Isei

[Isei]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Isei
NAZWISKO: ---
KLAN: ---
WIEK: 17 lat (364 rok)
PŁEĆ: Mężczyzna
WZROST | WAGA: 178 cm | 65 kg
RANGA: Samuraj

---

APARYCJA

---

WYGLĄD:Jakbym opisał sam siebie? Spojrzenie na mnie Ci nie wystarcza? Dobrze. Jesteś jedną z niewielu osób, które zainteresowały się mną, moim istnieniem. Opowiem Ci.
Mój wzrost zachowuje całkowitą normę. Nie jestem niski, ani nawet wysoki. Rzekłbym, że powyżej przeciętnej, ale nie wyróżniam się z tłumu. Moja waga również do zaskakujących nie należy. Gołym okiem da się stwierdzić ile ważę. Większość to mięśnie - najpierw byłem na tyle karmiony, że tłuszcz nie mógł się odkładać, a wysiłek był spory, więc rzeźbiły się, a później miałem katorżnicze treningi oraz porządne jadło i napitek, więc wtedy nabrałem masy mięśniowej. Nie należę jednak do tych napakowanych frajerów, którzy wyglądają jak góra mięśni. Na moim ciele przez skórę widać mocne zarysy efektów ćwiczeń, ale nie przypominam wybryku natury. Karnację mam jasną, ale delikatnie opaloną. Nie urodziłem się na Lazurowych Wybrzeżach, więc naturalnie mam ciemniejszą niż ludzie z mojego otoczenia. Ogólnie o swoim ciele mogę jeszcze powiedzieć, że posiadam setki blizn. Plecy, tak, plecy to istna wystawa blizn. Krótkie, długie, szarpane, cięte, ukośne, od przypaleń. Większość jest jasna - blade pręgi porozrzucane losowo, kilka jest ciemniejszych, a najgorsza znajduje się na prawej łopatce. Bijąca po oczach bordową barwą plama nie większa niż pięść. Czasami wraca ten ból, chociaż wiem, że jest on jedynie w mojej głowie.
Najwięcej uwagi i tak ludzie przykładają do twarzy. To z tego powodu nie mam na niej żadnych blizn. To dzięki niej zazwyczaj rozpoznają morderców, bandytów, gwałcicieli, ale nigdy dobrych ludzi. Najgorszym prezentem dla oprycha jest charakterystyczna twarz. Moja nie jest wyjątkowo pamiętliwa, ale mam kilka szczegółów, które jednak pozostają w pamięci. Rysy twarzy mam typowo młodzieńcze - dosyć ostre, widoczne, mocne, ale to jeszcze nie jest męskie rozbudowanie żuchwy. Mam dopiero siedemnaście lat, to normalne. Moje usta są niewielkie, barwy lekko malinowej. Nie uśmiecham się bardzo często, zazwyczaj zachowuję chłodny brak wyrazu, ale oczywiście wyrażam nimi emocje. Nos mały, pasujący do twarzy - nic szczególnego. Czym innym są moje oczy, gdyż ich kolor jest nietypowy. Tęczówki są rubinowe, lekko nawet wpadające w bordowe. Nie są duże, ale z pewnością większe niż przeciętne. Kształt samych oczu jest dosyć ostry, podobno to one nadają mi charakteru i sprawiają, że wyglądam na przystojnego. Nie dbam o to. Ichika zawsze powtarzała, że dziewczyny będą mi zazdrościć rzęs. Są rzekomo gęste i całkiem długie. Podobnie jak moje włosy. One też mają dziwną barwę. Niby są czarne, ale w wyjątkowo słoneczne dni zdają się delikatnie wpadać w wyjątkowo ciemny brąz. Układają się niesfornie wokół twarzy, a jeden kosmyk niemal zawsze opada mi na twarz, ale tak, że akurat nie utrudnia widzenia. Ich długość jest wystarczająca, by związać je w miniaturowy kucyk.
UBIÓR: Znów mam ja opisać? Przecież dobrze widzisz. Dobrze, opowiem o wszystkim. Zacznijmy zatem od dołu. Na stopach noszę charakterystyczne dla samurajów jika-tabi, czyli specjalne wzmacniane od podeszwy skarpety z rozdzielonym dużym palcem. Jest to umożliwione, bym mógł nosić specjalne sandały - waraji. Z powodu gorącego klimatu w Ryuzaku no Taki nie noszę zwyczajnego stroju samurajów, a nieco zmodyfikowany. Zamiast hakam, kimona i shitagi noszę jedynie kimono. Jest czarne z bordowymi zdobieniami - wytrzymałe i należycie wykonane, a przed wyprawą oddałem je, by dodano mi dwie kieszenie - bym nie musiał nosić hakam, które sprawiłyby, że zemdlałbym z przegrzania zapewne. Niekiedy i tak je zakładam, głównie, gdy spodziewam się walki. Ciemno bordowe uwa-obi utrzymuje kimono odpowiednio i pozwala mi nosić przy lewym boku moją katanę - Mugen. Zawsze też mam na lewym nadgarstku szkarłatną, materiałową wstążkę, by związać włosy w razie potrzeby.
