Shinobi War PBF Naruto

DANE PERSONALNE
IMIĘ: Akiko
NAZWISKO: Katsuragi
KLAN: Jūgo
WIEK [DATA URODZENIA]: 17 (6 listopada 367)
PŁEĆ: Kunoichi
WZROST | WAGA: 170 | 60
RANGA: Dōkō

APARYCJA
WYGLĄD: Spotykając Akiko po pierwsze zwykle zauważasz dość przeciętnych gabarytów ciało omotane w luźne ubrania, a nie jej twarz - głowę dziewczyny bowiem przysłania zazwyczaj bambusowy kapelusz w kształcie stożka, prezent pożegnalny od rodziców. Nie jest to wybór jedynie estetyczny – dziewczyna pod wpływem dłuższego przebywania na słońcu zazwyczaj kończy z poparzoną skórą, kapelusz więc służy tutaj za ochronę przed szkodliwymi promieniami (a przy tym wygląda bardzo tajemniczo i efektownie, więc zdecydowała się zrobić z tego pewnego rodzaju swój znak firmowy, siedząc w nim uparcie czasem nawet wewnątrz zamkniętych pomieszczeń). Gdy już w końcu zdejmie z głowy to jakże eleganckie nakrycie, to niestety nie można powiedzieć, by Aki była osobą szczególnie zapadającą w pamięć przy pierwszym spotkaniu. Rysy twarzy również ma wybitnie zwyczajne - nie sprawia, że natychmiast musisz odwrócić wzrok i usilnie starać się nie gapić nachalnie na rozległe deformacje twarzyczki; nie jest z niej też niesamowitej urody piękność, na widok której zapiera ci dech w piersi. Ot niebrzydka, ale przy okazji nieszczególnie też urodziwa kunoichi o może trochę zbyt dużym nosie.
Jej sylwetka również nie wzbudza szczególnej uwagi - ani nie błyśnie wzrostem niczym strzelista modelka o nogach do nieba, ani szczególną karłowatością; nie wygląda szczególnie mizernie, jednak nie odznacza się też tuszą. Wśród dziewczyn w swoim wieku jest jedną z tych wyższych średniego wzrostu – ale nadal średniego. Nie jest równocześnie jakaś słaba fizycznie, delikatna czy krucha - po prostu zdrowa nastolatka o zdrowej, przeciętnej budowie ciała. Ma naturalną tendencję do dość szybkiego zarysowywania się mięśni na ramionach, co można już dostrzec, gdy już łaskawie obnaży chociaż odrobinę nagiej skóry, ale jest dopiero w drodze do zbudowania prawdziwej muskulatury.
Uczesanie dziewczyny również nie sprawia, że nagle jej osoba staje się jakaś bardziej wyrazista. Brąz kudłów (niektórzy mogliby to określić jako ciemniejszy blond) w dość orzechowym odcieniu raczej przyjemnie dla oka komponuje się z dość jasną karnacją Aki (o ile ta akurat nie jest spalona na niezdrowy odcień soczystej czerwieni). Jej włosy są długie i dość cienkie. Najczęściej wiąże je w dość luźną i niedbałą kitkę na wysokości karku, która służy głównie temu, by pozbyć się przeszkadzających w codziennym życiu shinobi kosmyków. Na jej czoło opada nieszczególnie bujna grzywka, którą powinna trochę regularniej przycinać – niestety zazwyczaj przypomina sobie o tym w momencie, gdy ta zaczyna jej ograniczać częściowo pole widzenia.
Ślepia dziewczyny są, najzwyczajniej w świecie, brązowe. Nie ma w tym jakiejś romantycznej filozofii - brązowe.

