DANE PERSONALNE
IMIĘ: Kaori
NAZWISKO: Hekate
KLAN: Brak
WIEK [DATA URODZENIA]: 17 [10.03.363 ]
PŁEĆ: Kunoichi
WZROST | WAGA: 170/50
RANGA: Doko
APARYCJA
WYGLĄD: Kaori nigdy nie przejmowała się swoim wyglądem. Nigdy nie miała kompleksów i akceptowała swój wygląd, a zadanie to miała zasadniczo ułatwione ze względu na to, że dziewczyna nigdy się nie dowiedziała, jak naprawdę wygląda. Hekate ślepa od dziecka pojmuje świat trochę inaczej. Pozbawiona najważniejszego, dominującego zmysłu, wydaje się być odizolowana, odległa i inna. Tą inność widać również w jej wyglądzie, choć sama Kaori może nie być do końca tego świadoma. Przeciętny obserwator zobaczyłby: szczupłą sylwetkę i piękne, długie niemal do pasa srebrne włosy, oraz raczej regularne rysy twarzy. Szare, matowe oczy w kształcie migdałka, zwykle nieco zmrużone lub półprzymknięte, są zaakcentowane również czarną obwódką zupełnie kobiecych rzęs. Brwi kilka tonów ciemniejsze od włosów przeważnie są delikatnie zmarszczone, przez co Kaori sprawia wrażenie zamyślonej lub skupionej, ale zdecydowanie nie ślepej! Bystre "spojrzenie" kunoichi jak i jej pewne, zgrabne i szybkie ruchy sprawiają, że ludzie wątpią, czy dziewczyna naprawdę nic nie widzi. Podążając jednak dalej w opisie twarzy... Nos mały i prosty, nie wyróżnia się niczym szczególnym. Całego efektu dopełniają ciemnoróżowe, dosyć wąskie usta, wyróżniające się na tle białej twarzy. Ich ciepły kolor nadaje wyrazu Hekate i sprawia, że można uznać tą dziewczynę za całkiem ładną. Bez nich Kaori jest jak... mgła, ulotna i niewyraźna. Biała, niknąca, niemalże półprzezroczysta. Porcelanowa lalka bez wyrazu i duszy. Niestety, z tylko sobie znanych powodów, Kaori ma w zwyczaju zasłaniać sobie dolną część twarzy. Być może to kwestia niepewności tego jak się prezentuje, lub też nieśmiałości? A może to jej droga ninja? Pokuta lub filozofia? Nigdy nie wyjaśniła tego dokładniej nikomu. Często (ale nie zawsze) skrywa usta i nos za materiałem szalika lub jakiejś maski. W dalszym ciągu Hekate psuje swój delikatny wygląd opisanym poniżej ubiorem. Zakrywa zgrabną sylwetkę uniwersalnymi ubraniami, i nie przywiązuje większej uwagi do ozdób ani makijażu.
UBIÓR: Ubieranie się to najtrudniejsze zadanie dnia srebrnowłosej. O tyle o ile z łatwością może rozpoznać krój czy też materiał stroju, który chce ubrać, o tyle kolor stanowi tajemnicę samą w sobie. Dziewczyna ma ogromną nadzieję, że jej strój nie obfituje w kolory niczym kocie wymiociny i w miarę możliwości nie rzuca się innym w oczy. Ale to zawsze jedna wielka niewiadoma. Wcześniej, gdy ubrania kupował jej starszy brat Hikari, przeważnie nosiła sukienki koloru kwiatu wiśni. Różowe, podobno. Nie wiedziała co to jest za kolor, co prawda, ale widziała jakie reakcje wzbudzał u ludzi "ooo jaka śliczna mała damulka!"- nie podobało jej się to. Od tego czasu Hekate nie chciała się nigdy ubierać krzykliwie.. lub na różowo. Preferuje proste, wygodne ubrania. Zazwyczaj nosi luźną bluzkę lub t-shirt, przewiązane pasem w talii, oraz spodnie ninja. Nie jest to szczególnie kobiecy ubiór, ale pozwala łatwo wtopić się w tłum i nie zwracać na siebie uwagi. Gdy sama kupuje sobie ubrania, zawsze prosi sprzedawcę o ciemne rzeczy. Nie nosi dodatków, biżuterii ani innych ozdób. Jej buty to zwykłe sandały ninja. Często zakrywa twarz czarnym szalem z tylko sobie znanych powodów. W przyszłości chciałaby się dorobić prawdziwej maski i pancerza.
