Południowy Trakt

[Etsuya]

Idąc przed siebie umyślnie obrał taką pozycję, aby z jednej strony mieć nieco bezpiecznej przestrzeni między nieznajomym, natomiast z drugiej dać Harumi trochę więcej miejsca za nim samym. Kątem oka uchwycił, że czuje się ona nieswojo i szczerze powiedziawszy dopiero teraz sobie przypomniał, że jest ścigana w jednej z prowincji. Zdawał sobie sprawę z tego, że im bardziej udało im się od niej oddalić, tym mniejsza była szansa na rozpoznanie białowłosej, jednakże faktem było iż wciąż jakaś istniała, przez co należało zachować ostrożność.
Sprzedawca piasku? - powtórzył w myślach zaintrygowany tym, co właśnie usłyszał. Nie miał wcześniej bladego pojęcia, że taki fach w ogóle istnieje. Nie potrafił sobie wyobrazić jego przeznaczenia, a jeżeli istniał, to zarobki pewnie nie powalały. Wychowany na Hyuo styczność miał z nim praktycznie zerową. Istnienie handlarza piaskiem było dla niego równoznaczne z istnieniem handlarza śniegiem. Wręcz... bezsensowne. Na wspomnienie, że biznes nie idzie zbyt dobrze, rzucił sarkastycznie - Ciekawe czemu - i uśmiechnął się przy tym sam do siebie. Zreflektował po chwili znamiona własnej ignorancji i powracając na poważniejsze tony rozmowy, spytał zwyczajnie - Kim są twoi klienci? - Właśnie dla takich chwil uwielbiał podróżowanie. Poszerzanie horyzontów nawet w tak nieznacznych dziedzinach było czym fascynującym. Jednego dnia dowiaduje się, że istnieją więzy krwi pozwalające na wymachiwanie własnymi kośćmi, a drugiego że piach posiada jakąkolwiek wartość.
Słysząc o jasnej skórze Harumi, przypomniało mu się jak on sam o to spytał, po czym uśmiechnął się do siebie w duchu. W tamtym momencie poleciała w jego stronę ładna wiązanka, chociaż teraz był niemalże pewien, że dziewczyna udzieliłaby mu odpowiedzi. Wzruszył obojętnie ramionami na zadane mu pytanie - Podchodzę z Hyuo, podróżujemy - odpowiedział krótko, a kwestię skóry złotookiej pozostawił do wyjaśnienia jej samej, dając się wypowiedzieć. Nie chciał na siłę robić za jej adwokata, więc inicjatywę przejmie tylko w przypadku jeżeli wyczuje, że ta na prawdę nie chce podejmować dyskusji, lub zwyczajnie się boi. Zerknął na nią kątem oka, badając reakcje i dodając tym samym nieco odwagi. Jak dotąd nieznajomy poza lekkim ekscentryzmem nie sprawiał wrażenia niebezpiecznego. Etsuya rzadko kiedy podejmował interakcje z innymi ludźmi, ale w jej obecności wszystko stawało się... ciekawsze.

[Kana Yuki]

Sprzedawca piasku? Nabija się z nas? Fach ten wydał jej się tak idiotyczny, że aż nierealny. Może to z racji pochodzenia, może z braku skłonności do dryfowania głową wśród chmur. Nie lubiła czuć, że ktoś z niej drwi. O to, to nie!
— Skąd pan pochodzi? — zainicjowała nieśmiało. Ubiór, głos, ani nic innego nie wskazywało na konkretne pochodzenie mężczyzny, a wspomnienie o piasku — już tak. Skoro mają dreptać najbliższe parę minut, to warto upewnić się, że grunt jest w miarę twardy. Z uwagi na klan, do którego przynależała Haru, mogło być źle. Sama nie była zaznajomiona z tym, co jej "bracia" odpierdzielali na pustyni, ale wciąż mogła dostać za to po białym łbie. W końcu Sabaku nie będą na starcie zadawać pytań w typie "zabijałeś niewinnych?". Bądźmy rozsądni.
— Przepraszam. Wychowywano mnie w duchu tradycji i poszanowania dla osób starszych mi wiekiem — wtrąciła chcąc wytłumaczyć niemile widzianą kurtuazję. I choć najchętniej pozostałaby przy ów zasadach, to... To przecież poprzysięgła zerwanie z nimi; dowodem tego były krótsze włosy. Wyjście ze strefy komfortu bywa kłopotliwe. Zwłaszcza, kiedy nie jest to dobrowolne, a wymuszone przez różne, nieprzyjemne wydarzenia.
Wskazała ręką kolejno na siebie i na blondyna, czując w obowiązku przedstawienie się Kuroiowi.
— Jestem Harumi, a to mój przyjaciel, Etsuya — odparła. Przyjaciel? Z pewnością pod takim określeniem figurował w jej małej główce. Na ten moment jest jedyną osobą, której dziewczyna ufa. Przeżyli razem już spory czas, zima zdążyła ustąpić letnim powiewom. Z pewnością widać było przywiązanie złotookiej do Nakiriego. Choćby poprzez paniczne trwanie u jego boku i kontrolowanie pozycji kątem oka. — Specyficznie? — parsknęła. Jeśli ktoś tu wygląda dziwnie, to on. Reakcja była podyktowana tym, iż dziewczyna niejednokrotnie doświadczała nieprzyjemności związanych z odcieniem cery. W końcu rzadko kiedy widuje się kogoś o tak mono—kolorystycznej aparycji. Każde uwagi o tym podłożu traktowała jako swoistą obrazę. Choć nie zawsze musiały nią być.
— A tobie, nie szkodzi słońce? W głowę nie za ciepło? — rzuciła tonem pełnym... Serdeczności. Nijak nie wskazywał on na ironię. Choć oczywiście, wypowiedź była nią przepełniona. Najwyraźniej tajemniczy mężczyzna nadepnął na odcisk Kaguyi, a w przypływie pewności pokusiła się ona o małą zgryzotę. Zgryzotę, która szybko uświadomiła Kuroiowi, że lepiej tematu nie kontynuować. Przynajmniej w tym momencie, na tym stopniu znajomości.
— Miasto już niedaleko, prawda? — spojrzała pytająco na Etsuyę. Głód, lekki niepokój, no i ten dziwny typ spod ciemnej gwiazdy — to wszystko sprawiało, że chciała być w nim jak najszybciej to możliwe.
— Muszę wstąpić do sklepu z wyposażeniem, ale najpierw... — to mówiąc wymownie spojrzała się na Nakiriego. Dango, dango~!

