Rzeka

[Shindo]

Po tym gdy skończyłem poszerzać swoją wiedzę z zakresu ninjutsu, nie pozostało mi nic innego jak rozwinięcie swoich zdolności, ale dotykających aspektu praktycznego. W dużym skrócie, chcę nauczyć się sztuk ninja o których wyczytałem. Dlatego nie chcąc tracić czasu wziąłem kawalek pergaminu, kałamarz, pióro i zabrałem się za przepisywanie pierwszej z brzegu techniki. Podjałem taką decyzję gdyż uważałem, że wybrane prze ze mnie jutsu są arcyużyteczne. A że nie mogłem wszystkich nauczyć się od razu to podjąłem taką, a nie inną kolejność.

Gdy skończyłem przepisywać sztukę shinobi, przebrałem się w treningowe rzeczy. Ostatnie wyjsciowe tak upaprałem, że Hashi to pół dnia na mnie się wydzierał, że znowu po mieście jak obszczymur chodzę.
- Kurwa ! Znowu będę musiał ci kupić nowy zestaw. Przecież ujebałeś się tym błotem jak dziecko batonikiem czekoladowym... Wizytówka firmy, nie ma co.....
I tak jeszcze dobre pół godziny jego gadania, aż w końcu zapytał sie mojej skromnej osoby:
- To gdzieś ty kurwa był ? Znowu chlałeś ?
- Trenowałem - odpowiedziałem zrezygnowany
- Treno... Coś ty robił - zapytał ponownie tym razem z niedowierzaniem, ale i z lekkim zainteresowaniem w głosie
- Trenowałem, sam wiesz co. - odpowiedziałem spokojnie

Uspokoił się, docenił, że zabrałem sie za trenowanie. Poprosił tylko abym przebierał się w inne ciuchy podczas swoich treningów. Dlatego właśnie przebrałem się, wziąłem pergamin i zszedłem na dół. Jun jak zawsze na swoim stanowisku i jak zawsze udawała, że mnie nie widzi. Nie próbowałem tego zmieniać, również bez słowa przeszedłem do kuchni, wziąłem prowiant i wyszedłem z domu. Chciałem pożegnać się z Hashi`m, ale jego o dziwo jeszcze nie było w domu.

Zawędrowałem nad rzekę, chodziłem wzdłuż strumienia w celu znalezienia odpowiedniego miejsca do treningu. Trochę to trwało, ale na szczęście w końcu udało mi się znaleźć ładne zalesione miejsce. Spokojnie mogłem się w nim schować i nie rzucać się w oczy pozostałym odwiedzającym to miejsce. W spokoju przysiadłem i rozpocząłem naukę:

  Ukryty tekst

z/t

[Shindo]

Wróciłem do biura, po tym jak ogłosiłem swój sukces, świętowaliśmy całą trójką. Byłem trzeźwy i Hashi wymógł na Jun wspólne świętowanie. Jak twierdził to będzie dla niego wielki zaszczyt wystąpić w pochodzie dla klasztoru Ognia. Dopytywał czy dobrze czuję się z faktem, że to on, a nie ja tam nędznie. Powiedziałem, mu że to od początku do końca był mój plan i że to koniecznie on ma tam się znaleźć, a nie ja. Ja nie potrzebowałem rozgłosu, źle to robiło dla spraw. Hashi do samego końca gryzł się z faktem czy to uczciwe wobec mnie, ale nasz wspólny sukces jako biura pozwolił mu przełknąć ten mały dyskomfort. Hashi próbował nalać mi wina jednak zakryłem kielich dłonią
- Dzisiaj tylko woda. Wybacz.- odparłem nie patrząc mu w oczy
- Dlaczego nie pijesz ? - zapytała Jun
Kompletnie mnie zamurowało tak samo jak Hashi`eo. Ta Jun, nie dość, że na mnie patrzyła to jeszcze do mnie mówiła.
- Eeeeee... idę jutro potrenować - odpowiedziałem spięty
Dalszy wieczór nie obfitował w niespodzianki, głównie to Hashi cały czas śmiał się, zagadywał do nas i pił wino. W końcu zaniosłem mego druha do łóżka i poszedłem do siebie spać.


Na brak wyspania tego dnia akurat nie narzekałem, ogarnąłem się, spisałem sobie kolejną techniką na zwój pergaminu i poszedłem nad rzekę, Co prawda po drodze wziąłem sobie coś jeszcze na ząb i na zapas, abym nie musiał wracać się do domu na porę obiadową. Tak zabezpieczony na niedogodności, odnalazłem swoje miejsce treningowe nad rzeką i przystąpiłem do działań

  Ukryty tekst

z/t

Rozliczone

[Taiyō]

