Shinobi War PBF Naruto

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Sora
NAZWISKO: Ao
KLAN: -
PRZYNALEŻNOŚĆ: Teiz
WIEK [DATA URODZENIA]: 19 lat [01.03.369 r.]
PŁEĆ: Kobieta
WZROST | WAGA: 162 cm | 56 kg
RANGA: Samuraj

APARYCJA[/center]
WYGLĄD:
Sora to dziewczyna jakich pełno na Teiz. Na pierwszy rzut oka nie wyróżnia się niczym szczególnym spośród swoich rówieśniczek. Nie posiada idealnej sylwetki, porcelanowej twarzy czy łabędziej szyi. Każdy centymetr jej ciała wręcz krzyczy "przeciętna", a mimo tego jej uroda zwróciła na siebie uwagę jednego mężczyzny. Do tej pory nie wie czy to za sprawą jej jasnej karnacji, której na całe szczęście nie zdobi wiele niedoskonałości czy też może dzięki jej niewielkiemu wzrostowi. Ukochany często wspominał, że lubi jej włosy, których w przeciwieństwie do większości dziewczyn nie starała się przesadnie prostować. Delikatne fale i loki są związane z nią od dziecka i choć dla wielu kobiet hołdujących tradycji są one, lekko mówiąc, niechlujne, o tyle dla niej samej obecnie są powodem do dumy. Brązowe włosy sięgają do bioder i o ile kiedyś były rozpuszczone, o tyle teraz zmuszona jest je wiązać przy końcu aby nie przeszkadzały jej zbytnio podczas codziennych aktywności. Sora zmieniła się od momentu śmierci swojego ukochanego, ale pewne cechy wyglądu pozostały nienaruszone. Naturalnie cienkie brwi i wydatne usta, a także niewielki nos pozostały niezmienione. To samo tyczy się jej oczu, które tak często wpatrywały się w Reigena. Dwa, czerwone rubiny były tym, co odstawało do wyglądu tradycyjnej szarej myszki. Nietypowy kolor oczu odziedziczyła po ojcu i choć w jego przypadku taka barwa dodawała zbójeckiego wyglądu, to w przypadku Sory sprawiały, że wyglądała uroczo. Jej twarz pozbawiona jest jakiegokolwiek makijażu czy zdobień poza drobnymi, złotymi kolczykami.

Jeśli zaś chodzi o jej sylwetkę, to widać, że przeżywa swoją pierwszą młodość. Delikatnie zaokrąglona tam, gdzie zaokrąglona być powinna i choć nie posiada idealnych proporcji, to nadal nie ma na co narzekać. Nogi równe, niekoślawe, a garb nieistniejący. Jedynym aspektem, który nie jest u niej naturalny jest tatuaż smoka znajdujący się na prawej części jej ciała. Zaczyna się mniej więcej od połowy pleców, ciągnie się aż do prawego ramienia skąd przechodzi dalej na rękę i prawą część klatki piersiowej. Głowa smoka kończy się zaraz przy mostku Sory, a ogon stworzenia zawija się dookoła jej ręki ostatecznie spoczywając zaraz nad jej łokciem. To właśnie ten malunek mistycznego stworzenia w połączeniu z profesją Sory sprawia, że jest zakałą wszelkich gospodyń domowych, które ubzdurały sobie, że jej przeznaczeniem jest wychowywanie dzieci. Może kiedyś tak było, ale teraz dziewczyna dąży do innego celu.
UBIÓR: Wizualizacja stroju Tradycyjnie kobieta powinna dbać o swój wygląd, prezentować się nienagannie, a przede wszystkim przyzwoicie. Strój winien ukazywać przede wszystkim skromność i schludność posiadaczki, z czym oczywiście Sora się zgadzała. Problem polegał jednak na tym, że takie myślenie ma zastosowanie jedynie do codziennych, domowych sytuacji, a Ao aspirowała do innej roli. Jako młoda wojowniczka szybko zorientowała się, że dobre odzienie to podstawa płynnych ruchów. Właśnie dlatego Sora zdecydowała się na lekko zmodyfikowane kimono. Jej codzienna szata sięga łydek właścicielki i posiada rozpierdak na lewej stronie, aby nie krępowała ruchów. Już samo to może wywołać krzywe spojrzenie u nieco bardziej konserwatywnych mieszkańców Teiz. Sora nie jest jednak ekshibicjonistką i aby nie pokazywać zbyt wiele zakłada czerwone zdobione obi. Długie rękawy "kimona" są traktowane inaczej w zależności od tego, którą rękę oplatają. Jeśli chodzi o prawicę Sory, to rękaw jest luźny i pozostawiony samemu sobie. Inaczej ma się sprawa na lewej ręce gdzie jest on wciśnięty w skórzany karwasz z prostego powodu - aby nie zawadzał podczas dzierżenia broni.
