Hirasue

[Hirasue]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Hirasue
NAZWISKO: Nomura
KLAN: –
WIEK [DATA URODZENIA]: 13 lat [15.03.370]
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 149 cm | 38 kg
RANGA: Wyrzutek D

---

APARYCJA

---

WYGLĄD:
Jest dzieckiem… I na pierwszy rzut oka wygląda jak typowe dziecko. Czemu tylko na pierwszy rzut oka? Cóż… Ludzie co bardziej wrażliwi i empatyczni zwracają oczywiście uwagę na to, jaki jest wychudzony, ale czy jest to coś niezwykłego w świecie pełnym wojen? Niejeden chłopiec waży mniej niż on. Swoich, z natury kruczoczarnych, lekko kręconych włosów nie farbuje na żaden krzykliwy kolor. A jako, że nie są wystarczająco długie, by zrobić z nich jakąś ciekawą fryzurę, to zostawia je w „artystycznym nieładzie”. Tak przynajmniej mógłby to określić ktoś, kto nie chciałby od razu otwarcie pytać, czy Hirasue przypadkiem nie obcina swoich włosów kunaiem. Poza tym chłopiec ma bladą, acz nie nienaturalnie, skórę, mały, szpiczasty nos i wąską szczękę wraz z policzkami, które to wskutek ubytków w diecie zaczęły szybciej tracić swoją dziecięcą krągłość i delikatność.
Więc co takiego w końcu sprawia, że Hirasue wyglądem wyróżnia się na tle innych dzieci? Jego podkrążone, zmęczone oczy, pozbawione wszelkiego blasku, wszelkiej figlarności i wszelkiej wesołości, jakie niegdyś mogły się w nich iskrzyć. Matowe wręcz, o barwie nienaturalnie intensywnego szafiru. Spojrzenie chłopca jest niepokojące… bez wyrazu, niezwykle spokojne i czujne. Ale jednocześnie pełne czegoś trudnego do zdefiniowania. Nienawiść? Smutek? Co bardziej optymistyczni określą to determinacją. Lecz jeśli nawet gdyby było to właściwym określeniem, to musiałaby być to determinacja niezwykle wypaczona.
UBIÓR:
Chłopiec nie przykuwa większej uwagi do swojego ubioru. Nosi to, co wygodne, praktyczne, niekrępujące ruchów i w dobrym stanie. Jako podróżnik posiada tylko jeden zestaw ubrań, który nosi niemalże na co dzień, chyba, że pogoda wymusza na nim jakieś zmiany. Na stopy zakłada solidne, skórzane sandały o grubych podeszwach, a nogi odziewa w grube, luźne, granatowe spodnie, których końcówki są zwykle ścieśnione wokół kostek za pomocą ciemnego bandaża. Na górną część ciała wkłada zaś ciemnoszarą koszulę, na którą dodatkowo zarzuca czarne, pozbawione ozdób happi z długimi, szerokimi rękawami.
ZNAKI SZCZEGÓLNE:

• Podkrążone, nienaturalnie szafirowe oczy
• Widoczne wychudzenie
• Wyraźne blizny na lewym nadgarstku i w okolicach lewego boku

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:
Beztroski, rozmarzony, tryskający energią, wiecznie uśmiechnięty... taki przynajmniej Hirasue był kiedyś. Nie różnił się pod względem charakteru od większości dzieci, przynajmniej tych, które, podobnie jak on, marzyły o życiu pełnym wyzwań i adrealiny - życiu shinobi. Ale przecież ludzie z czasem się zmieniają, a chłopiec nie jest żadnym wyjątkiem od tej reguły. W dniu, w którym dowiedział się o śmierci, lub zaginęciu wszystkich, których cenił, coś w nim pękło. Zmienił się nie do poznania.
Jaki jest więc teraz? Na pierwszy rzut oka nadzwyczaj spokojny i racjonalny. Mówiąc rozważnie dobiera zdania, żeby nie musieć powtarzać czegoś dwa razy, czy też dodatkowo tłumaczyć. W trakcie rozmowy nie bawi się jednak w żadne gierki słowne. Mówi to, co uważa za słuszne i przede wszystkim prawdziwe. Nie przejmuje się tym, że mógłby kogoś urazić. Przekleństw nie używa praktycznie w ogóle, nawet kiedy ktoś go obraża, czy też próbuje prowokować w inny sposób. A tak po prostu sprowokować go jest ciężko. Nie zwraca uwagi na przytyki rzucane w swoją stronę, chyba, że któryś trafiłby akurat w czuły punkt chłopca. A te trzeba najpierw dobrze poznać. Znacznie szybciej wkurza się wskutek rzeczy, które tak naprawdę wcale nie dotyczą bezpośrednio jego. Złość przepełnia go na widok zła czynionego tym, którzy nie są w stanie się przed owym złem chronić. Frustracja ogarnia go całego, gdy słyszy o napaściach, gwałtach i morderstwach dotykających zwykłych, niewinnych ludzi. A kiedy się już rozzłości... to na całego. Znika jego spokój i racjonalne podejście do życia. Uwalnia całą nienawiść wobec ludzi, którzy napadli jego wioskę, i której nigdy nie miał okazji wyładować. Wraca do niego frustracja, która zdążyła się wytworzyć w trakcie wszystkich bezsennych nocy, kiedy rozmyślał nad tym, jaki to był wtedy bezbronny. W jednej chwili z cichego, niepozornego chłopca może zmienić się w kłąb nienawiści. A jedyne, co pozostaje bez zmian, to wyraz jego oczu, przepełnionych dobrze skrywanym gniewem.
NAWYKI:

• Co jakiś czas drapie się w okolicach lewego nadgarstka
• W trakcie rozmowy patrzy prosto w oczy rozmówcy

NINDO:

„Miłość kończy się cierpieniem, a marzenia zwodzą na manowce. Ja jednak zostałem pozbawiony obydwu tych rzeczy. Została mi jedynie nienawiść. I zamierzam dobrze ją wykorzystać.”

HISTORIA: „Aian Kurōī” Hirasue leżał plackiem na trawie, dysząc z wycieńczenia. Wpatrywał się w niebieskie, bezchmurne niebo, starając się zapomnieć o tępym bólu, rozchodzącym się po jego plecach. Który to już był upadek? Nawet gdyby chciał, ze zmęczenia i powoli rosnącej irytacji pewnie nie byłby w stanie ich sumiennie liczyć. Nienawidził, gdy nie widać było efektów pracy.
– No, proszę, proszę, tym razem musiałeś tak szybko wspiąć się na szczyt i wrócić, że nawet tego nie zauważyłem – chłopiec usłyszał serdeczny, barytonowy głos, a widok nieba przysłoniła sylwetka uśmiechniętego od ucha, barczystego mężczyzny.
Jego łysa, pokryta zmarszczkami głowa i długa, siwa broda kontrastowały z żylastymi co prawda, ale za to zaskakująco umięśnionymi rękoma. Przyjaznym gestem wyciągnął wtedy jedną z nich, by pomóc młodzieńcu wstać. Ten odmówił stanowczym potrząśnięciem głowy i podniósł się do pozycji siedzącej, krzyżując nogi i podpierając własnymi rękoma. Podniósł wzrok na znajdujące się mniej-więcej metr od niego drzewo, na które od kilku godzin starał się wejść i które już zdążyło pokryć się śladami tych prób. W miejscach, gdzie tracił kontrolę nad chakrą, widać było gołe drewno, ukryte wcześniej pod korą, której odłamki leżały teraz dookoła miejsca treningu. Znacznie łatwiej było wykonywać ćwiczenia, które wymagały od niego powtarzania łatwych do zobaczenia i naśladowania ruchów, niż próbowanie… tego czegoś. Nawet nie widział, czy podchodzi do ćwiczenia od dobrej strony. Chłopiec westchnął z rezygnacją.
– Mendokuse, dziadku, kiedy wrócimy do trenowania bardziej praktycznych rzeczy? – zapytał Hirasue z nadzieją w głosie. Nie był typem leniwej osoby, czy też ignoranta. Ba! Codzienne treningi z dziadkiem były jego ulubionym zajęciem. Lubił czuć jak pracują jego mięśnie w czasie, kiedy odliczał kolejne brzuszki, czy też starał się pobić swój rekord w pompkach. Nawet dokuczliwy ból wywołany zakwasami był dla niego rzeczą na swój sposób wręcz przyjemną. Ale kontrola chakry… kontrola chakry to była zupełnie inna bajka.
– Spójrz w tamtą stronę – odrzekł Yasutada, dziadek chłopca, wskazując na szczyt drzewa, na które miał za zadanie wbiec trenujący. – Kiedy wyskrobiesz już tam kunaiem swoje imię, skupimy się na powrót na tym, co określasz „praktycznymi rzeczami” – powiedział z uśmiechem na twarzy, który w tamtym momencie idealnie kontrastował z miną Hirasue.
– To mi zajmie dwa razy dłużej niż ty żyjesz i z powrotem – jęknął zrezygnowany chłopiec – chcę się nauczyć niszczyć drzewa, a nie na wchodzić bez użycia rąk. – Wstał i uderzył z całej siły w korę, czego natychmiast pożałował. Potrząsł ręką, próbując pozbyć się bólu, i usiadł znowu – będę taki potężny jak ty, zanim wplątałeś się w „seks” z nudną medyczką, czy jak wy to tam, dorośli, nazywacie, i z tego powodu osiadłeś w jeszcze nudniejszej wiosce, tutaj, w Daishi, z dala od fajnych rzeczy, takich jak walki, podróżowanie i ratowanie ludzi.
– Drogi Hirasue, gdyby nie ta „nudna medyczka”, nie byłoby na świecie ani twoich rodziców, ani tym bardziej ciebie – dziadek usiadł obok wnuka, razem z nim wzrokiem lustrując drzewo, które stanowiło taką przeszkodę. – Zróbmy sobie przerwę, żebym mógł wyjaśnić Ci coś ważnego. Z chakrą jest jak z naszym ciałem, choćby wydawała się czymś znacznie bardziej abstrakcyjnym – również trzeba ją trenować i rozwijać sztukę kontroli nad nią. Choćby wydawało Ci się to rzeczą wręcz niemożliwą, a kolejne próby zdawały się nie przynosić żadnych oczekiwanych efektów. Pamiętasz, jak myślałeś, że nigdy nie będziesz w stanie zrobić pompki? – zadał chłopcu pytanie.