Bacznie przyglądała się ruchom Azugimoto, który najwyraźniej nie czuł się w wodzie tak swobodnie, jak blondynka. Zrozumiałe. Woda to potężny żywioł. Nieobliczalny. Dualiczny. Pełen sprzeczności. Tak, to dobre określenie. Zdarzyło jej się niegdyś przeczytać rękopisy tych, którzy zamieszkiwali tereny Morskich Klifów, odległej – być może jedynie z pozoru – krainy otoczonej śnieżnymi górami. Oprócz poetyckich zapisów dotyczących piękna krajobrazu i obfitości mórz, wspominano również o niemożliwych do przewidzenia wichurach. Częściej jednak za sprawcę następstw brano, a jakże, wodę. Wodę, która, choć spokojna i życiodajna, potrafiła zmienić się w podłą kreaturę, porywając nieopatrznych rybaków.
Była niepewną materią.
A ludzie nie lubią niepewności.
To, co powiedziała, nie wynikało z przypadku. Nuda i chwilowa zaduma też nie miały z tym nic wspólnego. Od dłuższego bowiem czasu w jej umyśle krążyły rozterki, na które nie potrafiła znaleźć odpowiedzi. Te niekończące się pytania powracały do niej jak uporczywe echo.
Czy w Shigashi można odnaleźć sens istnienia, czy jednak jest to miejsce, które pochłania wszystkich, którzy przekroczą jego próg? Co z koszmarami, które nawiedzały ją w snach? Każde morderstwo, które widziała, niegodziwości, które popełniła lub była zmuszona popełniać, zostawiały w niej trwały ślad. Czy będzie w stanie zapomnieć o tych wydarzeniach, czy też zawsze będą ją prześladować? Czy… Będzie w stanie zaakceptować to, kim się stała? Czy będzie w stanie znaleźć spokój i wybaczyć sobie wszystkie decyzje, które musiała podjąć, by przetrwać?
Fiołkowooki miał rację. Była pewna, że on również miał swoje momenty zwątpienia, choć nie zawsze to pokazywał. Byli częścią tego miasta, a Shigashi, zbudowane na niewoli i wolności, na brutalności i miłości, na zagadkach i rozwiązaniach, było częścią nich. Zrobili to, co musieli zrobić. To miejsce, koniec końców, ukształtowało ich tak, jak kowal kształtuje stal. A to był zaledwie początek.
Kiedy zdecydował się odejść, nie sprzeciwiała się. Machnęła jedynie na pożegnanie i wywlekła ciało na brzeg rzeki, obserwując, jak towarzysz niedoli oddala się w kierunku miasta. Było w nim coś intrygującego. Coś, co sprawiało, że nie mogła oderwać od niego oczu, choć wiedziała o nim naprawdę niewiele. Może to sposób, w jaki patrzył na świat, jego spokojne podejście do trudności życia w Rodzinie, albo to, jak odnajdywał prostotę wśród chaosu. Był jak zagadka do rozwiązania, jak strona księgi, której jeszcze nie przeczytała.
W tym samym momencie poczuła na sobie chłodny wiatr niosący ze sobą specyficzny zapach Shigashi no Kibu; mieszankę przesiąkniętych alkoholem nocnych klubów, dymu wypełnionych knajp i zapachem wilgotnej cegły. Starannie ścisnęła mokre włosy, próbując pozbyć się nadmiaru wody. To samo uczyniła z ubraniami. Trudno, będą wilgotne. Nie miała zresztą lepszego pomysłu na pozbycie się cieczy z tkaniny. A do „domu” nie planowała wracać. Miała zadanie do wykonania.
W Shigashi nie było miejsca dla tych, którzy nie potrafili się obronić ani przystosować do okrutnych reguł. To miasto żyło według swoich własnych praw, a władza należała do tych, którzy potrafili ją zdobyć i utrzymać. Zdawała sobie sprawę, że może być zraniona, oszukana, czy nawet zdradzona przez tych, którym zaufa, jeśli nie nauczy się być czujną i gotową na każdą ewentualność. Jeśli więc „pozostało im z tym żyć”, będzie żyć i iść przed siebie, choćby miała się czołgać. Musiały istnieć jakiś powody, dla których wciąż żyje. Może to był jeden z nich.
Treningi były zupełnie normalną częścią jej życia od momentu, w którym dołączyła do Akiyamy. Nie były to jednak typowe ćwiczenia. W mafii oznaczały one coś zupełnie innego. Była to nauka przetrwania i walki. Chociaż wciąż była młoda i niedoświadczona, Rodzina uczyła ją szybko dorastać. W duszy postanowiła, że tym razem podejdzie do czytania zwojów z większą determinacją.

  Ukryty tekst

[Taiyō]

  Ukryty tekst

z/t

[Shindo]

I przyszedłem ze swojej ostatniej rozwiązanej sprawy nad rzekę. Chciałem się edukować, rozwijać w sztukach ninja aby być lepszym, sprawniejszym wojownikiem, tylko w jednym celu - zniszczyć mafie z Shigashi no Kibu. Po drodze zaszedłem do biblioteki miejskiej, wziąłem odpowiednią książkę i po kilkunastu minutach wyszedłem już z kartką. Na której spisałem sobie instrukcję do wykonania następnej techniki...

I tak sobie siedząc nad rzeką w swoim ukrytym miejscu dla mało dociekliwych i postronnych osób, uczyłem się nowej sztuki shinobi. A gdy czas na teorie zakończył się, ruszyłem do akcji.

  Ukryty tekst

[Shindo]

Tego samego dnia wróciłem do domu, szczęśliwy i wielce rad, że opanowałem kolejne jutsu. Gdy już byłem na miejscu raz, dwa ogarnąłem się do spania i pozwoliłem się mojej podusi utulać mnie do snu.

Następnego dnia do biura zjechał się Hashi oraz Jun, tego dnia biuro detektywistyczne było zamknięte. Cały dzień poświęciliśmy, aby przy kubku dobrej herbaty opowiedz co się u kogo działo. W dobrych nastrojach spędziliśmy ze sobą całe popołudnie. Hashi opowiadał, że bardzo możliwe iż w Ryuzaku otworzy kolejną swoją filię. A Jun z kolei nie mogła przestać opowiadać o tym jak słodki jest jej bratanek. Ja z kolei streściłem zadanie które wykonałem w muzeum. Zauważyłem, że obydwoje byli wyraźnie pod wrażeniem, ze całe biuro jeszcze stoi nie mówiąc już o tym, że wykonałem jeszcze zadanie.

