Shigashi no Kibu jest krajem kupieckim na północ od Samotnych Wydm. Południowa granica kraju styka się z Sabishi i Atsui, zaś północna - z Soso i Kyuzo. Na zachodzie graniczy z Głębokimi Odnogami, a na wschodzie z krainą Yusetsu. Choć krajem w teorii zarządza gildia kupiecka, tak naprawdę główną władzę w Shigashi no Kibu stanowią trzy rodziny Yakuzy. A co najciekawsze, pomimo sporów zarządzają państwem w bardzo sprawny i względnie sprawiedliwy sposób, dzięki czemu Shigashi mogło się bardzo sprawnie rozwinąć.
Dowiedział się wystarczająco wiele, aby swoją wizytę w stajni uznać za owocną. Souei uznał relację konia za potwierdzenie faktu, że w wiosce przebywa poszukiwany zbieg, a to zdecydowanie zawężało obszar poszukiwań. Kolejnym przystankiem w śledztwie w naturalny sposób stała się karczma. Centrum życia towarzyskiego każdej zabitej dechami dziury często było jedynym źródłem informacji na różnorakie tematy, włączając w to kto, gdzie i kiedy. Matsuda bez słowa opuścił stajnie i wyszedł z powrotem na deszcz. Rozejrzał się dookoła, sprawdzając czy coś jeszcze zwróci jego uwagę. Na ulicach Tamakawy było jednak tylko cicho i mokro. Nie pozostało mu nic innego, niż zapukać do drzwi karczmy, lecz krótko przed udaniem się w jej kierunku, aktywował swojego Byakugana. Poszukiwanie mężczyzny o czterech rękach, tak bardzo wyróżniającego się tym z tłumu, nie powinno zająć dużo czasu, jeśli rzeczywiście ukrywa się w którymś z tutejszych budynków. Souei zaglądnął w tym celu najpierw przez ściany karczmy, a następnie, jeśli tam go nie znalazł, przeskanował swoimi białymi oczami okoliczne domy, aby nie tracić czasu na przeszukiwanie ich w konwencjonalny sposób.
Prześwietlił wnętrze karczmy bardzo dokładnie. Na jego korzyść przemawiał fakt, że nie miał przy tym dużo roboty. Jedna większa izba wystarczała na obsłużenie niedużej wioski, więc i gości było stosunkowo niewielu. Większe skupiska interesowały Matsudę mniej niż odizolowani samotnicy. Niemniej jednak to głośni i zalani rzucili mu się w oczy jako pierwsi. Szybko jednak przenosił wzrok z kolejnych postaci, aż zatrzymał się na tej jednej, siedzącej w kącie sylwetce. Ciężko było wytłumaczyć pewne odchyły od normy w budowie jego układu chakry. To znaczy, ciężko było je wytłumaczyć inaczej, niż dziwnymi eksperymentami, opisanymi przez Shimamurę w Fugu. Mając zapisaną w głowie całą historię poszukiwanego osobnika, Pazur był w stanie dopasować rysopis do tego, co udało mu się dostrzec wewnątrz gospody. Ucieszył się w duchu, że po podjęciu właściwego tropu udało mu się dogonić swój cel. To była zawsze najmniej przyjemna część każdego zadania i gdy już się z nią uporał, mógł przejść do tego, co potrafił do najlepiej, czyli… czekania. Nie miał zamiaru wchodzić do karczmy i stawać twarzą w twarz z Eiko w obecności kilkunastu świadków. Zlecenie miało zostać wykonane po cichu, więc należało podejść do sprawy z pewną dozą cierpliwości. Jeszcze raz zajrzał do środka, aby upewnić się, czy w karczmy jest tylko jedno wyjście, a jeśli tak było, to oddalił się pod jakiś daszek lub okap innego dachu i zaczął obserwować to jedno wyjście, już swoim naturalnym wzrokiem. Zamierzał przeczekać do momentu, aż gospodę opuszczą wszyscy inni gości, albo zrobi to sam Pajączek, jeśli już naje się do syta. Jeśli natomiast zdecyduje się na przenocowanie w środku, wówczas Souei również będzie o tym wiedział, gdy czekając bez zadowalających rezultatów zdecyduje się prześwietlić ściany budynku ponownie. Tak czy siak, czekał na moment, gdy w okolicy będzie mniej świadków.
