Shinobi War PBF Naruto

"Ciężka Praca"

Wyprawa C dla Rokudo Gaiki

19 / 28

Cóż to była za piękna walka. Gdyby tylko odbywała się na arenie, na pewno porwałaby publiczność, ci zaczęli by krzyczeć i klaskać, kibicując swoim faworytom. Część może nawet rozpoczęłaby zakłady - chociaż wiadomo na kogo postawiono by zdecydowanie więcej pieniędzy.. Gaika też doskonale czuł, że jego przeciwnik ma przewagę, jednakże nie poddawał się. Jego duch walki był godny miana shinobi.
Na szczęście dla srebrnowłosego, jego przeciwnik także nie był perfekcyjny. Mimo swojej przewagi, pozostawiał mu on momenty, w których miał chwilę na odetchnięcie i przygotowanie się do następnej serii ciosów. Tak też było kiedy to spadali na ziemię. Gaika postanowił wykorzystać pewien interesujący manewr, dzięki któremu dużo szybciej znalazł się stabilnie na ziemi. Kosztowało go to co prawda kilka uderzeń gałęziami więcej, jednakże co to dla niego. Po lądowaniu od razu ruszył w miejsce, gdzie miał wylądować jego przeciwnik. Szykował on bardzo widowiskowe kopnięcie, które wyprowadził gdy tylko ofiara znalazła się na miejscu. Rudzielec, który planował wyprowadzić potężne uderzenie pięścią, musiał zmienić swoje plany. Widząc nadchodzące kopnięcie, przeszedł on do defensywy i przyjął je na swoje ręce. Cios był na tyle silny, że aż pchnął go kilkanaście centymetrów do tyłu. Oczywiście nie było taryfy ulgowej, chwilę po tym ciosie Rdzawowłosy znowu próbował przejąć inicjatywę. Zaczął zasypywać Gaikę kolejnymi ciosami, nie robił tego na swojej pełnej prędkości. Zaczął od takiej, w której na spokojnie Srebrnowłosy mógł nadążyć, po czym powoli zaczął podkręcać tempo, tak aby każdy kolejny cios był wyprowadzany delikatnie szybciej. Chciał w ten sposób sprawdzić jak bardzo może przeciągnąć możliwości chłopaka. W końcu to właśnie w takich momentach, w krytycznych, podbramkowych sytuacjach odnajdowało się nowe pokłady energii. Kiedy już Rudzielec widział, że Gaika miał swój kres sił, wyprowadził jedno bardzo silne uderzenie, które miało przełamać jego blok i posłać go na łopatki. Miało mu to dać chwilę czasu, żeby mógł wybić się i wskoczyć na jedno z pobliskich drzew.
- Doskonale! Jesteś silniejszy niż się spodziewałem, więc pozwól, że pokażę ci pewną sztuczkę. Patrz uważnie!! - uśmiechnął się na chwilę, odsłaniając swoje białe zęby, po czym przykucnął na gałęzi na której stał. Widać było, że majstruje coś przy swoich nogach, podsuwając getry do góry. Wtedy też Gaika mógł dostrzec, że pod nimi było skryte coś jeszcze. Dziwna konstrukcja okalająca jego łydki, którą ten zaczął rozpinać. Kiedy już odpiął obie, rozłożył ręce trzymając je za końce, te dziwne konstrukcje rozwinęły się, a chwilę później zaczęły spadać, gdyż rudowłosy je puścił na ziemię. Kiedy te uderzyły o grunt, w powietrze wzniosło się sporo pyłu i kurzu a dźwięk uderzenia rozniósł się echem po okolicznym lesie. Ciężko powiedzieć ile dokładnie ważyło to coś, ale na pewno lekkie nie było.
- To teraz pora na prawdziwą zabawę!! - rzucił do Gaiki jego przeciwnik, po czym nagle rozmył się w powietrzu. Był tak szybki, że srebrnowłosy nie mógł nadążyć za nim wzrokiem. Nim zdążył zareagować, rudzielec już biegał w koło niego, wznosząc przy tym tumany kurzu w powietrze. Ruszał się tak szybko, że nie było wiadomo skąd uderzy. Gaika mógł próbować wybiec z okrążenia, bądź też obracać się tak, aby być frontem, jednakże zawsze kończyło się to tak samo. Dostawał on uderzenie z zaskoczenia i nim zdążył zareagować, jego przeciwnik wracał do okrążenia. Tak wykonał kilkanaście uderzeń w różne części ciała chłopaka dalej jednak ograniczając ich siłę. Jednakże sam Gaika doskonale czuł, że każde z tych uderzeń mogło go powalić na ziemię, jak nie zabić...
Ostatni etap pojedynku nie trwał zbyt długo. Rudy nie planował długo pastwić się nad swoim przeciwnikiem. Po wyprowadzeniu kilkunastu ciosów w końcu się zatrzymał. Stał kilka metrów przed Gaiką patrząc na niego. Uśmiechnął się szeroko, jak to miał w zwyczaju a następnie skłonił się, dziękując w ten sposób za pojedynek.
- To był świetny sparing. Jesteś na dobrej drodze do zostania potężnym wojownikiem. Potrenuj jeszcze trochę a chętnie przedstawię cię swojemu mistrzowi, pasowałbyś do jego Dojo. - powiedział po wyprostowaniu się ze skłonu, po czym podszedł do Gaiki i wyciągnął w kiego kierunku dłoń. Chciał zakończyć to starcie honorowym uściskiem dłoni, gdyż zawsze tak robił, gdy odbywał treningowy sparring.
- O ku*wa!! Co to było!! Pod sam koniec nic już nie widziałem... - skomentował walkę Ishiro, który nagle wyszedł z tumanów wzniesionego kurzu. Po jego minie widać było ,że jest pod wrażeniem. Zatrzymał się przy Gaice i poklepał go po plecach.
- No no no... Nie spodziewałem się, że po tym wszystkim będziesz dalej stać na nogach. - rzucił do niego z przekąsem, po czym spojrzał na rudzielca, któremu lekko się skłonił na znak szacunku. Skoro Gaika nie był w stanie go pokonać, to na pewno on także nie dałby rady. Nie wiedział co to były za sztuczki, jednakże był pod wrażeniem. Na ukłon rudzielec odpowiedział uśmiechem. Widać było, że ta walka sprawiła mu radość.
- Zapomniałem się przedstawić tak w ogóle. Jestem Airon Lee, z Daishi. miło mi was poznać!! - sam skłonił się, delikatnie się przy tym rumieniąc. Z powodu treningu a późniejszego treningu, całkowicie wypadło mu z głowy, że powinien wspomnieć jak się nazywa.

