Shinobi War PBF Naruto

No i wielu mogłoby powiedzieć, że to by było na tyle. Ale to były dopiero początkowe przygody białowłosego lenia, wojownika od siedmiu boleści i pogromcy sake. W końcu doszło do tego, że była to najwyższa pora by wyruszyć i wrócić do wioski, w której nigdy nie miał okazji przebywać, ale takowa okazja właśnie się pojawiła. Nie było także czasu na to by odwołać swoje słowa i pozostawić dziewczynę samej sobie. Jako, że był człowiekiem, któremu jak się nudziło to robił co chciał - tak było i tym razem. Chciał jej popilnować, jednocześnie wiedząc, że niewiele z tego będzie miał poza tym, że i tak nie ma co robić czekając na informację od infobrokera.
Dobrze, że dziewczyna zapomniała o tym jak szermierz z Sogen pozbył się dwójki swoich przeciwników, a jej prześladowców w bardzo szybki i zgrabny sposób. Teraz jednak mieli przed sobą największego przeciwnika w postaci dziadunia. Tego, który miał się na nią wydrzeć za wszystkie czasy. Nie mógł sobie tego odpuścić i nie zobaczyć tej całej akcji. Po drodze jeszcze jeden sklepik ze świecami i można było ruszać dalej. Nie rozumiał po co takie rzeczy, ale już sobie odpuścił myślenie w tym temacie. Teraz jego głowę zaprzątały myśli, gdzie zaczaił się jej stary... A może odpuścił sobie tak jak mówił mu Shiroyasha? Jednak niczego nie można było być pewnym.
Nie to jednak ich zatrzymało, a z oddali pędzace dziecko na koniu, które widział już wcześniej, nim je usłyszał. Cholera wie co nadchodziło. Białowłosy w swoim stylu nie był zbyt szarmancki i tylko obserwował co się dzieje by w ostatniej chwili jak gdyby nigdy nic z rękami w kieszeni zejść z drogi rozpędzonemu koniu i od razu skierować wzrok i ciało za siebie, tam gdzie się zatrzymał chłopiec wiedząc, że nie stratował dziewczyny. Po chwili się odezwał, odnajdując dziewczynę, a okazał się on nikim innym jak jej parobkiem. Jednak informacje, które dostał przerosły jego najśmielsze oczekiwania. Stary ruszył po dziadunia. No to teraz będzie jatka. Oczy zapłonęły jak pochodnia, niczym w sobotni wieczór przy sake. Białowłosy był rządny krwi.
- Najlpiej będzie jak zabierzesz się z chłopakiem, jeśli go znasz. Ja ruszę przodem i zobaczę co dzieje się w twojej wiosce. Może to on... - powiedział tajemniczo, mając na myśli właśnie ojca dziewczyny, by ruszyć czym prędzej, na pełnej by dostać się na miejsce i sprawdzić kto był za to odpowiedzialny. Oczywiście przed samym wejściem był ostrożny i nastawiony na przelanie się krwi, jednocześnie chciał zobaczyć od której strony będzie bezpiecznie mógł się rozeznać i przekonać co go tak naprawdę czeka...

Taki obrót spraw nie był przewidziany przez heterookiego samozwańczego króla sake. Nie ukrywał delikatnego zdziwienia, gdy tylko się dowiedział o ataku na wioskę, z której pochodziła dziewczyna. Czy jej ojciec był naprawdę tak głupi, że właśnie wydał na siebie wyrok śmierci? A może to całkiem obcy napastnicy, nie majacy z tym nic wspólnego? Tego pewnie się nie dowie, bo nie ma w zwyczaju pytać, a później atakować. Zgoła odwrotnie.