UBIÓR: Strój praktyczny, ciepły i wybitnie aseksualny – biała podkoszulka z półgolfem, na to niebieska koszula o kroju kimono z grubszej tkaniny przepasana kawałkiem materiału. Do tego luźne, dość znoszone spodnie w podobnym odcieniu wpuszczone w wysokie i praktyczne buty, które noszą już wyraźne ślady intensywnego użytkowania. Na to dziewczyna najczęściej narzuca ciemna wiązaną pod szyi pelerynę, która sięga jej do połowy wysokości łydek. Zazwyczaj trudno napotkać ją bez charakterystycznego nakrycia na głowie, które zdejmuje zazwyczaj dopiero, gdy nie może z całą jego szerokością zmieścić się przez szerokość drzwi lub wtedy, gdy wymagają tego od niej dobre maniery.
ZNAKI SZCZEGÓLNE: Bambusowy kapelusz na głowie.

OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER: Akiko nie jest typem, którym szargają za często gorące uczucia i pasje. Raczej czuje z zasady wszystko umiarkowanie – zarówno mało intensywnie odczuwa smutek, jak i radosne uniesienia. Zwykle określić można ją jako letnią – również jej wybór zawodu shinobi jako swoją życiową ścieżkę obrała nie ze względu na jakieś swoje płomienne ideały. Jej główną motywacją było to, że jest to zajęcie na pewno ciekawsze, niż jakaś praca za biurkiem lub kasowanie produktów w sklepie. Zero tu motywacji pokroju pomoc najsłabszym i uciśnionym, przeprowadzanie rewolucji czy też zemsta na swoim nemesis.
Gorzej, gdy okoliczności przyrody zmuszą ją do odczucia czegoś, co nie jest powściągliwym zadowoleniem lub umiarkowanym dyskomfortem – dziewczyna bowiem, rozpieszczona tym, że zwykle przebywa w swoim zbliżonym do stanu zen stanu ducha, średnio umie radzić sobie z bardziej wyrazistymi ludzkimi emocjami. Najgorzej, gdy nadszarpnięta zostanie jej anielska cierpliwość i jej głęboko tłumione zirytowanie przerodzi się w gniew – Aki się nie denerwuje jak każdy normalny człowiek, ona wpada w furię. Tłumione agresje i namiętności musi wtedy wyładować w sposób fizyczny, co kończy się początkowo zaciskaniem dłoni w pięści, by później skończyć na bardziej bezpośrednim wyładowaniu nagromadzonych emocji. Jest bardzo emocjonalnie związana z przyrodą – szczególnie wrażliwa jest na cierpienie zwierząt. Jeśli chcesz doprowadzić ją do furii – spraw, że będzie świadkiem tego, jak ktoś zadaje ból jakiemukolwiek żywemu istnieniu. No, oprócz człowieka – ludzi uważa za jedyne istoty, które są zdolne do bezsensownego okrucieństwa, w jej opinii najlepiej dla całego globu byłoby, gdyby cała ludzka populacja wzięła się za łby i powybijała nawzajem. Sama, by żyć w zgodzie ze swoim sumieniem, odstawiła jedzenie mięsa już jako dziecko.
Jej pamięć jest tragiczna – dziurawa jak szwajcarski ser, dziewczyna więc zmuszona jest ratować się notowaniem wszystkiego, co może być dla niej istotniejsze, na tym, co akurat wpadnie jej w dłonie. Regularnie na nowo zaczyna prowadzić coraz to nowe notesiki, które pomóc mają w uporządkowaniu uciekającej wiedzy, ale zwykle zapomina, gdzie akurat takowy schowała. Przy sobie zazwyczaj ma przynajmniej jeden, który pełni funkcję czegoś pomiędzy brudnopisem, pamiętniczkiem i magazynem papierków wszelakich.
Dziewczyna jest osobą do bólu praktyczną – nie lubi dużych słów i zbędnego przywiązywania się do bezsensownych dla niej Wielkich Wartości. Jej lojalność wobec klanu nie jest oparta na jakimś ogromnym patriotyzmie, ale raczej na względach wybitnie pragmatycznych. Shinobi jest po to, by uniknąć nudy życia zwykłego cywila – i po to, by zarabiać pieniądze. Tych nie potrzebuje bowiem ze względu na jakieś dzikie zachcianki – raczej posiadanie stabilnej sytuacji finansowej wynagradza jej niepewność, jaką przynosi obrany przez nią styl życia. Tak ją wychowali rodzice, łączący fach rzemieślnika i kupca.
Na pewno jest jednak dobrym – albo przynajmniej przyzwoitym – kompanem. Nie jest może szczególnie ugodowa, (chociaż jak się kłóci, to częściej ze zwykłej przekory, niż ze względu na swoje skrajne przekonania), ale wobec osób, które obdarzy cieplejszymi uczuciami niż ta dominująca w jej postrzeganiu świata neutralność, staje się niesamowicie lojalna, chociaż sama czasem średnio lubi się do tego przed sobą samą przyznać.
I często bardziej lubi ludzi, którzy ją denerwują, niż tych, którzy ani ją grzeją, ani ziębią. Bo tacy przynajmniej są choć trochę ciekawsi.

NAWYKI:
wyprowadzona z równowagi często chowa oczy pod rondem kapelusza (ale czasem robi to tylko po to, by wyglądać bardziej tajemniczo)

bardzo często żuje jakąś wysuszoną miętę lub melisę, by uspokoić nerwy

nigdy nie je mięsa – zwierzęta to przyjaciele, nie jedzenie!

NINDO: Wystrzegaj się furii człowieka cierpliwego.

HISTORIA: Pochodzenie Akiko nie wskazywało na to, że dziewczyna parać się będzie ninjustu - dziewczyna jest jedynym owocem związku pary wytwórców i handlarzy kapeluszami. Nie była to może romantyczna relacja wynikająca z wybuchu wielkiej namiętności, ale stabilne, wybudowane na rozsądku i wspólnym zawodzie małżeństwo mężczyzny pochodzącego z kupieckiej rodziny o tradycjach w tym zawodzie i kobiety o korzeniach w szczepie Jūgo. Sama matka dziewczyny, w przeciwieństwie do dwójki swojego rodzeństwa, nie była kunoichi - mimo usilnych prób wyuczenia u niej zawodu shinobi nie dość, że nie przejawiała w ogóle żadnego znaku, który wskazywałby na to, że przekazana w jej genach została zdolność klanowa, to jeszcze do tego nie była w stanie opanować nawet podstawowych technik ninjutsu. Również walka wręcz nie była jej mocną stroną. Z tego powodu kobieta - przejawiająca od dziecka dość pacyfistyczne usposobienie - zdecydowała, że, zamiast na siłę uczyć się tego brutalnego fachu, poświęci się rzemiosłu. Podczas praktyki zawodowej u oczach znanego kapelusznika poznała przyszłego ojca Aki i, gdy para posiadała już własny obwoźny stragan i całkiem przyzwoity majątek zbudowany na handlu, zdecydowali się na pierwsze i jedyne dziecko.
Tym sposobem dziewczyna pierwszą dekadę swojego życia spędziła nie wśród swoich szczepowych pobratymców, ale na rodzinnym wozie, podróżując od prowincji do prowincji. Pod czujnym okiem rodziców obserwowała ich codzienną pracę i przysposabiała się do przyszłego zawodu, o shinobi słysząc jedynie abstrakcyjne historie. Nie uczęszczała do żadnej szkoły - podstawowe umiejętności typu pisanie i liczenie poznawała wieczorami od rodziców, gdy obwoźny stragan kończył pracę, a za dnia pomagała w prowadzeniu biznesu lub szlajała się z lokalnymi dzieciakami w swoim wieku akurat tam, gdzie interes się kręcił i kapelusznicy zdecydowali się zapuścić korzenie na dłużej.
Dziewczynka zawsze miała problemy, by w nowym miejscu wkręcić się w towarzystwo rówieśników - koczowniczy tryb życia i wieczne towarzystwo dorosłych sprawiło, że kontakt z miejscowymi dzieciakami utrudniał jej brak podstawowych umiejętności społecznych, które małolaty w jej wieku zazwyczaj nabywały podczas chodzenia do szkoły czy zabawy na podwórku z dziećmi sąsiadów. Nic więc dziwnego, że spragniona aprobaty rówieśników młoda dziewczyna często lądowała w nie najlepszym towarzystwie - często przyjaźni szukała wśród lokalnych band smarkaczy. Sympatię zdobywała, biorąc udział w przedsięwzięciach niezbyt chlubnych - w przeciwieństwie do swojej matki Aki nie jest aż tak przywiązana do wartości rozwiązywania konfliktów w sposób pokojowy, często więc brała udział w podwórkowych bójkach czy drobnych szczenięcych kradzieżach (zwykle słodyczy i pojedynczych monet). Miejsce tymczasowego zamieszkania rodzina Katsuragi zmieniała zwykle co parę tygodni, zazwyczaj więc te znajomości kończyły się z momentem, gdy Aki opuszczała granice danej prowincji.
Jednym z miejsc, gdzie zapuściła korzenie na dłużej, bo aż na całe zawrotne dwa miesiące, była północna prowincja Prastarego Lasu, Shinrin. Tam wśród najbogatszych mieszkańców wytworzyła się chwilowa moda na bambusowe kapelusze w stylu charakterystycznym dla ojczyzny Aki – dlatego więc państwo Katsuragi zatrzymali się tam na tak długo, by w pełni wykorzystać tę możliwość łatwego zarobku. Dziesięcioletnia Akiko jak zwykle wpadła więc początkowo w towarzystwo, które sprawiło, że na jasnej czuprynie jej ojca pojawiło się parę siwych włosów, ale również poznała pierwszą osobę, którą dzieciak miał okazję potraktować jak przyjaciela. Właśnie w jednej z takich band, która parała się podkradaniem jabłek na targu i rywalizacją z dzieciakami z sąsiedztwa obok, poznała dziewczynę, której energia sprawiała, że łatwo znalazły nić porozumienia. Aki, niezbyt wprawiona w zawieraniu autentycznych przyjaźni, praktycznie przymusiła swoją nową koleżankę do zacieśnienia znajomości – Miyū, bo taka była godność tej jej tymczasowej kompanki, tak jak ona lubiła spędzać czas na łonie przyrody i dzieliła z nią tą dziwną pasję i poczucie bliskości z naturą. Nic w tym dziwnego – pochodziła ona z klanu Senju – Aki jednak, niewykształcona w żaden sposób w tym, jak rozmieszczona na świecie jest populacja shinobi, nie była w ogóle świadoma specyficznej zdolności tego klanu. Dzieciaki więc spędzały sympatycznie razem czas na pleceniu wianków, obserwowaniu leśnych zwierząt i innych podobnym temu zajęciom.
I może na tej postawie powstałaby piękna, wieloletnia przyjaźń, ale pewnego dnia, gdy matka Akiko odbierała swoją pierworodną z jednych takich dziecięcych zabaw, miał miejsce dość przykry incydent. Gdy matka z córką jak zwykle skróciły sobie drogę do domu, schodząc z głównego leśnego traktu, natknęły się na pułapkę zastawioną przez jakiegoś myśliwego w których szczękach zaklinowany był młody jeleń. Matka młodej Katsuragi natychmiast zasłoniła oczy dziesięciolatce, niestety na próżno – tej ten widok wyrył się już w pamięci. W Aki, dziecku spokojnym i stabilnym emocjonalnie, przebudziła się ta typowa dla jej pobratymców furia, wywołana cierpieniem niewinnego zwierzęcia. Ze względu na jej niedojrzałość jej zdolność klanowa nie była jeszcze stabilna, ale następnego dnia po tym niezbyt przyjemnym wydarzeniu jej rodzice natychmiast zwinęli interes i pośpiesznie wrócili na rodzime tereny, by tam zostawić dziecko u krewnych, którzy byli bardziej kompetentni w wychowaniu młodej członkini klanu Jūgo tak, by nie uszkodziła niechcący ani siebie, ani kogoś jej bliskiego. Państwo Katsuragi nie byli wyrodni i jednak, gdy tylko prowincja Daishi była na trasie ich handlowego traktu, odwiedzali swoją córkę. Szczególnie z matką zniosła najgorzej rozłąkę – przez jej poprzedni tryb życia były sobie szczególnie bliskie. Zaadaptowała się jednak do nowych warunków i tak spędziła swoje życie do dzisiaj, trenując chętniej lub mniej chętnie do nowego zawodu – zawodu kunoichi.

WIEDZA

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:
Wiedza osób rozpoczynających rozgrywkę w prowincji Daishi
W tej prowincji znajduję się osada klanu Kōseki - nie mają cech charakterystycznych z wyglądu, jednak w walce nie jest trudno ich poznać, ponieważ władają i manipulują kryształem, oddani swojemu klanowi, specjalizują się w ninjutsu

W Daishi zamieszkują również osoby, pochodzące ze Szczepu Jūgo - członkowie klanu, oprócz wiedzy o charakterystycznych cechach przypisanych każdemu Jūgo, posiadają również informację o umiejętnościach klanowych

Wiedza o Haretsu – porywa ich wir walki, ale nie posiadają charakterystycznych cech wyglądu, panują i manipulują wybuchem, lubią walkę bezpośrednią, zamieszkują tereny Tsurai

Wiedza o Hyūga – ich charakterystyczną cechą się niemal białe oczy bez źrenic, przeważnie posiadają ciemne, długie włosy, honorowi i oddani swojemu klanowi, specjalizują się w walce bezpośredniej, w której często wykorzystują moc swoich oczu, podczas ich aktywacji pojawiają się na skroniach wyraźne żyły, zamieszkują tereny Kyuzo

Wiedza o Yamanaka – członkowie klanu często posiadają długie, blond włosy i oczy pozbawione źrenic, słyną z bycia świetnymi mediatorami i politykami, potrafią wniknąć w myśli przeciwnika, mieszkają w Soso
POSTACIE: Senju Miyū – aktualnie wie o niej tyle, że są w podobnym wieku, pochodzi z Shinrin i tak jak ona lubi spędzać czas na łonie przyrody; krótkotrwała przyjaźń z dzieciństwa, urwana 5 lat temu

ZDOLNOŚCI

KEKKEI GENKAI: Senninka
NATURA CHAKRY: Doton
STYLE WALKI: Rakanken
UMIEJĘTNOŚCI:
Nabyta -
PAKT: -
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 25
WYTRZYMAŁOŚĆ 30
SZYBKOŚĆ 12
PERCEPCJA 7
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 20
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 74
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 103%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NINJUTSU
GENJUTSU
STYLE WALKI 0 (dziedzina E)
Rakanken

---

---
IRYōJUTSU
FūINJUTSU
ELEMENTARNE
KATON
SUITON
FUUTON
DOTON D
RAITON
KLANOWE C
JUTSU:
[E] Bunshin no Jutsu

[E] Henge no Jutsu

[E] Kai

[E] Kawarimi no Jutsu

[E] Kinobori no Waza

[E] Suimen Hoko no Waza

[E] Nawanuke no Jutsu
Klanowe
[C] Jigoku Buro

[C] Teashi no Kakucho

[C] Akkusu Ken o Hakai Suru
Doton
[D] Doton: Doryūsō

[D] Doton no Jutsu

[D] Doton: Doro Kawarimi no Jutsu

[D] Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu

EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na udzie; torba na pośladku; bambusowy kapelusz wetknięty na głowę

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE): Kabura na udzie - 5 kunai i 5 shurikenów; torba na pośladku – 10 shurikenów, notes i ołówek

ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: link
PH: link
MISJE:
D -
C -
B -
A -
S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

Ukryty tekst

Wszystko poprawione, mam nadzieję, że teraz już poprawnie.

Pasuje pasuje. Akcept, witamy na pokładzie.

Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Katsuragi Akiko

Katsuragi Akiko

Re: Katsuragi Akiko

Re: Katsuragi Akiko

Re: Katsuragi Akiko