Wioska granicząca z czarnym lasem.

[Seinaru]

Szast prast i miał już jedną trzecią roboty za sobą. Plan z zepchnięciem wozu na przeciwnika całkowicie się powiódł, samuraj usłyszał tylko plask i chyba jakieś gruchotane kości? Nie było wątpliwości, że ktoś od tego wielkiego pocisku ucierpiał i prawie na pewno był to ten, w którego samuraj celował. Pozostało więc dwóch, którzy mieli czas aby się przygotować lub ponowić natarcie. Kei widział przed sobą rosnące tornado i doszedł do wniosku, że nie ma sensu go omijać i szerokim łukiem próbować dostać się do przeciwnika, którego miał bliżej. Wybrał zatem tego stojącego dalej i wyżej - formacja skalna którą tamten stworzył sobie na poczekaniu wyglądała Pastuszkowi na odrobinę mniej groźną. Poza tym, dzieliła ich jeszcze studnia, którą można było wykorzystać po drodze jako zasłonę. Samuraj wybrał więc swój następny cel i zaczął działać od razu. Zbiegł z toru lotu tornada, jednocześnie znikając na chwilę jego twórcy z oczu, a skupiając się na jak najszybszym dostaniu się w pobliże skalnego węża. Śmignął praktycznie w linii prostej, gotowy w każdej chwili uskoczyć za studnię, aby uniknąć obrażeń. Priorytetem był jednak atak i próba strącenia przeciwnika z głowy gada. Kei wykonał sus w pobliżu centrum placu i przesłał do swojej broni sporą dawkę chakry. Teraz Nihongou pokryła niebieska poświata, a Seinaru miał już w głowie pomysł, jak ją wykorzysta. Gdy uda mu się zbliżyć w zasięg rażenia Issen, Pastuszek posyła skoncentrowaną falę chakry prosto na węża, tuż poniżej jego głowy. Technika miała skruszyć skałę i spowodować, że przeciwnik spadnie ze szczytu swojego tworu na ziemię. Spadnie czy zeskoczy, nie miało to większego znaczenia, chodziło bowiem jedynie o miejsce lądowania. Unikając wszelkich kontrataków, Kei miał zamiar pojawić się tam, gdzie spodziewał się że wyląduje oponent, a następnie wyprowadzić pchnięcie na spadający cel, jeszcze zanim ten dotknie ziemi. Była to jednak specjalna technika o jak najdłuższym zasięgu, aby dać jak najmniej czasu na reakcję przeciwnikowi.
http://sketchtoy.com/69285840

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Misja rangi B
- Dorwać Mafię -
39/45

---

No i co, no i zająłeś się towarzystwem coby się nie nudzili. Zniszczyłeś jeden z wozów i już byłeś z siebie zadowolony, ale jeszcze trochę brakowało. W końcu dwóch pozostałych ciskało w ciebie technikami na lewo i prawo, próbując się pozbyć wszy w postaci Seinaru, Pasterza z Teiz. Działałeś jak dzik w lesie, szybko przenosząc atak na ziemnego węża, który powstał niedaleko i wyglądał na mniej groźnego aniżeli tornado, które nacierało na Ciebie. Ciekawym było, że uniknąłeś ataku, który wyprowadzony własnie z tego węża był błyskawicznie, przeskakując za studnię. Atakiem był stworzony szpikulec z ziemi, który uderzył w ziemię, a mógł spokojnie cię przeszyć na wylot. A wąż miał się w tym samym czasie wycofać, specjalnie by uciec przed tobą i wymyślić inną taktykę na powstrzymanie cię. Widziałeś, że był za wolny dla ciebie, stąd walka nie była równa. Cóż, w tym samym czasie wyskoczyłeś by potężnie zaatakować uciekającego węża specjalną techniką, przez co jednym solidnym atakiem pozbyłeś się tego skalnego tworu, jednak to nie mogło wszystko iść po twojej myśli.
Rzeczywiście, twój przeciwnik uskoczył ku górze, jednocześnie twoja percepcja skupiła się wokół ciebie, by zacząć słyszeć nieco więcej, a także widzieć. Przeciwnik w locie wyrzucił przed ciebie dwie notki z kunai, to widziałeś doskonale, a od tyłu słyszałeś. Użytkownik Fuutonu idealnie przekierował na ciebie na powrót tornado, które znów w ciebie zmierzało, było jakieś 7 metrów od ciebie, ale co gorsza słyszałeś za sobą potrójny świst. Leciały płasko i były skierowane mniej więcej za ciebie, w ciebie i przed ciebie, by zdetonować ja tak, jakbyś miał gdziekolwiek się ruszyć (więcej na mapce, która zobrazuje przebieg wydarzeń). Oczywiście, mogłeś kontynuować plan i sięgnąć opadającego przeciwnika, jednak czy wtedy nie nadziejesz się na notki wybuchowe? Z drugiej strony byłeś otoczony na ziemi, więc trzeba było dalej kombinować. Przeciwnicy nie zamierzali odpuścić i zdechnąć w walce z jakimś samurajem.