Jego poziom empatii był na tyle niski, że nie przejmował się zaistniałym zawiłościami. W głowie miał jedynie to, że mógł wkyorzystać swój potencjał by znów spalić kogoś na popiół. A może nie tylko kogoś, ale i całą wioskę, bo nie robiło mu to większej różnicy. Kto wpadnie pod koła tego powozu, ładwo z niego nie wyjdzie. Szermierz z Sogen wiedział o obecności ojca Aiko w herbaciarni, ale czy rzeczywiście zaplanował atak na dziadka? Nie zamierzał dziadka ratować, co to to nie, ale skrócić ojca o główę - to był jakiś plan. A przynajmniej miał być, bo w końcu jeszcze się nie spotkali. Ciekawość podczas podróży, dość żwawej pożerała go od środka. Z kim przyjdzie mu się zmierzyć.
Dziewczyna szybko załapała o kogo chodziło Uchiha. Nie pozostało mu nic innego jak wzruszyć ramionami i sprawdzić to osobiście. Czym prędzej dobyć katany i posmakować krwi z jej stali. Ona sama została oddana do opieki przez chłopaka na koniu, jeźdzcy bez opanowania. Na pewno będzie jej lepiej z kimś niż samej, pozostawionej przez Kjudiniego, który w głowie miał jednak sieczkę zamiast opieki nad dziewczyną. Odprowadziwszy ich wzrokiem, ruszył przed siebie.
Jego wzrok niedługo później zlokalizował pola i zwierzynę, którą pierw poczuł, by upewnić się, że niedaleko jest jakaś zamieszakana osada. To musiała być wioska Tamakawa, o której mówiła Aiko. Teraz, gdy był już na tyle blisko musiał włączyć na tylko pierwotne instynkty, ale także i myślenie. Dostrzegł także jakiegoś brodatego jegomościa, który leżął przy zdemolowanej ścianie stodoły. Ktoś chyba nim mocno cisnął. Ktoś miał krzepę. To dawało promyk nadziei na konkretny pojedynek, którego oczekiwał. Nie zainteresował się pomocą, nie zainteresował się także bronią, która nie była kompletnie w jego typie. Wiedział jednak, że gość chyba oddycha. Nie widział śladów walki, poza tą scenką, więc nie miał wielu tropów do wykorzystania. Próbował jednak dojrzeć czegoś jeszcze, czegoś co przykuje jego uwagę.
Zauważył jedynie kobietę, która zamykała okno, nic sobie nie robiąc z tej burdy, która w takim razie musiała być albo ogłoszona albo prywatna, niemalże rodzinna. Cóż, będąc już tak blisko, postanowił z pełną uwagą sprawdzić stan meżczyzny, który pewnie mu już nie odpowie na żadne z pytań, ale może cokolwiek powie, jeżeli jeszcze żyje. Kolejna sprawa, to czas zbliżyć się do osady. W pełnym skupieniu i gotowości bojowej. Kto wie co go czeka, a planował podchodzić jak najciszej i najbardziej schowanym, by nie zostać zauważonym przedwcześnie. A zabawimy się z napastnikami, a co.

  Ukryty tekst

Można śmiało go było nazywać człowiekiem od zadań specjalnych i chaotycznych. Master of disaster to świetny opis samego Shiroyasha. Ten zaś miał teraz na głowie o wiele więcej niż mogłoby się wydawać. Białowłosy łatwo rozpoznałby gościa, który miałby wyglądać jak ten, którego spotkał w herbaciarni, jednak takowym nie był, więc nie bardzo się przerażał.
Ktoś może go cisnął, a może coś go cisnęło, jednak niedługo później słyszał wyjaśnienia od gościa, który przecież miał być ledwo przytomny i to było bardzo niezwykłe, ciekawe i podejrzane. Heterooki nabierał właśnie podejrzeń. Przy okazji w okolicy nie było niczego dodatkowego co mogło przyciągnąć uwagę samego szermierza. Gorzej było z tym, że było tutaj bardzo cicho i nie zanosiło się na to, że ktoś ich napadł. Jednak ta sytaucja wymagała głębszej analizy i ostrożności niż mogłoby się wydawać.