Złe warunki nie przeszkadzały mu w oczekiwaniu na swoją zdobycz. W pewnym sensie grały tu na jego korzyść, bo stojący samotnie na uboczu obcy nie był zaczepiany przez przypadkowych ludzi, którzy mogliby być podejrzliwi wobec rosłego i zakapturzonego osobnika w ich wiosce. Poza tym, lepsze było czekanie na nieuniknione, niż gnanie przez zabłocony szlak w niepewności, czy dogoni się uciekający cel. Dość powiedzieć, że Matsuda był po prostu cierpliwy i miał zamiar sterczeć pod gospodą tyle, ile będzie konieczne. Wytrwałość w końcu się opłaciła, bo po przedłużającej się obserwacji nareszcie dostrzegł interesującą go sylwetkę wychodzącą z gospody. Poznał swojego podejrzanego i w bezpiecznej odległości udał się za nim w znanym już kierunku - w kierunku stajni. Nie zamierzał napadać go na ulicy, a byłoby nawet lepiej, gdyby mieli szansę porozmawiać w cichym i ustronnym miejscu, na osobności. Jeśli Pazurowi udało się śledzenie Eiko aż do samej stajni, wówczas zamierzał wślizgnąć się za nim do środka i dopiero wtedy ujawnić się i zacząć rozmowę. - Eiko, prawda? Musimy poważnie porozmawiać. - Matsuda zagadnął go, zaraz po tym gdy upewnił się, że oprócz koni nie ma z nimi nikogo innego.
Gdy wyruszał z Shigashi nie spodziewał się, że kulminacyjny moment zlecenia wypadnie w takim nietypowym miejscu. Nigdy nie walczył w stajni, ale nie była to chyba najdziwniejsza sceneria, jaką można było sobie wyobrazić? - Czyli Eiko… - Odpowiedź jaką uzyskał była potwierdzeniem tego, że Pazur trafił do właściwego człowieka. - Narobiłeś wielu ludziom sporo problemów. Rozumiem, że to co ci robili to pewnie nic przyjemnego, ale nie wolno tak uciekać bez pozwolenia… - Souei co prawda nie lekceważył człowieka-pająka, ale chciał jakoś zaznaczyć swoją dominację nad nim i może wzbudzić strach. Matsuda miał wrażenie, że mężczyzna zdążył się już go przestraszyć, więc postanowił podtrzymywać to dobre pierwsze wrażenie swoją pewnością siebie. Zdawał sobie sprawę z tego, że desperatom często nie da się przemówić do rozsądku, ale mimo wszystko chciał dać łysolowi ostatnią szansę na załatwienie tego bez skakania dookoła i tłuczenia się po twarzach. - Możesz wrócić o własnych siłach, albo zostać dostarczony. Twój wybór. - Niestety, trzecia opcja, w której to zbieg zostaje puszczony wolno bo Souei jest litościwy, nie istniała. Pazur wiedział już, jaka padnie odpowiedź. Wiedział, że nikt komu dorobiono dodatkowe ręce na wzór pająka nie będzie chciał wracać na dokończenie dzieła po dobroci. Aktywował pierwszy poziom Senninki - Klątwę i Byakugana, gdyby jego cel czmychnął gdzieś między końskie boksy. W takim stanie czekał na sygnał do startu.