[Kuroi Kuma]

-Mnie nie pytaj, może dlatego, że pustynia tuż tuż i można samemu sobie nabrać... To by w sumie wiele wytłumaczało! - zrobił minę dosłownie jakby odkrył nowy, nieznany dotychczas ląd, lecz zaraz machnął ręką dając znać, że akurat to było w żartach. W sumie ciężko było powiedzieć kiedy staruszek żartuje, a kiedy mówi poważnie. Czasami mogło się wydawać, że mówi coś żartobliwie, a każdy słuchający tylko czeka, aż na końcu usłyszy "ha! tylko żartowałem", ale to najczęściej nie nadchodziło.
-Klienci? Każdy kto potrzebuje trochę piachu... nie wybieram ich, ot sami się znajdują. Żaden szanujący się handlarz nie będzie nikomu wciskał nic na siłę, to trzeba szukać człowieka, który tego potrzebuje, a następnie wcisnąć mu to po cenie tak wysokiej, jak tylko się da. No i da się to jakoś przeżyć. Skusisz się? - wskazał na piasek skryty w gurdzie i wyciągnął trochę na dłoń, po czym podsunął do Etsuyi pod nos. W sumie to nie powinien zdradzać swojego biznesplanu jak zarobić, a się nie narobić, ale co mu tam! Może trochę weźmie...? Osobiście nie sądził że to może się udać, było zbyt szalone, ale nie zaszkodzi spróbować.
-Z Sabishi, w końcu taki ekspert od piasku nie może pochodzić z innego miejsca, niż z pustyni, cóż nie? - zwrócił się do dziewczyny i uśmiechnał znowu zwracając uwagę na te dwie tak niepasujące do niej czerwone kropeczki. Jeżeli by dodać do tego, że pochodził z miejsca, gdzie Harumi była poszukiwana można było dojść do wniosku, że Kuma po prostu chce ją doprowadzić do straży. czy tak było, wiedział obecnie tylko i wyłącznie on sam -Miło mi was powitać na tej niezbyt przyjaznej ziemi, gdzie równie łatwo zjeść coś pysznego jak i zarobić w łeb! A co do słońca to nie, nasz związek jest dosyć spokojny, nie wchodzimy sobie w drogę, prawda? - zerknął w stronę Słońca i wysłał mu buziaczka. Chyba każdy mieszkaniec pustyni prędzej i później musiał się pogodzić z tym, że jest na przegranej pozycji z wielką, grzejącą niczym piekarnik gwiazdą i albo się z nią zaprzyjaźni, albo będzie gryzł piach. Kuma miał już trochę lat na karku i przestało go to już ruszać. Oczywiście musiał się przyzwyczaić do zmian klimatu, zwłaszcza po ostatniej wizycie na wyspach, ale za każdym razem działo się to coraz szybciej.
-Ano specyficznie, naprawdę tylko kilka razy udało mi się spotkać ludzi zupełnie białych, stąd zainteresowanie. Jeden po wyjściu na słońce robił się czerwony jak burak, a potem musiał swoje wycierpieć. - wzruszył ramionami, bo nie miał zamiaru dopiec białogłowej, ot nie chciałby widzieć kolejnej osoby poparzonej przez słońce do tego stopnia.

z/t x3

[Yuu]

Yuu udał się na południowy trakt zaraz po opuszczeniu karczmy, podróż chwilę zajęła ale w gruncie rzeczy nie działa się w jej trakcie nic ciekawego, czego z resztą pewnie można było się spodziewać. Chłopak upatrzył sobie to miejsce ponieważ zazwyczaj nie trudno było tu o pracę. Często kupcy potrzebowali pomocy, czasem również ochrony, a jeszcze innymi razy to przeciwna strona czyli zwykli bandyci i inni im podobni potrzebowali wsparcia w obrabowaniu kupców. Oczywiście handlarzy można było też oszukać lub na przykład okraść, możliwości było naprawdę sporo, toteż Yuu znalazł sobie wygodne miejsce na drzewie przy drodze i czekał aż jakaś okazja zarobkowa sama wpadnie w jego ręce.