ZNAKI SZCZEGÓLNE: Srebrne włosy, "oczy za mgłą" - ślepe.
OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER: Kaori o sobie:
Nie lubię wielu rzeczy i zachowań ludzi. Ich wścibstwa, ograniczonego pola widzenia, i głupców, zbyt pewnych siebie, zbyt zatraconych w arogancji, by widzieć naprawdę. Nienawidzę z tego wszystkiego najbardziej momentów dezorientacji, które czasem mnie dopadają, gdy nie ma nikogo wokół. Lubię marzyć i śnić. Wtedy widzę różne rzeczy, różne twarze dokładnie takimi, jakimi czuję, że powinny być. Kocham poczucie pewności, kiedy słyszę i czuję dokładnie miejsce, w którym przebywam. Mam swój cel. Zostać najsilniejszym ninja.
Hikari (brat) o Kaori
Niezsocjalizowany świr. To nie tak, że ja nie kocham siostry. Po prostu całkowicie obiektywnie, jako najbliższy jej i jedyny członek rodziny, daję swoją neutralną opinię. Kaori nie do końca sobie radzi w kontaktach międzyludzkich. Stara się, owszem, ale z różnym skutkiem. Bywa całkiem miła, ale nie ma zupełnie pojęcia o prowadzeniu bezstresowej lekkiej rozmowy o niczym, w dodatku na temat który jej nie interesuje (o czym dowiedziała się już moja żona). Kaori-chan, mam wrażenie, że trochę inaczej pojmuje świat. Oczywiście biorąc pod uwagę naszą historię i jej stan fizyczny to nie jest jakieś dziwne odkrycie, ale czasem nawet ja nie nadążam za jej sposobem myślenia. Moja siostra wydaje się być zafascynowana ludźmi i ich normalnymi reakcjami, codziennością i zachowaniem. Próbuje ich naśladować, a to dosyć zabawne kiedy chce ukazać ekspresję na twarzy, której nigdy nie widziała! Obcej osobie trudno będzie rozgryźć kogoś z tak upośledzoną mimiką. Czasem potrafi zaskoczyć. Głęboką myślą, poprawnym zinterpretowaniem czyiś zachowań, albo niecodziennym żartem. Zazwyczaj bardzo niecodziennym, bo jej poczucie humoru również pozostawia wiele do życzenia. Bywa cyniczna i wredna... ale może to tylko dla mnie? Rzadko jest z siebie zadowolona i przeważnie stara się zachować ostrożność, polegając na logice i chłodnym osądzie. To bardzo trudne dla osoby tak wrażliwej jak ona. Nigdy by się nie przyznała do swojej wrażliwości, bo podziwia ludzi silnych. Chce być najlepszą kunoichi nawet jeśli to oznacza wyłączenie części swojej osobowości. Nie wiem czy chcę, żeby tak się stało, ale nie zamierzam jej przeszkadzać. Jest zupełnie niezależna i nie liczy się już z moim zdaniem. Czasem mam wrażenie, jakby już pozbyła się wszystkich wyższych uczuć. Jakby gardziła przywiązaniem, czy miłością.
NAWYKI:
Zazwyczaj nie chce, żeby ktoś odkrył jej upośledzenie, ale zdarza jej się "rozpraszać" wzrok i patrzeć w zupełnie innym kierunku, gdy ktoś do niej mówi. Nie do końca również panuje nad mimiką twarzy, co prowadzi do różnych niezręcznych sytuacji.