Białowłosy będąc już dość blisko wciąż reagował swoimi zmysłami. Przyjrzał się biedakowi, który był bardzo wygadany. Wiele informacji zyskał sam szermierz, który spoglądał na niego z góry.
- Trzymasz się lepiej niż myślałem. Dokąd poszedł ten ojciec? Gdzie zabrał dziadka? - zapytał wprost. Nie zamierzał za bardzo pomagać, nie był medykiem, jednak łatwo mógł na to odpowiedzieć.
- Dobra, przywołam kogoś z wioski by ci pomógł. Czekaj tu, heh - powiedział, przy okazji sobie żartując, bo przecież ten gość się nawet nie ruszy. Biały Demon był jednak czujny, jeśli ten człowiek byłby fortelem i nagle zaatakował czymkolwiek, czy to techniką czy inaczej. Wszystkiego trzeba było się spodziewać, bo było tu zbyt cicho. Sam jednak, jeśli podczas obserwacji i nasłuchiwania niczego nie doświadczy, rusza w kierunku osady, wciaż skupiony, wciąż szukając tego chujka. Ciekawy był jednak czy sam poszkodowany mu jakkolwiek pomoże i odpowie. Musiał jednak zważać na to co się dzieje wokół i czy nikt nie chce go zaskoczyć, był gotowy w każdej chwili dobyć katany i skrócić nawet poszkodowanego gościa o głowę. Nie miał skrupułów ku temu.

  Ukryty tekst

Nie wiedząc nic szczegółówego więcej niż do tej pory, parł naprzód, nie zatrzymując się na zbyt długo. Nie do końca rozumiał sprecyzowane (lub raczej niesprecyzowane) zasady panujące w tej rodzinie, w której ojciec był potworem - a przynajmniej na takiego mógł wyjść, a dziadek bohaterem. Również nie do końca przez to, że poniekąd więził dziewczynę mimo jej niechęci do przesiadywania w domu. Mając to na uwadze wciaż uważał i zachowywał się na tyle ostrożnie na ile było to wymagane. Po szybkiej i wnikliwej analizie wizualnych uszkodzeń wieśniaka nie pozostawiał on złudzeń, że rzeczywiście mocno został obity. Nie będąc zbytnio przewrażliwionym na cudzą krzywdę czy też jakąkolwiek chęć pomocy, białowłosy po prostu odszedł od tego, który zrobił co miał zrobić - przekazał mu wszelkie istotne informacje dotyczące człowieka, którego prawdopodobnie musiał się pozbyć. Spacyfikować. Był to nie kto inny jak ojciec młodej panny, z którą raczył się herbatką. Ależ ten świat jest zawiły.
Jego przejście nie było zbyt spektakularne, powoli przenosił się za pomocą swoich nóg w kierunku wioski, mijając pola i pastwiska. Po obydwu stronach dojrzał także domostwa, które niczym się nie wyróżniały, jednak zachowywał czujność, nie chąc dać się zaskoczyć jak wioskowy głupek. Z kroku na krok było co raz gęściej z domostwami, więc postanowił ruszyć wgłąb. Po chwili dojrzał coś arcy ciekawego i był to rozdarty ojciec, którego spotkał już w herbaciarni wcześniej. Wyglądało na to, że znalazł swoją zgubę szybciej niż myślał.
Wszystko wskazywało na to, że to właśnie ten jegomość, spoglądając na sylwetkę oraz wygląd. To był też moment, w którym Uchiha dostrzegł jak jego domniemany rywal robi ze strażnikami co chce, miotając nimi i wciskając ich w ściany i ziemię. Bez najmniejszych problemów. No, więc nie był taki niczego niewart. Na pewno można było się spodziewać, że będzie stawiał opór. Kyu nie spieszył się z wydawaniem wyroków na kimś, kto wciąż nie podpadł mu do końca. Ojciec na razie robił sporo szumu, więc był bacznie obserwowany przez Shiroyasha, który zachowując spory dystans chciał zauważyć co się dzieje i dołączyć do walki w najbardziej oczekiwanym i dobrym momencie. Póki co, delikatnie chowając się w cieniach budynków, doglądał tylko jak ten zmierza po dziadka, by móc zareagować w wybranym przez siebie czasie, a on jeszcze nie nadszedł. Plus był taki, że miał na oku już swoją domniemaną ofiarę.

