Shinobi War PBF Naruto

IMIĘ: Kiku
NAZWISKO: Kaguya
KLAN: Kaguya
WIEK [DATA URODZENIA]: 17 [10.10.367 rok]
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 170| 68
RANGA: Doko

WYGLĄD:
Wzrost z pewnością nie jest jego zaletą. Pomimo swojego wieku ten pozostawia trochę do życzenia i często stawia go w niekorzystnej oraz krępującej sytuacji. Oczywiście nie wpływa to pozytywnie na nieśmiałość chłopaka, która z tego powodu tylko jeszcze przybiera na sile. Jest to swego rodzaju kompleks, którego Kiku nigdy nie może się pozbyć. Jednak kiedy ludzie przestaną się już patrzeć na karzełka, wtedy będą mogli dostrzec coś o wiele bardziej dziwnego. Praktycznie całe jego ciało pokryte jest bandażami. Kiedy zdejmie ubrania widać, że materiał pokrywa go od pasa w górę. Wszystko to za sprawą licznych oraz niezwykle rozległych blizn, które znajdują się na jego klatce piersiowej, plecach, przedramionach, barkach i każdym możliwym centymetrze jego ciała. Znamiona te są tak paskudne, że przez pierwsze kilka miesięcy po ich otrzymaniu Kiku brzydził się przyglądać własnemu odbiciu, więc żeby inni nie czuli się niezręcznie, to zwyczajnie je zakrywał. Jego twarz również nie jest nieskazitelna i obfituje w ślady dramatycznego wydarzenia. Po pierwsze przez jego nos pod kątem prostym przedziera się długa, bo sięgająca od oka do oka, blizna. Tylko jedna? Ależ skąd. Trzy poziome linie zaczynają się centymetr nad jego wargą, aby swój koniec odnaleźć dopiero w połowie szyi chłopaka. Kolejna za to znajduje się na jego policzku, chociaż nie jest tak okazała jak poprzednie. Co ciekawe, wszystkie blizny przynoszą na myśl raczej takie, które zadaje dzikie, rozwścieczone zwierzę, a nie człowiek. Tylko czy shinobi miałby problem z rozprawieniem się z jakimś dzikim kotem? Parę osób chyba zadawało sobie to pytanie, kiedy ujrzało Kaguyę.

To tyle jeśli chodziłoby o jakieś elementy charakterystyczne. Z normalnych cech aparycji posiada on średniej długości szare włosy. Mają one jednak dość nietypowy odcień, bo w zależności od natężenia światła i kąta jego padania mogą wydawać się białe. Dlatego też osoby, które nie znają dobrze Kiku mogą sądzić, że chłopak widział w życiu wiele strasznych rzeczy i stąd ten kolor włosów.

Obrażenia jakie otrzymał feralnego dnia na całe szczęście nie dotknęły jednak jego oczu, które nadal są w nieskazitelnym stanie. Świecą się one różnymi odcieniami błękitu tak głębokiego, że można porównać go do bezkresnego oceanu, który wciąga w siebie obserwatora, coraz bardziej zatapiając go w swoim pięknie. To ten rodzaj tęczówek, których z pewnością się nie zapomina. Są zbyt wyraźne na to, aby zwyczajnie wyrzucić je z pamięci.

Usta Kiku są za to malinowe – zupełnie tak, jak u najpiękniejszej dziewczyny, co samo w sobie dodaje mu trochę dziewczęcego uroku i za młodu, kiedy jeszcze jego ciała nie zdobiły blizny, był nawet brany za dziewczynkę. Teraz warga przerwana jest jednak szpecącymi liniami, a sam chłopak nie wygląda na szczególny okaz piękna, a z pewnością nie można już powiedzieć, że jest przystojny.

Biorąc wszystko pod uwagę, można spokojnie napisać, że Kaguya to jeszcze młodzieniec, którego ciało w pełni nie dojrzało. Ma dopiero siedemnaście lat, więc przyszedł czas na ewentualne zmiany i za kilka wiosen może nie przypominać w żadnym sposób swego dawnego „ja”. Jednakże na daną chwilę każdy widzi kim jest i tego raczej się nie zmieni nawet najlepszymi technikami medycznymi. Zawsze będzie mu przypisane miano lekkiego wyrzutka z powodu swojego wyglądu. Chwały na pewno dzięki niemu się nie doczeka.
UBIÓR:
Styl ubioru chłopaka w dużej mierze wymuszony jest wyglądem jego ciała. Nie może on sobie pozwolić na zwyczajne, niekrępujące ruchów odzienie, które by mu odpowiadało. Wszystko sprowadza się do jak najszczelniejszego zakrywania ciała, żeby jak najmniejszy jego kawałek pozostawał widoczny dla oczu postronnych. I tak zaczynamy od bluzki z długimi rękawami i czymś, co przypomina swoim kształtem golf, jednak nie ociepla tak rejonów szyi, a jedynie przykrywa je materiałem. Cała bluzka jest koloru czarnego, co sprawia, że Kiku nie jest tak bardzo widoczny wśród liści czy chociażby po zmroku. Do tego dochodzą spodnie, które mogą wydawać się zbyt długie, bowiem nie sięgają one tak, jak zazwyczaj ma to miejsce u shinobich, do samych kostek, a poza nie, fałdując się przy tym i pocierając końcem materiału o ziemię. Chłopak zaopatrzył się również w rękawiczki, które nie zakrywają jednak jego palców. Co ciekawe, ten element ubioru jest całkowicie biały, co niezwykle kontrastuje z całą resztą dodatków. Jednak nie tylko rękawiczki są tutaj swego rodzaju ewenementem. Nie można przecież przeoczyć najważniejszej rzeczy, jaką jest drewniana, pomalowana maska zasłaniająca jego całą twarz, przy czym naprawdę trudno jednoznacznie stwierdzić dlaczego chłopak zdecydował się na maskę przypominającą starca. Jest to zwykły, drewniany wytwór, który składa się z dwóch części. Pierwszą z nich jest większa część twarzy kończąca się na górnej wardze. To właśnie do niej przywiązana jest sznurkami druga część składająca się z brody oraz niewielkiej, siwej brody. Dzięki takiemu rozwiązaniu, młody shinobi nie musi zdejmować całej maski przy jedzeniu, a może ograniczyć się jedynie do ściągnięcia jej dolnej części. Sam Kiku nie udziela jednak odpowiedzi dlaczego zdecydował się właśnie na taki wzór. A może był to jedynie przypadek? Spróbujcie to z niego wyciągnąć, jeśli oczywiście potraficie.
ZNAKI SZCZEGÓLNE:
Cała górna połowa ciała obwiązana jest bandażami, wliczając w to oczywiście twarz przez co nie można mówić o jakiejś jednej fryzurze w przypadku Kiku. Za fryzurę uznaje kosmyki włosów wystające spod materiału bandaża.

Zawsze nosi na twarzy maskę. Bez niej widziały go tylko osoby, które zdążyły go poznać przed pamiętną wojną pomiędzy Sabaku, a Kaguya. Od momentu jej zakończenia nie pokazywał się bez maski dosłownie nikomu.

Pod bandażami znajdzie się więcej blizn, aniżeli samej skóry.

CHARAKTER:
Rany na ciele nie zawsze są dowodem waleczności czy niezłomności człowieka. W przypadku Kiku są jedynie odzwierciedleniem tego, co znajduje się w jego młodzieńczej duszy. Swoistym przedłużeniem cierpień i obaw trawiących go od środka, które są tak silne, że aż muszą się uzewnętrznić. Zacznijmy może jednak od tego, że Kaguya jest człowiekiem niezwykle cichym, rzadko zabierającym głos w codziennych sprawach, jednak stającym na wysokości zadania, jeśli chodzi o wydarzenia ważne i w znaczny sposób wpływające na przyszłość. Potrafi wtedy w kilku dobitnych oraz niezwykle trafnych słowach wyrazić swój pogląd, który po takim przedstawieniu zazwyczaj jest akceptowany bez większego sprzeciwu. Nie zmienia to jednak faktu, że Kiku boi przywiązywać się zbytnio do danej grupy ludzi. W jego głowie nadal istnieje widok martwych towarzyszy, którzy zostali dosłownie rozerwani na strzępy. A co, jeśli taka sytuacja się powtórzy? Co, jeśli po raz kolejny będzie musiał zasypywać w ziemi osoby, z którymi spędził najlepsze lata swojego życia i które liczyły na to, że będzie zawsze nad nimi czuwał? Przecież zawiódł ich na całej linii. I to właśnie jest kolejna cecha jego charakteru. Lubi się obwiniać i jeśli już zacznie, to z pewnością nie skończy po kilku minutach. Lubi czuć się odpowiedzialny za wszystko, co dzieje się dookoła niego i właśnie dlatego jest też niezwykle wrażliwy na jakiekolwiek zmiany.

Pomimo tego wszystkiego nadal nie wierzy w siebie. Jedna porażka przesądziła o tym, że jego duma i zaufanie do własnych umiejętności wyparowały. Właśnie dlatego nigdy nie podejmuje się bardziej ambitnych zadań, poprzestając na czymś łatwiejszym. Jeśli jednak trafi się mu już zlecenie, które dorównuje jego umiejętnościom, wtedy miewa czasem napady paniki. Nie przejawiają się one jednak w ogólnym paraliżu i chęci ucieczki, a w dreszczach targających całym ciałem i to na tyle intensywnych, że niektórzy mogliby pomyśleć iż właśnie mają do czynienia z człowiekiem chorym na padaczkę. Kiku jest również człowiekiem zakompleksionym. Uważa, że jego wygląd jest czymś, czego nie powinni doświadczać ludzie i właśnie dlatego z uporem maniaka chowa swoje ciało przed ich wzrokiem, a nawet zapuszcza włosy, które skutecznie zakryłyby jego twarz nawet po zdjęciu maski. Wielokrotnie zdarzało mu się już, że na jego widok pobliskie dzieci krzyczały z przerażenia. Właśnie dlatego unika też jedzenia w miejscach publicznych, choć czasem nie ma wyboru i wtedy siada w najciemniejszym kącie przybytku. Najpewniej na świecie czuje się okryty bandażami i z założoną maską. Strata, któregokolwiek z tych atrybutów wiąże się u niego z rozkojarzeniem, niepewnością i zawahaniami, co z kolei wielokrotnie prowadziło już do wielu, niebezpiecznych dla niego samego sytuacji. Każdy czuje się przez coś skrępowany, a u niego jest to wygląd.

NINDO: "Stare grzechy mają długie cienie. "
HISTORIA:

Samotne Wydmy nigdy nie uchodziły za teren godny uwagi. Nie posiadał wspaniałych krajobrazów, nie miał turystycznych atrakcji, a wszędzie dookoła były jedynie piaski, skorpiony, głazy i zasuszone szczątki nielicznych zwierząt. Właśnie w takich warunkach narodził się Kiku. Miało to miejsce w niewielkiej, wydrążonej w skale chatce. Jego rodzina była dość uboga jak na jeden z dumnych rodów, jednak mogła pozwolić sobie na zapewnienie chłopcu odpowiedniego wyszkolenia shinobi.

Jako początkujący uczeń Kiku nie przejawiał żadnych, szczególnych zdolności. Był zwykłym dzieciakiem, który lubił drogę wybraną przez własnych rodziców i chociaż chciał przykładać się do nauki, to nie zawsze mu to wychodziło. Głównie z powodu kolegów, którzy skutecznie odciągali go od książek i treningów woląc pograć w piłkę czy zwyczajnie pobiegać po okolicznych wydmach. Kiku jednak wcale im się nie dziwił. W końcu byli zwykłymi dziećmi, które nie myślały tylko o obowiązkach. To byłoby nienormalne, gdyby skupiali się jedynie na swojej przyszłej pracy. I tak z czasów dzieciństwa Kiku wyciągnął dwie, najważniejsze dla niego znajomości – z Kaguya Kaneki oraz z Nakeshi Hinamori. Ach, co to był za duet! Dwójka przyjaciół, którzy do swojego grona włączyli także naszego bohatera i od tej pory stali się nierozłączni. Jednakże relacje w tej grupce nie były takie proste. Kiku od początku wyczuwał, że niezdarny Kaneki czuje do Hinamori coś więcej niż prostą, czystą i niewinną przyjaźń. Za bardzo się starał, zbyt często o niej mówił oraz przede wszystkim, patrzył na nią zbyt oczywistym wzrokiem. Kiku był za to doskonałym obserwatorem, więc jego przyjaciel w końcu przyznał się do wszystkiego. Od tej pory we dwójkę starali się o to, żeby Hinamori spojrzała na Kanekiego. Sprawa nie była jednak tak prosta, jakby to mogło wydawać się na pierwszy rzut oka. Wszystko z powodu usposobienia dziewczyny, które pozostawiało naprawdę wiele do życzenia. Myślicie, że Hina zachowywała się podobnie do księżniczki? Pomimo tego, że nie ma wielkiej różnicy w tych dwóch słowach (Hina – Hime), to jednak naprawdę było jej do tego daleko. Szczerze i wcale bez przesadzania należy stwierdzić, ze ta dziewczyna była najbardziej męska z całego trio. To ona zawsze wdawała się w bojki, to ona najwięcej jadła, bekała, piła i spała. Istny babochłop, który jednak zdołał skraść serce jednego z przyjaciół i to na tyle skutecznie, żeby skrywana miłość przetrwała naprawdę kilka ładnych lat.

Podstawowy trening ukończyli za to wszyscy i to w tym samym czasie, co otworzyło im nowe możliwości. Z racji tego, że ich umiejętności się uzupełniały, zdecydowano, że trafią do jednej jednostki. Kaneki ze swoim niezwykłym talentem do genjutsu i przenikliwym umysłem (w jego przypadku, o dziwo, wcale nie wykluczało to wrodzonej niezdarności i rozkojarzenia), Hinamori ze swą niesamowitą siłą, upartością, wytrzymałością i smykałką do mieczy oraz zwykły, szary Kiku, który może nie wyróżniał się w czymś szczególnie (poza umiejętnościami klanowymi), ale był na tyle wszechstronny, że wszystkie podstawy miał opanowane niemalże idealnie. Łatwo się też domyślić, że był on najelastyczniejszym członkiem drużyny, który często wcielał się w różnorakie role podczas niezbyt wymagających, wioskowych zadań. I to właśnie w ich trakcie dostrzegł coś, czego im wszystkim brakowało. Kaneki z racji swoich ubytków w sferze fizycznej często nie dawał sobie rady lub też zwyczajnie odnosił niemałe obrażenia. Hinamori natomiast, pomimo swej przewagi w atrybutach ciała, traciła dużo przez swój mało rozgarnięty umysł i nie potrafiła w pełni wykorzystać otrzymanego od losu talentu. Właśnie tutaj wkraczał Kiku, który z początku był trochę nieśmiały i niepewny swoich umiejętności. Z czasem jednak zaczął nabierać do nich coraz większego zaufania i zwyczajnie utwierdził się w przekonaniu, że bez niego ta dwójka długo nie pociągnie. Właśnie dlatego z grupowego wymoczka zaczął powoli zamieniać się w najbardziej odpowiedzialnego członka drużyny, który pouczał swoich znajomych i udzielał im rad. Oczywiście czuwał on też nad ich zdrowiem i obrażeniami, aby te nie wpływały na ich pracę, co z kolei przekładało się na możliwość zwyczajnego zgonu na misjach. To była jednak ostatnia myśl, jaką chciał dopuścić do siebie Kiku. Śmierć jego przyjaciół, którzy byli dla niego również niczym rodzeństwo, to coś czego (jak sądził) nie przeżyje.

Życie szybko zweryfikowało silne i słabe strony trójki przyjaciół, która była nadzorowana przez bardziej doświadczonego członka klanu Kaguya - Yamamoto. Co prawda z samego początku ich zadania były całkiem proste, bowiem ograniczały się głównie do drobnych pomocy czy też do radzenia sobie z rzezimieszkami. Tak samo miało być i tego dnia. Trójka przyjaciół właśnie szykowała się do imprezy i zastanawiała się gdzie podziewa się ich sensei, który również miał być jednym z gości, kiedy Yamamoto właśnie wkroczył przez drzwi. Dziwnym było jednak to, że miał na sobie pełen ekwipunek. Słowo do słowa i wyszło, że drużyna została przydzielona do ochraniania ludności cywilnej, która miała być ewakuowana z wioski. Kiku ogarnęło chwilowe przerażenie. Jaka ewakuacja, jacy cywile, o co chodzi? Zaczął zalewać swojego nauczyciela pytaniami, ale czasu nie było wiele. Cała okolica została postawiona w stan gotowości albowiem na ich osadę nacierały siły Sabaku. Niedługo miało dojść do wojny, która zmieniła życie wielu istnień. Dowódcy i shinobi rodu Kaguya byli przekonani, że odeprą atak i to oni pozostaną na polu bitwy jako zwycięzcy. Tak się jednak nie stało i doszło do prawdziwej masakry. Już pierwsze potyczki zweryfikowały, że trójka dzieciaków była zbyt młoda i niedoświadczona na walkę w takim otoczeniu. Kiku ledwo co nadążał z ochranianiem i ostrzeganiem swoich przyjaciół i podawania im kolejnych pigułek żywnościowych oraz tych ze skrzepniętych krwią. Jednak gdyby chodziło tylko o zwykłych żołnierzy, to zapewne nikt nie odniósłby grobowych obrażeń. Problem pojawił się jednak w momencie, kiedy na miejsce w którym znajdowała się grupka przyjaciół przybył tajemniczy jegomość z bronią założoną na przedramię. Wtedy cała drużyna znajdowała się już jakiś kawałek od głównych starć i można było przypuszczać, że są względnie bezpieczni. W końcu siły wroga toczyły walkę gdzie indziej, wybijały się gdzieś daleko, to po rozbiciu małego oddziału normalnych najemników można było przypuszcząć, że to koniec. Prawda? Nie. Wystarczyło zobaczyć miny trójki przyjaciół, kiedy po serii kilku ciosów, kopnięć i technik, ich sensei spojrzał na nich błagalnym wzrokiem, wypluł spore ilości krwi i kazał im uciekać ile tylko sił mają w nogach. Cały obrazek dopełniały trzy, metalowe pazury wystające z jego klatki piersiowej. Dopiero później Kiku dostrzegł cień jego zabójcy, który wyłonił się zza pleców upadającego senseia. Dalej wszystko potoczyło się niezwykle szybko. Łatwo domyślić się, że człowiek, który bez większych problemów zabił jednego z lepiej wyszkolonych członków rodu Kaguya, nie będzie też męczył się z trójką dzieciaków. Nie było o czym dyskutować. Chociaż trójka przyjaciół, dzięki kombinacji i współpracy starała się jakkolwiek zmylić napastników, to i tak na niewiele się to zdało. Pierwsza zginęła Hinamori, bowiem to ona zajmowała się bezpośrednim kontaktem z wrogiem. Jej zapłakane oczy do tej pory śnią się Kiku po nocach, jednak i tak były niczym w porównaniu z przerażającym, zrozpaczonym i niezwykle przejętym krzykiem, który wydobył się z gardła Kanekiego. On też zakończył swój żywot jako trzeci, kiedy jego głowa została dosłownie oderwana od tułowia. Na deser nieznajomy shinobi zostawił sobie za to Kiku i chyba ten wybór był najgorszym, jaki mógł go spotkać. Zwyrodnialec zrobił sobie z Kiku istną przystawkę, raz po raz rozdzierając jego ciało metalowymi pazurami na tyle głęboko, żeby wyraźnie to odczuwał, ale jednocześnie na tyle płytko, żeby nie zginął po pierwszym ciosie. Niedoświadczony, a przede wszystkim słaby Kiku nie mógł nic zrobić i odbijał się jedynie od kolejnych ruin budynków jak szmaciana lalka. Z początku stawiająca jeszcze jakiś opór, starająca się wydrzeć swojemu napastnikowi, ugodzić go chociażby kunaiem, początkowo również żywa, a jedynie zmęczona. Koniec końców zamieniła się ona jednak w jedną, zbitą i niezwykle czerwoną masę, która została zostawiona pod wielkim kamieniem na wpół świadoma tylko po to, żeby mogła spoglądać na truchła swoich przyjaciół i płakać nad swoją bezsilnością, a na sam koniec kompletnie się wykrwawić.

Kiku jednak nie zamierzał tak po prostu odejść. Oczywiście chciał dołączyć do swoich ukochanych przyjaciół, ale nie w taki sposób. Nie mógł pozwolić na to, żeby pamięć o nich zginęła, a ich ciała zostały rozszarpane przez sępy. To właśnie ta miłość do swoich najbliższych oraz niezwykle silna wola sprawiły, że chłopak zdołał jakoś przeżyć. Oczywiście wspomagał się przy tym jak tylko mógł, wliczając w to wszelkiego rodzaju pigułki, które posiadał w danej chwili przy sobie oraz rozdarcie całego ubrania, żeby jakkolwiek zatamować krwawienie. Szczęście w nieszczęściu było takie, że tę samą ściężke obrał medyk uciekający z przegranego już pola bitwy. To on sprawił, że Kiku nie umarł, ale nie zabrał go ze sobą, żeby nie obniżać swoich szans na przeżycie. Zostawił go podleczonego i pobiegł w swoją stronę. Natomiast młodemu Kaguya samo stanięcie na chwiejne nogi zajęło aż cały dzień. Nie mówiąc nawet o tym, że nogi miał jak z waty, a obraz przed oczami dosłownie mu się rozmazywał. Z czasem było jednak coraz lepiej i przynajmniej zdołał pochować ciała swoich towarzyszy. Senseia osobno, a dwójkę zakochanych razem, w jednej mogile.

Później życie Kiku zdawało się nie mieć sensu, co jednak jest logiczną kontynuacją jego przeżyć. Może i odnalazł swój ród, może i połączył się ponownie ze swoimi rodakami, ale co z tego? Stracił praktycznie wszystko i to tylko przez jednego człowieka. Człowieka? Nie! Raczej bestię, która swoimi potwornymi pazurami wydarła mu wszystko, co tylko posiadał. Bestię, która nie liczyła się z życiem innych i czerpała przyjemność z okaleczania go na całe życie. Od tego momentu odnalezienie tego człowieka z metalowymi szponami Kaguya obrał za swój życiowy cel. Nie chciał się nad nim znęcać, nie chciał go torturować. Pragnął go tylko zabić własnymi rękoma, wgnieść w ziemię jak robala, którym tak naprawdę jest. Nie robił jednak tego dla zaspokojenia swojej chorej żądzy zemsty. Wierzył bowiem, że jego drużyna nigdy nie zazna wiecznego spokoju, dopóki ich zabójca będzie stąpał po tej ziemi jako żywy człowiek. Chciał jedynie ulżyć im cierpieniu tak, jak to przystało na prawdziwego przyjaciela. Jeśli nie mógł ich uratować za życia, to zamierzał zrobić to za wszelką cenę wtedy, gdy znajdowali się oni już po drugiej stronie i błąkali się w bezkresie jako niespokojne dusze. Kiku zdaje sobie jednak sprawę, że aby osiągnąć swój cel, musi posiąść niewyobrażalną siłę, do której jednak prowadzi kręta droga. Chłopak stara się nie zatracić w tym całym wariactwie i iść prosto przed siebie, ale przecież na tej drodze jest wiele silnych pokus, które mogą złamać jego młodzieńczą wolę oraz serce. Mało to obietnic słyszał już świat shinobi? I to takich, które zmieniały danych shinobi często doprowadzając przy tym do wielu katastrof i wydarzeń rozpoczynających wojny. Na razie jednak Kiku stawia wszystkiemu dzielnie czoło i brnie przed siebie niczym taran, który nie zatrzyma się nawet przed dziesięć razy silniejszym przeciwnikiem. Z przyjaciółmi, dla przyjaciół – to cały Kiku.

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:
Wiedza o Akimichi – charakteryzują się nieco większą masą tłuszczową, często spożywają posiłki, jednak potrafią zaskoczyć i są dobrymi wojownikami mimo pozornej nieprzydatności, wyspecjalizowani w taijutsu, potrafią manipulować swoim ciałem, zamieszkują tereny tereny Sakai

Wiedza o Ayatsuri - Ayatsuri przeważnie bezpośrednio nie uczestniczą w walce, ale świetnie panują i manipulują nad swoimi wytworami – kukłami, często noszą ze sobą wielkie zwoje, dzięki którym owe kukły się pojawią, raczej milczący

Wiedza o Dōhito – charakteryzują się otworami gębowymi na dłoniach, korzystają z gliny, która ma właściwości wybuchowe, co też jest ich znakiem rozpoznawczym, spotkać ich można na terenach Tsurai

Wiedza o Haretsu – porywa ich wir walki, ale nie posiadają charakterystycznych cech wyglądu, panują i manipulują wybuchem, lubią walkę bezpośrednią, zamieszkują tereny Tsurai

Wiedza o Inuzuka - często charakterystyczny tatuaż na policzkach, jakby na kształt kłów, towarzyszą im, jak i walczą z nimi psy, preferują walkę bezpośrednią, wyszkoleni w taijutsu, zamieszkują tereny Yustsu

Wiedza o Kaguya - członkowie tego klanu, oprócz wiedzy o charakterystycznych cechach przypisanych każdemu Kaguya, posiadają również informacje o umiejętnościach klanowych

Wiedza o Maji - grawitacja dla nich nie istnieje, jakby mieli władzę nad bronią, którą posiadają, dodatkowo ich umiejętności przypominają umiejętności Sabaku, jednakże tylko silniejsi Szczepowcy mogą kontrolować czarny piach, szczep nastawiony pokojowo, nie miesza się niepotrzebnie w konflikty, ich siedziba znajduje się w Atsui

Wiedza o Sabaku - są dość tajemniczy, potrafią władać nad piaskiem, bywają brutali, przez co często budzą respekt swoich przeciwników, dążą do celu bez względu na przeszkody, zamieszkują tereny Atsui
POSTACIE:

KEKKEI GENKAI: Shikotsumyaku
NATURA CHAKRY: Suiton
STYLE WALKI: Rakanken
UMIEJĘTNOŚCI:
Nabyta -
PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 20
WYTRZYMAŁOŚĆ 20
SZYBKOŚĆ 28
PERCEPCJA 33
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 101
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NINJUTSU E
STYLE WALKI 1 (dziedzina C)
Rakanken

---

---
SUITON E
KLANOWE C
JUTSU:
Ninjutsu:
Ranga E: Bunshin no Jutsu, Kawarimi no Jutsu, Suimen Hokou no Waza, Kai, Henge no Jutsu, Kinobori no Waza, Nawanuke no Jutsu

Taijutsu
Ranga D: Dainamikku Akushyon, Dainamikku Entorī, Aian Kurōī

Klanowe
Ranga D: Hokkotsu no Yaiba, Yanagi no Mai

Ranga C: Tsubaki no Mai

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Torba, kabura na broń na lewym udzie

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
5 kunai i 5 shurikenów w kaburze, dwa notesy i ołówek w torbie, lusterko w torbie, pilnik w torbie

PIENIĄDZE: Tutaj są
PH: Tutaj są
MISJE:
D -
C -
B -
A -
S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Gratulacje, nie mam się do czego przyczepić. Akcept, witamy na pokładzie, Kostku!

Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Kaguya Kiku

Kaguya Kiku

Re: Kaguya Kiku