[Shikatsu]

Misja rangi D
Yuu
1/15

---

Podstawą przetrwania w mafii był uliczny spryt. Dobry mafioso musiał być zaradny, umieć radzić sobie w miejskiej dżungli, wiedzieć, kto, gdzie i jak. Nic więc dziwnego, że Yuu doskonale wiedział, gdzie powinien się udać w poszukiwaniu jakiejś dorywczej robótki, która pozwoliłaby mu przynajmniej przez kilka dni nie martwić się tym, że będzie mu burczeć w brzuchu. Często uczęszczany przez odwiedzających lub opuszczających Shigashi no Kibu kupców był idealnym miejscem na rozpoczęcie poszukiwań może mniej lub bardziej uczciwego, ale na pewno bardzo szczodrego zleceniodawcy. Teraz tylko pozostało czekać. Na szczęście chłód nie był dzisiaj szczególnie dotkliwy, w powietrzu czuć było początek wiosny.
Yuu musiał wykazać się dużą cierpliwością, ponieważ przez dłuższy czas większość mijających go podróżnych nie poświęcała mu zbyt wiele uwagi, kontynuując swoją wędrówkę bez wchodzenia w dialog z młodym Szponem. Parę osób najwyżej spojrzało na niego krzywo. Minuty mijały jedna za drugą, a stojący od dłuższego czasu w bezruchu Yuu mógł zacząć odczuwać lekką sztywność stawów. Pewnie musiałby zacząć już myśleć nad jakąś lekką gimnastyką, by nie zesztywnieć już na amen od tej bezczynności, gdy do jego uszu dotarł tubalny baryton:
- Hej! Ty! - Mężczyzna w średnim wieku zatrzymał swój wóz tuż obok posterunku Szpona. Obcy twarz miał zmęczoną i smutną, przyozdobioną rzadkim wąsikiem. Nie wyglądał na bogacza, chociaż odziany był jak typowy kupiec. Raczej aspirujący niż bogaty. – Wyglądasz, jakbyś się nudził i szukał zajęcia. Chcesz może przysłużyć się początkowi wielkiego przedsięwzięcia handlowego? Mój drogi, ja mam nosa do pieniędzy! Jeśli wszystko dobrze, to zrobię fortunę, a gwarantuję, że będę pamiętać tych, co mi w tym pomogli.
Tutaj zawahał się na moment, rozglądając najpierw na lewo, później na prawo. Następnie przechylił w stronę młodzieńca konspiracyjnie, zniżając głos do szeptu. Najwyraźniej sprawa była dość delikatna.
- Szukam jakiegoś nieustraszonego śmiałka, który nie będzie bał się trochę pobrudzić sobie ręce. Oczywiście wszystko za stosowną opłatą – wymruczał, a potem zarechotał dość paskudnie.

[Yuu]

Dzień mijał sobie leniwie podczas gdy perspektywa jakiejś zdatnej pracy dla Yuu nie chciała się jakoś pokazać. Jednak cierpliwi w końcu zostają wynagrodzeni, bo kiedy chłopak rozważał już odpuszczenie sobie tych wygłupów na drogach i przyjęcie jakiegoś zlecenia w mieście to na drodze jego przeznaczenia pojawił się nie wyróżniający się niczym szczególnym kupiec. Przynajmniej takie było wrażenie na pierwszy rzut oka. Młodzieniec od razu po tym jak go zawołano zeskoczył z drzewa na dół, aby móc porozmawiać z potencjalnym pracodawcą (a może ofiarą?) twarzą w twarz.
Uważnie wsłuchał się w słowa starca pokiwując jedynie lekko głową w niektórych momentach aby potwierdzić rzucane przypuszczenia tego drugiego.
Nie sądził żeby zadanie mogło być faktycznie tak istotne nawet w przyszłości jak to opisywał handlarz, ani też zapewne nie jest zbyt wymagające skoro zwrócił się on z nim do (nie oszukujmy się) nie wyglądającego bardzo groźnie nastolatka. No ale co mu tam, przecież w końcu pojawiła się oferta pracy, nie zaszkodzi chociaż jej dogłębniej zbadać.
- Faktycznie poszukuję pracy, mów w czym rzecz a ocenie czy będę w stanie Ci pomóc. - odpowiedział jedynie rzeczowo kiedy starzec skończył rechotać, czego Yuu starał się nie oceniać...