Mapka
Niebieski - Seinaru
Zielone - notki
Czerwony - przeciwnicy i wielki wóz
Jasnoniebieski - tornado Fuutonu

Gonbao

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Zrobił jakieś postępy, jednak nie był to jeszcze koniec walki. Musieli się trochę poganiać po polu bitwy, żeby potem gapie mieli co opowiadać. Mimo wszystko dzielnie stawali (przeciwnicy, nie gapie) i Kei na pewno miło będzie wspominał swoją pierwszą mafijną jatkę. Oczywiście o ile będzie mu dane kiedyś jeszcze cokolwiek wspominać. Obecnie bowiem Seinaru znajdował się potrzasku, atakowany notkami i tornadem, które odcinały mu drogę uników w jakąkolwiek stronę. Wciąż jednak był skupiony na swoim pierwotnym celu. Skalnego węża już nie było, a przeciwnik właśnie lądował. Teraz albo nigdy, albo może chociaż trochę później.
Kei słyszał i widział to co do niego zmierza i mógł przez to zlokalizować w jakiej odległości znajduje się obecnie zagrożenie za jego plecami. Postanowił połączyć obronę z atakiem i trzymając włócznię w jednej dłoni, drugą złożył pieczęć do techniki Ensho no Kaze. Zebrał chakrę w swoim ciele i uwolnił ją w formie jednego, potężnego podmuchu. W najmniej optymistycznym wariancie miało to zdmuchnąć wszystkie lecące w niego notki, a w najbardziej optymistycznym zachwiać równowagą jego przeciwników i może odrobinę spowolnić tornado?
Po zdmuchnięciu notek kontynuował swój atak, rozpędzony do swoich aktualnych granic. Ominął wóz ze swojej prawej strony i miał nadzieję dobiec do lądującego za nim oponenta w chwili, gdy ten jeszcze nie zdąży postawić żadnej obrony, ani uciec dalej. Gdy uda mu się zmniejszyć dystans do walki w zwarciu, wykonuje obuchowy atak włócznią znad głowy, aby wbić oponenta w ziemię i jednym uderzeniem zakończyć jego żywot.
http://sketchtoy.com/69285928

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Misja rangi B
- Dorwać Mafię -
41/45

---

Oj, było co raz ciekawiej podczas samej walki. Seinaru w końcu włączył drugi bieg z leniwego początku. Gapie dawno się rozbiegli, jednak nie można było powiedzieć, że na pewno ktoś nie obserwuje pojedynku z daleka. Wyglądało na to, że jednak mogłeś rozwinąć nieco skrzydła i dać nauczę niebezpiecznym mafiozom. Na szczęście cieszyła cię walka, która była ciekawsza niż niektóre dotychczas. Objąłeś jakiś plan i próbowałeś go zrealizować. Trudno było zaprzeczyć, że miałeś teraz trudną przewagę, jednocześnie zyskiwałeś przewagę.
Zdawałeś sobie sprawę co się do ciebie zbliżało i skąd. Byłeś za bardzo rozwinięty fizycznie i mentalnie by ktokolwiek mógł na otwartym polu cię zaskoczyć. Tutaj musiałeś reagować i pokazać, że samuraj samą dzidą nie jest szyty. Wykorzystałeś cwane zagrywki shinobi, którymi inni samurajowie się brzydzili, ty jednak miałeś szersze zainteresowania i współpracowałeś z pewnymi shinobi, stąd nie wstydziłeś się korzystać z ich sztuczek. Wykorzystując chakrę zareagowałeś. Zdołałeś z obrotem z dzidą w dłoni odepchnąć wszystkie kunai, które leciały w twoją stronę, eliminując możliwość wysadzenia ich na tobie, uchroniłeś się z łatwością, czego twoi przeciwnicy ni cholery się nie spodziewali. Tornado jednak nawet nie zostało zachwiane z racji o wiele wyższej rangi techniki i siły, stąd przebiła się z łatwością i dalej leciała w twoją stronę. Kontynuowałeś atak, gdy twój przeciwnik planował uciec pod ziemię, gdy tylko lądował (jedna noga już znikała w ziemi), gdy ty już byłeś przy nim. Ostatnim co mógł zrobić to się przeżegnać, gdyby interesował się religią krzyża.
Twój obuchowy atak niemal wbił go w ziemię, stąd jego ukrycie w ziemi było skuteczne, ale przetrącenie karku już mu w tym nie pomogło. Śmierć na miejscu z pogruchotanymi kręgami. Pozostało tornado, niedaleko ciebie i przeciwnik, który znów składał pieczęci, widziałeś to kątem oka i miałeś lekko ponad 20 metrów do niego.