ZNAKI SZCZEGÓLNE:

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
Sora była wychowywana na posłuszną panią domu, więc jej głównym przymiotem jest ogłada. Dziewczyna niemal zawsze stara się sprawiać wrażenie poukładanej i normalnej. Stoicki spokój jest jej niewątpliwym kompanem, jednak nie oznacza to, że Ao jest flegmatyczna. Od swojego narzeczonego nauczyła się, że życiem należy się cieszyć i trzeba się do niego uśmiechać. I choć z wierzchu wydaje się, że Sora faktycznie jest niezahwianą optymistką, to w środku walczy ze swoimi problemami. Pozorne szczęście i beztroskie podejście do życia maskuje jej ból po utracie ukochanego, który nadal tkwi w jej sercu. Tak jak on trzyma fasadę szczęścią po to, aby pomóc innym. Wychodzi tutaj na wierzch jej bezinteresowność i chęć pomagania innym. Nie wolno jednak zapominać, że Sora wychowana została w samurajskim kraju, więc potrafi być równie cięta co miła. Nienawidzi kiedy ktoś krzywdzi niewinnych i bezbronnych, a w szczególności jeśli ta krzywda dotyka jej najbliższych. Oddana jest nie tylko rodzinie, ale i własnemu krajowi, a śmierć Reigena jeszcze bardziej umocniła jej patriotyzm. Dziewczyna jest osobą ambitną oraz skorą do nauki, więc nie stroni od ciężkich treningów czy okazji do nabycia nowych umiejętności. Pomimo tradycyjnego wychowania nie zamyka się na spojrzenie ludzi z zewnątrz i z optymizmem podchodzi do nowych rozwiązań czy zachowań. Życie nauczyło ją, że musi być twarda nie tylko dla siebie, ale i dla innych i tego właśnie się trzyma.

HISTORIA:
Kolejny spokojny dzień mijał mi na typowych, domowych obowiązkach związanych z posiadłością rodziny Sageki, kiedy to w moje pole widzenia wkradł się nikt inny jak Reigen. Mój narzeczony z niezwykłym zaangażowaniem i entuzjazmem pomagał swojemu młodszemu bratu w trenowaniu kenjutsu. Z każdym kolejnym błędem młodszy z braci przepraszał starszego, co ten z kolei zbywał radosnym śmiechem mówiąc, że nic wielkiego się nie stało. To była jedna z wielu typowych scen rozgrywających się w posiadłości podczas powrotu Reigena do domu. Rodzeństwo traktowało trening kenjutsu jako okazję do zacieśnienia swych więzi i faktycznie się im to udawało.

Okoliczności otaczające Sorę i rodzinę Sageki były dość nietypowe. Sora została zaręczona z najstarszym synem rodu Sageki już w młodości i w zasadzie dorastała u jego boku. Oczywiście nie mogła się przeprowadzić do rezydencji swojego przyszłego męża aż do dnia ślubu, ale życie jak zwykle skrywało niemałe zwroty sytuacji. Śmierć Ruki, teściowej Sory, przyniosła ze sobą duża zmianę. Pomimo dość młodego wieku, w końcu Sora miała tylko trzynaście lat, dziewczyna była zmuszona przeprowadzić się do posiadłości rodu Sageki o wiele wcześniej niż planowała. Pomysł, który normalnie byłby powodem do plotek w tej sytuacji nie wydawał się tak dziwny. W końcu rodzina jej narzeczonego składała się w całości z mężczyzn, a by sprawnie opiekować się domem potrzebowali kobiecej ręki. Możliwe nawet, że mężczyźni poradziliby sobie z tym samym, ale mieli własne problemy. Młodszy brat Reigena był zbyt młody, żeby wziąć sprawy w swoje ręce, a sam Reigen piął się po szczeblach samurajskiej kariery, żeby dorównać swojemu ojcu. Sprawa byłaby o wiele prostsza gdyby Shinjurou, ojciec Reigena, ponownie się ożenił, ale jego miłość do zmarłej żony była zbyt wielka, a jej strata bardzo go dotknęła. Szczególnie to ostatnie stało się dla Sory widoczne jak na dłoni zaraz po wprowadzeniu się do jej nowego domu.

