Shinobi War PBF Naruto

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Kaonajimi
NAZWISKO: -nie używa-
KLAN: Kakuzu
PRZYNALEŻNOŚĆ: Kakuzu
WIEK [DATA URODZENIA]: 23 [367]
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 174 | 74
RANGA: Uczeń

APARYCJA
WYGLĄD: Kaonajimi ma długie (ok 3/4 do pasa), czarne dredy. Jego oczy są w całości czerwone. Na twarzy ma czarny tatuaż dookoła oczu, wyglądający jak dosyć prosty tatuaż jakiegoś plemienia. Chciał dzięki niemu wyglądać groźniej. Dodatkowo, ma dosyć niedbały zarost i długie wąsy, wyglądające jak typowe wąsy motocyklisty, niczym trendsetter na długo zanim powstanie jakikolwiek motocykl. Ma niezwykle bladą skórę, w tym też wargi. Jest dobrze zbudowany. Nie jest niewyobrażalnie wysoki, jednak sama jego postawa dyktuje respekt. Ma gęsto owłosione przedramiona i klatę. Często jest nieco przygarbiony. Naturalnie, na całym ciele ma też różne szwy, jak większość Kakuzu. Ma jednak również sporo blizn rozsianych po całym ciele.
UBIÓR: Kaonajimi nosi brązowy, skórzany płaszcz z urwanymi rękawami, przypominający "duster" jaki czasami nosili kowboje. Na dłoniach ma czarne, skórzane, bezpalczaste rękawice. Dookoła prawego przedramienia ma obwiązany łańcuch. Ma czarne spodnie i długie, skórzane buty. W pasie ma związane 3 skórzane paski. Ma okrągły, metalowy kolczyk w prawym sutku. Na szyi nosi kilka naszyjników. Pierwszy w zasadzie jest jak korale, tylko większe i drewniane. Inny jest wisiorkiem ze złotą plakietką i nieznanym mu symbolem. Jego lewa rękawica jest dłuższa od prawej i ma na sobie metalową plakietkę, do której kiedyś były przymocowane pazury.
ZNAKI SZCZEGÓLNE: w pełni czerwone oczy, szwy na ciele, kolczyk w prawym sutku, czarny tatuaż na twarzy, często "cygaro" ziołowe w ustach