Mapka
Niebieski - Seinaru
Zielone - notki
Czerwony - przeciwnicy i wielki wóz
Jasnoniebieski - tornado Fuutonu

Gonbao

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Nareszcie został już tylko jeden. Atak na drugiego przeciwnika odniósł dokładnie taki skutek, jakiego spodziewał się Seinaru. Mało kto był chyba w stanie sparować taki mocarny atak, a jednym z takich ludzi na pewno nie był ten biedny mafiozek, który ugiął się pod naporem ciosu samuraja i został właściwie wbity w ziemię jak gwóźdź. Dobrze dla Pastuszka, któremu pozostał tylko jeden przeciwnik posługujący się elementem wiatru. Jutsu tworzące tornado było dla Keia nowością i podchodził do tego zagrożenia bez lekceważenia. Można było to rozegrać spokojnie i poczekać, aż tamten całkowicie wypstryka się z chakry, ale niestety Dango nie miał całego dnia. Po prostu ruszył z miejsca, wybiegając zza wozu, gdzie wyprowadził swój ostatni atak. Teraz nie było już wyjścia, trzeba było postarać się ominąć tornado, które znajdowało się po wschodniej stronie studni stojącej na placu boju. Oczywistym wyborem stała się zatem droga od strony zachodniej. Kei nie zastanawiał się długo, lecz z przygotowaną bronią w dłoni rozpoczął frontalny atak z największą możliwą szybkością. Bez ciężarków byłoby jeszcze lepiej, ale sądząc po poziomie jaki prezentowali jego przeciwnicy, to jego aktualne możliwości fizyczne powinny okazać się w pełni wystarczające.
Plan był bardzo prosty. Przeciwnik składał kolejne pieczęci, więc przygotowywał się do kolejnego ataku. Drugie tornado, jakieś podmuchy wiatru? Wszystkiego trzeba było uniknąć po prostu uciekając na boki, biegnąc cały czas do przodu po krzywej linii, aby utrudnić skuteczne celowanie i trafienie. Nie dzieliło ich duża odległość, więc przeciwnikowi nie wystarczy zapewne czasu na wykonanie więcej niż jednej techniki. Gdy Pastuszkowi uda się ostatecznie dopaść tego trzeciego, wówczas wykonuje silne, precyzyjne pchnięcie w klatkę piersiową w okolice serca, aby nie bawić się z przeciwnikiem i nie przedłużać niepotrzebnie starcia. Potem zostanie już tylko zdecydować co zrobić z całym wozem mąki i zameldować się u Gonbaa.
http://sketchtoy.com/69286446

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Misja rangi B
- Dorwać Mafię -
43/45

---

Samuraj, a raczej dzidziarz był zachwycony tym, że pozostał mu ostatni przeciwnik, którego musiał się pozbyć, bo nijak nie wyglądało na to, by gość chciał uciec. Zdecydowanie, mało osób było wstanie przetrwać taki atak jaki wyprowadziłeś. Siła była miażdżąca, stąd nie miał żadnych szans na obronę. Omijałeś tornado, które pędziło za tobą, jednak tym razem było skierowane w twoją stronę, jednak nie miałeś zamiaru przecież stać w miejscu. Seinar nie zamierzał się pieprzyć w tańcu, tu był szybki i agresywny start, w którym miał wykorzystać wszelakie atuty - szczególnie te szybkościowe. Twój przeciwnik miał składać pieczęci, ale co z tego, gdy stracił cię całkowicie z oczu. Dla niego po prostu zniknąłeś, teleportowałeś się, cholera wie co więc sekwencję przerwał. Nie wiedział gdzie celować.
Nie miałeś problemu z tym by się rozpędzić i z dzidą w ręki zaatakować gościa. Cóż, mogłeś biec na spokojnie zmieniając kierunku, ale tak jak wspomniałem, twój przeciwnik nawet cię nie widział. Dla niego nic się nie poruszało, a jedyne co zauważył na koniec to poczuł jedynie ostrze, które przebija go niemal na wylot. Poczuł zimną stal, a po chwili dopiero zauważył ciebie po wykonanym pchnięciu, które pozbawiło go życia na miejscu. Wychodziło na to, że w ekspresowym tempie pozbyłeś się wszystkich zagrożeń, które stanowili mafiozi dostarczający towar. Teraz pozostał cały wóz, pełen towaru, a ty miałeś ostatecznie zameldować się do Gonbao. Co z towarem? Zostawić go tutaj? Gdy opadł kurz, zauważyłeś swojego woźnicę, który wyłonił się zza jednego z wozów. Schowany był pod nim.
- To już koniec?! Aleś im dał popalić. - powiedział, rozglądając się dokoła. Obserwował trupy, jednak jakoś go to nie ruszało. Był gotowy by ci pomóc z wozem, bądź robić co powiesz. W końcu to on miał teraz zadanie by zarobić na siebie, bo taki był układ. Z drugiej strony mogłeś go wykorzystać, a samemu zgłosić się u 'szefa'.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