– No pamiętam dziadku, ale wiesz… to wcale nie to samo. Teraz po prostu… nie czuję siły na to, żeby podejmować ciągle te same próby wspięcia się na to samo, przeklęte drzewo. Nie wiem, skąd mam wziąć tę „siłę”. Pompki MUSIAŁEM się nauczyć robić, żeby zaimponować Tanace-chan, to chyba oczywiste, co nie? – Hirasue spojrzał na dziadka poważnym wzrokiem. Takim, jakim może na kogoś spojrzeć tylko dziecko, które wyjawia komuś bardzo-wielki-i-super-sekretny-sekret.
Yasutada również zrobił poważną minę, dając do zrozumienia, że doskonale rozumie powagę tej sytuacji i że ośmiolatek może na nim polegać. Nie przerywał jednak rozmowy na poprzedni temat:
– Ale mimo tego, że zaimponowałeś już swojej... koleżance i nie chce ci się uczyć kontroli chakry, to i tak wciąż masz siłę na to, by podejmować inne treningi?
– Dziadku, ty w niektórych sprawach jesteś naprawdę niemądry… żeby być potężnym wojownikiem, muszę umieć się bić, a nie wspinać po drzewach. Poza tym do tego nie potrzebuję wcale chakry! Ostatnio zerwałem dla Tanaki-chan jabłko ze szczytu największej jabłoni w wiosce. Wiesz, tej, na której trzeba się podciągać, bo gałęzie są tak wysoko. Jak się już mam uczyć technik, to takich, które pozwolą mi na coś, czego normalnie nie potrafię. Żeby spełnić marzenie o zostaniu wielkim shinobi, takim jak ty! Wiesz, jakieś tsu… eeee… wielka fala wody. Albo jeszcze lepiej! Wielka fala ognia. Albo wezmę miecz i zostanę tym, no, jak im tam było… murajem!
– Samurajem, wnuczku, samurajem – poprawił uprzejmie dziadek swojego rozemocjonowanego ucznia. – Ale wracając… mówiłeś, że nie wiesz, skąd mógłbyś zaczerpnąć siły do ćwiczenia kontroli chakry, ale mimo to właśnie sam sprecyzowałeś, skąd bierze się twoja determinacja do działania! – dziadek wysunął ku niemu rękę z dwoma wyprostowanymi palcami. – Marzysz o tym, by zostać wielkim shinobim, czego wizja napędza cię do trenowania kolejnych ciosów i nabywania nowych umiejętności. Jesteś zakochany w…
– Nie jestem w niej zakochany! Po prostu ją lubię!
– Lubisz Tanakę i dla niej podejmujesz się wyzwań, które wydają ci się ciężkie, lub wręcz niemożliwe do wykonania. Marzenia i miłość. Dwa paliwa napędzające prawdziwych wojowników niczym chakra napędzająca techniki, które wykorzystują, chroniąc ludzi, na których im zależy.
– A co z tymi, przed którymi ci ludzie muszą być chronieni? Przecież źli też są potężni. Skąd oni w takim razie czerpią siłę?
– Z nienawiści, wnuczku. Z nienawiści i cierpienia, którzy sami niegdyś doznali. Myślą, że dzięki dręczeniu i mordowaniu ludzi słabszych od nich staną się silniejsi, niż ci, którzy kiedyś ich skrzywdzili. Ale to droga prowadząca donikąd. Zamknięte koło, które nie przestanie się obracać, tak długo, aż się nie potkną. A wtedy skończą w ciemności. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Nie oczekuj, że sposób, w jaki ja radzę ci czerpać siłę do walki ochroni cię przed upadkiem. Często będzie ci ciężej, niż twoim wrogom, gotowych podjąć się każdej, najniegodziwszej sztuczki. Ale twój upadek nigdy nie będzie oznaczał dla ciebie końca. Zawsze wesprą ciebie ci, dla których przegrałeś. A teraz wstań, myślę, że to dobra chwila, by zakończyć dzisiejszy trening. Przemyśl słowa swojego dziadka, który w niektórych sprawach jest naprawdę niemądry. Tylko lepiej wróć wcześniej do domu, twoja mama pewnie będzie zła, jeśli spóźnisz się na kolację. A i jeszcze jedno.
Hirasue nawet nie zdążył jeszcze wstać, kiedy poczuł, jak na jego twarzy zacisnęła się potężna dłoń dziadka.
– Lepiej szybko przeproś za nazwanie swojej babci nudną medyczką! Aian Kurōī!