[Shikatsu]

Misja rangi D
Yuu
3/15

---

- Nazywam się Hamamoto. Zapamiętaj to nazwisko, bo już niedługo będę najbogatszym człowiekiem w Shigashi no Kibu! - zaczął od przechwałki kupiec, podpierając się pięściami o swoje boki w triumfalnym geście. Jego postawa straciła jednak swoją butę z momentem, gdy ten kontynuował swoją opowieść. - Moja rodzina od dziada pradziada zajmowała się krawiectwem, ale czasy się zmieniają, nikt się teraz nie utrzyma z małej pracowni. Rodzice nigdy nie śmierdzieli groszem, dobrzy to byli ludzie, niech bogowie mają ich w swojej opiece, ale ja nie zamierzam tak żyć. No to kupiłem tutaj opuszczoną chałupę za grosik od władz osady, bo taka była zrujnowana, i zdecydowałem, że trochę się ją odświeży, zatrudni trochę ludzi i założy większy zakład. Genialne, prawda?
Po tej wypowiedzi w powietrzu zawisła dłuższa pauza. To był moment, gdy młody Szpon mógł skomplementować biznesowe plany gadatliwego kupca. Czy zdecydował się coś powiedzieć, czy nie – Hamamoto tak czy siak po głębokim wdechu paplał dalej.
- No, tylko tu się właśnie pojawił problem. Wszystko już przygotowane, materiały kupione, zatrudniłem kilku chłopa, by wynieśli rupiecie z budynku, bym mógł wszystko porozstawiać, a tu nagle się dowiaduję, że co? Że w nowej siedzibie mojego zakładu niby siedzi jakiś wielki potwór i boją się wchodzić do środka. No kto by pomyślał? Potwór w samym środku miasta? No i tu właśnie mam dla ciebie, chłopcze – jak ci w ogóle na imię? - propozycję. Wyglądasz mi na śmiałka, więc idź tam, proszę, i spójrz, o co w ogóle chodzi. No i wygoń jakoś tego bydlaka, cokolwiek to jest. A ja obiecuję, że ci to hojnie wynagrodzę. Uwierz mi, sam bym się chętnie tym zajął. Ja tam w żadne potwory nie wierzę, ha! Ale co poradzę, muszę jeszcze pozałatwiać jakieś sprawy z dokumentami, ech, cholerne formalności. Takie życie kupca, sam rozumiesz… - Jeśli Yuu przyjrzał się mężczyźnie, to widać było, że był trochę blady. Może jednak przerażały go odrobinę kryjące się w mroku potwory? - No, to co ty na to?
Tu kupiec spojrzał wyczekująco na chłopaka, zacierając dłonie. Widać było, że ma szczerą nadzieję, że mafioso przyjmie jego propozycję.

[Yuu]

Cała historia z wytłumaczeniem motywów i planów na życie handlarza w żaden widoczny sposób nie ruszyła Yuu, bez jakiejkolwiek reakcji stał tam jak słup i po prostu słuchał. Sam chłopak w głowie też nie za bardzo budował sobie zdanie na temat interesu który kupiec planował i jego szans na powodzenie gdyż po prostu nie tym się zajmował i nie leżało to w zakresie jego zainteresowań. Po wpleceniu w wątek historii z rzekomym potworem skrawki ust mafiozy podniosły się nieznacznie w rozbawieniu. Przecież nie istniało coś takiego jak potwory, a przynajmniej nie w takie jakie pewnie wyobrażali sobie ci przerażeni ludzie.
- Yuu. - Wtrącił krótko odpowiadając na pytanie. A następnie dał starcowi dokończyć swój monolog w spokoju. Młodzieniec wiedział od początku że przystanie na takie zadanie, ponieważ wydawało się banalnie proste, jednak po pytaniu zasępił się lekko i udał że się zastanawia przez dłuższą chwilę.
- To brzmi całkiem niebezpiecznie, ale jeżeli zapłata faktycznie będzie sowita i będę mógł liczyć na jakąś przysługę w przyszłości kiedy interes już ruszy to podejmę się zadania. Gdzie to jest? - Dopytał jeszcze rzeczowo chcąc ruszyć czym prędzej i rozwikłać tą sprawę tajemniczego niby potwora

[Shikatsu]