Dopiero teraz mógł przyjrzeć się mężczyźnie w pełnej krasie i… o jejku, wyglądał tragicznie. Nie żeby wzbudził w mafiozie jakieś współczucie, bardziej zdziwienie jakim cudem taki obraz nędzy i rozpaczy był w stanie uciec z laboratorium Akiyamy i nawet zajść tak daleko. Matsuda skrzywił się na widok jego żałosnych rys, które ukazały się na mgnienie oka w świetle błyskawicy. Nie było jednak już mowy o dalszym przekonywaniu, możliwa była tylko konfrontacja, której sygnałem do startu był grzmot. Souei był już na to przygotowany, jego oczy śledziły otoczenie, a energia natury nasycała mięśnie i zmysły. W jednym momencie stajnia ożywiła się rżeniem i galopem spłoszonego konia, który został pognany wprost na Pazura. Matsuda jednak skupiony był nie tyle na zwierzęciu, co na kierunku ucieczki Eiko. Mając wyjście ze stajni za swoimi plecami, mafiozo miał pewną przewagę pozycji na starcie tej walki. Souei uskoczył do góry i w bok, aby przy pomocy chakry stanąć na pionowej ścianie stajni i zaraz potem rozpocząć bieg w kierunku przeciwnika. W tym momencie użył też swoich klanowych zdolności, aby wydłużyć swoje lewe ramię i przebijając się nim przez ścianki boksów, skierować je na Eiko. Miał zamiar pochwycić go w ten sposób, a później zbliżyć się do niego, gdy ten będzie miał problemy z wyswobodzeniem się.
Na nieszczęście dla Eiko, Souei posiadał w swoim arsenale o wiele mniej zagrań defensywnych, niż ofensywnych. Dlatego jedną z taktyk, jakie stosował w walce, była próba zdominowania swojego przeciwnika już od pierwszych ruchów w walce. Zgodnie z tym planem, udało mu się przejąć inicjatywę tuż po tym, gdy udało mu się uniknąć rozpędzonego wierzchowca. Zbieg z laboratorium Akiyamy nie miał jednak przygotowanych kolejnych kroków planu. Jego działania miały być tylko dystrakcją od próby ucieczki, która w takim otoczeniu była dla niego dość trudna. Tym bardziej, że nie mógł zniknąć z pola widzenia Byakugana po prostu chowając się za jakąś przeszkodą. To pozwoliło Pazurowi wyprowadzić kontratak, który potem przerodził się w jego natarcie i rozpaczliwą obronę przeciwnika. Jego powiększona łapa była w tym momencie nie do odparcia przez Eiko, który rozpaczliwie próbował ją od siebie odepchnąć. Czy w tym momencie zdał sobie już sprawę, że jego opór będzie daremny? Mógł oszczędzić sobie bólu, lecz teraz było już na to za późno. Nawet gdyby teraz przestał walczyć, Souei miał zamiar uszkodzić go na tyle, aby nie próbował więcej żadnych sztuczek. Pazurowi udało się zbliżyć do Pająka na tyle, aby spróbować bezpośredniego ataku. Odcinając mu drogę uniku i wciąż próbując chwycić go swoim powiększonym lewym ramieniem, nasycił swoje prawe dodatkową porcją chakry natury, aby dodać mu siły i nieco rozmiaru. Idealnym scenariuszem było unieruchomienie przeciwnika lewą powiększoną ręką i zadanie mu ciosu prawą, aby go znokautować i móc jak najszybciej oddalić się z miejsca walki, zanim hałas zwabi nieproszonych gapiów. W tym deszczu być może i tak nikt się nie zorientuje, co się dzieje w stajni, ale Matsuda nie zamierzał ryzykować.
Wyglądało na to, że krótka potyczka może mieć długofalowe konsekwencje. Souei bez większych problemów dał sobie radę ze swoim przeciwnikiem. Krótka potyczka bez historii została zakończona jego zwycięstwem, ale też zdemolowała niemałą część stajni. Po upewnieniu się, że Eiko został spacyfikowany na dobre, Pazur cofnął wszystkie swoje transformacje i Senninkę, aby nikt nie zobaczył go w takim stanie. Musiał szybko wymyślić co robić dalej, bo zdawał sobie sprawę z tego, że musi jak najszybciej ulotnić się ze stajni ze swoją zdobyczą. Minutę wcześniej miał zamiar dodatkowo połamać Pajączka aby upewnić się, że nie będzie mu już robił problemów, ale po krótkich oględzinach odpuścił mu już to, bo i tak miał już naderwany kontakt ze światem żywych. Teraz należało jedynie pożyczyć sobie karego konia, do którego wcześniej przymierzał się łysol i można było ruszać w drogę powrotną.