Dao Ishiro
Airon Lee

Rudzielec

Dla sprawdzających
Ukryty tekst

Walka trwała w najlepsze. Rokudo sam musiał przyznać, że dawała mu sporo frajdy. W końcu walka na pięści, bez żadnych sztuczek była czymś, co uwielbiał. Możliwość sprawdzenia swoich umiejętności w walce z silniejszym oponentem, w stosunkowo bezpiecznych warunkach, jakimi był sparring, było wręcz bezcennym doświadczeniem. Wychodziło na to, że progresja ciosów u innych wojowników również wygląda podobnie. Podobnie przecież Junek próbował wpierw wysokich kopnięć, aby skończyć na podcinaniu. Ostateczny jednak wynik starcia jednak nie zaskoczył nikogo. Srebrnowłosy wcześniej miał problemy za nadążeniem za swoim oponentem, ale teraz to już stało się zupełnie niemożliwe. Trzymał więc gardę i był w gotowości, na jakiś błąd przeciwnika. Sam przecież tez nie odsłonił wszystkich swoich kart. Miał jeszcze kilka możliwości wspomagających, ale w tym starciu miała być zwykła wymiana ciosów, bez sztuczek.

Odepchnięcie lekko oszołomiło żółtookiego, gdy jego przeciwnik zwiększył nagle dystans i zdecydował się jednak na użycie czegoś poza swoimi mięśniami. Tutaj jednak nie było mowy o dodaniu sobie sił, tylko o zdjęciu ograniczeń z własnego ciała. Z lekkim niedowierzaniem patrzył, jak ciężarki opadały z drzewa, aby wzbić ogromny tuman kurzu przy zderzeniu z gruntem. – O kurw… - Nie dokończył jednak myśli, bo jego przeciwnik stanowczo dorzucił do pieca i teraz biegał już tyle, co fabryka dała. Teraz to już zupełnie się pastwił nad niechcianym dziedzicem rodu Rokudo.