Rozumiałam żal Shinjuro. Sama myśl o stracie Reigena była dla mnie nie do zniesienia. Reigen za parę lat mógł stać się jednym z bardziej utalentowanych samurajów na wyspie, co oznaczało więcej obowiązków i starć, a to z kolei wiązało się z niespodziewaną śmiercią. Nie mogłam o tym nawet zbyt długo myśleć, więc jak wielki musiał być żal mojego teścia?

Kiedy głowa rodziny Sageki wycofała się z codziennego życia i schroniła we własnym pokoju wspomagając się alkoholem w przeżyciu kolejnego ranka, wszelkie obowiązki spadły na barki Reigena. Podtrzymanie rodzinnego dziedzictwa, rozwijanie swoich umiejętności, wyścig po rangę Shoguna i bycie pseudo-ojcem dla swojego młodszego brata naprawdę wycieńczały Reigena. Jednakże pomimo tego wszystkiego spoglądał on w przyszłość z wielkim optymizmem i nadzieją. Nawet gdy wszystko było przeciwko niemu, gdy miał prawo czuć się rozczarowany, zły czy zirytowany jak wtedy, gdy Shinjuro nie dał błogosławieństwa do ożenku w dzień szesnastych urodzin Sory pomimo wcześniejszych obietnic albo gdy w swoim pijackim szale ojciec wylewał swoje żale na Reigena, on nadal się uśmiechał, trzymał głowę wysoko i szedł do przodu. Sora tymczasem zmierzała u jego boku starając się pomóc mu jak tylko mogła.
~~~ Niedługo po mianowaniu na rangę Shoguna Reigen wrócił do domu po raz pierwszy od miesięcy. Przekroczył próg rezydencji z widoczną dumą i nadzieją. Może ojciec wreszcie doceni moje starania. - rzekł do Sory niosąc pod pachą swojego młodszego brata, którego przywitał i zgarnął z ogródka. Nie zwlekając ani chwili udał się do pokoju Shinjuro. Reigen żywił nadzieję na to, że jego nowe osiągnięcie przywróci ojca do aktywniejszego życia, jakimś cudem zawróci go z samodestrukcyjnej ścieżki i sprawi, że znowu będzie uczestniczył w życiu swoich synów. Nie mógł się bardziej mylić. Myślisz, że to cokolwiek zmienia? - młodszy brat Reigena spytał szeptem Sory. Trzeba mieć nadzieję, Senjuro. - odpowiedziała dziewczyna, kładąc swoją dłoń na plecach dzieciaka. Chłopczyk chciał tylko jednego - aby jego rozpijaczony ojciec na powrót stał się kochającym rodzicem. Sora pragnęła tego samego, ale podejrzewała, że dzisiejsza rozmowa pomiędzy jej narzeczonym a teściem niczego nie zmieni. Shinjuro był zbyt pijany i uzależniony od alkoholu aby w ciągu jednego wieczora otworzył oczy. Czekanie pod drzwiami niczego by jednak nie zmieniło, więc Ao odprowadziła młodego panicza rodu Sageki do jego pokoju. Było juz zbyt późno, żeby dzieci zamartwiały się takimi sprawami. I tak nie dowiedzą się niczego dopóki Reigen nie wróci.

