Shinobi War PBF Naruto

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Sumairu (znacz. "Uśmiech")
NAZWISKO: Abe (znacz. "Pokój")
KLAN: BRAK
WIEK [DATA URODZENIA]: 19 lat (ur. 364r)
PŁEĆ: Mężczyzna
WZROST | WAGA: 177cm | 62kg
RANGA: Samuraj
APARYCJA
WYGLĄD:
Choć wypracowana latami pogoda ducha i spokój sprawiają, że twarz chłopaka jest przeważnie radosna, nie można dać się zwieść pozorom i odpuszczać choćby na krok. Przy pierwszym bliższym kontakcie z Sumą w oczy rzucają się ... no właśnie jego oczy. Oczy mieniące się soczystą zielenią potrafią zwrócić uwagę nawet tych, którzy mają problemy z przywiązywaniem się do szczegółów. Emanują hipnotyzującą aurą i w zależności od światła, ich zieleń przemienia się w nieco bardziej żółty odcień. Stanowią ciekawy dodatek do raczej owalnej głowy okrytej gęstymi, brązowymi jak heban włosami. Włosy zazwyczaj związuje ze względu na wygodę i kwestię stylu, który przyswoił po swoim mistrzu.

UBIÓR:
W szafie Sumairu nie znajdziemy szerokiej gamy różnorodnych kolorów, czy też strojów na różne okazje, które zakładałby w razie potrzeby. Od małego lubował się w kolorze brązu i ciemnej wiśni, co zostało mu do czasów obecnych. Kilkuczęściowe kimono nie różni się specjalnie niczym od standardowych samurajskich strojów. Pierwsza warstwa,wykonana z lnu, jest czarna. Choć powinna zakrywać klatkę, Suma zazwyczaj preferuje przewiewny i luźny styl, a więc warstwa ta jest tylko niewielkim akcentem w całości jego stroju i odkrywa umięśnioną klatkę chłopaka. Cała warstwa pokryta jest mieniącymi się wzorami przypominającymi kwiaty. Druga warstwa odzwierciedla zamiłowanie do brązu wszelkiej maści i pasuje do założonej pod spodem czarnej koszuli, jak i do brązowej czupryny samuraja. Biały pas utrzymuje wszystko w ryzach, a od pasa w dół, Suma najczęściej zakłada oliwkowozieloną hakamę.

ZNAKI SZCZEGÓLNE:
-zielone oczy,
-dwie katany,
-nietypowy chód,
-sarkastyczny uśmiech
-związane włosy
OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
Suma to lekkoduch, który często żartuje z poważnych spraw i zgrabnie włada ironią. Przy pierwszym spotkaniu można stwierdzić, że jego zachowania nie są odzwierciedleniem natury samuraja i że nie ma poważnego podejścia do życia, ale tak naprawdę jest to tylko mylne wyobrażenie. Wyobrażenie tworzone przez maskę i ukrywanie pod nią prawdziwych emocji. Honor jest dla Sumairu kluczowym aspektem funkcjonowania w społeczeństwie, nie tylko samurajskim. Uwielbia się droczyć i żartować, przez co odbierany jest jako dziecinny i niedojrzały, lecz gdy zachodzi potrzeba - zachodzi też diametralna zmiana i z żartobliwego, urokliwego dziewiętnastolatka Suma zamienia się w niezwykle trzeźwo myślącego wojownika, który gotów jest oddać życie za swoje ideały i za swoich bliskich. Sprawa też często wrażenie leniwego i powolnego, ale to również tylko pozory, gdyż jest pracowity i stara się wtedy, kiedy uważa to za konieczne. Wydaje się być bardzo pewnym siebie wojownikiem i momentami narcystycznym amantem i prawdopodobnie jest w tym wszystkim po ziarnku prawdy, ale podczas walki stara się oddawać pełen szacunek swoim przeciwnikom, nie oceniając ich siły pochopnie. Kolejną z wyróżniających go cech jest to, że zależy mu na innych o wiele bardziej niż na sobie i swoim zdrowiu, przez co nie przywiązuje wielkiej wagi do swojego stylu życia. Najważniejsze jest oddanie, lojalność, miłość i chęć poznania... oraz wolne od krwi ubrania.

NAWYKI:
-sarkastyczne odzywki i zachowania,
-przeczesywanie włosów rękoma,
-leżakowanie w najróżniejszych miejscach.