Skończyło się jednak szybciej, niż przypuszczał. Te ostatnie ciosy to chyba ledwo powstrzymywał swoją siłę uderzenia. Garou miał wrażenie, że zderzył się z ciężarówką, która nadchodziła z każdej strony. Mocno potargany trzymał gardę, szykując się na kontratak, ale ten nie nadchodził i właściwie mógł tylko zbierać cięgi. W końcu jednak przeciwnik przerwał wymianę ciosów, decydując się na zakończenie starcia. Może to i lepiej, bo duma Rokudo nie pozwoliłaby mu tak łatwo zakończyć pojedynek. W końcu strażnik nudziarz musiał mocno nim zaorać trawnik, aby przekonać go o swojej klęsce. Taki był z niego uparciuch. Jak grad ciosów się skończył, to miedzianowłosy typek zdecydował się na uścisk ręki po walce. – Dobra walka, chociaż trochę jednostronna. – Wytarł stróżkę krwi z kącików ust w bandaż, po czym uścisnął rękę typka. – Jestem raczej samoukiem, ale dzięki za propozycję. – Dodał, po czym zobaczył, jak podbiega Shiro z typowym dla niego entuzjazmem. – No szczerze mówiąc, to sam się dziwię. – Uśmiechnął się, znacznie łagodniej niż zazwyczaj. W końcu nasycił się tym starciem, pomimo przegrania. Ustał na nogach, co było takim małym zwycięstwem samym w sobie. – Jestem Gaika, a to jest Ishiro. – Wskazał na siebie kciukiem, a potem skinął w kierunku łyska. Z przyzwyczajenia jednak wolał nie przedstawiać się z nazwiska. Rodzinki w to wolał nie mieszać. – Ciebie też miło poznać, a co to za obciążenia nosiłeś? – Skinął głową na leżące dalej w łące ciężarki, których pozbył się w ostatnich minutach starcia. Warto było wybadać cudze metody treningowe. Skoro uczyniły Airon’a takim silnym, to musiały być całkiem skuteczne.

"Ciężka Praca"

Wyprawa C dla Rokudo Gaiki

21 / 28

Walka trwała może z kwadrans, jednak zdążyła wpłynąć na krajobraz, szczególnie jej ostatnie część. Miejsce, gdzie Airon pokazał pełnię swoich możliwości było tak wydeptane, że powstał tam krąg gołej ziemi. Kilka drzew także ucierpiało, tracąc swoje gałęzie podczas powietrznej walki. Na szczęście nikt się tym nie przejmował, a z resztą, natura nie lubi pustki i pewnie zaraz wyrośnie tutaj coś nowego. Na szczęście to był koniec zniszczeń, żaden z uczestników nie doznał żadnych ran, poza kilkoma siniakami i ewentualnymi zadrapaniami. Jedynie co musieli zrobić aby zadbać o swoje ciało, to uzupełnić płyny, które wypocili. O to zadbał Ishiro, który kiedy tylko dołączył do chłopaków, sięgnął do swojego plecaka i podał im po bukłaku z wodą. Co ciekawe, nie była to zwykła woda a pływały w niej kawałki egzotycznych cytryn i pomarańczy, były też tam jakieś liście - prawdopodobnie mięta. Airon wziął całkiem duży łyk napoju, a następnie się przeciągnął i rozejrzał po polu walki.
- Nie nalegam, po prostu uważam, że obie strony zyskałyby na takim interesie. Mój mistrz lubi takich energicznych chłopaków jak ty.- uśmiechnął się do Gaiki odsłaniając swoje jasne zęby i postawił napój na ziemi. Chwilę później on upadł na ziemię i bardzo szybko zrobił serię kilkunastu pompek, po czym wstał i otrzepał się z kurzu.
- A! Dobrze, że mi przypomniałeś, muszę pozbierać ciężarki. Zawsze za bardzo nakręcam się walką i o nich zapominam. - zrobił głupią minę sugerującą, że serio jest mu z tym głupio i podrapał swój tył głowy. Następnie dosyć szybko pobiegł po ciężarki i przyniósł je z powrotem do Gaiki. Podał mu jeden ciężarek, a drugi zaczął sobie montować na nodze.
- Nic specjalnego, zwykłe obciążone noszone na nogach. Pomagają wzmocnić ciało, przyzwyczajają do dużych obciążeń. Dzięki temu jak je zdejmiesz po dłuższym noszeniu to jesteś leciutki jak piórko. Z resztą sam widziałeś. - Uśmiechnął się i odebrał drugi ciężarek od Gaiki. Te zdecydowanie nie były zwykłym kawałkiem stali. Bardzo dobra robota, stworzone na wymiar, idealnie pod wojownika, zapewne też wagowo pod niego dobrane.. A właśnie, co do wagi, to były one cięższe niż się zdawały z wyglądu. Mogło to zmylić naszego herosa, kiedy brał je na ręce.
- W sumie, to jeżeli interesują Cię, to w okolicy mieszka osoba, która je wytwarza. Mogę Cię do niej zaprowadzić w ramach rekompensaty za sparring. Tylko od razu uprzedzam, Pam Umatori jest dosyć specyficzny, to staruszek pochodzący z pustyni.. A, no i to nie jest tania zabawka. Spodziewaj się wydatku rzędy dwóch, może trzech tysięcy Ryo. - po założeniu drugiego ciężarka Airon podskoczył w powietrzu kilka razy a następnie się trochę przebiegł, zapewne sprawdzając czy aby na pewno wszystko dobrze leży. Zapewne złe założenie mogło być gwoździem do trumny, w końcu takie obtarcie to nie była najprzyjemniejsza rzecz.
- Ej, a czy ja też dałbym radę z takimi ciężarkami?? - Wtrącił się Ishiro do rozmowy. Widać było, że cała ta opowieść o intrygującym przedmiocie dosyć mocno go podnieciła. Jego ciało wręcz kipiało od energii, żeby spróbować. W końcu kto by nie chciał, patrząc po efektach jakie Arion osiągnął w trakcie sparringu.
- Być może byłbyś w stanie. Ale lepiej niech Umatori-san oceni. Ostrzegam tylko, że pierwsze miesiące korzystania z nich nie są przyjemne. Poruszasz się wolniej, mięśnie bolą, robią się odciski na stopach od zbyt dużego obciążenia. To nie jest dla mało wytrwałych. - dorzucił do swojego wywodu przestrogę. Zapewne chciał ich za w czasu poinformować o niepożądanych efektach ubocznych. Te ostrzeżenia nie wpłynęły jednak na Ishiro, który zapłonął wewnątrz jeszcze większym ogniem. Zebraniu swoich zabawek odziany w trykot wojownik był gotowy do drogi. Tylko czy pozostali herosi także mogli opuścić to miejsce, czy może trzymało ich tutaj coś jeszcze??