To co wydarzyło się tego wieczora pomiędzy Reigenem, a Shinjuro było do przewidzenia. Ojciec nawet się nie uśmiechnął na wieść o osiągnięciu swojego syna. Nie przejawiał nawet najmniejszej dumy z tego, że Reigen piastował stanowisko Shoguna. Skoro dla mnie samej był to niemały cios, to mogłam sobie tylko wyobrażać jak bardzo ucierpiało serce mojego narzeczonego. Brak uznania, którego pragnął od własnego ojca musiało go zniszczyć chociaż i tak spodziewał się takiego przebiegu spraw. Spotkałam go później przy rodzinnym ołtarzu podczas oddawania hołdu przodkom. Opowiadał o swoim osiągnięciu zmarłej matce. Jestem pewna, że gdyby tylko Ruka żyła rozpierałaby ją duma na wieść o poczynaniach Reigena. Ruka była wspaniała kobietą. Kimś kto mi imponował i kogo obrałam sobie za wzorzec żony i matki. Fakt, że nie nie mogła doświadczyć żadnego z sukcesów swoich synów ściskało mi serce.

Wieczorna kolacja nie odbiegała od normy. Reigen jak zwykle zachowywał się tak, jakby niechęć jego ojca w ogóle nie miała na niego wpływu. Mówił tak żywo jak zawsze, komplementował umiejętności gotowania Sory, a także doceniał pomoc młodszego brata w przygotowaniu kolacji. To był kolejny obrazek pełen radości i wsparcia, który zawsze kojarzył się z pobytem Reigena w domu. Po podaniu kolacji dla Shinjuro i przed tym jak młody Senjuro poszedł odebrać naczynia od ojca, Sora poinformowała młodszego z braci, że być może dobrym pomysłem byłoby aby udał się dzisiaj wcześniej spać. Dla młodszego z braci Sageki czas spędzony z Reigenem był bezcenny, ale doskonale rozumiał, że również Sora chciała pobyć przez chwilę sam na sam ze swoim narzeczonym. Tym razem jednak kobieta miała ku temu inny powód, niż Senjuro mógł podejrzewać. Kiedy młodszy z braci poszedł posprzątać po ojcu, starszy udał się do swojego pokoju, ukradkiem zabierając wcześniej butelkę sakę.

Stojąc pod drzwiami sypialni Reigena Sora nie słyszała żadnego dźwięku dochodzacego z wewnątrz. Jedynym faktem wskazującym na tym, że ktoś mógł przesiadywać w środku było przytłumione światło świec. Kochanie... - rzekła dziewczyna wyczekując odpowiedzi. Pomimo tego, że jeszcze nie byli małżeństwem od jakiegoś czasu zachowywali się już jak jedno, tym bardziej, że Reigen niedługo miał kończyć dwadzieścia jeden lat i sam decydować o swoim losie Wchodzę. - zadeklarowała, powoli przesuwając drzwi i stawiając krok w kierunku wnętrza pokoju. Przed Sorą znajdował się pochylony nad niewielkim stolikiem mężczyzna ubrany w kimono. Przed nim stała niewielka butelka sake, która nosiła na sobie ślady użytkowania. Podtrzymując rękaw swojego kimona Sora sięgnęła ręką po butelkę nalewając swojemu narzeczonemu kolejny kieliszek, który natychmiast wyspił. Nastroj Reigena był neutralny, aż nazbyt widoczny kontrast w stosunku do tego co przejawiał podczas kolacji. Optymistyczna, energiczna osobowość Reigena była niczym więcej jak fasadą mającą służyć nie tylko jemu, ale także jego młodszemu bratu i każdemu kto na niego spojrzał. Sora była tego dosoknale świadoma, co Reigen wiedział. Wiela razy powtarzała mu, że gdy są sami może opuścić swoja gardę i znaleźć w niej powiernika, ale nawet pomimo tych zapewnień wydawało się to niemożliwe. Zupełnie tak jakby najstarszy syn rodu Sageki był zaprogramowany na okreslone zachowanie.

Pomiędzy nami trwała nadal niekomfortowa cisza pomimo tego, że nalewałam ukochanemu kolejną czarkę sake. Chciałam, żeby się przede mną otworzył, ale nie było to możliwe bez delikatnego bycia wścibskim. Musiałam sprawić, żeby się rozluźnił i poczuł się bezpiecznie. Wstałam do drzwi prowadzących do ogrodu i otworzyłam je na oścież pozwalając zimnemu, wieczornemu powietrzu wpaść do pokoju. Zawołałam Reigena do siebie, usiedliśmy, a on połlożył głowę na moich udach. Trwaliśmy tak przez chwilę w ciszy, aż w końcu z jego ust wydobyło się ciche westchnięcie. Wiedziałam, że odrzucenie Shinjuro musiało na niego mocno wplynąć, ale nie zdawałam sobie sprawy, że aż do tego stopnia. Pochyliłam się nad nim, szepcząc mu do ucha słowa otuchy. Właśnie w takich chwilach zdawałam sobie sprawę z tego, że być może nasze małżeństwo było zaaranżowane, ale miłość pomiędzy nami była prawdziwa. Patrzyłam jak jego oczy powoli się szklą, a wylatują z nich pierwsze łzy. Byłam przy nim, byłam dla niego. Wiedziałam, że jeśli on musi wziąć na swoje barki odpowiedzialność za rodzinę i swój kraj, to moją rolą jest wzięcie do siebie jego emocjonalego bagażu i po prostu być przy nim.
~~~ Moment nadejścia strasznej wiadomości, czuwanie przy zwłokach, a wreszcie pogrzeb. Wszystko stało się tak szybko, że Sora odnosiła wrażenie jakoby zlało się w jedną, niewyraźną całośc. Młodza dziewczyna czuła się tak jakby wieści o śmierci Reigena dotarły do niej woczraj. Emocjonalny ciężar był cały czas świeży. Każdy radził sobie z tą tragedią w inny sposób. Shinjuro pił o wiele więcej niż zazwyczaj i był jeszcze bardziej skłonny do słownych utarczek z każdym, kto tylko do niego podszedł. W międzyczasie Senjuro starał się jakoś trzymać w garści, a na dodatek chciał być wsparciem dla Sory. Jednakże pomimo jego najszczerszych starań nigdy mu się to nie udawało, bo zawsze zalewał się łzami. Strata Reigena zadała potężny cios posiadłości Sageki.

Jakiś czas po pogrzebie słyszałam kłótnię Shinjuro z nieznajomym przybyszem. Moja ciekawość mówiła mi, żeby zobaczyć o co chodzi, jednak nie byłam wstanie ruszyć się z miejsca. Zwyczajnie nie byłam do tego zdolna psychicznie. Z tego jednak co mi się usłyszeć, nieznajomy znał mojego ukochanego. Prawdopodobnie przyszedł złożyć swoje kondolencje. W zasadzie wielu ludzi to zrobiło. Wszyscy wyżsi rangą samurajowie, a nawet zwykli wojownicy, którzy go znali, przychodzili do naszej rezydencji chcąc oddać mu cześć. Razem z Senjuro byliśmy zaszczyceni ich obecnością i jednocześnie zdziwieni tym na jak wiele istnień miał wpływ Reigen. Zamiast pozwolić się postawić na nogi tym wszystkim życzliwym ludziom wolałam topić się we własnym smutku i żalu. Wiedziałam, że nawet ich obecność nie zapełni pustki po moim narzeczonym. W końcu zdałam sobie jednak sprawę, że Reigen nie chciałby abym siedziała zamknięta w pokoju jak jego ojciec. Musiałam stanąc na nogi i znowu zacząć żyć.
~~~ Zbliżał sie wieczór, goście dawno już opuścili rezydencję, a Sora przesiadywała właśnie w ogrodzie - miejscu, z którym wiązała wiele przyjemnych wspomnień. Powietrze dookoła niej było spokojne i ciepłe na tyle, że wydawało jej się jakby Reigen stał obok niej. Czuła się jednocześnie odprężona i niespokojna. Jej serce chciało czuć coś, czego czuć już nie mogło. Samotna łza spłynęła po policzku dziewczyny kiedy jej oczy napotkały tańczace na niebie robaczki świętojańskie. Tak myślałem, że Cię tu znajdę. - zza pleców Sory wydobywał się gruby, męski głos, który wyrwał ją z zamyślenia. Jaki ojciec taki syn i tak samo jak Reigen zawsze zdołał się zakraść do Sory, tak samo Shinjuro nie miał z tym najmniejszych problemów. Sora przywitała go cicho, po czym znowu wróciła do oglądania robaczków. Shinjuro zbliżył się do dziewczyny