Pałac w Lesie

[Souei]

Stopniowo odczuwał coraz większą ulgę. Chwilowy atak paniki znikał wraz z bólem, a do głosu dochodziła zimna kalkulacja i zdrowy rozsądek. Sytuacja cały czas była beznadziejna, ale przynajmniej nie został jeszcze zauważony i, co gorsza, rozpoznany. Czy jego twarz jest znana Tygrysom, tak jak on znał z widzenia największe szychy innych mafii? Zawsze starał się trzymać poniżej radarów wroga, aby móc wieść spokojne życie poza pracą. Niemniej jednak chyba łudziłby się gdyby wierzył, że jest w mieście w pełni anonimowy. Jedno więc było pewne, nie można było liczyć na wyłganie się z całego tego krwawego bigosu rozmową i kłamstwami. Matsuda na pewno nie zamierzał ryzykować tym bardziej, że na miejscu zbrodni zauważył już same najgrubsze ryby Ekibyo, wliczając w to głowę Rodziny. Nie podpalił się tym zbytnio, bo nie był młokosem, który nie potrafi ocenić sytuacji. Dało mu to kopa do działania, ale w przeciwnym kierunku. Uspokoił go też widok zwłok Orinoko. Wyglądało na to, że po wielu trudnościach, koniec końców udało im się dopiąć swego. Ciała Ayako też nigdzie nie było. Był to drugi obiecujący znak.
Po wyssaniu pobliskich zwłok był z powrotem w pełni sił, ale nie chciał ryzykować gwałtownej ucieczki i na pewno pościgu za sobą. Na dobrą sprawę nie wiedział, z kim przyszłoby mu się mierzyć chociażby w wyścigu do Shigashi, a na błąd w obecnej sytuacji nie mógł sobie pozwolić. Postanowił przekraść się do wyjścia, ale nie tego głównego. Był rzut beretem od wyjścia na taras, chciał dotrzeć najpierw tam, potem zejść na dół do ogrodów, a później oddalić się już zupełnie od strefy zero.
Nie musiał wstawać, aby widzieć wszystko co dzieje się dookoła. Nie wykonywał żadnych ruchów, nawet niepotrzebnych i delikatnych. Czekał nieruchomo, aż chodzący po pomieszczeniu ludzie przemieszczą się gdzieś indziej, albo przynajmniej odwrócą się od jego kąta i przestaną zwracać uwagę na jego pozycję. Wtedy ostrożnie zaczął przesuwać się i czołgać po zakrwawionej podłodze w kierunku wyjścia na taras. Uważał przy tym, żeby nie narobić żadnego hałasu. Gdy tylko zauważył dla siebie szansę ewakuacji z posiadłości, skorzystał z niej, aby jak najszybciej znaleźć się na zewnątrz. Gdy już się tam znalazł wciąż nie tracił czujności. Zaczął przekradać się pomiędzy drzewami i krzewami, unikając najbliższych ludzi, omijając z jak największej odległości każde potencjalne zagrożenie. Nie chciał dać się dostrzec nawet z daleka. Jego celem było oddalenie się od szklanego pałacu w kierunku Shigashi no Kibu.

[Tetsurō]

"Zagrożony Gatunek"