Dao Ishiro
Airon Lee

Rudzielec

Oj tak, po takim wysiłku chciało się pić. Krótka przebieżka, czy wyścig wspinaczkowy nie zrobiły na srebrnowłosym wielkiego wrażenia, ale sparring spowodował, że chłopak wręcz płynął. Z wielką chęcią przyjął bukłak od swojego znajomka i pociągnął potężnego hausta, orzeźwiającego płynu. Fakt, że pływały w tym jeszcze kawałki owocków i jakieś listki był tylko dodatkowym plusem. – W sumie może kiedyś wpadnę na rewanżyk. – Otarł pot z czoła bandażem przewiązanym na przedramię. W odpowiedzi na pytanie o ciężarki właściwie dostał jeden z nich do swoich rąk. Niepozorny kawałek metalu, który specjalnie się nie wyróżniał. Jednak kiedy Airon położył mu go na ręce, to nawet jego zaskoczyła jego waga. – Z czego to jest zrobione?! – Zawołał zdziwiony. Ważyło chyba tyle, co ołów o podobnym rozmiarze. – Huh rozumiem. Miesiące męczarni, aby osiągnąć takie efekty? Chyba dałbym radę. – Pokiwał głową, wzrok jednak skierował na swojego łysego kolegę, który również chyba chciał się przejechać na tym samym wozie, co niechciany dziedzic rodu Rokudo. Nie wiedział w sumie, czy Shiro jest równie wytrzymały, jak silny, ale szczerze powątpiewał. – Chętnie się przejdę, zawsze szukam nowych metod treningu. – Złapał się jedną ręką za bark i okrężnym ruchem rozruszał całym ramieniem. – Jeśli nie boli, to znaczy, że mięśnie nie rosną. – Uśmiechnął się dziko do rudzielca, po czym odwrócił się do Ishirou. – To co, gotowy? – Klepnął go przyjacielsko w plecy. Dzisiaj raczej mu już humoru nic nie zepsuje.

