Rzeka

[Shin]

19 / 15
Misja rangi D
Kto sieje wiatr, zbiera burzę Ostrożności nigdy za wiele - ale widocznie w tym wypadku była ona zbyteczna, bo młodzik w dość głośny sposób wykłócał się ze starcem o jego spadek mówiąc głośno, że przyjął tę robotę tylko, żeby mieć na niego oko, a z drugiej strony będąc nazywany darmozjadem i nieudacznikiem, który swoje stanowisko dostał tylko dzięki temu, że wstawił się za nim stary ojciec. Cóż, każdy ma swoje sprawy i załatwia je po swojemu. W każdym razie udało Ci się bez zbędnego trudu umknąć niezauważonym korzystając przy okazji z faktu, że zmęczony czekaniem Pies akurat musiał odejść nieco dalej, by odcedzić swoje małe, psie kartofelki.
Po wszystkim Yami spojrzał na pakunek: był on lekki, o wielkości małej książki i gdyby uczestnicy jakiegoś teleturnieju mieli zgadywać co w nim jest, to zapewne to byłaby najczęściej udzielana odpowiedź. Nie wiadomo było jeszcze co tak ciekawego było w środku, ale musiało to być coś bardzo ważnego, skoro niedoszły właściciel zadał sobie tyle trudu, by to zdobyć. Po wszystkim chłopak udał się w sobie tylko znaną stronę, ale gdy tylko podjąłeś decyzję, żeby iść skrajem drzew,
potknąłeś się i boleśnie otarłeś sobie kolano. Jakiś nieroztropny jegomość musiał tu szybko coś chować, bo twoim oczom ukazała się rozkopana dziura z mieszkiem w środku. Niesamowity zbieg okoliczności biorąc pod uwagę fakt, że za zlecenie nikt Ci nie zapłaci, prawda? Ale każdy wprawny obserwator spyta: "A co się stało z paczką?". Ale to zupełnie inna historia...

Gratuluję cierpliwości i samozaparcia, naprawdę jestem pod wrażeniem odgrywani postaci. Wreszcie pojawiał się leniuch zarówno w KP, jak i w fabule w tym samym czasie. Dzięki za wspólną przygodę!

[Yami]

