Shinobi War PBF Naruto

DANE PERSONALNE

IMIĘ: Gaeshi
NAZWISKO: Ran
KLAN: Brak
WIEK [DATA URODZENIA]: 17 lat (367 rok)
PŁEĆ: Mężczyzna
WZROST | WAGA: 170cm/62kg
RANGA: Doko

APARYCJA
WYGLĄD:
Gaeshi sprawia wrażenie młodzieńca, który ma głowę na karku i doskonale zna zasady tak usilnie wpajane w młode umysły. Rozsiewa dookoła siebie aurę kulturalnego człowieka obeznanego z towarzyskimi konwenansami i z powodzeniem może brylować we wszelkich wydarzeniach, które wymagają od osób biorących w nich udział chociaż krzty ogłady. Nie bez znaczenia jest również twarz Gaeshiego, którą wielokrotnie określano jako budzącą zaufanie. Chłopak nierzadko obdarza ludzi życzliwym uśmiechem, a rysy jego lica sprawiają, że bije od niego jakieś uczucie komfortu. Nie posiada on ani wyraźnie zaostrzonego podbródka, ani też spiczastego nosa, które to często uważane są za przymioty ludzi kłamliwych i nielojalnych. Zamiast tego posiada zabawne i, na swój sposób, urocze oczy. U większości ludzi są one doskonale widoczne i już od pierwszego spojrzenia da się określić kolor ich tęczówek, a tymczasem u Gaeshiego przybierają one taki kształt, że mogłyby się wydawać wiecznie zamknięte. Tak naprawdę to wina powiek chłopaka i jeśli tylko chce, to może otworzyć je dostatecznie szeroko, choć to niewiele by zmieniło. Gaeshi jest bowiem całkowicie ślepy, a tam, gdzie normalni ludzie mają białko, tęczówkę i źrenicę, on posiada jedynie całkowicie przekrwione gałki oczne, do których nie dociera żadne światło. Martwić mogą za to jego lekko zapadnięte policzki, które są efektem nie tyle niejedzenia co wątłego ciała, którym obdarzyła go natura. Gaeshi często kaszle, kicha i wzdycha ze zmęczenia, po czym można łatwo go odróżnić w tłumie. W tym zadaniu pomaga również dość blada karnacja, mogąca sugerować, że chłopak zemdleje niemalże w każdej chwili, ale jak do tej pory zdarzało się to wyjątkowo rzadko. Skoro padło już to słowo, to Gaeshi jest wyjątkowo „rzadki”, czyli pot na jego skroniach pojawia się nawet przy najmniejszym wysiłku, do którego zmusza on swoje ciało. Nie ma chyba w tym nic dziwnego jeśli wziąć pod uwagę, że Ran jest dość chudym chłopakiem po którym nikt nie spodziewałby się zbyt wielkiej sprawności fizycznej. Widoczne żebra czy kościste palce są dla niego codziennością, do czego powinni się przyzwyczaić ludzie, którzy chcą z nim w jakikolwiek sposób przebywać. Ma też wiecznie zimne dłonie i stopy, co w gorące dni jest zbawieniem, ale w zimniejsze utrapieniem. O ile samo ciało nie znajduje się w najlepszym stanie, o tyle włosy są już prawdziwym okazem zdrowia. Gaeshi może poszczycić się połyskiem i wytrzymałością włosia, których zazdrościłaby mu każda dziewczyna. Zresztą sam posiada średniej długości włosy, które sięgają mu do połowy pleców. Gdy był jeszcze młodszy, część ludzi myliła go z dziewczynką, choć i teraz zdarzają się faceci, którzy pod wpływem alkoholu i zamroczonego umysłu starają się go jakoś zagadać i nie przebierają w słowach kiedy okaże się, że właśnie próbowali uwieść chłopaka. Nierzadko oberwał przy tym w twarz, bo wielu z nich uważało, że to całkowicie jego wina. A jeśli już jesteśmy przy obrażeniach, to należy nadmienić, że ciało Gaeshiego jakoś się ich nie ustrzegło. Każdy shinobi nosi na sobie ślady swojej przeszłości, ale nie każdy mówi o nich otwarcie. Tak samo jest w przypadku tego chłopaka. Do trwałych obrażeń można zaliczyć lekko wykrzywiony mały palec u jego prawej dłoni, który nie otrzymał wystarczającej opieki medycznej i zrósł się niepoprawnie, sprawiając od czasu do czasu mały ból. Nie do przeoczenia jest również pionowa blizna średniej długości, która zaczyna się dokładnie na czubku brody i pnie się wzdłuż krtani aż do grdyki Gaeshiego. Niemała ilość blizn umiejscowiona jest także na jego plecach, które znajdują się chyba w najgorszym stanie. Wprawione oko od razu dojrzy, że jest to efekt częstych chłost, którym młodzieniec był niegdyś poddawany. Niektóre z tych blizn są nadal czerwone, ale żadna na pewno nie otrzymała odpowiedniej pomocy medycznej przez co bardziej przypominają bruzdy. Większość z tych defektów jest jednak niewidoczna przy normalnej rozmowie, więc z nich akurat Gaeshi nie musi się zbyt często tłumaczyć. To usuwa wiele niewygodnych pytań i sprawia, że sam chłopak czuje się pewniej w otoczeniu nieznajomych.
UBIÓR:
W kwestii ubioru Gaeshi również nie ma się czym chwalić, bowiem jego szaty nie odstają zbytnio od obecnej mody. Podstawą jest tutaj szare kimono, skrzętnie okrywające całe ciało młodzieńca. Identycznego koloru jest również noszona przez niego hakama. Jednakże taki dobór poszczególnych części ubioru sprawiałby, że chłopak wyglądałby naprawdę blado. Właśnie dlatego zaopatrzył się on w haori będące znacznie ciemniejszym wariantem hakamy, które nie jest tradycyjnym płaszczem, a raczej kamizelką zakładaną przez głowę i sięgającą kilkadziesiąt centymetrów za jego biodra. Elementem dość nietypowym są również długie rękawy, których końcówki prawie suną po ziemi. Całość jest również na tyle szeroka, że w środku zmieści się kilka rąk, co daje Gaeshiemu niesamowitą swobodę ruchów, a jednocześnie okazję do ukrycia czegoś, co niekoniecznie musi być dostrzegalne na pierwszy rzut oka. Rękawy te są koloru identycznego jak haori. Jeśli zaś chodzi o elementy ozdobne ubioru, to w oczy na pewno rzucają się lekko zdobione haori-himo oraz obi. Całość jest koloru srebrnego, co sprawia wrażenie pewnego poziomu kunsztu i wyczucia noszącego. Nogi Gae przyodziane są w tradycyjne, białe tabi, które z kolei ukryte są w surowych, niezdobionych zori. Ostatnim elementem ubioru są natomiast specyficzne rękawiczki, które jednak nie kończą się zaraz za nadgarstkiem mężczyzny. Zamiast tego ich materiał został przedłużony do tego stopnia, że pełnią raczej rolę koszulki z długimi rękawami, która jednak kończy się zaraz pod szyją. Całość związana jest sznurkiem koloru srebrnego. Na oczach ślepca można również często zoabczyć kawałek bandaża, którym chroni osoby postronne przed przypadkowym spojrzeniem w jego przekrwione oczy.