Dni mijały jeden po drugim, a mnie akurat naszła ciekawa myśl którą zacząłem wdrażać w życie mianowicie ponownie zapuściłem włosy. Kiedyś z długimi wyglądałem szałowo, a po ostatnich lekturach doszedłem do wniosku, ze mogą okazać się przydatne. Przy okazji dorzuciłem jeszcze regularne dbanie o swój zarost. Gdy po jakimś czasie wyglądałem o wiele bardziej przyjaźnie poszedłem z powrotem nad rzekę trenować nowe sztuki shinobi

  Ukryty tekst

[Shindo]

Szczęśliwy i zadowolony z siebie dotarłem z powrotem do biura detektywistycznego które tak się składało, że było moim domostwem. Hashi zapraszał mnie od swojego gabinetu na jednego głębszego.
- A kiedy to się kurwa skończyło na jednym ? - zapytałem z przekąsem
- Dawaj, nie pitol tylko pijemy, suszy mnie. - przekonywał Hashi
- Niech będzie - długo nie dałem się przekonywać
Wszedłem do biura, wypiłem cały kubek wina i nagle poczułem to... Poczułem wstręt do swojej osoby, że znowu z schodzę z wytyczonej przez siebie ścieżki. Poczułem się jak zwykły śmieć zdradzający swoją żonę, swoją córkę. Było to coś okropnego, coś paskudnego, w pewnej chwili aż przeszły po mnie dreszcze, a w głowie tliła się jedna myśl:
- Co ja robię ze swoim życiem ?
Gdy mój przyjaciel chciał polać mi kolejną kolejkę, zakryłem ręką kubek, mój stary kompan podniósł z nad butelki oczy i spojrzał mi głęboko w oczy
- Co ty robisz ? - zapytał zdziwiony
- Wystarczy, więcej nie pije. Jutro też będę ćwiczył, nie mogę się ujebać jak świnia. Nie tym razem... Wybacz. - powiedziałem ze smutkiem, ale zdecydowanie
Wyszedłem i poszedłem spać, a następnego ranka nie czekając na nikogo, szybko ulotniłem się z domu nad rzekę. Po drodze tylko zahaczyłem o bibliotekę, aby spisać sobie kolejną sztukę shinobi i szybko pobiegłem na nad swoje miejsce ćwiczeń

  Ukryty tekst

Myśli
Mowa
Hashi

[Shindo]

- Ostatnio jesteś tutaj gościem nawet żadnej roboty się nie podejmujesz, a mam już dla ciebie stos zleceń. - wściekał się Hashi
Był zły ponieważ mijały kolejne dni od momentu kiedy opanowałem ostatnią technikę shinobi. Co gorsza dla mojej sytuacji nie planowałem w żaden sposób zmienić aktualnego stanu rzeczy i przejąć od niego kilka zleceń. Bardzo zależało mi na opanowaniu jeszcze jednej czy dwóch technik ninja, dlatego też starałem się uspokoić sytuację:
- Hashi, daj mi jeszcze kilka dni. Chcę opanować jeszcze kilka jutsu i obiecuję, że po tym od razu przyjdę grzecznie do ciebie i wezmę się ostro za robotę

Mój druh ze starej kompani najemników spojrzał się tylko na mnie gniewnie i odszedł machnąwszy na mnie ręką. Patrząc się na jego plecy odetchnąłem głęboko, nie chciałem sprawiać mu zawodo, gdyż bardzo wiele mu zawdzięczałem, ale musiałem stać się silniejszy. Powoli nadchodził czas, czas rozstania... Czułem to bardzo wyraźnie z każdym kolejnym trzeźwym dniem czułem, że zbliżamy się do momentu kiedy będziemy musieli się pożegnać.
- Hohoho... Co to za smutna mina - cicho zapytała Jun, o której istnieniu zapomniałem
- Eeee... Że jak ? - wybąkałem elokwentnie zaskoczony całą tą powstałą sytuacją
- Jak to jak. Ostatnimi czas jak nie pijesz wziąłeś się za ciężkie treningi i co chwila widzę cię z wymalowanym uśmiechem na ustach. Zaskoczyłam się widząc się takiego spochmurniałego. - odpowiedziała kobieta, zaskoczyłem się jaki ma ładny, delikatny głos
- A to... bo widzisz... Nieważne, wszystko jest w porządku. - zacząłem się nawet zastanawiać czy nie powiedzieć jej prawdy, ale w końcu odpuściłem
Nie patrząc Jun w oczy chciałem już jak najszybciej znaleźć się nad rzeką, ale gdy już byłem w progu drzwi odezwała się:
- Shindo, nie zawiedź.
Nie była to groźba czy uszczypliwość, a zwykła prośba. Smutne nuty w jej głosie zatrzymały mnie, odwróciłem się i spojrzałem jej prosto w oczy
- Nie zamierzam, chcę aby był ze mnie dumny, chcę aby nie musiał już się o mnie wiecej martwić - rzekłem idąc nad rzekę

Gdy już tam dotarłem to w raz z zabranym ekwipunkiem rozpocząłem trening shinobi.

  Ukryty tekst

Shindo
Jun
Hashi

[Shindo]

- Będziesz musiał udać się do Ryuzaku - zaczął Hashi
- Co ?! Po co do Ryuzaku ? - zapytałem zdziwiony
- Tak jak mówiłem ci ostatnio, otwieram tam drugą filię, a aktualnie już wpadło kilka zleceń. Najgorsze jest to, ze aktualnie detektyw którego zatrudniłem nie wyrabia sie z pracą i potrzebuje wsparcie. - wyjaśnił pokrótce mój szef
- W porządku jak obiecałem udam się tam, ale daj mi jeszcze dwa dni i obiecuję, że bez zająknięcia udam się do Ryuzaku no Taki. Pomogę jak tylko będę potrafił aby ustabilizować tam pracę. - zadeklarowałem się beznamiętnie
Hashi spojrzał na mnie z pode łba
- Dwa dni... Niech będzie, ale wierz mi już ja dopilnuje abyś mi oddał z nawiązką za te wszystkie dni - rzekł groźne Hashi
- Odrobię wszystko, przyrzekam, nie musisz się martwić. - odpowiedziałem i tym samym zakończyliśmy rozmowę.

