Hajime - Done

[Hajime]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Hajime
NAZWISKO: Hotaru
KLAN: Wyznawca Jashina
PRZYNALEŻNOŚĆ: Ryuzaku no Taki
WIEK [DATA URODZENIA]: 19 lat // 369
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 169cm // 69kg
RANGA: Nowicjusz

---

APARYCJA

---

WYGLĄD:
Już za dziecka było jasne, że Hajime nie będzie należeć do tej wysokiej części społeczeństwa, która to zerka na wszystkich z góry. Mimo szczerych chęci jakie podlotek wykazywał za młodu, mimo faktu, że dmuchał i chuchał, mimo iż codziennie próbował rozciągać swoje krótkie kosteczki, łącząc ową gimnastykę z nieskończonymi modlitwami do o, najłaskawszego pana i władzcy, jego pionowe wymiary zatrzymały się centymetr przed stuknięciem metra siedemdziesiąt. Oburzające, szczególnie, kiedy twój młodszy brat przewyższa cię o głowę. Praca na rodzinnej farmie i przepychanki z Shinji pomogło mężczyźnie w rozwinięciu mięśni, które jednak musi naprężyć, jeżeli chce się nimi pochwalić (no nie wiem komu, nowo poznanemu kumplowi w barze?). Mimo okoliczności w jakich się wychował, rodzice nigdy nie żałowali mu dokładki czy nawet i dwóch. Właśnie to spowodowało, że chłopak za młodu posiadał lekką nadwagę, jednak i to zmieniło się dość szybko kiedy zamieszkał sam. Posiadanie beznadziejnych umiejętności radzenia sobie z budżetem, sprawiło iż niejednokrotnie musiał cierpieć kilkudniowe głodówki, przez co schudł. Obecnie można bez dwóch słów przypisać go do tych zgrabniejszych shinobi, czego nie można było powiedzieć jeszcze kilka lat temu.
Hajime posiada na swoim ciele trzy różne tatuaże. Pierwszy, obiektywnie najważniejszy z całej bandy, znajdujący się na plecach. Otrzymał go kilkanaście lat temu w trakcie ceremonii Jashin Gifuto; para wijących się, czarnych padalców, które kontrastują na tle jasnej karnacji chłopaczka, niczym kropla atramentu rozbita na śniegu. Obecnie rysunek zalicza się do niewielkich i łatwych do ukrycia przed ciekawskim wzrokiem bezbożników. Druga dziara, którą młodzieniec zrobił sobie z własnej nieprzymuszonej woli widnieje na jego prawej ręce. Przedstawia ona japońskiego smoka, który owija jego prawą-górną-kończynę niczym bransoletka od łokcia aż po samą dłoń. Jest on utrzymany w czerwono-turkusowych barwach. Zaś trzeci, oj, boziu kochany. Hajime należy do osób, które nie żałują zabawnie przeżytych chwil pod wpływem alkoholu. Ba! Wręcz przeciwnie. Jednak, oj, jednak musiała kiedyś trafić kosa na kamień i beztroska zabawa skończyła się na wiecznym zaznaczeniu lewego pośladka Jashinisty. Tatuaż miał przedstawiać masywnego, wielkiego, groźnego gada, który przyćmić miał dwa pozostałe padalce swoją dostojnością... No cóż, będąc pod wpływem alkoholu może wyglądało to właśnie tak, jednak po dobie spędzonej na jękach - bo boli - i wyklinaniu pod nosem: "nigdy wincej!" i "bede rzygał", okazało się, że kreatura wygląda bardziej jak rozgotowana nitka makaronu z parą wypukłych gał, niż cokolwiek innego (można owe działo sztuki porównać do istniejącej w prawdziwym świecie arabian sand boa).
Jego twarzyczka jest proporcjonalna, zaś lekko zaznaczone kości policzkowe ładnie obramowywują buźkę Jashnisty. Zadarty nos znajduje się między parą czerwonych ślepi. Brak opieki dentystycznej sprawiły, że górne zęby Hajime wyrosły krzywo, wypychając jego kły do przodu zaś dwójki nieco w tył. Przydługie, zmierzwione, kruczoczarne włosy spadają na twarz młodzieńca, choć są tak przycięte iż nigdy nie zasłaniają jego patrzałek. Jego uszy są przebite wielokrotnie, zwykle ozdobione dużą ilością kolczyków i innych błyszczących się paciorków, no, chyba iż wybiera się do świątyni Jashina - w tym przypadku, biżuteria jest chowana do szuflady a włoski zostają przynajmniej przeczesane.

UBIÓR:
Hajime lubuje się w rzeczach wygodnych, które mimo wszystko muszą wyglądać przynajmniej schludnie. Podziurawione rzeczy lub te po prostu brzydkie wpychane są w głąb szafy, gdzie z nadzieją wyczekują, że może któregoś dnia zostaną użyte jako piżama lub ścierka do podłogi.
Zwykle można go złapać na noszeniu luźnych koszul z tradycjonalnymi wykończeniami i wysokim kołnierzem, które są upiększane różnorodnymi wstążeczkami, supełkami i paciorkami. Jak już mówimy o akcesoriach, to trzeba przyznać, że Hajime to właściwie sroka w ludzkiej postaci. Wszystko co świecące i błyszczy chętnie zabierze se sobą, sprawiając iż jego kolekcja kolczyków, pierścionków, łańcuszków, spinek i broszek stała się przytłaczająca. Chłopak nie przejmuje się także czymś takim jak umiarem i często obsypie się przesadną ilością biżuterii, bo łane i świeci. Do tego zakłada jeszcze długie luźne spodnie i zamknięte buty.
Na wyprawy do świątyń Jashina, Hajime posiada osobny strój. Szata składa się z czarnego nagagi, które są przykryte pod równie ciemnym haori i białą hakamą.

ZNAKI SZCZEGÓLNE:
Trzy tatuaże: na plecach dwa czarne węże, na prawej ręce czerwono-turkusowy smok, na lewym pośladku rozgotowany makaron z łbami. Przesadna ilość kolczyków i krzywe kły.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:
Kto by przypuszczał, że dzieci wychowane w izolacji i w wierze krwawego boga, rozwiną jakieś pokopane mechanizmy obronne, prawda? Przedstawiam wam Hajime Hotaru, dziecko które musiało opanować sztukę paplania bzdur by oszukać cały świat. Przed rodzicami; wzorowy syn, przed kapłanami w świątyni; wzorowy Jashinista, przed byle obcymi; grzeczny młodzieniec. W rzeczywistości Hajime daleko do ideału, jednak sprytne i inteligentne stworzonko umiało wykorzystać monotonne i łatwe do przewidzenia historie związane z bogiem bólu i cierpienia. Ofiaru tu, ofiara tam, bla bla Jashin to, awe Jashin tamto, ugh, wystarczyło tylko nieco wyobraźni i garść znanych faktów by utkać z nich piękną bajkę za którą chłopak nie tylko uniknie kary i nawet zastanie pochwalony! A jeżeli do tego uda, że jest tak bardzo zmotywowany by zostać kapłanem? Dziecko roku!
Nie da się zaprzeczyć, że Hajime nadal praktykuję owy sposób radzenia sobie z obecnymi problemami. W końcu kłamstwo nie musi być zawsze perfekcyjne, czasami musi jedynie oferować wystarczającą dystrakcję aby chłopak mógł oddalić się od nieprzyjemności lub przypodobać rozmówcy. Wychowanie się w izolacji i kulcie, gdzie kontakt z równieśnikami praktycznie nie istniał, sprawiły iż Hajime ma spore luki w umiejętnościach socjalnych. Co prawda życie w mieście od kilku lat stawia go w lepszej pozycji niż brata, jednak nadal ma spore braki, które nadrabia spaczonymi sposobami. Hej, przynajmniej się stara.
Jego korpus moralny zdecydowanie mógłby być lepszy, choć nie można zakwalifikować go pod dziedzinę: "zepsutego dziada". Hajime mimo wszystko nie jest potworem, który dla zabawy morduje małe kotki czy pieski, jednak jeżeli uwidzi w czymś zysk dla swojej skromnej osóbki jest gotów przekroczyć granice dobra. Jest po prostu neutralnym ktosiem, który nie przepada za wymaganiami, które rodzina mu narzuca. Właśnie, tego Hajime nie lubi szczególnie; obowiązków, wygórowanych marzeń rodziców i ogólnie pracy... Dobra, przyzna się bez bycia, że może jest nieco leniwy. Może nawet bardzo... Ok, chęć robienia niczego należy do głównej motywacji Jashinisty, co, o ironio, gryzie się z jego marzeniem posiadania kupy kasy. No bo jak to? Ma pracować, by mieć pieniądze? Boże czemu ty mu to robisz?
Pod pewnym siebie i szelmowskim uśmieszkiem kryją się wzburzone emocje, które Hajime z chęcią usunąłby gdyby było to możliwe. Daleko mu do bycia odważnym rycerzem czy shinobi, która bez dwóch zdań rzuciłby wszytko by ocalić biedną niewiastę w potrzebie, pfff. Hajime zdecydowanie musiałby być do tego zmuszony i przez całą drogę nerwowo rozmyślałby czy nagroda jest tego warta. Mimo faktu, że wyprowadził się w dość młodym wieku, często powraca myślami do swojej rodziny, która wywołują w jego klatce piersiowej istną rewolucję skurczy. Wszystkie brzydkie i słabe emocję stara się jednak maskować pod grubym płaszczem sarkazmu i czarnego humoru, tak aby ludzie nie uważali go za nieudacznika.

NAWYKI:
---

NINDO:
"Chce mieć peska... A no ta, ave Jashin."


HISTORIA: Przedsłowie Nazwisko Hotaru, niegdyś cieszące się szacunkiem wśród wyznawców Jashina, obecnie nie odzwierciedla nawet ćwiartki swojej dawnej świetności. Dobre miano skończyło się rychło, gdy dekady temu głowa rodu a jednocześnie ojciec Kenshina, przypieczętował ich klęskę zrzekając się nie tylko funkcji kapłana ale również wyrzekając się krwawego boga całkowicie. Następne wydarzenia były jedynie efektem domino: seria śmierci i skrytobójstwo wśród najbliższych, utrata całego majątku i stażu oraz krytyczna bruzda na zhańbionym nazwisku. Nastoletni wówczas mężczyzna opuścił mury osady w której się wychował, pozbawiony wszystkiego co do tej pory znał i ruszył przed siebie, rozpoczynając swoją tułaczkę po świecie. Jego wieloletnia wędrówka w końcu dobiegła końca, kiedy w wieku czterdziestu lat osiadł się na odosobnionej farmie położonej na zachodnim krańcu Ryuzaku no Taki. Mężczyzna miał zamiar swoim samotnym i ascetycznym życiem odpokutować błędy ojca i tym samym pozwolić wygasnąć rodowej linii… Jedak życie lubi zaskakiwać i każde postanowienie za które Kenshin był gotów umrzeć, zostały wywalone przez okno, w momencie gdy w jego życiu zjawiła się zaledwie szesnastoletnia wiejska dziewka Natsuki, która z czasem spijała z jego ust niemalże każdą informację o Jashinie. Wizja potomka, który mógłby odkupić grzechy przodka dawała za dużo nadziei by z niej zrezygnować. I tak właśnie, dziewięć miesięcy i jeden cichy ślub później, Hajime przyszedł na świat.

Historia właściwa
Wystarczy tylko, by mężczyzna przymknął swoje zmęczone powieki na dłuższą chwilę a by biały domek, w którym się wychował odżywał w jego umyśle. Jest w stanie odtworzyć każdy, nawet ten najmniejszy detal skromnego budynku z taką precyzją, że jest przekonany iż lada sekundę obudzi się na twardej ławie gdzie zawsze ucinał sobie popołudniową drzemkę. Każda rysa wryta w ciemnym piecu, czy wszystkie niby-twarze stworzone przez fikuśne pierścienie w deskach starego kasztana - wiedział dokładnie gdzie były umieszczone. A z tymi wspomnieniami przychodzą następne i następne, aż w końcu Hajime nie jest w stanie dalej ignorować supła, który formuje się w jego żołądku.
To nie było tak, że wychował się w nędzy - mimo niewielkiego majątku jakim dysponowali, jedzenia na stole nigdy nie zabrakło a ubrania były kupowane co prawda sporadycznie, jednak zawsze były dostępną opcją. Szczególnie dla Hajime, który posiadając przywileje starszego brata i pierwotnego syna nigdy nie był zmuszany do noszenia ciuchów po kimś - w przeciwieństwie do Shinji. Nawet praca w polu i domowe obowiązki, mimo iż leń żyjący w pośladkach chłopaka zdecydowanie zakwalifikował ów wyzysk jako okropną i fuj rzecz, nie należały do tragicznych przejść. Z drugiej strony, izolacja od społeczeństwa i rówieśników, szczególnie jeżeli paruje się to z najprawdziwszą sektą, może skopać człowieka fundamentalnie. Natsuki nigdy nie można było okrzyknąć mianem dobrej matki, ba! Hajime zastanawia się czy tytuł „rodzicielki” nie był czasami przegięciem. Wiejska dziewka po prostu nie interesowała się za bardzo swoim potomstwem, często aktywnie ignorując ich osobę, jeżeli nie byli jej potrzebni. Urocza kobiecina, nie da się zaprzeczyć, szczególnie w momentach, kiedy Hajime przyłapywał ją na mamrotaniu pod nosem, z ostrym jak brzytwa nożem w ręce i spoglądaniu na nich niczym drapieżnik mierzący swoją ofiarę. No ale mimo chwilowych czkawek tu i tam, to jednak Kenshin był głównym sprawcą zaszczepieniu strachu w młodym sercu Hajime. Nauka była obowiązkowa, tutaj nie było miejsca do sprzeciwu. Podstarzały ojciec nie uciekał od przemocy, jeżeli ta miała doprowadzić młodzieży do pionu i posłuszeństwa oraz szacunku do religii. Nawet do teraz, będąc dni drogi od domu i kilkadziesiąt lat później, Hajime wzdryga się gdy ktoś w barze machnie ręką za blisko jego twarzy. Spina mięśnie i zaciska oczy na dobre kilka sekund, zanim fala śmiechu i szturchanie w bark nie zniosą go z powrotem na ziemie. Po takiej gafie mężczyzna może jedynie odwrócić uwagę towarzystwa jakąś historyjką, zmuszając się tym samym do zignorowania swojego dudniącego serca, które bije tak głośno i szybko jak w wieku sześciu lat, kiedy po raz pierwszy ojciec wymierzył mu siarczystego ciosa w tłuściutki policzek, za znieważenie najwyższego pana Jashina słowami i cytuję: „gupia kura”.
Jak można było się spodziewać, Hajime wkrótce stworzył swój własny mechanizm obrony, który kontratakował ambitne marzenia opiekuna. Grube księgi zaczynał i kończył tego samego dnia, wyszukując jedynie tych ważnych i znaczących akapitów dla religii, olewając nudne lanie wody autora. Na pytanie odpowiadał często pytaniem lub jakąś niejednoznaczną opowiastką, która pozostawiała miejsce na interpretacje. Tkał znane mu fakty w pajęczynę kłamstw, która miała zadowolić Kenshina i Natsuki, grając przed nimi wzorowego syna. Z czasem zaczął grać również przez obcymi, na przykład wtedy, kiedy inni wyznawcy przychodzili raz na ruski rok w odwiedziny lub, kiedy po raz pierwszy raz w życiu zobaczył świątynie Jashina. Co swoją drogą było wielkim przeżyciem dla młodego, zaledwie trzynastoletniego młodzieńca. Z tego dnia mógł sobie przypomnieć jedynie urywki filmu, szczegóły takie jak ciężką dłoń ojca opadające na jego ramię, śmiech szczęśliwego Shinjego gdzieś tam w tle, lub czarną skórę najwyższego w hierarchii kapłana świątyni. Reszta przepada, gdy ceremonia Jashin Gifuto, jego ceremonia, rozpoczyna się a ból jest tak intensywny, że ciało postanowiło wyprzeć wszystkie wspomnienia z owego wieczoru. Jednak to nie ból w trakcie czy po zdobyciu pary czarnych jak smoła padalców na plecach, ani nawet nie luka w pamięci, a siwe jak śnieg odrosty Shinjego wstrząsnęły dziecięcym móżdżkiem.
Jego młodszy brat zawsze był... No cóż młodszy, co za tym idzie był głupszym, słabszym i dziecinnym idiotą, który zawsze był aż nadto podniecony w swojej naiwności, kiedy młoda ofiara została przypięta łańcuchami w piwnicy ich domu (bo może się zaprzyjaźnią?). Krótko mówiąc Shinji denerwował Hajime, ale kiedy przez najbliższe tygodnie mógł tylko obserwować leżącego w łóżku pod pierzyną i walczy o swoje życie dzieciaka, bał się. Stracenie kogoś, kto zawsze był przy twoim boku... Chłopak stara się o tym nie myśleć, chowając głowę pod poduszkę i wciskając sobie kit, że nagły ucisk w sercu to tylko zawał - tak łatwiej.
Nie minął nawet rok od Jashin Gifuto i zaczęcie traktowania Shiniego jako kurę domową, gdy ojciec położył przed nim sakwę pieniędzy i oświadczył, że nie może go już niczego nowego nauczyć. To był czas by opuścił rodzinny dom, wyprowadził się do osady i tam dalej kształcił się, by w przyszłości zostać jednym z kapłanów służącym jedynemu Panu. W dzień, kiedy jego wędrówka miała się zacząć dwie rzeczy zaskoczyły chłopaka: Kenshin posiada emocję a Natsuki jednak umie przytulać swoje dzieci.

Początki bywają trudne, jednak Hajime nie może powstrzymać drobnego uśmieszku, który pcha się na jego twarz, gdy pomyśli o wystraszonym czternastolatku, który przekroczył granicę osady i nie miał zielonego pojęcia co ma zrobić. Na początku nienawidził wszystkiego. Nienawidził jak ogromne miasta były, jak pajęczyna ulic mogła się ciągnąć w nieskończoność i jak ciasne umiały być. Budynki zdawały się być dla chłopaka wszak zbudowane zaraz obok następnego tak ciasno, że wiatr jedynie był w stanie wolno przesuwać śmierdzące powietrze. Nienawidził braku lasu w którym się wychował i szczególnie nienawidził samotności i żalu, jaki odczuwał w swoim serduszku. Pierwsze miesiące były ciężkie, znajdował się w obcym miejscu i żył życiem, które przytłaczało go ze wszystkich możliwych stron. Nauka, szukanie kapłana który łaskaw był przekazać mu czegokolwiek, oczekiwania ze strony rodziny i paraliżująca znany strach - to wszystko spowodowało, że któregoś dnia nie wytrzymał.
Rzucenie książki w ocean zdecydowanie należało do pierwszej, samodzielnej decyzji jaką Hajime w swoim życiu podjął. Do teraz pamięta jak adrenalina przeszyła jego ciało, jak serce dudniło mu w uszach, ten strach i podniecenie który czuł, kiedy zdał sobie sprawę co robi. Wraz z tonącymi stronami, które były za ciężkie by utrzymać się na tafli wody, chłopak zdał sobie sprawę, że nie musi robić nic. Smycz która kiedyś stała między nim a wolnością nie istniała. Nie było jej od kiedy się tam wprowadził, nie było nikogo kto by go ukarał gdyby coś sknocił, gdyby olał dzień nauki i modłów. I właśnie tak, pierworodny syn Kenshina i Natsuki, zaczął żyć swoim własnym życiem.

Ostatnie cztery lata były... Dziwne. Tak, Hajime zdecydowanie nazwałby je dziwnymi. Nawiązanie znajomości z tutejszymi marynarzami, którzy może mają problem z higieną osobistą jednak miłe z nich chłopaki, należało do dobrych decyzji, puszczonego samemu sobie nastolatka. Pamięta jak pierwszy raz siedział w barze, takim prawdziwym, a w jego rączki została wciśnięte naczynie z złotym trunkiem. I pamięta również swoją przysięgę, że nigdy więcej nie napije się alkoholu, kiedy pierwszy w życiu kac rozwalał mu głowę? Urocze. Hajime nie może powstrzymać się i cichy chichot przykuwa uwagę znajomych twarzy, z którymi właśnie pije ten sam trunek, którego wszak miał nigdy więcej nie tknąć. Widocznie marynarze widzą to jako znak i zamawiają coś mocniejszego a mężczyzna nie lubi psuć zabawy i idzie z nurtem. Raz po raz, moneta za monetami, kieliszek za kieliszkiem - to wszystko nie jest czymś nowym dla dziewiętnastolatka, toż to jego tygodniowa rutyna. Zabawy, alkohol i wydawanie zdecydowanie za dużej ilości pieniędzy, właśnie tak przeżył przez ostatnie kilka lat samotności. To co stanie się potem też jest mu dobrze znane; w końcu barman wywali go z baru, za to, że odpoczywał swoje powiek na blacie, lub bo nie był w stanie zapłacić ostatniej kolejki i będzie zmuszony chwiejnym krokiem poczłapać do swojego małego mieszkanka. Będzie musiał przejść bardzo cichutko obok drzwi starej wiedźmy, uh, to znaczy pani Yachin, żeby ją nie obudzić... I tak, żeby starucha nie darła się o zaległy czynsz. Potem otworzy drzwi i pójdzie spać sam, jeżeli uda mu się dojść to w swoim łóżeczku, jeżeli nie, na podłodze. Tak, tak właśnie przebiegły jego noce i przebiegłaby i ta, gdyby ktoś nie zapukał do jego drzwi jedynie dziesięć minut po jego przyjściu...

[Hajime]

---

WIEDZA

---

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:
Wiedza osób rozpoczynających rozgrywkę w mieście kupieckim Ryuzaku no Taki
- W tej wiosce kupieckiej znajduję się osada szczepu Jashinistów - członkowie tego szczepu, oprócz wiedzy o charakterystycznych cechach przypisanych każdemu Jashiniscie, posiadają również informacje o umiejętnościach klanowych
- Osoby niezwiązane ze szczepem wiedzą, iż Jashiniści są wyjątkowi na swój sposób, mają zdecydowanie dziwny styl walki, ranią siebie, jednocześnie raniąc przeciwnika, sprawiają wrażenie nieśmiertelnych, specjalizują się w walce dużymi ostrzami, niekoniecznie katanami
- Wiedza o Aburame – ich ubranie zasłania praktycznie całe ich ciało, a oczy przysłonięte są przez ciemne okulary, potrafią manipulować robactwem, używając go w walce, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Kaigan
- Wiedza o Dōhito – charakteryzują się otworami gębowymi na dłoniach, korzystają z gliny, która ma właściwości wybuchowe, co też jest ich znakiem rozpoznawczym
- Wiedza o Haretsu – porywa ich wir walki, ale nie posiadają charakterystycznych cech wyglądu, panują i manipulują wybuchem, lubią walkę bezpośrednią, zamieszkują tereny Tsurai
- Wiedza o Hyūga – ich charakterystyczną cechą się niemal białe oczy bez źrenic, przeważnie posiadają ciemne, długie włosy, honorowi i oddani swojemu klanowi, specjalizują się w walce bezpośredniej, w której często wykorzystują moc swoich oczu, podczas ich aktywacji pojawiają się na skroniach wyraźne żyły, zamieszkują tereny Kyuzo
- Wiedza o Kōseki – nie mają cech charakterystycznych z wyglądu, jednak w walce nie jest trudno ich poznać, ponieważ władają i manipulują kryształem, oddani swojemu klanowi, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Daishi
- Wiedza o Nara – przeważnie nie wykazują chęci do walki, nie lubują się w bezpośrednich starciach, potrafią manipulować cieniem, używając go w walce, posiadają niesamowitą inteligencje, z natury są raczej strategami, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Midori
- Wiedza o Uchiha – w większości przypadków ciemnowłosy przedstawiciele tego klanu, posiadają wyjątkowe oczy, które przy aktywacji stają się czerwone, zazwyczaj posługują się katonem, specjalizują w genjutsu i ninjutsu, zamieszkują tereny Sogen
- Wiedza o Yamanaka – członkowie klanu często posiadają długie, blond włosy i oczy pozbawione źrenic, słyną z bycia świetnymi mediatorami i politykami, potrafią wniknąć w myśli przeciwnika


POSTACIE:
- Shinji Hotaru

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI:
Fumetsu
NATURA CHAKRY:
Raiton
STYLE WALKI:
Bukijutsu: Mokuzai
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT: ---

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 41
  WYTRZYMAŁOŚĆ 28
  SZYBKOŚĆ 26
  PERCEPCJA 15
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 5 | 10

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 110
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI: +5 Konsekwencji (Jashinizm klanowa D)

POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU D
  GENJUTSU E
  STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
  • Bukijutsu: Mokuzai C
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU E
  FūINJUTSU E
  ELEMENTARNE
  RAITON E
  KLANOWE D
  
  JUTSU:
  
  Ninjutsu
  • (E) Bunshin no Jutsu
  • (E) Henge no Jutsu
  • (E) Kai
  • (E) Kawarimi no Jutsu
  • (E) Kinobori no Waza
  • (E) Suimen Hoko no Waza
  • (E) Nawanuke no Jutsu
  • (D) Hikari no gijutsu-kyu
  • (D) Utsusemi no Jutsu
  • (D) Suienzou no Jutsu
  Fuuinjutsu
  • (E) Fūin no Jutsu
  Bukijutsu
  • (D)Gairaishū Kaiatari
  • (D)Yosakugiri
  • (D)Yōdō
  • (C)Gairaishū Rendan
  Klanowe
  • (D) Jashin Gifuto

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Kama przy pasie
Torba

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
5 schurikanów
5 kunai

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=34&t=8430
PH: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=101&t=8429
MISJE (dla klanu / inne):

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

WYPRAWY:

• C -
  B -
  A -
  S -

[/list]
EVENTY:
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Hajime]

Link: wklejony.
Ranga stylu: napisana.

I, jeżeli dobrze zrozumiałem, skoro mam range C mogłem zamienić dwie rangi D ze startowych darmowych na jedną C. Jeżeli to błąd, to usunę

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Hajime]

poprawione

[Papyrus]

I wszystko gra. Akcept, miłej gry życzę.

  Ukryty tekst