jest u nas dość... niewyjściowo. – Niewyjściowo w domu. A to ci dopiero.  Nie czekając jednak zbyt długo na odpowiedź Kubomi, zamknął na chwilę drzwi, a dziewczyny mogły za ścianą usłyszeć lekki hałas, jakby przerzucanych tu i tam rzeczy. Czyżby postanowił posprzątać na szybko, zanim przyjmie do siebie gości? W końcu szedł po picie, to kto wie, może właśnie przygotowuje dzbanek pełen pysznego soku winogronowego! Po niedługiej chwili otworzył ponownie drzwi do połowy ich możliwości, jedną rękę trzymając teraz za plecami, a drugą zapraszając gości do środka. – Zapraszam, można wejść. – Z tej perspektywy było widać, że to dość standardowy dom, lecz z dość sporej wielkości jadalnią połączoną z niewielką kuchnią. Tylko tyle Kubomi była w stanie zauważyć z tej perspektywy. Eri, słysząc zaproszenie, odkleiła się od ściany i wolnym krokiem ruszyła za panią kapitan.

Eri
Mężczyzna

Mapka wnętrza:


Mapka zewnętrz, jakbyście chciały zawracać:


Kratka: 2m
Ciemne pola: niewidoczny obszar
Zielony - facet
Czerwony - Eri
Pomarańczowy - Kubomi

  Ukryty tekst

[Kubomi]

Białowłosa kuglarka nieco zmarszczyła brwi, słysząc odpowiedź nieznajomego. Nie znała się specjalnie na rozmowach, jednak w czasie swojej gangsterskiej kariery nauczyła się rozróżniać reakcje ludzi na dane słowa, a ta, którą uświadczyła, zdziwiła ją. Chciałaby wierzyć, że nie dzieje się nic podejrzanego, jednak po zamknięciu drzwi i dźwiękami za nim, jak bardzo by nie chciała, raczej nie przygotowuje im soku winogronowego. Korzystając z chwili, odezwała się półszeptem do Eri.
- Śmierdzi mi to. Wiem, że to oczywiste, ale miej zwiększoną czujność. – rzuciła, profesjonalnym, choć wynikającym ze zmęczenia, tonem. Od niechcenia rozłożyła nad sobą parasolką, by słońce nie oślepiało jej bardziej niż to konieczne i grzecznie czekała na otwarcie drzwi. Korzystała jedynie z tej sytuacji, by nasłuchiwać i przy tym planować kolejne posunięcia. Na razie jedno było pewne, ostrożność i zachowawczość, czy tego się chce lub nie. W końcu jednak drzwi stanęły, do połowy, otworem. Nie pozostało nic innego jak wejść?
- Dziękuje. Gdzie można odłożyć? – mówiąc to, złożyła swoją parasolkę, rączką w kierunku mężczyzny, jakby chciał grzecznie odebrać w razie czego. Poczekała jeszcze, aż Eri do niej dojdzie i dopiero ruszyła, by przekroczyć próg, nie śpiesząc się. Zerkając jedynie w kierunku mężczyzny i wnętrza, którego nie zauważy z zewnątrz, by nie dać się zaskoczyć nagłym atakiem.

  Ukryty tekst

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
23 / 30
Kubomi Kurayami Eri w końcu dotarła do Kubomi, no bo przecież aż tak daleko nie miała. Zdjęła przeszkadzający jej kaptur i stanęła kilka kroków za dowodzącą białowłosą. – Dobra, dobra. Czujność. – Wyszeptała ostatnie słowo, nie będąc zbyt przejęta całą tą sytuacją, lecz, właściwie również własnego bezpieczeństwa, raz czy dwa rzuciła głową to w prawo, to w lewo, ale nie zdawało się, aby cokolwiek niebezpiecznego miało nadciągać w ich stronę. Mężczyzna, widząc parasolkę trzymaną przez dziewczynę, nieco się zdziwił. Przed chwilą przecież zupełnie z niej nie korzystała, to po co miałaby nagle ją rozkładać? – E.. ja... ja wezmę. – Wydusił z siebie lekko rozdygotany, chwytając lewą dłonią za parasolkę. Druga, będąc cały czas schowana za plecami faceta, powoli wychodziła na światło dzienne. Wszystko działo się zaledwie w ułamkach sekund, kiedy parasolka została rzucona w dalszą część pokoju, a zajętą przez sztylet, delikatnie błyszczący w świetle zapalonej nad kuchnią świecy, został skierowany prosto w brzuch białowłosej. Dzięki swojemu bystremu oku, zagrożenie mogła zauważyć o wiele wcześniej, widząc już, jak napięta dłoń wysuwa się powoli zza pleców niezbyt pewnym ruchem. Od zmierzającej w jej kierunku broni Kubomi dzieliło zaledwie kilkanaście centymetrów. Eri jednak jeszcze niczego nie zauważyła. Być może nie obchodziło ją za bardzo to, co dzieje się w domu, a może stojąca przed nią Kubomi zasłaniała jej widoczność na tyle, że nie była w stanie ocenić poprawnie sytuacji i wspomóc koleżanki w problemie.