Od ostatniej nauki jutsu minęło kilka ładnych dni, musiałem należycie wypocząć, a później udałem się do biblioteki aby zapoznać się z kolejną techniką. Po szczegółowym przeszukaniu księgozbioru znalazłem tylko jedną technikę, która nie dość, że mogłaby być przydatna to jeszcze nie wychodziła poza moje umiejętności. Nie chciałem spędzić następnych miesięcy na opanowywaniu jednego jutsu, dlatego wraz ze swoimi notatkami opisującymi jak na mój poziom prostą technikę i udałem się nad rzekę, aby jej się nauczyć.

  Ukryty tekst

Shindo
Hashi

z/t

[Kai]

Samurajowie powiadali, że nie cel jest ważny w życiu, lecz droga. Lecz co, jeśli nie było żadnej drogi? Poeci powiadali, że to przecież ważni są ludzie, których poznajemy podczas naszej podróży. Ah, naiwni marzyciele...
Było ciepło. Cholernie ciepło. Środek lata - ot co. Paliło niemiłosiernie, a ból głowy tępo pulsował w skroniach sprawiając, że nie miał nawet ochoty otworzyć oczu. Miał wrażenie, że niemalże słyszy promienie słońca wypalające pobliską i tak już wyjałowioną trawę. Nie otworzył oczu, przynajmniej jeszcze nie. Słyszał szum. głośno i wyraźnie. Nieprzyjemny, irytujący. Chciał wrócić w objęcia snu, zasnąć, spać. Lecz śpiew ptaków zamiast koić, dodawał jedynie kolejną nutę do tej kakofonii dźwięków.
Pragnął się nie obudzić. Wiedział, że to nie będzie dobry poranek (a może to już południe, wieczór?). Jak po całonocnej schadzce z przyjaciółmi, obfitej w trunki wszelkiej maści. Lecz tutaj żadnego alkoholu nie było. Nie było też żadnych przyjaciół. Był on - zaraz, chwila - jak miał na imię?
Sam, pośrodku ciemności. Tak bardzo nie chciał otwierać oczu. Sam nie wiedział do końca czemu - przecież trzeba w końcu było wstać. Trzeba było - prawda? Nie mógł tu w końcu leżeć do końca swoich dni. Był jeszcze młody - tak przynajmniej mu się zdawało. Ile to już lat na tej ziemi? Cóż... na tej to pewnie kilka godzin. A może to już starość? Bycie shinobi to ryzykowny zawód - taaak, to pamiętał. Nie raz i nie dwa lizał rany po bitwie, choć zazwyczaj miało to miejsce w nieco innych okolicznościach. Ale zawsze chciał tego samego - spokoju.
Chlap.
Obudził go nie jego wierny druh, ani nie chęć ruszenia przed siebie. Nie obudził go śmiech kobiety, nie obudził go zapach porannego śniadania, ani nie poranna toaleta. Obudziła go woda, która w bestialski sposób wdarła się do jego nozdrzy i gardła, sprawiając, że momentalnie rzucił się w bok i wściekle zaklął pod nosem, gdy nieostrożnie otworzył swe zmęczone powieki, spoglądając prosto w słońce. Chciał zacisnąć zęby, by jeszcze mocniej się nie zdenerwować, lecz zamiast tego poczuł zgrzyt między zębami. Splunął przed siebie, z obrzydzeniem wypluwając piasek, który jakimś cholernym trafem się tam znalazł. Chciał wstać, ale chyba przecenił swoje możliwości. Gdy tylko spróbował podnieść się z ziemi, zdał sobie sprawę, że to wcale nie będzie takie łatwe zadanie. Musiał to zrobić powoli, bo jego błędnik totalnie zwariował. Nie wiedział gdzie jest, ani co się dzieje.
Otworzył już oczy. Niebieskimi ślepiami mógł obserwować to co jest wokół - ot, polana jakich wiele. A ten szum? Cóż, najwyraźniej to była rzeka - ta sama, która solidnym chlustem wybudziła go z jego letniego snu.
Kręciło się mu w głowie. Nie mógł ot tak wskoczyć na równe nogi - najpierw powoli, spokojnie, na kolana. Wyprostował się na nich i spojrzał przed siebie. Wzrok powoli dochodził do siebie, przyzwyczajając się do widoku światła. Nie było to bynajmniej miłe uczucie. Jak gdyby musiał nauczyć patrzeć się na nowo. Próbował pozbierać myśli, ale nic z tego. Wszystko mieszało się ze sobą, przeszłość z teraźniejszością. Obrazy, które wbiegały w jego głowę zdawały się być jakby nie jego. Wiedział, że drzewo to przed nim to drzewo, że to ptaki darły ryje, a te kilkanaście kilogramów żelastwa na jego plecach to Zanbato. Ale kim był? Cholera, trudne pytanie...
I siedział tak. Minutę. Dwie. Dziesięć. Godzinę. Dwie... nie wiedział, ile. Zasnął znowu? Nie pamiętał nawet. Miał problem by choćby oddychać, a co dopiero myśleć.
Sięgnął ręką do tyłu, delikatnie przeczesując czarne włosy. Nie dlatego, by wytrzepać z nich resztki piachu, które jeszcze nie zdążyły wypaść, lecz po to, by znaleźć jakąś ranę. Wszak bolała go głowa - więc musiał oberwać, prawda? Ale nie znalazł ani rany, ani guza, ani nawet najmniejszego zadrapania. Był w pełni sprawnym mężczyzną. I tylko tyle o sobie wiedział.
Spojrzał w taflę wody, ledwo będąc w stanie dostrzec swoje odbicie. I siedział tak i patrzył, czy to na pewno on. Nie poznawał siebie, nie poznawał swojej fryzury, swojego ciała, swojej twarzy. A gdy próbował się skoncentrować i wyobrazić samego siebie, tego którego bardzo chciał pamiętać - pustka. Nie wiedział nic. Ani tego gdzie jest, ani tego kim jest.
Obmył twarz w rzece (jak gdyby miało to cokolwiek mu da...) i wstał w końcu z ziemi. Zakręciło mu się trochę we łbie, ale dał radę ustać na dwóch nogach. Sięgnął do kieszeni, by zobaczyć co w ogóle ma przy sobie. Butelka z wodą - jakimś cudem była w calości. Odkręcił ją i wypił na jeden raz wszystko. Był odwodniony - to oczywiste. Spędził tutaj bogowie wiedzą ile czasu. A czy się bał? Cóż... Nie, nie bał się. On był przerażony. Przerażony tym, że nie wiedział co się wokół niego dzieje, nawet, jeżeli nie dawał po sobie tego znać. W jednej chwili zapomniał wszystkiego. I najgorsze w tym wszystkim było to, że doskonale zdawał sobie sprawę ze swojej kondycji. To nie było normalne - potrzebował pomocy. Drugiego człowieka. Jeżeli nie po to, aby pomógł mu z jego problemem, to chociażby po to, aby czegoś się napić i coś zjeść. Tylko dokąd miał iść? Przecież nie wiedział nawet, w jakim jest miejscu. Nie wiedział nawet, jakie miejsca na świecie w ogóle istnieją.
Szedł więc przed siebie, nową drogą. Powoli, pomalutku. Nigdzie mu się nie spieszyło. Miał przecież całe życie przed sobą.