Dziś nie zjadł czegoś by być po prostu sobą. Dziś miał wiele do zrozumienia, a także chyba wewnętrznie coś go pchnęło, że nie chciał zawieść dziewczyny, która spędziła z nim w końcu cały boży dzień. Ten dzień, który pomógł mu dostrzec jak wiele problemów mieli inni, gdy jego jedynym problemem to było opanowanie mocy Bijuu by nie zniszczyć wioski i nie pozabijać wszystkich dookoła. A, to chyba jednak jego sprawa była większym problemem niż mogłoby się wydawać...
Miał czas by dojść do tego, co kierowała tą rodziną i o co chodziło w tym konflikcie, stąd jego zachowawcze dość podejście, które preferował w tym czasie. Jak widać jej stary wcale nie był taki słaby. Całkiem spory z niego osiłek, który planował wykorzystać swoją energię i siłę by zrównać gości z trawą. A starca pewnie i pozbawić głowy. Ale czy to tak załatwiali sprawy dorośli? Odpowiedź brzmi - tak, jak najbardziej. Blondyn mając za sobą pokonanych strażników nie zatrzymywał się nawet na chwilę. Heterooki książę płomieni wciąż obserwował, cały czas się zbliżając.
W pewnym momencie mógł stracić tę przewagę, gdy tylko brodaty się obrócił, jednak kocia zwinność dała mu przewagę, którą wykorzystał by ponownie skryć się za murem, za firkantem by obserwować dalsze wydarzenia. Była to scena rodem z pojedynków wielkich shinobi, jeden na jednego w wiosce, gdzie nikt nie chciał poza nimi brać w tym udziału. Wszyscy się pochowali poza jednym - ubranym w głęboką czerń, z wyhaftowanym szarym logo klepsydry na plecach shinobi z katanami przy pasie. To był moment, w którym musiał zdecydować komu stal zagra tango na węzłach chłonnych szyi. Co raz bliżej za to byli rezydencji dziewczynki, gdzie mieszkał sam gospodarz. Z kroku na krok, z susa na sus było tuż tuż. W końcu doszło do legendarnego wręcz momentu, na który czekał sam shinobi spod znaku Uchiha.
Spotkali się, nawet mimo utrudnienia ze strony straży dziadka, który planował nie przepuścić ojca dziewczyny, wtem pojawił się starzec. Białowłosy był już tak nabuzowany, że miał ochotę rzucać cegłami, wyciągając je ze ściany najbliższego domu, jednak szybko się powstrzymał, słuchając dalej co mają do powiedzenia mężczyźni. Wyglądało na to, że walka miała się rozpocząć. Wielki gość był chyba najemnikiem, który miał zamiar walczyć w imię dziadka z ojcem, który... No niejako był samym celem białowłosego. Chociaż pomyślał o tym jeszcze raz, gdy tylko wyglądało na to, iż to nie on stał za porwaniem. A może? A cholera go wie, przecież nie miał tyle czasu by się namyślać. W końcu bez większego pierdolenia, wyłonił się i ruszył z rękami gotowymi do składania pieczęci, jednocześnie w tej chwili raczej miał zamiar mówić.