ZNAKI SZCZEGÓLNE:Znaki szczególne? Widoczne natychmiast są moje rubinowe oczy, a gdy ktoś dojrzy, to też plecy pokryte bliznami.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:Charakter... tego nie możesz dostrzec natychmiast i wydać ocenę jak z moim wyglądem. To coś znacznie bardziej skomplikowanego, a pierwsze wrażenie może cholernie mylić. Tak, budzę zupełnie inne pierwsze wrażenie niż późniejsze. Jestem samurajem, osiągnąłem ten tytuł, mimo że nie jestem rodowitym mieszkańcem Lazurowych Wybrzeży. Gdy pomyślisz o samuraju zapewne wyobrażasz sobie opanowanego, honorowego wojownika, o niezłomnej woli walki, uporządkowanym, czystym umyśle i wyciszonej duszy. Również taki się wydaję, ale tylko na pierwszy rzut oka. Nie twierdzę, że nie staram się być taki, gdyż właśnie moim celem jest osiągnięcie tych cech - utrzymanie ich, ale życie nie było dla mnie łaskawe. Są we mnie dwa charaktery - cierpiący i wyzwolony. Ten drugi to właśnie samuraj. Staram się mieć emocje na wodzy, nie dać się ponieść agresji, bym działał rozsądnie, a przede wszystkim myślał zanim coś zrobię. To wiele dla mnie znaczy, to coś w stylu marzenia. Z wszystkich sił próbuję być honorowym, dumnym człowiekiem. Nie chciałbym, aby moje imię kojarzyło się z tchórzostwem, głupotą, nie chcę okryć się wstydem. Wysilam się, by nieść pomoc potrzebującym, nie zostawiać w potrzebie osób, które same sobie pomóc nie mogą, a jednocześnie kroczyć ścieżką pokoju, która będzie różna od krwawej przeszłości. Taki jestem na pierwszy rzut oka, dokładam wszelkich starań, by stać się tą wymarzoną osobą, ale prawda jest nieco inna. Przeszłość zakorzeniła we mnie całkowicie różne cechy, które mogłem przyjąć albo umrzeć. Skoro teraz rozmawiamy, to oznacza jedno. Naturalnie jestem agresywnym chłopakiem, który łatwo się denerwuje - szybko wpadam w furię. Kiedy to się dzieje, to przestaję myśleć, tnę na lewo i prawo, a później beznamiętnie przyglądam się swojemu obrzydliwemu dziełu. Zabijanie jest dla mnie równie naturalne co dla szczęśliwych mieszkańców uśmiech - zwyczajnie to robię nawet jeżeli nie muszę. Teraz udało mi się obudzić sumienie - rozumiem ciężar życia i śmierci, jednak ta piekielna łatwość kończenia czyjejś historii wciąż pozostała. Często się bałem, a nawet teraz zdarza mi się bać. Strach niegdyś był dla mnie codziennością, ale teraz powoli się go wyzbywam. Łatwo było mnie podporządkować - wystarczyło trochę siły, uświadomienie mi, że nic nie znaczę i byłem posłuszny jak pies, a mentalnie niczym jastrząb bez skrzydeł - niby pragnąłem się wznieść, ale ucięto mi skrzydła. To również znikło przez cztery lata spokoju. Czasami wraca, ale aktualnie popadam w drugą skrajność - jestem nieposłuszny, a to cecha niegodna samuraja. Obawiam się, że znów będę jak niewolnik, więc przesadzam w drugą stronę - buntuję się, odgryzam, zawsze mam coś do powiedzenia, gdyż kiedyś nie miałem. Jestem osobą dosyć wulgarną. Nawet jeżeli tego nie mówię, to w moich myślach kłębią się przekleństwa, obelgi, wyzwiska. Jak uwalnia się cierpiący charakter, to klnę ile się da. Wyzywam, nie szanuję nikogo. Próbuję to tłamsić, ale z różnym efektem. Wciąż mnie łatwo sprowokować, daję się wciągnąć w gierki emocjonalne. Zwyczajnie zbyt mocno wszystko przeżywam. Jest to efektem dawnej znieczulicy. Jeszcze cztery lata temu nie dbałem o nic, można powiedzieć, że nie rozróżniałem dobra i zła. Wszystko było dla mnie zwyczajnie normalne i jak trzeba, to wykonywałem. Nie znałem litości, nie czułem smutku patrząc na cierpienie, zwyczajna pustka, ale później wręcz przeciwnie - teraz stawiam się w sytuacji wszystkich mi bliskich i wszystkich, którzy potrzebują pomocy. Wystarczy zagrozić mojemu znajomemu, a będę gotowy Cię zabić. Jeżeli mnie nie powstrzymasz, to zapewne mi się uda. Z trudem przychodzi mi hamowanie się. Każda relacja ma dla mnie ogromne znaczenie. Kiedyś nie miałem nikogo, dlatego byle odezwanie się do mnie, byle uśmiech w moją stronę, to ogromna przyjemność. To też efekt dawnych problemów z własną wartością. Teraz ją znam, ale kiedyś była mi nadawana przez moją użyteczność. Nie zaznałem jednak nigdy miłości. Może byłem zakochany, ale te relacje nie były normalne. Upośledzone przez traumę i cierpienie nie mogły wyglądać tak jak powinny. Nie wiem jak zachowywać się przy kobietach, a szczególnie kiedy chodzi o sprawy flirtu i relacji męsko-damskich. Łatwo się zawstydzam, kłopoczę. Kobiety czytają ze mnie jak z otwartej księgi. Aktualnie staram się nie kłamać, ale kiedyś fałsz był dla mnie synonimem prawdy. Wystarczy Ci tyle o mnie wiedzieć, resztę sam się przekonasz o ile będzie Ci dane.
NAWYKI: Raczej nie mam wielu nawyków. Jak jestem speszony lub zakłopotany to lekko gładzę się po karku lub policzku, ewentualnie drapię po potylicy. Jak myślę o czymś intensywnie, to ściągam ze sobą brwi, jakbym był nieco zdenerwowany. Często, niemalże obsesyjnie czyszczę swoją katanę. To chyba tyle.
NINDO:Mój pierwszy Sensei powiedział mi kiedyś: "Nieważne jak mocno wieje wiatr, góra nigdy mu się nie pokłoni". Chciałbym kiedyś być tak dumną i honorową osobą, zatem przyjąłem je jako swoje nindo.
HISTORIA:

Ciepły Cień Jasna iskra, ciemny płomień. Kiedy czytałem książki często historie były podzielone na rozdziały, a każdy z nich miał jakiś tytuł lub krótką sentencję, która nawiązywała do wydarzeń. Strasznie mi się to zawsze podobało kiedy początkowo niezrozumiałe słowa, bez znaczenia nabierały sensu, odkrywałem ich prawdziwe dno, dlatego tę część opowieści nazwałbym "Jasna iskra, ciemny płomień". Brzmi strasznie tandetnie, ale nigdy nie zapowiadało się, że zostanę pisarzem. Trudno.
Najodleglejsze wspomnienie jakie potrafię sobie przypomnieć to głód. Nie wiem ile miałem wtedy lat, ale byłem zwyczajnym chłopczykiem. Zapewne byłem pięciolatkiem lub sześciolatkiem. Leżałem na jednej z ulic mniejszej wioski w Daishi. Musiał niedawno padać deszcz, gdyż zwyczajnie byłem cały przemoczony, w obdartych szmatach, jak zwierze w kałuży, w błocie. Chłód nie był tak zły jak przenikliwy głód, to był ten stan kiedy odbiera Ci zmysły, a myśli szaleją. Moment, w którym nawet w najniewinniejszej istocie budzą się demony. Ukraść? Zabić? Jak zdobyć? Nie, skąd wziąć siły, aby tego dokonać. Te czyny były oczywiste, lecz ciało nie posiadało odpowiednio dużo energii, aby uciec albo nawet podnieść kamień, którym roztłucze komuś łeb. Nie wiem czemu akurat ten moment wyrył mi się mocniej w pamięci. Przechodzący obok mnie mężczyzna ochlapał sobie nogawkę stawiając krok akurat w kałuży, w której leżałem. Dostałem kopnięciem po żebrach za ubrudzenie go. Na końcu mnie jeszcze opluł. Ciekawe jak przeżyłem tyle lat? Dobre pytanie. Sam nie wiem. Nie wiem czy mieszkałem z rodziną, czy ktoś inny mnie wychowywał, czy w ogóle miałem kogokolwiek bliskiego przez chociaż sekundę. Nie mam pojęcia. Jakimś cudem udało mi się przetrwać. Kradłem ze straganów pojedyncze jabłko albo kawałek mięsa. Cokolwiek co się nadawało do jedzenia. Później jeden kupiec za pilnowanie jego koni płacił mi jednym ciepłym posiłkiem. Tydzień został w mieście przez burze, w które ja mieszkałem razem z jego końmi w stajni pilnując, by nikt ich nie ukradł. Uznałem wtedy, że to najszczęśliwsze siedem dni mojego życia. Na końcu dał mi kilka ryo, za które mogłem kupić jedzenie. Nie umiałem liczyć, więc szybko na pierwszym straganie oszukali mnie i dostałem znacznie mniej niż powinienem za tą wartość. Pamiętam jak przeżyłem ten rok, a nawet następny. Żyłem na ulicy, spałem w stajniach i szopach. Przetrwałem.
Dzień był to taki sam jak inne - obudził mnie głód, więc wstałem i ruszyłem w las poszukać czegokolwiek do jedzenia. W drodze powrotnej zauważyłem powóz ze złamanym, drewnianym kołem. Naturalnie podszedłem i zapytałem czy pomóc. Zawsze tak robiłem, gdyż to niekiedy pozwalało dostać trochę chleba albo miskę ryżu. Okazało się, że właścicielem uszkodzonego pojazdu jest kowal z Yinzin - dawniej wykuwał ostrza dla samurajów, lecz postanowił powrócić do swojej ojczyzny, czyli Daishi. Powóz na wertepach złamał koło, a ja popilnowałem go, kiedy mężczyzna ruszył do wioski, aby ktoś mu pomógł. Po wszystkim, kiedy dotarliśmy na miejsce zaprosił mnie do swojego domu na posiłek. Zakurzona chata, a obok niej maluteńka, zaniedbana kuźnia. Ejji - tak nazywał się mój wybawiciel. Dowiedziałem się, że otrzymał kilkanaście dni temu wiadomość, że jego brat zmarł i zostawił właśnie ten dom. On jako wdowiec pozostawił dom w Yinzin synowi, a sam postanowił zamieszkać tutaj. W trakcie posiłku wypytywał mnie o różne rzeczy, zaś ja wszystko opowiedziałem. Zaproponował, że mogę zamieszkać z nim przez jakiś czas pomagając mu doprowadzić dom i kuźnię do użytku - w ten sposób miałem się spłacać. Popłakałem się ze szczęścia.
Nie miałem imienia, więc zostało mi ono nadane - Isei, tak miałem się nazywać. Było to dla mnie ważniejsze niż cokolwiek. Byle kundel miał imię, a ja pozostawałem bez niego. Nikt mnie nie chciał, nikomu nie byłem potrzebny, aż do tego momentu. Kowal był mężczyzną mającym około pięćdziesiąt pięć lat. W sile wieku, ale czuć było, że ma jeszcze w sobie wiele pary. Stwierdził, że ja będę miał lat osiem, a moje urodziny będą równocześnie z nowym rokiem. To nie miało większego znaczenia, ale cieszyłem się, że otrzymałem kolejną rzecz, która zbliżała mnie do normalnych dzieci. Sprzątałem dom, naprawiałem dach, podłogi, przepalałem piece w kuźni, reperowałem narzędzia i robiłem wszystko pod okiem Ejjiego, który zapewne chciał mnie przyuczyć do fachu, bym mógł kiedyś zarobić na siebie lub nawet przejąć jego dom, gdy umrze. Po miesiącu wszystko było w idealnym stanie, a ja zrozumiałem, że nie jestem już potrzebny. Zwyczajnie wyszedłem po obudzeniu się i wróciłem do życia na ulicy. Jeszcze tego samego dnia mężczyzna odnalazł mnie, by sprowadzić do jego domu. Tam uznał, że będę pomagał mu wykuwać broń, więc zamieszkam z nim. Ponownie płakałem szczęśliwy.