[Shiori]

Misja rangi B dla Kaia
1/17
Ciepłe, upalne wręcz lato panowało w Shigashi no Kibu, mieście kupieckim położonym na zachodzie. Ostatnie dni były wyjątkowo nieprzyjemne pod tym względem, temperatura była nie do zniesienia, a do tego było wyjątkowo duszno. Od ponad tygodnia nie spadł deszcz, a jeśli w pobliżu byli jacyś rolnicy, to pewnie nie byli z tego powodu zadowoleni. Ale nie była to historia o rolnikach, o trudzie związanym z brakiem wody czy o dzieciach, które nie mogły się bawić, bo było zbyt gorąco. Nie, to nikogo nie obchodziło.

Była to opowieść o mężczyźnie, który nie wiedział o sobie nic, oprócz tego, że przez jakiś czas był Shinobim. Nosił na plecach wielkie Zanbato, co sugerowało, że nie był byle jakim żółtodziobem. Miał siłę, ale nie miał wspomnień. Co się stało? Czy uderzył się niefortunnie w głowę? Czy ktoś użył na nim jednej z technik perswazji? Czy może doświadczył rzeczy tak strasznych i traumatycznych, że aż zostały wyparte przez umysł? Tego nie wiedział nikt, a już na pewno nie Kai, który oprócz szczątkowych wspomnień i broni, nie posiadał niczego. Rodzina, przyjaciele… być może gdzieś, na drugim końcu świata, wyczekiwali jego powrotu? Tęsknili za nim, modlili się do jednego z bóstw, by wrócił bezpiecznie? Można było jedynie gdybać.

Było bardzo wcześnie, gdy się przebudził. Gdyby spojrzał w niebo, mógłby oszacować że była jakaś czwarta-piąta nad ranem. Ptaki o tej godzinie już ćwierkały, gdy było jasno i chłodnawo – były to pewnie ostatnie godziny przyjemnego, chłodnego powietrza, które za jakiś czas zmieni się w upał nie do wytrzymania. Ale jeszcze nie teraz. Tylko co mógł z tym fantem zrobić? Mieszkańcy Shigashi o tej godzinie byli jeszcze pogrążeni we śnie, sklepy były pozamykane, tak samo jak restauracje, w których mógłby coś zjeść. Czuł nieprzyjemne burczenie w brzuchu, ale nawet gdyby miał przy sobie gotówkę, to niewiele mógłby z nią zrobić przez to, że było jeszcze bardzo wcześnie.

Szedł powolnym krokiem, gdy zauważył kogoś, kto pochylał się nad rzeką. Jeśli chciał do niego zagadać, zapytać o coś, to nieznajomy go przy tym wyprzedził, bo gdy tylko dostrzegł Kaia, podbiegł do niego z istnym obłędem na twarzy. Miał rude, rozczochrane włosy i piwne oczy, być może był jego rówieśnikiem. Wyglądał jak kłębek nieszczęść, miał zniszczone ubranie, brudne od błota i pocięte w wielu miejscach. Okulary miał roztrzaskane, a na głowie miał zaschniętą plamę krwi. Śmierdziało od niego mocnym alkoholem, aż ciężko było wytrzymać ten smród.

- Pomocy… proszę, zrobię wszystko za trochę wody i jedzenia – uklęknął przed nim rozpaczliwie. Była to bardzo dziwna sytuacja i trudno było oszacować, w jaką stronę to może zmierzać. Od Kaia zależało jednak, jak do tego podejdzie i czy będzie chciał pomóc podejrzanemu delikwentowi – jeśli jednak tak, to jak na złość, dopiero co wyzerował ostatnią butelkę wody. Czy miał coś innego, co mógłby zaoferować?