W takich szybkich i jednostronnych walkach na końcu zawsze pojawiała się satysfakcja. Jeszcze pięć lat temu pewnie wytarli by nim podłogę, a dzisiaj nie stanowili żadnego wyzwania. Kei zawsze lubił testować efekty swoich treningów, a gdy dodatkowo mógł widzieć jak wylany na nich pot procentuje w walce, to naprawdę sam był z siebie dumny. Gdy przebił włócznią ostatniego wroga wszystko ucichło. Krew w uszach nie szumiała już pod wpływem adrenaliny tak jak jeszcze kilka sekund temu, a tornado rozproszyło się i zniknęło, pozostawiając tylko kurz i odsłaniając zniszczony wóz oraz trzy martwe ciała.
- No i załatwione. - Samuraj odezwał się, wyszarpnął broń z ciała pokonanego i wytarł ją z krwi o jego ubrania. Rozejrzał się i zaczął zastanawiać co powinien zrobić dalej. Jego kolega wciąż tu był, gotowy aby wyczołgać się spod wozu i wrócić na światło dzienne.
- No dzięki, dzięki. - Odpowiedział na pochwałę, bo trochę tak to odebrał. Niestety nie można było jeszcze się odprężyć.
- Została ostatnia rzecz. - Wskazał wzrokiem na ogromny wóz z przemytem, z którym trzeba było coś zrobić. Kei pamiętał, że Gonbao mówił, że najlepszym rozwiązaniem byłoby przejąć cały transport nienaruszony. Nie byłoby problemu z tym, aby zaciągnąć wóz w pojedynkę do miasta, tylko że... nie można było tego zrobić ze względu na jego zawartość. Nie po to była cała ta szopka w wiosce na skraju lasu, aby ostatecznie i tak wszystko przerzucić za jednym razem.
- Zacznij przeładowywać towar. Plan pewnie się nie zmieni i i tak trzeba to będzie przetransportować do miasta. Ja poinformuję mojego pracodawcę, aby przysłał kogoś ze swoich ludzi żeby tu pomogli. Spiesz się, zanim ktoś poinformuje straże z Shigashi i oni się tym zajmą. Zapłatę otrzymasz od mojego szefa po skończonej pracy. - Poinformował swojego kolegę, którego imienia nawet nie poznał, a następnie upewniwszy się że tamten wszystko zrozumiał i się na taki plan zgodził, Kei ruszył w podskokach do miasta, aby odnaleźć Gonbao i zdać raport. Trzeba było działać szybko, dlatego Seinaru nie oszczędzał się i pędził jak najszybciej do Czerwonego Smoka jak na skrzydłach. Gdy dotarł na umówione miejsce, samuraj szybko odszukał zleceniodawcę i opowiedział o wszystkim w żołnierskich słowach.
- Transport znajduje się w wiosce na skraju Czarnego Lasu. Pozabijałem wszystkich i na razie nikt tego nie pilnuje. Jest tam tylko przewoźnik, który pomógł mi z informacjami. Kazałem mu rozpocząć przeładunek na mniejsze wozy. Sugeruję wysłać tam kogoś jak najszybciej, żeby zabezpieczyć transport. - Był to fragment z tego, co Kei opowiedział Akiyamie.
- Ah, no i obiecałem mu jeszcze parę groszy za fatygę, ale naprawdę jestem spłukany ostatnio... - Dodał jeszcze na koniec, a gdy tylko Gonbao wydał odpowiednie dyspozycje, mogli w spokoju oblewać sukces Dango i Gonbao, a także porozmawiać o tym co dalej.

[Kyoushi]

