Zlecenia Specjalne

[Sasame]

Stare Miasto Zleceniodawca: Nieznane
Ranga: Dowolna
Powtarzalność: Jednorazowe (Kampania - czyli mix personalizowanych fabuł z misjami)
Dostępność : Raczej klany Dzikich, najlepiej Orochi, jednak możliwe że dałoby radę zrobić to jako postać z Kontynentu, choć mogłoby to być fabularnie trudne do ogarnięcia w zależności od przynależności postaci
Miejsce akcji: Początek: Atarashi
Zagrożenie: Zgodne z poziomem przyznawanych misji (dopasowywany do graczy)
Wynagrodzenie: dodatkowa 1/5 PH i Ryo dla Gracza za rozliczenie misji i fabuł podczas trwania kampanii, odnalezienie Miasta może wiązać się ze zdobyciem dodatkowych nagród.
Czas trwania wydarzenia: Nie dotyczy
Dodatkowe informacje: Kampania będzie rozpoczęta w momencie zgłoszenia się jednego lub więcej graczy (można złączyć się w grupę i przyjść na kampanie jako grupa osób).
Triggery: Brak scen gwałtów / 18+. Opisy brutalnych zabójstw / morderstw. Horror, straszne sceny.
Raport:
Rok 370

Wpis 64

Och, jakże nużącą staje się ta podróż. Od tygodni moje nogi, otarte i obolałe, niosą mnie przez bezkresne, splątane puszcze leżące na północny-wschód od Wielkiego Muru. Moi tragarze, ludzie prości i przesądni, mamroczą pod nosem modlitwy do swych małych, lokalnych bóstw, a ich oczy z każdym dniem rozszerzają się w coraz większym strachu. Szemrzą o yokai czających się w cieniach prastarych drzew, o demonach, których imion boją się wypowiedzieć na głos. Ja jednak, człowiek nauki, staram się nie zważać na ich dziecinne lęki. Mój cel jest znacznie bardziej przyziemny, choć dla nich równie niezrozumiały – pragnę odnaleźć ślady zaginionego plemienia, o którym wzmianki odnalazłem w zapomnianych zwojach w bibliotece Shinsengumi.

Zapiski, stare i kruche, wspominały o odłamie klanu Orochi, który blisko sto lat temu odłączył się od swych braci i sióstr, by zniknąć w tych właśnie lasach. Opisywano ich jako ludzi noszących w sobie piętno węża – cechy tak osobliwe, że nawet w naszym świecie, pełnym niezwykłych jutsu i przedziwnych linii krwi, budziły one niepokój. Rozdwojone języki, źrenice zwężające się w pionowe szparki, a nawet połacie skóry pokryte drobną, połyskującą łuską. Mówiono, że ich techniki shinobi pozwalały im na tworzenie żywych gadów z własnej woli, na przywoływanie istot, które pełzły u ich stóp niczym posłuszne sługi. To właśnie ta ostatnia informacja rozpaliła moją ciekawość. Cóż to za wiedza, cóż za potęga, która pozwala naginać prawa natury w tak fundamentalny sposób?

Dziś jednak, po raz pierwszy od rozpoczęcia tej wyczerpującej ekspedycji, mój naukowy sceptycyzm został wystawiony na próbę. Gdy przedzieraliśmy się przez gęstwinę, jeden z moich ludzi krzyknął przeraźliwie, wskazując na ziemię drżącym palcem. Pod korzeniami potężnego, omszałego cyprysu widniała jama – zbyt idealnie okrągła, by mogła być dziełem natury. Jej krawędzie były gładkie, jakby wypalone lub wytopione nieznaną siłą. Z wnętrza dochodził ledwie słyszalny, rytmiczny syk, który zdawał się wibrować w samej ziemi pod naszymi stopami. Coś w tym dźwięku, jakaś nienaturalna regularność, sprawiło, że włosy zjeżyły mi się na karku.

Ale to nie wszystko. Na wilgotnej ziemi wokół otworu widniały ślady. Nie były to odciski stóp ludzkich ani zwierzęcych. Wyglądały raczej jak wzór pozostawiony przez coś, co pełzło – szeroki, falisty ślad, przerywany regularnie przez coś, co przypominało odcisk ogromnych łusek. Moi ludzie wpadli w panikę, zaklinając się, że to legowisko jakiegoś leśnego demona. Rozsądek kazał mi ich uspokoić, lecz gdy nachyliłem się nad śladami, dostrzegłem coś jeszcze. Pomiędzy wzorami łusek, niemal niewidoczne w półmroku, widniały pojedyncze, ludzkie ślady stóp. Były one jednak dziwnie zniekształcone, a palce wydawały się nienaturalnie długie i szponiaste.

Zmusiłem swych ludzi do rozbicia obozu w bezpiecznej odległości, choć sam nie potrafię pozbyć się uczucia, że jesteśmy obserwowani. Siedzę teraz przy dogasającym ognisku, a echo owego rytmicznego syku wciąż dźwięczy mi w uszach, niczym plugawa melodia z innego, zapomnianego świata. Czy to możliwe, że odnalazłem coś więcej niż tylko zaginione plemię? Czy te lasy faktycznie skrywają tajemnice, których ludzki umysł nie powinien zgłębiać? Pisząc te słowa, czuję, jak po mojej skórze przebiega dreszcz, który nie ma nic wspólnego z wieczornym chłodem. Coś tu jest. Coś nienazwanego. I obawiam się, że to dopiero początek.