Nieznajomy click

[Kai]

Nie przepadał za latem. A może je uwielbiał? Nie, chyba nie. Przecież nikt o zdrowych zmysłach nie lubił się pocić, prawda? I te cholerne komary, których przecież nad rzeką naturalnie było najwięcej. Skwarno, parno, nieprzyjemnie. Do tego ta nieustająca duchota - w dzień i w noc. Jak tutaj w ogóle funkcjonować?
Wcale nie musiał być geniuszem, żeby wiedzieć, że musi znaleźć jakąś osadę. Potrzebował pomocy - medyka, iryoninja, a może nawet i wioskowego znachora. Kogoś, kto mu pomoże z jego "dolegliwością", o ile w ogóle można było to tak określić. Tylko dokąd właściwie miał iść? Nie wiedział kim jest, nie wiedział, gdzie jest. Nie wiedział nawet, dlaczego jest akurat tutaj, w tym właśnie kraju, którego nazwy nawet nie znał. Wiedział za to, że jeżeli będzie szedł wzdłuż rzeki, to na pewno dotrze do jakiejś cywilizacji. Skąd to wiedział? Cóż - coś w jego głowie po prostu mu mówiło, że tak właśnie działa świat. Że idąc tam, gdzie płynie rzeka w końcu dotrze albo do morza, albo do źródła. I kto wie - może gdzieś tam ktoś na niego właśnie czekał? Może rodzina, a może lokalne władze, które pragnęły zgarnąć go za grzechy, których nie pamiętał? Nie wiedział. Nie chciał wiedzieć. Ale niestety swych myśli nie mógł odgonić w żaden sposób - i to nawet jeżeli myślenia sprawiało mu fizyczny ból. Szukał, lecz nie znajdywał. Ani odpowiedzi, ani nawet poszlak.
Opowieść ta była pełna niewiadomych. "Shinobi kroczący przed siebie" - brzmiało jak tytuł jakiegoś obrazu wymalowanego przez niespełnionego akwarelistę. Gdyby ktoś go teraz uwiecznił w tym stanie - zagubionego, obojętnego, a jednocześnie przerażonego, z całym tym żelastwem na plecach... tak. To mogłoby się nieźle sprzedać. Ale nie było tutaj żadnego malarza, który by go uwiecznił. Były jedynie świerszcze i ptaki, które grając swój artystyczny koncert doprowadzały Kaia na skraj szaleństwa. Był zmęczony i pragnął ciszy, a zamiast tego natura robiła absolutnie wszystko, by go zdenerwować. Już sam fakt, że obudził się rano go nie pocieszał. Oznaczało to, że będzie musiał podróżować w ten skwar. Gdyby chociaż jego zegar biologiczny się przestawił, to w nocy byłoby łatwiej. Ale teraz? Teraz musiał się nie przemęczać. Nie miał wody - wszystko wszak wypił. Oczywiście, mógł spróbować napić się z rzeki, ale to nie byłoby najrozsądniejsze działanie. Tak, mógł rozpalić ognisko, przegotować wodę w jakiejś pseudo-drewnianej misce i pozbyć się niebezpieczeństw (chyba nie pierwszy raz byłeś w dziczy, co, Kai?) ale miał nadzieję, że obejdzie się bez tego. Był też głodny - a z tym mógł być większy problem. I choć człowiek mógł przeżyć bez jedzenia wiele dni, tak doskonale zdawał sobie sprawę, że im szybciej dotrze do jakiejś osady tym lepiej.
Z zamyślenia wyrwała go wiewiórka. Nie, zaraz! To jednak był człowiek. Rude włosy młodzieńca zmyliły trochę Kaia, a ogólny stan i fakt, że padł przed nim na ziemię sprawił, że skołowany shinobi miał prawo się pomylić.
Kai spojrzał na mężczyznę z lekkim zaciekawieniem, które po chwili zamieniło się raczej na coś w rodzaju odrazy. Nie dlatego, że mężczyzna wyglądął jak siedem nieszczęść, lecz dlatego, że capiło od niego alkoholem. Sam fakt, że Kai był odwodniony i czuł się jak na solidnym kacu sprawiał, że miał ochotę kazać gościowi spieprzać tam, gdzie raki zimują. Gdziekolwiek to było.
- Okulary Ci się popsuły. - zauważył błyskotliwie. - Widzisz coś w nich? - spytał nieco kąśliwie faceta, rozglądając się jednocześnie wokół. Jak gdyby szukał przyczyny tego całego spotkania. Wrodzona ostrożność? Być może. - Co ci się stało, chłopcze, opowiedz. - po krótkiej analizie zdał sobie sprawę, że z tego spotkania może wyciągnąć to, czego potrzebował. Skoro mężczyzna spożywał alkohol, a jednocześnie nie miał przy sobie plecaka, torby, czy czegokolwiek takiego, to znaczyło, że nie mogli być daleko od jakiejś osady, prawda? - Gdzie my w ogóle jesteśmy? - zapytał, nawet nie starając się ukryć swojej niewiedzy. - Zaprowadź mnie do miasta, to kupię ci coś do jedzenia. Jak Cię zwą?- rzekł w końcu licząc, że to może być jego przepustka do dalszej podróży.

[Shiori]

Misja rangi B dla Kaia
2/17
Chłopak nie wiedział gdzie był ani dlaczego się tu znalazł. Los zesłał go w tajemnicze miejsce, gdzie jedynym jego towarzyszem był on sam, jego zanbato… i wiewiórka aka nieznajomy. Spotkanie było to przypadkowe i niespodziewane, a odór, który temu towarzyszył, niezbyt przyjemny. Zwłaszcza, gdy przypominał Kaiowi o tym, jak bardzo skacowany się czuł, pomimo tego, że w jego żyłach nie płynęła ani kropla alkoholu. Rudzielec, którego spotkał, był również pod tym względem interesującym przypadkiem, bo pomimo tego, że cuchnął jak najgorszy menel, to swoim zachowaniem wcale nie pokazywał, by był pod wpływem – jasne, był dosyć ekstrawagancki, ale ani nie bełkotał ani nie chwiał się na boki, co byłoby raczej spodziewanymi skutkami spożycia zbyt dużej ilości wysokoprocentowych trunków.

- Okulary? Ach, tak… widzę trochę - zdjął je, patrząc na nie pustym, zagubionym wzrokiem. Wyjął z oprawek rozbite szkło i wyrzucił do rzeki – ekolodzy pewnie by go za to złapali, ale szczęśliwie się złożyło, że nie było żadnego w pobliżu. Właściwie, nie było nikogo, kto mógłby zainteresować Kaia, który postanowił zachować podstawowe środki ostrożności i rozejrzeć się dookoła, by zobaczyć, czy nie grozi im jakieś większe niebezpieczeństwo. Wszystko wyglądało normalnie, a jedynym hałasem, który przykuł jego uwagę, było głośne śpiewanie ptaków, które doprowadzało go do białej gorączki.