Misja rangi B
- Dorwać Mafię -
45/45

---

Możliwe, że tak było lub mogłoby być. Tymczasem jednak było tu i teraz, a ty zyskałeś na potwornej wręcz sile, więc tacy przeciwnicy nie stanowili dla ciebie większego wyzwania. Mimo tego, że musiałeś ruszyć swoją łepetyną, ponieważ jeden zły ruch, a mogłoby cię wysadzić, spalić, bądź przedziurawić - nie było bezpiecznie, jednak twoje umiejętności pozwoliły na uniknięcie obrażeń i przejście przez misję jak należy. Zakończyłeś walkę dziurawiąc ostatniego gościa. Wspaniała robota. Widać było w tym kunszt dzidowca piwniczaka. Wyszarpałeś swoją broń z ciała nieszczęśnika, by móc ją wyczyścić nim zasadzisz ją ponownie na plecki.
Miałeś swojego kompana tuż obok, pijaczka, który jak się okazało był całkiem lojalny - oczywiście pieniądzom, bo jeśli byś zginął, na pewno nie imałby się podjęcia pracy na powrót. Zwróciłeś się do niego, gdy ten cierpliwie słuchał. Ty zdawałeś sobie radę, że musisz przemyśleć ten transport i przejęcie towaru, jednak główka pracowała - nie dało się tego wziąć za jednym zamachem.
- Przeładowywać? Dobra. Załaduje ile się da na mój wóz. W razie czego o niczym nie wiem i nic nie widziałem. Dobra! - dodał i od razu ruszył do dużego wozu szybkim truchtem jak na dziadzia przystało. Ty tymczasem byłeś zajęty powrotem do miasta by zdać raport w Czerwonym Smoku, do którego trafiłeś, a sam barman, gdy tylko cię zobaczył - wskazał ci ruchem ręki gdzie masz się udać. On doskonale wiedział o co chodzi. Gonbao już na ciebie czekał, a uśmiech na jego twarzy wymalował się jak na obrazie, gdy tylko cię zauważył.
- Wiedziałem, że można liczyć na taką sławę jak ty, Kei. Wyślę natychmiast ludzi, twoja zapłata i coś co obiecałem dodatkowo. - wtem podsunął ci kartkę z trzema nazwiskami. - Pieniędzmi się nie martw, załatwię to. Jeśli nie wiesz co to jest, to na kartce masz nazwiska trójki Pazurów (Tsume) Rodzina Ekibyō. Dzięki nim możesz dotrzeć do lidera lub po prostu znów ich osłabić, rób co uważasz za stosowne. Mnie zawsze znajdziesz tutaj po pytaniu naszego barmana. Do zobaczenia "Dango" Kei. - zakończył, odprawiając cię i uwalniając od dialogu.

Misja B wraz z dodatkowymi informacjami na temat Rodzina Ekibyō (3 nazwiska Pazurów) - wykonana z powodzeniam!

[Seinaru]

Udało się. Zapłatę i mały bonusik, który był chyba nawet cenniejszy od pieniędzy, Kei przyjął z uśmiechem na ustach i satysfakcją. Pierwsze zadanie dla mafii było całkiem przyjemne, bez trudnych wyborów moralnych, wymagających przeciwników czy delikatnej roboty szpiegowskiej. Seinaru na pewno bardzo dobrze będzie wspominał współpracę z panem Gonbao.
- Nie mówię "żegnaj", bo może jeszcze się zobaczymy. Dzięki i do następnego. - Odpowiedział gdy wziął co jego i bez przedłużania ulotnił się z lokalu. Podczas zlecenia Kei nauczył się kilku nowych rzeczy o organizacji, która była jego celem. Nie miał jednak pojęcia jak wysoko w górę sięga drabina, po której będzie musiał się wspiąć. Czy to co zrobił na granicy Czarnego Lasu zostanie w ogóle odnotowane przez Zielone Tygrysy? Samuraj miał nadzieję, że od teraz jego spotkania ze znajomą jak i wrogą mafią będą coraz intensywniejsze i częstsze, do czego sam zamierzał dążyć. Tymczasem jednak zdecydował się odpocząć parę dni, zanim weźmie się za kolejną robótkę. Aha, zanim schował otrzymaną karteczkę z nazwiskami w torbie, sam wbił sobie do głowy na pamięć wypisane na niej informacje. Tak na wszelki wypadek, gdyby kiedyś jednak ta ściągawka zaginęła mu w wyjaśnionych, bądź niewyjaśnionych okolicznościach.
zt.

[Kyoushi]