NINDO: BRAK

HISTORIA:
"Narodziny uśmiechu"
Rok 364. Na świat przychodzi drugie dziecko w rodzinie Abe, osiedlonej w Teiz - na Lazurowych Wybrzeżach.
Do matki - Rin, ojca - Iwabe oraz ich siedmioletniej córki - Omawari, dołączył chłopiec.
-Sumairu... - wyszeptała wyczerpana wyjątkowo trudnym porodem, Rin. Leżała w swojej sypialni, z której wychodziły starsze kobiety, które pomagały jej wytrzymać poród. Płacz chłopczyka roznosił się po całym domu i okolicy, ale większość sąsiadów była przygotowana na ten dzień, więc nie żywili urazy do niemowlaka za nieprzespaną noc.
Iwabe klęczał tuż przy swojej ukochanej i ściskał jej dłoń. Ojciec nie mógł oderwać oczu od swojego syna. Nie minął nawet dzień od narodzin dziecka, a ojciec już zaczął snuć plany względem Sumy. Rodzina była mocno powiązana z samurajską tradycją. Sam Iwabe był uznanym wojownikiem i cenionym obywatelem prowincji, zatem oczekiwania wobec swojego syna rosły z każdą sekundą jego życia, które zaczęło się tej okrytej chłodnym płaszczem, letniej nocy.

"Rosnący ogród harmonii"
Każdy dzień przynosi coś nowego, dlatego od maleńkości - młody Suma wpajane miał, że należy podchodzić do życia z szacunkiem i czerpać pozytywy z najdrobniejszych szczegółów kolejnych dni. Szacunek był najważniejszą sprawą dla rosnącego jak na drożdżach Sumairu. Gdy tylko zaczął samodzielnie stawiać pierwsze kroki, jego ojciec zaczął oswajać go z bronią, którą oczywiście na początku były zwykłe drewniane patyki, które z czasem przerodziły się w ćwiczebne miecze, które z kolei w późniejszych latach życia Sumy odziały się w płaszcze ze srebrnej stali i stały się pełnoprawnym orężem. Suma był dobrym i pogodnym dzieckiem, zawsze posłusznym swojemu ojcu oraz pomocny względem matki jak i całego domostwa. Mniej więcej w wieku 7 lat, Suma zaczął wyróżniać się spośród swoich rówieśników szybkością i sprytem, a co za tym idzie - rósł już nie tylko jeżeli chodzi o wzrost, ale i w oczach swojego ojca, który niekiedy był bardzo surowy i trzymał syna krótko, bo wiedział, że tym sposobem, Sumairu w przyszłości będzie zdolny do wielkich czynów i osiągnięć. Poza treningami i wspólnymi medytacjami, ojciec zabierał swojego syna na spacery, aby ten już od najmłodszych lat zaczął szanować otaczającą go przyrodę i dary jakie potrafi ona zapewniać każdego dnia.

"Pierwsza otchłań samotności"
Ból był obecny w życiu chłopaka. Na początku przejawiał się siniakami i otarciami po treningach, na których Suma się nie oszczędzał... jednakże, żaden trening nawet ten najbardziej wyczerpujący nie mógł przygotować go na pierwsze spotkanie ze stratą najbliższych. Zimą, kiedy dziewięcioletni Suma był pod opieką swojej starszej siostry, Iwabe przebywał na delegacji w Ryuzaku no Taki z Rin u swego boku. Zazwyczaj matka zostawała z dziećmi, a Iwabe ruszał jedynie ze swoim oddziałem zaufanych żołnierzy, lecz tym razem Rin ruszyła z nim. Ciężko powiedzieć co wpłynęło na jej decyzję, ale widocznie była tam niezbędna. Kto wie jak potoczyłoby się życie Sumairu, gdyby Rin została jednak w domu. Rodzice mieli wrócić po trzech dniach od wyjazdu, lecz wyczekujące na ich powrót dzieci nawet nie brały pod uwagę tego, że nie wrócą już nigdy. Jedynie w snach i myślach każdego dnia od momentu, w którym dowiedzieli się o tym, że konwój z którym szli rodzice został wysłany prosto w pułapkę bliżej nieokreślonych wrogów. Rolę opiekuna Sumy musiała przejąć Omawari i pomijając siłę z jaką uderzyła strata obojga rodziców, na początku jeszcze sobie jakoś radzili. Starali się wzajemnie wspierać i w momentach słabości dodawać otuchy. Do czasu...