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER: Kaonajimi przede wszystkim chce być groźny. Konkretniej, chce za takiego uchodzić. W zasadzie, niespecjalnie bawi go przemoc, jeszcze mniej zabijanie. Zachowuje się jednak w taki sposób, żeby absolutnie nikt się tego po nim nie spodziewał. Kiedy mówi, stara się mówić krótko i do rzeczy. Kiedy coś robi, stara się zrobić to raz, a porządnie. Wbrew pielęgnowanemu przez niego wizerunku siebie, jest człowiekiem nie zawsze rozważnym, ale zawsze rozmyślnym. Zawsze najpierw myśli i planuje, a dopiero później działa. Jeśli nie ma czasu, potrafi też planować bardzo szybko.
NAWYKI: bardzo dużo różnych używek dostępnych w różnych miejscach świata
NINDO: brak
HISTORIA:
Matka Kaonajimiego nazywa się Heiwa Zurui, urodziła się w Shigashi no Kibu w roku 352. Jej ojciec, Kitsune Zurui, był członkiem Yakuzy. Jej matka, Kyōki Zurui, zielarką. Miała starszą o 3 lata siostrę, Mijime. Od urodzenia nie przepadała za matką, sama nie wiedziała dlaczego. Miała szczęśliwe dzieciństwo. Jej ojciec z uwagi na swoją pracę nie miał problemów z zapewnieniem rodzinie dobrobytu. Ona sama, od wczesnego dzieciństwa chciała być członkiem Yakuzy, chociaż nie miała świadomości na czym tak właściwie ta praca polega. Właściwie, nikt oprócz dziadka Kao i jego współpracowników nie wiedział czym w zasadzie się zajmował. Wiadomo, że często przyjmował ważnych gości z którymi musiał rozmawiać o interesach, oraz że często musiał podróżować. Pomimo tego, że była oczkiem w głowie Kitsune, ten nie był w stanie poświęcać jej tyle czasu ile oboje by chcieli. Na całe szczęście, znaczną część tego czasu spędzała u nauczyciela, który uczył ją i parę innych osób w swoim domu. Nigdy nie miała problemów z nauką. Najwięcej problemów sprawiała jej siostra. Dla własnej rozrywki manipulowała małą żeby dostać to czego chce oraz zawierała z nią umowy, które albo finalnie nie były dla Heiwy korzystne, albo były tylko do czasu. Wtedy sprawiało jej to sporą przykrość, ale finalnie dzięki temu sama nauczyła się dostawać to czego chce. Jej matka, świadoma niechęci córki do siebie, odwzajemniała tę niechęć, ale też unikała kontaktów z nią kiedy było to możliwe. Jesienią 364 roku Kitsune zaczął spędzać w pracy więcej czasu niż zwykle. Nigdy nie mówił o pracy w domu, jednak było widać, że coś było na rzeczy. Był widocznie zestresowany i rozkojarzony. Kiedy mała próbowała go dopytać i pocieszyć, ten uśmiechnął się tylko. "Wszystko jest w porządku. Tak długo jak mamy siebie, wszystko będzie dobrze." Mijały miesiące, sytuacja nie poprawiała się. W pewnym stopniu nawet się pogorszyło. Przyszła zima. Heiwa wróciła do domu. Jej ojciec miał wrócić wcześniej, więc podekscytowana zaczęła go szukać. Weszła do kuchni. Nie mogła uwierzyć w to co zobaczyła. Kyōki klęczała przy stole, zupełnie spokojna, piła herbatę. Na przeciwko niej, leżał Kitsune, cały powykręcany w agonii. "Co się stało?!" - krzyknęła Heiwa ze łzami w oczach. "Twój ojciec był zdrajcą. Konkrencyjna szajka Yakuzy wystawiła za niego nagrodę. Niedługo przyjdzie tu ich przedstawiciel i mi ją wręczy." - powiedziała jej matka, wręcz nienaturalnie spokojnie. Heiwa najpierw rzuciła się na ojca, żeby upewnić się czy na pewno nie żyje. Nie ruszał się, nie miał pulsu. Z jego ust wyciekała piana. Wtedy też zobaczyła leżący obok niego kubek. Został otruty. Wybiegła z domu ze łzami w oczach. Nie mogła uwierzyć w to co się stało. Cały świat zaczął wirować. Nie wytrzymała - zwymiotowała. Chciała biec, uciekać... ale