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
Wygląd często idzie w parze z charakterem i na podstawie kilku nietypowych cech człowiek jest w stanie ustalić z kim ma do czynienia. Tak samo jest też w przypadku Gaeshim. Chłopak nie ma wybuchowego charakteru, ani nie jest też żądny władzy czy wpływów. Jego chuderlawe ciało wysyła jednoznaczny sygnał, mówiąc, że chłopak jest niezwykle łagodny, miły i bezkonfliktowy. Tak też jest w rzeczywistości. Niespotykane jest, żeby Gaeshi podnosił na kogokolwiek głos czy też w jakikolwiek sposób go obrażał. Chłopak zawsze stara podejść się do rozmówcy z należnym mu szacunkiem i waży każde słowo, aby brzmiało jak najbardziej neutralnie. Właśnie dzięki takiemu podejściu, Gaeshi nie ma zbyt wiele wrogów, o ile w ogóle można o takich mówić w jego przypadku. Często takie spokojne i racjonalne podejście do dyskusji sprawia, że druga strona traci grunt pod nogami i czuje się niepewnie, więc ucina dysputę. Cierpliwość i spokój są bowiem kolejnymi cechami, które charakteryzują tego chłopaka. Emanuje nimi do tego stopnia, że wielokrotnie pytano się go czy aby na pewno jest człowiekiem. Wyuczony, delikatny uśmiech prawie nigdy nie znika z jego twarzy, a szczerość i otwartość w stosunku do obcych ludzi potrafi być dla niektórych przytłaczająca. Gaeshi jest jednak człowiekiem, który nie szczędzi dobroci w stosunku do innych. Często kupuje ubrania dla biednych, a także daruje słodycze dzieciom. Wydaje się przy tym preferować ludzi biednych i skrzywdzonych przez życie, żeby był dla nich swego rodzaju światełkiem rozświetlającym przykre i traumatyczne doświadczenia, które przydarzyły się im za ich żywota. Widać więc, że chłopak jest osobą wymarzoną do wspólnych podróży i przygód, co faktycznie daje się odczuć. Gaeshi wielokrotnie towarzyszył różnym podróżnikom i kupcom w ich wyprawach, służąc przy tym nie tylko pomocną ręką, ale także i radą. Należy bowiem nadmienić, że chłopak pomimo swojego wieku wydaje się być osobą niezwykle doświadczoną przez życie, która potrafi wyciągać wnioski z porażek własnych oraz porażek innych ludzi. Dla wielu jest to rzecz niepojęta, bowiem mądrość i inteligencję wiążą oni z wiekiem, a Ran stara przełamywać się to złudzenie. Chłopak, pomimo wrodzonej dobroci, podejmuje decyzje raczej na podstawie logiki i wyciągniętych wniosków, aniżeli na podstawie emocji. Zbyt wiele razy widział jak te sprowadzają ludzi na złą drogę i sam stara się nie podążać ich śladami. Nie oznacza to jednak, że Gaeshi jest człowiekiem, którego nazwać można emocjonalnym zerem. Owszem, odczuwa on wszystko to, co inni, ale nad całą tą burzą panuje całkiem dobrze potrafiąc ją w odpowiednich momentach wyciszyć, a w jeszcze innych podsycić jej ogień. Wszystkie wymienione wyżej cechy i sytuacje mogą przyczyniać się do powstawania różnych opinii o artyście. Jedni biorą go za świętego, który został zesłany z jakiegoś raju, żeby pomagać uciśnionym przez choroby i los, a drudzy pomimo całego dobra jakie czyni wyczuwają w nim coś strasznego. Nie jest to jednak strach tego rodzaju, co odczuwany podczas szarży dzika na człowieka, oj nie. Czasem można mieć wrażenie, że Gaeshi jest zbyt krystaliczny, żeby istnieć naprawdę. Rzadko kiedy można powiedzieć o nim złe słowo, rzadko kiedy można go przyłapać na czymś, co odstaje od jego normalnego obrazu, a nawet jeśli taka chwila się przydarzy, to zawsze znajdzie jakieś logiczne wytłumaczenie tego odchyłu. Kto ma rację? Jedna wielka niewiadoma, która może być odkryta dopiero po dostaniu się do wnętrza mózgu chłopaka. Ten za to jest trochę chaotyczny. To nie tak, że Gasehi nie odczuwa negatywnych emocji, bo odczuwa. Potrafi je jednak zepchnąć w niewielki kącik, który zapełnia się przy każdym kolejnym razie, aż w kocu wybucha. Nie zawsze jest to jednak nagłe i efektowne. Często ten wybuch przybiera bardziej subtelną wersję i sprawia, że Gaeshi fiksuje się na jednym celu i zadaniu do tego stopnia, że wszystkie jego dobre cechy gdzieś zanikają. Staje się wtedy zimny, chłodny, metodyczny, bezduszny. Po trupach do celu wydaje się jedynym powiedzeniem, jakie w takich chwilach mu przyświeca. Jeśli więc myśleliście, że Gaeshi jest po prostu złotym człowiekiem, to nie. Grubo się pomyliliście. Chłopak nie posiada jakichś wybitnych hamulców, nadal nie jest współczujący. Po prostu zauważył, że jeśli będzie takiego udawał, to o wiele łatwiej będzie mu gdzieś dojść w życiu i być może dzięki temu stanie się bardziej doceniony. Fiksacja? Tak, to właśnie to uparte dążenie do celu, o którym pisałem wcześniej. Dla swojego dobra, chłopak jest w stanie zmienić nawet swoje zachowanie czy porzucić ludzi, którzy nazywali go swoim przyjacielem, jeśli dojrzy szansę na polepszenie swojego życia.

HISTORIA:
Zimny jesienny wiatr rozbrzmiewał za oknami domostwa, w którym większość świateł była już pogaszona. Jednak charakterystyczne dźwięki nie rozbrzmiewały tylko na zewnątrz, ale również wewnątrz. Iskry przeskakujące pomiędzy rozżarzonymi kawałkami drewna zdawały się odstawiać swoisty taniec w kominku, którego jednak Gaeshiemu nie było dane dostrzec. Chłopiec wpatrywał się w jasny, niezwykle piękny ogień, jednak kompletnie go nie widział. Wiedział, że tam jest, czuł jakie ciepło wydziela, słyszał jak drewno jest powoli trawione przez kolejne płomienie i wysoką temperaturę, ale jednak życie nie pozwoliło mu doświadczyć tego widoku. Niemożliwym również stało się dla niego zobaczenie łez spływających po twarzy jego matki, która siedziała kilka metrów za nim na łózku. Nie widział jej wykrzywionego z bólu i żalu grymasu, nie wiedział jak bardzo zaczerwienione i podkrążone są jej oczy, nie zdawał sobie sprawy z tego, jak chudo i źle wygląda, ale mimo tego mógł się tego wszystkiego domyślić. Jej ciche szlochy, przyspieszony, a jednak płytki oddech, jej zapadnięte policzki, które czuł pod opuszkami swoich palców - wszystko to pozwalało mu choć w pewnym aspekcie odczuć to, przez co jego matka przechodzi. Mimo tego nadal czuł się wykluczony, naznaczony, czuł się obrabowany z tego, co każdy dookoła niego posiada, a jakoś nikt szczególnie nie docenia, czyli wzroku. Od poczatku swojego życia miał w sobie żal, który wyżerał go od środka. Dlaczego tylko on nie może zobaczyć liści? Dlaczego tylko on nie jest w stanie wpatrywać się w zachód słońca? Czemu to własnie Gaeshi został pozbawiony możliwości zobaczenia uśmiechu na twarzy innych ludzi, ich łez, ich grymasów, ich szczęścia, ich oczu? Gorycz zaczęła się potęgować, kiedy mały Gaeshi począł dostrzegać, że jest inny od reszty dzieci, że czegoś mu brakuje. Ta sama gorycz zaczęła znajdować ujście w momencie, kiedy nauczył się mówić. Z jego ust zaczęły wychodzić wtedy słowa, które nigdy nie powinny paść. Nie zrozummy się źle, matka Gaeshiego pracowała w polu, więc ból był jej nieobcy, ale słowa jej syna raniły ją znacznie bardziej, niż cokolwiek innego do tej pory. To własnie ją chłopak z początku obwiniał za swoją niedoskonałość, za swoją wadę, swój ubytek. Z czasem zaczął jednak rozumieć jaką krzywdę jej wyrządza i dusił wszystko w sobie. Nie mogło to jednak zaleczyć już ran, które jej zadał.