Dzięki zakupowi większej ilości przedmiotów w sklepie „Trafiony ekwipunek”, znajdującego się w Shigashi, a prowadzonego przez dość przedsiębiorczego, łysego mężczyznę zostałem zmuszony do nauki kolejnej dziedziny świata Shinobi, którym była znajomość pieczętowania przedmiotów. Zapewniała ona co prawda bardzo pokaźny wachlarz technik… ech wachlarz. Dziadek wspominał że i tym będę się musiał zająć. Fuinjutsu… Ninjutsu… Techniki żywiołowe, co jeszcze się pytam? Przyzywanie zmarłych? Echhh. Dobra trochę się uspokoiłem. Przejdźmy więc do kolejnych nauk. Zdążyłem już poznać brak własnych umiejętności w czytaniu tekstu podczas nauki podstawowego pieczętowania. Kolejne dwie techniki, o których wyczytałem ze zwoju, który znajdował się w naszym domu polegały na pieczętowaniu wody i innych materiałów sypkich. Dzięki temu przybliżę się do możliwości pieczętowania technik w mniejszych przedmiotach to znaczy plakietkach. Zawsze zaoszczędzi się tym samym trochę miejsca, bo od noszenia tych wszystkich shurikenów i kunaiów w torbie, ta zaczęła się niszczyć a wyposażenie pozwalało na drobne żarciki w postaci kłucia mojego zadka.
Nie musiałem długo zastanawiać się jaki tryb treningu i gdzie go przeprowadzę. Była to niewielka polana przy rzece. Zapewniało mi to raczej spokojne miejsce do treningu i odpoczynku tuż po nim. Materiału do ćwiczeń też mi raczej nie zabraknie. Oczywiście zawsze mogłaby nadejść jakiś cud, który sprawi, że woda wyparuje w przeciągu kilku chwil, choć w sumie nazwałbym to wtedy klątwą. Ku memu szczęściu, czy raczej zdrowemu rozsądkowi do takich rzeczy nie doszło. Wiedziałem już jak pieczętować podstawowe przedmioty tak więc pieczętowanie wody było jedynie krokiem wyżej w tej sztuce. Dzięki talentowi, zrozumieniu natury chakry czy jak to nazwać nie powinno mi to sprawić większych trudności. Problem jednak stanowił dobieranie ilości chakry do konkretnej objętości, która będzie pieczętowana. Zacząłem więc moją lekturę, która rozwijała ten problem. Oparłem plecy o jedno z rosnących tu drzew. Była co prawda jesień lecz bezchmurne niebo oraz niemalże brak wiatru przekonywały mnie raczej, iż była późna wiosna.
Kolejna ściana tekstu. Nie mogłem tego opisać inaczej. Pokrętne sposoby tłumaczenia, używanie dziwnych zwrotów oraz wyrażeń, które bardziej przypominały szalonego naukowca niż nauczyciela. Czy to aż tak wielki problem opisać coś prostymi słowami? Czy może była to próba podbicia własnego, przepełnionego ego. Nie mnie było decydować lecz mnie było już za to cierpieć. Koniec końców udało mi się odcyfrować część informacji, które były potrzebne.
Wyjąłem tkwiący w pasie zwój. Tak z gwoli ścisłości nie sądziłem, że reszta sprzętu się może przydać więc koniec końców zostawiłem wszystko w domu. Jak tak teraz pomyślę to może nie był to najlepszy pomysł biorąc pod uwagę iż ostatnio mój wypoczynek przerwał jeden z pracowników tamtego mężczyzny, któremu uratowałem córkę. Czy kazał on mnie śledzić? Co ja mu takiego zrobiłem? Jak tak teraz pomyślę to ostatnimi czasy czułem się obserwowany… Pewnie to moja wyobraźnia, prawda? POWIEDZ, ŻE TO PRAWDA.
Zmierzyłem się z rozterkami i zająłem się ćwiczeniem inaczej nigdy nie skończę opisywać tego swego rodzaju raportu. Tak więc rozwinąłem zwój już z wyrysowaną pieczęcią tuż przy brzegu rzeki. W przeciwieństwie do sztandarowego pieczętowania przy tej technice nie potrzebny jest bezpośredni kontakt zwoju z substancją pieczętującą. Jest to logiczne. Jak inaczej mielibyśmy zapieczętować sporą ilość wody? Jeśli wsadzimy go do wody to zwój zwyczajnie nasiąknie wodą i będzie bezużyteczny. Wracając do pieczętowania, ZNOWU. Złożyłem pieczęci i przyłożyłem dłonie do zwoju. Zauważyłem jakiś ruch w strumieniu rzeki, część wody została zapieczętowana w zwoju, co wywołało nienaturalny, chwilowy ruch strumienia. Szybko poszło czyż nie? Podniosłem zwój i przelałem do niego część chakry co doprowadziło do odpieczętowania cieczy. Ta pojawiła się w powietrzu i wróciła z powrotem do strumienia. Nie było jej zbyt wiele, mniej niż chciałem. Ogólne zasady znałem, jedyne czego mi brakowało to precyzja. Wiadomo jednak, że to przychodzi z czasem i większą ilością treningów na które często nie miałem sił. Jak zapewne się już domyślacie treningi przeplatane były drobnymi drzemkami, które potrafiły się nieznacznie przedłużyć. Koniec końców jednak udało się opanować technikę w miarę perfekcyjnie. Słońce zaczęło się powoli zbliżać ku horyzontowi a i moje 4h okienko między zajęciami kończyć. Zebrałem co było do zebrania. Wodę ze zwoju ostatecznie wylałem gdyż miałem inny pomysł na wykorzystanie zwoju. Przynajmniej na razie. W końcu ten cały wachlarz…
Westchnąłem. Uroniłem nieświadomie łzę, gdyż wiedziałem jak wiele niechcianej pracy czeka przede mną.

  Ukryty tekst

z/t

[Yami]