gdzie mogłaby pójść? Więc została. Poszła do swojego pokoju. Przedstawiciele Yakuzy istotnie przyszli i oddali matce wielką ilość pieniędzy. Zaczęły się lata przyjęć i rozpusty. Oprócz pogaźnej nagrody, matka Heiwy odziedziczyła też niemały majątek po swoim zmarłym mężu. Mijime nie przejęła się śmiercią ojca tak jak Heiwa, ale i tak ciężko było jej w to uwierzyć. Jednak kilka imprez, kilka dni picia później stwierdziła, że tak będzie najlepiej dla wszystkich. Po 3 latach rozpusty zaczęły kończyć się pieniądze. Heiwa pracowała jako młodsza księgowa w lokalnej filii gildii kupieckiej. Nadal pobierała nauki, ale sama je opłacała. Nie chciała nic dostawać od matki. Pracując w gildii, poznała kogoś. Shinrai Daiku, tak się nazywał, był młodym kupcem, mniej więcej w jej wieku. Zakochali się w sobie. Po roku znajomości Heiwie udało się dostać pozycję księgowej w filii Gildii w Sakai. Stamtąd pochodziła rodzina Shinrai, a on sam gdyby jej nie poznał, nie zostawałby tak długo w Shibashi no Kibu.
Shinrai Daiku, syn Kinben'a Daiku oraz Shinkō Akimichi. Kinben był drwalem w wiosce niedaleko Yakiniku. Jego ojciec oraz dziadkowie również. Shinkō, pomimo przynależności do rodu, nie była shinobi. Jej rodzice byli biedni, a co gorsza, gdy ta była młoda jej matka zachorowała, a leczenie było niezwykle drogie jak na ich budżet. Dlatego też już od młodego wieku musiała pracować na swoje utrzymanie. Jak można się spodziewać, wychowali go na niezwykle pracowitego człowieka. Handlem zaczął się zajmować już mając 12 lat. Rodzice byli oszczędni i choć starali się, żeby jemu nic nie brakowało, on jak najbardziej chciał być samodzielny. Dlatego też zaczynając handlu grzybami i owocami lasu które sam zbierał. Nie był jednak skupiony tylko na handlu. Fascynowali go shinobi, szczególnie ci z klanu Akimichi i ich ogromna siła. On sam, ku swemu rozczarowaniu, nie przejawiał żadnych specjalnych umiejętności klanowych. W zasadzie, nawet jego matka była w stanie wykonywać jedynie najprostrze techniki. Mimo to, w prawie każdej wolnej chwili trenował Taijutsu i swoją tężyznę. Jego majątek również rósł powoli, aż mając 16 lat postanowił zacząć handel alkoholem, który sam chciał wyrabiać. Nie myślał jednak lokalnie, a globalnie i uznał, że najprostszym sposobem będzie wybranie się do Shibashi no Kibu i dowiedzenie się co musi zrobić, jakie zezwolenia są mu potrzebne. Tam też poznał Heiwę i postanowił, że warto zostać tam dłużej. Po roku zakochani przenieśli się do jego lokalnych stron, a on mógł w końcu zacząć prawdziwy handel.
Po dwóch latach Heiwa zaszła w ciążę. Zanim euforia wizji z nowego dziecka zdążyła im minąć, zauważyli grupę nieprzyjaźnie wyglądających jegomościów, uzbrojonych po zęby, zbliżających się do ich wioski. Ludzie zaczęli zbierać broń oraz ludzi gotowych do obrony. Wszyscy mężczyźni, w tym ojciec Kao, wyszli przed wioskę razem z nadzorcą. "Witamy w naszej wiosce. Co was do nas sprowadza, Panowie?" - powiedział nadzorca. Brzmiało to jakby był pewien siebie, jednak wszyscy mieszkańcy świetnie wiedzieli, że trzęsie portkami najbardziej ze wszystkich. "Wasze kosztowności." - odpowiedział wprost najwyższy i najbardziej umięśniony z gromady i uśmiechnął się szeroko. Kiedy zrobił krok w przód, nadzorca zemdlał. Tłum wieśniaków, z okrzykiem bojowym ruszyło na szajkę. Ten który przemówił sam wykonał dwa zamachy i położył dwóch pierwszych który do niego podbiegli. Wszyscy nagle stanęli. "Nikt więcej nie musi zginąć. Po prostu oddajcie nam wszystko co