1. W stronę brzucha Kubomi leci skierowany sztylet. Ot.

Eri
Mężczyzna

Mapka wnętrza:


Kratka: 2m
Ciemne pola: niewidoczny obszar
Zielony - facet
Czerwony - Eri
Pomarańczowy - Kubomi

  Ukryty tekst

[Kubomi]

Kubomi nie mogła powiedzieć, że się tego nie spodziewała. Chciała się łudzić, że chowa za plecami dzbanek pysznego soczku winogronowego, jako poczęstunek, ale zbyt długo żyje w Shigashi, aby nie przewidzieć kosy pod żebra w tej sytuacji. Teraz musiała uniknąć lub zablokować cios i natychmiastowo wykonać kontratak – chyba nawet jej parasolko-kukiełka nie będzie niezbędna do tego. Zauważając wcześniej zaostrzony kawałek stali, Białowłosa postanowiła… wykonać obrót. Nie była pewna na tyle swoich umiejętności, by ryzykować bardziej skomplikowanym manewrem.
Wykonując obrót, natychmiastowo jedną ręką wykonała technikę nici chakry, które miały się podłączyć do jej worka-plecaka na plecach, by wprawić w ruch jej zapakowaną kukiełkę na sytuacje awaryjne. Sam obrót ciała miał sprawić, że ostrze wycelowane w jej brzuch chcąc nie chcąc trafi w solidny kawał drewna. Instynktownie jednak Kubomi, zasłoniła drugą ręką gardło, nie chcąc pechowego trafienia.
Jeśli marionetka, Ningyo, pomyślnie wejdzie do walki niczym nowy pokemon, kuglarka spróbuje za jej pomocą ciąć mężczyznę w ręce i przepchnąć go za pomocą zwykłej masy drewnianego konstruktu. Po wykonaniu swojego planu momentalnie się już odwróci przodem do przeciwnika, gdy zrobi sus do tyłu – najlepiej do środka budynku, by nabrać nieco dystansu.

Statystyki

  Ukryty tekst

Użyta Technika

  Ukryty tekst

Kukiełka

  Ukryty tekst

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
25 / 30
Kubomi Kurayami Sprawne ujrzenie niebezpieczeństwa pozwoliło Kubomi na wykonanie jej swojego zaskakującego manewru. Obrót spowodował, że wymierzone ostrze trafiło w drewniany kadłub lalki, tworząc maleńką, ledwie zauważalną rysę. Mężczyzna nie spodziewał się tak nagłej odpowiedzi ze strony dziewczyny. Widać było strach pojawiający się na jego twarzy, a także drobne kropelki potu spływające po jej bokach. – Kurwa. – Wyrzucił z siebie, czując, jak lalka próbuje na niego napierać. I owszem, udało jej się tego dokonać, przesuwając faceta o kilka centymetrów do tyłu, lecz ten, zapierając się nogami o podłoże, naciskając lewym barkiem o tors kukły, dał radę się jej przeciwstawić, biorąc pod uwagę jego siłę, a także fakt tego, że kukła była po prostu od niego mniejsza gabarytowo. Ostrza, wycelowane w ręce przeciwnika kuglarki, przejechały przez jego przedramienia, tworząc niemałe, lecz płytkie rany, z których po chwili pociekło nieco krwi, znajdującej się obecnie również na ostrzach, jednak z racji przewagi nad kukłą, obrażenia nie były na tyle dotkliwe, aby stracił on panowanie w swojej ręce. – Wiedziałem, że przyszłyście tylko po jedno. Zostawcie nas w spokoju! – Krzyknął, a ręka ze sztyletem podniosła się szybko do góry, by po chwili mężczyzna rzucił swoją bronią w kierunku Kubomi. 