"Porzucony"
-Wybacz mi, Braciszku... - to były ostatnie słowa jakie usłyszał od swojej siostry, a usłyszał je stojąc pod bramą Dojo w Yinzin, do którego zaprowadziła go Omawari. Starała się jak tylko mogła, aby zapewnić bratu jakiekolwiek warunki, ale niesłychanie ciężko było nastolatce utrzymać samą siebie, a co dopiero młodszego brata. Chwytała się każdej pracy, ale w końcu poddała się. Uznała, że najlepszym rozwiązaniem będzie powierzenie losu Sumy w ręce jednego z okolicznych mistrzów, który prowadził samurajskie dojo. Shino Gamura - tak nazywał się sensei, który stał się kolejnym opiekunem Sumy. Gdy Shino zgodził się zająć chłopakiem i zapewnić mu schronienie, siostra zostawiła go pod bramą i bez słów pożegnania, czy otuchy - zaczęła panicznie znikać za horyzontem. Dziewczyna musiała podjąć ważną decyzję, ale zrobiła to dla dobra swojego brata. Gdyby dalej mieli żyć razem, Omawari prawdopodobnie musiałaby pracować jeszcze więcej i najpewniej swoim ciałem, a i tak w ostateczności mogliby żebrać o ryż, czy opiekę. Chlopiec nie był w stanie pojąć dlaczego znowu traci rodzinę. Nie wiedział wszystkiego o tym jak ciężko było funkcjonować siostrze... siostrze, która była jego ostatnią bliską z rodziny. Sumairu miał wtedy dziesięć lat i z mizernym skutkiem powstrzymując łzy, obserwował jak sylwetka Omawari oddala się, aż w końcu znika. Tego dnia, Suma rozpoczął kolejny etap w swoim życiu.
"Przydeptany kwiat i podwaliny uśmiechu"
Sumairu Abe został przyjęty do dojo pod pretekstem zostania pełnoprawnym studentem senseia Shino, lecz jego głównym zadaniem było sprzątanie placówki i usługiwanie innym. Niejednokrotnie starsi uczniowie dręczyli młodego chłopaka, głównie fizycznie uprzykrzając jego pobyt w dojo, lecz Suma za każdym razem dawał z siebie wszystko, nawet jeśli jego oprawcy mieli przewagę, czy to w liczbie, wieku, czy w umiejętnościach. Chłopak często kończył pobity i najczęściej siniaki tłumaczył swoją niezdarnością lub niefartem kiedy jego mistrz zauważał ślady walki na ciele chłopca. Sumairu był strasznie zamkniętym dzieckiem, ale nie można mu się dziwić. Niektórzy nie przechodzą przez tyle cierpienia w ciągu całego swojego życia, a ten - zwykły, niewinny chłopak miał zaledwie dziesięć lat. Jednego nie można mu było odmówić. Za każdym razem zwracał się z szacunkiem do swojego senseia jak i osób starszych. Dziękował za każdą drobnostkę, czy miskę ryżu. Zawsze dawał z siebie wszystko, nawet gdy inni uczniowie wspólnie trenowali, a on zmywał jedynie podłogi po sparingach. Chłopiec nie rozumiał dlaczego został porzucony przez swoją ostatnią najbliższą osobę po tym jak stracił swoich własnych rodziców. Był to mur, który był murem nie do przeskoczenia, lecz nauczyciel starał się podnieść chłopca na duchu i starał się wpoić mu jedną z najważniejszych zasad życia.
-Nic nie dzieje się przez przypadek... To, że tu trafiłeś również ma jakiś cel.
Gdy Shino po raz kolejny zauważył, że Suma jest gnębiony - zrobił awanturę swoim studentom i zakazał im dalszych aktów agresji i niechęci wobec chłopca, który był katowany pod pretekstem "ćwiczeń". Gdy Sumairu się o tym dowiedział, kategorycznie zabronił swojemu nauczycielowi powtarzania takich praktyk. Nie chciał żeby jego sensei się w to mieszał i chciał wszystko załatwić samemu, skoro i tak odczuwał niesłychanie wielką samotność - zaczynał się z nią oswajać i uczyć się żyć z tym bagażem doświadczeń.
Po kilku tygodniach Suma zaczął być pełnoprawnym studentem i brać udział w treningach. Nie zmieniło to jednak nastawienia pozostałych uczniów i dalej uprzykrzali mu życie w dojo. Raz, Shino pojawił się akurat w momencie, w którym Suma był okładany drewnianymi bokkenami przez kilku starszaków. Już zamierzał się rzucić na ratunek, ale w ostatniej chwili przypomniał sobie słowa chłopca i z bólem serca, zostawił go samego, aby nie zaczynał pokładać największej nadziei w innych i na nich polegać, a skupić się na samym sobie, aby być osłoną dla innych.
Na zorganizowanym przez Shino treningu w postaci turnieju, Suma miał stoczyć swoją pierwszą poważną walkę. Można by również rzec, że pierwszą sprawiedliwą walkę, bo przeciwnik w końcu był jeden, ale mimo wszystko był starszy, wyższy i z ogromną pewnością siebie. Sam nie jednokrotnie dołączał się do katowania młodszego Sumairu, a teraz stali przed sobą z bokkenami wysuniętymi w swoją stronę. O ile na twarzy chłopca przeważnie gościł spokój i opanowanie, tak podczas stawiania oporu swoim dręczycielom, jak i teraz podczas starcia z jednym z nich, Suma kierował się gniewem i pomimo wiary w swoje umiejętności, popełniał zbyt dużo błędów właśnie przez złość i brak spokoju ducha, który był niemalże najważniejszą kwestią dla samuraja.
Po wymianie kilku ciosów, agresja dziesięciolatka sprawiła, że przeciwnik z łatwością odczytał jego zamiar i wytrącając jego broń wymierzył silne cięcie w okolicach łuku brwiowego kończąc wszystko podcięciem nogi rozpędzonego Sumy. Dziesięciolatek przeleciał przez salę treningową, a przejęty wszystkim Shino, gdy zobaczył rozprzestrzeniającą się krew na twarzy chłopca, podniósł się z ziemi i zamierzał zakończyć walkę. Drobny, lecz zawzięty Suma podniósł się z ziemi opierając cały swój ciężar (niewielki ale wciąż ciężar) na drewnianym bokkenie.
-To jeszcze nie koniec...Zaufaj mi, Sensei. - wydusił z siebie, gdy przecierał twarz z krwi.
Stało się. Dwójka walczących ponownie rzuciła się na siebie, lecz tym razem finał był zupełnie inny.
Ilekroć Sumairu dostawał lanie od swoich 'kolegów' i ilekroć padał na deski, to analizował ruchy i zachowania napastników. Był to właśnie ten moment, w którym poczuł spokój podczas walki i gdy już zamierzał z całych swoich sił wbić się jak pluszowy taran w swojego oponenta, postanowił odchylić się od nadciągającego cięcia, a następnie widząc już nogę, która szykowała się do mało honorowego, ale wciąż uderzenia - Suma wymierzył mocne cięcie w kolano, a gdy przeciwnik odruchowo się skulił, chłopiec pozbył się opanowania i harmonii, taranując z agresją ciało starszego od siebie nastolatka, który finalnie po upadku stracił przytomność. Agresja przesłoniła oczy Sumairu i nawet nie dochodziło do niego, że wygrał swój pierwszy pojedynek. Z zaciśniętymi do bólu dłońmi trzymającymi bokkena, już planował rzucić się na leżącego sparingpartnera.
-Dość. Wygrałeś... - usłyszał szept nad swoją głową, a w ułamku sekundy jego ciało zostało przytulone przez mistrza Shino. Zszokowany i wyrwany z transu chłopiec zaczął powoli odzyskiwać trzeźwość umysłu.
-Wygrałem?...Wygrałem... - powtarzał z niedowierzaniem będąc wciąż w objęciach swojego senseia, który był świadkiem narodzin nadziei. Nadziei na podniesienie się z ziemi i naprawienie uśmiechu.
Mijał tydzień za tygodniem, a uczony od maleńkości Suma udowadniał swoim partnerom jak i nauczycielom, że nie jest byle śmieciem, który da sobą pomiatać, a co za tym idzie - zyskał uznanie i szacunek wśród dojo, które stało się jego nowym domem. Shino pokładał w chłopaku ogromne nadzieje i z każdym kolejnym dniem relacje tej dwójki zacieśniały się coraz mocniej, budując silną więź, która w jakimś stopniu zapełniała część ogromnej pustki po utracie rodziny. W Dojo, Suma spędził dziewięć lat i gdy osiągnął lat dziewiętnaście zaczął się usamodzielniać, lecz nigdy nie porzucił swojego domu jakim było dojo i swojego opiekuna jakim stał się dla niego sensei Shino.
Wciąż mieszkał w tej placówce, w tym samym pokoju, do którego trafił gdy miał dziesięć lat, gdy zbierał resztki jedzenia z ziemi po tym jak jego dręczyciele demolowali wszystko co się dało, łącznie z obiadami, czy kolacją. Gdy miał piętnaście lat, jego siostra przysłała mu list. Był to ich pierwszy kontakt od momentu, w którym powierzyła życie Sumy w ręce rodzinnego dojo Shino Gamury. Omawari przeniosła się do Ryuzaku no Taki i wyszła za mąż za jednego z szanowanych i bogatych kupców. Po latach walki o przetrwanie i podejmowaniu się prac nieludzko ciężkich, tym bardziej dla nastoletniej sieroty, jej życie zaczynało nabierać dobrego kierunku i w końcu zebrała się na odwagę, by odnowić kontakt z Sumą. Ich relacja ponownie zaczęła kwitnąć.
Lata treningów i zgłębiania kodeksu bushido przyczyniły się do tego,że na twarzy chłopaka ponownie pojawiła się pogoda ducha i szczery, jakby wyjęty z dzieciństwa uśmiech dziecka, które jeszcze nie straciło wszystkiego... Ciąg dalszy nastąpi...

WIEDZA

INFORMACJE: (---)

KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:
Yinzin zamieszkiwane jest w dużej części przez Samurajów
Mieszkańcy Yinzin i Teiz niebędący samurajami, wiedzą iż ci są niezwykle zasadniczy i honorowi, władają przeróżnymi rodzajami mieczy - w czym są mistrzami, a ponadto są niesamowicie twardzi, zahartowani i będą bronić zaciekle w to, co wierzą
Wiedza o Inuzuka - często charakterystyczny tatuaż na policzkach, jakby na kształt kłów, towarzyszą im, jak i walczą z nimi psy, preferują walkę bezpośrednią, wyszkoleni w taijutsu, zamieszkują tereny Yustsu
Wiedza o Kaminari – członkowie tego klanu w większości przypadków charakteryzują się ciemniejszą karnacją, z natury spokojni, specjalizują się w manipulacji raitonem, wytwarzając go w innej, znanej sobie wersji, stawiają na ninjutsu, zamieszkują tereny Antai
Wiedza o Uchiha – w większości przypadków ciemnowłosy przedstawiciele tego klanu, posiadają wyjątkowe oczy, które przy aktywacji stają się czerwone, zazwyczaj posługują się katonem, specjalizują w genjutsu i ninjutsu, zamieszkują tereny Sogen
Wiedza o Yamanaka – członkowie klanu często posiadają długie, blond włosy i oczy pozbawione źrenic, słyną z bycia świetnymi mediatorami i politykami, potrafią wniknąć w myśli przeciwnika
POSTACIE:
Shino Gamura (NPC) - Nauczyciel, który przyjął dziesięcioletniego Sumę do swojego dojo i od tamtej pory pełni funkcję mistrza, przyjaciela oraz ojca.

ZDOLNOŚCI

KEKKEI GENKAI: BRAK
NATURA CHAKRY: Doton
STYLE WALKI:
-Battodo (Chanbara)
UMIEJĘTNOŚCI:
Wrodzona - BRAK

Nabyta - BRAK
PAKT: BRAK
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 52
WYTRZYMAŁOŚĆ 45
SZYBKOŚĆ 90 | 108
PERCEPCJA 48
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 2

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 235
KONTROLA CHAKRY BRAK
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI: [ Styl szkoły Taka ] +20% szybkości
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPO:
NINJUTSU - BRAK
GENJUTSU - BRAK
STYLE WALKI
Battodo (Chanbara) - A
(D) Iaidō
(D) Yōdō

(C) Mikazukigiri
(C) Uragiri

(B) Shōten

---

---
IRYoJUTSU - BRAK
FuINJUTSU - BRAK
ELEMENTARNE
KATON
SUITON
FUUTON
DOTON
RAITON
KLANOWE BRAK
JUTSU:

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Minashigo & Mitsukatta - Dwie samurajskie Katany utrzymywane białym obi przy lewym biodrze.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: LINK
PH: LINK
MISJE:

D -
C -
B - 1
A -
S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Ukryty tekst

Musiałem się walnąć. Poprawione, szefie.

Akcept zatem.

Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Sumairu Abe

Sumairu Abe

Re: Sumairu Abe

Re: Sumairu Abe

Re: Sumairu Abe