„Stłuczone Marzenia” Trzy lata później Chłopiec otworzył oczy, zbudzony zapachem dymu i dochodzącymi do niego jak zza mgły okrzykami. Najpierw chciał położyć się z powrotem spać, myśląc, że to jedynie jakieś senne mary, jednak bijący z zewnątrz żar i dźwięk trzasku ognia sprawił, że zaciekawiony wstał i wyjrzał przez okno. A to, co ujrzał, przerosło najgorsze ze znanych mu koszmarów. Mimo że słońce już dawno zaszło, łuna płomieni, które trawiły część domów znajdujących w wiosce sprawiała, że dookoła było jasno jak za dnia. Jedynymi dźwiękami, które docierały teraz do uszu chłopca, były krzyki wyrażające ból i przerażenie. I jeszcze coś. Coś o wiele straszniejszego. Śmiech. Okrzyki wyrażające radość z tego, co się działo dookoła. Okrzyki ludzi, którzy jeździli po wiosce, tnąc uciekających przed nimi chłopów. Od czasu do czasu agresorzy zsiadali z koni i pijani adrenaliną wyłamywali drzwi do domów, by je obrabować i podpalić ich strzechy. Nie minęło dużo czasu, zanim Hirasue usłyszał, jak wyłamane zostają także drzwi do jego mieszkania i ktoś, tupiąc, wszedł do środka.
Stał w bezruchu, zmrożony strachem, nie będąc w stanie podjąć żadnej akcji. Wydawało mu się, jakby wraz z nim zamarł cały świat. Czekał, aż klamka jego drzwi przekręci się i otworzą się one, ukazując bandytę żądnego jego krwi. Tak się jednak nie stało. Żaden ruch nie nastąpił. Zamiast tego pojawiły się kolejne dźwięki pośród tej kakofonii śmierci i strachu. Tym razem były one znacznie wyraźniejsze. Dwa okrzyki, z których w jednym rozpoznał głos swojego ojca. Odgłosy krótkiej szamotaniny, zakończonej zwaleniem się czegoś ciężkiego na ziemię. I kolejny krzyk, raczej wrzask, tym razem kobiecy.
„Mama”, pomyślał Hirasue i nagle wyrwał się ze stanu wcześniejszego otępienia. Coś w nim zaskoczyło, ruszył do drzwi i szarpnięciem klamki otworzył je. Na ziemi leżało ciało, pod którym podłoga pokrywała się coraz większą kałużą krwi. Głowa, pokryta tym tak dobrze chłopcu znanym, kłującym zarostem, była przekrzywiona w taki sposób, że trup wydawał się patrzeć na chłopca. Mimo doskonale widocznych rys twarzy, nie rozpoznał w zmarłym swojego taty. Szok zobaczenia kogoś martwego po raz pierwszy przyćmił zmysły chłopca. Poczuł, jak żołądek podchodzi mu do gardła i oparł się jedną ręką o ścianę, starając się nie zemdleć. Ignorując to, w jakim był w stanie, przemógł się, by przekroczyć nad ciałem, myśli skupiając na tym, by ocalić przed bandytą swoją mamę.
Kiedy jednak dotarł do sypialni rodziców, było już za późno. Zdążył jeszcze ujrzeć, jak kobieta zostaje przebita na wylot mieczem, podobnie jak wcześniej ojciec chłopca. Hirasue, nie myśląc już wiele, rzucił się na mordercę z gołymi rękoma. Zapominając o każdej sztuczce i technice, jakiej nauczył go dziadek. Będąc w stanie skoncentrować myśli tylko i wyłącznie na jednej myśli: „Zabić”. Jego mała pięść zmierzała w stronę pleców przeciwnika. Okrzyk pełen wściekłości wyrwał się w końcu z gardła chłopca. Od wroga dzieliły go centymetry. Zaraz jednak poczuł, jak traci równowagę. Poślizgnął się na plamie krwi i poleciał do przodu, przelatując obok bandyty i upadając na ziemię obok ciała swojej matki. Ujrzał jej czarne oczy, wciąż szeroko otwarte po śmierci. Przez ten widok stracił dalszą wolę walki. Zamknął oczy, czekając na cios, który miał w jednej chwili zakończyć jego życie. Wyciągnął dłoń, by po raz ostatni dotknąć matczynego policzka, zapominając o górującym nad nim mężczyźnie. Nie było mu to jednak dane, podobnie jak nie miało mu być dane szybkie i bezbolesne odejście z tego świata. Miecz, który wcześniej posłużył do zabicia jego rodziców świstnął w powietrzu i przebił nadgarstek chłopca, przybijając go do podłoża. Hirasue krzyknął z bólu, na powrót otwierając oczy, czując jak ból wydaje się ogarniać nie tylko raniony fragment, a całość jego ręki. Przeciwnik szarpnięciem wyrwał swoją broń, a chłopiec skulił ranną kończynę, drugą dłoń zaciskając na niej tak, żeby przynajmniej częściowo zatamować krwawienie. I wtedy zalała go kolejna fala bólu, kiedy miecz znowu wbił się w jego ciało – tym razem w okolicach brzucha. Z jego ust wydobył się kolejny, zdzierający gardło okrzyk. Przed oczami pojawiały mu się mroczki, a oddech mocno zwolnił. Teraz z każdym tchnieniem czuł, jak uchodzi z niego życie. Jego ciało bezwiednie podniosło się lekko i upadło, gdy przeciwnik wyrwał z niego ostrze, by zadać ostatni, śmiertelny cios.
Nie zdążył jednak. Uderzenie czegoś, co z perspektywy leżącego na ziemi chłopca zdawało zmaterializować się w pomieszczeniu, sprawiło, że napastnik poleciał na ścianę. Poplamiony krwią miecz upadł z brzękiem na ziemię. Chłopiec jak przez mgłę dostrzegł jak nowa osoba w pomieszczeniu podeszła do starającego się wstać bandyty. Ten zaraz został pochwycony w pasie, uniesiony nad głowę i ponownie rzucony – tym razem na podłogę, głową w dół. Rozległ się nieprzyjemny dźwięk pękającej kości i zbój w końcu ostatecznie przestał się ruszać. Hirasue już tego jednak nie widział. Zamknął oczy, mając nadzieję, że w ten sposób ból stanie się lżejszy. Ostatnim, co poczuł, były silne ramiona podnoszące go delikatnie do góry.