Z / T

Obóz Bandytów Obóz Bandytów to bardzo wygodne miejsce wręcz dla ludzi pragnących wręcz żyć niezgodnie z prawem. Otoczona wysokimi skalistymi wzgórzami, kotlinka jest miejscem, z którego też można łatwo wdrapać się na wzgórza, z których widać trakt do osady Shigashi no Kibu. Dzięki też gęstemu zalesieniu i umieszczeniu w nizinie, można tutaj spokojnie palić ogniska, gdyż ich dym nie będzie dostrzegany ze zbyt wielkiej odległości. A korzystając jeszcze z trzech małych jaskiń, można pozwolić sobie na zebranie suchego chrustu, który nie tworzy tyle dymu. Te też suche miejsca, służą właśnie jako magazyny, a bandyci sypiają w dużych namiotach. Dwa z nich nawet wyglądają na bardzo zacne, najpewniej skradzione zostały one kupcom.

- Ugh… oczywiście zmrok. – mruknęła do siebie, wyraźnie niezadowolona z takiego obrotu wydarzeń. Walka w nocy nie należała do najprzyjemniejszych, to nie jest tak, że większość ludzi potrafi widzieć w ciemności. Łatwo było o przeoczenie czegoś ważnego lub niewielkiego i otrzymanie głupiej rany, która może kosztować życie. Czy mogła z tym cokolwiek zrobić? Poza przeczekaniem lub liczeniem na uzyskanie mocy widzenia w ciemności, nie za bardzo. A jeżeli zachowa czujność, to zajęcie się sprawą w mrokach nocy jest nawet bardziej pożądane, łatwiej kogokolwiek zaskoczyć. Choć to nie jest tak, że na tym opiera swój plan.
Patrząc na mapę mogła ze spokojem podkreślić sobie lokalizację obozu bandytów i jednocześnie nanieść miejsca, które mogą teoretycznie stamtąd obserwować. Dwa trakty… Utrudnia to niezauważone podejście, najwyraźniej ktokolwiek tam jest to zna się cokolwiek na logistyce. Po krótkim nakreśleniu paru dodatkowych rzeczy zdecydowała, zajmie się sprawą idąc traktem bliższym miasta, by wygodnie zbliżyć się do miejsca obozowania – a stamtąd zobaczy konkretnie drogę. Białowłosa spodziewa się zasadzki czy czegoś podobnego, jednak to nawet lepiej. Po szybkim nakreśleniu planu, ruszyła przed siebie, mając zamiar sprawnie wejść na trakt.

Misja C
9/15
~ Okradanie Mafii, jest Głupotą ~
Pogoda: Słonecznie
Jesień 393, Noc
Kubomi w ciemną noc opuściła swój warsztat, czując jak drobne krople spadają na nią. Nie dość, że noc to jeszcze zachmurzona oraz deszczowa. Czy mogło być gorzej? Nie wiedziała, jednak szła przez dalej pełne ludzi miasto. Ci również patrzyli z obawą na niebo, lecz ten leciutki deszcz był tylko powodem, wybierania bliżej knajp. Szła więc prawie samotnie, wśród lamp zapalonych już od dawna przez służby porządkowe. Te jak zawsze zresztą, nie obawiały się pogody, gdyż lampiony na ich szczycie, były dobrze zabezpieczone. Dzięki temu, ani wiatr ani deszcz, nie ugasi ich przed rankiem. Idealnie odmierzona ilość oleju, pozwoli im się palić tylko tyle ile powinny, by rano zaczęły gasnąć jedna po drugiej.
Kubomi, tymczasem skierowała się ku bramie, czując jak deszcz ustępuje i zaczyna jej coraz mniej przeszkadzać. No cóż, to była właśnie jesień, czas licznych deszczy i opadających liści. Jej buty zdecydowanie po dzisiejszej podróży, będą potrzebowały dodatkowego mycia, zresztą pewnie całe jej ubranie, skoro szła w las. Przechodząc przy bramie, strażnik na chwilę ją zatrzymał, by poznać cel jej podróży. Jednak jej pakunki na plecach, sprawiły iż wręcz łatwo ją wypuścił. Nie jego zadaniem było przejmowanie się idiotyzmem ludzi. Był strażnikiem bramy, bardziej powinien martwić się tymi, kto wchodzi.
Kubomi przechodząc przez bramę zobaczyła iż jest gorzej niż mogła się spodziewać. Niebo było przysłonięte chmurami, a po za miastem nie było lamp, które mogły by jej oświetlić drogę. Lekka mżawka, też nie poprawiała niczego młodej Lalkarce. Ledwo widziała co jest przed nią, bowiem była jeszcze przyzwyczajona do świateł