- Gdzie jesteśmy? Uhm, nad rzeką? – nieznajomy odpowiedział jeszcze bardziej błyskotliwie – Blisko jest Shigashi, nie jesteś stąd? – spojrzał na niego ze zdziwieniem. - Zapomniałem… nie wiem co mi się stało, niczego nie pamiętam z poprzedniej nocy. Jedynie jakieś przebłyski, ktoś chciał się mnie pozbyć, wyrzucić do rzeki, ale… nie wiem, za bardzo boli mnie głowa – przyznał. Jeśli mówił prawdę to było to dosyć interesujące, bo podobnie jak Kai, zmagał się on z widocznymi brakami w pamięci. Być może była to jakaś zorganizowana akcja, która miała na celu pozbawić wspomnień większą ilość osób? Istniała taka szansa, choć na razie było za wcześnie, by cokolwiek stwierdzić.

- Naprawdę?! Nie wiem jak wyrazić moją wdzięczność. Nie mam pojęcia jak daleko od osady jesteśmy, ale idąc tą drogą, prędzej czy później do niej dotrzemy – wskazał na drugi koniec rzeki. Wstał z posadzki, krzywiąc się przy tym lekko. – Mam na imię Ryuta, a ty? Skąd się tu znalazłeś? – zapytał i zaczął iść w kierunku, który mu wcześniej pokazał. Młodemu ninja nie umknął fakt, że rudowłosy dziwnie przy tym kulał, tak jakby był był w gorszym stanie, niż się do tego przyznawał. Tylko co się właściwie stało?

Ryuta click

[Kai]

Każde miejsce było tajemnicze, jeżeli wiedziałeś jedynie to, gdzie znajduje się twoja głowa. Chociaż nawet co do tego Kai miał poważne wątpliwości. To wszystko wydawało się tak nierealne, niemożliwe, że miał momentami nadzieję, że to wszystko to jakiś sen, koszmar. Że zaraz się obudzi i wróci do swojego poprzedniego życia - jakiekolwiek by ono nie było. Bo kimkolwiek był w przeszłości i jakikolwiek miał wtedy charakter, to teraz wiedział już jedno - najgorsza była niewiedza. Lepiej było znać prawdę, choćby i najstraszniejszą. Bo teraz w jego głowie kłębiły się raczej ponure myśli - co zrobiłem?. Czy był paskudnym człowiekiem i dostał w łeb od podobnych sobie? A może popełnił zło tak straszne, że jego mózg wyrzucił wszystko z pamięci, żeby nie oszalał? A może jeszcze coś innego? Nie wiedział. I z jednej strony bardzo chciał poznać prezszłość, z drugiej sama myśl o niej go przerażała.
Przyglądał się rudzielcowi, z zaciekawieniem obserwując jego mowę ciała. Choć śmierdziało od niego niemiłosiernie, to jednak nie chwiał się na boki. Patrząc po jego ogólnym wyglądzie - raczej dziwne zachowanie. Spodziewał się, że młodzik nie będzie mógł ustać na nogach. Z drugiej strony chłopak ledwo ogarniał, że jego okulary są w tragicznym stanie.
Skrzywił się lekko, gdy nieznajomy wyjął potłuczone szkło z oprawek i wyrzucił je do rzeki. Znaczy... jakby się dłużej nad tym zastanowić, to co innego miał z nim zrobić? Raz stłuczonej rzeczy już nie poskładasz w jedną całość, zawsze będzie jakaś widoczna skaza. Tak też było z niektórymi ludźmi, ba, może nawet z Kaiem. Choć on raczej był rozsypany w drobny mak. Takie rzeczy trzeba wymieniać, a nie naprawiać.
- Nad rzeką... - powtórzył po rudym z wyczuwalnym sarkazmem w głosie, unosząc przy tym teatralnie brewkę. - No faktycznie bystry jesteś. Jak ta rzeka. - skwitował krótko, uśmiechając się pod nosem. - A co to jest Shigashi? - cóż, dla niektórych to mogła być najoczywistsza z oczywistości, ale Kai nie miał pojęcia, czy Shigashi to nazwa regionu, miasta, wulkanu, wyspy, portu, a może jakiejś karczmy. - Nie, nie jestem stąd. - odpowiedział swoim dziwacznym akcentem rudzielcowi. - Zaraz, moment. Jak to nic nie pamiętasz? - zawahał się przez chwilę, spoglądając na chłopaka z widocznym błyskiem w oku. Czy to możliwe, że nie był jedynym, który dostał w łeb? Przez chwilę tak pogalopował w myślach do przodu, że nieomal zupełnie zignorował całą dalszą część odpowiedzi Ryuty. - Jestem Kai. - odpowiedział, choć w jego barwie głosu można było wyczuć nutkę niepewności. W sumie sam nie wiedział czy chodzi o niepewność co do swojego imienia, czy może wykazywał nieufność wobec nowo poznanego rudzielca. Jakby... ostro zakrapiana impreza nie tłumaczy rzucenia się pod nogi nieznajomemu i błagania o trochę jedzenia i picia. A może ludzkość w tym świecie aż tak nisko upadła? Miał trochę inne... wspomnienia, jak to powinno wyglądać. A może to wcale nie były wspomnienia, tylko tak sobie wyobrażał dawne życie?
Zmrużył oczy, przez chwilę zastanawiając się nad swoją odpowiedzią. Jakby nie patrzeć mieli ze sobą coś wspólnego, ale to był chyba czysty przypadek. Kai nie miał żadnych oporów przed powiedzneniem całej prawdy, ale w tym momencie potrzebował przewodnika, który doprowadzi go do tego całego Shigashi. Nie chciał go wystraszyć swoim zachhowaniem - nie wiedział jak chłopak zareagowałby na fakt, że ma do czynienia z kimś, kto zupełnie nie wie kim jest. - Bardzo dobre pytanie, Ryuuta. - odpowiedział. - Byłem na wodzie. A potem... coś grzmotnęło, błysnęło, a ja obudziłem się tutaj. - odpowiedział zgodnie z prawdą (a może tylko ją sobie wmówił?), choć nieco umniejszył swoje dolegliwości. - Widzisz, ja też nie pamiętam wczorajszej nocy. Potrzebuję dostać się do jakiegoś medyka, albo chociaż jakimś wozem do większej osady. Te Shigashi ma coś takiego? - spytał, zupelnie nie zdając sobie sprawy z tego, że o jednym z największych (o ile nie największym...) mieście świata mówi jak o zabitej dechami dziurze.