- Hola, hola, to kto jest tutaj tym złym do chuja wafla? Ojciec jej nie porwał, ale widzę, że dziadek też nakręca aferę zamiast szukać wnuczki. Może ten duży z tępym wzrokiem coś na ten temat wie? - wtedy spojrzał swoimi wielokolorowymi oczami spod śnieżnobiałej grzywki na blond osiłka. - Nie wiem komu mam przetrzepać skórę, ale wygląda na to, że tatusiek zyskuje przy bliższym poznaniu. - ostatecznie zażartował, jednocześnie w tej chwili wciąż z większego dystansu obserwując co odpowiedzą mu mężczyźni, będąc gotowym na wszelkie dystansowe ataki do odskoczenia czy też doskoczenia do rywali by przygotować atak. W tej chwili skupiał się na odpowiedziach i... Po prostu na tym by wyjaśnić sprawę samemu sobie - kto ma posmakować jego stali. Pierw obrona, później to co kotki lubią najbardziej - rozlew krwi.

  Ukryty tekst

Hyc, hyc i już był w centrum uwagi, nie zważając na wszelakie niedogodności. Chociaż jedynymi niedogodnościami jakie dostrzegł to cała ta hałastra, która nie pozwoliła mu w prosty sposób porozmawiać ze wszystkimi - tak jak nigdy wcześniej tego nie robił. Widać, że z nudów próbował rozwiązywać problemy różnymi drogami, jednak niespecjalnie to szło tak jakby tego chciał. Ojciec chciał zabić teścia, a teściu chciał odzyskać dziewczynę. W tej chwili było to nierozstrzygnięte starcie, przez co nikt nie wiedział czego oczekiwać. No to kto miałby się nie włączyć w tę zabawę, jeśli nie najbardziej niezrozumiały charakter tego kontynentu. Master of disaster.
Cóż, najemnicy jak to najemnicy, mieli zająć się swoim zadaniem, pozbyć się wyznaczonych jednostek i tylko tyle - a ojciec kierował się raczej emocjami i tęsknotą do córki, która ujawniała się co raz bardziej. Cóż, białowłosy im dłużej tego słuchał i doglądał tym bardziej był przekonany, że to jemu tu zależy na córce bardziej niż dziadkowi, więc podjął spontanicznie szybką i klarowną decyzję, gdy tylko usłyszał jeszcze parę faktów, do których doszło, gdy tylko podjudził atmosferę jak tylko się dało.
Wiele mówiły słowa osiłka, znów znaleźć, więc tyle tylko mógł powiedzieć ktoś kto jej szukał. Czyżby to właśnie oni? Na to wyglądało, że dwójka, która już padła, gdy tylko sam włączył się do jej ochrony dawało mu znać. Jakiś dziki instynkt, niczym koci zaatakował go bardzo szybko, by niemal od razu podjąć tę decyzję i odpowiedzieć.
- Z dziadkiem policzysz się sam. W tym czasie ja chętnie pobawię się z tymi osiłkami, bo coś mi tutaj za dużo powiedzieli. Co może mi dać staruch, czego sam nie posiadam? Nie ma nic do zaoferowania. Dobra, pokażcie co potraficie, a ty ojczulek leć po dziadka. - powiedziawszy te słowa, nawet nie wahał się sekundy by zacząć sekwencję pieczęci by po chwili w ich stronę poleciała potężna technika elementu ognia. Białowłosy wiedział, że nie ma co się powstrzymywać, ta wielka posiadłość należała do dziewczyny, ale... No nie mógł powstrzymać swojego ognistego temperamentu, więc dał się ponieść emocjom. Od razu wydmuchał ów technikę i tylko czekał na ruchy przeciwników, by dopasować się do nich na tyle, na ile tylko potrafił, by nie zostać przypadkiem trafiony, a odwdzięczyć się w pełnej gracji i sile. W tej chwili jednak po ataku skupiał się na defensywnej postawie, by móc ocenić sytuację co się za chwilę wydarzy.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Mapka - pomarańczowy Kjosz, fioletowy ojciec, granatowy przeciwnik, jasnoniebiescy dwaj pokonani już przeciwnicy, spirala to obszar spalony katonem, szare linie wyznaczają ścieżkę z kamienia, a brązowy prostokąt schodki, zielone okręgi to drzewa, reszta przestrzeni przed rezydencją to jakieś mniejsze kwiaty, krzewy, kamienie i inne elementy ogrodu. 1 kratka = 1 metr.