macie... i wszystkie wasze kobiety, te młodsze, ładniejsze... Część z nich oddamy." - znowu uśmiechnął się paskudnie. Tłum nie odpowiedział, jednak bandyta usłyszał jakieś szamotaniny za sobą. Obrócił się. 3 z 5 jego ziomków leżało na ziemii w kałuży krwi. Niewątpliwie stało się do za sprawą zakapturzonego jegomościa z wielką kosą, który stał nad ich zwłokami. "No proszę" - powiedział bandyta - "Czyżby bohater zamierzał uratować tę wioskę?" - zaśmiał się. Jegomość odpowiedział spokojnie: "Nie. Jestem tu po ciebie." W tym momencie dryblas wybałuszył oczy, ale tylko na chwilę. Po niej otrząsnął się, złapał za miecz i razem z pozostałymi 2 zaczął otaczać oponenta. Skoczyli wszyscy na raz. Bardzo dobrze wytrenowany manewr, nie dali ofierze nawet chwili odstępu między atakami. Dlatego zakapturzony "bohater" rozpołowił ich wszystkich jednym ciosem kosy. Cała 6 leżała martwa. Kiedy przybysz skończył pieczętować zwłoki swojego celu, wieśniakom udało się ocucić nadzorcę. "Dziękujemy Ci, dziękujemy ci po stokroć! Możesz zostać u nas tak długo jak tylko zechcesz." Przybysz zgodził się, został również na dosyć długo. Na tyle długo, że zanim Kao przyszedł na świat, on i jego matka już byli zakochani. Czekali tylko na poród, aby Heiwa nie musiała podróżować brzemienna. Naturalnie, cała ta sytucja nie odpowiadała ojcowi Kao. Skonfrontował amatora swojej partnerki wielokrotnie, ten jednak jedynie bawił się z nim. Byli na zupełnie innym poziomie. Shinrai nie miał szans. Gdy młodzi zakochani wyruszyli w podróż, on obiecał sobie, że będzie silniejszy. Koniec z handlem - czas na trening. Następne 5 lat spędził na treningu, po czym został łowcą nagród. Był przekonany, że przybysz który uciekł z matką jego dziecka był łowcą nagród i wiedział, że musi być lepszy i sileniejszy, aby móc go zabić i odzyskać partnerkę.
Nie miał jednak racji. Hebi Chie nie był łowcą nagród. Był wosoko rankującym szpiegiem/zabójcą na zlecenie wioski Atsui. Zlecenie które właśnie wypełnił, zapewniało mu awans. Heiwa nie wyruszyła z nim z powodu jego majątku, nie wiedziała o nim, jednak gdy przybyli na miejsce, szybko ucieszyła się z powrotu do dobrobytu jaki znała z dzieciństwa. Kaonajimi również nie mógł narzekać. Początkowo dawał niepewność swojej matce, bo potrzebował bardzo dużo czasu żeby nauczyć się chodzić i mówić. Kiedy miał jednak 4 lata, wszystkie jej troski zniknęły gdy okazało się, że sam nauczył się czytać z książek i zwojów które były w domu, z niewielką pomocą matki która czytała mu na dobranoc. Dlatego też już w tak młodym wieku rodzice wynajęli mu wykładowcę, żeby go nauczał. Miał być administratorem, kupcem, zarządcą... przynajmniej zdaniem matki. Gdy młody miał 5 lat, jego ojciec zaczął go odwiedzać. Zaczął być łowcą nagród i kiedykolwiek znajdował się chociaż we względnym pobliżu wioski, zawsze go odwiedzał. Podczas odwiedzin, uczył syna walki na pięści. Mówił "synu, kiedykolwiek znajdziesz się w jakimś budynku, zawsze musisz mieć pewność, że jesteś w stanie pokonać każdego kto się w nim znajduje". Jego porażka nadal nie dawała mu spokoju. Wiedział jednak, że nadal jest o wiele za słaby i gdy tylko Kao ogarnął podstawy, ten nie trenował jego, a raczej trenowali wspólnie. Było to też względnie w młodym wieku dla Kao, bo kiedy ten miał 8 lat. Naturalnie mały nie trenował jedynie z ojcem, a sam, kiedykolwiek miał wolną chwilę. Matka małego widząc jego zafascynowanie walką przekonała Hebi, aby ten nauczył małego jak być shinobi. W wieku 10 lat, Kao przegonił