Dotarłem wreszcie nad rzekę. Jeszcze nie zacząłem treningu a już byłem zmęczony. Trochę się nałaziłem ostatnimi czasy. Wszystko tylko po to aby nauczyć się jednej, mało znaczącej techniki, która trochę ułatwiłaby mi życie. Musiałem najpierw przejść przez masę technik, które już niekoniecznie były mi potrzebne do szczęścia. Wiedza o nich mogła jednak się przydać. Dlatego właśnie się tutaj znajdowałem wraz z czterema notkami, które otrzymałem od dziadka. Już przeczytałem co i jak ze zwoju więc nie będę tym już nikogo zadręczał. Położyłem jedną notkę na ziemi tuż przy brzegu rzeki. Odszedłem tak na 5m aby przypadkiem samemu się nie wysadzić. Złożyłem pieczęci i przelałem chakrę do notki. Ta zajaśniałą lekko. Wnętrze opisanych wzorów zajarzyło się ogniem jakby coś miało się z niej wydobyć. Rzeczywiście tak się stało. Wydobyła się piękna eksplozja, klasyczna dla wybuchowej notki. Cholera. Jedna notka poszła w cholerę. Zostały trzy. Upewniłem się czytając ponownie instrukcję czy aby nie popełniłem żadnego błędu. Takowego jednak nie znalazłem. Widocznie był to mój błąd przy złym dobieraniu ilości chakry. Ponowiłem więc próbę, która zakończyła się tym samym co poprzednio. Brzeg rzeki trochę się rozszerzył w tym miejscu ale no co poradzić, w mieście ćwiczyć nie będę. Trzecia notka została umiejscowiona na brzegu. Skupienie Yami. Skupienie! Złożyłem pieczęci i zacząłem kumulować chakrę. Wyobraziłem sobie jak smok wydobywa się z notki i mknie wprost do rzeki gdzie natychmiast zostaje zgaszony. Rozwarłem oczy przelewając chakrę. Z pieczęci wyłonił się ognisty smok. Udało się! Tak szybko. Jestem zajebis… Szybko skończyła się ma radość albowiem smok zaczął dziwnie kręcić się po czym runął w kierunku pasa zieleni tuż przy rzece ryjąc i podpalając okoliczną przestrzeń aby koniec końców eksplodować. Zajebiście. Wszystko zaczęło się palić. Przeskoczyłem na drugą stronę rzeki. Złożyłem pieczęci i pobrałem potężny haust powietrza, który następnie opuścił moje ciało uderzając w tafle rzeki. Doprowadziło to do stworzenia fali, która zalała pole i ugasiła pożar. Chociaż to poszło po mojej myśli. Została mi ostatnia notka. Ale chyba nie jest tak źle. Jakoś mi idzie. Cóż może nie tak jakbym sobie tego życzył ale zawsze były postępy. Została ostatnia. Postaram się tym razem raczej sterować tym powstałym tworem. Nie pozostawało mi zbyt wiele chakry więc lepiej uniknąć ew. podpaleń. Biorąc pod uwagę, że napisałem już ponad 1000 słów pozwolę sobie skrócić do czego doszło. Lenistwo zaczyna brać górę. Tak więc udało się. Smok poleciał w stronę nieba i tam eksplodował nie powodując większej ilości szkód. Okazało się również, że pierdziel obserwował mnie z daleka. Był zadowolony efektami mojej nauki i nie żądał ode mnie pieniędzy.
Koniec. Nie mam dziś siły. Jutro pewnie będę się uczyć czegoś innego. Papatki
z/t

  Ukryty tekst

[Khusara Hatakame]

Cienkie promienie słońca przenikały przez dość gęste korony drzew zawieszone nad piaszczystym szlakiem prowadzącym do nieopodal płynącej rzeki do której właśnie zmierzałem. Miejsce te odwiedzałem dawno temu dlatego więc postanowiłem wybrać się tu po raz kolejny, gdy podszedłem do dość wartkiego potoku usiadłem przy nim i popatrzyłem się w swoje odbicie, fiołkowe oczy które spoglądały w mętnym lustrze natury przypominały mi o przeszłości i o celu który postanowiłem sobie podjąć po śmierci moich rodziców. Rozpłynąłem się w wspomnieniach nie zdając sobie sprawy z otoczenia skutkiem czego było lekkie zaskoczenie gdy z potoku jedna z przepływających ryb wyskoczyła zaraz obok chlapiąc na mą twarzy. Gdy ocknąłem się z głębokiej zadumy postanowiłem od razu przemyć twarz by nie tracić tak bezmyślnie skupienia i ostrożności. W lasach nie opodal miasteczka nie było drapieżników ani bandytów ale życie nauczyło mnie że nie ważne gdzie i kiedy nie można tracić skupienia gdyż skutki tego mogą kosztować bardzo wiele, z resztą przekonała się o tym cała moja rodzina podczas pobytu w Sogen..

[Hitsukejin Shiga]