[Shiori]

Misja rangi B dla Kaia
3/17
- Co to jest Shigashi? Co do… to wielkie miasto, na pewno o nim słyszałeś. Piękne, lecz jednocześnie niebezpieczne miejsce, gdzie rządzą trzy rodziny mafijne. Nie chcesz im zaszkodzić jeśli Ci życie miłe – wyjaśnił, patrząc na niego z dziwnym speszeniem, tak jakby wyjaśniał dorosłemu wiedzę elementarną, której uczą już najmłodszych. Może nawet przeszło mu przez myśl, że ma do czynienia z niewyedukowanym idiotą, ale był głodny, spragniony i uprzejmie to przemilczał, by nie urazić ewentualnego ryżodawcy – Ale faktycznie nie brzmisz jakbył był stąd. Więc skąd? Chyba dużo podróżowałeś, co? Takiej mieszanki akcentowej to jeszcze nie słyszałem, aż momentami trzeba się skupić, by cokolwiek zrozumieć – przyznał, a przez jego twarz przeszło coś na wzór uśmiechu. Kai nie znał odpowiedzi na to pytanie i pewnie sam chciałby się dowiedzieć, skoro uważał, że niewiedza była gorsza od prawdy, ale niestety, póki co nie miał co do tego żadnych poszlak.

- Ostatnie kilka dni pamiętam jak przez mgłę. Ostatnimi czasy zrobiłem wiele błędów za które w końcu musiałem się doigrać. Jest wiele rzeczy, które muszę sobie przypomnieć, ale do tego najpierw muszę znależć moją kuzynkę, Yunę– wyjaśnił, zamyślając się przy tym na chwilę. Można było z tego wysnuć wniosek, że Kai nie miał wcale do czynienia z osobą z całkowitą amnezją i nie chodziło tu o to samo, co w jego przypadku. Ryuta dobrze wiedział kim jest, gdzie żył i kto był jego rodziną, ale coś się stało, przez co nie mógł przypomnieć sobie ostatnich wydarzeń.

- Jesteś Shinobim? Możliwe, że będę potrzebować pomocy kogoś doświadczonego, ale chciałbym to omówić jak będziemy w lepszym stanie, bo wyglądamy jak kupa gówna. Na razie będę wdzięczny za miskę ryżu i trochę wody. Picie tej z rzeki nie było najlepszym pomysłem, od godziny boli mnie brzuch – skrzywił się przy tym. Strumień nie wyglądał na zbyt czysty; woda była brudnozielona i pływały w niej podejrzane rzeczy, między innymi szkło od okularów. Lepiej więc, by skończyło się jedynie na drobnych dolegliwościach, a nie na poważnych problemach żołądkowych.

- W wodzie? W tej rzece? Burza? Ale żadnej ostatnio, nie było, nie skułeś się czasami? – spojrzał na niego z podejrzliwością.

Na szczęście nie drążył szczególnie tego tematu i zmienił go, gdy tylko pojawiło się pytanie o medyka – twierdził, że nawet znał jednego i że wiedział jak do niego dotrzeć. Jeśli Kai nie miał żadnych pytań, to ruszyli drogą wskazaną przez rudowłosego. Nie była ona wcale taka krótka, bo zajęła im dobre kilkadziesiąt minut. Choć nie była to zasługa wielu kilometrów, a raczej mozolnego tempa, bo Ryuta ewidentnie miał problem z nogą. Jeśli ninję zainteresował ten temat, to śmierdzący alkoholem odpowiedział mu, dosyć wymigająco, że nie pamięta co się z nią stało i żeby się niepotrzebnie nie przejmował.

Był wczesny poranek gdy przekraczali bramy miasta. O tej porze było cicho, ptaki tu nie śpiewały tak głośno jak nad rzeką, a ludzie nie zdążyli się jeszcze na dobre przebudzić. Było spokojnie, co zupełnie nie pasowało do obrazu miasta rządzonego przez kryminalistów, ale nawet oni potrzebowali snu. Być może w ścisłym centrum było głośniej, ale zapominalscy jeszcze tam nie dotarli, a bardziej na obrzeża, gdzie stało kilka pojedynczych domów - do jednego z nich zapukał rudowłosy. Minęła dłuższa chwila zanim ktoś otworzył, a była to kobieta w wieku około czterdziestu lat, ciemnowłosa i nieco otyła, która spojrzała na nich z ewidentną nieufnością.

- Ryuta? Gdzieś ty do cholery był?! I co żeś za przybłędę przyprowadził?! Póki nie uregulujesz swoich długów, to nie pomogę, nie ma opcji! – zaczęła wściekle wykrzykiwać. Wydawała się od razu wiedzieć, że Ci szukali jej pomocnej dłoni i nie była z tego powodu ani trochę zadowolona. Rudowłosy teatralnie i nieśmiało schował się za Kaiem, całą swoją gestykulacją sugerując, by to on się zajął się dyplomatycznymi sprawami.

Ryuta click
Medyczka click