swojego ojca. Nauczył się kontrolować swoją chakrę co dawało mu wielką przewagę. W wieku lat 12 zakończył nauki, jednak zamiast zaczynać nową pracę, wyruszył w podróż z ojcem, chcąc nauczyć się zawodu. Shinrai do tej pory nie umie opowiedzieć tej historii bez łez w oczach. W większości przypadków, Kaonajimi miał się nie mieszać, nie wchodzić w drogę i obserwować. W większości przypadków słuchał. Nie we wszystkich. Mimo to i pomimo ochrzanu jaki za to otrzymywał, zawsze udawały im się zlecenia. Po 3 latach praktyk, młody postanowił zacząć działać na własną rękę. Wrócił do matki, aby ją powiadomić. Gdy przybył do domu, wszędzie były torby podróżne. Matka zobaczyła go, ucieszyła się niesamowicie i przytuliła go. Wyprowadzała się, wracała do Shinrai no Kibu. Dostała tam lukratywną pozycję. Jej matka zmarła, ku jej zachwyceniu w niewyjaśnionych okolicznościach, a posiadłość stała pusta. Jej siostry nikt nie był w stanie odnaleźć, więc ona zyskała posiadłość. To jednak nie było powodem przeprowadzki. Heiwa była roztrzęsiona. Jak powiedziała, przez ostatni rok żyła w ciągłym strachu. Strachu przed Hebim. Miał on jedną zasadę - nikt nie może wejść do piwnicy, jeśli on nie pozwoli. Rok temu złamała zakaz. Znalazła niewyobrażalną liczbę zwłok. Okazało się, że Hebi nie był tylko wosoko rankującym szpiegiem na zleceniu wioski Atsui. Był również szpiegiem na zleceniu kultu Jashina, oraz pobożnym wyznawcą. Opowiedział jej o tym, gdy skonfrontowała go z pytaniami o ciała. Nie wydała go. Nie zamierzała go wydać. Ale nie czuła się już przy nim bezpiecznie i nie chciała z nim mieszkać. Kaonajimi pomógł matce w przeprowadzce. Właściwie, sam nie wiedział gdzie się wybrać, więc dlaczego nie tam? Po przybyciu, zaczął szukać zleceń. Nie były to zlecenia których się spodziewał. Odnaleźć zagubioną osobę. Zebrać dług. Przekonać jedną stronę konfliktu, że to ta druga ma rację. W większości przypadków, zlecenia z walką, ale nigdy z zabijaniem. Akurat ten fakt nieco podnosił go na duchu, ale inny już nie - zapłata. Zlecenia były proste, ale niezbyt opłacalne. W wiosce nie było na tyle dużych zagrożeń, aby on mógł sobie z nimi poradzić, a jednocześnie żeby ktoś chciał słono zapłacić za pozbycie się ich. Nawet żadnego ściągnięcia poszukiwanej, niebezpiecznej osoby. Po roku takiej, jak to nazwał, "bezczynności" postanowił wyruszyć do innej wioski szukając zleceń. Dość szybko zorientował się, że jest to znacznie lepszy sposób na znalezienie ich. Kogoś zaatakował niedźwiedź? Nie ma problemu, ale płać. Kogoś zaatakowali bandyci? Już nie, ale płać. W 2 miesiące zarobił więcej niż przez ostatni rok. Nabrał też krzepy i doświadczenia, którego nie był w stanie zebrać mając taśmę ochronną w postaci ojca. Jego podróże zaprowadziły go do wioski Sakai.
Sam był zaskoczony tym, że nigdy wcześniej w niej nie był. Żyło tu w końcu tak wielu z jego kuzynów. Dodatkowo, był zachwycony dostępem do usług. Rozmiarem osady. Po zebraniu doświadczenia, na pewno będzie w stanie znaleźć tu jakąś robotę, prawda? Okazało się, że niekoniecznie. Spędził w Sakai 3 miesiące, szukając odpowiedniego zlecenia. Nie chciał eskortować wieśniaków. Nie chciał być ochroniarzem przy interesach. Chciał w końcu być prawdziwym łowcą nagród. Dlatego też 3 miesiące spędził w gospodzie. Pytał, szukał, nic - tak więc pił, palił, bawił się. Nigdzie mu się nie spieszyło. Było tak jednak do czasu. W końcu, szczęśliwym trafem, zaczepił go zakapturzony nieznajomy. Miał dla niego zlecenie. Potrzebował jednego z