Wydawałoby się, że w momencie zamknięcia się w sobie, Gaeshi bardziej na tym ucierpi, niż zyska, ale nic bardziej mylnego. Dzięki skupieniu się na swoim wnętrzu, chłopak zaczął dostrzegać rzeczy, które wcześniej mu uciekały. Czy liście zawsze tak brzmiały? Czy szaty innych ludzi wydawały tak wyraźnie dźwięki od zawsze? Przecież przelatujący niedaleko niego ptak rusza swoimi skrzydłami tak głośno, że bez problemu można go usłyszeć. Gaeshi zaczął zastanawiać się czy jest tylko ślepy czy również był głuchy. Swoje obawy przedstawił matce, która uświadomiła go, że ona nie potrafi dostrzec tak subtelnych szczegółów i nie zna nikogo, kto by to potrafił. Właśnie wtedy młodzieniec zaczął zdawać sobie sprawę, że być może został pozbawiony jednego zmysłu, ale za to pozostałe zostały wyostrzone do granic możliwości. Coś czego nie mógł sobie wcześniej nawet wyobrazić, teraz stało się dla niego znacznie realniejsze. Nadal nie wiedział jak wyglądają liście na koronie drzewa, ale zdawał sobie sprawę, gdzie się znajdują. Nie widział rybaka przeplywającego rzeką, ale wiedział gdzie się znajduje. Nie dostrzegał ludzkich łez, ale dzięki swoim uszom potrafił rozpoznać kiedy ktoś placze. Z dnia na dzień Gaeshi zdawał sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nie jest aż tak poszkodowany jak mu się do tej pory wydawało. Zyskał znacznie więcej, niż do tej pory sądził. Nie mógł ocenić ludzi po wyglądzie, nie zwracał uwagi na ich miny, mógł skupić się na tym, co mają do przekazania, a nie na tym, w jaki sposób chodza, siedzą czy jak wyglądają. Odciął się od większości pozorów, jakie rzadzą tym światem. Wbrew pozorom było to swego rodzaju zbawienie, za które trzeba jednak ponieść jakiś koszt. W momencie pogodzenia się z taką cena, życie Gaeshiego zaczęło wyglądac całkowicie inaczej.