Misja D

1 To teraz taka drobna zagwostka słowem wstępu. Powiedz mi mój słodki, jak myślisz, czy gdziekolwiek zdołasz uciec przed wyzwaniami dnia codziennego, jakie są chlebem powszednim i całkowitą oczywistością dla Shinobiego? Tak, chodzi mi o misję, zadania, nowe prace zazwyczaj pojawiające się w formie ludzi Jashin lub Kamisama wie skąd, co
to mają oczywiście największą sprawę na świecie i to akurat do Ciebie, bo jakżeby inaczej. Idziesz sobie do lasu, a tam jakiegoś grzybiarza spotykasz i on ci mówi, że jego żona została porwana przez wilki. Albo nie, nawet nie chodzi mi tu o las. Idziesz przez miasto, a tam jakaś staruszka ma przerażające problemy z samą Sobą i definitywnie potrzzebuje właśnie Ciebie do szczęścia - ani rusz inna opcja, ty musisz uratować ją i jej... ciastka. Tak, tak, w innym mieście ktoś ratował ciastka okradzionej staruszce. Robicie to, Shinobi, dla pieniędzy i chwały. Bo ta dobrze smakuje, a pieniążki... cóż, każdy wie. ALE! Wiem czego się na pewno nie spodziewasz, tak ani ciutek ciutek. Jestem na ten przykład pewny, że idąc nad rzeczkę nie spodziewasz się tego, co los dla ciebie zgotował. Za kotarką, za bramką numer jeden co masz? Staruszkę od ciastek? Za bramką numer dwa te wilcy nie ludzi... A tutaj otwiera się bramka numer trzy. Powiedz mi, Khusara, jak bardzo orzeźwiła cię lodowata woda? Czy otrzeźwiła zmysły, wybudziła z transu, czy zakończyła sen? Bo niewątpliwie... śpisz. Bo takie coś, to chyba tylko w najgorszych koszmarach... albo najbardziej pojebanych snach. Ale o czym to ja mówie. Przed twoim noskiem, mój ty fiołkowooki bohaterze, przepływa... dłoń. Ale taka zupełnie sama ludzka dłoń. Odcięta, oderwana - nieważne. Mięso, strzępki mięsa sobie zwisają radośnie, już nie krwawi, bo pewnie się do rzeki srogo wykrwawiło, ale płynie sobie ludzka łapka. A za ludzką łapką płynie druga, a chwile później obie ludzkie stópki, w tak drobnych elementach, ni widu ni słychu pozostałej reszty tej całości. W oddali widzisz, że coś jeszcze płynie.. Ale jest zupełnie cicho. Nie słychać nigdzie dźwięków mordu, nie słychać hałasu świadcząceg o rzezi i torturach. Jest sielsko, a tutaj ludzkie członki snują się leniwie z prądem, z nurtem rzeki, burząc twój spokój ducha. Bo przecież, nie na codzień się widzi ludzkie członki... które są w doskonałym stanie, co zaskakujące. Jeśli się lepiej przyjrzeć, to na obu dłoniach są tatuaże przypominające trójkąt wpisany w okrąg... I tyle, na razie. Ptaszki ćwierkają, cuda cuda ogłaszają.

[Khusara Hatakame]

Shinobi nie ma łatwego życia, wielu ludzi prosi o pomoc z względu na nasze niezwykłe nie przeciętne umiejętności. Wiele z tych próśb wyłania prawdziwe rozpieszczenie i samolubstwo jakie wykazują ci ludzie, wolą posłużyć się shinobi.. skorzystać z łatwej i dostępnej pomocy przy przystępnej cenie. Jednakże taki jest świat, shinobi to ludzie pomagający innym w wszystkich znaczeniach tego słowa od poszukiwaczy ciastek i ratowania żon po porywaczy i zabójców do wynajęcia. Można by myśleć że gdyby nie shinobi to świat byłby o niebo lepszy ale czy aby na pewno ? Wojny, konflikty zbrojne, przestępstwa, to coś co zawsze towarzyszyło ludziom w historii tego świata ale zawsze jest jakaś szansa że to się skończy właśnie dzięki shinobi, uważam to za prawdę lecz wiem też że tu mamy do czynienia z mieczem obusiecznym shinobi mogą stać się początkiem nowej epoki pokoju jak i końcem całego świata. Ja jednak decyduję się na podejmowanie owego ryzyka próbując polepszyć ten jałowy od wojen i przeżarty przez pieniądz świat tak jak tylko będę potrafił z wszystkich sił jakie posiadam. Ponieważ przecież gdyby nie to, gdyby nie shinobi próbujący coś zmienić czy istniałaby dla nas wszystkich jakakolwiek nadzieja ?
Po nie długiej chwili moje głębokie rozważania zostały zmącony przez pewną rzecz która pojawiła się w rzece zaraz przepływając obok, była to odcięta ręka za którą płynęła kolejna a za nimi inne członki ciała. Popatrzyłem z skupieniem i zaniepokoiłem się tym faktem wstając i rozglądając się wokoło. Widok ten mógł wywoływać obrzydzenie jednak nie u shinobi, gdyż taka chwila nie uwagi mogłaby się skończyć natychmiastową śmiercią. Nie mogłem sobie pozwolić na rozproszenie, gdy członki przepływały przez potok ujrzałem na dłoniach tatuaże ilustrujące okrąg w trójkącie. Chwile zastanowiłem się nad nim po czym przypomniałem sobie o pewnym kulcie o którym opowiadał mi Wuj w Sogen, Jashinistach nie wiedziałem jednak o nich wiele jedyne co pamiętałem to to że ich niebezpieczną cechą była regeneracja tylko jak szybka ? Wiedziałem że gdy odwiedzę miasteczko będę w końcu musiał wziąć się za czytanie a nie ciągły trening lub harowanie dla pieniędzy. Teraz jednak po prostu uważnie czekałem przyglądając się tym odciętym wytatuowanym kończynom.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D