lokalnych rabusiów, opisał go dokładnie. Był tylko jeden warunek - ma go mieć dostarczonego żywego. Podekscytowany młodzian już miał się zgodzić, kiedy ugryzł się w język. Uspokoił się i zaczął pytać, przede wszystkim o kwotę. Była zadawalająca. Nadal jednak coś nie dawało mu spokoju. Chciał zobaczyć twarz swojego zleceniodawcy. Kiedy jednak się to stało, prawie zaczął tego żałować. Jego oczy były bez źrenic, białka były czarne. Nawet na twarzy miał szwy. Członek klanu Kakuzu i to taki niezbyt urodziwy. Ewidentnie wiele już przeżył. Jego ciekawość została jednak zaspokojona, więc w końcu zrobił to co i tak chciał zrobić od razu i przyjął zlecenie.
Na początku, potrzebował sprzętu. Kupił rękawicę z pazurami oraz długi łańcuch. Część owinął sobie dookoła przedramienia, resztę przywiązał przy pasie. Kupił też nieco medykamentów. Miał nadzieję, że nie będzie ich musiał używać na sobie, ale swój cel ma przyprawdzić żywy, a nie zamierzał spartolić swojego pierwszego "prawdziwego" zlecenia. Zaczął chodzić po mniej reputowanych rejonach osady. Potrzebował informacji. Żeby ją zdobyć, musiał wydać jeszcze trochę. Szemrane typy zadziwiająco szybko zaczynają ufać tym, którzy są gotowi zarzyć z nimi nielegalne substancje. Po tygodniu wiedział już dokładnie gdzie musi się udać. Przybył pod obóz. Wiedział, że w szajce jest 5 do 7 osób. W zasadzie, władze wioski nie przejmowały się zbytnio ich działalnością. Nie napadali oni raczej na nikogo, a raczej parali się alchemią i preparowaniem rozmaitych środków psychoaktywnych. Nie było to oczywiście mile widziane, ale nie było też uznane za szkodliwe do tego stopnia, żeby wydawać cenne zasoby na odnalezienie i weliminowanie ich. Dlatego też zlecenie było tylko na jednego. Na szefa. Nie zajmował się produkcją. Nie zajmował się obrotem towarów. Zajmował się natomiast zbieraniem i liczeniem zysków oraz ochroną bandy. Nie był bowiem zwykłym rzezimieszkiem. Był nukeninem. Niegdyś, był dumnym shinobi na zlecenie Sarai. Jego jutsu katonu było uznawane za niedoścignione. Kiedy jednak stracił wszystkie palce lewej ręki, przestał być uznawany za przydatnego. Nie potrzebował dużo czasu na to, żeby zacząć zajmować się szemranymi interesami. Nawet bez katonu, nadal był w końcu znacznie sprawniejszy w walce niż jakikolwiek zwykły człowiek. Kao miał tego pełną świadomość. Wiedział jednak, że tylko on jest tam prawdziwym zagrożeniem. Postanowił wybadać grunt. Założył obóz niedaleko i spędzał tam noce, a dni spędzał na wysłuchiwaniu i obserwowaniu. Gdy mniej więcej poznał grafik mieszkańców, wybrał krótki moment kiedy w obozowisku będzie tylko przywódca. Budynek w którym żyli był drewniany, z nierówno powbijanych desek. W środku mieli kilka dywanów i bardzo dużo alkoholu najróżniejszej maści. "Co jest, niemożliwe że już..." - zdążył powiedzieć, aż zobaczył intruza. "Kim ty do cholery jesteś?" Kao uśmiechnął się paskudnie. "To nieistotne. Ważniejsze czy jestem w stanie cię pokonać, czyż nie?" Zdezorientowany shinobi rzucił po swój miecz, który wisiał na stojaku niedaleko. Nie zdążył. Kao doskoczył do niego i zwalił go z nóg. Podszedł do leżącego, złapał go za głowę i rąbnął nią o ziemię. Nie mogło pójść lepiej. Było aż za łatwo. Szybko związał swój cel i wyniósł z chatki. Zgodnie z jego przewidywaniami, tamci nadal nie wrócili. Nie musiał zbierać swojego obozu, w zasadzie zrobił go jedynie z tego co znalazł już miejscu. Powiedział sobie, że to ostatni raz, potrzebny mu namiot.