Misja rangi D
Yuu
5/15

---

Kupcowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Ba! Z momentem, gdy Yuu zaczął sprawiać wrażenie bardziej przekonanego co do tego, czy warto jest podjąć się oferowanego mu zlecenia, tym bardziej jowialny i nachalny stał się w swojej manierze bycia.
- Drogi Yuu! No oczywiście! Kupieckie imperium Matsumoto nigdy nie zapomina o tych, którzy wsparli je podczas naszych trudnych początków - zaśmiał się głośno i rubasznie. - Jeśli ci się powiedzie, to będę ci ogromnie wdzięczny. Poczekaj moment, narysuję ci, jak tam w ogóle dotrzeć. To niedaleko, więc dotrzesz na piechotę. Wybacz, podwiózłbym cię, ale koniecznie muszę zdążyć na jeszcze jedno spotkanie! ...To nie tak, że mnie obleciał strach, nie patrz tak na mnie, młodzieńcze.
Kupiec Matsumoto dobył jakiegoś świstka i prostego węgielka, by nagryzmolić bardzo uproszczoną trasę i przekazać ją śmiałemu najemnikowi. Rzeczywiście, cel wydawał się być oddalony o najwyżej dwadzieścia minut marszu stąd.
- No, to w takim razie umówmy się tak, że jak wszystko ci się powiedzie, to znajdziesz mnie w "Czerwonym smoku". To taka gospoda w Shigashi no kibu - jestem tam umówiony z potencjalnym wspólnikiem. Powodzenia, Yuu! Do zobaczenia w takim razie! - I tyle go widzieli. Kupiec odjechał w stronę osady swoim powozem, zostawiając Yuu samemu sobie. Nie pozostało nic innego niż ruszyć do wskazanego punktu.
*** Yuu udał się więc na wschód od traktu, podążając za wskazówkami, jakie nakreślił mu pobieżnie kupiec. Pogoda była dzisiaj nad wyraz korzystna, spacer można więc było uznać za udany. Na miejscu powitał go niewielki, dość zapuszczony budynek, który swoje lata świetności najwyraźniej miał już za sobą. Chałupa przypominała raczej miejsce, które włóczęga wybrałby za swoje tymczasowe schronienie, a nie atrakcyjny gmach, który miałby pomieścić grupę zdolnych rzemieślników. Drzwi prowadzące do środka budynku zostały pozostawione otwarte na oścież, jakby ktoś opuścił to miejsce pospiesznie, nie przejmując się zupełnie tym, czy do środka nie wślizgnie się przypadkiem jakiś intruz. Yuu mógł też dojrzeć rozrzucone narzędzia przydatne przy renowacji, które ktoś zostawił na zewnątrz. Z pobliżu nie było jednak widać ani jednego majstra.
Gdy młody mafioso wślizgnął się do środka, pierwsze co ujrzał, to spore, zagracone pomieszczenie. W środku panował półmrok - okna były czymś przysłonięte, ale dziura w dachu wpuszczała odrobinę światła. Większość podłogi zastawiona była przez różnego rodzaju meble, najczęściej stare i zniszczone. Część z nich przykryta była brudno-burymi szmatami, które kiedyś zapewne miały inny kolor. W powietrzu unosił się kurz i dominował zapach stęchlizny - i czegoś jeszcze? Czegoś... Zwierzęcego, przypominającego wilgotną sierść. Samej bestii jak na razie nigdzie nie było ani widać, ani słychać.
Jeśli Yuu kontynuował rekonesans, to mógł zauważyć następujące szczegóły: po pierwsze, naprzeciwko wejścia do budynku znajdowało się dwoje drzwi. Jedne z nich były zamknięte na cztery spusty. Drugie drewniane drzwi - lekko uchylone i prowadzące do pomieszczenia, którego zawartość nie była widoczna w półmroku - miały na sobie widoczne ślady zwierzęcych pazurów. Dużych pazurów.
Oprócz tego młodzieniec dostrzegł też odsuniętą klapę, która odsłaniała schody prowadzące poniżej poziomu podłogi. Na zbutwiałych stopniach widać było drobne, zeschnięte plamy krwi.

Yuu opuszcza temat.
Zapraszam do odpisywania już tutaj. (:

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
15 / 30
Kubomi Kurayami Eri słuchała wypowiedzi swojej koleżanki. Czemu miałaby nie? O ile mówi prawdę, to właśnie przekazała cenne informacje, które z pewnością pomogą w ich misji. Współpraca to w końcu podstawa. Dalsza część wędrówki przeszła sprawnie i co równie ważne - w ciszy. Przez noc nie spotkały kunoichi żadne niebezpieczeństwa w postaci kłusującej na bezbronne ofiary zwierzyny czy też innych bandziorów parających się jedynie kradzieżą. Choć czy praca w mafii jest lepsza od bycia zwykłym rzezimieszkiem? Co prawda stoją za tym jakieś większe ideały niż jedynie przetrwanie, lecz i tak wszyscy patrzą głównie na to, aby samemu jakoś z tego wyjść cało i nie narazić się tym na górze. Dlatego stajemy się coraz lepsi każdego dnia, aby to od nas koniec końców zależało czyjeś życie, tak samo jak dawniej inni mieli w swoich rękach nasz los. I choć taka myśl mogła zaistnieć w głowach członków rodzin mafijnych, nasze dwie koleżanki nie za bardzo pragnęły rozmawiać na te tematy. Eri wybrała ciszę, zakrywając głowę swoim płaszczem, a Kubomi wybrała trzymanie latarni, która się całkowicie przez noc wypaliła i pozostała jedynie rozlanym woskiem zamkniętym w szklanej pułapce. 