- Nokura Seibo - Pazur, Tsume Wygląd
- Okusato Kiya - Złoty Tygrys Wygląd

Pogoda była przeciwko niej… to zdecydowanie. Absolutna ciemność i mrzawka, już istotnie utrudniała podróż Tygrysicy. Na domiar złego, przez to gdzie się wybiera, praktycznie każdy element jej ciała będzie wymagał pielęgnacji i drobiazgowej higieny, a ubranie polowe bez kompleksowego mycia się nie obędzie. Białowłosa jedynie westchnęła pod swoją maską, czując lekką irytację z sytuacji w którą się wpakowała, może mogła to jednak bardziej przemyśleć?
- Gówno widać… cholera! – syknęła, opierając się ręką o pobliskie drzewo, mając zamiar przerwać marsz i nadać sobie chwilę przerwy, by przyzwyczaić swój wzrok do wszechogarniającego mroku. Pocieszające jest to, że w tych warunkach jej „rozmówcy” będą mieli równie ciężko, przynajmniej tak długo jak nie mają zdolności sensorycznych. Takowe by jej nie zdziwiły, więc jej siła opiera się w takim razie na elemencie zaskoczenia. Po przeczekaniu paru minut w tych warunkach, pozwalając sobie na złapanie oddechu i przyzwyczajenie wzroku ruszyła z znowu, mając zamiar kontynuować marsz tak długo, aż będzie wiedziała jest już nieopodal obozu.

Misja C
10/15
~ Okradanie Mafii, jest Głupotą ~
Pogoda: Słonecznie
Jesień 393, Noc
Kubomi opuszczając oświetlone miasto, musiała wpierw się przyzwyczaić do ciemności panujących po za miastem. Jesień nie sprzyjała nikomu po za miastem, to był czas deszczy oraz ciemnych nocy, pozbawionych gwiazd. To co w piękną pogodę można było podziwiać, teraz było utrapieniem. Różnokolorowe liście, były mokre od deszczy, łatwo można było się wręcz pośliznąć. O tyle dobrze, że nie było wielu suchych gałązek. Na szczęście czy nie, białowłosa skierowała się traktem, gdzie nie można było zbytnio narzekać na wielkie niewygody. Kamienna droga, była zadbana i wygodnie się nią szło. Miasto kupieckie, musiało mieć dobre drogi, w końcu handel był podstawą tego miasta. Powoli więc szła, kierując się w kierunku znanego jej obozu, nie przyświecając sobie niczym. Idąc ciemną nocą, spojrzała się za siebie, na oświetlone miasto, w którym mnóstwo było lampionów. Były też miejsca, gdzie takowe można było kupić. To jednak najpewniej nie pasowałoby do Kunoichi.
Dziewczyna powoli się zbliżała do obozu, jednak musiała zejść z wygodnego traktu i iść pomiędzy drzewami, gdzie czaiły się na nią korzenie. Śliskie, nie były dobrym miejscem na stawianie stopy, jednak brnęła dalej, aż w końcu poczuła zapach ogniska. Nie widziała światła czy czegoś innego, jednak wraz ze zbliżaniem się zobaczyła wzgórza o których była mowa na mapie. Mogła teraz wybrać czy kieruje się ścieżką narysowaną na mapie, czy próbuje zdobyć jedno ze wzgórz i dopiero w ten sposób dostać się do obozu. Była niewidoczna, dzięki temu iż nie korzystała z żadnych źródeł światła, jednak blask ognia może ją oślepić, jak wiedziała. Nie widziała jednak nigdzie łuny ogniska ani dymu, jednak czuła jego zapach.