Misja S - Souei
Jesień, Rok 393 kalendarza forumowego


kolejka: 25 / 21+

Od wielu godzin na sali balowej nie grała już orkiestra, jednakże, mimo to, dalej dało się usłyszeć wiele dźwięków. W większości były to jęki rannych i umierających ludzi na posadzce. Ale był to też odgłos chlapiącej krwi oraz Tygrysów, które przeszukiwały to cały budynek w celu ustalenia co tak na prawdę zaszło. Pomiędzy tym wszystkim leżał nasz główny bohater. Ukrywał się, regenerując sobie w tym czasie ciało. Aby mieć jakiekolwiek szanse na ucieczkę z tego miejsca, musiał być w pełni sił. Wroga było więcej, było też kilkoro Pazurów oraz sam przywódca. To nie byli ludzie, z którymi w obecnym stanie chciał się mierzyć, dlatego też musiał być sprytniejszy od nich i jakoś ich przechytrzyć.
Po zregenerowaniu się, Matsuda zaczął powoli czołgać się w stronę Tarasu. to tam było otwarte wyjście i to właśnie tam miał największą szansę na ucieczkę. Powoli i systematycznie, ciągle obserwując wszystkich chodzących po sali, Souei przesuwał się do przodu. Z minuty na minutę kolejne centymetry miał za sobą a wyjście na taras było coraz realniejsze. Zdawało się, że nic już go nie powstrzyma. Że będzie w stanie uciec z tego miejsca i wrócić do siebie, gdzie w spokoju będzie mógł się przebrać, umyć z krwi oraz przygotować do złożenia raportu. Zapewne Ayako już wszystko opowiedziała w siedzibie, a przynajmniej taką mógł mieć nadzieję, jednakże i tak wypadało, aby on sam opowiedział co i jak.
Nagle nasz czołgający bohater poczuł, jak coś szarpie go za ramię. Była to jakaś dłoń, która chwyciła go za resztkę rękawa. Kiedy spojrzał w kierunku, z którego został zaczepiony, dostrzegł pokrwawionego mężczyznę, który miał rozciętą twarz, brakowało mu oka a w policzku miał sporą dziurę. Co więcej, nie miał on drugiej ręki ani obu nóg. Kiedy Souei na niego spojrzał, dostrzegł, że brakujące kończyny leżą obok. Ofiara masakry była przerażona, jednakże na jej twarzy, poza strachem, malowała się także złość. Wyglądało, jakby już prawie martwy gość balu miał zaraz zacząć wierzgać i krzyczeć, chcąc dokonać swojej zemsty i ściągnąć uwagę reszty gangsterów na Souei'a.
- Słyszałeś to? To chyba w okolicach Tarasu. - powiedział jeden ze strażników. Ten ruch jednego z gości balu musiał wywołać niepotrzebny hałas, który skupił ich uwagę na strefie, którą przecież mieli opuścić. Souei musiał działać szybko, jeśli nie chciał po raz kolejny toczyć walki i użerać się z pościgiem. Tylko w jaki sposób będzie chciał podejść do sprawy? Jakie rozwiązane wybierze? Do celu było już tak blisko, wystarczyło się po niego schylić i już był w garści. Niestety, jeden zły ruch i całe starania na nic.

Sagakura Hibiki
Kieł w Okularach
Yamanaka Ayako
Tsuroji Momoki
Chuki Orinoko
Shimura Kyoraku

Ayako

  Ukryty tekst

Dla sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Souei]