Gdy tylko Souei schylił się, aby podnieść pokonanego i wrzucić go na grzbiet zwierzęcia, poczuł bardzo nieprzyjemne uczucie, które szybko stało się dość dokuczliwe. - Jad...? - - Przeszło mu przez myśl, gdy spostrzegł na swoim ramieniu niewielką ranę. W ogniu walki nie musiał jej poczuć, ale być może była to sekretna broń Eiko, która pasowałaby do jego pajęczej przemiany? Kierowany tym podejrzeniem Souei postanowił jak najszybciej przygotować się do drogi, aby nie paść tutaj zaraz obok swojej ofiary. Jego nadzieją miały być Łuski, które to Shimamura obiecał wysłać mu na spotkanie w drodze do Shigashi. Miały przejąć cel i w razie czego mogłyby pomóc mu dotrzeć do Fugu. Starając się więc zignorować i wytrzymać tajemnicze objawy, Matsuda skupił się na tym aby doprowadzić w pobliże spłoszonego konia (lub innego, jeśli tamten będzie już poza zasięgiem), a następnie zarzucić mu na grzbiet ledwo żywego Eiko. Następnie sam dosiadł go na oklep i kazał wyjechać ze stajni na drogę prowadzącą do miasta. Zarzucił sobie na głowę kaptur i w miarę możliwości zakrył również wieziony ładunek.
Dobrze, że nie skończyło się gorzej. Gdyby toksyna zawarta w jadzie Eiko była silniejsza, Souei mógłby być teraz w poważnych tarapatach. Teraz odczuwał co najwyżej silny dyskomfort, gdy jadąc konno nie mógł się podrapać dokładnie tam gdzie by chciał. Zwiększona potliwość jadąc w deszczu powodowała, że miał wrażenie, jakby ubrania i płaszcz w ogóle nie chroniły go przed spadającymi kroplami. Aby przezwyciężyć te dolegliwości, skupił się przede wszystkim na tym, co było przed nim. Dezaktywował już Byakugana, ponieważ poza Tamakawą czuł się już względnie bezpiecznie. Nie było żadnych oznak niepokojów w wiosce czy pościgów. Wyglądało na to, że oprócz zdewastowanej stajni Pazur nie pozostawił po sobie żadnych śladów i o to przecież chodziło. Akcja miała być szybka i w miarę możliwości niejawna. Matsuda uznał więc swoją interwencję za udaną, bo ciężko będzie komukolwiek dojść po samych zniszczeniach do tego, co rzeczywiście zadziało się w budynku. Jedyna trudność, jaka jeszcze pozostała, to wytrzymanie działania bardzo dokuczliwego jadu, który przez pewien czas krążył po jego ciele i powodował, że Souei bez krępacji wodził rękami po swoimi ciele i drapał się tam, gdzie akurat musiał. Będąc samemu na szlaku nie widział potrzeby zachowania się godnie czy elegancko, więc spod jego nosa co chwila wydobywały się siarczyste przekleństwa na tą nietypową linię obrony, jaką podjął Eiko. W końcu jednak Pazur spotkał swój kontakt poza murami miasta. Znajome twarzy utwierdziły go w przekonaniu, że nikt niepowołany nie próbuje przejąć obiektu eksperymentów Shimamury, więc Matsuda bez sprzeciwów powierzył im go, aby dostarczyli go gdzie jego miejsce. Sam zaś udał się do laboratorium, w którym zazwyczaj urzędował doktorek, aby opowiedzieć mu o tym, co udało mu się zdziałać.