Okazało się, że bez oczu również można się zwyczajnie poruszać. Trzeba było jednak zwracać uwagę na kompletnie inne rzeczy, niż do tej pory. Nie patrzyło się za pomocą wzroku, a za pomoca całego ciała. Uszy skupiały się na dźwiękach, ciało wydawało odpowiednie odgłosy, a dotyk pozwalał ocenić czym jest napotkany przedmiot. Jeśli jeszcze przy ruchu używało się kija, to całość wychodziła nadzwyczaj płynnie. Niemałą pomoca okazało się również ninjutsu i kontrola nad chakrą, które to przyszło Gaeshiemu opanować za sprawą wioskowego starca, z którym niewielu ludzi rozmawiało ze względu na jego blizny. Te młodzieńcowi wcale nie przeszkadzały. Zdawał sobie sprawe z ich wyglądu, wielkości i ilości dzięki dotykowi, ale nadal nie oceniał starca na ich podstawie. To pozwoliło mu nawiązać z nim bliższy kontakt w porównaniu do innych mieszkańców i ostatecznie przekonało mężczyznę do tego, żeby przekazać mu swoje umiejętności. Zaczęło się od poprawnego używania kija nie tylko do przemieszczania się, a skończyło się na podstawowych umiejętnościach shinobi, które każdy powinien opanować. Z czasem starzec stał się dla Gaeshiego niemal członkiem rodziny, ale życie postanowiło, że młodzieniec nie może mieć więcej żadnych więzów z wioską, w której się urodził. Najpierw shinigami zabrał jego nauczyciela, a po okresie długiej choroby przyszedł i po matkę chłopaka. W wieku szesnastu lat niewidomy Gaeshi został na świecie całkowicie sam i był zdany tylko na siebie, co zmusiło go do ruszenia się z miejsca. Nie było to łatwe, bo przywiązał się do swojej małej osady, ale czasem korzenie musza zostać zapuszczone gdzie indziej. Gdzie? Tego jeszcze chłopak nie wiedział, ale miał nadzieję, że w końcu znajdzie miejsce, do którego znowu będzie przynależał.

WIEDZA

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:
Wiedza z racji mieszkania w Kantai:

Osoby niezawiązane ze szczepem Hoshigaki wiedzą, że jego członkowie posiadają często niebieską skórę oraz oskrzela, świetnie manipulują wodą.

Osoby niezwiązane z klanem wiedzą, iż Hōzuki mają charakterystyczne, ostro zakończone uzębienie, lubią przebywać blisko wody, którą świetnie manipulują i potrafią się w nią zmienić, nie mają określonego typu walki, są w niej mało oczywiści i nieprzewidywalni.

Osoby niezawiązane ze szczepem Shabondama wiedzą, że nie mają oni charakterystycznych cech wyglądu, ale potrafią tworzyć bańki, które potrafią być niebezpieczne.

Aburame - ich ubranie zasłania praktycznie całe ich ciało, a oczy przysłonięte są przez ciemne okulary, potrafią manipulować robactwem, używając go w walce, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Kaigan

Inuzuka - często charakterystyczny tatuaż na policzkach, jakby na kształt kłów, towarzyszą im, jak i walczą z nimi psy, preferują walkę bezpośrednią, wyszkoleni w taijutsu, zamieszkują tereny Yustsu

Jashin – wyjątkowi na swój sposób, mają zdecydowanie dziwny styl walki, ranią siebie, jednocześnie raniąc przeciwnika, sprawiają wrażenie nieśmiertelnych, specjalizują się w walce dużymi ostrzami, niekoniecznie katanami, ich siedzibą jest Ryuzaku no Taki

Kami - dosyć chłodni w obyciu, zamknięci w sobie, ale z niezwykłymi umiejętnościami, dzięki którym potrafią panować i manipulować dowolnie papierem, ulokowali się na terenach Antai

Kaminari – członkowie tego klanu w większości przypadków charakteryzują się ciemniejszą karnacją, z natury spokojni, specjalizują się w manipulacji raitonem, wytwarzając go w innej, znanej sobie wersji, stawiają na ninjutsu, zamieszkują tereny Antai

Nara - przeważnie nie wykazują chęci do walki, nie lubują się w bezpośrednich starciach, potrafią manipulować cieniem, używając go w walce, posiadają niesamowitą inteligencje, z natury są raczej strategami, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Midori

Ranmaru - szczep, który zjednoczył się z klanem Yuki i zamieszkuje wyspę Hyuo, specjalizują się w technikach ocznych, które przy aktywacji przebierają czerwoną, intensywną barwę

Senju - młody wygląd i stosunkowo długi żywot, często wyśmienici w konkretnie jednej dziedzinie, manipulują drewnem, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Shinrin

Uchiha – w większości przypadków ciemnowłosy przedstawiciele tego klanu, posiadają wyjątkowe oczy, które przy aktywacji stają się czerwone, zazwyczaj posługują się katonem, specjalizują w genjutsu i ninjutsu, zamieszkują tereny Sogen

Yuki - ród samotników, izoluje się od reszty klanów, nie wtrąca w nie swoje sprawy, członek tego klanu to często cichy, ale skuteczny zabójca, potrafią manipulować lodem.
POSTACIE:

ZDOLNOŚCI

KEKKEI GENKAI: Brak
NATURA CHAKRY: Fuuton
STYLE WALKI: Mokuzai
UMIEJĘTNOŚCI:
Wrodzona - Ślepiec

Nabyta -
PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 31
WYTRZYMAŁOŚĆ 40
SZYBKOŚĆ 50
PERCEPCJA 89 (111) z czego 60 za darmo na start
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 212
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 104%
MNOŻNIKI: +25% percepcji
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPO:
NINJUTSU
FUINJUTSU
ELEMENTARNE
FUUTON D
MOKUZAI A
JUTSU:
Ninjutsu:
Ranga E: Suimen Hoko no Waza, Kinobori no Waza, Nawanuke no Jutsu, Kai, Bunshin no Jutsu, Henge no Jutsu, Kawarimi no Jutsu

Mokuzai
Ranga D: Gairaishū Kaiatari, Yosakugiri

Ranga C: Gairaishū Chikaku, Gairaishū Rendan

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Kij Bō

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: Konto
PH: Rozliczenia
MISJE:
D -
C -
B -
A -
S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Akcept. Bosko wyszło.

Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Gaeshi

Gaeshi

Re: Gaeshi