To było prawdziwe wyzwanie, jeśli chodziło o dokonanie słusznego wyboru dla samego użytkownika broni białej. Shiroyasha nie układał tego w głowie zbyt długo. Można powiedzieć, że wcale tego nie robił, a wszystko ze względu na to, iż liczył jedynie na swój koci instynkt, który podpowiadał mu co jest dobre, a co złe i za kim stanąć w tym pojedynku. To, że ojciec był wściekły, silny i dążył do odzyskania córki to jedno, ale by wynajmować grabów i próbować siłą odzyskać wnuczkę to drugie. Stąd nie wahał się ani chwili i zrobił po prostu co musiał, podjął nagłą decyzję, której nie spodziewał się pewnie nawet ojciec dziewczyny.
Gdy tylko odetchnął z ulgą, to białowłosy przejął pałeczkę, gdy przeciwnicy byli zwarci i gotowi do walki. Najemnicy byli gotowi, chwycili za dzidy i... W tym samym momencie spłonęli, a wszystko przez atak, który wykonał Kjudasz. Jego płomienie były nienaturalnie wręcz silne, przez co bardzo szybko rozparwiły się z przeciwnikami, którzy nie stanowili większego problemu. Gdy tylko opadły emocje, spoglądał on na tego największego sukinsyna, który stworzył z własnej ręki tarczę. Co prawda przepalona została do cna, co pokazywało siłę białowłosego, jednak samemu wojownikowi nie stało się wiele więcej. Był gotowy i rozjuszony. Ruszył do walki w okrzyku, a wtedy musiał liczyć się z tym, że białowłosy nie zamierza odpuścić.
To tylko a plus, bo walka na jeden cios wcale nie satysfakcjonowała Białego Demona, który palił się wręcz do tego, by przejść krok dalej. Ważniejsze jednak było to co dostrzegł już po chwili na ciele samego osiłka. Technika tworzenia tarczy z własnej dłoni była ciekawa, jednak nie zawsze mogła pozwolić wysnuć prawidłowe wnioski - teraz jednak było wszystko jasne, gdy na jego ciele pojawiły się cętki, czarne cętki, a on sam wpadł w szał. To szczep Juugo, który tak dobrze znał sam Shiroyasha. Trzeba się było mieć na baczność.
Gdy tylko ruszył w kierunku białowłosego ten od razu za jedną z katan, tą o twardszej, kantaiskiej stali, którą miał tuż przy pasie, by chwycić ją w prawą rękę i nasączyć chakrą, pokrywając jedną z ulubionych technik elementu błyskawicy. Teraz wszystko stało się jasne, nie będzie czasu na zabawę. Heterooki bardzo mocno zaparł się o ziemię i w jednym momencie, wybił się atakując napastnika. To był jeden, niemożliwie wręcz szybki atak, w którym wykonał cięcie pod ukos, tak by trafić jak najbliżej szyi - celowo pozbywając się jednej z rąk przeciwnika szarżującego na Jinchuuriki. Wiedział, że ten, z którym się mierzył wpadł w szał i zamierza zaatakować, jednak białowłosy należał do tych, który wyznawali prostą zasadę - najlepszą obroną jest atak. Gdy tylko będzie czekał, to źle się skończy, a teraz, wykonując ruch pierwszy, blisko przeciwnika, wykonując cięcie naładowaną elektrycznością bronią, pozbędzie się broni swojego przeciwnika i prawie pozbawi go szans na zwycięstwo. Mając na uwadze jednak, że coś może pójść nie tak po wybiciu się, spróbuje uchronić się mieczem przed atakiem lub uskoczyc w ekwilibrystycznym stylu, uchylając się, bądź wykonując salto w bok - chociaż miał nadzieję, że po zatrzymaniu i wykonaniu cięcia nie będzie musiał tego robić i znajdzie się gdzieś za plecami przeciwnika by móc wykorzystać tę przewagę.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst