Shinobi War PBF Naruto

DANE PERSONALNE

IMIĘ: Hanase
NAZWISKO: Jūgo
KLAN: Jūgo
WIEK [DATA URODZENIA]: 12 stycznia 366, 13 lat
PŁEĆ: Kunoichi/Kobieta
WZROST | WAGA: 154cm | 54,5kg
RANGA: Genin
APARYCJA
WYGLĄD:
Dziewczyna ta należy do takich, którym zwisa i powiewa całkiem jej wygląd i woli być taka, jaka chce ona sama, a nie kto inny. Na jej twarzy nie widać nawet drobiny pudru, szminki, cienia czy kredki do powiek. Uważa to za bezsensowne z racji takiej, że... no tak, nie ma powodu. Nie lubi się stroić.
Ale wracając do jej wyglądu, to na jej twarzy bardzo często pojawia się wredny uśmieszek upstrzony trochę ostrymi ząbkami. Jej szczęka jest typowego, młodzieńczego kształtu, nieznacznie zaokrąglona tuż u końca brody. Wszystko na niej ma swoje miejsce, a nawet i jego nadmiar. Na uniesionym, zadartym nosku bez problemu można by było zawiesić tabliczkę o treści "nie dotykać", ewentualnie jakąś inną. Ale na nosku by się na pewno dało, utrzymywałaby się ona całkiem długo z powodu tego kształtu. Ma otwarte szeroko oczy o naturalnie zakreślonych rzęsach nawet nieskalanych tuszem. Tak, jak zostało powiedziane na początku - nie należy do takich, które dbają aż za bardzo o wygląd. A wracając do oczu - tuż pod powiekami kryją się żółte, wchodzące delikatnie w zieleń tęczówki.
Jej innym charakterystycznym elementem wyglądu są włosy. Są one blond niczym złote kłosy przenicy, a ich barwa wchodzi trochę w biel, zależy to jednak od oświetlenia. Najczęściej jednak są one właśnie wpadające w biel. Są one zaczesane głównie na lewą stronę, część przebiega tuż przed uchem, a reszta za nim. Pomimo tego, że są proste, rozchodzą się we wszystkie strony tuż przy końcach, unosząc się nieznacznie. Czasami Hanase jednak stwierdza, że lepsze są związane, toteż "grzywka" zostaje, a cała ta końcówka zostaje zwinięta w wysoki kucyk. Kiedy leżą prosto, sięgają jej ledwie do łopatek.
Jak zostało wspomniane w ogólnym profilu tej kunoichi, mierzy sobie metr pięćdziesiąt cztery rozłożone równomiernie po torsie i ramionach, a także po nogach. Jej rozmiar obuwia to trzydzieści sześć. Nie ma za bardzo, czym oddychać, bowiem nie jest dwunastolatką z nienaturalnie wielkimi piersiami. One bez problemu się zmieszczą w dłoniach, a i nawet można je złapać dłońmi, zakryć je całkiem. Jest wręcz płaską deską, przynajmniej może pochwalić się wyprostowaną, wysportowaną figurą. oczywiście nie wygląda przesadnie niczym kulturystka, ale trzeba przyznać, że całkiem dobrze sobie radzi z różnymi, fizycznymi wyzwaniami.
Z jej twarzy praktycznie nigdy nie znika wredny uśmiech. Po prostu nigdy. Często po prostu wygląda tak, jakby coś knuła. Kąciki uniesione w górę, ręce założone na piersi i częściowo zmrużone powieki - widząc taką postawę wiedz, że coś się dzieje. Poza tym, zdaje się skupiać swoją uwagę praktycznie na wszystkim, rozgląda się szeroko otwartymi oczyma, które tylko zamyka gdy mruga... no i wtedy, kiedy śpi.
Trzeba jednak przyznać, że wciąż nie jest wystarczająco dorosła, aby nabierać cech szczepu. Wciąż jest dość niziutka, przez co się nie wyróżnia, a jej masa mięśniowa nie jest tak duża, jak być powinna. Wciąż jest w tym okresie dorastania, jednak trzeba przyznać, że okres intensywnego wzrostu właśnie się dla niej zaczął. Do ilu centymetrów wyrośnie to już nie wiadomo, z pewnością będzie można będzie ją teraz przyrównywać do ciasta rosnącego na drożdżach.

UBIÓR:
Wizualizacja Ludzie czasem myślą, że ta wredna istota będzie się ubierała jedynie w jakąś bieliznę i tylko tak chodziła po mieście. Na szczęście, Hanase nie spełnia takich perwersyjnych fantazji niektórych panów, bowiem poza bielizną nosi również inne rzeczy. Ma czarny stanik bez ramiączek, a także tego samego koloru majtki. Nosi jeszcze do tego półprzezroczystą bluzkę. Na nogach nosi przylegające spodnie (legginsy) koloru czarnego, jednak po bokach widać zaokrąglone prostokąty przedzielone na trzy części - po jednym na każdą nogawkę. Na to ma założone wysokie buty, lekkie ochraniacze założone na nich, trzymają się dzięki mocującym je paskom. Zanim jeszcze przejdę do głównej części jej stroju, trzeba zauważyć, że nosi również rękawiczki sięgające jej prawie do łokci, ciemna barwa czerni nie sięga jednak palców, z których materiał został wycięty.
Głównym elementem jej ubioru jest bluza koloru fioletu delikatnie wpadającego w niebieski. Jest ona rozpięta do połowy, gdyż istnieje taka możliwość - pośrodku znajduje się zamek błyskawiczny. Jest ona podzielona na dwie części kolorystyczne, gdzie u góry, kaptur jest ciemniejszy i bardziej fioletowy, centralna część jest jaśniejsza i dolna część przypominająca trochę lekką bluzkę jest zaś ciemniejsza. Szerokość kaptura można oczywiście regulować sznureczkami z niego wychodzącego, jednak ona go zawsze zostawia całkiem luźne. Rękawy są całkiem szerokie, jednak nie są długie.

ZNAKI SZCZEGÓLNE:
Często się podle uśmiecha, weszło jej to w nawyk.

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
- Uhhh... Jak zwykle "potem"... - usłyszał ktoś w alejce. Głos należał do młodej dziewczyny, góra dwanaście lat. Góra, bo być może niektórzy posądziliby ją o bycie ledwie dziesięciolatką. Jednak nie, nie dało się tak pomyśleć, bowiem ona... nie zachowywała się jak dziecko. A może i się zachowywała? Jeśli określenie "dziecko" można wystosować wobec osoby, która lubi przeklinać - takim dzieckiem jest.
Kopnęła kamień leżący na jej drodze, Bogu ducha winny kamień, który nikomu nic nie zrobił. Trzymała ręce w kieszeniach, a kaptur miała założony na głowie. Naburmuszona mina pełna niechęci do wszystkiego, co żyje wpadła na jej twarz. Aż dziw, skoro się nie uśmiecha w ten zwyczajowy sposób.
- Ja bym na jego miejscu pomagała dziecku, a nie..! - zawołała wściekle wręcz, unosząc na dosłowną chwilę głowę, aby zaraz znowu ją opuścić. Mimowolnie przez ten ruch opadł jej kaptur, a ona zmrużyła oczy i prychnęła pod nosem.
Nienawidzi bowiem, kiedy traktuje się ją jak dziecko. Ani tym bardziej na drugi plan. Ona ma już swoje lata i nienawidzi być traktowana jak dziecko. Po prostu. Ile razy to słyszała od ojca, że bycie ninja czy też kunoichi jest tak niebezpieczne. Dlatego właśnie jest strasznie nerwowa, kiedy słyszy o tym, iż jest na coś za młoda. A mogą się wypchać, cholery jedne! Chętnie wyładowuje swoją frustrację na wykrzykiwaniu słów, czy to skierowanych w górę, do bliżej nieokreślonej chmury na horyzoncie, czy to do innej osoby, która ją wkurza. Tak, iście prosto jest ją doprowadzić do białej gorączki, która kończy się na przywaleniu w łeb. Ewentualnie na zdeptaniu stopy czy kopnięciu w piszczel. Tak, nie waha się przed zadaniem ciosu.
Póki jest jednak spokojna, nie trzeba się o nic martwić. Hanase należy do istnych marzycielek, ma wiele planów i alternatyw na przyszłość. Na przykład, jeśli nie zostanie poważaną w tym świecie kunoichi, zostanie kucharką gotującą ramen. Jeśli nie zostanie ANBU, zapewne zadowoli się jako jedynie rangą Jonina.
Jest porywcza, często sobie coś dopowiada. Potrafi czasem nie posłuchać się rozkazów. Zna konsekwencje takiego zachowania, jednakże potrafi je zignorować jeśli za bardzo jej się nie podobają. Na szczęście już to się nie zdarza, szczególnie jeśli chodzi o osobę wyższą rangą - do ojca czasem po prostu nie ma szacunku. I tak, częściej nie słucha się swojego rodzonego opiekuna, gdyż nigdy jej nie traktował poważnie. Powoli się jednak próbuje ustatkować, bardziej działają na nią geny szczepu, w którym się narodziła dzięki swojemu ojcu. Jest z każdym dniem, powoli coraz spokojniejsza, a i coraz bardziej brata się z przyrodą.
Tak, chętnie chodzi do lasów i na polany. Szczególnie polubiła potoki czy wodospady. Uwielbia wręcz taplać swe bose stopy w potokach. Tak, uczucie, że delikatna struktura wody przepływające między Twoimi palcami jest naprawdę uspokajające! Dla niej szczególnie! Tym bardziej, jeśli jeszcze jakieś zwierzę przejdzie koło niej, czasem nawet chętne na pieszczoty. Innym aspektem ją uspokajającym jest właśnie głaskanie zwierząt czy też kiedy takie chodzą sobie koło niej, po jej ramionach i tak dalej. Hanase ma pewien nawyk, że kiedy jest sama na polanie zdejmuje górną część bluzy, aby zostawić sobie odsłonięte ramiona. Nie zdejmuje jej do końca, acz po prostu ściąga nieznacznie.
Pomimo wyżej wspomnianego niesłuchania się niektórych rozkazów - ze strony ojca, ale jednak - dziewczyna nie potrafi nikogo zdradzić. Choćby tego wymagała misja - nie potrafi nikomu wbić przysłowiowego noża w plecy. Dla niej jest to po prostu niemoralne zagranie, które nie powinno mieć nigdy miejsca w tym świecie. Aż czasem się dziwi, czemu to mimo wszystko każdy się do tego posuwa.
Jednak... co się dzieje z dziewczyną kiedy używa technik szczepu? Ha, tego się nie dowiemy, bo ona jeszcze ich nie zna... A to psikus od losu!

NAWYKI: Zdejmowanie/opuszczanie bluzki na polanach, przy rzekach i przy wodospadach, momentalny relaks w tychże miejscach, głaskanie wszystkich zwierząt, które jej przyjdzie spotkać.
NINDO: "Podążaj za marzeniami, nie poddawaj się po drodze, jednak ciesz się z tego, co już osiągnąłeś i co już masz."
HISTORIA:
- Ej, Ty! Dziewczyno! – krzyczał jakiś chłopak, dokładniej to całkiem ładny blondyn w wieku dwunastu lat. Kierował to do dziewczyny w jego wieku, która to płakała z niewyobrażalnym smutkiem, siedząc pod drzewem. Siedział tak, skulona. Zasłaniała swą grzywkę i oczęta rękoma, a z tej właśnie utworzonej figury słychać było jedynie szloch. Cichutki szloch i odgłosy bardzo charakterystyczne, towarzyszące płaczu młodej dziewczyny. Ta się mocno zatrzęsła, niesamowicie drżała, a do tego jeszcze jego głos nasycił tę aurę przerażenia ją otaczającą. Odsunęła się kilka centymetrów, ale nie mogła dalej, bo za sobą poczuła drzewo zupełnie tak, jakby wcześniej go tu nie było. Nie wyczuła go wcześniej.
- Tak, do Ciebie mówię! – zawołał znowu, podchodząc. Jego wzrost, typowy dla dwunastoletniego knypka nie przerażał, jednak dla niej był on niczym olbrzym. Teraz, w tym momencie był dla niej olbrzymem, który jak każdy inny pragnął ją zbić za to, że jest odmienna. Teraz dopiero widać było siniaki i zadrapania na jej ciele, na jej ramionach, na twarzy… oraz przerażenie malowane naprzemiennie ze smutkiem.
- Zostaw mnie, proszę… nie bij mnie, błagam – pisnęła cichutko przez łzy dziewczyna, zasłaniając swoją głowę rękoma. Widać było paskudną ranę po upadku na jej prawym łokciu. W chłopaku nie czuć było nawet drobiny zła, był zaskoczony trochę tym widokiem, a jego blond włosy delikatnie zafalowały pod wpływem wiatru. Stały niczym na żelu, nawet na chwilę nie opadały. Nawet wtedy, kiedy on podszedł do niej, złapał ją za nadgarstek aby unieść jej rękę mocno w górę i… spojrzeć na tę ranę? Ona była w nieopisanym szoku, kiedy to zrobił.
- Trzeba będzie porządnie to przemyć bo wda się zakażenie. A tak przy okazji to jestem Kawasaki Jūgo, miło mi. A Tobie jak na imię? – zapytał z szerokim uśmiechem, już nie trzeba było się go bać. Ten uśmiech sprawiał… że robiło się ciepło na sercu i aż odpędzał tym jednym gestem smutki.
- Hiyo…Hiyori! – powiedziała, pociągając nosem. Była w szoku.. spodziewała się tego, że ten chłopak zrani ją tak samo, jak inni.
- Dobrze, więc chodź, zaprowadzę Cię do swojego ojca! On Cię opatrzy i będziesz cała! Od tej pory będę Cię chronił, bo nie potrafię patrzeć, jak takie ładne dziewczyny są bite~ - powiedział pogodnie i oczywiście ją zaprowadził ze sobą. ●▬▬▬▬๑۩۩๑▬▬▬▬▬● Pewnej śnieżnej nocy zdarzył się cud życia. Cud, jakim określano narodziny dziecka. Shigashi no Kibu mogło być tego zdarzenia świadkiem, gdyż to właśnie na jej obrzeżach się to działo. Dzieci były ważne, nawet bardzo, szczególnie w tym świecie, w którym to najważniejsza jest walka. Przecież to one są przyszłością narodu, czyż nie? To one będą walczyć kiedy ich rodzice nie będą w stanie unieść choćby palca, kiedy będą zmęczeni życiem i pogonią za utraconymi godzinami. Kobieta, białowłosa kobieta leżała sama w chacie, znosząc bóle sprzyjające narodzinom pierwszego dziecka. Pierwszego, bowiem ta dwójka nie miała jeszcze wcześniej żadnego potomstwa. Zaraz jednak, z cichutkim jękiem zachwytu okazuje się, że nie spędza tej chwili samotnie. Były przy niej tylko dwie osoby, brat właśnie tej kobiety, a także ukochana tegoż chłopaka. Brakowało tutaj zdecydowanie kogoś… a kto to był? Ojciec. Blond włosy mężczyzna był wtedy w trakcie wykonywania misji, niezwykle ważnej, bowiem od niej wiele zależało - zarówno życie jego, jak i przychodzącego właśnie na świat dziecka, gdyż i mały potomek Kawasakiego nosił w sobie krew Jūgo. Nie wiadome jest jednak, z jakiego powodu musiał wyjechać na dwa tygodnie przed tym, jak pięknej, białowłosej piękności zwanej Hiyori odeszły wody i doszło do porodu. W pewnym momencie po prostu otrzymał list, wsiadł na konia i pojechał, jedynie puszczając ostatni uśmiech swojej ukochanej. Miała ona białe włosy i czerwone, krwiście czerwone oczy. Pomimo jej odmienności, ktoś ją zapragnął. Ktoś, kto nie bał się spojrzeć osobie nazywanej demonem w dzieciństwie, gdyż on sam później za takiego był uznawany przez innych ninja. Wiele osób się bało Hiyori z powodu jej wyglądu, jednak on jako jedyny wyciągnął do niej rękę, wręcz zakochując się w nich od pierwszego wejrzenia.
Ukochany brat kobiety, Hibiki był przy tym, pomagając jej. W momencie, kiedy jej odeszły wody, on był tuż obok i razem ze swoją wybranką życia, Kotone odbierali poród jednej z najważniejszych osób w ich życiu. Mógł przecież nacieszyć się tym, że właśnie stał się wujkiem dla najmłodszego członka jego rodziny. A że na świat przyszła zdrowa i całkiem głośna córeczka, jeszcze bardziej się ucieszył. Rozległ się głośny płacz po izbie, zwiastujący tylko tyle, że maluch jest całkowitym okazem zdrowia. Jednak skąd wzięło się jej imię? Hanase? A z dziwnego zamieszania, kiedy to kobieta druga w pomieszczeniu wzięła na chwilę swoją młodziutką krewną na ręce, a kiedy padły słowa "puść i daj mi ją potrzymać!" wypowiedziane przez wuja, Hiyori ze śmiechem powiedziała, że nazwie ją właśnie Hanase. Malutkie zostało obmyte i niedługo później trafiło w czułe objęcia matki. Niezwykle czułe, bo niezwykle ruchliwe dzieciątko w mig się uspokajało, zachowując się grzeczniej niż na rękach wuja. I tak czekała na osobę, która jeszcze nie widziała tej urokliwej, okrągłej twarzyczki. Ojciec wrócił po trzech dniach i od razu zajął się malutką, starając się odciążyć swą żonę od nagłego nawału tychże obowiązków związanych z opieką. Kochał obie, najpiękniejsze kobiety w swoim życiu. Co prawda jedna jeszcze nie wyglądała tak urodziwie jak jej rodzicielka, jednak już dla niego była oczkiem w głowie i obiecał sobie, że wychowa ją na wspaniałą kunoichi.
●▬▬▬▬๑۩۩๑▬▬▬▬▬● Lata mijały, dziewczyna dorastała. Już po paru miesiącach okazało się, że swą czuprynę zawdzięcza tatusiowi, gdyż z jej niewielkiej główki po takim właśnie czasie zaczęła wyrastać jaśniutka czupryna. Powoli, włosek po włosku, zaś jej drobniutkie ciałko rosło i rosło. Jak każde, z resztą! To nie jest przecież tajemnica że małym dziewczynkom tak prędko rosną włosy. No i oczywiście to, że dorastają. Żadna, znikoma wręcz tajemnica. Później, jakby zgodnie z wypisanym gdzieś "w górze" harmonogramem, młodziutka Hanase uczyła się mówić i chodzić, a także wszystkiego innego potrzebnego do życia. Wszystko to pod czujnym okiem ojca... niezadowolonego z racji takiej, że dziewczyna jest trochę zbyt wybuchowa, kiedy chodzi o charakter. Nie można było jej uciszyć, usteczka jej się nawet na chwilę nie zamykały. Biegała wszędzie, od kąta do kąta, nie dając się złapać. To bardzo martwiło Kawasakiego, który zapomniał jednak tego, jak wół cielęciem był. On sam za dzieciaka był równie energiczny, co ona, a dopiero później zaczynał się uspokajać i jednać z naturą. Najwyraźniej teraz ona miała to samo ku jego złości. Na szczęście jednak złość ta właśnie się kończyła na etapie cichego upomnienia, czyli bez krzyku. A sama Hiyori patrzyła się na to ze szczęściem malowanym na ustach. Tak, to ją cieszyło w głębi serca i sprawiało, że aż chce się żyć. Piękny model rodziny wręcz. Szczęśliwi rodzice, opiekujący się swoim dzieciątkiem, a także oczko w głowie właśnie chowające się za futryną drzwi tak, żeby tylko tatuś jej nie znalazł w trakcie zabawy w chowanego.
Nie oznaczało to oczywiście tego, że matka nie przykładała się do zajmowania się córką. Poza gotowaniem obiadów dla zielonookiej kruszynki, zajmowała się również innymi rzeczami jej najpotrzebniejszymi w zależności od jej wieku. Uczyła ją rozmowy z innymi ludźmi, z innymi dziećmi, pokazywała od maleńkości, jak się gotuje, aby tylko złapała tego bakcyla i była zaradna. Chciała mieć córeczkę doskonałą, starała się do tego dążyć. Ukochany mąż jej w tym pomagał, tak samo jak i brat, wszyscy byli po jej stronie w tym trudnym okresie opieki nad dorastającym dzieckiem.
●▬▬▬▬๑۩۩๑▬▬▬▬▬● - Tato, ale ja już nie mogę, nie mam siły! – zawołała rozkosznie i żałośnie jednocześnie młoda dziewczyna, z trudem już trzymając drewnianego kunaia. Była cała brudna, obdrapana i spocona, ledwo trzymając się na nogach. Z niewielkiego zadrapania na policzku jej poleciała krew, jednak nie było to zbyt poważne zranienie.
- Pamiętaj, że przeciwnika nie obchodzą takie rzeczy jak Twoje zmęczenie. Nie, wybacz, źle się wyraziłem: obchodzą go, ale tylko do wymyślenia sposobu na wykończenie Cię w walce – wyjaśnił mężczyzna początkującej Kunoichi. Miała wtedy wówczas ledwie dziewięć lat, a on już ją zaczął nauczać najważniejszych rzeczy z tym życiem związanych. Trzymając taki sam kunai, usiadł na ziemi. Nogi ułożył tak, że jedną zgiętą w kolanie postawił, a drugą położył. Poprosił młodą dziewczynę, własną córkę aby podeszła, a ta od razu zajęła miejsce na jego kolanie. Podparł się ręką z tyłu, uśmiechając się ciepło do dziewczynki. – Dobrze się spisujesz, coraz lepiej Ci idzie każdego kolejnego dnia. Cieszę się, że robisz tak duże postępy – pochwalił ją, głaszcząc po głowie delikatnie.
- Taato, zepsułeś mi fryzurę! – zawołała z niezadowolenia, od razu starając ją sobie poprawić, co wywołało cichy śmiech ze strony dorosłego.
- Nie pierwszy i nie ostatni raz – odparł ze śmiechem. Ta w ramach zdenerwowania napuszyła swe policzki i uniosła nieznacznie ramiona, a do tego jeszcze obniżyła głowę. Tupnęła nóżką, znowu czując się traktowana jak dziecko. Jak zwykle. Tak bardzo ona tego nienawidziła, a teraz, w tym momencie miała ledwo osiem lat. Uśmiechnął się niezwykle ciepło do swej rodzonej córki, która była mu oczkiem w głowie. Zaraz zasłyszeli jednak szelest, który postawił momentalnie Kawasakiego do stanu najwyższej gotowości. Pochodził on z prawej strony, z krzaków niewysokich, zazielenionych całkiem ładnie. Stamtąd po chwili wyskoczył mały, rudy kociak. Może rudy to było złe stwierdzenie, gdyż większość jego sierści było białe. Miał jedynie rude plamki na uszach i na ogonku, może mniejsze się znalazły gdzieś na grzbiecie. Dziewczynce aż zapłonęły w oczach ogniki na widok tego kociaka, a nie były one oznaką gniewu, a zauroczenia. Po prostu ten malutki, może trzymiesięczny kociak wybiegł i trafił niczym strzała Amora w jej serduszko. Wtedy właśnie ojciec poczuł, że pomimo jej nadpobudliwości, coś w Jūgo wciąż w niej jest. Właśnie ta miłość do zwierząt, która sprawiła, że Hanase bardzo prędko zaprzyjaźniła się z kociakiem i go przygarnęła.
●▬▬▬▬๑۩۩๑▬▬▬▬▬● - Tata, a gdzie Twój prezent? Tataaa! – zawołała, już dwunastoletnia dziewczyna. Trzymała właśnie wtedy pudełeczko z kilkoma akcesoriami, a obok niej łaził kociak, ocierając się o jej nogę. Patrzyła się tymi pięknymi, zielonymi oczkami, które to odziedziczyła po tatusiu właśnie. Była taką właśnie malutką, żeńską wersją tatka.
- Zobaczysz go, bo to nie rzecz jest – wyjaśnił i ją pogłaskał po głowie. – Weź swoją małą Yuki i chodźcie ze mną – powiedział z uśmiechem.
No i wyszedł, czekając na dziewczynę. Ta wybiegła za tatkiem, aby zaraz zwolnić tempa. Tak, aby móc iść z nim na równi, trzymając kociaka na rączkach. Kociak ten właśnie się do dziewczyny przymilał, mruczał cichutko, a w zamian dostawał swoje ulubione pieszczotki za uchem. Hanase była dla niej niczym taka kocia mamusia, która zajmuje się nią niczym oczkiem w głowie. Uśmiechała się cały czas, nie tylko dzięki niej, ale również dzięki rodzicom, którzy zawsze się nią opiekowali, zajmowali się jej rozwojem, wyszkoleniem i tak dalej. Cieszyła się z tego, że tak bardzo się nią zajmują.
Jednak długi czas podróży się opłacił. Ruszali w stronę pewnej polany na południu, bardzo rozległej, ale za to jak pięknej. Dokładnie pośrodku znajdował się strumyk, którego brzegi były kamienne. Delikatny chłodek ich zaszczycił swą obecnością, bowiem muskał ich poliki, gołe ramiona z niezwykłą lekkością tak, jakby byli porcelanowymi laleczkami. Ten właśnie chłód bardzo spodobał się dziewczynie, która postawiła swojego kociaka na ziemi, pozwoliła maluchowi pobiegać sobie, a samej pobiegła po trawie w stronę strumyka. W międzyczasie, unosząc wysoko nogi w biegu zdjęła sobie buty, które rzuciła gdzieś na ziemię. Yukiś biegła tuż za nią, bo pomimo jej tendencji do częstego uciekania, jeśli ma ochotę – zostaje ze swoją panią, podąża za nią, a nawet jeśli zwieje gdzieś na bok – wróci prędko. Tak tez było w tym przypadku, biegła tuż obok dziewczyny, uważając na jej nogi niosące ją prędko do strumyka. A że kamienie były mokre, ona sama zwolniła i usiadła tuż przy rzeczce, mocząc sobie w niej delikatnie nogi. Woda była wręcz idealna, ni to za zimna, ni to za gorąca, po prostu perfect. To było niezwykle odprężające uczucie, kiedy tak strumień przepływa między paluchami. Nawet kot się zainteresował nim, bowiem starał się wepchnąć tam swoją drobną łapkę. Czując jednak ciecz przezroczystą, acz oczywiście mokrą, od razu odskoczył, trochę chlapiąc wodą, co wywołało niezwykle wesoły uśmiech u Hanase.
- To jest miejsce, w którym najchętniej przebywam, jeśli potrzebuję odprężenia. Ty też takiego miejsca będziesz potrzebowała, gdyż w Twoich żyłach płynie krew Jūgo. Wciąż wiele musisz się nauczyć, jednak wiem, że jesteś gotowa na wiele przeciwności losu.
●▬▬▬▬๑۩۩๑▬▬▬▬▬● Od trzech miesięcy wypełnia już misje w Shigashi no Kibu, gdyż to tutaj została wezwana. Całkiem zadowolona z siebie tylko czeka, aż w końcu będzie w stanie poznać te techniki, o których przez te lata ostatnie opowiadał jej ojciec. Kociaka jednak nie mogła zabierać ze sobą, więc Yuki musiała czekać bezczynnie w domu, jedynie śpiąc, jedząc i podróżując między domkami. Hanase? Tak, wyszła z domu rodzinnego, mając odpowiednią wiedzę na temat walki, swojego stylu… wszystkiego, co jej w życiu potrzebne. W niebezpiecznym życiu.

WIEDZA

INFORMACJE:
- Te najbardziej podstawowe typu legenda o Rikudou Senninie - ma jednak pewne braki i nie pamięta o niej wszystkiego.
- Wojny rodów, najbardziej ogólne informacje.
- Budowa Muru
- Wydarzenia związane z Antykreatorem.
- Kongres Rodzin - całkiem szczegółowe informacje.
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:
- Jej znajomość ogranicza się do relacji z matką Hiyori i ojcem Kawasakim Jūgo. Oboje są żywi, mają się doskonale. Kawasaki szkolił Hanase, jednak powstrzymywał ją za wszelką cenę przed zostaniem kunoichi w zbyt młodym wieku. Dlatego właśnie dopiero teraz została Geninem.
- Wujek Hibiki i ciotka Kotone
- W drodze ma rodzeństwo. Nie wiadomo, ile i jakiej płci, gdyż jeszcze nie przyszło na świat.
- Zna poza tym parę osób ze swoich okolicy
- No i oczywiście więzy dalsze i bliższe i dalsze ze szczepem Jūgo, jednak nie zna nikogo poza ojcem.
POSTACIE: N/A

ZDOLNOŚCI

KEKKEI GENKAI: Senninka
NATURA CHAKRY: Suiton
STYLE WALKI: Bunshin Yakudatsu
UMIEJĘTNOŚCI:
Wrodzona - Mistrzowska kontrola

Nabyta -
N/A
PAKT: N/A
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 10
WYTRZYMAŁOŚĆ 13
SZYBKOŚĆ 10
PERCEPCJA 15 | 35
PSYCHIKA 5
KONSEKWENCJA17
KONTROLA CHAKRY: E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI: Bunshin Yakudatsu (+20 Percepcja)
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
TAIJUTSU - D
SUITON - D
JUTSU:
[E] Bunshin no Jutsu
[E] Henge no Jutsu
[E] Kai
[E] Kawarimi no Jutsu
[E] Kinobori no Waza
[E] Suimen Hokō no Waza
[E] Nawanuke no Jutsu

[D] Dainamikku Akushyon
[D] Suiton: Mizu Kawarimi
[D] Suiton: Mizutetsu no Jutsu
[D] Suiton: Kirigakure no Jutsu
[D] Dainamikku Entorī

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Lewe udo: 2 kunaie przypięte do paska
- Prawa łydka: 3 kunaie przypięte do paska.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
5 shurikenów (torba przy prawym udzie)

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: Sumiennie się rozliczam z pieniążków
PH: Moje rozliczonka
MISJE:
D -
C -
B -
A -
S -
PREZENT OD ADMINISTRACJI:
Znalazłeś złoty pierścien, możesz go zostawić, albo sprzedać zyskując za to 1000Ryo.

W koncu

Akceptuję

Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Puszczaj Jūgo

Puszczaj Jūgo

Re: Puszczaj Jūgo