Gdy wrócił do swojego zleceniodawcy, w umówione miejsce, ten uśmiechnął się szeroko. Sprawdził czy delikwent nadal żyje - żył. Nie przerywając uśmiechu, wyciągnął ustaloną kwotę i powiedział: "Mam wrażenie, że to początek naprawdę dobrej znajomości." Istotnie tak było. następne 5 lat Kaonajimi spędził na wykonywaniu zleceń dla członków szczepu Kakuzu. Bardzo szybko też przeniósł się z Yakiniku do Itojin. Truposze płacili bardzo dobrze. Dodatkowym plusem był fakt, iż z nautry chcieli aby dostarczyć im ludzi żywych. Zwiększało to niekiedy poziom trudności zlecenia, ale dzięki temu Kao wiedział dokładnie, że jest łowcą nagród, a nie mordercą do wynajęcia. Mijały lata i Kao wzbogacił się wystarczająco, aby móc kupić sobie posiadłość w wiosce. Zaczął się zastanawiać co dalej. Wiele razy podczas misji było ciężko. Wiele razy ledwo uciekł z życiem. Gdyby był Kakuzu, nie miałby takiego problemu. Zaczął działać. Pytać, prosić... Nie było to jednak takie proste. Oczywiście, zdobył już sobie szacunek i przychylność członków wioski, jednak to było co innego. Po miesiącu, w końcu udało mu się dostać do kogoś, kto byłby w stanie zaaranżować coś takiego. Nie było to jednak aż takie proste. "Mogę przekonać radę, tak... ale najpierw, mi też przydałaby się twoja pomoc. Jest pewien człowiek, którym mógłbyś, jak to się mówi, "zająć się." Wyciągnął na stół pergamin z podobizną i nazwiskiem. Hebie Chie. Kao wytrzeszczył oczy. "Czyżbyś go znał?" - zapytał Kakuzu. "Tak, ale... to znaczy... nie o to chodzi. On jest wyznawcą Jashina, w jaki sposób mam go zabić?" Tym razem, to Kakuzu wytrzeszczył oczy. "Wiesz o tym? Ciekawe, ciekawe... ale ostatecznie nieważne. Nie wiem ile wiesz o nim ani o wyznawcach Jashina. Wiec jednak, że nie każdy z nich jest nieśmiertelny. On nie jest." Uśmiechnął się. Kao jednak się nie uśmiechał. Właściwie, nie czuł specjalnie sympatii do człowieka który przez długi czas był jego przyszywanym ojcem. Mimo to, antypatii w zasadzie też nie. Wiedział jednak jedno - to bardzo potężny wojownik. Bardzo niebezpieczny. Nieraz słyszał historię o tym jak przybył obronić tamtą wioskę. Sam nieco widział go w akcji. To niewątpliwie najtrudniejsze zlecenie w jego życiu. "Gdzie go znajdę?" - zapytał w końcu.
Chie, fortunnie, nie przebywał teraz w Atsui. Właściwie, był w samym Itojin. Jednak nikt nie wiedział gdzie dokładnie. To był najmniejszy problem. Po paru dniach balowania, Kao już wiedział. Odnalazł "dom", jeśli można było to tak nazwać. Ruina stała na uboczu wioski. Nikt jej nie odwiedzał. Niektórzy mówili, że jest nawiedzona, choć reszta mieszkańców ich wyśmiewała. Nie zamierzał pukać. Wywarzył drzwi kopniakiem. "Witamy w Itojin, pańska przepustka się skończyła!" - krzyknął gdy tylko znalazł się wewnątrz. W zasadzie nie wiedział dlaczego to zrobił. Chyba chciał sobie dodać otuchy. Usłyszał kroki. Zamaskowana postać z kosą. "Kao? Nie spodziewałem się ciebie tu spotkać. Co cię do mnie sprowadza?" Powiedział ze swoim normalnym, zimnym spokojem. "Chyba się domyślasz." Hebie zaśmiał się sucho. "W jaki sposób zamierzasz to zrobić, skoro nawet nie umiesz tego powiedzieć?" "Szybko." Po tych słowach od razu ruszył do ataku. Kosa z niewiarygodną szybkością poleciała w jego stronę z lewej strony, po ukosie. Uskoczył i sprzedał oponentowi szybki prosty prawą pięścią. Ojczym poleciał w stronę ściany, ale szybko się podniósł, jakby zupełnie nic się nie stało. Nie puścił kosy. Tym razem to on zaatakował. Szybkie wertykalne cięcie. Blok ręką chronioną łańcuchem. Siła uderzenia wraz z siłą Kaonajimiego