Shinobi War PBF Naruto

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Asagi
NAZWISKO: Sayamaka
KLAN: -
WIEK [DATA URODZENIA]: 26 lat (+1 rok życia fabularnego, początkowo 25)
PŁEĆ: Mężczyzna
170 cm | 75 kg
RANGA: Samuraj

APARYCJA
WYGLĄD: Asagi mimo młodego wieku, wcale młodo nie wygląda, a jest to efekt jego burzliwego i wcale nie łatwego życia (chociaż o tym, to w historii). Spoglądając na samuraja trudno na pierwszy rzut oka znaleźć jakąś cechę wyróżniającą go spośród współbraci, jednakowoż jakiś wygląd on posiada, toteż jaki on jest?
Głowa, najbardziej zindywidualizowana część ciała, naszego bohatera nosi na sobie długie, kruczoczarne proste włosy. Dawniej młody samuraj dbał o nie, nawet mimo nawału obowiązku zawsze znalazł czas by je wyszczotkować i utrzymać ładzie. Obecnie jego czupryna jest utrzymana w czymś na wzór ładu – włosy nie świecą mu się naturalnym natłuszczeniem (zbyt często) i zazwyczaj są rozczesane (na tyle, na ile da się to zrobić ręką). Jako, że jego kudły są dosyć długie (gdyby je rozpuszczono i wyszczotkowano to sięgałyby wojownikowi daleko za ramiona), Sayamaka wiążę je w koński ogon, co by mu na oczęta nie leciały, bo jak wiadomo, lepiej widzieć gdzie się lezie.
Skoro o oczętach mowa, to spojrzenie niebieskookiego wyraża… Totalne zmęczenie i zniechęcenie. Jego czysto niebieskie „patrzałki” właśnie takim spojrzeniem darzy świat, jasno deklarując, że nie jest nim zainteresowany i jest to prawda. Jego oczy widziały stanowczo zbyt dużo rzeczy, jakich nie chciałyby widzieć, ale to co zostało zobaczone już się nie odzobaczy, toteż niegdyś silny i przeszywający wzrok stał się dzisiaj najprzychylniej mówiąc zniechęconym. Jednakowoż, nie zawsze taki był. W przeszłości świeciła w nim iskra zapału i niezłomna wiara w swą drogę. Ów ogień wzbudzał strach w sercach wrogów, a jego błękitna głębia topiła ich siły niczym bezdenna otchłań. Tak było kiedyś – ów silny i nieugięty wzrok był dumą samuraja. Jak jednak zostało wspomniane, tak było, obecnie ów siłą w oczach pojawia się bardzo, ale to bardzo rzadko, w zasadzie nie żyje nikt, kto mógłby o niej opowiedzieć…
Zasadniczo, poza blizną biegnąco pionowo przez prawe oko trudno coś jeszcze więcej powiedzieć o twarzy (głowie), naszego bohatera. Podobnie będzie z resztą jego aparycji, która jak na samuraja jest delikatnie mówiąc dziwna i nie pasująca do wizerunku znanego z opowieści.
Warto jeszcze zazna znaczyć (i nie da się tym zapomnieć), że twarz bohatera zdobi zawsze trzydniowy zarost, niezależnie od tego, czy samuraj golił się trzy tygodnie temu, czy też później (po prawdzie, Asagi goli się raz w tygodniu, albo gdy sobie o tym przypomni)…
Sylwetka niebieskookiego jest, stłamszona? To chyba najlepsze stwierdzenie, chodzi on lekko pochylony, jakby mu na niczym nie zależało, w ów postawie nie widać ani iskierki siły. Ba, nieraz nie dwa jest on naprawdę „zmęczony”, co widać w podkrążonych oczach (dzięki Ci Panie za kapelusz i jego cień!) oraz czuć w zapachu alkoholu, a przecież… Przecież nie zawsze tak było, o czym świadczy jego ciało. Dłonie, poniszczone pracą i treningiem zdradzają, że ten człowiek kiedyś wiele przeżył, że musiał dorastać w srogim klimacie. Jego brzuch pozbawiony oponki jawnie zdradza, że Asagi musiał w przeszłości wiele ćwiczyć. Odcisk od tsuby na prawej ręce podpowie posiadaczowi wprawionego oka, że ten oto samuraj niegdyś usilnie ćwiczył władanie mieczem w stylu Battodo. Tak więc, gdzie ten Asagi?
UBIÓR: Skoro wiemy, jaki z wyglądu jest Asagi, zastanówmy się, jak się nosi. Tutaj od razu należy zaznaczyć, że spoglądając na niego wiadomo iż to samuraj.
Głowę jego zdobi, stary i wysłużony, ale przez posiadacza traktowany z wielkim sentymentem kapelusz. To swoisty towarzysz doli i niedoli niebieskookiego szermierza, poza jego mieczem najwierniejszy druh i kompan podróży. Kapelusz spełnia bardzo ważną rolę i nie chodzi tutaj o rzucanie mrocznego cienia na twarz (chociaż to też ważne), lecz o odcinanie jego niebieskich, przepitych oczu od morderczego słońca…
Skoro głowa za nami, wędrujemy w dół. Tutaj zauważamy brązowe kosode, z raczej coś, co nim było. Trudno powiedzieć, gdzie wykonano ten fragment kimono, ani do kogo należało, bowiem jest ono mocno zużyte, miejscami zaplamione, a mony pozwalające rozpoznać ród do jakiego należy właściciel zostały zatarte/zerwane i niczego o nim nie zdradzają.
Kosode (a raczej to, co z niego zostało), związane jest długim kaku-obi. Pas ten jest biały (znaczy się był, obecnie szary), ozdobiony czarnymi pręgami. Poza utrzymywaniem stroju w całości, pas „dba” o to, by katana naszego bohatera stale pozostawała na swoim miejscu.
Na kosode oraz przed pasem (a wraz z nim utrzymując katana), nasz bohater nosi czarną hakama. Plisowane spodnie mają swoje najlepsze dni daleko za sobą, w zasadzie trudno mówić, że są plisowane – ów zakładki symbolizujące cnoty bushido idealnie odzwierciadlają obecny stan duszy samuraja i jego podejście do filozofii samurajów, a przecież nie zawsze tak było.
Komplety stroju dopełniają katana, plecak z najpotrzebniejszymi rzeczami oraz tabi wraz z zorri na nogach…
ZNAKI SZCZEGÓLNE: Jak wspomniano w wyglądzie, poza blizną biegnąca przez prawe oko trudno się czegoś dopatrzeć. Ślad po tsubie na kciuku prawej dłoni jest typowy dla samurajów, ale może wśród ninja jest czymś niecodziennym…

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER: Asagi jest samurajem. A na pewno stara się nim być i stać takim, który przywróci im dawną chwałę. Wychowany w tradycyjnej rodzinie, stara się dbać o dobre imię największych mistrzów miecza. Jest przy tym uprzejmy i stara się zachowywać tak wymaganą w jego społeczności maskę obojętności. W rzeczywistości jest to osoba o ciepłym sercu i na swój sposób artystycznej duszy. Jednak jak zostało zauważono, z powodów tego, kim chce zostać musi głęboko chować uczucia.
Pan Sayamaka z natury jest idealistą, starającym się kurczowo trzymać zasad kodeksu bushido i przestrzegać cnót, jakie symbolizuje hakama. Raz danego słowa stara się dotrzymać za wszelką cenę, z tego też powodu przysięgi rzadko padają z jego ust, bowiem szanuje wartość swoje słowa…

Ok, przeczytaliście to co wyżej? No, to tak właśnie wyglądał charakter niebieskookiego wojownika dawniej, kiedy bushido było dla niego najwyższą wytyczną życia, kiedy żywo wierzył w filozofię oraz samurajski etos – kiedy był „prawdziwym” samurajem.
Obecnie Asagi jest… Złamany. Już nie stara się przywrócić swoim braciom należnej im chwały i rozsławiać ich drogi miecza. Uprzejmy w zachowaniu, to może on bywa w osobiście rozumianych granicach – nie robi nikomu bezsensownej krzywdy, ale nie bawi się w etykiety, ani też nie próbuje być na siłę poprawny politycznie, bowiem to przychodzi mu samo – po prostu się nie miesza w nieswoje sprawy. Gdzieś podpalili wioskę? Obok przechodzi biedna sierota? Who cares? Dlaczego niebieskooki ma ponownie mieszać się w nieswoje sprawy? Jasne, że odprowadzi dziecko do najbliższej osady, jasne że przegoni zbójników, ale za to już sobie odpowiednio policzy – jego zdrowie jest cenne i to bardzo, dlatego właśnie jeśli już musi walczyć, to nie bierze jeńców. Ludzie to mściwe skurczybyki, jeśli będą mieli okazję, wezmą zemstę za „krzywdę” bo przecież „nie godzi się żyć pod jednym niebem z zabójca ojca”, czyż nie? Co z tego, jeśli ten „zabójca” właśnie oszczędza ci życie.
Pan Sayamaka przyjmuje różne zlecenia, ale każdy ocenia według własnego wewnętrznego kodeksu, nie jest przecież zły, nie jest też praworządny dobry – jest szary i to bardzo szary w wielu szarości odcieniach, a jeść musi…
Uczucia… Niegdyś je chował, obecnie po prostu je odczuwa. Nie lubi ich okazywać, ponieważ to przyciąga uwagę innych (no i coś mu tam jeszcze z młodości zostało), jednakże nie chowa ich też na siłę. Trzeba kogoś opieprzyć (czyt. uzna, że chce się pokłócić i to nie on wyjdzie z obitym pyskiem), to mu nawtyka. Trza komuś przywalić mieczem po zębach, cóż, jak mus to mus. I tak, zdarza mu się płakać, gdy nikt nie widzi, a alkohol i kobiety nie są wstanie zagłuszyć bólu duszy. Wtedy pan Sayamaka roni łzy do żałosnej melodii wygrywanej na flecie.
Kobiety i alkohol, to bardzo dobre połączenie. Asagi od dawno nie bawi się w ascezę, ani też nie odrzuca przyjemności życia w imię wyższych celów. Skoro natura wyposażyła go w takie, a nie inne przybory oraz tworzy takie, a nie inne dobra, o takim, a nie innym działaniu – to dlaczego ich sobie odmawiać? Nawarstwiać frustrację, chełbić się cnotą? To wszystko jedno wielkie kłamstwo.
Kłamstwo – to jest właśnie powód ów charakteru nietypowego dla samuraja. Asagi wychował się w duchu bushido, ale dopiero bullshido pokazało mu prawdę. Pan Sayamaka jest świadom tego, że w tym świecie istnieje jedno wielkie kłamstwo – ów świat. Ninja i samurajowie szkolę się w sztukach wojennych, po co? Ano po to, by się wzajemnie mordować. Historia świata, to historia wojen. Kolejne sojusze zawiązywane tylko po to, by przerazić wroga siłą militarną, a jeśli to się udało, by ów siłą spróbować się go skutecznie pozbyć. Tak działa świat. Pod wielkimi hasłami, pod pięknymi deklaracjami, pod szlachetną maską bushido/nindo kryje się jedno wielkie bullshido – dotyczy to wszystkich. Od najmożniejszych tego świata, po najbiedniejszych. I samurajowie nie są tutaj wyjątkiem – dzięki wyzyskowi chłopów mają czas praktykować swą drogę miecza.
Droga miecza. Jedyna świętość dla niebieskookiego samuraja i jedyna kochanka oraz przewodniczka, która go nigdy nie oszukała. Sojusznicy mogą cię zostawić pośród wrogów, dla swego pana możesz być mniej wart niźli miedza o którą karzę ci walczyć, kobieta może cię zdradzić, a własne dziecko odpłacić niewdzięcznością za miłość. Stal nigdy. Tylko droga miecza nigdy cię nie opuści i będzie przy tobie na dobre i złe, zawsze. Tak długo jak dzierżysz miecz, tak długo jest przy tobie. I zawsze pozwoli do siebie wrócić, powtarzam, zawsze! Dlatego właśnie niebieskooki czci i kocha drogę miecza, nie zdradza jej i stale poznaje, nawet jeśli nikomu o tym nie mówi, ani słowami, ani uczynkiem.
Co więc zostało z charakteru niegdyś wzorowego wojownika? Tylko jedna cecha – nadal nie składa nikomu przysiąg, ani obietnic. Wszystko inne schował głęboko na dnie serca, niczym w czeluści otchłani. I ukrywa to tam. Chociaż ów „więzień” żałośnie jęczy, a jego skowyt rani więzienie, to jednak alkohol potrafi zagłuszyć nawet najstraszniejszy lament…

NAWYKI: Asagi nie wykazuje zachowań które tutaj podchodzą, chociaż nie… Jedyną samurajską rzeczą, która w nim wciąż żyje i którą widać gołym okiem jest szeroko pojęty szacunek do miecza.

BUSHIDO: „Tylko stal cię nie oszuka, tylko ona jest szczera.”

HISTORIA: Zwój pierwszy: Ziemia
Niebieskooki samuraj nie spiesznie stawiał kolejne kroki po zbudowanej ze żwiru drodze. Po obu stronach traktu rozciągały się tak dobrze mu znane uprawne pola. Ryż, białe złoto prowincji Teiz, pochylał swe ciężkie od nasion kłosy. Już niedługo rozpoczną się żniwa...

Życie na prowincji zdala od stolicy samurajów sprawiało, że wojownicy pochodzący z Teiz różnili się znacznie od towarzyszy z północy. Chociaż nie ustępowali im bitnością w żadnym calu, to jednak
chociażby ze względu na uprawę roli czy też łagodniejszy klimat wyspy ich serca były cieplejsze, a umysły bardziej otwarte. Jednocześnie, dodatkowe obowiązki związane z produkcją żywności nie tylko na użytek własny, ale i wojowników z Yizin, sprawiały, że samurajowie z południa mniej czasu poświęcali na praktykę sztuk wojennych. Chociaż powód takiego stanu rzeczy był powszechnie znany, to jednak w oczach "szermierzy północy" niejednokrotnie gościła pogarda dla samurajów Teiz.
Asagi urodził się w rodzinie jednego z trzydziestu samurajów pana Kiry Asano, zarządcy południowo zachodniej części wyspy Teiz. Mimo wojskowego rodowodu oraz opieki zapewnianej przez pana Kire, ojciec Asagi`ego -Jubei, musiał zajmować się uprawą roli, oczywiście w zakresie takim, na jaki pozwalały mu obowiązki względem seniora. W praktyce oznaczało to, że Asagi już od najmłodszych lat zaznajomiony został z czynnościami "niegodnymi wojownika"...
Zmarznięta ziemie niechętnie poddawała się uderzeniom motyki niebieskookiego młodzieńca. Mimo zimna, pot nie schodził z czoła chłopca, który uparcie wymierzał kolejne ciosy. Z każdym jego oddechem z ust wydobywał się obłoczek pary, a lodowate powietrze karało jego oskrzela za zbyt łapczywy wdech. Asagi nie lubił pracować w polu, co wcale nie zmieniało faktu, że musiał to robić. Jednym z podstawowych obowiązków samuraja jest posłuszeństwo i szacunek do swego pana i rodziców. Młody Sayamaka wiedział to bardzo dobrze. Poczucie obowiązku i strach przed reprymendą ojca dodawały mu sił.
Nie pracował sam. Towarzyszyło mu dwóch kolegów, synów poddanych jego ojcu chłopów.
Mimo, że on miał w przyszłości stać się samurajem i ich obrońcą, a oni na zawsze pozostać prostymi rolnikami, w chwili obecnej wyglądali jednakowo. Wszyscy trzej zmęczeni, zlani potem który potęgował odczuwanie zimna, ubrudzeni od pracy chłopcy.
Z każdym kolejnym uderzenien Asagi czuł coraz nieprzyjemniejszy ból lewej ręki.
Tuż pod drewnianym uchwytem, na jego dłoni stworzył się bolesny, stale napełniający się płynem pęcherz. Niebieskooki, zaciskając zęby, nie przerywał pracy, chociaż z każdą kolejną minutą odcisk
dawał o sobie znać. W końcu, przy kolejnym z uderzeń, pęcherz pękł. Kuso! - zaklął niegrzecznie, po czym zaczął intensywnie potrząsać w powietrzu dłonią z nadzieją, że zimne powietrze złagodzi
ból.
Należy przemyć odezwał się jeden z jego kolegów, któremu Asagi posłał zniecierpliwione spojrzenie.
Szkoda wody... odpowiedział stale zaciskając dłoń po czym dodał Już prawie nie czuję. - co było jawnym kłamstwem, ręka bolała go jak diabli.
Jesteś pewny Asagi-kun, to był spory bąbel? zapytał kolega, lecz nim Asagi cokolwiek odpowiedział odezwał się trzeci chłopiec.
Zostaw go Kai, samurajowie wchłaniają ból. Prawda Asagi-ko ostatnie słowa posłał w stronę niebieskookiego z wyraźną złośliwością i zawiścią w głosie.
Kikuchyo miał aż nadto powodów, by mieć do rówieśnika żal. Co prawda, o zostaniu samurajem nie decydowało jedynie pochodzenie, ale przede wszystkim talent i siła ducha, to jednak nazwisko robiło swoje. Asagi, będąc synem wojownika, miał z miejsca zaklepane miejsce na dworze pana Asano i chociaż stanowisko jakie miał po swym rodzicu odziedziczyć nie było wysokie, to jednak dawało ono miejsce wśród elitarnych i dumnych samurajów…
Niebieskooki posłał „koledze” zimne niczym otaczające ich powietrze spojrzenie, a w każdym razie taki był jego zamysł. Chociaż uczono go, że wszelkiego rodzaju zaczepki powinien zbywać dumą i nie dawać się prowokować, to jednak równocześnie wpojono mu szacunek do zajmowanej pozycji społecznej.
Młody samuraj przez kilka sekund zastanawiał się, co powinien zrobić. Rozum sugerował mu zachowanie zimnej powagi, ale zmarznięte ciało i urażona duma domagały się zrobienia użytku z trzymanych w dłoniach grabi. Przecież wystarczyłby tylko jeden solidny cios i ten głupi wieśniak nauczyłby się gdzie jest jego m miejsce.
Wewnętrzne rozterki trwały krótko i podkręcana bólem oraz zimnem złość zrobiła swoje. Niebieskooki zacisnął palce na drzewcu motyki, a jego pęcherz ponownie „zaśpiewał” rozdzierającą pieśń, która jedynie zwiększyła rozdrażnienie młodego Sayamaka.
Zaraz ci pokaże, jak się wchłania ból… wysyczał przez zęby ciemnowłosy, stawiając kolejne kroki w stronę „rolnika”, który począł się cofać, ale jeszcze nie do końca tracąc fason.
Nie pozwalaj sobie, myślisz że jesteś synem wojownika, to jesteś lepszy! zawołał Kikuchyo, stale cofając się krok za krokiem, jednocześnie unosząc do góry swoje grabie tak, by móc się nimi zasłonić.
Tak uważam. odpowiedział mu złowrogo młody samuraj przyspieszając kroku, samemu przenosząc motykę nad głowę niczym miecz, z zamiarem zadania pierwszego ciosu.
Obserwujący narastającą sytuację Kai gestykulując i krzycząc próbował jakoś powstrzymać kolegów, ale wszystko wskazywało na to, że bez bijatyki z połamanymi zębami się nie obejdzie. I gdy już do ów bójki miało dojść do uszu chłopców dobiegł miarowy tętent zbliżających się koni.
Cała trójka błyskawicznie znieruchomiała, widząc zbliżających się możnych, a byli to pan Asano, oraz jego eskorta. Gdy tylko samurajowie podjechali na odległość 10 metrów, wszyscy chłopcy jak jeden mąż padli na ziemię w niskich ukłonach, chociaż ten wykonany przez Asagi’ego był nie tylko głębszy, ale również wykonany z większym szacunkiem i dbałością o szczegóły. Niebieskooki, nie podnosząc głowy, miał nadzieję, że czcigodny Asano nie widział zajścia, a przynajmniej nie widział go na tyle dobrze, by móc cokolwiek z niego wywnioskować.
Młody Sayamaka zdawał sobie aż za dobrze sprawę z tego, że za bezpodstawne bójki i bezmyślną agresję, cała trójkę czekałaby sroga kara, nawet Kai nie uszedłby cało. Prawdą było, że to samurajowie władali ziemiami Lazurowego Wybrzeża, jednakże wojownicy zależni byli od efektywności pracy chłopów. To na mieszkańców Teiz spadał ciężar wyżywienia mistrzów miecza i to z nich rekrutowali się pracownicy do kopalń położonych na skutej lodem Yinzin, chociaż trudno było te miejsca nazwać kopalniami. Były to bardziej miejsca lokalnego wydobycia piaskowej rudy – najlepszego żelaza na broń. Najcięższą pracą nie było jednak wydobycie cennego metalu, ale przetopienie go na samurajską stal – tamehagane. Jeśli to, co wiedział niebieskooki było prawdą, to proces pozyskiwania stopu wymagał trzech dni nieustannej pracy przy ogromnym, buchającym gorącem, piecu…
Przybyli samurajowie nie zamierzali zsiadać z koni, natomiast w milczeniu obserwowali pozostających w ukłonach chłopców, którzy czuli, że przed zimnym spojrzeniem mistrzów miecza nic się nie ukryje.
Sayamaka Asagi, powstań. przemówił pan Asano, wbijając swój wzrok w niebieskookiego młodzieńca, który posłusznie wstał i nie pozwalając sobie na bezpośrednie spojrzenie starał się zauważyć ile tylko mógł. Asano wydawał się być potężnie zbudowany, bo czyż inne ciało mogło się kryć pod czerwoną zbroją? U jego boku spoczywały dwa samurajskie miecze, oprawione w materiały najlepszej próby. Na głowie lorda spoczywał wielki hełm kabuto, ozdobiony wielkimi rogami. Jego eskorta nie była wcale gorzej wyposażona, chociaż ich pancerze nie wyglądały aż tak wspaniale.
Nasze pola są wspaniałe, nie sądzisz? lider wojowników ponownie zwrócił się do młodzieńca, na co ten błyskawicznie odpowiedział.
Hai, Kir-sama. – w głowie młodego samuraja kłębiło się od lęków i niepewności. Asagi zupełnie nie wiedział czego ma się spodziewać, w jaką grę bawi się z nim jego pan. Nienawidził takich sytuacji, stokroć bardziej wolałby wiedzieć co się z nim stanie, niż pozostawać zawieszonym w niewiedzy. Głupcy zwykli mówić „niewiedza jest błogosławieństwem” – jakże fałszywe były to słowa. Tylko głupiec woli nie wiedzieć, jako los go czeka.
Cieszę się. Pamiętaj, że musimy dbać o dobro naszych braci z północy, to nasz obowiązek. pan Asano kontynuował, a jego uwaga coraz mocniej skupiała się na młodym samuraju. Niebieskooki czuł się niczym osaczany przez węża szczur – sekunda po sekundzie, splot po splocie, mordercza pułapka zaciskała się coraz ciaśniej i ciaśniej. Wielki wojownik nie musiał się nawet wysilać, by własną osobą zdusić chłopca, wystarczyła sama obecność lord’a Asano. Sayamaka nie widział swoich kolegów, dosłownie. Czuł się niczym zawieszony w pośrodku ciemności, totalnie zdominowany przez potężną aurę swojego władcy.
Co jest naszym obowiązkiem? słowa wielkiego wojownika przecięły ciemność niczym ostrze miecza, docierając do głębi duszy Asagi’ego. Oczy młodego samuraja otworzyły się jeszcze szerzej, a płuca zapomniały, co jest ich powinnością. Bezdech. Niemożność wyksztuszenia z siebie ani jednej myśli, totalny paraliż. Sayamaka czuł strach, niezrozumiały strach. Czy właśnie tak czuje się istota spotykającą stworzenie dużo potężniejsze od siebie?
Dbać o dobro naszych braci z północy. odpowiedział wkładając w słowa całą swą siłę woli. Był niczym, niewiele lepszy od towarzyszących mu chłopów. Tak samo jak oni nie był wstanie nic zrobić w obecności wielkiego wojownika.
Dokładnie. To pole ma być obsadzone. stwierdził Asano, po czym nie czekając na odpowiedzi chłopców spiął swojego wierzchowca dał znak swym ludziom do drogi. Żaden z dorosłych nie poświęcił swej uwagi trójce chłopców – każdy z nich był dla nich niczym mrówka, nic nieznacząca istota na drodze. Tacy właśnie byli potężni samurajowie z Tzin, zimni i przerażający niczym stal ich prześwietnych mieczy…
”Cóż znaczy być samurajem? Samuraj znaczy ten, który służy.” – w sercu młodego wojownika trwała cicha debata. Do końca dnia nie odezwał się już ani słowem do swoich kolegów, podobnie z resztą oni. Cała trójka w milczeniu pracowała na dobro braci z północy. Tylko jeden z nich rozmyślał o całym tym zajściu i tylko jeden z nich niczego nie zrozumiał. Asagi bał się, a przy tym czuł dziwne pożądanie. Siła i potęga jaką emanowali doświadczeni w boju wojownicy kusiła go. Stanowiła obietnice tego, kim może się stać. Jako jeden z wojowników posiadających długie, zakrzywione ostrze będzie niczym egzekutor woli najwyższego. Będzie egzekutorem woli. Samuraj nie zastanawia się nad swym losem, samuraj po prostu żyje. Samuraj nie zadaje pytań, bowiem jego ostrze jest odpowiedzią na każde pytanie. Samuraj znaczy ten, który służy…
Niebieskooki nie wiedział jeszcze o tym, że był to jeden z ostatnich dni, kiedy pracował niczym chłop na roli. W przeciwieństwie do swoich kolegów w jego żyłach miał krew wojownika i pisany mu był inny los. Zanim jednak miał wkroczyć na nową ścieżkę życia musiał przejść starodawny rytuał samurajów – gempuku.
Był to niezwykle ważny w życiu Asagi’ego moment, który zgromadził całą rodzinę. Wszyscy członkowie rodu Sayamaka oraz zaproszeni goście z rodów Natsumori, Kabutomushi, Kyune, Doji oraz Yamato zebrali się w głównej sali rodu…
Wszyscy członkowie szlacheckich rodów zajęli miejsca odpowiednie ich pozycji oraz bliskości względem właściciela tego domu.
Sayamaka Jubei, ubrany w tradycyjne błękitne haori z symbolem swojego klanu na plecach, oraz rękawach siedział w pozycji seiza na delikatnym podwyższeniu. Pod haori skrywał bogate, czarne montski wykonane z jedwabiu – strój przekazywany w rodzinie z ojca na syna od pięciu pokoleń. Jego hakama zdobiona w pionowe pasy nienagannie układała się po obu stronach ciała. Za pasem obi, samuraj trzymał zatknięty sztylet tanto. Był to ceremonialnt symbol pozycji jaką zajmował pośród swoich krewnych, jednakże samo ostrze nie służyło jedynie na pokaz. „Dogiri”, bo tak zwał się ów sztylet miał tylko jedno ważne zadanie – stać na straży honoru Sayamaka. Jeśli któryś z członków rodu zhańbiłby dobre imię klanu, a ów plamy nie dałoby się już żadnym czynem zmazać, jego obowiązkiem było poprosić o prawo odkupienia swych niegodnych czynów poprzez otworzenie swojego brzucha właśnie tą bronią. W historii tej rodziny zdarzyło się to dwa razy…
Po prawicy przywódcy miejsce zajął stryj Asagi’ego – Hiashi. Młodszy od dwa lata od głowy klanu, bezdzietny, po stracie żony zgolił włosy i poprzysiągł służbę jako mnich asceta. Podobnie jak wszystkich członków rodu i jego plecy zdobiło rodowe haori, chociaż pod nim skrywały się szaty kapłana – utrzymane w barwi bieli jako wyraz niekończącej się żałoby. Na jego szyi znajdował się sznur 120 czerwonych korali, będących jednocześnie różańcem skupiającym w sobie modlitwę do 120 duchów opiekunów.
Pozostali członkowie rodu Sayamaka zajęli miejsca pod prawą ścianą sali, inni zaproszeni goście natomiast wzięli w posiadanie lewą stronę. To, co rzucać się mogło od razu w oczy był zupełny brak kobiet. To była ceremonia wykonania pierwszego kroku w dorosłość. Dzisiaj, Asagi miał otrzymać swoje pierwsze rodowe haori oraz niewielki sztylet – pierwszy symbol jego wojskowej przyszłości.
Główny bohater ceremonii stał na środku sali, ubrany w granatową yukata przepasaną czerwonym obi. Czuł na sobie spojrzenia wielu oczu, w których to spojrzeniach czuł ciężar obowiązków, jakie miały na niego spaść. Co prawda, nie do końca rozumiał to wszystko, ale tak jak pouczył go sensei, starał się zachowywać możliwie niewzruszony wyraz twarzy i chłodny umysł, co w przypadku nastolatka jest praktyczną niemożliwością, ale nie on pierwszy, ani nie ostatni stał w tym miejscu.
Sayamaka Asagi, podejdź. usłyszał potężny rozkaz swojego rodzica, który wykonał bez chwili zwłoki. Zanim słowa ojca dobrze rozeszły się po pomieszczeniu, niebieskooki niespiesznie, ale zdecydowanie skierował swoje kroki bliżej, w stronę czerwonej poduszki na której leżało haori, oraz sztylet i zwój.
Czy dziś ukończyłeś 11 rok życia? w powietrzu zawisło pytanie. Oczywiście, wszyscy wiedzieli, że ceremonia odbywa się zawsze w dniu jedenastych urodzin potomka męskiego, jednakże prawdziwe znaczenie tych słów było inne. Zgodnie z rodzinną tradycją, chłopiec który ukończył lat jedenaście, winien zacząć rozwijać przymioty niezbędne dla mężczyzny i wojownika Yinzin. Nie oznaczało to jedynie nauki sztuk walki, czy też taktyki. Chodziło tutaj o gotowość psychiczną wysunięcia się z opiekuńczych dłoni matki i przejścia pod silne ramiona ojca. W teorii brzmiało groźnie i każdy normalny uznałby, że dziecko nie jest na to gotowe, ale jak pokazywała praktyka było to jedyne słuszne rozwiązanie – wojownik nazywający samego siebie samurajem musi być twardy niczym stal swojego miecza. Wszyscy o tym wiedzieli, znaczy się, wszyscy którzy ów drogę już przeszli. Co się zaś tyczy na ów drogę wstępujących, wymagano od nich jednego.
Tak jestem. odpowiedział zgodnie z wymogami ceremoniału Asagi, po czym przykląkł na jedno kolano (troszkę się przy tym zachybotał, ale tak to z nerwami bywa), tak jak go nauczono i czekał. Na twarzy rodzica nie pojawiła się żadna emocja, chociaż wewnętrznie był dumny z syna.
Czy jesteś zatem gotów stanąć na drodze do stania się mężczyzną rodu Sayamaka i poświęciwszy swe życie drodze miecza służyć Yizin? ponownie padło pytanie lidera klanu, na które niebieskooki odpowiedział.
Hai! – troszkę zbyt wysokim tonem, ale czegóż spodziewać się po dziecku?
Tak więc, czyń swa powinność. zadecydował ojciec, po czym wstał ze swojego miejsca, podszedł dwa kroki i wysunąwszy zza pasa sztylet ułożył go przed chłopcem. Ten moment był najbardziej krytyczny i Asagi bał się go. Wiedział co musi zrobić, pierwszy raz zapoznać swe ciało z zimną stalą. Porządek ceremonii wymagał, by każdy syn dołączający do męskiej wspólnoty, wpisał swe imię do zwoju oraz przypieczętował ów podpis krwią, kalecząc się ostrzem Dogiri w palec. Klinga rodowej broni była tak ostra, że bez problemu kaleczyła skórę tak więc wymagało to delikatnego muśnięcia ostrej krawędzi. Zwykle, było to prawie bezbolesne, ale sama wizja nawet minimalnego okaleczenia swego ciała była dla dziecka przerażająca. Jednakże, nie niemożliwa do wykonania. Miał być samurajem, tym kto włada śmiercią. Nie mógł się bać.
Sekundy mijały jak godziny, ale Asagi nie zamierzał nikogo zawieść. Chociaż jego umysłem targały niepewności, to jednak wizja przysporzenia wstydu ojcu przy całej rodzinie i zapisania się w historii klanu jako ten, który zwątpił była jeszcze straszniejsza ( gdyby jednak uległ swoim lękom nie byłby jednak pierwszym, chociaż wiązałaby się to z wielką hańbą, wszak przyznał, że ma już jedenaście lat!).
Może pod wpływem wewnętrznej siły, albo po prostu bardziej od ostrza bojąc się gniewu i zawodu rodzica, Asagi posłusznie rozwinął zwój, po czym namoczywszy w atramencie podany przez stryja pędzelek wykaligrafował znaki składające się na jego nazwisko i imię (czyli jedyne cztery znaki jakie znał). Bardzo zależało mu na tym, by wykonać je możliwie najlepiej (chociaż wszystkie poprzedzającego jego wyglądały jakby napisało je dziecko, dziwne prawda?), ostatnie tygodnie ćwiczył tylko te kilka znaków. Następnie ujął w dłonie sztylet i zgodnie wymogami etykiety ukłonił się mu, po czym lekko obnażył ostrze i przyłożył do niego opuszek kciuka. Skóra błyskawicznie otworzyła się przy kontakcie z arcyostrą stalą, po czym postawił swoją „pieczęć” przy znaku z jego imienia oznaczającym sprawiedliwość…
Zwój drugi: Woda Niebieskooki pozostawiwszy za sobą ryżowe pola szedł dalej, a przed nim rozciągała się Teiz. To była naprawdę dobra jesień, chłody i śniegi pozwoliły mieszkańcom wyspy wyhodować dorodne głosy ryżu dzięki którym zdołają przetrwać zimę i wykarmić swych braci z północy.
Jak bliskie jego sercu były to ziemie, przecież to tutaj się wychował, to pośród tutejszych lasów i łąk przyszło mu poznawać sekrety władania samurajskim mieczem…

Wraz z ceremonią gempukku, życie młodego samuraja uległo poważnej zmianie. Jako członkowi kasty wojowników nie godziło się, by zajmował się uprawą roli, a przynajmniej by to zajęcie zajmowało większość jego czasu – teraz wymagane od niego było opanowanie arkan władania samurajskim mieczem…
Niebieskooki podobnie jak jego rówieśnicy pierwsze szlify na drodze miecza rozpoczynał od treningów ze swoich ojcem, który mimo nawału obowiązków znajdywał czas na bojową edukację syna (co poniekąd należało do jego obowiązków). Początki nie były ani ciekawe, ani co tym bardziej przyjemne, bowiem zanim Jubei pozwolił swojej latorośli choćby pomyśleć o wzięciu do ręki miecza, czekało go długie przygotowanie nie tylko z zakresu teorii szermierki, ale obrządku z mieczem w ogóle.
Wiedzę z zakresu obchodzenia się z samurajską bronią, niebieskooki przyswajał sobie poprzez czytanie zgromadzonych przez ojca traktatów szermierczych i chociaż nie było ich sporo (raptem 2) i ich autorzy nie zawarli w nich tajemnej wiedzy, to jednak sprawiały one młodemu samurajowi spore problemy. Tak, spędzając znaczną cześć życia na uprawie roli, Asagi nie miał czasu na doskonalenie umiejętności czytana oraz pisania (w zasadzie potrafił jedynie wykaligrafować swoje imię, co na dalekiej północy i tak uważane było za spore umiejętności), o innych sztukach przynależnych wojownikom nie wspominając. Jednakże, ów brak czasu nie był dla Jubei’a żadną wymówką – przeciwnie, miał synowi za złe jego braki w edukacji, tak więc wiele wieczorów zabrało młodemu samurajowi przyswojenie sobie podstawowych znaków, a jeszcze więcej opanowanie tych, bez których czytanie literatury było niemożliwe…
Autorami dzieł, z których Asagi czerpał swoją podstawową wiedzę z zakresu władania mieczem byli jego przodkowie. Oba zwoje stanowiły rodzaj rodzinnej pamiątki, przekazywanej z ojca na syna, niejednokrotnie uzupełnianej przypisami kolejnych mistrzów, którzy postanowili uzupełnić wiedzę poprzedników. Oczywiście, sam Asagi nie dostał do swoich rąk oryginalnych zwojów – te przechowywane były daleko poza jego wzrokiem, rzekomo miały zawierać największe sekrety odróżniające styl walki prezentowany przez ród Sayamaka od innych gałęzi Battodo. Niebieskooki nie jeden wieczór zastanawiał się, jakież tajemne techniki zawarte są w tajnych zwojach, jednak w przyszłości miał z nie małym zawodem odkryć, że niczego takiego tam nie było, jedyne wzmianki na temat postawy ducha niezbędnej do odniesienia zwycięstwa (warto zaznaczyć, że były to rzeczy, o których dowiedział się przechodząc formalne szkolenie u mistrza Hayashizaki’ego).
Egzemplarze, który zostały mu udostępnione stanowiły kopie, spisane ręką jego rodzica. Pismo Jubei’a, podobnie jak większości samurajów, nie należało jednak do najczytelniejszych, niejednokrotnie pędzelek szanownego rodzica pozostawił plamę atramentu, która za żadne skarby nie mogła uchodzić za dekorację, natomiast skutecznie utrudniała przyswojenie sobie tekstu (jakby sama nauka czytania nie była wystarczającym utrapieniem). Jak wymagała rodzinna tradycja, sam Asagi miał kiedyś w przyszłości przepisać te zwoje tak, by móc je przechować dla przyszłych pokoleń. Ów praktyka miała spore zastosowanie praktyczne, zwłaszcza w wielkich szkołach kenjutsu, gdzie wiedza o battodo przechodziła z jednego mistrza na drugiego i gdzie dokładne opisanie technik (a przy tym nie rzadko za pomocą szyfru), stanowiło podstawę zachowania przekazu. Rysunki, jakie w swoich zwojach sporządził czcigodny Jubei nie należały do sztuki najwyższych lotów, nie mniej, stanowiły jakiekolwiek wsparcie dla młodego Sayamaka w chwilach, gdy nie potrafił zrozumieć sensu spisanych znaków (nie rzadko był to efekt beznadziejnego pisma jakim cechował się jego ojciec, którego niedbalstwo owocowało tym, że często pozostawił dodatkową kropkę, czy też kreskę przy tym, czy też innym kanji przez co zmieniał jego znaczenie).
Nauka wprawnego czytania i zapisywania znaków (a ów zapisywanie polegało na dłubaniu kijem w piasku, bowiem marnowanie papieru i tuszu było nie do pomyślenia), zajęła niebieskookiemu rok. Był to jednej z najtrudniejszych okresów w jego edukacji, ale niewątpliwie jeden z najważniejszych – w rozdartym wojnom świecie analfabetyzm zdawał się być na porządku dziennym, toteż wielu kupców i niegodziwców wykorzystywało to dla swoich nierzadko egoistycznych interesów (nie każdy kruczek w umowie dało się odczytać, a raz podpisany kontrakt naprawdę trudno zerwać).
Oczywiście, jego szkolenie nie ograniczało się jedynie do nauki czytania i pisania – byłaby to stanowczo zbyt duża strata czasu, chociaż praca nadgarstkiem przy kaligrafii jest dokładnie taka sama, jak przy walce mieczem, ba! W czasie pobytu w Świątyni Wody, Asagi dowiedział się, że nawet tak odległe z pozoru kwestie, jak tempo pisania ora rytm walki są do siebie podobne, ale wszystko w swoim czasie…
Jak zauważono, poza treningiem sztuk humanistycznych, niebieskooki doskonalił też inne swe przybory, które w przyszłości miały mu ułatwić walkę mieczem. I nie chodzi tutaj jedynie o trening fizyczny, bowiem ciało młodego samuraja zostało już wstępnie wyrzeźbione pracą na roli w surowym klimacie wyspy Teiz. Dużo istotniejsza była dla przyszłego szermierza umiejętność dbania o własny miecz.
Asagi musiał poznać broń, od której będzie zależało jego życie, zrozumieć jej mocne, jak i słabe strony by móc je skutecznie wykorzystać w walce. Tutaj Jubei okazał się być dużo łagodniejszym i chętniejszym do pomocy nauczycielem. Doświadczony wojownik zapoznał syna ze wszystkimi przyborami, które są niezbędne by zachować ostrze w należytej kondycji oraz jak ów klingę ostrzyć, chociaż to pozostawił na koniec.
W czasie prac z mieczem swojego ojca (czyli oglądaniu jak rodzic pielęgnuje swój oręż), Asagi dogłębnie poznał wszystkie elementy na które składa się katana, a z czasem nauczył się dokonywać wśród nich drobnych napraw, a nawet rozróżniać poszczególne style wykuwania główni. Początkowo Jubei pokazał latorośli, jak rozłożyć miecz na części oraz jaki ceremoniał i obrządek obowiązuje przy ów zabiegu.
Z czasem wymagał od przyszłego wojownika umiejętności bezbłędnego rozmontowania miecza na elementy składowe i złożenia go na powrót tak, by nie powstałą żadna szczelina generująca nieprzyjemny stukot. Asagi szybko nauczył się, że nawet doskonale samurajskie klingi nie są wolne od wad i czasem trzeba wykonać podkładkę z ryżowego papieru, czy też lakowanego drewna by pozbyć się wszelkich niedoskonałości. Niebieskooki nauczył się jak nakładać olejek na głównie w celu ochronienia jej przed wilgocią oraz w jakich ilościach stosować polerski proszek uchiko by pozbyć się z ostrza mikrouszkodzeń, a przy tym nie zniszczyć linii hartu. Dowiedział się z czego można wykonać kołeczek mekugi i z której części oręża nigdy nie wolno usuwać rdzy, czy też podstarzałej patyny.
Do tego wszystkiego dochodził cały złożony ceremoniał nie tylko oglądania broni, ale również komunikowania się za jej pomocą. Młody samuraj poznał w jaki sposób należy trzymać miecz w czasie oglądania, by nie obrazić właściciela, ale i wychwycić wszystkie ważne elementy świadczące o jakości broni (tak, mowa tutaj o śladzie skuwania). Ponad to, dowiedział się, że kładąc miecz między sobą a rozmówcą, a do tego ostrzem w swą stronę to wyraża do niego pełen szacunek. Jeśli dodatkowo miecz leży rękojeścią w lewo, to posyła jasną informację, że jego właściciel w pełni oddaje się we władanie. Podobne znaczenie miało ułożenie miecza po swojej prawej stronie, również wyrażało ono zamiary pokojowe, jednakże pozostawiało miejsce na wszelki manewr w sytuacji zagrożenia, chociaż w takim ułożeniu możliwości było znacznie ograniczone. Takie trzymanie broni było odpowiednie w sytuacji, gdy rozmówca jest równy nam pozycją społeczną, czy też spotkanie ma charakter mało formalny (czyt. miecz nie został nam zabrany przy wejściu). Ostatnią możliwością było zachować miecz przy swoim lewym boku, ale już wyjęty z połów pasa. Nie było to jeszcze bojowe, czy też wyzywające zachowanie i nawet miało w sobie element grzecznościowy, bowiem pozostając w obrębie etykiety pozwalało poinformować rozmówcę, że nie ufamy mu i jesteśmy gotowi się bronić.
Te wszystkie działania nie były jedynie wyrazem szacunku do broni lecz miały zapewnić jej niezawodność i bezpieczeństwo. W kulturze, gdzie od sprawnego władania mieczem zależało nie tylko życie, ale i pozycja społeczna należało bardzo uważnie przestrzegać i znać etykietę z ów bronią związane. Do kolejnych elementów katanowego języka dochodziła cała masa gestów zabronionych, których popełnienie mogło prowadzić do pojedynku na śmierć i życie oraz mających ów walki uniknąć. By nie przetaczać całej opanowanej przez młodego samuraja wiedzy, wspomnimy tylko, że jednym z ów gestów było potrącenie własną saya sayi innego wojownika – to mogło prowadzić do naprawdę nie przyjemnej sytuacji, podobnie z resztą jak ruszanie cudzego miecza bez pozwolenia…
Jubei bardzo się starał, by jego syn wchłonął jak najwięcej wiedzy związanej z kulturą samurajskiej broni. Młody samuraj z trudem radził sobie z przyswojeniem całej tej specjalistycznej wiedzy, w milczeniu mając do ojca żal o to, że tak późno postanowił się zająć jego edukacją, a przy tym robi to tak mało cierpliwie. Jakby jednak nie było, Asagi starał się nauczyć wszystkiego o czym mówił mu ojciec (oraz o czym sam czytał), bowiem dopiero po opanowaniu tej wiedzy mógł przystąpić do praktycznego treningu władania bronią należną wojownikowi. Ta część edukacji miała jednak miejsce już poza domem rodzinnym niebieskookiego samuraja…
Słońce jeszcze nie wstało gdy trzynastoletni chłopiec stanął przed wejściem do głównej sali treningowej w dojo. Pod bosymi palcami stóp czuł przeszywający chłód zimnego powietrza. Przekraczając próg wykonał niski ukłon w stronę ołtarzyka kamiza po czym wszedł do środka. Był sam, jedynie on oraz wiadro z wodą i moknąca w nim szmata. Młody samuraj na samą myśl o lodowatej wodzie i jeszcze zimniejszym powietrzu panującym w sali poczuł, jak jego palce same zaciskają się i sinieją, ale nie było rady – jako najmłodszy rangą uczeń miał obowiązki do wypełnienia.
Asagi wziął oddech po czym wyciągnął lodowatą ścierę z wiatra, a następnie zaciskając na niej swe palce wycisnął z niej nadmiar wody. Działanie to miało również element treningu walki mieczem, poza hartowaniem ducha związanym z codziennym czyszczeniem dojo, sam ruch wyżynania szmatki był dokładnie taki sam, jak tzw. tonouchi – technika ruchu nadgarstka wieńcząca cięcie. Był to bardzo ważny element stylu battodo, coś co nie było znane wojownikom ninja i co pozwalało wykonać każdy cios prawidłowo – tak w każdym razie mówił Hayashizaki-sensei i Asagi mu chciał w to wierzyć.
Po wyciśnięciu nadmiaru wody, niebieskooki przyjął charakterystyczną pozycję i biorąc rozbieg zaczął czyścić podłogę, co wcale nie należało to zadań lekkich. Dojo miało długość ponad 50 metrów i jeden kurs w tej jakże niewygodnej pozie był nie lada wyzwaniem, tak dla samych nóg jak i kondycji. Wspomniane wcześniej lodowate powietrze wcale nie ułatwiało zadania, boleśnie karząc młodego samuraja za każdy, nazbyt głęboki czy też łapczywy oddech. Ten element obowiązków również był dla Asagi’ego treningiem – jak powiadał jego nauczyciel, najważniejsze w szermierce są nogi oraz oddech – siła rąk nie gra roli, ba, nawet nadmiernie wykorzystana potrafi zepsuć czystość techniki. W to również Sayamaka chciał wierzyć, chociaż jak pokazywała praktyka, nie musiał. Wszyscy starsi uczniowie odznaczali się nad wyraz dobrą kondycją, co więcej, nie mieli problemów z panowaniem nad oddechem, a jako, że (podobno), wszyscy przechodzili ten element szkolenia musiało coś w tej metodzie być…
Kolejny nawrót i kolejna długość. Niebieskooki niestrudzenie pokonywał kolejne dystanse, chociaż czuł, że jego nogi oraz ręce słabną. Coraz mniej chciało mu się utrzymywać odpowiednią postawę pleców, kończyny również nie chciały chętnie pracować, a płuca? No, one już chyba przywykły do trudnego klimatu i nie marudziły za bardzo, a może to jego siła woli?
Cóż, po zakończeniu czyszczenia podłogi Asagi był zmęczony. Nie mógł sobie jednak pozwolić by przysiąść w koncie sali i łapać oddech, o nie. Już od samego początku uświadomiono go w tym, że jeśli chce tutaj cokolwiek znaczyć i się nauczyć to ma być twardy, a przynajmniej ma za takiego uchodzić – nikt nie będzie się nim tutaj przejmował. Wielu było chętnych by zająć jego miejsce, chociażby jego dawny kolego z rodzinnej wsi. Ciekawe, jak się mu wiodło, z tego co kojarzył niebieskooki, Kikuchyo miał przejąć po swym ojcu farmę i nawet znaleziono dla niego żonę w wiosce nieopodal ich rodzinnej…
Kolejnym elementem porannych obowiązków młodego samuraja było wyczyszczenie ołtarzyka kamiza. Niebieskooki z szacunkiem zbliżył się do najświętszego w dojo miejsca, po czym złożywszy mu niski ukłon zaczął po kolei odstawiać kolejne zgromadzone na nim przedmioty. Nie było ich dużo, bowiem Hayasgizaki wyznawał surowy i prosty styl – żadnych nadmiernych ozdobników.
Pierwszym elementem zamieszkiwanym przez bóstwo był stary popielnik na kadzidło. Asagi ostrożnie ujął kamienne naczynie tak, by nie wysypać zgromadzonego popiołu, po czym odstawił je na podłogę obok siebie, by przetrzeć je. Następne w kolejce były dwa drewniane klocki, których celu oraz pochodzenia nasz bohater nie znał, a jako, że wstyd mu było do ów niewiedzy się przyznawać, stale stanowiły dla niego zagadkę. Trzecim przedmiotem był już nieco lepiej mu znany dzwonek, wykorzystywany przy ćwiczeniach medytacyjnych. Za ich pomocą, sensei ogłaszał rozpoczęcie zajęć oraz ich zakończenie i inne komendy.
Ostatnim przedmiotem zgromadzonym na ołtarzyku był stary, dębowy bokken. Asagi znał historię związaną z tym treningowym orężem, toteż ujął go w dłonie z szacunkiem godnym stalowego miecza. Zgodnie z tym, co opowiadał mu Hasegawa-senpai, bokken ten należał w przeszłości do Nakayamy Hakudo, wielkiego mistrza stylu battodo, jednego z pierwszych samurajów którzy porzucili kontynent i przybyli w poszukiwaniu spokoju na Yinzin. Sam Nakayama miał stracić w czasie przeprawy morskiej własny miecz w czasie sztormu i ataku wielkiego kałamarnicy – by ratować okręt poświęcił swe ostrze i zraniwszy nim potwora zmusił go do ucieczki w morskie głębiny. Chociaż towarzysze okrzyknęli Nakayame bohater, a lider wyprawy – Nakamura Sato – zechciał go nagrodzić własnym mieczem, Hakudo grzecznie odmówił i postanowił wystrugać sobie drewniany bokken w miejsce utraconej katana. Jak wyjaśnił towarzyszom broni, nie mógł przyjąć katany od swojego pana, ponieważ jako szermierz winien raczej zginać ze swym ostrzem, niż pozwolić go zabrać morskiemu plugastwu. Z tego powodu stracił honor jako wojownik i postanowił w ramach pokuty zawsze dzierżyć drewniany miecz. Jak głosi dalej opowieść, Nakayama stoczył jeszcze dziesięć pojedynków na śmierć i życie z przeciwnikami uzbrojonymi w metalowy oręż i nigdy nie przegrał. Kiedy już kolonizacja Yinzin zostało zakończona, udał się Teiz i tam założył dojo w którym samurajowie ćwiczą do dziś.
Ile w opowieści było prawdy? Tego nie wiedział nikt, nie zaprzeczalnym faktem było jednak to, że dojo istotnie zostało założone przez mistrza Hakudo, który zawsze przedstawiany jest na obrazach z drewnianym mieczem. Sam bokken jaki obecnie w dłoniach dzierżył Asagi również wydawał się być wiekowy, ale czy był to ten sam miecz?
Dopełnienie wszystkich obowiązków związanych z przygotowaniem dojo do zajęć zabrało niebieskookiemu całą godzinę, akurat tyle by zdążyć nim pozostali uczniowie oraz praktycy miecza skończą jeść i przyjdą na salę. Oczywiście, nasz bohater nie jadł śniadania, jako najniższy rangą musiał cierpliwie czekać na swą kolej.
Kiedy już wszyscy wraz z sensei’em zeszli się na sale, rozpoczęły się praktycznie zajęcia z szermierki. Zaawansowani praktycy ćwiczyli formy kata zadane przez nauczyciela z wykorzystaniem metalowych mieczy, mniej zaawansowani musieli ćwiczyć drewnianymi.
Pan Sayamaka, przywyknąwszy do panujących w dojo zwyczajów stanął w pozycji typowej dla stylu nauczanego w szkole – obie nogi blisko siebie palcami skierowane do przodu. Biodra nie skręcone, wypchnięte lekko do przodu, łopatki zebrane razem, spojrzenie dumne, lecz nie zatrzymujące się na nikim. Dłonie swoje wyciągnął przed siebie luźno, wyobrażając przed sobą przeciwnika, zapowiadała się strasznie długo sesja treningowa.
Lekcja rozpoczęła się od tradycyjnych ćwiczeń rozciągających, polegających na wykonywaniu głębokich cięć daleko zza pleców. Celem było wyciągnąć dłonie jak najdalej przed siebie z jednoczesnym uniesieniem się na palcach tak, by czubek bokkena nie uderzył o podłogę – tradycja dojo przewidywała poważne kary dla kogoś, kto by się dopuścił takiego braku uwagi i koordynacji.
Po przygotowaniu ciała, wszyscy ćwiczący przeszli do wykonania serii cięć tzw. suburi. Sensei Hayashizaki jak zawsze wykazał się kreatywnością i brakiem skrupułów, w ramach dobrego początku wszystkich ćwiczących czekało wykonanie tysiąca cięć, wspólnie licząc najgłośniej jak się tylko. Kiedy Asagi rozpoczynał swoje szkolenie, wykonanie w jednej serii ponad trzystu cieć (nawet bokkenem), było nie lada wyzwaniem i w pierwszych tygodniach zupełnie sobie z tym nie radził. Gdyby był to jego własny problem nie stanowiłoby to kłopotu (aż tak dużego), ale za jego słabość płacili wszyscy ćwiczący. Hayashizaki wyznawał zasadę, że albo ćwiczą wszyscy, albo nikt oraz że w treningu battodo nie istnieje pojęcie przerwy. Jak zwykł mawiać mistrz „trening trwa zawsze”, toteż do momentu aż nie wykonane zostało tysiąc cięć w nieprzerwanym ciągu, ćwiczenie trwało. Na czym polegał haczyk? Otóż w momencie, gdy siłą krzyku ćwiczących oraz ich tempo wykonywania cięć spadały poniżej akceptowalnego przez nauczyciela poziomu, nakazywał on rozpoczęcie liczenia od początku i powtarzał to tak długa, aż jedna, pełna seria nie została wykonana…
Tym razem ćwiczenie szło sprawnie, a na pewno pan Sayamaka nie był dla swoich kolegów poważnym obciążeniem. Mimo iż po pierwszych trzystu cięciach młody samuraj czuł protest swoich rąk, a jego gardło odmawiało dalszego krzyku, to jednak on napędzany siłą woli parł naprzód i raz za razem wykonywał cięcie. Suburi to ćwiczenie nie tyle ciała co umysłu. Sensei nie raz nie dwa zwracał im uwagę, że tak naprawdę wszelkie ograniczenia znajdują się w głowie i że ciało jest w stanie wytrzymać dużo więcej, niż się młodym (i starszym), wojownikom wydaje, dlatego właśnie będą ćwiczyć tak długo i wykonają tyle powtórzeń, by ich duch został zahartowany niczym stal samurajskiego miecza.
Treningi w dojo zwykle wyglądały podobnie. Po suburi przychodziła pora na techniki podstawowe, czyli kihon waza. Te opanowywano w formie kata, czyli choreograficznych układów zakładających ustalony atak jednego z partnerów i skuteczną odpowiedź drugiego. Pierwotnie Asagi wcieła się w w rolę ucznia (tj. shidachi), czyli to on odpowiadał technikę odpowiednią do ataku nauczyciela. Obecnie jednak i jemu pozwolono odgrywać rolę uchidachi, dużo odpowiedzialniejszą – bowiem to on „uczył” starszych stopniem kolegów. Mistrz Hayashizaki niejednokrotnie podkreślał jak ważne jest współgranie obu ćwiczących, ich wzajemna współpraca i pomoc. W czasie ćwiczeń kata, nie było zwycięscy ani przegranego, jedynie partnerzy wzajemnie się uczący. Program treningowy zakładał 55 kata, poszeregowanych w cztery zestawy w zależności od zaawansowania praktyka. W czasie swojego rocznego już stażu, pan Sayamaka zdołał opanować kolejność ruchów pierwszych 10 kata, wchodzących w program poziomu shoden – czyli wstępnego. Z tego też powodu w momencie, kiedy część grupy przechodziła do form z poziomu chuuden, czy też okuden musiał zadowolić się ćwiczeniem z niewiele starszymi od siebie samurajmi, dla których również były one zakazane. Osoby posiadające dostęp do ów technik szkolone były w innej Sali, tak by sekrety pozostawały sekretami, a wszelkie próby ich przedwczesnego odkrycia karano surowo.
Praktyka kata (czy też jak kto woli kumitachi), zajmowała większą część treningu w dojo. Po niej następował tzw. jikeigo – walki treningowe. Te prowadzono za pomocą shinai, specjalnych bambusowych mieczy oraz w zbrojach treningowych. Nie należy jednak dawać się zwieść pozorom – protektory oraz shinai nie minimalizowały bólu na tyle, by walki były bezpieczne. Wielu ćwiczących, w tym sam Asagi nie jeden wieczór spędził rozmasowując bolesne miejsce od uderzenia, które znalazło szczelinę w pancerzu, czy też staw, na który ktoś założył bolesną dźwignię…

Zwój Trzeci: Ogień Pozostawiając za sobą pola, niebieskooki ujrzał morski brzeg. Lubił morze. Jego siła, bezgraniczny bezmiar oraz niebezpieczne piękno było tym, co tak bardzo w nim cenił. Nieskończony ocean był jego przyjacielem. To pośród jego fal dzielni mieszkańcy Teiz oraz Yizin mierzyli się z ogromnymi wielorybami oraz równie groźnymi rekiny, których mięso pozwalało przetrwać wielotygodniowe chłody.
Nad brzegiem znajdowała się niewielka rybacka osada. Z niemałym sentymentem ciemnowłosy wojownik spojrzał na stojące na plaży łodzie, cierpliwie czekające na znak do wypłynięcia…

Szkolenie w dojo mistrza Hayashizaki trwało pięć długich lat. W ciągu ich trwania Asagi z chłopca stał się młodzieńcem tak ciałem jak i umysłem. Z czasem to nie on był tym najmłodszych adeptem od sprzątania i innych murzyńskich prac, chociaż niektóre obowiązki po prostu weszły mu w nawyk i stały się normalnym elementem dnia…
Praktyka w tradycyjnej szkole bujutsu stawia przed adeptem dwie drogi – ucznia absolwenta i ucznia sukcesora. Zdecydowana mniejszość ma możliwość obrania tej drugiej. Ci, którym się to uda zostają zwolnieni ze zwyczajnych obowiązków w imię doskonalenia się na drodze miecza. Krocząc nią, poznają coraz to nowe, nierzadko trzymane w sekrecie i przekazywane jedynie drogą ustną techniki, których znajomość daje wielką przewagę nad zwykłym szermierzem ów wiedzy pozbawionym. Celem ów „wiecznego” szkolenia jest możliwość nie tylko trenowania, ale i życia wraz z mistrzem. Poznania jego drogi dosłownie od kuchni i możliwość zajęcia jego miejsca w przyszłości. Kariera taka, oparta na stałym samodoskonaleniu się jest marzeniem niejednego samuraja, ale jak wspomniano tylko nieliczni dostaną możliwość wkroczyć na jej ścieżki. Asagi do nich nie należał.
Opuszczając szkołę która była dla niego domem przez długich 5 lat Asagi był na swój sposób zagubiony. W czasie pobierania nauki u mistrza Hayashizaki’ego praktycznie nie odwiedzał rodzinnych stron. Nie, by kiedykolwiek był blisko związany z rodziną, ale nie wiedział, czego ma się spodziewać. Zasadniczo, jego dalsza droga życiowa była związana z panem Asano, który miał obowiązek znaleźć mu zajęcie i zapewnić godziwe bytowanie. W zamian za to, pan Sayamaka był mu winien wierną i bezdyskusyjną służbę. Ta transakcja wiązana trwała między rodami Asano oraz Sayamaka od wielu dziesięcioleci i stanowiła podstawę feudalnego społeczeństwa samurajów…
Niebieskooki samuraj był bardzo podekscytowany. To miała być jego pierwsza wyprawa morska i to nie byle jaka, bo wojenna. Po ostatniej wielkiej wojnie w świecie shinobi panował względny spokój. Pakty między rodami zapewniały chwiejny pokój i poczucie bezpieczeństwa, a wykrwawione rodziny ninja zajęte swoimi własnymi sprawami mniej uważnie spoglądały na poczynania mieszkańców wyspy Yinzin. Samurajowie, do tej pory pozostający daleko od światowej polityki, postanowili wykorzystać ten czas na powiększenie swoich własnych wpływów. Chociaż nigdy tego nie przyznali, stale motywując wszelkie swe działania samodoskonaleniu się i ascetycznemu treningowi, zawsze chcieli zwiększyć swoje znaczenie w świecie zdominowanym przez klasę ninja.
Okazja, jaka wiązała się z końcem wielkich wojen i paktem rodów wydawała się być swoistym darem na który czekali. Oczywiście, dumni wojownicy nie zamierzali wydawać wojny groźnym ninja – kontynent shinobi był zdecydowanie zbyt dobrze podzielony pomiędzy klany i szczepy, które chociaż skłócone, gotowe były zjednoczyć się przeciwko jednemu wrogowi i zniszczyć go. Samurajowie świadomi tego zwrócili swoje spojrzenia na tereny położone poza wpływami ninja – nieznanymi regionami za murem.
Mieszkańcy lodowych krain postanowili, że z terenów położonych na północ od muru ninja stworzą swoista kolonię i spichlerz, a to wymagało wyprawy zbrojnej. Ów kampania nie była motywowana jedynie niegodnymi powódkami takimi jak władza. Samurajowie potrzebowali nowych ziemi i to szybko. Rolnicza Teiz nie była dłużej w stanie wykarmić stale rosnącej liczby szermierzy, poza tym mimo swej filozofii, społeczeństwo samurajów zaczęło cierpieć na problem ogromnej rzeszy doskonale wyszkolonych wojowników, którzy nie mieli co z sobą zrobić. Oczywiście, że wielu z nich zatrudniało się jako tzw. yojimbo na statkach kupieckich czy też pełniło służbę wojskową u swych panów, ale nie oszukujmy się – po co komu armia, która nie walczy? W ciągu ostatnich wojen w świecie ninja, samurajowie występowali w nich epizodycznie i zawsze jako najemnicy. Nigdy nie stanęli zjednoczeni pod jednym sztandarem, z resztą każda taka próba byłaby dla nich szaleństwem i zakończyłaby się eksterminacją.
Utrzymanie rzeszy wojowników w pełnej gotowości bojowej było zbyt drogie i z każdym rokiem dumni wojownicy zaciągali coraz większy „dług” u rolniczej wyspy Teiz, która w końcu utraciła „wypłacalność”. Początkowo samurajowie przyjęli to jako niewielka niedogodność, wszak niepewne dostawy żywności były częścią ich trudnego życia bo jak wiadomo „dobrobyt zagłusza głos duszy”, ale liderzy rodów wiedzieli, że taka sytuacja nie może mieć miejsca w nieskończoność. W końcu, gdy do głosu dojdą pierwotne instynkty i żelazna dyscyplina zostanie przeżarta rdzą ubóstwa zaczną się zamieszki. Przywódcy Yinzin wiedzieli, że dla rozładowania napięcia i ustabilizowania sytuacji potrzebna jest pierwsza w historii samurajów operacja wojskowa.
Jak to mówią, dobre złego początki. Flotylla samurajów wyruszyła w stronę lądu nadkładając drogi – wojownicy Yinzin nie chcieli by czujni shinobi zwietrzyli ich plany. Oznaczało to przedłużenie operacji oraz zgromadzenie większej liczby zasobów i sprzętu, co podnosiło koszty kampanii i sprawiało, że porażka nie wchodziła w rachubę. Plan był prosty. Korzystając z dobrej pogody, statki samurajów miały przekroczyć cieśninę dzielącą Yinzin od tzw. Nieznanych regionów, wylądować na plaży i szybkim natarciem wedrzeć się na kilka kilometrów w środek lądu. Następnie, zaatakowawszy miejscową ludność i po zdobyciu kilku wiosek skorzystać z nowo schwytanych niewolników i wznieść umocniony zamek, będący portem. W kolejnych miesiącach planowano, przy stałym przerzucaniu kolejnych sił z Yinzin, wznieść pas umocnień i fortyfikacji który pozwoliłby wydzielić obszar podległy samurajom. Następnie wystarczyło już tylko wytrzymać kilka kolejnych miesięcy kontrataków tubylców, by w końcu zrozumieli że nie pozbędą się „sąsiadów”. Zgodnie z szacunkami strategów, po straty ponad 20% ludności z Nieznanych Regionów powinny wystarczyć by skłonić dzikusów do zaprzestania dalszych walk i rozpoczęcia negocjacji. W ciągu ich trwania, samurajowie zaproponowaliby im korzystne warunki współpracy (korzystne dla samurajów), a w przypadku niepowodzenia rokowań pokojowych kontynuowaliby ofensywę i zalewając krwią dzikusów ich ojczystą ziemię uświadomić im, że mają oddać teren. Strategia była dopracowana, inwazja rozwiązywała problem przeludnienia i gwarantowała pozyskanie nowych terenów pod uprawę. Co więcej, dawała szanse zdobycia przyczółka na kontynencie i zapewniała zajęcie dla bitnych wojowników na długie lata. Wystarczyło tylko pokonać kilka niezwiązanych ze sobą plemion dzikusów…
Nie wszystko poszło zgodnie z planem. Chociaż początkowo samurajom udało się bez problemu zająć przyczółek i pokonawszy słaby opór miejscowych szybko wedrzeć się klinem głąb kontynentu, to już po pierwszych trzech tygodniach zaczęły się problemy. Ludność, która miała być niezorganizowaną masą prymitywnych dzikusów okazała się nią w większości. Jedynie ta kwestia o niezorganizowaniu nie imała się prawdy. Postawieni w obliczu zewnętrznego zagrożenia tubylcy, zaczęli się łączyć w coraz to większe grupy i przeciwstawiając jakości samurajów swą ilość zaczęli odnosić pierwsze zwycięstwa nad najeźdźcami.
Od samego początku miało to wyglądać inaczej. Młody samuraj był bardzo podekscytowany swą pierwsza wyprawą. Wierzył w jej cel. Rozumiał go. Mieli zadbać o bezpieczeństwo i przyszłość następnych pokoleń i nieść filozofię samurajów dalej. To miała być jego próba. Coś, do czego przecież się szkolił, czyż nie po to poznawał tajniki władania samurajskim mieczem? Długie lata treningu miały przygotować go do walki, tak fizycznie uposażając go w śmiercionośne techniki jak i psychicznie. Ów długie lata poszły w pizdu.
Pierwszym tubylcem, który zginął z ręki niebieskookiego był anonimowy rybak. Starszy pan, chcący bronić swej rodziny. Rzucił się na najeźdźców z odwagą, uzbrojony jedynie w długi harpun wykonany z kolca jadowego płaszczki. Jego celem miał być Asagi. Rybak natarł z odwagą i zapałem, ale nie mógł się równać z wyszkolonym samurajem, który chociaż nie był mistrzem miecza został wyszkolony przez najlepszych, z reszta atak był prosty. Sayamaka zszedł linii pchnięcia nacierającego dzikusa, po czym tak jak go uczono zadał cięcie skośne, mające na celu przeciąć ciało nieprzyjaciela i zakończyć jego życie zanim ten zrozumie co się stało. Rzeczywistość okazała się inna. Jego klinga, która to rzekomo miała wejść w ciało niczym w masko istotnie przebiła się przez skórę i mięśnie, ale utkwiła na jednym z żeber biedaka, który istotnie runął od ciosu na ziemię, ale bynajmniej nie umarł od razu. Spoglądał na swojego zabójce z wytrzeszczonymi oczami kiedy ten w panice próbował uwolnić ostrze z jego ciała, a to nie chciało łatwo wyjść. Kiedy już mu się to udało, z rozbryzganej rany buchnęła krew, mocząc twarz samuraja we krwi. Asagi, czując w ustach metaliczny posmak zwymiotował na miejscu i byłby się osunął na kolana, gdyby nie kolejny dzikus, który wymachując kościanym nożem natarł na niego.
Tego młody samuraj poczęstował szerokim cięciem przez brzuch, tuż poniżej nieszczęsnych żeber, których tym razem chciał uniknąć. Plan się udał. Wykonana ze stali najwyższej próby klinga napędzana w miarę poprawnym cięciem odnalazła drogę między tkanki napastnika, otwierając jego podbrzusze. Udało się. Ale nie do końca. Wojownik miast paść na ziemię, jak nakazywał to scenariusz kata zrobił jeszcze kilka kroków stronę Asagi’ego, a jego jelito wypadło na ziemię i tocząc się w piachu „ciągnęło” się za nim. Widząc makabryczny widok, Asagi nie zastanawiając się wydarł się w niebogłosy i porzucając całą wiedzę o walce mieczem zarąbał nieszczęśnika rozłupując jego łeb ciosami miecza. I wcale nie był to koniec…
Kolejne dni kampanii wyglądały podobnie. Asagi nie zaznał spokoju i to wcale nie dlatego, że tubylcy napadali. Po prostu, to wszystko było jednym wielkim kłamstwem. Czuł się oszukany. Walka wcale nie była tak wspaniała, jak to opisywano, a samurajowie tak niezwyciężeni i honorowi jak go uczono. Czyny niegodne szerzyły się w armii, a on je widział. Widział, jak w czasie działań wojennych giną niewinni, jak towarzysze porzucają się na placu boju. Jak strach i hańba biorą górę nad odwagą i honorem. Był tam. Był jednym z nich…
Zwój Czwarty: Powietrze Stojąc nad brzegiem morza wsłuchiwał się w uderzające fale. Lubił to. Z zamkniętymi oczami chłonął przesycone jodem powietrze, pod stopami czuł miękki piasek. Otworzył oczy…
Ona nadal tu była. Jeszcze nie obudziła się. Asagi spojrzał na ciemnowłosą dziewczynę, której nagie ciało skrywała kołdra. Oboje znali zasady gry. Niebieskooki samuraj poprawił wisiorek z drobnymi, po czym zawiązał swój pas, za który wsunął swój miecz – swą jedyną kochankę i towarzyszkę.
Słońce leniwie podnosiło się znad horyzontu, gdy zostawiał Sayuri, bo tak się przedstawiła, w pokoju, samemu udając się przed siebie…[/spoiler]
WIEDZA

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:
POSTACIE:

ZDOLNOŚCI

KEKKEI GENKAI:
NATURA CHAKRY: Raiton
STYLE WALKI: Bukijutsu - Battodo szkoły Taka
UMIEJĘTNOŚCI:
Wrodzona -

Nabyta -
PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 40
WYTRZYMAŁOŚĆ 30
SZYBKOŚĆ 85 (BAZA: 68 + 17 za Styl Battodo + Taka-Ryu)
PERCEPCJA 21 (BAZA 19 + 2 za styl Battodo)
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA1
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI: + 25% Szybkość (Battodo + Taka) + 15% Percepcja ( styl Battodo)
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NINJUTSU
GENJUTSU
TAIJUTSU D
BUKIJUTSU
KENJUTSU D
SHURIKENJUTSU
KUSARIJUTSU
KIJUTSU
IRYōJUTSU
FūINJUTSU
ELEMENTARNE
KATON
SUITON
FUUTON
DOTON
RAITON
KLANOWE
JUTSU:
Ranga E:
- Bunshin no Jutsu
- Henge no Jutsu
- Kai
- Kawarimi no Jutsu
- Kinobori no Waza
- Suimen Hokō no Waza
- Nawanuke no Jutsu
Ranga D:
*Kenjutsu:
- Battodo (styl walki)
- Yōdō
- Harai Waza [Trening]
*Taijutsu:
- Dainamikku Akushyon
- Dainamikku Entorī
- Aian Kurōī
- Ikkyo [Trening]

WŁASNE TECHNIKI:
[center][img]https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSLXPkG8KUBvHZzy3KRXYc4Kf8mrHO44iPb6Jxm3TaGW8w40fcP[/img][/center]
Nazwa
Harai waza

Dziedzina
Kenjutsu

Ranga
D

Pieczęci
Brak

Zasięg
Bezpośredni

Koszt
Brak

Dodatkowe
Miecz, albo kij lub włócznia

Opis W walce na miecze wygrywa ten, kto zdoła wyprowadzić cios w punkt witalny przeciwnika. Rzadko się jednak zdarza, by jeden z walczących nieumyślnie, albo celowo opuścił gardę, którą jest wystawiony w stronę przeciwnika miecz, tak więc najpierw z nim trzeba sobie poradzić.
W celu rozwiązania powyższej sytuacji, można sięgnąć po technikę Harai - polegającą na uderzeniu własnym mieczem w broń przeciwnika celem odepchnięcia jej w bok, przy jednoczesnym szybkim wejściu w bliski dystans zapewniający skuteczne cięcie. W praktyce, uderzenie własnym mieczem jest połączone z jego uniesieniem nad głowę celem zadania własnego ciosu. Kontakt własnej klingi z klingą przeciwnika następuje w sposób minimalizujący zagrożenie uszkodzenia własnego ostrza - uderza się płazem, delikatnie "wślizgując" się pod miecz przeciwnika w początkowej fazie techniki

Warunki powodzenia:
By technika zadziałała, wykonujący musi:
- posiadać minimum równy przeciwnikowi poziom kenjutsu,
- jego siłą oraz szybkość musza być o minimum 15 większe niż przeciwnika, by zdołać go zaskoczyć.
- jeśli przeciwnik ma percepcję równą lub wyższą atakującemu, szansa powodzenia spada proporcjonalnie do tej różnicy począwszy od 50/50.

Link do tematu postaci KLIK!

[center][img]http://www.koshinkan-aikido.co.uk/Members_pages/graphics/ikkyo.jpg[/img][/center]
Nazwa
Ikkyo

Dziedzina
Taijutsu

Ranga
D

Pieczęci
Brak

Zasięg
Bezpośredni

Koszt
Brak

Dodatkowe
Kenjutsu D: Znajomość techniki: Yōdō

Opis Technika ta stanowi podstawę do technik walki wręcz stosowanych przez samurajów i pochodzi od technik walki mieczem. Opracowano ją jako metodę obrony przed przeciwnikiem atakującym wysokim cięciem, lub też próbującym chwycić za dłoń. Za pierwowzór techniki uważa się szermierczą Yōdō.
Technika polega na założeniu bolesnej dźwigni na nadgarstku oraz łokciu nacierającego napastnika, co blokuje mu dalsze ruchy i pozwala na sprowadzenie go do parteru i unieruchomienie. Jednakże, do pełnej skuteczności niezbędne jest zejście z linii ataku oraz przechwycenie dłoni nacierającego rywala tak, by wykorzystać jego siłę przeciwko niemu.
Technika ta stanowi wyjściową do innych technik samurajskiego taijutsu.

Warunek powodzenia:
- wykonując Ikkyo musi mieć min. 20 pkt Szybkości więcej oraz Wyższy Poziom Taijutsu od przeciwnika,
- przeciwnicy o równym Taijutsu i Percepcji co wykonujący Ikkyo mają 50% szans na ucieczkę przed techniką (im większa różnica percepcji na korzyść uciekającego, tym większa jego szansa na wyjście cało),
- przeciwnicy o niższym Taijutsu niż wykonujący mogą ratować się z poziomu podłogi przewrotem do przodu, ryzykując wyłamanie barku (do oceny Sędziego/GM/Osoby uprawnionej).

Link do tematu postaci KLIK!

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Miecz katana i w zasadzie wszystko to, co w ubiorze,
- Zbroja typu "Madara" (Klik)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
- Sakiewka z drobnymi zawieszona na szyi niczym talizman.

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: Konto Bankowe
PH: Moje kochane PH!
MISJE:
D - 1
C -
B -
A -
S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:
- Roczny zapas Sake - lotteria "Pierwszy Dzień Lata"
- Statuetka Kupidyna.
- +75 PH za "budowanie" świątyń i dojo

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Akcept.

Shinobi War PBF Naruto

Sayamaka Asagi

Sayamaka Asagi

Re: Sayamaka Asagi

Re: Sayamaka Asagi