NINDO:
HISTORIA:
Dnia 10.03 roku 363 na świat przyszło drugie dziecko rodziny Hekate. Jasnowłosa kruszyna wyglądała jak mała laleczka. Wydawała się być zdrową i silną dziewczynką, do momentu gdy po dwóch dniach od narodzin, otworzyła swoje matowe oczy. W pierwszym okresie życia kolor oczu dzieci może zmienić się nawet kilkukrotnie. Niemowlaki rodzą się z pierwotnie niebieskimi oczami, by potem po czasie zyskać swój właściwy kolor. Tak jest w każdym przypadku. A jednak mała Kaori wzrok już w pierwszych dniach życia miała jakby ukryty za siwą mgłą. Nigdy nie patrzyła w kierunku rodziców. Wydawała się nierozumna i opóźniona. Również w późniejszych latach rozwoju dziecko sprawiało problemy. Pierwsze słowo srebrnowłosa dziewczyna powiedziała w wieku 4 lat i nie brzmiało ono imponująco. Baka, znaczy idiota, skierowane do starszego brata. Mimo, że dziewczynka mało się odzywała, na szczęście dalsza nauka słownictwa poszła dość gładko. Niemniej to bardzo uciążliwe dla rodziny kupieckiej wychowywać niepełnosprawne dziecko. Mała, wydawać by się mogło, potrzebowała dodatkowej uwagi, może nawet specjalnego traktowania, a i tak nikt nie wiązał nadziei z młodą Hekate. Już w drugi dzień od narodzin, gdy tylko otworzyła oczy, była w pewnym sensie skreślona dla rodziny. Zupełnie nieoficjalnie, być może w pewnej nieświadomości odsuwana i lekceważona przez rodzicieli. Kto zechce ślepą dziewczynę za żonę? Jak ślepe dziecko poradzi sobie w szkole? O zostaniu ninja w ogóle nie było mowy. Pech chciał, że Kaori właśnie to ostatnie obrała sobie za cel życia.
....
- Onii-san, chce się nauczyć walczyć. - Hikari nie był zdziwiony, że siostra od razu rozpoznała go po krokach. Nie dziwił się też życzeniu młodej Hekate, bo od jakiegoś czasu obserwował u niej rosnącą fascynację i podziw dla ninja. Młoda miała w zwyczaju przysłuchiwać się treningom odbywającym się niedaleko ich domu.Siadała na krzyeśle przy oknie, podpierając się o parapet i zamykała i tak swoje ślepe oczy, dosłownie chłonąc świat! Jej drobna buźka odprężała się wtedy i już nie wyglądała na tak utrapioną. Wyglądała całkiem normlanie. Zdrowo. Niefortunnie, pochodzenie z rodziny kupieckiej utrudniało im przełamanie tradycji. Stanie się poważanym wojownikiem było trzy razy trudniejsze nawet dla zdrowego dziecka. Hikari położył delikatnie rękę na głowie pięcioletniej siostry, burząc jej włosy dokładnie w ten sposób, który wkurzał ją najbardziej.
-Zobaczymy, Kaori-chan.
Starszy brat, Hikari był dumą rodziny i inspiracją dla małej Hekate. Jako pierwszy wyłamał się z modelu rodziny cywili i zaczął nauki walki. Pragnął siły, by chronić swoją rodzinę. Tak mówił przynajmniej, ale Kaori zawsze uważała, że tu chodziło o niedopieszczone męskie ego. Mimo różnicy wieku aż 9 lat, jak i wzajemnego działania sobie na nerwy, rodzeństwo było z sobą mocno zżyte. Niestety moc ich więzi została wystawiona na próbę, gdy w 367 roku kupieccy rodzice wyruszyli na jedną z ich częstych wypraw po towar, zostawiając młodą Kaori pod opieką starszego, odpowiedzialnego brata. Z tej wyprawy nigdy nie wrócili.
....
-Onii-san, gdzie rodzice? - Po niezwykle długiej nieobecności rodziców, trwającej już ponad 3 tygodnie, Kaori przełamała się pytając brata. Hikari czekał na to pytanie, i gdy ono w końcu padło, uśmiechnął się do siebie, czego młoda nie mogła widzieć.
-Na wyprawie, Kaori- chan. - Odpowiedział po dłuższej chwili. Cisza jaka między nimi zapadła na dobre kilka minut była ciężka i gęsta, w dodatku Hikariemu zdawało się, że brakuje mu powietrza. Nie ruszył się jednak z miejsca. Siedział przy swoim biurku w pokoju, i nieprzerwanie czyścił broń. Nie miał zamiaru powiedzieć już nic więcej i jak znał swoją siostrę, to tyle powinno wystarczyć.
- .... Widzę. - Cichy dziecięcy głosik nie pasował do powagi w jej głosie. A jednak Hikari nie wątpił, że Kaori w istocie rozumie.