Eri dopiero teraz zauważyła, że coś się dzieje, kiedy nagle przy facecie pojawiła się drewniana kukiełka, próbująca utrzymać go przy kuchennym blacie. – Jeju... – Wydusiła z siebie, zrzucając jednym ruchem kaptur, a drugą dłonią pochwyciła za tanto, które wyjęła z rekojeści. Nie zamierzała czekać na rozwój sytuacji czy polecenia dawane przez Kubomi. Podbiegłszy do mężczyzny, wbiła swoją broń pod żebra faceta, celując w płuco. – Leż śmieciu – Dodała do padającego na kolana zarządcy tego domku, którego na sam koniec kopnęła, by ten przewrócił się pod nogi kukły.

1. Sztylet leci w kierunku Kubomi wycelowany mniej więcej w klatkę piersiową. Dziewczyna oddalona jest od przeciwnika o jakieś ~2m.
2. Facet ma wbite tanto pod żebra, leży sobie na ziemi.

Eri
Mężczyzna

  Ukryty tekst

[Kubomi]

Cała sytuacja na razie przebiegała zgodnie z uknutym na szybko planem Kubomi, minus przecenienie swojej kukiełki – jednak czasami zdarza się, nie? Ningyo poradził sobie jednak doskonale i nie można było go winić za to, że mierzył ledwo 150cm. Teraz jednak pozostawał inny szkopuł, sztylet pędzący w klatkę piersiową kuglarki. Za pomocą wolnej ręki, wytworzyła kolejne nici chakry, by podłączyły się do drewnianego pudełka, które ma przy pasie – jednocześnie zginając ją tak, by w razie czego zasłoniła tyle klatki piersiowej ile to możliwe.
- Upewnij się, że nie kombinuje! - pierwszy raz podnosząc głos, zakomunikowała Eri, by zajęła się tym aspektem w czasie innych problemów.
Niewielka kukiełka, znajdująca się dotąd na pasie, miało niesione techniką kuglarską ustawić się przed klatką piersiową, by przyjąć na siebie uderzenie sztyletu. Pomimo gabarytów, białowłosa wierzyła, że drewno wytrzyma – a w najgorszym wypadku była mentalnie gotowa na potrzebę naprawy swojej mobilnej miny. Niezależnie od rezultatów jej obrony, zakładając, że jej życie się nie skończyło, zerwie nici chakry z Bakuhatsu, by ponownie je wytwarzając podłączyć je do swojej Parasolki, która rozkładając swój trzonek na cztery, niemalże pajęcze odnóża podleci do lecącego mężczyzny, by podstawić mu jedno ze swoich ostrz pod gardło, a pozostałe trzy przy łokciach i przy plecach – gotowe do cięcia, przede wszystkim jednak kończyn. Sama Kubomi ma jednak zamiar uważać, by desperat nie próbować sobie zrobić krzywdy lub wyciągnąć czegoś nowego – gdy będzie próbował, podciąć zgięcia w łokciach.
- Poddaj się jeśli ci życie miłe. Podaj miejsce, gdzie się znajdują akta właśności tego miejsca po dobroci, nie chcesz podawać po złości, uwierz mi. – zakomunikowała gangsterka, jeśli wszystko się udało.

Statystyki

  Ukryty tekst

Użyta Technika

  Ukryty tekst

Kukiełki

  Ukryty tekst

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
27 / 30
Kubomi Kurayami Sztylet, nie rzucony ze zbyt wielką siłą, odbił się od kukiełki, która nagle pojawiła się na jego drodze. Mały piesek, bo tak pewnie nazwałaby go większość ludzi widzących po raz pierwszy na swoje oczy to przedziwne ustrojstwo, zablokował w pełni lecącą broń, a następnie sam opadł na ziemię, aby stanąć na swoich niewielkich odnóżach blisko nogi swojej pani. Kolejne pokręcone 
ustrojstwo w postaci parasolki z rozwijanymi nogami powstało na podłodze, chybocząc się na boki, aż w końcu podbiegło do leżącego na ziemi mężczyzny. Ten, po dostaniu tantem pod żebra, nie wydawał się być zbytnio skory do dalszej walki. Widać było, że próbował coś powiedzieć, jednak broń znajdująca się w płucu mogłaby być minimalną przeszkodą do tego, aby w pełni się porozumiewać, choć wciąż było to możliwe. Zamiast tego wybrał on walkę, starając się złapać parasolkę za jej trzon, a następnie odrzucić ją na odległość bezpieczną od siebie. Siła marionetki, a może raczej brak siły mężczyzny spowodowały, że taka akcja była co najmniej awykonalna. – Ile tych gratów jeszcze w sobie mieścisz? Powiedziałabym, że to aż zaskakujące, ale... – Eri nie była zbytnio zdumiona wszelkimi wynalazkami Kubomi. W końcu dziewczyna preferowała brutalną siłę, a nie taktyczne zagrywki, od których miała być Kubomi. Nie czekając na polecenia, podeszła do mężczyzny i opierając swoją nogę o jego brzuch, wyrwała tanto z ciała zarządcy domostwa, pozwalając krwi swobodnie wypływać, brudząc nieco parasolko-marionetkę, a płuco za sprawą powstałej odmy powoli się zapadało, powodując u mężczyzny dodatkowy powód do duszności. – Nie miało się nic stać Motomoto, a nie jego pachołom. Umiesz iryojutsu? Bo ja nie, a jak nie, to już za późno na pomaganie mu. – Przejechała bronią po drewnianej ladzie kuchennej, pozostawiając na niej większość zalegającej na ostrzu krwi. 