 Już jakiś czas temu wyszły z objęć lasu, a obecnie kierowały się udeptaną ścieżką prowadzącą na strome wzgórze. Tak naprawdę nie znajdowało się to w zbyt dużej odległości od południowego traktu, będącego dobrym miejscem do handlu nie tylko z Shigashi. – W końcu – powiedziała zrezygnowanym i nieco zmęczonym głosem, gdy już dotarły na szczyt wzniesienia. Zakaszlała głośno, gdyż poranna chrypa, jak i brak połykania śliny podczas mówienia czy spania przez tak długi czas, wyraźnie zmieniły jej głos na niższy. Żadna z dziewczyn nie wykazała chęci do odpoczynku w czasie podróży, przez co udało im się dotrzeć w to miejsce skoro świt. Winiarnia sama w sobie nie wyglądała zbyt okazale, lecz jak dobrze wiemy, to ich piwnice są tym, co w nich najciekawsze. Był to dość duży budynek jak na standardy ściśniętych miast, ale na odludziach bogatsi mieszkańcy pozwalali sobie nieco bardziej zaszaleć z pieniędzmi. Miał on drugie piętro i najwyraźniej poddasze, o czym świadczyć mogły niewielkie okienka umieszczone centralnie pod dachem. Tak czy siak, aby w ogóle dotrzeć do budynku, trzeba będzie przejść przez dość duże pole z centralnie umieszczoną ścieżką, którą do tej pory poruszały się dziewczyny. Z jej obu stron powbijane były drewniane patyki w ziemię z wijącymi się dookoła nich pnączami winorośli. Niemalże każdy fragment tego ogrodzonego terenu zajęty był przez jakiś kawałek rośliny, pozostawiając jedynie wąskie przejście dla pracowników mających zajmować się zbiorami. 

Eri jednym szybkim ruchem zsunęła kaptur z głowy, roztrzepując oklapnięte włosy w obie strony. Próbując zabrzmieć jak przełożony Kubomi, brązowowłosa rozpoczęła swój monolog dotyczący konkretnych szczegółów misji. – Motomoto, lat 56. Widywany w naszym szpitalu w osadzie dość często w ostatnich miesiącach, lecz nie podano mi... nam. – Słowo nam z ciężkim trudem przeszło jej przez gardło, a może po prostu brak rozruszania krtani wpłynął na zdolność mówienia dziewczyny. – Nasza rodzina zapragnęła uregulować z nim umowę odnośnie winiarni na drodze ugodowej, lecz jego stan zdrowia nie wskazuje na to, że te rozmowy mogą dojść do skutku, a potrzebujemy, jak już ci mówiłam, papieru potwierdzającego własność do ziemi, a następnie ktoś ludziom od budynków czy czegoś innego wlepi bajeczkę, że się dogadali. Szczerze to nie wiem, jak to wygląda. Wiem, że nie mogą go podrobić. Ten twój strażnik miał rację. Biurokracja ssie pałę. Ale co poradzę. Mam teorię, że Motomoto nie jest zwykłym przedsiębiorcą dla naszego Kintory. A wiesz, co to oznacza, gdy ktoś ma specjalną prośbę i mówi ci o niej cicho? – Odwróciła głowę w kierunku Kubomi, podnosząc jeden kącik ust do góry. Czyżby Eri zamierzała stawiać się władzy? – Ponoć musimy to załatwić spokojnie i o to w tym wszystkim chodzi, ale ja im nie ufam. Nikomu nie ufam. No ale jeżeli coś by się stało Motomoto, to od razu posądzą nas. Nic dziwnego. Więc jaki masz plan, moja duszo towarzystwa? Wbijamy się oknem i zastraszamy panicza, a może wtapiamy się w ściany budynku? Ponoć ktoś potrafi chodzić w ścianach, ale ja nie. Pewnie to bujda. Nie wydaje mi się też, żeby spodziewał się naszych zamiarów, nawet jak do niego podejdziemy i powiemy "hej, całkiem przypadkiem dwie niebezpieczne dziewczyny przyszły do twojego domu". Ygh... gadam głupoty przez brak snu. No, dobra, mów co chcesz robic.

[Kubomi]

Śpiąca…! Kubomi przeceniła swoje siły, czując wyraźne zmęczenie, głównie umysłu, po tej podróży. Gdy tylko usłyszała głos Eri, który sfinalizował ich wędrówkę, białowłosa odetchnęła z widoczną ulgą i usiadła po turecku, ziewając i przecierając oczy, by więcej widzieć. Podobnie do swojej towarzyszki pochrząkała kilka razy – w końcu jednak rzuciła spojrzenie na budynek. Na pierwszy rzut oka mogła już stwierdzić, że w normalnych warunkach dojście do budynku byłoby skomplikowane – na szczęście dopiero świta i ludzi jeszcze nie ma zewnątrz, a wewnątrz mogą najwyżej się budzić. Dalsze strategiczne myśli kuglarki przerwał głos jej towarzyszki, na którą jednak nie przeniosła wzroku.
- Właściwie czemu to My, musimy się tym zajmować? – odmruknęła, zadając pytanie na tyle zmęczona, że nie myślała nawet o tym co mówi. Po prostu wypowiadała słowa pewniej niż zwykle. – Spróbujmy małej wspinaczki po ścianach i wejdźmy oknem? To chyba najbardziej subtelne co możemy zrobić. Potem znajdujemy „panicza”, zastraszamy go, zdobywamy co potrzebne i się wynosimy. Ja mogę chodzić po ścianach, więc pewnie wejdę pierwsza i ruszę od góry. Ty na ile dasz radę się wespniesz i dopiero wejdziesz. Chyba że masz lepszy pomysł? – w końcu zerknęła na Eri, gdy skończyła swój monolog, dodając do niego tylko długie ziewnięcie i wytarcie łez z kącików oczu, które powstały przez to.