Hikari dosyć wcześnie wyczuł, że ślepa siostra jest wystarczająco bystra, by poruszać się sprawnie po okolicy używając innych zmysłów. Była szybka i pewna siebie, dlatego gdyby nie to, że czasem miała w zwyczaju "patrzeć się" gdzieś zupełnie rozproszonym wzrokiem, nikt nie domyśliłby się, że Kaori jest niewidoma. Prócz tego młoda była bystrą bestią, zdecydowanie dojrzalszą niż jej rówieśnicy. To nie tak,że nie zachowywała się jak zwykłe dziecko, nie bawiła się z innymi i nie robiła problemów! Wręcz przeciwnie, robiła i to jakie! Jednak zdarzały jej się chwilę zamyślenia, z jej ust padały krótkie i jakże trafne zdania, przebłyski które sprawiały, że Hikari czasem zastanawiał się kto tu jest rzeczywiście starszy. Chłopak szybko też odkrył innego rodzaju potencjał dziewczyny i sprawił, że jej marzenie o zostaniu ninja mogło się jeszcze spełnić
......
-Kaori-chan! Rusz się! - Dziewczyna leżała twarzą do ziemi, powoli opierając się na łokciach, potem podpierając chwiejnymi rękami w pozycji przypominającej robienie bardzo koślawej pompki. W końcu uniosła się na tyle, by oprzeć się na kolanach i niepewnie wstać.
- Onii-san czy ty jesteś normalny?! Jestem ślepa jakbyś zapomniał! - Tak długie i pełne agresji zdanie wypowiedziane przez dziewczynę mogło świadczyć tylko o jej zachwianiu psychicznym i rosnącym poziomie wkurzenia. Rzadko bo nieczęsto się zdarzało wyprowadzić młodą Hekate z równowagi, ale jak już się komuś udało, to porządnie! Odpowiedź na jej niemądre zarzuty przyszła jednak szybko, niespodziewanie i nadzwyczaj trafnie, gdy kolejny worek z mąką przewieszony przez gałąź drzewa na dosyć sporym sznurze, powalił dziewczynę na ziemię.
- Nienawidz.... - Obolała, obłocona i przyprószona mąką nie wyglądała nawet jak dziewczyna! Co najwyżej potwór z bagien z kokainą!
-Kaori-chan, wymiękaaasz? Mówiłem, że to nie będzie łatwe! - Hikari nie miał w planach zabić własnej siostry. Może trochę nastraszyć, przestraszyć, zniechęcić... To nie tak, że nie wspierał jej wyborów życiowych, i nie pomagał w spełnianiu marzeń. Ale bycie ślepą kunoichi? W tym wypadku wzorowemu starszemu bratu pozostały dwa wyjścia. Albo doprowadzić do zmiany zdania u młodszej siostry, pokazać, że to zupełnie nie dla niej.... albo wytrenować ją na najlepszego ninja wszech czasów!
Treningi początkowo szły opornie. Hekate dorobiła się wielu siniaków, no i nauczyła się, że to zupełnie nieopłacalne ubierać do walki ładne ubrania. Raz nawet złamała rękę! I trzy palce! Ale nawet to nie zwalniało jej z treningów, przynajmniej tych mniej fizycznych. Szła jak burza,napędzana przez Hikariego, który pilnował by podchodziła do "zabawy w ninja" na poważnie.Ale jej brat który nigdy nie osiągnął rangi wyższej niż Doko nie mógł jej już pomóc w niczym więcej. Mistrz musi być silniejszy od ucznia, a nie na odwrót.
- Onii-san... Myślę, że czas się rozstać. - Siedemnastoletnia dziewczyna ninja miała już prawo domagać się niezależności. Oczywiście to nie był jedyny powód tej drastycznej decyzji. Dwudziestosześcioletni mężczyzna powinien w końcu zająć się własną rodziną. Hikari był świeżo po ślubie, a Kaori czuła, że to nie jej bajka. Nie chciała być piątym kołem u wozu, ani trzecim u roweru. Dlatego zdecydowała się wyruszyć. Wyprawa miała jasny cel. Znaleźć mistrza i dowieźć, że kunoichi nie ustępują w sile shinobi. No i znaleźć cholerną kosę.
- Widzę, Kaori-chan.
....
- Onii-san, chce się nauczyć walczyć. - Hikari nie był zdziwiony, że siostra od razu rozpoznała go po krokach. Nie dziwił się też życzeniu młodej Hekate, bo od jakiegoś czasu obserwował u niej rosnącą fascynację i podziw dla ninja. Młoda miała w zwyczaju przysłuchiwać się treningom odbywającym się niedaleko ich domu.Siadała na krzyeśle przy oknie, podpierając się o parapet i zamykała i tak swoje ślepe oczy, dosłownie chłonąc świat! Jej drobna buźka odprężała się wtedy i już nie wyglądała na tak utrapioną. Wyglądała całkiem normlanie. Zdrowo. Niefortunnie, pochodzenie z rodziny kupieckiej utrudniało im przełamanie tradycji. Stanie się poważanym wojownikiem było trzy razy trudniejsze nawet dla zdrowego dziecka. Hikari położył delikatnie rękę na głowie pięcioletniej siostry, burząc jej włosy dokładnie w ten sposób, który wkurzał ją najbardziej.
-Zobaczymy, Kaori-chan.
Starszy brat, Hikari był dumą rodziny i inspiracją dla małej Hekate. Jako pierwszy wyłamał się z modelu rodziny cywili i zaczął nauki walki. Pragnął siły, by chronić swoją rodzinę. Tak mówił przynajmniej, ale Kaori zawsze uważała, że tu chodziło o niedopieszczone męskie ego. Mimo różnicy wieku aż 9 lat, jak i wzajemnego działania sobie na nerwy, rodzeństwo było z sobą mocno zżyte. Niestety moc ich więzi została wystawiona na próbę, gdy w 367 roku kupieccy rodzice wyruszyli na jedną z ich częstych wypraw po towar, zostawiając młodą Kaori pod opieką starszego, odpowiedzialnego brata. Z tej wyprawy nigdy nie wrócili.
....
-Onii-san, gdzie rodzice? - Po niezwykle długiej nieobecności rodziców, trwającej już ponad 3 tygodnie, Kaori przełamała się pytając brata. Hikari czekał na to pytanie, i gdy ono w końcu padło, uśmiechnął się do siebie, czego młoda nie mogła widzieć.
-Na wyprawie, Kaori- chan. - Odpowiedział po dłuższej chwili. Cisza jaka między nimi zapadła na dobre kilka minut była ciężka i gęsta, w dodatku Hikariemu zdawało się, że brakuje mu powietrza. Nie ruszył się jednak z miejsca. Siedział przy swoim biurku w pokoju, i nieprzerwanie czyścił broń. Nie miał zamiaru powiedzieć już nic więcej i jak znał swoją siostrę, to tyle powinno wystarczyć.
- .... Widzę. - Cichy dziecięcy głosik nie pasował do powagi w jej głosie. A jednak Hikari nie wątpił, że Kaori w istocie rozumie.
Hikari dosyć wcześnie wyczuł, że ślepa siostra jest wystarczająco bystra, by poruszać się sprawnie po okolicy używając innych zmysłów. Była szybka i pewna siebie, dlatego gdyby nie to, że czasem miała w zwyczaju "patrzeć się" gdzieś zupełnie rozproszonym wzrokiem, nikt nie domyśliłby się, że Kaori jest niewidoma. Prócz tego młoda była bystrą bestią, zdecydowanie dojrzalszą niż jej rówieśnicy. To nie tak,że nie zachowywała się jak zwykłe dziecko, nie bawiła się z innymi i nie robiła problemów! Wręcz przeciwnie, robiła i to jakie! Jednak zdarzały jej się chwilę zamyślenia, z jej ust padały krótkie i jakże trafne zdania, przebłyski które sprawiały, że Hikari czasem zastanawiał się kto tu jest rzeczywiście starszy. Chłopak szybko też odkrył innego rodzaju potencjał dziewczyny i sprawił, że jej marzenie o zostaniu ninja mogło się jeszcze spełnić
......
-Kaori-chan! Rusz się! - Dziewczyna leżała twarzą do ziemi, powoli opierając się na łokciach, potem podpierając chwiejnymi rękami w pozycji przypominającej robienie bardzo koślawej pompki. W końcu uniosła się na tyle, by oprzeć się na kolanach i niepewnie wstać.