3 Ty, no ale nie przesadzajmy - łamane na szanujmy się - z tym wykorzystywaniem Shinobi do prawdziwego rozpieszczenia i samolubstwo. Bo na poczekaniu przykładów można namnażać ile tylko chcesz i to dużo bardziej... samolubnych i rozpieszczonych. O powiedz mi tak, widziałeś kiedyś Suitonowca? Bah, koleś od wody. Wyobraź sobie, że przychodzi do Ciebie babcia, bo jesteś takim suitonowcem i chce żebyś jej wody do wanny nalał, ogród podlał. To byłoby dopiero paskudne, żadnego noszenia wody z jeziora czy z rzeki tylko Panie wyciągnij Pan panocku rączki, złóż pan pieczęcie i lej pan wodę. A Katonowiec? Eee kochanieńki weź mi tutaj, w piecyku napal, nie, nie, zostaw te szczapki, drewno babci potrzebne. Padaj jeb na kolanka i dmuchaj ogniem, przecież ty jesteś nyndża! I teraz najzabawniejsze, wiesz, że dotonowoców i tym podobnych budujących swym elementem shinobi naprawdę się wykorzystuje do tego, do czego się nadają? Więc może to nie tak, że to samolubność. Wy, ninja, jesteście po prostu cholernie użyteczni w tym co robicie, wystarcza, że jesteście Sobą i już macie jakiś cel i zastosowanie. Na pocieszenie pomyśl, że to wiele więcej niż może powiedzieć o sobie przeciętny nie-shinobi, a tych jest także bardzo wielu. I nie, świat nie byłby lepszy. Tylko wojny mniej spektakularne... I dłużej się ciągnące, wielkimi armiami z wielkimi stratami, jak kiedyś. Polecam znaleźć jakiegoś długowiecznego człowieka z dobrą pamięcią, niech ci opowie jak to kiedyś było - spoiler. Tak samo, tylko mniej fajerwerków latało wte i nazad przy konfliktach. W sumie Khusara musiał wyglądać zabawnie tak modląc siękurdę nad tymi kawałkami ciała. Plus dla niego, że się nie zerzygał od razu ani nie dostał zawału. Tu rączka, tam nóżka, a ten siedzi spokojnie, patrzy, myśli i dopiero reaguje. Szacunek za spokój ducha. I tak jednak zamiast działać, wziął się za uważne czekanie ten nasz samozwańczy pies strazniczy. Ale drugi plus za rozpoznanie symbolu Jashinistów. Dwa plusy i masz bonus.
Do Khusary dochodzi jakiś dźwięk. Szelest, ruch w krzakach za nim. Coś tam jest. Dzikie zwierze? Stworzenie głodne mięsa, wilk, który go zaatakuje próbując się pożywić? Z krzaków wyłania się... żółw. Duży dość, wodny żółw.
A na żółwiu jest usadowiona głowa, z kijem trzymanym zawzięcie w zębach, gdzie ruchami ust tym kijem puka w ziemie przed sobą kierując przerażonym żółwikiem który skręca, by nie iść tam, gdzie nastąpiło stuknięcie kija.
-EEEEE! - Rozdarła się głowa. - CO SIĘ GAPISZ RÓB COŚ KURWA! - Zakrzyknęła głowa, a żółw zrobił coś w stylu EEEEEE jak robią żółwie gdy się boją. A jaka jest głowa? Czarne włosy, normalna męska twarz koło czterdziechy, dość przystojny.. No ale sama głowa no.

[Khusara Hatakame]

Gdyby zastanowić się nad przydatnością shinobi to faktycznie zdaje się że bez nich wiele rzeczy szło by dłużej a wojny byłyby bardziej krwawe i ciągnące, jednak dalsze zastanawianie się w tej sytuacji nie miało jakiegoś większego sensu gdy potencjalne zagrożenie było blisko. Po paru chwilach tak jak stałem za mymi plecami można było usłyszeć głośnie szelesty i łamanie gałązek, odwróciłem się bez wahania jednak to co tam zastałem zdziwiło mnie dość mocno. Na początku wydało mi się to jakąś hybrydą tutejszej fauny jednak gdy zobaczyłem że dziwna narośli na skorupie żółwia nie jest naroślą a głową człowieka od razu zrozumiałem większość nie spotykanych rzeczy jakie miałem okazję przed chwilą zobaczyć, widać było że głowa ta była dość podirytowana, gdyż gdy tylko znalazłem się w zasięgu wzroku twarzy wyraźnie starszego ode mnie mężczyzny ten krzyknął do mnie bym coś w końcu zrobić w tej dość ''niezręcznej'' dla niego sytuacji. Po chwili wziąłem jakiś duży leżący nie opodal kij i wskoczyłem na lekko wysunięty duży kamień przy brzegu rzeki starając się sprowadzić wszystkie części ciała jakie przepływały przez potok do brzegu by móc skleić Jashinistę, o ile można to tak nazwać, w tym czasie jednak mój wyraz twarzy nie ukrywał widocznego zdziwienia niesamowitą wytrzymałością Jashina jak i lekkiego rozśmieszenia całą tą sytuacją, w końcu mało spotykane jest wędrowanie na żółwiu bez jakichkolwiek kończyn czy torsu jednocześnie nie przejmując się tym faktem. On próbując poskromić swego jakże dostojnego wierzchowca zbliżał się powoli w stronę rzeki. Wyłapanie części jego ciała nie było łatwe jednak potok ten też nie był na tyle szeroki żeby nie udało się dosięgnąć długim kijem wszystkich członków ciała. Zebrałem je na brzegu wszystkie obok siebie a gdy skończyłem poszedłem pomóc Jashinowi a raczej jego głowie dostać się na brzeg gdyż żółw w tamtym momencie widocznie zaczął opierać się Jashinisty i stracił chęć do współpracowania z nim i dalszego przewozu podróżnika na gapę.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D