Ich krótki, aczkolwiek bardzo owocny i agresywny pojedynek się zakończył. Widać było przewagę w aspekcie fizycznym Białego Demona, który dominował na tym polu, jednak to nic nie znaczyło. Nic w porównaniu do tego, że Kisuke na pewno posiadał mnóstwo asów w rękawie pod innymi względami i w innych kategoriach. Czerwonooki to wiedział, bo to byłoby zbyt proste, by ktoś kto przeżył na wojnie o mur był na takim poziomie. Chyba, że on sam był już tak silny, że ciężko było mu się dopasować do pozostałych – to też mogło mieć rację bytu, ale jednak wolał spoglądać na to od innej strony.
[akap[/akap]Na pytanie odnośnie klanu Uchiha już nie odpowiadał. Nie było więcej sensu ciągnąc tego tematu. To nie miało sensu i brzmiało to jak pytanie retoryczne, więc nie warto było kontynuować tematu. Po prostu bardzo prosto się uśmiechnął, bo osiągnął to czego oczekiwał szybciej niż mu się wydawało. Czyżby rzeczywiście miał talent do bycia shinobi, mimo oryginalnego pochodzenia od rodziny kowali i handlarzy? W ten sposób okazywało się, że naturalnie stawał się co raz lepszy i lepszy, a dzięki temu jego cel mógł zostać osiągnięty znacznie szybciej niż mogło mu się wydawać. Teraz dorwanie Yoshimitsu nie tylko byłoby legendarnym osiągnięciem, ale jeszcze z posiadanym Sharinganem, jakże przewrotnym. Ciekawszym jednak była ta nieprzewidywalna pewność siebie Kisuke, który przy okazji pluł krwią.
- Haha, niech ci będzie. Następnym razem jednak nie dam ci nawet zremisować- zażartował by lekko z pięści uderzyć go w bark, dość po przyjacielsku, tak naprawdę na luzie. To był całkiem niezły wojownik, wiadomym było że warto takich trzymać równie blisko. Szczególnie, że los połączył ich bardziej niż mogłoby się wydawać. To był idealny moment na pożegnanie, a na wieść o Ryzuaku przymknął oczy, a gdy otworzył, jego Sharingan się dezaktywował, a uśmiech rozświetlił na wieść o pożegnaniu, mógł wrócić do białowłosej, która od razu zabrał stamtąd, by położyć jeszcze rękę na ramieniu Minoru, kiwając głową z uśmiechem na pożegnanie. Musiał to zrozumieć.
Zabrał ją do obozu, w którym mieli wszyscy się spotkać. Dotarli tam czym prędzej, by jego kruczoczarna stylówka pojawiła się wraz z białowłosą w jego pobliżu. To tutaj szukali lidera i chwili spokoju, bo to było to.
- No i jesteśmy! Gdzie Ichirou?- zapytał w sumie sam siebie, rozglądając się, gdzie książę pustyni w końcu się schował. Miał nadzieję, że wciąż tu był, a nie w jakim onsenie pełnym pań, otaczając się bogactwami, by wykorzystać chwilę, gdy jego ludzie wykonywali zadania...

[Misae]

Musiała na ten czas zostawić Minoru samemu sobie. Ciągnięcie go na spotkanie z Ichirou mogłoby nie być najlepszym pomysłem. Nawet nie wiedziała czy poza wrażeniem, jakie zrobił na niej i na Kitashi'm dobre sześć lat wstecz zdążył samemu wyrobić sobie zdanie o legendarnym pustynnym jegomościu. Zapewne i wieści o nim będzie musiała uzupełnić przy kolejnym spotkaniu z brunetem. Nieco zmieniło się w tej relacji i Misae już nie dostawała palpitacji serca na widok opalonego szatyna. Skoro mieli razem współpracować dobrze, że choć to udało im się wypracować.
Spacer z Kyoushi'm był czystą przyjemnością. Nauczyła się już utrzymywać jego żywiołowe tempo. Tutaj też się wiele zmieniło. Choć sama tego jeszcze nie zauważała, to znajomość z tym białowłosym, mocno wpłynęła na nią samą. Już nawet nie chodziło o to, że wciągnął ją do Klepsydry czy to, że dokonała czegoś o czym wielu medykom nawet się nie śniło. Chodziło o sam sposób bycia, nabranie większej pewności siebie i chęci brania życia za rogi i decydowania o swoim losie. Nie czuła się zbyt wyjątkowa - pomijając wygląd, choć teraz już klepsydra miała dwójkę białowłosych heterochromów na pokładzie; uznawała się za typowego ninja. Nic specjalnego, kolejny szeregowy do wymarszu.
-W gorącej wodzie kąpany - pokręciła głową z dezaprobatą, gdy dotarli na miejsce, a najpiękniejszej osóbki z Klepsydry nie było - Na pewno gdzieś się tutaj kręci, daj mu czas - poprosiła ze spokojem i łagodnością w głosie, jak to miała w zwyczaju i naturze. Sama również rozejrzała się po okolicy. Co prawda mogła zbadać swoim zmysłem sensorycznym dużo większe odległości, jednakże nie czuła ku temu żadnego wyraźnego powodu. Jak zacznie się niepokoić to przejdzie do dalszych działa. Zamiast to, przyjrzała się z troską swojemu towarzyszowi.
-Wszystko dobrze? - potrzebowała ostatniego potwierdzenia. Nawet nie o to czy oko mu doskwiera. Było to pytanie, które niosło ze sobą wiele wątpliwości. Gdy widziała go ostatnio mocno cierpiał przez śmierć przyjaciela. Chciała wiedzieć, że jest z nim w porządku. Zarówno fizycznie jak i psychicznie. To troszkę jak babcia, która nie rozumie, że wnuczek się najadł. Musiała mieć pewność, że jest z nim wszystko dobrze i racjonalne odpowiedzi z boku czy własna ocena nie była wystarczająca.