- Onii-san czy ty jesteś normalny?! Jestem ślepa jakbyś zapomniał! - Tak długie i pełne agresji zdanie wypowiedziane przez dziewczynę mogło świadczyć tylko o jej zachwianiu psychicznym i rosnącym poziomie wkurzenia. Rzadko bo nieczęsto się zdarzało wyprowadzić młodą Hekate z równowagi, ale jak już się komuś udało, to porządnie! Odpowiedź na jej niemądre zarzuty przyszła jednak szybko, niespodziewanie i nadzwyczaj trafnie, gdy kolejny worek z mąką przewieszony przez gałąź drzewa na dosyć sporym sznurze, powalił dziewczynę na ziemię.
- Nienawidz.... - Obolała, obłocona i przyprószona mąką nie wyglądała nawet jak dziewczyna! Co najwyżej potwór z bagien z kokainą!
-Kaori-chan, wymiękaaasz? Mówiłem, że to nie będzie łatwe! - Hikari nie miał w planach zabić własnej siostry. Może trochę nastraszyć, przestraszyć, zniechęcić... To nie tak, że nie wspierał jej wyborów życiowych, i nie pomagał w spełnianiu marzeń. Ale bycie ślepą kunoichi? W tym wypadku wzorowemu starszemu bratu pozostały dwa wyjścia. Albo doprowadzić do zmiany zdania u młodszej siostry, pokazać, że to zupełnie nie dla niej.... albo wytrenować ją na najlepszego ninja wszech czasów!
Treningi początkowo szły opornie. Hekate dorobiła się wielu siniaków, no i nauczyła się, że to zupełnie nieopłacalne ubierać do walki ładne ubrania. Raz nawet złamała rękę! I trzy palce! Ale nawet to nie zwalniało jej z treningów, przynajmniej tych mniej fizycznych. Szła jak burza,napędzana przez Hikariego, który pilnował by podchodziła do "zabawy w ninja" na poważnie.Ale jej brat który nigdy nie osiągnął rangi wyższej niż Doko nie mógł jej już pomóc w niczym więcej. Mistrz musi być silniejszy od ucznia, a nie na odwrót.
- Onii-san... Myślę, że czas się rozstać. - Siedemnastoletnia dziewczyna ninja miała już prawo domagać się niezależności. Oczywiście to nie był jedyny powód tej drastycznej decyzji. Dwudziestosześcioletni mężczyzna powinien w końcu zająć się własną rodziną. Hikari był świeżo po ślubie, a Kaori czuła, że to nie jej bajka. Nie chciała być piątym kołem u wozu, ani trzecim u roweru. Dlatego zdecydowała się wyruszyć. Wyprawa miała jasny cel. Znaleźć mistrza i dowieźć, że kunoichi nie ustępują w sile shinobi. No i znaleźć cholerną kosę.
- Widzę, Kaori-chan.
WIEDZA
INFORMACJE:
POSTACIE:KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:[Wiedza Antai
- Hōzuki – charakterystyczne, ostro zakończone uzębienie, lubią przebywać blisko wody, którą świetnie manipulują i potrafią się w nią zmienić, nie mają określonego typu walki, są w niej mało oczywiści i nieprzewidywalni, zamieszkują tereny Kantai
- Inuzuka - często charakterystyczny tatuaż na policzkach, jakby na kształt kłów, towarzyszą im, jak i walczą z nimi psy, preferują walkę bezpośrednią, wyszkoleni w taijutsu, zamieszkują tereny Yustsu
- Uchiha – w większości przypadków ciemnowłosy przedstawiciele tego klanu, posiadają wyjątkowe oczy, które przy aktywacji stają się czerwone, zazwyczaj posługują się katonem, specjalizują w genjutsu i ninjutsu, zamieszkują tereny Sogen
POSTACIE:KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:[Wiedza Antai
- Hōzuki – charakterystyczne, ostro zakończone uzębienie, lubią przebywać blisko wody, którą świetnie manipulują i potrafią się w nią zmienić, nie mają określonego typu walki, są w niej mało oczywiści i nieprzewidywalni, zamieszkują tereny Kantai
- Inuzuka - często charakterystyczny tatuaż na policzkach, jakby na kształt kłów, towarzyszą im, jak i walczą z nimi psy, preferują walkę bezpośrednią, wyszkoleni w taijutsu, zamieszkują tereny Yustsu