„Zamknięte Koło Nienawiści” Hirasue leżał plackiem na trawie. Wpatrywał się w niebieskie, bezchmurne niebo, starając się zapomnieć o tępym bólu, rozchodzącym się po jego plecach. Obok niego, a właściwie tuż pod nim leżała złamana gałąź, która musiała się odłamać od wielkiego drzewa rosnącego obok. W dłoni chłopak ściskał piękne, czerwone jabłko, a na jego twarzy gościł szeroki, pełen zadowolenia uśmiech. Po chwili takiego leżenia zobaczył, jak nachyla się nad nim dziewczynka, ośmioletnia, a więc mniej-więcej w jego wieku. Jej ognistorude, falowane włosy były tak długie, że zwisając łaskotały Hirasue po twarzy. Śmiała się, odsłaniając swoje bielutkie zęby.
– Nie musiałeś się wspinać tak wysoko, niżej też są ładne jabłka, Hirasue-kun – powiedziała, wciąż perliście się śmiejąc.
Chłopiec nic nie odpowiedział, a jedynie podniósł rękę, w której ściskał zdobyczny owoc, z dumą podając go Tanace. Ta skinęła w podzięce głową i przyjęła prezent, po czym wyciągnęła dłoń, by pomóc mu wstać z ziemi. Przyjął z wdzięcznością pomoc, stanął z powrotem na nogach… i prawie przewrócił się z powrotem, kiedy dziewczyna przybliżyła się do niego i szybko pocałowała w policzek. Zarumienił się, czując, jak robi mu się ciepło w okolicach serca. Kiedy odsunęła się od niego, znowu obdarzyła go uśmiechem, widocznym nie tylko na twarzy, ale też w jej szmaragdowych oczach. Po tym uniosła rękę trzymającą jabłko do ust i ugryzła je… A z owocu zamiast soku prysnęła na nią krew. Szkarłatna, gęsta ciecz zaczęła powoli spływać po twarzy i szyi dziewczyny, po chwili plamiąc już nie tylko jej jasną, gładką skórę, ale również ubranie. Uniosła jabłko tak, ze zasłoniło połowę jej twarzy, a wciąż wylewająca się z niego krew zaczęła ściekać jej po ręce.
– Czy marzenia i miłość pozwolą zmarłym jeść jabłka, Hirasue? – zapytała poważnym tonem, jakby nie zdając sobie sprawy, co takiego widział właśnie chłopiec. Ten znieruchomiał. Jego oczy rozszerzyły się w przerażeniu. Otworzył usta i poruszył nimi, by coś powiedzieć, jednak zdał sobie po chwili sprawę, że nie wydobywa się z nich żaden odgłos. Zauważył też, że nie oddycha. Złapał się za swoje gardło spanikowany. Jego panika wzrosła, kiedy Tanaka chwyciła jedną z jego rąk i mocno ją ścisnęła. Powtarzała coś, cały czas tę samą sentencję, ale słowa, które wypowiadała, docierały do niego częściowo, z każdym kolejnym powtórzeniem stając się coraz bardziej zrozumiałe.
– …brze, już dobrze, spokojnie, wszystko jest dobrze, nic Ci nie grozi – obudził się, dysząc ciężko, i ujrzał wnętrze małego, przytulnego, nieznanego mu dotąd pokoju. Za rękę trzymała go nieznana mu kruczowłosa dziewczyna, na pierwszy rzut oka jego rówieśniczka. Spróbował się zerwać z łóżka, w którym, jak się okazało, leżał, i natychmiast opadł z powrotem na poduszki, sycząc z bólu. Nieznajoma położyła mu uspokajającym gestem dłoń na ramieniu, po czym wyjęła z położonej obok miski z wodą zwilżony ręcznik i wytarła nim spocone czoło chłopca.