5 W momencie gdy całe ciało zostało zebrane, a raczej, he he całe ciało - dwie stópki, dwie rączki, dwie nóżki, dwa przedramionka z ramionkami... Ale brakuje tutaj czegoś jakby. Tak, na tej całej układance, do której tak dzielnie i bez większych problemów zebrałeś wszystkie możliwe do zebrania elementy układanki, brakowało kluczowego elementu. Jakby, planszy na te klocki. Tak, zgadłeś, mój drogi. Brakło tułowia. Wszystko, włącznie z głową na żółwiu, ale bez tułowia do którego możnaby zamocować te wszystkie zebrane elementy. Żółw doszedł do brzegu, złapałeś głowe, ale zółw susem wskoczył do wody i zanurkował w rzece, znikając pod taflą wody. Głowa wylądowała na brzegu, bardzo mocno, mimo wszystko, rozśwcieczona. Mężczyzna, jak dobrze zgadłeś Jashinista, miota w ciebie gromami z oczu, zły na świat, na Ciebie, na wszystko, na Ciebie, na żółwia, na Ciebie. Wziął głęboki oddech mimo oczywistego braku płuc które mogłyby to powietrze przecież pompować - zassał troche piachu z siebi, który od razu wypluł, co było ciut makabrycznm widokiem, bo zassał to obcięta szyją, ale... ale no, wiesz, że żyje i że może rozmawiać.
-Ty, Geniusz. - Głowa podniosla wzrok na Ciebie. - Widzisz, że czegoś kurwa brakuje? Ktoś śmiał mnie, łowcę Jashinistów, potraktować jak sztukę mięsa. Wyłowiłeś wszystko? Widzę, a gdzie kutas? GDZIE TORS? - Warknął z wielką złością na Ciebie. Widać, że jest niezadowolony.

[Khusara Hatakame]

Po zebraniu wszystkich części starannie na brzeg rzeki i przyniesieniu do nich głowy zirytowanego Jashinisty jego nastrój wcale się nie poprawił a wręcz przeciwnie wyglądał na jeszcze bardziej podirytowanego i rozwścieczonego. Nie wiedziałem o co chodzi dopóty dopóki wrzaski mężczyzny przypomniały mi o jednej bardzo ważnej rzeczy na którą składała się ta cała układanka a mianowicie calutki tors, który jako jedyny nie przepływał przez potok więc jedynym wyjściem w tej sytuacji było zapytać się Jashinisty co tak na prawdę się stało i dlaczego jego ciało zostało poszatkowane jak warzywa do sałatki na wiosnę. Zbliżyłem się do głowy mężczyzny któremu widocznie cała ta sytuacja zrobiła się drażniąca
Zgaduje że jesteś doświadczonym Jashinistą sądząc po wieku i twej niesamowitej regeneracji więc jakim cudem dałeś się komuś tak pokroić i wrzucić do rzeki ?- Czekając na odpowiedź Jashinisty zastanawiałem się też jak silny napastnik musiał być o ile to nie był wypadek co w tym przypadku.. cóż, można powiedzieć że było to bardzo mało prawdopodobne gdyż jak do tego mogłoby dojść ? Potknął się o kamień i nie fortunie upadł i nadział się na stos siekier pozostawionych przez drwali tak po prostu w środku lasu ? Nie miałem pojęcia jak i dlaczego znalazł się on w takiej sytuacji warto sobie uświadomić że szansa spotkania Jashinisty poćwiartowanego którego części płynęły spokojnie w potoku a jego głowa ścigała je na żółwiu wynosiła jeden na miliard, mogłem więc nazwać się ogromnym szczęściarzem..lub pechowcem, niestety coś czuje że odzyskanie torsu może nie być łatwe tak jak reszty członków ciała gdyż wykonawca mógł chcieć go sobie przywłaszczyć jako pamiątkę jeśli taki w ogóle był.

[Harran]

- Niby mówią, że każdy ninja dupa, kiedy wrogów kupa, ale jak dla mnie to bzdura wymyślona właśnie przez tych słabeuszy. Każdy potężny shinobi ma opracowaną jakąś swoją obronę absolutną. Rozumiesz, jakaś technika, której używa i wtedy dosłownie nikt nie powinien być w stanie zrobić mu jakiejkolwiek krzywdy. Przypuszczam, że każdy klan ma w swoim arsenale taką technikę. Nawet tak mocno nastawiony na ofensywę klan jak mój... - zamilkłem, zdając sobie sprawę, że najprawdopodobniej powiedziałem odrobinę za dużo. - Eee, masz rację, las się przerzedził i już widać rzekę. Jeśli możesz podprowadź mnie do niej, bo chętnie zmyłbym z siebie w końcu te skrzepłą krew.

[Senju Maiko]

- Ciekawe rzeczy opowiadasz, ale wszystko wyjdzie w swoim czasie. Pytałeś mnie o drewniane shurikeny, to taka moja eksperymentalna rzecz którą próbuję, a co do tego to metalowe też mam. - Senju wyciągnął jeden metalowy shurikeny i rzucił nim pozornie przed siebie, ale nadał mu takiej rotacji, celowo, że ten minął głowę Maiko o włos i wbił się w drzewo za ninją. Maiko po sądził Harrana na trawie i poszedł po shurikeny, by spowrotem schować go do torby. Następnie podszedł do rannego ninja i poprowadził go nad wodę rzeki do, której dotarli. Maiko podszedł do bystrej rzeki i napił się ostrożnie wody, smakując ją i pode dopiero pijąc.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D

7 Khusara to całkowicie szczerze i obiektywnie mówiąc bardzo odważny i opanowany człowiek. To nie tak, że chce się bawić tutaj w puste komplementy i lizudupstwo, ale ilu ludzi, czy to cywili czy shinobi, samurajów czy innych wojowników, widząc w rzece w której obmywali twarz rozczłonkowane ciało zachowaliby całkowity spokój? No właśnie, niewiele. Bardzo niewielu z nich też by dało psychicznie radę gdyby spotkało ich to co Khusare - To ciało, które rozczłonkowane płynęło rzeką, chwilę później przyjechała głowa do którego ono należy, na żółwiu, gadająca i bardziej żywa niż niektórzy pełnoprawni mieszkańcy Ryuzaku. Tak, głowa klnęła, krzyczała, była agresywna, mimo, że była obcięta bardzo gładko przy karku i, cóż taka prawda, w obecnym stanie naprawdę bardzo niewiele mogła poradzić na otoczenie i Khusare. Nawet jeśli ten by postanowił zwodować całe ciało wraz z główką...
-Mam ponad sto lat. Jestem BARDZO doświadczonym Jashinistą. Ścigam dwóch mężczyzn, przedstawicieli mojego zakonu, którzy odmówili złożenia ofiary w mieście w którym przebywali i gdzie mieli ku ofiarze doskonałą okazję. Są w moich oczach zdrajcami Jashina. - Wymruczał mężczyzna. Uspokoił się trochę w swej złości, widząc z jakim szacunkiem traktuje go Khusara. Tak, shinobi podchodził do niego jak do naprawdę silnego i mocnego osobnika, mimo, że był przecież tylko i wyłącznie głową. Jashiniście bardzo, ale to bardzo bardzo odpowiadało. Lubił szacunek, lubił czuć się silny i potrzebny, akceptowany. Cóż.
-Spałem. Z podróżniczką, w bandażach. Cała w bandażach. W środku nocy nie wiedzieć czemu mnie związała, a potem obcięła glowę. I na moich oczach obcinała wszystko kawałek po kawałku... Nie wiem, co stało się z torsem, bo spadłem na żółwia... i oto jestem. - Wymruczał ledwo słyszalnie, bardzo niezadowolony.

[Khusara Hatakame]