Tak blisko, a jednak tak daleko. Spomiędzy unoszącego się smrodu wewnątrz sali, dobiegał go już świeży zapach wolności, która była tuż za murami posiadłości. Trzeba było tylko przekraść się ostatnie kilka metrów, a potem pobiec ile sił w nogach. Nic prostszego, prawda? Był już w pełni sił, widział wszystko dookoła i mógł świadomie podejmować decyzje, kiedy ruszyć do przodu, a kiedy leżeć nieruchomo i czekać na lepszy moment. Nie dostrzegł jednak tego, że ktoś tuż obok niego ciągle dyszy nie tylko z bólu, ale też z wściekłości. Gdy Souei tylko poczuł na sobie obcy dotyk, od razu zlokalizował jego źródło. Szybko chwycił zakrwawioną, poranioną głowę niedobitka i skręcił mu kark. Przy okazji był to też może akt litości, ale w tamtym momencie gangster myślał tylko o tym, aby jak najszybciej uciszyć niechciane dźwięki. Przy okazji będzie mógł przestać martwić się szarpiącą go ręką.
Niestety, kilka odgłosów wystarczyło, aby ponownie zwrócić uwagę Tygrysów i zwabić ich ponownie w miejsce, z którego przed chwilą sobie poszli. Gdyby nie to, Matsuda byłby pewnie już na zewnątrz. Zamiast tego, ponownie stanął przed trudnym wyborem - pomiędzy dużym a małym ryzykiem. Niestety, szczęśliwe zakończenie nie było jeszcze przesądzone. Przy pomocy byakugana ponownie rozejrzał się dookoła, nie ruszając głową. Zlokalizował wszystkich, którzy zostali zaalarmowani dźwiękami. Teraz wszystko zależało od oceny sytuacji. Jeśli będzie miał wystarczająco czasu na ucieczkę, wówczas bezszelestnie kontynuuje swoją ewakuację na taras, a potem dalej do miasta. Jeśli jednak nie było szans na dotarcie do wyjścia zanim wróg do niego wróci, wówczas Souei pozostał na ziemi, udając jedną z ofiar masakry. Może nie będą szukali dokładnie, tylko rzucą z okiem z daleka, czy nikt się nie rusza? W najgorszym możliwym scenariuszu, ktoś zainteresuje się konkretnie jego ciałem, próbując dojść do tego, co na ziemi robi ktoś bez żadnych większych obrażeń. Wszechobecna krew, w której przecież leżał na pewno nie wskazywała na pierwszy rzut oka na to, że tak naprawdę wszystko jest już z nim w porządku. Tak więc jeśli była szansa na wydostanie się z posiadłości zanim Tygrysy do niego wrócą, wówczas Souei ucieka zgodnie z wcześniejszym planem. Jeśli nie miał już tyle czasu, wtedy zostaje tam gdzie jest i czeka na kolejną okazję.

[Tetsurō]

"Zagrożony Gatunek"

Misja S - Souei
Jesień, Rok 393 kalendarza forumowego


kolejka: 26 / 21+

Wyjście na taras było już tak blisko. Było już na wyciągnięcie ręki, niestety, ktoś musiał go powstrzymać. Poczuł jak jeden z gości go łapie za nogę i próbuje krzyczeć przez swoje pełne krwi gardło. Niestety, nim do tego doszło, Souei zdążył przetrącić mu kark i zabić go jednym uderzeniem. Nieruchome ciało opadło na ziemię, a on miał drogę wolną. Swoim białym okiem doskonale widział jak w jego stronę biegli zaalarmowani strażnicy. Na szczęści byli daleko, z resztą były to tylko płotki, nie były w stanie nadgonić naszego bohatera na pełnej jego prędkości. Szybka kalkulacja i wyszło, że należy ewakuować się jak najszybciej. W końcu zaraz może ściągnie uwagę tych, którzy być może będą w stanie go dogonić.
Souei zerwał się z podłogi i ruszył na pełnej prędkości przed siebie. Wbiegł na taras, gdzie bez problemu przeskoczył przez płotem, przy którym kilka godzin temu rozmawiał z radnym miasta, a następnie ruszył przed siebie. Teraz liczyło się jedynie opuścić to miejsce. Biegł przez ogród powoli zbliżając się do płota odgradzającego posiadłość od lasu. Widział swoimi białymi oczami, że w pałacu zrobiło się zamieszanie. Strażnicy zerwali się w stronę tarasu, niektórzy biegli za nim, niektórzy w stronę wyjścia, poinformować przywódcę. Souei widział nawet jak w jego stronę zostało wystrzelonych kilka strzał, jednakże nie były w stanie go dosięgnąć. Biegł zbyt szybko. Nasz heros widział jak ktoś dobiega do Niebiańskiego Tygrysa i przekazuje mu informację, ten jednakże nie ruszył w pościg. Jedynie spojrzał w stronę, w którą biegł Souei i uśmiechnął się. Co to mogło znaczyć, nie wiadomo...
Nasz bohater biegł przed siebie. Dzięki swoim oczom znał kierunek. Co ciekawe, żaden pościg go nie gonił, dzięki czemu mógł po chwili zwolnić i zebrać myśli. Musiał zbliżyć się do miasta, w końcu tam były wszystkie jego kryjówki, tam też były inne smoki, które w razie czego mogą pomóc mu się skryć. Nawet jeśli nie goniono go, to mógł zakładać, że inny posiadacz takich oczu jak on go obserwuje.
- Souei-san! - usłyszał w swojej głowie, kiedy to zbliżył się bardzo blisko miasta.
- Dobrze czuć, że jesteś cały. Misja wykonana, udało mi się dostarczyć głowę Orinoko i ją przesłuchać. Bardzo dziwne, ale ona jeszcze żyje. Zamknęliśmy ją w odpowiednim pojemniku, ale rozumiesz, sama głowa, oderwana od ciała, cały czas żyje, a jak paskudnie krzyczy... W każdym razie, musisz się gdzieś schować i przeczekać kilka najbliższych dni. Na pewno jesteś obserwowany i ścigany. Dostałam rozkaz, aby przekazać Ci, żebyś kilka najbliższych dni gdzieś przesiedział, najlepiej zapadł się pod ziemię. Jak się sytuacja uspokoi to zgłoś się do Smoka, Hibiki-sama chce z tobą osobiście porozmawiać. - przekaz był jasny. Nim nasz heros zdążył odpowiedzieć, to obecność Ayako z jego głowy zniknęła. Stał on gdzieś po środku lasu pod miastem, miał drogę otwartą w każdą stronę w jaką chciał się skierować. Musiał teraz tylko obrać cel. No i znaleźć jakieś ubrania, bo aktualne zniknęły podczas przedzierania się przez krzaki. Chociaż to tak na prawdę był tylko ostatni cios dla nich, już podczas utraty świadomości Souei porwał je dosyć mocno...