- Uchiha – w większości przypadków ciemnowłosy przedstawiciele tego klanu, posiadają wyjątkowe oczy, które przy aktywacji stają się czerwone, zazwyczaj posługują się katonem, specjalizują w genjutsu i ninjutsu, zamieszkują tereny Sogen
ZDOLNOŚCI
KEKKEI GENKAI: -
NATURA CHAKRY: Suiton
STYLE WALKI: Kijutsu (Mokuzai) - kolejny ze stylów walki, specjalizujący się w szybkości i percepcji. Nadaje się on idealnie, jeśli chodzi o walkę bronią drzewcową - kijami, naginatami, halabardami, kosami, czy włóczniami. Daje on przede wszystkim możliwość szybkiego ataku w cel, aby go osłabić i dobić ponownie. Ten styl walki jest mało popularny, głównie przez to, że większość osób woli posługiwać się mieczami. Jednak użytkownicy tej sztuki walki mogą być zadowoleni, ponieważ ich sztuka władania bronią jest nieraz lepsza od wszystkich innych - daje możliwość blokowania ciosów, zanim te nadejdą, przy okazji atakując cel. (+10 Szybkość +10 Percepcja)
UMIEJĘTNOŚCI:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI:
Percepcja 61|76 (+25% ślepiec) | 86 (+10 mokuzai )
Szybkość 3|13 (+10 mokuzai )
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NATURA CHAKRY: Suiton
STYLE WALKI: Kijutsu (Mokuzai) - kolejny ze stylów walki, specjalizujący się w szybkości i percepcji. Nadaje się on idealnie, jeśli chodzi o walkę bronią drzewcową - kijami, naginatami, halabardami, kosami, czy włóczniami. Daje on przede wszystkim możliwość szybkiego ataku w cel, aby go osłabić i dobić ponownie. Ten styl walki jest mało popularny, głównie przez to, że większość osób woli posługiwać się mieczami. Jednak użytkownicy tej sztuki walki mogą być zadowoleni, ponieważ ich sztuka władania bronią jest nieraz lepsza od wszystkich innych - daje możliwość blokowania ciosów, zanim te nadejdą, przy okazji atakując cel. (+10 Szybkość +10 Percepcja)
UMIEJĘTNOŚCI:
- Wrodzona - Ślepiec - ta umiejętność wrodzona jest po części uwarunkowana cechami shinobi. Najważniejszym z nich jest to, że jest on zupełnie ślepy od urodzenia. W zamian jednak wszystkie pozostałe jego zmysły - połączone z chakrą - drastycznie się wyostrzyły, co pozwala mu funkcjonować identycznie, jak shinobi w pełni zdrowy. Cechuje się również czułym słuchem (najmniejszy szelest jest w stanie zdradzić mu ruch przedmiotu lub czyjeś położenie), poprawioną percepcją (+25% percepcji) i odpornością na wzrokowe Genjutsu.
- Nabyta -
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
- SIŁA 1
WYTRZYMAŁOŚĆ 1
SZYBKOŚĆ 3|13
PERCEPCJA 61|86
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 3
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI:
Percepcja 61|76 (+25% ślepiec) | 86 (+10 mokuzai )
Szybkość 3|13 (+10 mokuzai )
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
- NINJUTSU
GENJUTSU
TAIJUTSU
BUKIJUTSU- KYUJUTSU
KENJUTSU
SHURIKENJUTSU
KUSARIJUTSU
KIJUTSU
IRYōJUTSU
FūINJUTSU
ELEMENTARNE- KATON
SUITON D
FUUTON
DOTON
RAITON
[E]Bunshin no Jutsu
[E]Henge no Jutsu
[E]Kai
[E]Kawarimi no Jutsu
[E]Kinobori no Waza
[E]Suimen Hokō no Waza
[E]Nawanuke no Jutsu
Suiton
[D]Suiton: Kirigakure no Jutsu
[D]Suiton: Mizutetsu no Jutsu
Kijutsu
[D]Gairaishū Kaiatari
[D]Ōgama
[D] Yosakugiri - KYUJUTSU
EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): brak
kabura przypięta do pasa na biodrze.
PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):5 shuriken i 5 kunai - W kaburze średniej wielkości, przyczepionej na pasku na wysokości bioder po prawej stronie.
ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: Bank
PH: PH
MISJE:
- D -
C -
B -
A -
S -
PREZENT OD ADMINISTRACJI:
