Rzeka

[Shindo]

ROK 394

Biegłem nie przemierzając minęło już około godziny odkąd wyruszyłem, zmęczenie powoli zaczęło dawać mi się we znaki, a krople potu występowały coraz liczniej na moim czole.
- Chyba jestem już wystarczająco dobrze rozgrzany, myślę że mogę rozpocząć już główną część treningu
Gdy w swojej głowie doszedłem do punktu w którym byłem już wystarczająco dobrze przygotowany do cięższego etapu treningu to ruszyłem. Ze wszystkich sił najszybciej jak tylko potrafiłem biegłem przed siebie. Obniżyłem środek ciężkości swojego ciała w taki sposób, że miednicę skierowałem ku ziemi. Swoje nogi wyciągałem daleko przed siebie, rękoma pomagałem sobie w celu ustabilizowania ciała. Robiłem to wymachując przed siebie jedną ręką, a drugą za siebie, co chwila zmieniając ich położenie. Ciało pochyliłem do przodu i bez ustanku biegłem, dziesięć metrów, dwadzieścia metrów, trzydzieści metrów, czterdzieści metrów, pięćdziesiąt metrów. Czułem jak coraz płycej oddycham metoda na dwa kroki wdech i dwa kroki wydech przestała mieć już rację bytu. Oddychałem rozpaczliwie próbując wypełnić swoje ciało powietrzem, można było dopatrzeć się w tym jakiegoś schematu jednak z pewnością nie kontrolowanego przeze mnie. Gdy na przebiegłem w ten sposób ze sto metrów zwolniłem z powrotem do truchtu, ciało wróciło błyskawicznie do poprzedniego rytmu. Jedyny problem miałem z wyrównaniem oddechu, musiałem zapanować nad sobą i postarać się jak najszybciej przywrócić pożądany rytm. Serce tez biło jak oszalałe, niestety nie miałem doraźnego lekarstwa na wszystkie te objawy mojego bardzo szybkiego biegu. Jedyne co miałem w ofercie to częste treningi, dzięki czemu ciało powoli przesuwa swoją granicę wytrzymałości przyzwyczajać się do coraz do nowych obciążeń ciała.

Zawróciłem skupiłem chakrę w podeszwach stóp i wskoczyłem na taflę rzeki. Swój bieg kontynuowałem po wodzie, dzięki czemu przy okazji mój trening nie skupiał się już tylko na aspekcie ciała, ale również i siły umysłu. Gdy moje ciało wyrównało wszystkie swoje parametry to ponownie rozpocząłem bieg z największą możliwą prędkością na jaką było tylko mnie stać. Tym razem sprawa nie przedstawiała się tak gładko, gdyż musiałem jeszcze perfekcyjnie panować nad bladoniebieską energią. Na moim aktualnym poziomie wtajemniczenia nie sprawiało mi to większego problemu jednakże rzeczywiście można to było uznać za jakieś utrudnienie.

Podczas swojego treningu przeprowadziłem jeszcze kilkunastokrotną zmianę tempa z szybkiego na wolną, a później z wolnego na szybkie. Na koniec wróciłem do truchtu, ale już znaczniej mniej energicznie i prężnie to wyglądało w moim wykonaniu aniżeli na samym początku. Cóż były to skutki treningu, ale liczyłem się z tym tak samo jak chciałem wzmocnić samego siebie i stać się najzwyczajniej w świecie silniejszy.

Shindo

[Shindo]

ROK 394

Gdy bardzo widziałem bramę do osady Shigashi no Kibu to nagle skręciłem w stronę drzew chcąc jeszcze dzisiaj trochę potrenować. Bieg miał zakończyć moją aktywność fizyczną jednak finalnie doszedłem do wniosku, że jeszcze przyda mi się trochę ćwiczeń, co by wzmocnić moje ciało. Z wolna już ni biegnąć dotarłem do najbliższego drzewa, które miało solidnie wyglądające gałęzie. Było to dla mnie bardzo istotna kwestia gdyż zależało mi na tym, aby taka gałąź była w stanie utrzymać mój ciężar ciała. Łapałem się kilku gałęzi, ale większość uroczo trzaskała pod naporem mojego ciężaru tak jak wcześniej przewidywałem taką możliwość. Jednakże w końcu udało się znalazłem obiekt westchnień który był wstanie spełnić moje oczekiwania. Gdy już się złapałem gałęzi która była w stanie mnie utrzymać, to na sam początek poprawiłem chwyt, tak aby nie czuł jak dłonie wyślizgują mi się z trzymanego obiektu. Następnie pracując mocno mięśniami brzucha kołysałem swoim ciałem tak aby utrzymywać się w jednym miejscu. Gdyż przez swój skok, od samego początku lekko bujnąłem się do przodu, co powoduje, ze cały czas moje ciało lekko się kołyszę. Dlatego też przy użyciu mięśni brzucha tak kieruje swoim ciałem, aby każde możliwe wychylenie skontrować. Robiłem to za pomocą chęci wypchnięcia swojego ciała w drugą stronę. Mianowicie jeżeli kierunek mojego kołysania zmierzał do przodu, ja w tym czasie usilnie starałem się mięśniami brzucha skierować swoje ciało w drugą stronę. Oczywiście siłą którą w kładłem w cały ten od górnie ustalony proces nie mógł być większy ani też mniejszy niż pęd z jakim się kołysałem. Brak równowagi pomiędzy siłami z pewnością spowoduje kontynuację tak zwanego bujania się. Ostrożnie dopierając proporcję i siłę w końcu po kilkunastu sekundach udało mi się zatrzymać moje ciało. A wtedy mając cały czas napięte mięśnie brzucha, podnosiłem swoje nogi do góry, aż wraz z tułowiem stworzą kąt dziewięćdziesięciu stopni. Robiłem to powoli, ale ruchem jednostajnym, płynnym niczym fale rozprowadzające się po tafli rzeki. Gdy swoje nogi zdążyłem unieść, na chwilę przytrzymałem je u góry, aby zneutralizować nie pożądane działanie kołysania się. Następnie powoli opuszczałem swoje dolne kończyny, też lekko je hamując przed końcowym wyprostem. Wymagało to ode mnie dodatkowej siły, jednakże nie traciłem jej przy usilnym staraniom się zneutralizowania efektu kołysania się do przodu i do tyłu. Ponieważ gdyby nie akcję które miały temu zapobiec z pewnością tak to by się skończyło. Nie zmordowanie raz, za razem w ten właśnie sposób wykonywałem powtórzenia tego ćwiczenia na mięśnie brzucha.

[Shindo]

ROK 394

Niestety zgubiłem rachubę przy swoim ćwiczeniu który przede wszystkim miał służyć wzmocnieniu moich mięści. Dlatego trudno jest mi określić ile dokładnie wykonałem powtórzeń. Jednak skończyłem je robić dopiero w momencie kiedy mięśnie na tyle mnie dotkliwie mnie bolały, że aż to uczucie porażało moje ciało w swojej intensywności doznania. W końcu gdy już nie byłem w stanie oprzeć się temu obezwładniającemu uczucie puściłem swój chwyt i wylądowałem na ziemi. Jednakże doznania po tym ćwiczeniu na tyle mnie dotknęły, że płynnie z pozycji stojącej przeszedłem na klęczki. Lekko zgarbiony, oburącz złapałem się za brzuch i przekierowując ciężar ciała na lewą stronę, padłem na ziemię. Leżałem tak dłuższą chwilę do momentu kiedy ból najzwyczajniej w świecie minął. A gdy już nie pożądane uczucie uleciała z mego ciała wstałem i podjąłem się kolejnego zadania. Mianowicie wziąłem sporą kłodę która akurat leżała nieopodal mnie. Podniosłem ją, ale nie tak zwyczajnie ponieważ zależało mi aby zadbać o moje ciało i nie zrobić sobie w żaden sposób krzywdy. Rozkraczyłem nogi do szerokości ramion, a kręgosłup głównie odcinek lędźwiowy wypchnąłem do przodu. Wszystko po to, aby zbytnio nie uszkodzić swojego ciała. Gdy już moje ciało przybrałem odpowiednią formę do wykonania podniesienia, wykonałem przysiad. Delikatnie obniżając swój środek ciężkości, kłoda znalazła się w zasięgu moich dłoni. Nieomieszkałem tego nie wykorzystać. Z tego tytułu chwyciłem mocno gruby kawałek drzewa które odpadło po czym z nim wstałem. A gdy już byłem na wyprostowanych nogach to jeszcze raz lekko przykucnąłem i wyrzuciłem kłodę do góry. W taki sposób aby zgrabnie wylądowała na moim ramieniu, dobrze się osiadając. Dokonawszy jeszcze kilku poprawek z kłodą na barku rozpocząłem wykonywać wykroki z obciążeniem. Mianowicie szedłem przed siebie, jednak to nie był zwykły spacer tylko ćwiczenia fizyczne toteż wyglądało to niecodziennie. Nogę która szła pierwsza bardzo mocno wyciągałem do przodu, dzięki czemu bez większych kłopotów mogłem sobie pozwolić na przyklęknięcie nogą zakroczną. Moment ostateczny przy takim ćwiczeniu objawiał się w momencie zetknięcia się kolana nogi zakrocznej z podłożem. I tak sobie szedłem raz po raz zmieniając nogę, po jakiejś dłuższej chwili musiałem zmienić ramię w którym przetrzymywałem kłodę. Niestety prawemu barkowi zaczął doskwierać na tyle uprzykrzający ból, że w końcu się poddałem i przełożyłem sobie belę drewna na drugie ramię. Dzięki takiemu zabiegowi wykonałem dwa razy więcej powtórzeń. Na moje szczęście nogi były o wiele wytrwalsze aniżeli ramiona, dlatego mogłem sobie pozwolić na w miarę sprawiedliwe potraktowanie dwóch części ciała.

z/t

[Ryukuro]

Ryukuro wybrał się poza miasto, szukając odosobnionego miejsca do treningu. Opuścił utarte ścieżki i skierował się ku rzadziej uczęszczanym terenom na skraju lasu. Gdy wreszcie dotarł do polany, otoczonej gęstymi drzewami, spojrzał na swoje nowe ostrza przytwierdzone do rękawic łańcuchowych. Sprzęt wykonany na specjalne zamówienie błyszczał w promieniach porannego słońca. Głęboko odetchnął. Był gotów, by opanować nową technikę, którą samemu zaplanował. Gdy inni uczyli się potężnych jutsu opartych na niebieskiej energii on specjalizujący się w walce łańcuchami musiał iść w kierunku bezczakrowych ataków. No może nie musiał, ale to było najbardziej efektywne zagospodarowanie jego możliwości. Zwłaszcza, że potrzebował czegoś naprawdę mocnego żeby móc być jednoosobową armią na usługach mafii.

  Ukryty tekst

z/t

[Tenshi]

Tej nocy woda w rzece była lodowata. Jak każdej nocy zresztą. Tenshi była jednak przyzwyczajona do chłodu i niewygód. Potrafiła się odprężyć i ochłonąć po ostatnim męczącym dniu. Zabiła człowieka, który polował na jej właściciela. Miała jego krew na rękach i w innych miejscach. Nie zastawiała się długo, ściągnęła brudne ubranie i nago wskoczyła do wody. Nie przejmowała się tym, że ktoś ją zobaczy. O tej porze zazwyczaj nikogo tutaj nie było, a nawet jeśli by był, to ona nie mogła się wstydzić. W końcu była tylko narzędziem, a narzędzia wstydu nie odczuwały.
Doczyszczenie całego ciała zajęło jej niecałe 20 minut. Mimo początkowego odprężenia i uspokojenia oddechu, po pewnym czasie zaczęła cała dygotać z zimna. Skończyła swoją nocną kąpiel, lecz to nie był koniec. Musiała doczyścić swoje ubrania - na tyle na ile to było możliwe. Wiedziała więc, że czeka ją ciężka i długa praca. Wiedziała, że będzie jej zimno. Wiedziała, że rano będzie musiała założyć mokre ubranie i poczekać aż wyschnie.
Była narzędziem. Była zabójcą, który wykonywał zlecenia do Akiyamy. Nie myślała o własnej wygodzie i o własnych zachciankach. Nie miała ich. Mimo wszystko czasami były momenty, w których szczerze nienawidziła swojej bezdomności. Tenshi od jakiegoś czasu myślała o znalezieniu własnej kryjówki. Miejsca, do którego będzie mogła się udać po zakończonej misji, odpocząć, zjeść coś, umyć się lub zrobić pranie. Miejsca, w którym mogłaby ukryć swój zabójczy ekwipunek. Nie było to podyktowane wygodnictwem dziewczyny, a praktycznością.