złamała pierwsze ostrze kosy. Zostały 2. Kopniak z prostej nogi. Jashinista wbił się w ścianę, jednak po chwili znów wydawało się, że zupełnie nic mu nie jest. Zaszarżował, wykonał zamach. Kolejny blok, tym razem kosa rozpłatała pazur z rękawicy, ale też kolejne ostrze kosy się rozpadło. Kao wykonał cios głową i zamachnął się pięścią, przeniwnik odskoczył unikając ciosu i natychmiast przygotował się do ataku. Kolejna szarża, zamarkował cios od lewej, obrócił się, zaatakował z prawej ukosie. Nie zdążył. Nieprzyjemne spotkanie jego szczęki z pięścią Kao przeniosło go częściowo na drugie miejsce mieszkania. Tym razem jednak nie utrzymał kosy. Ta była wbita w obojczyk Kao. Jego płaszcz częściowo stracił rękaw. Z grymasem na twarzy wyjął kosę. Trysnęła krew. Szybko oderwał naderwany rękaw i zatamował krwawienie. Nadal miał przy sobie trochę bandaży. Wściekły połamał kosę na kawałki. Gdy skończył, jego przeciwnik nadal nie był w stanie wydostać z podłogi drugiego piętra. Wbił się w taki sposób, że zupełnie go to unieruchomiło. Kao wszedł na drugie piętro. Wyciągnął łańcuch. Obwiązał go całego, częściowo go podnosząc. Wyciągnął go w końcu, częściowo urywając mu dłonie. Gdy przybył do zleceniodawcy, dłonie Jashinisty były już w zupełnym porządku. Kao jednak nie czuł się najlepiej. Kiedy wszedł do budynku, zakręciło mu się w głowie. Stracił przytomność.
Kaonajimi zaczął powoli otwierać oczy. Leżał w łóżku. Nie miał pojęcia jak się tu znalazł, ani co się stało. Usłyszał poruszenie w innej części pomieszczenia. "W końcu się obudziłeś. Jak się czujesz?" Był to jego ostatni zleceniodawca. Wydawał się zaskakująco zadowolony z siebie. "Właściwie... czuję się okropnie, co się stało?" - odpowiedział Kaonajimi. "Kosa twojego przeciwnika była zatruta. Doprawdy, paskudna trucizna. Rozeszła się po twoim organizmie jak pożar. Szybko zajęła wiele organów i zabiła je. Musieliśmy się bardzo spieszyć z twoją przemianą, przyspieszyć ją, dlatego doszło do do ciebie do swoistej atropii mięśni, prawdopodobnie dlatego tak fatalnie się czujesz... ale żyjesz. Nie wiedzieliśmy czy się to uda. Może nie wiesz, ale byłeś nieprzytomny miesiąc." Kaonajimi spojrzał na swoje ręce dokładniej. Istotnie, zauważył charakterystyczne szwy. Jego skóra stała się niezwykle blada - jak dowiedział się później, był to jeden z efektów ubocznych trucizny. Wstał, zaczął szukać lustra. Jego oczy były całe czerwone, ale tatuaż podobał mu się jeszcze bardziej teraz, gdy ma bladą skórę. Jego zarostu też najwidoczniej nie ruszali. Jest jednak znacznie mniejszy. Nie zarost, ale on sam, jego potężne mięśnie są znacznie mniej imponujące. Nie był taki drobny już od lat. Złapał swój płaszcz, oderwał drugi rękaw i założył to co pozostało. Wiedział dokładnie czego mu teraz potrzeba - kolejnego zlecenia.

WIEDZA

Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

Ukryty tekst

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): płaszcz, łańcuch (0,5m), rękawice (jedna z blaszką, jedna bez)

Ukryty tekst

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 35#p157135
PH: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 36#p157136
MISJE (dla klanu / inne):
D -
C -
B -
A -
S -
WYPRAWY:
C -
B -
A -
S -
EVENTY:
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Ukryty tekst

No i git. Akcept, miłej gry.

Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Kaonajimi

Kaonajimi

Re: Kaonajimi Inuzuka

Re: Kaonajimi

Re: Kaonajimi [Gotowe]

Re: Kaonajimi [Gotowe]

Re: Kaonajimi [Gotowe]