[Kyoushi]

Miała na głowie jednego jegomościa, jednak nie mogła zapominać, że największym z szatanów miała do czynienia właśnie teraz. No cóż, nie zawsze wybierasz swój los, ona nie wybrała go - po prostu taki już był, czysty przypadek zawiązał ich drogi i nie chciał już puścić. Jak widać to był strzał w dziesiątkę, gdzie dziewczyna mogła odnaleźć się wśród naprawdę ekstrawaganckiej grupy dziwaków, którzy reprezentowali emblemat spod znaku Klepsydry. Mieli równie wiele wspólnego, co ciekawego do powiedzenia, podczas tego intensywnego spaceru, który prowadził ich do jednego miejsca - otóż to był najwyższy czas na wykorzystanie go na przemyślenia i to co się wydarzyło, a było jakże wiele. Teraz czarno-czerwonooki prowadził swobodny dialog z heterochromką, która wyglądała tak słodko tuż po tym, jak jeszcze parę godzin temu wyjmowała Kisuke oko, a przy samym Kju asystowała. Niby był stopowany i uspokajany by trochę zbasował, ale jak! On?! Nigdy w życiu.
- No jak się uspokoić! Mamy tyle do powiedzenia! Coś o czym jeszcze nie wiesz, ale są to informacje, które też usłyszysz! Wszystko po co wyruszyłem wyglądało na sukces, a to to już w ogóle... Kosmos! - powiedział, wcześniej w końcu wskazując na swoje czarne, prawe oko, które wyglądało nietypowo i jeszcze chyba nikt nie przywykł do tego widoku. On sam nie miał jak, bo nawet się nie widział. Ichirou musiał się znaleźć czym prędzej i lepiej żeby nie kazał im na siebie czekać, w końcu to wszystko z jego winy, że musieli się pojawić i zdać raport, aktualnie jedynemu liderowi któremu ufa. Nawet to, że przekazał mu wiedzę na temat drzemiącego w nim demona wiele mówiło o podejściu czerwonookiego do Księcia Pustyni i zaufaniu do jego osoby.
- A co, źle wyglądam? Wszystko idzie jak po maśle! - odpowiedział czym prędzej. Cały czas z uśmiechem na ustach, chodząc po miejscu gdzie był ich obóz by rozglądać się w każde miejsce, łazić jak dzik i szukać wariata, do którego trafili. Gdzie jest I? Gdzie on jest, gdy to jego jest biba? Zadawał sobie w kółko to pytanie, gdy w głowie kręciły się różne myśli. No przecież nie zapadł się pod ziemię, prawda?

[Misae]

Nazwanie go wulkanem energii nie oddałoby tego jaka moc go roznosiła. Tak jakby sam stworzył perpetuum mobile i teraz już nigdy miał się nie zatrzymać. Dla kogoś takiego jak on, pozostawanie w jednym miejscu było niczym katorga. Taki był i takiego go lubiła. Ona przywykła do siedzenia na tyłu. Całe dzieciństwo spędziła w Soso - z mniej lub bardziej własnego wyboru i dopiero teraz okrywała czym jest życie. Jak piękne, a zarazem tragiczne bywa. Zdobywała nowych przyjaciół, stawiała pierwsze kroki w relacjach damsko-męskich. Robiła to, co powinna była znać już dawno temu.
Mimowolnie i jej udzielał się entuzjazm chłopaka. Aż sama poczuła, że jej serce bije mocniej z ekscytacji jaka panowała dookoła. Ciekawiło ją co Kyoushi robił przez ostatnie dni kiedy ta wojowała w Soso i cieszyła się, że będzie jej dane poznać ten sekret.
Zaciągnęła kosmyk włosów za ucho uśmiechając się do niego.
-To dobrze, ale pamiętaj, że trochę zależy od tego czy pozytywnie przeszłam choć część planów jakie miał Ichirou - starała się nieco stonować jego entuzjazm. Oficjalnie nie była uznana członkiem Klepsydry, a swojego nauczyciela zostawiła po pierwszym zadaniu by zobaczyć z bliska nieudany upadek Muru. Jeszcze może się okazać, że przez tę decyzję skreśliła swój los? A może udowodniła, że jest dorosła i gotowa godnie reprezentować organizację na światowej arenie? Wiele zależy od tego co będzie chodziło po tej wymuskanej głowie.
Pokręciła przecząco głową. Źle wyglądał? Też wymyślił!
-Bardzo dobrze, teraz jesteśmy jeszcze bardziej do siebie podobni - zażartowała pogodnie. Pasował mu ten wygląd. Był nieco odmienny od poprzedniego - niby nic, ot tylko inny odcień tęczówki, a jednak jak bardzo potrafił zmienić wyraz całej postaci. Nie mówiąc o tym, że wydawał się być szczęśliwszy. To był najważniejszy element, który sprawiał, że kunoichu mogła cieszyć nim oczy.
-Ech... muszę jeszcze gdzieś odnaleźć Kuroi'a. Nigdy na tak długo nie rozstawałam się z Tomoe i nie będę ukrywać, że czuję się z tego powodu bardzo niekomfortowo - wyznała ostatnią z trosk, która ją martwiła. Resztą nie zamierzała się przejmować. Nie oznaczało to, że zamierzała zapomnieć o klanie i swoich rodzicach, zawsze będą bardzo ważną częścią jej życia, jednakże zaczynała rozumieć, że całego świata nie zbawi. Musi myśleć nad priorytetami i to nimi się zajmować.