Noc upłynęła na praniu. Tenshi skończyła tą czynność dopiero przed świtem. Zgodnie z przewidywaniami, ubrała na siebie mokre jeszcze ubranie. Było jej zimno, czuła potworne zmęczenie. Nie mogła jednak tutaj zostać. Za dnia dość sporo ludzi odwiedzało to miejsce, a radośnie ćwierkające ptaki nie pozwalały spać. Udała się w głąb lasu i gdy stwierdziła, że jest już ostatecznie daleko, położyła się pod pobliskim drzewem. Wybrała dowolne, pierwsze lepsze drzewo. Nie mogła dłużej wytrzymać i nie zważając na własne bezpieczeństwo, zasnęła.
Miała szczęście i nic jej nie zjadło, a gdy przebudziła się wczesnym wieczorem, jej ubrania były już suche. Czuła ciepło, ale też i głód. Miała ze sobą trochę suchego prowiantu i trochę wody. Kolacja raczej licha, ale Tenshi nigdy nie jadała po królewsku. Tenshi jadała jak pies, a może nawet niektóre czworonogi jadały lepiej. Jedzenia było mało, do tego było suche i całkowicie pozbawione smaku. Niczego oprócz wartości odżywczych nie dostarczało. Woda podobnie.

[Tenshi]

Następnego dnia udała się na rzekę i usiadła na uboczu. Ludzie zaczęli gromadzić się wokół, ale nikt nie zwracał na młodą dziewczynę uwagi. Mogła więc na spokojnie zacząć to co miała zrobić. Zacząć studiować zwój, który otrzymała od Pana Araty, a który wcześniej odebrała Zabójcy Kagegiriemu. Łącznie z jego długim życiem. Zwój był naprawdę cudaczny i niepodobny do żadnych innych, a wiedza w nim zawarta była naprawdę przydatna. Z każdą przeczytaną linijką Tenshi była coraz bardziej zmotywowana.
Tenshi potwierdziła swoje przypuszczenia. To dokładnie dzięki tej technice nikt nigdy nie widział Kagegiriego i nikt nie wiedział jak on wygląda. Dołożenie tego jutsu do swojego arsenału technik było dla Tenshi priorytetowe. Nie tylko dlatego, że dokładnie tego oczekiwał Pan Arata, ale również dlatego, że sama Dōgu uważała tą technikę za wyjątkowo przydatną. I tak nie miała niczego lepszego do roboty.

Nie mogla trenować przez cały dzień i przy tych wszystkich ludziach. Musiała poczekać do wieczora. Musiała poczekać aż ludzie sobie pójdą i nie będzie nikogo i niczego oprócz niej i światła księżyca. Światło księżyca było potrzebne, bo pomagało ocenić rezultat wykonania techniki. Może niezbyt dokładnie, ale to było lepsze niż świadkowie widzący efekty. Miałaby wtedy dużo pracy i dużo nieprzyjemności, a tych - bądź co bądź - chciała uniknąć.

  Ukryty tekst

Po trzech dniach od przeczytania zwoju, skontaktowała się ze swoim przełożonym.
- Trenuj tą technikę i informuj mnie o wynikach - rozkazał. - A... - a następnie zamyślił się. - Twoje lekarstwo będzie czekać w parku jutro z samego rana. Kogoś wyślę.
Jej lekarstwo. Tak długo na nie czekała. Niedobór tego uzależniającego specyfiku zaczynał dawać o sobie znać. Od razu udała się do parku, gdzie następnego dnia znalazła pod swoją ławką dwie pełne strzykawki. Wzięła jedną z nich i wbiła sobie w żyłę. Ukłucie bolało, ale ból szybko ustępował. Jej umysł odczuł ulgę.

Trenowała przez kolejny tydzień, dwa , trzy lub nawet i cztery i co jakiś czas kontaktowała się z Panem Aratą, informując o wynikach treningu. Za każdym razem dostawała podobną odpowiedź: "Trenuj dalej". Tak więc robiła. Traciła poczucie czasu. Technika, której się uczyła była niezwykle skomplikowana.

z/t

[Shindo]

ROK 394
Gdy wyszedłem ze sklepu z wyposażeniem ruszyłem prosto w znane mi bardzo dobrze miejsce. Udałem się nad rzekę gdzie już niejednokrotnie ćwiczyłem w tamtych okolicach. Dzisiaj również planowałem tam ćwiczyć, tak jak już wymyśliłem to o poranku, chciałem poświęcić swoją uwagę aspektowi duchowemu. Zależało mi na tej części ponieważ czułem, że w porównaniu do mojego ciała to właśnie nad tą składową wyznaczającą dobrego shinobi`ego powinienem się skupić. Po kilku chwilach zawędrowąłem tam gdzie zawsze, w bardziej ustronne miejsce, tam gdzie rzeka skręcała w leśną gęstwinę.

  Ukryty tekst

Gdy zapadł zmrok postanowiłem wrócić do domu po udanym treningu

[Arii]

1/17

Zła Strona Medalu
Wyprawa B- Shindo

---

Powoli robiło się ciemno, dlatego nasz drogi detektyw postanowił po ciężkich przeprawach treningu wrócić do domu. Po ostatnich wydarzeniach z Radą, Sonem musiał odetchnąć. Kolejny powrót pamięci o swoich dziewczynach dawał mu się we znaki, musiał czymś zgarnąć to wszystko w jedną kupę i zapomnieć. W końcu została mu obiecana pewna nagroda od Rady i nowa przyszłość dla Shigashi, dlatego warto było się wzmocnić. Mafię musiały w końcu zniknąć z tego padołu. Wracając między drzewami w stronę Shigashi usłyszał nagle jakiś niespodziewany dźwięk. Jakby kumkanie? Gdzieś w krzakach coś się ruszało, małego, czuł zapach krwi. Bardzo ostry i nieprzyjemny. Co to mogło być?

---

  Ukryty tekst

Dialogi:
Torune

[Shindo]

Gdy zakończyłem trening postanowiłem jeszcze chwilę posiedzieć i odpocząć po treningu, relaks przyszedł do mnie kiedy patrzyłem jak rzeka płynie swoim nurtem, a chłodny wieczorny wiatr smagał mnie po twarzy. Ten moment spokoju w moim życiu pozwolił mi odetchnąć pełną piersią i zastanowić się nad kolejnymi krokami które chciałem postawić w wypełnieniu swojej vendetty. Wszak nie było dla mnie ważniejszej kwestii niż dokończenie tego co zacząłem już jakiś czas temu. Z powodzeniem zakończyłem trzy zlecenia przeciwko mafią, było to o wiele za mało, jednak na rękach miałem już krew tych bandytów, co napawało mnie ogromną radością.
- Trening nad tężyzną fizyczną i poszerzeniu wiedzy z zakresu taijutsu został zakończony pomyślnie. A efekty odczuwalne już były pod koniec moich przygotowań. Pogłębieni swojego zrozumienia na temat chakry jej kontroli również jest już za mną... Muszę stwierdzić, ze dawno nie czułem się tak świetnie przygotowany na kolejne zlecenie. Tym razem bez problemu powinienem móc wykończyć przeciwnika poziomu tej pizdy co mną wytarła podłogę.
Zamyśliłem się dłużej na procesie który przeszedłem w celu wzmocnienia samego siebie, nieugiętego wojownika. Jednakowoż wspomnienie ostatniej porażki, wywołał na mojej twarzy mimowolny grymas złości, a pięście same się zacisnęły. Jednak świadomość, że tym razem nie zostanę pokonany pozwoliła w miarę szybko na rozluźnienie mięśni i wrócenia do poprzedniego stanu.


W końcu wstałem, otrzepałem się i ruszyłem w stronę osady.
- Jutro będę musiał udać się do rady, niech zdejmą ze mnie tą przeklętą pieczęć i dadzą mi rangę. Co prawda nie odpowiada ona moim talentom, jednak od czegoś trzeba zacząć. A przecież radę nie da mi wyższej rangi aniżeli bym chciał... Jeszcze się na mnie nie poznali.
Kiedy pogrążony w swoich myślach postawiłem krok nagle stało się coś nieprzewidywalnego. Usłyszałem ropuszy rechot i mniej więcej w tej samej chwili dotarł do moich nozdrzy zapach krwi. Ten swąd z powodował mimowolne uruchomienie przeze mnie pierwszego poziomu demona sprawiedliwości. Ujrzałem jak czerwony bluszcz oplata moją prawą rękę, a kiedy zatrzymał się zmienił swój kolor na czarny tak jak zawsze. Tak jak zawsze również poczułem zastrzyk energii, pewności siebie i agresji.

- Kto tam jest !? - wydarłem się na cały las - wyłaź - ostatni wyraz przeciągłem z groźbą w głosie.
Przyjąłem pozycję bojową oczekując nieoczekiwanego, byłem nastawiony na wykonanie w pierwszej kolejności manewrów obronnych, szykując się na atak. Plan był prosty, uniknąć tego co zaraz we mnie spróbuje uderzyć.

  Ukryty tekst