[Tatsuo]

Degustacja władzy [ C ]
17 / 30
Kubomi Kurayami Eri zdziwiła się pytaniem zadanym przez Kubomi. – A dlaczego musimy robić większość rzeczy? Dostałam takie polecenie, to je wykonuję. Choć cieszę się, że zadałaś to pytanie. Jednak dbanie o interesy naszej rodziny, jak to mawiają złote tygrysy, jest nadrządną sprawą, która pozwala nam... e... – Zamyśliła się, chcąc zrobić żart z kolejnej formułki, jaka była jej wmawiana przez lata, ale najwyraźniej nigdy jej dobrze nie słuchała. – Nie wiem. Zmęczona jestem. Obstawiam, że po prostu chcą więcej monet, a my musimy im to zapewnić. A że wybrali nieco bardziej legalny sposób niż przejęcie siłą całej winiarni, to musi to mieć wpływ na przyszłość? Może chcą potem zaszantażować i tym samym wyhandlują więcej pieniędzy. Słyszałam, że teraz popularne robi się trzymanie pieniędzy w ukrytych jaskiniach. Szkoda że nie mogę się udać w góry. Może więcej bym zarobiła niż tutaj. – Również przycupnęła na ziemi, opierając się na nasadach dłoni położonych za plecami i głową skierowaną do nieba. – Skoro tego chcesz. Powiedzieli mi, że myślisz lepiej strategicznie niż ja. – Choć zdanie to było wypowiedziane w spokojnym, normalnym tonie, to o ile Kubomi spojrzałaby na twarz dziewczyny, mogłaby ujrzeć ukrywany za uśmiechem smutek. A może coś więcej? Na szczęście jej oczy były zamknięte z powodu promieni słonecznych niemalże idealnie wpadających do źrenic Eri i żadna łza z nich nie uleciała. Choć przecież towarzyszka Kubomi to była twarda babka! A przynajmniej taką odgrywała, więc o czym my w ogóle mówimy.

– A co ja mam robić? Stać na czatach? Patrzeć, czy nie ucieka z budynku, kiedy będziesz wchodzić? No... jak tam chcesz, możesz iść pierwsza, jak dasz mi znak, to wejdę za tobą. Zaśpiewasz mi piosenkę? Nie przepadam za muzyką. – Mówiąc to, zgięła głowę, wpatrując się teraz we wciąż odległy od nich budynek. – Idziemy spać i czekamy do jutra, a może już idziemy?

[Kyoushi]

Misja rangi B
- Szpiegowani, przetrenowani -
Misae & Kuroi Kuma
1/67

---

Co było w Shigashi to ponoć zostawało w Shigashi, ale czy dotyczyło to dwójki, która akurat postanowiła przenieść się w kierunku miasta? Opuścili obóz w pocie czoła, nie wiedząc co może ich spotkać, jednocześnie po tych parunastu dniach to był świetny kierunek i wybór. W końcu mogli rozprostować kości, mogli dowiedzieć się czegoś ciekawego, a także zweryfikować... No właśnie, co? Nie mieli jakiegoś specjalnego planu na te dni, wieczory czy też podróż, po prostu chcieli się przejść na chwilę do cywilizacji. Jak mistrz i uczeń. Jak stary z dzieckiem. Po prostu, bez większego planu, który tkwiłby w ich głowie. Ale czy na pewno miało to być tak spokojne jak mogłoby się im wydawać?
Niecodziennie cały zespół Klepsydry zbierał się w jednym miejscu bez zauważenia. To było najbardziej ciekawe. Czy można było być także pewnym, że jest się tam samemu? Bez towarzystwa? Dawno nie widzieli się z samym Ichirou, a także Kyoushi, którzy robili swoje sprawy - jeden rozpoczął pochłaniającego go w pełni treningi, a drugi szukać winnego śmierci sojusznika, przyjaciela i jednego z najbardziej ciekawych osobistości w całej Klepsydrze jaką był niewątpliwie Seinaru Kei.
Wydostali się z lasu by ruszyć na trakt, który tego wieczora był jakże ciekawy. Pełen ludzi, którzy pędzili to w jedną to w drugą stronę, oświetlając sobie drogę lampionami. Widać było, że jedni chcą jak najszybciej się przedostać gdzieś dalej, a pozostali dostać się na noc do żyjącego - ba! Tętniącego życia miastem. Oni nie różnili się od nich wcale, a wcale, jednak coś ich trapiło. I jedno i drugie czuło, że jest obserwowane. Zdecydowanie tak było, ponieważ ciągle czuli na sobie wzrok, gdzieś w oddali, gdzieś ukryty, w nieokreślonym bliżej miejscu, a jednak. Zdecydowanie bardziej wyczuwał to staruszek, który nawet potrafił określić kierunek, który był mniej więcej 15 metrów za nim, po jego prawej stronie, gdzie trakt odgrodzony był drzewami. Ktoś gdzieś tam się krył, jednak póki co nie robił niczego czego mógłby później żałować...