– Gdzie ja jestem? Co się stało? – zapytał nieprzytomnym głosem, wzrokiem starając się ogarnąć przestrzeń dookoła, chociaż w pokoju nie znajdowało się nic poza drewnianym krzesłem, na którym siedziała kruczowłosa, łóżkiem, na którym leżał, i małej szafki nocnej obok, gdzie na widoku znajdowało się kilka buteleczek z nieznanymi mu substancjami, zwój czystych bandażów, miska z jakąś parującą potrawką oraz oprawiony w skórę, nieco zniszczony notes. To ostatnie szczególnie przykuwało uwagę spośród wymienionych przedmiotów.
– Jesteś w bezpiecznym miejscu, spokojnie – powiedziała łagodnie i uśmiechnęła się do niego w uspokajający sposób. Sięgnęła do blatu szafki nocnej i wzięła z niej potrawkę – na razie musisz jeść i odpoczywać. – Hirasue dopiero po tych słowach poczuł, jak potwornie jest głodny. Spróbował sięgnąć po miskę, jednak powstrzymała go kolejna, tym razem mniejsza, fala bólu i stanowczy gest nieznajomej, która delikatnie popchnęła go z powrotem na poduszki, po czym przysunęła naczynie bliżej jego ust, a drugą ręką zaczęła go karmić. Pozwolił jej na to bez większych oporów. Zresztą i tak czuł, że nie miałby sił się przeciwstawiać. Skupił się na żuciu i porządkowaniu swoich myśli. Nie wiedział, skąd się tutaj wziął, ani nawet…
– Jak długo spałem? – zapytał po przełknięciu kilku łyżek potrawki. Nieznajoma przerwała kamienie i upewniwszy się najpierw, że nie grozi mu zadławienie, odpowiedziała mu szczerze:
– Cztery dni. Baliśmy już się, że się nie obudzisz.
Po tych słowach Hirasue poczuł się słabo. A przynajmniej jeszcze gorzej, niż przed chwilą. Przespał cztery dni? A widok osoby kompletnie obcej kazał mu przypuszczać, że nie znajdował się raczej w swojej wiosce. Mama pewnie będzie się o niego martwić… Mama… Kiedy o niej pomyślał, poczuł niepokój. Niejasną świadomość, że stało się coś złego, tylko za nic nie potrafił sobie przypomnieć, co konkretnie. Po policzku spłynęła mu pierwsza łza, jaką miał z siebie wypłakać tego dnia. Biała plama w pamięci zdawała się jątrzyć jak najprawdziwsza rana. Ale powoli w miejsce bieli zaczęły się materializować kolory, ruchome plamy, połączone ze zniekształconymi głosami. A im bliżej był przypomnienia sobie wszystkiego, tym więcej łez znaczyło jego policzki.
*** O tym, czego nie mógł sobie przypomnieć, opowiedzieli mu później ludzie, którzy udzielili mu pomocy i schronienia. Opowieść, choć w rzeczywistości krótka zdawała się ciągnąć w nieskończoność, przedłużona przez każdą przerwę, kiedy chłopiec zaczynał szlochać, albo szedł spać, wycieńczony regeneracją i nieświadomą walką z infekcją, którą musiał stoczyć zanim się po raz pierwszy obudził. Lecz z każdym kolejnym dniem płakał coraz mniej, zmęczony łzami, stopniowo stając się… Zobojętniałym. Po dowiedzeniu się wszystkiego wcale nie szlochał, a jedynie wpatrywał się bez słowa w nieokreślony punkt gdzieś tam daleko za oknem… Albo w notes, który teraz leżał już przez większość czasu na jego kolanach. Jedyne wspomnienie po dziadku, który przekazał chłopca w ręce jednej z grup ludzi uciekających z wioski i dał im owy przedmiot, prosząc o oddanie go wnukowi.