- Nokura Seibo - Pazur, Tsume Wygląd
- Okusato Kiya - Złoty Tygrys Wygląd

Białowłosa w czasie drogi zastanawiała się nad swoimi decyzjami życiowymi, ze szczególnym naciskiem na brak lampionu czy innego źródła oświetlenia. Jednak jakkolwiek komicznie to nie brzmi, to brak światła był tutaj podyktowany taktycznie, sprawiała, że była o wiele mniejsza szansa, że zostanie zaatakowana z zaskoczenia. Choć oczywiście, ceną za to jest fakt, że nic nie widząc o coś się poślizgnie i skręci sobie kostkę czy coś równie nieprzyjemnego się stanie. Jednak na razie nie był to problem, wygodny trakt sprawił, że jakkolwiek komfortowy sposób można było pokonać część dystansu i dopiero od niedawna z niego zeszła. To właśnie poza nim już czaiły się śliskie korzenie na które niewłaściwie nadepnięcie skończy się w najlepszym wypadku szpagatem lub jego mniej przyjemną wariacją.
Poczuła w końcu zapach ogniska… to znaczyło, że była coraz bliżej. Powinna niedługo przygotować się na oślepiający błysk płomieni, jak znajdzie go już w zasięgu wzroku – stąd będzie musiała metodycznie do tego podejść zanim skonfrontuje się z bandytami. Po szybkim przeanalizowaniu miejsca, gdzie mniej-więcej się znajduje postanowiła iść zgodnie ze ścieżką na mapie, oczywiście wspinaczka górska dałaby jej szanse z zaskoczenia, jednak nie wyobraża sobie wygodnej wspinaczki ze swoim obciążeniem i w te warunki pogodowe.

Misja C
11/15
~ Okradanie Mafii, jest Głupotą ~
Pogoda: Słonecznie
Jesień 393, Noc
Kubomi postanowiła wybrać najbardziej oczywistą drogę i najbardziej przy tym odsłoniętą. Miało to wiele sensu, skoro miała tyle ciężkiego bagażu przy sobie i nie za dobrze radziła sobie z widzeniem w ciemnościach. To jednak sprawiło, iż idąc główną drogą została szybciej zauważona, nie dało się tego wręcz uniknąć. Kierując się ścieżką pośród dwóch wzgórz, o niezbyt miłych podejściach. Dźwięki lasu nasiliły się na chwilę gdy wychodziła, w tym odgłosy sowy. Szła w kierunku obozowiska i widziała już nawet poświatę oświetlającą dolinkę, jednak wtedy na jej drodzę pojawiła się dwójka ludzi z włóczniami skierowanymi wprost w nią.
- Stój! - zawołał jeden z nich, z bronią skierowaną w nią. Stała wręcz na doskok od mężczyzny, lecz to on miał w tym momencie dłuższą broń, ale czy kunoichi potrzebowała długiej broni?
- Kim ty do cholery jesteś!? - zawołał mężczyzna, obok którego nagle zapłonęły dwie pochodnie. Stał i wpatrywał się w nią z twarzą zakrytą maską. O dziwo nie miał w rękach żadnej broni, a jedną z pięści uderzył we wnętrze dłoni. Tuż obok niego zjawił się niewysoki chłopak o blond włosach i blizną na twarzy, na jego plecach znajdowała się gurda. Musiała dobrze dobierać słowa. Kubomi zauważyła też błysk przy jednym z kamieni. Celowano do niej z łuku.

- Nokura Seibo - Pazur, Tsume Wygląd
- Okusato Kiya - Złoty Tygrys Wygląd
- Fugi Tatsuhiro - wygląd
- Izuhei Tamatoki - wygląd

Ukryty tekst

Droga po raz kolejny dawała się we znaki. Bardziej niż by tego chciała. Jednak w końcu natrafiła na gospodarzy, którzy przywitali ją w sposób… nieodbiegający od tego co przewidywała, choć chętnie przyjęła by milsze powitanie, to na pewno. Widząc groty włóczni skierowanych w swoją stronę podniosła ręce, nie mając zamiaru dawać złego wrażenia – zresztą i tak wystarczą jej nici, by sięgnąć po ekwipunek. Przypatrywała się jedynie zapaleniu pochodzi, a także na szybko wypatrywała czym konkretnie są zagrożenia w jej kierunku. Mężczyzna, który najwidoczniej nie musiał używać broni, by stanowić zagrożenie, chłopak z gurdą na plecach, która najwyraźniej była ważnym elementem jego asortymentu skoro ją nosił i łuk… Nie było tragicznie, Sasori pewnie by poradził sobie z obronieniem jej przed pierwszym atakiem, by mogła wyprowadzić kontratak.
- S-Spokojnie. Nie przychodzę tutaj w złych zamiarach. Inaczej nie szłabym tak odsłonięta. – zajęknęła się jedynie na początku, nie mając w głowie gotowego planu wypowiedzi. – Erm… chciałabym porozmawiać z waszym przywódcą lub kimkolwiek kto przekazałby do niego to co chcę powiedzieć, hehe… - zaśmiała się nerwowo, starając się w niemrawy dla siebie sposób rozładować sytuację, w której może czuła się spokojnie, ale to nie zmieniało faktu, że nie lubiła celowania do niej z broni.
- To jak? Proszę, nie mierzcie do mnie broni. Czuję się trochę niekomfortowo.

Misja C
12/15+
~ Okradanie Mafii, jest Głupotą ~
Pogoda: Słonecznie
Jesień 393, Noc
Wszyscy słuchali słów Kubomi, nawet na moment nie przestając mierzyć w nią bronią, jednak w tych ciemnościach i lekkich źródłach światła, zaczynała tracić przyzwyczajenie do ciemności, tak też więc i miejsce łucznika stało się dla niej mniej widoczne, gdyż ujrzała go jeszcze gdzieś indziej. Może było ich więcej? To mogło nie wróżyć najlepiej lalkarce.
- Może i nie przychodzisz w złych zamiarach, ale weszłaś właśnie do mojego obozu! - zawołał mężczyzna z maską na twarzy, zasłaniającą jego twarz - Nie zabiliśmy cię tylko dlatego, że chcemy wiedzieć skąd wiesz że tutaj jesteśmy, białowłosa. Ale skoro przyszłaś w pokojowych zamiarach i chcesz byśmy opuścili broń, to daj się przeszukać - zawołał, na co dwójka włóczników przed nią się uśmiechnęła z błyskami wręcz w oczach. W końcu, stała przed nimi zgrabna kobita. W tym czasie coś blond włosy chłopak szepnął do człowieka w masce, a ten spojrzał na niego groźnie. I odpowiedział natychmiastowo. "Nie".
Sytuacja nie prezentowała się dalej najgorzej, takiego podejścia mogła się wręcz spodziewać. W końcu wparowała im do obozu, jednak danie się przeszukać, najpewniej sprawi iż ktoś bardzo sprawnie sprawdzi czy nie ma ukrytej broni. Kto wie co im mogło też strzelić do głowy. Musiała jednak wykonać swoje zadanie i nie przynieść hańby rodzinie Ekibyo. Byli najsilniejszą mafią w Shigashi no Kibu, wszyscy tak uważali, nie mogła więc zawieść. Miała niewiele wiedzy na temat tych bandytów, jednak coś miała. Może też jakoś ich zachęcić inaczej do rozluźnienia atmosfery.

- Nokura Seibo - Pazur, Tsume Wygląd
- Okusato Kiya - Złoty Tygrys Wygląd
- Fugi Tatsuhiro - wygląd
- Izuhei Tamatoki - wygląd

Ukryty tekst

Białowłosa zarumieniła się w odpowiedzi na przeszukanie i reakcję włóczników, jednak w pierwszej chwili nie skomentowała, delikatnie zaciskając zęby pod swoją maską. Nie lubiła takich sytuacji, jednak musiała tutaj logicznie myśleć, by jak najbardziej rozluźnić atmosferę, to był priorytet. Nawet nie po to, by łatwiej ich przekonać, wystarczające już będzie zyskanie przewagi w ewentualnym konflikcie. W odpowiedzi na słowa herszta tej bandy jedynie cicho westchnęła, zanim się odezwała.
- Dobrze, przeszukajcie. Tylko niech nie robią w tym czasie dziwnych rzeczy. – jedynie utrzymała uniesione ręce, w geście tego, że naprawdę nic nie planuje, a także po to, by pozwolić się przeszukać. Oczywiście miała przy sobie broń, kto normalny wychodząc z miasta kupieckiego jej nie ma przy sobie? Więc to da się sensownie obronić. Jedynie była gotowa do przyfasolenia któremuś włócznikowi, gdyby pozwolił sobie za dużo z dotykaniem.
- M-Może usiądziemy? Jest dosyć chłodno i mokro, a chętnie skorzystałabym z ogniska? Będzie nam się lepiej od razu rozmawiało i odpowiem na wszystkie pytania. Proszę? – kolejne słowa wymówiła z lekko błagalnym tonem, jest to jednocześnie dobre dla potencjalnych rozmów, ale też skorzystała by z jakiegokolwiek ciepła. Jedynie światło utrudni jej ewentualne podejście z łucznikami, ale jest pewna, że coś w praktyce wymyśli.

Shinobi War PBF Naruto

Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu

Re: Wzgórza nieopodal Shigashi no Kibu