Wykorzystując chwilę, podczas gdy Kubomi próbowała dostać informację od dyszącego, zmęczonego już wyraźnie życiem człowieka, jej koleżanka szybkim pchnięciem otworzyła drzwi znajdujące się po prawej części domu. – Chodź tu. Patrz na to. – Szepnęła do swojej współtowarzyszki broni, wskazując na sypialnię, a raczej na osobę, która znajdowała się w starannie przygotowanym łożu. Staruszek, będący ofiarą zaawansowanej łysiny, ubrany w zwykłą szatę, obwiązaną jednokrotnie pasem, ze złożonymi na brzuchu rękami spoglądał tępo swymi otwartymi ślepiami w sufit. – Chyba nie śpi. Myślisz, że żyje? – Odpowiedź jakby sama się nasunęła, gdy starzec przekrzywił delikatnie głowę w bok, a jego spierzchnięte usta wygięły się nieznacznie, jakby chciały coś powiedzieć. – Zo-hhuhuh-stawcie go. – Wydyszał wreszcie mężczyzna leżący na ziemi wyraźnie zaoferowany faktem tego, że Eri postanowiła wtargnąć do sypialni. Próbując raz jeszcze postawić się marionetce, jedyne co na tym zyskał, to podcięcia w okolicach dołu łokciowego, co zaowocowało głośnym krzykiem. – Weź go już zamknij, bo zaczyna mnie denerwować. – Cóż. Wypadałoby coś z nim zrobić faktycznie. Skończyć jego cierpienia czy próbować naprawić zapadnięte płuco i wyciek krwi, a może mężczyzna się do czegoś przyda? W końcu rodzina chyba działa w ukryciu.

Eri
Mężczyzna

Kratka: 2m
Pomarańcz: Kubomi
Żółte: Ningyo
Fioletowe: Parasolka
Czerwone: Eri
Błękitny: Pan Starzec
Zielony: Mężczyzna

  Ukryty tekst

[Kubomi]

- Erm… nie, nie umiem. – odpowiedziała, nieco zasmucona tym faktem Kubomi. Chciałaby zminimalizować straty wśród… postronnych, na tyle ile to możliwe, jednak pozwolenie mu cierpieć nie wchodziło w rachubę. Z wyraźnie smutniejszym wyrazem twarzy skierowała się powoli w kierunku Eri i otworzonych drzwi, by przyjrzeć się staruszkowi – choć nie miała zamiar na to poświęcić zbyt wiele czasu.
- Przykro mi. – mruknęła z nieukrywanym niezadowoleniem i współczuciem, leniwie odpina od swojego pasa średni zwój, odpieczętowuje drugą sztukę Ningyo, tak by ta po prostu upadła na mężczyznę, utrudniając mu, potencjalne wstanie, gdy tylko skończy, ignorując do tego czasu komentarze Eri, odwróci się w jej kierunku.
- Sprawdź jeśli możesz yyy… drugie drzwi. I miej oko na umierającego. – rzuciła, wchodząc do sypialni, nieco się jeszcze rozglądając po niej. – Przepraszam, za najście. Erm… Motomoto-san jak mniemam? Potrzebuje czegoś pan, może wody? – ukłoniła się grzecznie, stając z 2-3 metry od łóżka i przypatrując się mężczyźnie, w razie czego będąc gotową podejść, jakby mówił cicho.
- Potrzebujemy aktów własności winiarni Motomoto-san, czy mogłabym prosić o pokojowe ich przekazanie? Tamten młody mężczyzna potrzebuje pomocy, a obawiam się, że bez… danego papierka nikt mu nie pomoże, jeśli pan wie, co mam na myśli? – odezwała się w końcu, stawiając na szantaż, o ile rozmówca jest w jakikolwiek sposób komunikatywny.

Statystyki

  Ukryty tekst

Kukiełki

  Ukryty tekst