i usiadł obok niej. Przepraszam... Jeśli nie odszedłbym ze służby, to Reigen może... - zaczął mówić, jednak słowa utknęły w jego krtani. W tym momencie uderzył go fakt, że Reigen już nigdy nie wróci do domu. Znowu, tak samo jak przy śmierci Ruki, zaczął się za wszystko winić. Sora nie myśląc zbyt wiele po prostu położyła rękę na jego ramieniu i pokręciła przecząco głową. Proszę... Nie. Nie obwiniaj się za jego śmierć. - rzekła do swojego teścia troskliwym tonem. Między dwójką zapadła cisza, która przerywana była sporadycznym ciągnięciem nosa towarzyszącycm cichemu płaczowi. Powinienem był pozwolić się wam ożenić. - w końcu wymamrotał. Jego komentarz sprawił, że Sora zaczęła mocno płakać. Jednak te słowa wyzwoliły w niej nie tylko żal, ale również i złość. Oczywiście, że powinien był dać im swoje błogosławieństwo. Dziewczyna chciała zacząć go bić i krzyczeć na niego za to, że odebrał jej szansę stanięcia przed ołtarzem ze swoim ukochanym ale nie mogła się zebrać nawet na to, żeby na niego spojrzeć. Byłem zazdrosny... Byłem zazdrosny o to, że mój syn będzie miał kochającą żonę, z którą będzie mógł się zestarzeć. - kontynuował - Widziałem jak bardzo Reigen Cię kochał i o Ciebie dbał. Wydaje mi się, że widziałem w was siebie i Rukę. - Shinjuro wypuścił z siebie pełne żalu westchnięcie. Zarówno on jak i Sora stracili swoje drugie połówki i teraz płynęli na jednej łodzi. W odpowiedzi Sora położyła rękę na jego ramieniu zapewniając go, że wszystko będzie dobrze. Odwrócenie przeszłości nie było możliwe, ale dzięki staraniom mogą zmienić przyszłość. Właśnie wtedy Sora zdecydowała, że dokona to, czego jej narzeczony dokonać nie zdołał i wzięła do ręki swojego guandao.

WIEDZA

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:
Inuzuka - często charakterystyczny tatuaż na policzkach, jakby na kształt kłów, towarzyszą im, jak i walczą z nimi psy, preferują walkę bezpośrednią, wyszkoleni w taijutsu, zamieszkują tereny Yustsu

Kaminari – członkowie tego klanu w większości przypadków charakteryzują się ciemniejszą karnacją, z natury spokojni, specjalizują się w manipulacji raitonem, wytwarzając go w innej, znanej sobie wersji, stawiają na ninjutsu, zamieszkują tereny Antai

Uchiha – w większości przypadków ciemnowłosy przedstawiciele tego klanu, posiadają wyjątkowe oczy, które przy aktywacji stają się czerwone, zazwyczaj posługują się katonem, specjalizują w genjutsu i ninjutsu, zamieszkują tereny Sogen

Yamanaka – członkowie klanu często posiadają długie, blond włosy i oczy pozbawione źrenic, słyną z bycia świetnymi mediatorami i politykami, potrafią wniknąć w myśli przeciwnika
POSTACIE:

ZDOLNOŚCI

KEKKEI GENKAI: -
NATURA CHAKRY: Fuuton
STYLE WALKI: Battodo-Mokuzai
UMIEJĘTNOŚCI:
Wrodzona -

Nabyta -
PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 47 (56)
WYTRZYMAŁOŚĆ 48
SZYBKOŚĆ 59
PERCEPCJA 41
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 206
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 104%
MNOŻNIKI: Szkoła Ryu (+20% siły)
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NINJUTSU
GENJUTSU
STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
Battodo-Mokuzai

---

---
FUUTON
JUTSU:

Battodo-Mokuzai
(D) Gairaishū Kaiatari

(D) Yosakugiri

(D) Yōdō

(C) Gairaishū Chikaku

(C) Gairaishū Rendan

(C) Ikioi
Fuuinjutsu
(E) Fūin no Jutsu

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Guandao
PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: *^*
PH: ^*^
MISJE (dla klanu/inne):
D -
C -
B -
A -
S -
WYPRAWY:
C -
B -
A -
S -
EVENTY:
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Nie mam nic do zarzucenia. Akcept. Miłej gry.

Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Ao Sora [SKOŃCZONA]

Ao Sora [SKOŃCZONA]

Re: Ao Sora [SKOŃCZONA]