[Kuroi Kuma]

  Ukryty tekst

Wstał rano, zebrał swoje wszystkie tobołki, zarzucił sobie na plecy swoją ukochaną gurdę transportową (bo innej nie miał, w ogóle po co komu gurda stacjonarna?) i skierował się na trakt. Bez większego planu, bez wyznaczonej trasy. Nogi ich poniosą, zawsze znajdzie się coś ciekawego do zrobienia, zawsze znajdzie się praca dla shinobich, oni nie mogli się nudzić. Najwyżej jakiegoś kota wsadzą na drzewo i będą szukać właściciela, by mu pomóc. To się nazywa taktyka! Wyszli na trakt, Kuroi obejrzał się to w lewo, to w prawo szukając odpowiedniego kierunku do miasta, gdy w końcu ją namierzył. Nogi prowadziły do przodu, spokojnie, miarowo, w równym tempie. Czy się przejmował tym, że ktoś ich obserwuje cóż... do licha przecież byli na trakcie, poruszają się tutaj ludzie, możliwe że jakiś zagubiony wędrowicz stwierdził że nie wytrzymie i będzie musiał iść w krzaki za potrzebą. Pewnie przy okazji wyczułby swąd odchodów i szczyn dobywający się lasu, tego (chyba) nie było więc można było się przejmować tylko od czego miał Misae? Czy to wyczuje, czy wykorzysta swoje moce by to sprawdzić, by zapewnić im bezpieczeństwo? On szedł dalej, zupełnie się tym nie przejmował. Dalej rozglądał się po lesie, bowiem ścieżka jak ścieżka, każdy widzi i jest nieco nudnawa, a wśród drzew zawsze kryje się coś ciekawszego - ptak, zagubiony wiewiór, czy wrony spuszczające coś twardego na ubity trakt, by dostać się do środka dla przykładu orzecha.

[Misae]

  Ukryty tekst

Szczęśliwie pozwolił się jej wyspać po treningach. Niby on sam również nieco ćwiczył, jednak to z tej dwójki zdecydowanie ona zużyła więcej energii i mogła mówić o zakwasach. Czy w przypadku jej ćwiczeń można było mówi o zakwasach? Może jakiś ból głowy? Czyli to od tego kobiety miały migreny? Od nadmiernego myślenia? Tyle ciekawości do pociągnięcia. Choć może lepiej pozostawić ten temat bez zbędnego komentarza. Najważniejsze było to, że ruszyli już z miejsca. Zjedli coś, ogarnęli się i mogli ruszać w drogę... i tu pojawiło się pytanie.
-Kuroi, mamy jakiś konkretny plan? - zapytała w końcu kiedy ruszyli traktem, dość mocno tego dnia uczęszczanym. Miało to swoje dobre i złe strony. Niby trudno było o spokojną rozmowę, bo co chwilę ktoś ich mijał, jednak z drugiej ten cichy głosik na skraju świadomości, że ktoś im się od dłuższego czasu przyglądał pozwalał jej zachować spokój - mało kto mógłby być aż tak głupi by zaatakować otwarcie przy takiej ilości świadków. Mimo to, nie podobało jej się to uczucie, że ktoś im się przygląda z ukrycia. Zarknęła kątem oka na swojego twarzysza podróży - tego wyższego bo Tomoe vel Hoyt tuptał sobie w najlepsze z wysoko uniesionym ogonem. Ten jeden nie wiedział co się dzieje i ten jeden z tego powodu czuł się najlepiej. Nie mniej wracając do bruneta, najciemniej owłosionego w tym towarzystwie, ten również zdawał się być niczym niewzruszony. Nie zauważył? A może udawał, że nie zauważył? Wszystko było możliwe. Nie chciała się za bardzo wychylać. Nie zamierzała nic mówić, jedynie dla pewności zwolniła na chwilę. Złożyła dłoń w znaną sobie pieczęć. Chciała jedynie wiedzieć czy ktoś w okolicy zwraca na siebie uwagę, czy mijają jedynie zwykłych "Kowalskich". Liczyła, że jeśli na chwilę się rozproszy - patrz skupi na innym postrzeganiu świata i znacznie zbaczać z toru to Kuroi dopilnuje aby nikogo nie podeptała. Co dalej? Czas pokaże. Teraz mogła jedynie po swoim zarzucaniu sieci pociągnąć rozmowę.
-Dziękuję, że pomogłeś mi w ćwiczeniach, ale z drugiej strony mam wrażenie, że powinnam cię przeprosić - uniosła na niego wzrok, lekko przepraszający, z krzywym, słabym uśmiechem. Było jej głupio, zwłaszcza po tym co stało się na końcu.

  Ukryty tekst