[Ichirou]

Nawet niezwykle spokojny osobnik, którym Ichirou raczej nie był, prędzej czy później miałby dość wyczekiwania w leśnej głuszy i poczuł potrzebę ruszenia swoich czterech liter gdziekolwiek. Nic więc dziwnego, że upływem kolejnych dni Asahi zataczał coraz większe kręgi wokół – nie do końca – tymczasowego obozu, by wreszcie zahaczać o cywilizację, w tym i obrzeża kupieckiego miasta. Nie szalał jednak przesadnie i nawet na jakiś czas porzucił bielutką togę, którą wymienił na ciemny, elegancki, ale nieprzykuwający wzroku płaszcz, pod którym dobrze skryta była masywna biżuteria.
W takim właśnie stroju, niepozornym jak na najsławniejszego shinobi pustyni, zastał dwie osoby maszerujące w stronę punktu zbiórki Klepsydry. Nie rzucił się więc im od razu w oczy, a w kolejnych chwilach tym bardziej im się nie rzucał, bo stanął tuż za grubym pniem pobliskiego drzewa i lekko wychylając głowę. Dość szybko rozpoznał w przybyszach kompanów swojej brygady, ale już nie tak szybko ruszył im na powitanie. Ot, ze zwyczajniej ciekawości poobserwował ich chwilę lub dwie i zbliżał się do nich niepostrzeżenie, korzystając z dość gęstej, okolicznej roślinności.
Wyglądało na to, że dobrze się dogadywali.
– No to ile macie do opowiedzenia? – wtrącił się wreszcie, wyłaniając się zza pobliskiego drzewa i podnosząc do towarzyszy prawą dłoń w geście powitania.
– I z co ze staruszkiem? – dodał moment później, nawiązując do usłyszanych słów Misae. Ostatni raz, jak ją widział, to wyruszała właśnie z Kuroiem, więc wychodziło na to, że ma trochę zaległości do nadrobienia.

[Kyoushi]

Białowłosy był bardzo szybki. Bardzo szybko kręcił głową w poszukiwaniu swojego sojusznika i przyjaciela. Bardzo szybko się poruszał, jego ADHD jak zwykle dawało o sobie znać. Jego głowa już spokojna o wszystko mogła uwolnić się od stresów i wszystkich wydarzeń, które przez parę tygodni były wraz z nim, nawet i w nim. Było ciężko, ale znów mógł być sobą. Przestać się kontrolować i uwolnić przysłowiowego demona. Miał w głowie tylko tyle ile mógł udźwignąć, jednak nie siłowo, bo tego byłoby bardzo dużo, a umysłowo - znacznie mniej. Nie przejmował się więc zbędnymi rzeczami czy bzdurami. Teraz było tu i teraz. Mógł także odpowiadać zmartwionej białowłosej, którą należało spokojnie pocieszyć. On wiedział, że skoro była tutaj wciąż, wraz z nim to nie ma się czego lękać. Także Klepsydry.
- A miał jakieś wobec ciebie? Jak go znam to wysłał cię z Kumą byś sama się wykazała, bo sam nie miał na to planu... - dokładnie tak myślał, z wymalowanym uśmiechem na twarzy, wiedząc, że Książę nie był typowym liderem. Był bardzo indywidualny, a także zrzeszał indywidua, przez co potrafili jeszcze więcej niż solo, a także doskonale potrafili współpracować w najmniej oczekiwanych momentach - wiedzieli na co mogą liczyć także u swoich. Na wieść o podobieństwie jeszcze bardziej się uśmiechnął, coś w tym było. Teraz obydwoje mieli podobne oczy. A przynajmniej obydwa różniły się między sobą, co było niebywale oryginalne. Gdy miał odpowiedzieć cokolwiek na temat liska i dziadka, wyczuł że coś się zbliża i instynktownie sięgnął tam wzrokiem. To był ten, którego tak szukał.
- A już się bałem, że gdzieś uciekłeś do onsenu czy coś... No tyle, że nawet nie wiem od czego zacząć! Słuchaj! Udało się! Dorwałem informacje, przyjdą do nas same, nie kosztowało to mało, ale będzie wszystko na temat Tamoriego Juna i w drugim temacie! Nasz cel jest bliżej niż myśleliśmy. - to było trochę chaotyczne, jednak pełne ekspresji, emocji i wszystkiego co chciał oddać po tej mowie, wpatrując się dwukolorowymi oczami w Pustynnego Demona, który zapytał dodatkowo o Kuroia, gdy sam białowłosy mógł skierować wzrok także na Misae, która miała się teraz tłumaczyć. No no!