Agresywne zachowanie mężczyzny przeminęło uspokoił się nie co i przestał krzyczeć przy czym jego twarz nabrała jaśniejszego już nie czerwonego koloru. Zaskoczyłem się dość mocno gdy mężczyzna powiedział mi o swoim wieku, gdyż jeszcze nigdy nie spotkałem człowieka tak doświadczonego przez życia a zarazem wyglądającego na mężczyznę w kwiecie wieku, to pewnie był jeden z aspektów bycia Jashinistą. Z jednej strony wydawało się to być zaletą ale z drugiej wieczne życia jest jakby nie patrzeć nudne, te same błędy robione przez innych ludzi, zdarzenia które z pozorami inności powtarzają się z biegiem historii.. wojny między ludźmi powstające przez te same błędy idiotów na tronach frakcji lub chciwych ludzi którym wojna i cierpienie innych przekłada się na rozmiar ich skarbca. Lecz jednego nie można odmówić tak długo żyjącym osobom jak ten mężczyzna który znajduje się przede mną, może nie w całości ale jednak, a mianowicie wiedzy i umiejętności które jakby nie patrzeć są aspektami deficytowymi, jednak dzięki nim mamy szansę na zmianę historii na bardziej dla nas korzystną.
Gdy Jashinista zaczął opowiadać o dwóch Jashinistach których ścigał na myśl przyszło mi już wytłumaczenie dlaczego tak skończył jednak co się okazało nie oni za tym stali a pewna dziewczyna cała obwinięta w bandaże. Słyszałem o dawnym sposobie chowania zmarłych poprzez właśnie ich bandażowanie lecz nie mogłem zrozumieć dlaczego żywa dziewczyna miałaby być nimi cała obwinięta ale bez dłuższego zastanowienia przygotowałem się szybko do podróży zbierając wszystkie części Jashinisty do lnianego worka który leżał przy dróżce, może na zbytnio komfortową podróż się nie zapowiadało lecz ważne było w tej chwili by jakoś skleić tego mężczyznę do kupy a do tego potrzebny był tors którego poszukiwanie dopiero miało się rozpocząć. Przed wyruszenie wziąłem wór z członkami podtrzymując go na plecach jedną ręką a głowę wziąłem w drugą rękę opierając ją o mój lewy bok by nie wypadła, może nie było to najlepsze możliwe rozwiązanie ale innego w tamtej chwili i tak nie było. Przed wyruszenie zapytałem się jeszcze o najważniejszy szczegół
-Gdzie musimy teraz iść ? Najlepiej jakbyś cały czas wskazywał mi odpowiednią drogę dlatego też dobrze będzie jak nie będziesz podróżował w worze a u mego boku by widzieć dokąd idziemy- Po wypowiedzeniu tego byłem gotowy by wyruszyć czekając na wskazanie kierunku.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D

9 Tak, mężczyzna definitywnie się uspokajał. I powiem ci teraz szczerze, bez chwalenia zbędnego, zawdzięczasz taki stan rzeczy tylko i wyłącznie sobie, Khusara. Jesteś najspokojniejszym, najbardziej stoickim i opanowanym shinobi jakiego nosiła ta część kontynentu. Mężczyźnie się to najwyraźniej udziela, bo sam jakby się taki spokojny zrobił przecież, wyluzowany, można nawet rzecz, jakby na krótką chwilę zapominając... no, o tym wszystkim. No, że jest w kurdę kawałkach i nie ma jak na razie go poskładać, bo jakby nie patrzeć, od której strony by do problemu nie podejść, to jednak brakuje głównego elementu układanki. Ale Khusara wielki szacun, uspokoiłeś człowieka który przypomina makabryczną układankę, sprawiłeś, ża zapomniał iż może już nigdy nie być jednolitą funkcjonującą całością. Jashinista dostrzegł, że Khusara jest nim strasznie poważnie oczarowany i wgapia się w niego jak w obrazek święty.
-Dziwi cię to, że mam sto lat, a nie wyglądam, prawda? Jashiniści, dzieciaki, dorastają do dwudziestego roku życia i już się nie starzeją. A starsi zachowują wygląd odpowiedni do wieku przejścia rytuału, ale siłą i werwą jesteśmy jak dwudziestolatkowie. Przeszedłem chrzest i ponowne narodzin w Jashinie gdy miałem czterdzieści cztery lata. To było ponad sześćdziesiąt lat temu. Ciekawe, prawda? Widzę w twoich oczach zaciekawienie, podziw, chłopcze. Powinieneś odwiedzić nasz zakon. Nie każe ci poddawać się rytuałowi, ale mógłbyś byćcennym nabytkiem... - zamyślił się i nieco rozmarzył Jashinista. - W ogóle, mówią mi Ari. Bo nie poznaliśmy swoich imion, a jednak jakąś kulturę dobrze byłoby zachować, nie sądzisz, PRZYJACIELU? - Położył BARDZO mocny nacisk na to słówko którym cię obdarował, Khusara. Właśnie zostałeś przyjacielem nieśmiertelnego zabójcy! Czy jest coś, co chciałeś w życiu zrobić? To pewnie przebiło to właśnie zostanie kolegą z wiecznym mordercą mrocznego Boga!
-Będę cię kierował. Wiem, jak podróżowałem z żółwiem. Wystarczą komentarze w stylu "prawo, lewo, dalej"? Mam nadzieję, bo, he he palcem ci nie wskaże. - Głowa wybuchnęła śmiechem, przepraszam, ARI wybuchnął śmiechem. Zebrane części ciała nie ważyły wiele, najcięższy był oczywiście tors, którego jeszcze nie było. Kierowanie się komentarzami co do kierunku głowy wydawało się całkowicie... bezowocne. Jednak z każdym krokiem w las, coraz bardziej dało się dostrzec dziwne zjawiska. Cienie, ruch w oddali, hałasy, szmery, słowa... niemożliwe do zrozumienia... Coś tu bardzo poważnie nie grało.