Sagakura Hibiki
Kieł w Okularach
Yamanaka Ayako
Tsuroji Momoki
Chuki Orinoko
Shimura Kyoraku

Ayako

  Ukryty tekst

Dla sprawdzających :

  Ukryty tekst

Misja zakończona Powodzeniem!!

[Souei]

Nareszcie mógł odrobinę odetchnąć. Nie było łatwo wydostać się ze szklanego pałacu, ale ostatni podjęty wysiłek nie poszedł na marne. Szybka ocena sytuacji i podjęcie właściwej decyzji pozwoliły mu oddalić się z miejsca zbrodni. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie pozostał niezauważonym, ale teraz miało to drugorzędne znaczenie. W jego głowie pierwszeństwo miała chęć ucieczki i pozostawienia kłopotów za sobą, co chyba w końcu mu się dało. Niemalże nagi, oblany cudzą krwią był w stanie uspokoić myśli i oddech. Usłyszał w głowie głos Ayako. Zapewniła go, że ostatecznie wszystko się udało, a informacje na jakich zależało Akiyamie zostały zdobyte. Interesująca była część o wciąż żywej głowie Orinoko, ale to nie była rzecz do rozmyślania na teraz. Liczył się sukces i dalsze wskazówki. Nie powinien pokazywać się teraz w Shigashi, a już na pewno nie zamierzał udawać się do Fugu. Sprawdził ponownie, czy na pewno nie ma za nim żadnego pościgu i czy nie jest śledzony. Nie zauważył niczego niepokojącego, więc usiadł na chwilę i zebrał myśli. Postanowił kilka najbliższych dni spędzić poza murami miasta. Znał nawet odpowiednie miejsce do tego. Opuszczona leśniczówka na wschodzie będzie idealnym miejscem do tego, aby przeczekać chwilowe zamieszanie, które pewnie nastąpi teraz w Shigashi. Jednak skoro Hibiki uznała, że na razie ma nie pokazywać się w mieście, nie zamierzał się sprzeciwiać. Pozostało jeszcze tylko ukraść jakieś obrania w swoim rozmiarze i doprowadzić się do porządku, zanim zapadnie się pod ziemię, przynajmniej na te kilka dni.

zt.