A sam Nomura Yasutada odwrócił się i ruszył w stronę wioski. Każda osoba, której z najazdu bandytów udało się uciec żywej, opowiadała później różne wersje tej samej historii. Jedni mówili o człowieku, który przytrzymał walący się strop. Inni wspominali bestię, która pojawiła się dosłownie znikąd i pojedynczym, niemożliwym do zobaczenia kopnięciem zrzuciła z siodła i jednocześnie natychmiast zabiła jednego z jeźdźców, szarżującego z mieczem na grupę chłopów. Jeszcze inni opowiadali o tym, jak własnym ciałem osłonił uciekinierów przed gradem kunaiów, by później w odpowiedzi zaszarżować na agresorów. Wszyscy byli jednak zgodni co do faktu, że skóra tego człowieka miała barwę czerwoną, jak samego diabła, a pod nią żyły pulsowały widoczne wyraźnie, niczym mięśnie konia w galopie. Nikt nie miał też wątpliwości co do jednego – ta osoba była dla nich bohaterem.

Hirasue, mimo usilnych próśb, nie wziął udziału w pogrzebie dziadka. Nie chciał zapamiętać go jak rodziców, których trupy wciąż prześladowały go w koszmarach. Chciał go zapamiętać żywym, uśmiechniętym… a najchętniej zapamiętałby go takim, jakim wspominali starca ci, których uratował. Potężnego. W walce. Takiego, jakim wyobrażał sobie siebie w przyszłości. Wśród ocalałych nie znalazła się Tanaka. A przynajmniej nigdzie jej nie znaleziono. Podobnie zresztą jak ciała, co dawało nadzieję, że gdzieś się ukryła. Jednak chłopiec nie żył już nadzieją. Nie żył już marzeniami i miłością. Zdarzenia z tamtej nocy zmieniły go. Na zawsze pozostawiły blizny nie tylko na jego ciele, ale też na umyśle. Kiedyś wesoły i pełen energii, stał się małomówny i apatyczny.
Nie miał ochoty na rehabilitację, ani trening. Kin, dziewczyna, którą ujrzał jako pierwszą tuż po przebudzeniu się, była jedyną osobą, z którą był skory zamienić więcej niż jedno-dwa słówka. Polubił ją, ale na pewno nie zakochałby się w niej. Nawet by się w niej nie zauroczył. Ona chyba wręcz przeciwnie, chociaż dla niego było to… szczeniackie. Taką miał o niej całej opinię. Złościło go w niej to, jak próbowała go czasami pocieszać. Jakby myślała, że jest w stanie zrozumieć, co takiego przeżył. Więc niby dlaczego ją polubił? Bo dzięki niej wrócił do treningów. Mimo beznadziejności większości jej prób pocieszenia, coś go w nich tchnęło. Sposób, w jaki opowiadała o jego dziadku, o tym, że gdyby ten żył, chciałby pewnie, żeby młodzieniec podążył jego drogą. Żeby sięgnął po siłę, która pozwoliłaby mu sprawić, by takie zdarzenia nigdy więcej się już nie mogły wydarzyć. Chłopiec wziął sobie te słowa głęboko do serca. Jednak nie w taki sposób, jaki życzyłaby sobie Kin. Ani tym bardziej dziadek, czy ktokolwiek inny, kto go znał wcześniej.
Kiedy już rozpoczął treningi na nowo, poświęcił im się w całości. Nie zwracał uwagi na prośby, by się oszczędzać. Zresztą niewiele ich było. Ludzie cieszyli się, że „chłopczyk” wraca do życia. Od momentu zaleczenia ran nie minęło już wiele czasu, jak wrócił do pełni swojej wcześniejszej sprawności. Jego treningi w jakiś sposób się jednak zmieniły, chociaż ich forma była podobna. Te same ćwiczenia, przypominanie sobie tych samych technik. Nie chodziło nawet o to, że trenował już w samotności, bez dziadka, który wspierał go mądrą radą i słowami pocieszenia, kiedy coś nie wychodziło. Prawdziwa różnica polegała na tym, że nie czuł już pasji, tylko złość i frustrację, które wręcz jeszcze skuteczniej popychały go do działania.
Po trzech miesiącach powrotu do zdrowia i formy Hirasue zdecydował się w końcu odejść z wioski, której mieszkańcy go przygarnęli i nim się opiekowali. Spotkał się ze stanowczym sprzeciwem. Nikt nie chciał, żeby dziecko wciąż musiało samotnie toczyć walkę o przetrwanie, szczególnie, kiedy tym dzieckiem był wnuk lokalnego bohatera. Chłopiec udał, że posłucha się i zostanie. Nie miał najmniejszego zamiaru słuchać się w tej kwestii tych, którzy chcieli jego dobra. Wiedział, czego chciał, wiedział do czego dążył. Pozostanie w miejscu nie wchodziło dla niego w grę. Musiał zdobyć doświadczenie. Musiał przeciwdziałać takim zdarzeniom, jak to, które jeszcze niedawno zniszczyło jego życie. Wziął swój notes i uciekł po zmroku, przez nikogo niedostrzeżony. Poza jedną osobą. Kin zatrzymała go, kiedy znajdował się już na obrzeżu wioski. Chciała go przekonać, by został, tak, jak kiedyś przekonała go, by powrócił do treningów. Tym razem jednak zamiast wesołości w jej głosie były jedynie łzy w oczach. Powoływała się na pomoc, jaką od nich otrzymał, na swoje uczucia, które w końcu otwarcie wyjawiła, czy chociażby na to, że potrzebują kogoś, kto obroni ich w razie takiej samej napaści, jak ta, która dotknęła jego wioski. Zareagował dopiero, gdy zdecydowała się wspomnieć o dziadku chłopca. Hirasue odwrócił się w jej stronę. Na jego twarzy nie gościło nic. Żadnej pogardy, złości, smutku, czy też pokpiwania. Jedynie niczym niezmącona obojętność.
– Wykorzystujesz wspomnienie mojego dziadka jakbyś znała go lepiej ode mnie. Jednak gdyby tak było naprawdę, wiedziałabyś, że nie był tak mądry, jak się może wydawać komuś obcemu… tobie. Dziadek opowiadał o tym, że siłę zdobywa się dzięki miłości i marzeniom… Łatwo w to wierzyć, tak długo, jak długo nie dotyka ciebie ból, właściwy dla prawdziwego świata, a nie bajek, które nam opowiadają. Miłość kończy się cierpieniem, a marzenia zwodzą na manowce. Ja jednak zostałem pozbawiony obydwu tych rzeczy. Została mi jedynie nienawiść. I zamierzam dobrze ją wykorzystać.
Po tych słowach odwrócił się i odszedł. Po prostu.

---

WIEDZA

---

INFORMACJE:

• Wie o istnieniu Ośmiu Bram Chakry

KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:

• Wiedza o Kōseki – nie mają cech charakterystycznych z wyglądu, jednak w walce nie jest trudno ich poznać, ponieważ władają i manipulują kryształem, oddani swojemu klanowi, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Daishi
• Wiedza o Haretsu – porywa ich wir walki, ale nie posiadają charakterystycznych cech wyglądu, panują i manipulują wybuchem, lubią walkę bezpośrednią, zamieszkują tereny Tsurai

POSTACIE:

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: -
NATURA CHAKRY: Raiton
STYLE WALKI:

• Gōken

UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona Żelazne Ciało
• Nabyta -

PAKT: -
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 23
  WYTRZYMAŁOŚĆ 25|30
  SZYBKOŚĆ 50
  PERCEPCJA 50
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 153
KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 103%
MNOŻNIKI:

• Żelazne Ciało: +20% Wytrzymałość

POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
  GENJUTSU
  STYLE WALKI 1
  • Gōken B
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON
    SUITON
    FUUTON
    DOTON
    RAITON
  KLANOWE

JUTSU:
Ninjutsu

• [E] Bunshin no Jutsu
• [E] Henge no Jutsu
• [E] Kai
• [E] Kawarimi no Jutsu
• [E] Kinobori no Waza
• [E] Suimen Hoko no Waza
• [E] Nawanuke no Jutsu

Taijutsu

• [D] Dainamikku Akushyon
• [D] Dainamikku Entorī
• [D] Konoha Reppū
• [D] Konoha Senpū
• [C] Kage Buyō
• [C] Shishi Rendan
• [C] Konoha Shōfū

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Kabura na broń po zewnętrznej stronie prawego uda

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

• 5 Shurikenów umieszczonych w kaburze po jej prawej stronie
• 5 Kunai umieszczonych w kaburze po jej lewej stronie
• Notes dziadka umieszczony na dnie kabury. Zawiera liczne zapiski na temat taijutsu, w tym opis pierwszych pięciu ośmiu bram chakry i sposobu ich opanowania

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: Bank
PH: Doświadczenie
MISJE:

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Hirasue]

Z wiekiem chyba faktycznie nieco przesadziłem, na samym początku pisania tak praktycznie na chybił trafił wybrałem 11,
nie pamiętam w sumie dlaczego. Zgodnie z sugestią zmieniłem na 13, ale przeskok czasowy pomiędzy pierwszą, a drugą częścią przedłużyłem o rok, a nie o dwa, żeby było więcej czasu na powrót do zdrowia, stosowanie cud-treningu i pogrążanie się w Bulu
Co do pochodzenia (Daishi), to teraz dodałem wzmiankę o tym w trakcie rozmowy z dziadkiem (narzekanie na to, że osiadł w wiosce). Nie wiem, czy nie powinna być bardziej zaznaczone w historii, ale po prostu nie znalazłem na to lepszego miejsca,
ewentualnie mogę to dodatkowo podkreślić w danych personalnych

[Papyrus]

Dobrze zatem, niechaj będzie akcept

  Ukryty tekst