Szybko stałem się radosnym smarkaczem, który uczył się spokoju, dobrych manier, a także pracy pod okiem swojego opiekuna. Ciągle powtarzał, że bije ode mnie jasne światło, ale jeszcze dosyć nikłe. Nie rozumiałem, ale cieszyłem się, że rosnę na dobrego chłopaka, z którego jest pożytek. Pomagałem w czym mogłem, szybko nabrałem na masie, więc nawet niekiedy Ejji dawał mi do przeniesienia cięższe narzędzia albo wysyłał bym dostarczył jakiś oręż. Jakieś cztery miesiące po zamieszkaniu razem stwierdził, że nauczy mnie walki, gdyż jako mężczyzna muszę potrafić bronić wszystko co dla mnie ważne. Dodawał też, że wstyd, aby kowal nie umiał posługiwać się tym, co tworzy, tak więc zacząłem trening z bokkenem - drewnianą kataną. Byłem młody, słaby, ale starałem się ze wszystkich sił, aby nie zawieść Ejjiego, który przekazywał mi podstawy stylu samurajów - Battodo. Nauczył się go w Yinzin i teraz wykorzystywał te same metody na mnie, w skrócie został moim Senseiem. Często chwalił mnie, że mam w sobie niebywały talent, że jestem jak gąbka, która chłonie wiedzę i umiejętności, a to motywowało mnie bardziej do treningów. Budziłem się, jadłem z nim śniadanie, przygotowywałem kuźnię jeżeli była taka potrzeba, a później pracowaliśmy, by po obiedzie ruszyć ćwiczyć. Czasami wysyłał mnie samego, gdy nie potrzebował mojej pomocy. Wolne dni prawie całe spędzaliśmy na treningach.
Minęły tak dwa lata. Najspokojniejsze lata mojego życia. Tak, tak mi się wydaję nawet teraz. Byłem już dziesięciolatkiem. Znałem technikę kowalstwa, a także wiedziałem jak posługiwać się długim ostrzem. Wtedy już podrosłem, nabrałem na sile poprzez częste treningi i pracę, więc bez problemu mogłem korzystać z normalnej broni. Nawet miałem własne tanto, które musiałem przy sobie zawsze nosić - tak, by Ejji był spokojniejszy. W dwa lata sam kowal zyskał wiele, gdyż wieść o wyśmienitym rzemieślniku rozeszła się nadzwyczaj szybko. Kunszt jaki był przekazywany z pokolenia na pokolenie, a później udoskonalony w Yinzin został całkowicie doceniony i niemalże każdy znaczący wojownik, który potrzebował porządnego ostrza lub zbroi kierował się do Ejjiego. To wyjątkowo nie spodobało się okolicznym bandytom, którzy kontrolowali całą wioskę. Początkowo ignorowali kowala, później odwiedzali go grożąc nam, że jesteśmy na ich terenie i chcą pewien procent naszych zarobków. Oczywiście nie zgodziliśmy się. Pewnego dnia, zaraz po śniadaniu wparowali w piątkę do kuźni, by zastraszyć mojego mistrza. Ten jednak do osób pokornych nie należał, więc postawił im się co poskutkowało zgonem jednego z oprychów. Cięty kataną padł jak szmaciana lalka, a pozostała czwórka rzuciła się na kowala. Chciałem pomóc, ale wtedy pierwszy raz usłyszałem od mojego opiekuna słowo "rozkaz". Miałem się schować. Myślałem, że Ejji jest najwspanialszym wojownikiem jakiego świat nosił, ale faktem było, iż to zwykły kowal nauczony posługiwania się kataną. Nie poradził sobie z czwórką napastników i został zabity. Wyciągnęli mnie z poddasza i wytargali przez kuźnię, gdzie dostałem czymś po głowie i straciłem przytomność.
Obudziłem się z ogromnym bólem głowy w jakiejś wilgoci. Ciemno, zimno i powoli robiłem się głodny. Wspomnienia zaczęły wracać. Była to jakaś piwnica obita deskami, które już dawno zdążyły spleśnieć od wilgoci. Za moje łóżko robiła kupka słomy. Nie wiedziałem gdzie trafiłem, ale nie musiałem długo zostawać z własnymi myślami sam na sam, gdyż wzmacniane metalowymi obiciami drzwi otworzyły się, a do środka wszedł jakiś mężczyzna z kataną. Dostrzegłem, że w drzwiach stoi jeszcze dwójka - jeden bez broni i jeden również z kataną. Szybko podniosłem się i przysunąłem do ściany. Usłyszałem "wyciągaj go" od tamtego nieuzbrojonego. Wtedy bandyta wewnątrz chciał złapać mnie za włosy, lecz szybko zbliżyłem się i kopnąłem go ile sił miałem w krocze, chwytając jednocześnie oburącz za jego broń i odpychając go wyciągnąłem ostrze. Stojący w drzwiach facet zabrał swojemu towarzyszowi katanę i również wszedł do środka. Złapał za kołnierz leżącego oprycha i wyciągnął go do tyłu, zaś sam stanął naprzeciw mnie. "Dawaj, pokaż co potrafisz gówniarzu" - prowokował mnie, a ja niczym zwierzę zapędzone w kozi róg musiałem wywalczyć sobie drogę. Zacząłem atakować zgodnie z naukami Ejjiego, ale oczywiście nie miałem szans z dorosłym mężczyzną. Może trochę o nim opowiem. Wysoki, mający koło metra dziewięćdziesiąt, całkiem dobrze zbudowany. Czarne oczy, dosyć ciemna karnacja, a włosy krótkie i brązowe - jakby sterczące. Chwilę nacierałem na niego, aż w końcu zostałem obezwładniony i rozbrojony. Oberwałem kopnięciem w brzuch, a kiedy się zwiłem on tłumaczył mi. "Miałem Cię sprzedać jako niewolnika, ale smarkacz, który obalił dorosłego i zabrał mu broń zmarnowałby się ginąc z głodu". Znów mnie zamknęli i wyszli.
Mniej szczegółowo opowiem co się wydarzyło później - przez trzy lata. Chcieli ze mnie zrobić ochroniarza, takiego wychowanego, wytresowanego, wiernego niczym pies. Zrozumiałem wszystko. Byli oni szajką bandytów, która zajmowała się głównie haraczami, ale również kradzieżą. Oczywiście temu wszystkiemu towarzyszyły zabójstwa. Ich metodą na nauczenie mnie posłuszeństwa była wolność. Mogłem chodzić po całej ich siedzibie, czyli po całym domu ukrytym w lesie z kilkoma sporymi piwnicami. Natychmiast spróbowałem ucieczki, ale oni byli poinstruowani, by mnie mieć na oku. Złapano mnie, zabrano do piwnicy, na którą mówili "Bawialnia", gdyż tam torturowali każdego. Bawili się. Stłukli mnie tak, że głowa ich szajki, czyli ten, który pokonał mnie pierwszym razem, gdy mnie zobaczył stwierdził, że umrę. Przeżyłem, zaś on pozwolił mnie bić jedynie po plecach. Argumentował to tak: Jak nie będzie ze ścierwa pożytku, to sprzedam go do burdelu, a tam za młodego chłopaka o ładnej twarzyczce dostanę swoje. Na noc byłem zamykany w piwnicy, za dnia sprzątałem dom mogąc chodzić po nim dowolnie. Uciekłem jeszcze sześć razy, a raczej spróbowałem. Za każdym razem kara była gorsza. Pierwszym razem zwyczajnie dostawałem biczem po plecach, ale ostatni raz przypalano mnie rozgrzanymi prętami i robiono krótkie nacięcia na skórze, by później posypywać rany solą. Wtedy mnie złamali. Całą noc znęcali się nade mną, a rano już nie byłem sobą. Dwa tygodnie później stwierdzono, że to dobry moment, aby mnie zacząć szkolić. Seiko i Raichi zostali przydzieleni, by wprowadzić mnie w "ich świat". Dwójka bandytów, jeden niski, ale szybki, a drugi gigant o sile niedźwiedzia. Typowy duet, który jako pierwsze moje zadanie dał mi przesłuchanie w Bawialni. Zgarnęli jakiegoś kupca, który zdążył ukryć swoją córkę i swój majątek. Zamknęli mnie z nim przywiązanym do krzesła i rozkazali wyciągnąć z niego informacje. Nie mogłem tego zrobić, więc po dwudziestu minutach wszedł Raichi, który ustalił zasadę - "Ma zostać pocięty, ma stracić palce, chyba że się wygada. Jak za piętnaście minut będzie nietknięty, a Ty nie będziesz miał informacji, to wszystko to zrobimy Tobie". Nie miałem wyjścia, wciąłem nóż i z krzykiem wbiłem mu go w udo. Nie wyciągnąłem, bałem się. Mężczyzna chciał mnie przekupić, ale ja tylko powtarzałem mu, aby powiedział wreszcie. Wtedy nie liczyło się życie jego córki, ani jego majątek, nawet jego życie się nie liczyło, a ja - nie chciałem tego robić. Zmusił mnie, więc po cięciach, a przed utratą palców wygadał się.
Od tamtego momentu zacząłem chodzić na różne akcje z Seiko i Raichim, gdzie dawano mi różne zadania. Za niesubordynację byłem karany sesją tortur w Bawialni. Testowano na mnie nowe narzędzia tortur jak dla przykładu - bicz z kolcami. Mam od niego paskudne ślady na plecach. Słowo "Bawialnia" w pewnym momencie doprowadzało mnie do panicznego strachu, więc stałem się posłuszny. Obserwowałem jak mordują, gwałcą, kradną. Sam kradłem, a później kazano mi mordować na ich oczach. Musiałem. Pokazywali mi co robią i jak ja mam to robić, przy wszystkim pomagałem. Było tak samo jak z kuźnią - przyuczali mnie do fachu. W rok byłem już jednym z nich. Wypalili mi na łopatce ich znak. Oznaczyli mnie jak bydło, bym nigdy nie zapomniał do kogo należę. Byłem zastraszony, nawet nie myślałem o ucieczce, stałem się członkiem ich szajki. Dostałem katanę, którą mogłem trenować, ale mimo wszystko była mi odbierana na noc, a ja zamykany w piwnicy. Wciąż obawiali się, że zbuntuję się, a prawda była taka, że bałem się ich bardziej niż śmierci.
Minęło pół roku odkąd stałem się jednym z nich. Kiedy mogłem to trenowałem walkę do tego stopnia, że byłem w stanie poradzić sobie niekiedy z Seiko albo Raichim. Rzadko, ale udawało się. Uznali, że jako jedenastolatek jestem gotowy na swoją pierwszą akcję. Najpierw zabrali mnie do bawialni, gdzie pokazano wszystkie narzędzia, którymi niegdyś mnie torturowano. Przypomnieli mi co mnie czeka, gdybym spróbował uciec. Zostałem wysłany, by odebrać haracz od jakiegoś starca sprzedającego zioła. Mogłem skorzystać z wszelkich metod, ale nie mogłem go zabić. Ruszyłem, chciałem uciec, ale okazało się, że jestem śledzony. Musiałem wykonać zadanie. Wykonałem je. Uniknąłem Bawialni. Później wysłano mnie, bym zabił pewną kobietę, która widziała twarz Seiko podczas jednej z akcji. Nie dałem rady. Śledzili mnie, więc ogłuszyłem ją jedynie, a później nie zdołałem zakończyć życia. Trafiłem do Bawialni. Od tamtego momentu byłem już całkowicie posłuszny.
Kolejne pół roku - nie mówiłem nic, jedynie kiwałem głową na tak lub nie, gdyż nie pozwolono mi się odzywać. Nocami siedziałem i sam do siebie mówiłem, opowiadałem historie, w których zawsze zwyciężało dobro. Robiłem to, bo miałem marzenia. Gadałem do siebie, by nie zapomnieć jak brzmię. Wtedy zgarnęli jakąś dziewczynkę z jednej akcji. Jej ojciec miał ogromny dług i nie mógł go spłacić, więc zabito go, zabrano co miał, a w tym jedenastolatkę. Fusui - tak nazywał się lider szajki - powiedział "Masz jej pilnować. Jest za młoda, by ją sprzedać do burdelu, więc podrośnie trochę, a do tego czasu będzie gotować i sprzątać". Byliśmy razem przetrzymywani w jednej piwnicy. Nazywała się Yukari. Niższa ode mnie o kilka centymetrów, szczupła jedenastolatka o błękitnych oczach i złotych włosach. Robiła za służącą, ale wreszcie miałem do kogo się odezwać. Nic dziwnego, że zaprzyjaźniliśmy się szybko. Nie rozmawialiśmy nigdy o tym co działo się tutaj, a jedynie o wspomnieniach i wymyślonych historiach. Oboje brzydziliśmy się tym wszystkim co tutaj się działo. Żyliśmy razem, a nawet zmotywowała mnie do prób walczenia o swoje. Głodowaliśmy - dostawaliśmy jedną porcję jedzenia na cały dzień, więc ona kiedy mogła, to wynosiła jakieś jedzenie z kuchni i chowała je w innym miejscu, skąd ja je zabierałem i zanosiłem do piwnicy. Nocami jedliśmy. Szybko zorientowali się co robimy. Trafiliśmy oboje do Bawialni. Zadeklarowałem, że mogę przyjąć karę za Yukari, lecz dostałem potrójną - za nią, za siebie i za odezwanie się, a ona dostała swoją, gdyż Fusui powiedział "W tym budynku nie ma miejsca na dobroć". Przestaliśmy kombinować, zabraniałem jej próbować czegoś, bo bałem się, że pewnego dnia ją zabiją zwyczajnie. Traktowaliśmy się jak rodzeństwo, chociaż ona ciągle powtarzała, że jak dorośnie, to wynagrodzi mi opiekę i zostanie moją żoną. Ja jej obiecywałem, że będę ją zawsze chronił. Wtedy skłamałem.
Kolejne miesiące i pewne wydarzenie - do naszej siedziby zawitał człowiek, do którego należały wszystkie dziwki. Mieli się ugadać z Fusuiem na temat ochrony jego przybytków rozkoszy. Oczywiście stałem obok głowy szajki bandytów z kataną przy boku i byłem gotowy oddać swoje życie za niego, byle nie trafić do Bawialni. Za mną dla pewności stał Raichi, zaś za alfonsem równie groźny mężczyzna. Yukari akurat przyniosła drewniane kufle i jakiś trunek, by umilić rozmowy. Już wtedy zauważyłem, że ze wzrokiem tego faceta coś nie tak. Patrzył na nią zupełnie inaczej niż cała reszta. Już wtedy dwunastolatka miała nalać tamtemu napitku, a on zaczął ją zwyczajnie obmacywać. Zacisnąłem zęby, a nawet dłoń na katanie, lecz Raichi upomniał mnie chrząknięciem, a później podszedł do mnie, pochylił się i dotknął nożem w plecy szepcząc "Bawialnia". Od razu przeszła mi furia. Stałem i obserwowałem. Yukari wreszcie złamała się, ugryzła mężczyznę w rękę i spróbowała uciec, lecz ten złapał ją za dłoń i przyciągnął obejmując jednym wielkim łapskiem cały jej kark. Naciskał, a ja stałem i patrzyłem, aż usłyszałem mokry odgłos pęknięcia. Złamał jej kark. Podniósł jej bezwładne ciało za szyję i rzucił o ziemię jak szmacianą lalkę. Fusui nic nie powiedział. Kontynuowali swoje rozmowy jak gdyby nigdy nic. Raichi pochylił się nade mną i wyszeptał "Dobra robota". Najbliższa mi osoba od dwóch lat leżała martwa, a ja nawet nie drgnąłem, by ją uratować, gdyż byłem przerażony wizją tortur w Bawialni. Obiecywałem, że ją będę bronił, a wybrałem własny spokój ponad jej życie. Straciłem ostatki swojego charakteru.
Od tamtego wydarzenia byłem już idealnym bandytą. Wykonywałem każde rozkazy. Zabijałem kobiety, dzieci, mężczyzn, kradłem i torturowałem. Co zostało mi zlecone, to robiłem. Nie odzywałem się, ani słowem, nawet nocami. Jedynie czytałem swoje imię, które zapisała jeszcze Yukari na jednej z desek węglem. Nauczyła mnie jak je zapisać i jak przeczytać. Później wyryłem je paznokciami, aby nie zapomnieć.
Czarny płomień, który zaczyna rozjaśniać własny mrok. Gdybym miał nazwać tę część mojej historii, to nazwałbym ją "Czarny płomień, który zaczyna rozjaśniać własny mrok". Znów bez polotu, ale nic lepszego nie jestem w stanie wymyślić.
Minęło trzy lata odkąd trafiłem do tej szajki. Pod koniec zacząłem nawet czuć się w niej jak w rodzinie. Nie mogłem się odzywać, ale Raichi traktował mnie jak równego sobie. Nawet czasami chwalił mnie za moje występki. "Nikt tak nie ucina głów jak ten gówniarz", a ja cieszyłem się. To był mój nowy fach, byłem rzemieślnikiem śmierci.
Tego dnia czułem, że coś się wydarzy. Od samego rana miałem jakby adrenalinę we krwi, jakbym był gotowy do walki. Nie myliłem się, gdyż zaraz po mojej pobudce usłyszałem krzyki i odgłosy walk. Nie zdążyli mnie wypuścić z piwnicy, ale mi udało się wyważyć drzwi. Podniosłem od bezgłowego truchła Raichiego katanę i ruszyłem do pokoju Fusuia. Natrafiłem tam na jego ciało leżące w kałuży krwii. Obok niego kucała jakaś dziewczyna. Ubrana była w szaty, które niekiedy zakładał na siebie Ejji, a nazywał je kimonem. Było koloru błękitnego. Miała długie, blond włosy spięte w kok, a karnację wyjątkowo jasną. Przy boku miała przytroczoną katanę. Mimo że nie miałem za kogo już walczyć, to i tak ruszyłem wprost na nią. Byłem częścią szajki i tak mój tok myślenia działał, że musiałem rzucić się do pojedynku. Musiałem ją zabić, bo inaczej trafię do Bawialni. Początkowo nie doceniła mnie myśląc, że jestem zwykłym smarkaczem, ale gdy otrzymała poziomą ranę pod samym lewym okiem, to spoważniała. W trzech błyskawicznych ruchach wytrąciła mi broń z dłoni i przystawiła własną do mojego gardła. Zaczęła mnie wypytywać kim jestem i co tutaj robię, lecz milczałem. Nie wolno mi było mówić. "Mów albo zmuszę Cię", a wtedy natychmiast zacząłem wszystko wyjawiać z najdrobniejszymi szczegółami. Spanikowałem. Bałem się, że to ona zaciągnie mnie do Bawialni i tam wyciągnie ze mnie wszystko za pomocą tortur. Kiedy już wszystko powiedziałem zaczęła pytać o coś innego. "Masz rodzinę?" - pokiwałem głową na boki. "Masz gdzie się udać?" - ponownie nie. Wtedy oznajmiła mi, że zabiera mnie ze sobą. Myślałem, że stanę się znów narzędziem, więc byłem posłuszny.
Trafiłem do Yinzin. Okazało się, że dziewczyna nazywa się Ichiko i ma zaledwie dwadzieścia jeden lat. Ja byłem trzynastolatkiem. Mieszkała samotnie w małym domku. Wytłumaczyła mi, że miała zlecenie, czyli misję na wybicie całej tej szajki, lecz miała zasadę - nie zabija dzieci, dzięki temu przeżyłem. Natychmiast też uświadomiła mi, że mam talent i że jest zaskoczona, iż stosuję podstawy Battodo. Opowiedziałem jej skąd się tego nauczyłem. "Nie masz miejsca na świecie, ale ja Ci pomogę je wywalczyć" - tak do mnie powiedziała oznajmiając jednocześnie, że zamieszkam z nią i będę trenował. Nie rozumiałem dlaczego to robi i wciąż traktowałem ją jak wroga. Nawet zaatakowałem próbując zabrać katanę, ale była ode mnie znacznie lepsza. Niby byłem wolny, ale nie docierało to do mnie. Dla mnie znów byłem więziony przez kolejną osobę, która będzie mnie karać za wszystko co zrobię nie tak jak powinienem, więc zachowywałem się jak mówiła. Nakarmiła mnie, dała ubrania, a później powiedziała, abym się przespał. Dostałem własny, malutki pokój. Rano zastała mnie śpiącego w rogu, na ziemi, bez żadnej poduszki czy kołdry. Spytała dlaczego nie spałem w łóżku, a ja odpowiedziałem "Nie wolno mi". Wtedy wypytywała mnie co mi wolno, a czego nie. Zdjęła wszystkie zakazy mówiąc, że od tej pory jestem całkowicie wolny. Zamiast rozkazów wprowadzała prośby, zamiast strachu respekt, a zamiast ślepego posłuszeństwa - szacunek. Przyjąłem to jak rozkaz. Byłem niczym zwierzę, które po otwarciu z klatki i wyjściu z niej wchodzi do większej, bo nie umie żyć inaczej.
Długo zajęło jej doprowadzenie mnie do zrozumienia, że już nie trafię do Bawialni, nie muszę zabijać, ani torturować, a od teraz jestem wolnym chłopakiem o imieniu Isei. Prawie rok minął zanim to zrozumiałem. Wtedy zaczęła katorżnicze treningi. Wcześniej ćwiczyłem normalnie, a od tego momentu dostawałem wysiłek, po którym nie mogłem sam dojść do łóżka. Znała Battodo szkoły Taka, więc takie też przekazywała mi. Byłem porządnie karmiony i cholernie ciężko trenowany, bym wyrobił charakter, duszę i siłę. Wyrabiałem siłę, lecz dusza i charakter pozostawały stare. Uczyła mnie o spokoju w walce, myśleniu, a w życiu o pokoju i dobroci, lecz ja przejawiałem chaos, agresję, zniszczenie. Wtedy też zdałem sobie sprawę, że Sensei Ichika przypomina mi Yukari, która mogłaby tak wyglądać, gdybym wtedy zareagował. Miała taki sam odcień włosów, taki sam kolor oczu i uśmiechała się w podobny sposób. To sprawiło, że szybko popadłem w depresję. Spróbowałem nawet się zabić, ale niefortunnie akurat do mojego pokoju weszła moja opiekunka. Długo ze mną rozmawiała, aż opowiedziałem jej i tę historię. Próbowała jakoś zaleczyć tę ranę, ale pewnego dnia podeszła do mnie ze słowami. "Wiem co Ci pomoże. Tylko jedna rzecz może pomóc w takim momencie. Tamten człowiek był uosobieniem zła, a Ty wcieleniem strachu. Jemu należy się kara, sprawiedliwy osąd, który zostanie wydany przez Twoje ostrze. Nie jest to zemsta, nie może nią być. Zemsta rodzi cierpienie, a cierpienie rodzi zło. I tak zatacza się koło. Ty wydasz osąd". Dwa tygodnie później wiedział już kim jest mężczyzna, który zabił Yukari. Zabrała mnie w podróż. Wymordowała wszystkich jego ochroniarzy, a samego Une - czyli mój cel - rzuciła przede mną na kolana, bym zrobił co chcę. Bałem sie, cholernie się bałem. Kucnąłem przed nim i spojrzałem mu w oczy pytając czy mnie pamieta, kiwał głową, że nie. Zapytałem czy pamięta małą blondyneczkę, której złamał kark na spotkaniu z Fusuiem. Pamiętał. Chciałem, by cierpiał, ale przed tym Ichiko poinstruowała mnie, by nigdy nie znęcać się nad ofiarą. "To nie wróci jej życia, ale zabierze Twoje. Skoro ona nie zasługiwała według Ciebie na własne, Ty nie zasługujesz według mnie na swoje" - z tymi słowami ściąłem jego głowę jednym, czystym cięciem. Od tamtego momentu czułem się znacznie lepiej. Od szajki uwolniłem się naprawdę, gdy rozgrzanym metalowym garnkiem wypaliłem swoją część łopatki wraz ze znakiem, który został w tym momencie zatarty i niewidoczny pod wielką blizną. Stałem się wolny.
Treningi nareszcie zaczęły przynosić efekty. Powoli zmieniał się mój charakter oraz duch, a ja rosłem w siłę. Ichika nauczyła mnie czytać, pisać, a także liczyć i od tamtego momentu zakochałem się w czytaniu książek. Kiedyś wymyślałem historię samemu, a teraz mogłem je czytać, a nawet zapisywać własne. Gdy tylko nie ćwiczyłem, ani nie pomagałem, to czytałem. Znalazłem nawet rodzinę Ejjiego i opowiedziałem im o wszystkim dobrym co zrobił dla mnie ich ojciec, teść i dziadek. Podziękowałem im i przeprosiłem za wszystko. Dowiedziałem się, że to właśnie oni dali zlecenie na szajkę z Daishi, która pozbawiła Ejjiego życia. Sąsiedzi opowiadali o mnie, lecz twierdzili, że również zginąłem. Ja jednak żyłem. Chcieli mi oddać tamten dom z kuźnią, ale nie zgodziłem się. Nie zasługiwałem na tyle dobroci po tym ile zła wyrządziłem.
Miałem już szesnaście lat i opanowany styl Battodo szkoły Taka. Ichika sprawiła, że po odpowiedniej rozmowie z liderem Yinzin - Musashim Sasakim i prezentacji umiejętności zostałem samurajem. Stałem się wojownikiem honoru. To było przełomowe wydarzenie dla mnie, gdyż ktoś o zerowej wartości i w dodatku morderca został kimś tak dumnym. Wiedziałem, że nie powinienem, ale z drugiej strony bardzo chciałem być jednym z nich. To nałożyło na mnie pewne wymagania, których starałem się trzymać. W tamtym momencie Ichika miała dwadzieścia cztery lata, a ja zacząłem nieświadomie ją kochać. Teraz rozumiem jak idiotyczne to było, ale w głębi duszy nadal chyba coś do niej czuję. Ona traktowała mnie jak młodszego brata, zaś ja chciałem być w jej oczach mężczyzną. Znacznie młodszy od niej nie miałem jakichkolwiek szans, a moje próby obracała w żart. Nie było mi z tym źle.
Płomień, który szuka świecy. Ostatnia część mojej historii nosiłaby nazwę "Płomień, który szuka świecy". Nawet nie chcę komentować swoich zdolności literackich.
Miałem siedemnaście lat. Byłem już całkiem silnym młodzieńcem, a mieszkanie z dwudziestopięcioletnią pięknością budziło kontrowersje wśród sąsiadów. Może to właśnie ten powód jest głównym czynnikiem, który zadecydował, że Ichika ruszy w podróż? Kto wie. Pewnego wieczora wzięła mnie na rozmowę, w której wyjaśniła, że rusza na wyprawę, by udoskonalić swoje zdolności, a także zwiedzić świat. Stwierdziła, że nie jest w stanie nauczyć mnie niczego więcej, a to ten moment, w którym powinienem sam zacząć szukać swojego miejsca na świecie, a jeżeli go nie mam - wywalczyć. Poleciła mi, abym również wyruszył w podróż, a gdy zaproponowałem abyśmy ruszyli razem, to nie zgodziła się. Wiedziałem dlaczego. Mimo wszystko wciąż ją kochałem. Teraz już mi przeszło, chyba. Następnego dnia już jej nie było. Wstałem i ujrzałem leżącą na stole katanę oraz karteczkę z informacją, że wyruszyła i abym jej nie szukał, gdyż w razie czego los złączy nasze ścieżki. Ostrze było prezentem, którym miałem przecinać szlaki nowej drogi życiowej.
Tak jak chciała wyruszyłem w podróż. Dowiedziałem się od lidera Musashiego Sasakiego, że możnowładcy zdecydowali, by każdy ród i szczep wysłał swoich przedstawicieli do krajów kupieckich, aby tam uczyli się życia z innymi. Władca Yinzin stwierdził również, że powinienem wybrać się do Ryuzaku no Taki właśnie w celu nauki współistnienia z innymi jako neutralny samuraj służący własnej filozofii. Dodał również, że będzie to wyśmienitą okazją na znalezienie własnej drogi życiowej. Nie czekał zbyt długo i ruszyłem tam. Szukam swojego celu, ciągle nad sobą pracuję. Czy coś osiągnę? Nie wiem. Mam nadzieję. Pewnie powiesz, że nie wierzysz mi, że mój wygląd nie pasuje do takiej przeszłości. Wierz w co chcesz. Zostałem poproszony o opowiedzenie, więc powiedziałem swoją historię. Teraz sobie przypomniałem, że Ichika niekiedy mówiła na mnie "Ciepły Cień". Jakbym miał nazwać opowieść o sobie, to właśnie taki tytuł by nosiła.

---

WIEDZA

---

INFORMACJE: Podstawowe o Daishi i Yinzin.
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI: Wiedza o Samurajach, a także rodzie Kōseki oraz nieco o szczepie Jūgo. Podstawowa wiedza z prowincji Daishi i Yinzin.
POSTACIE: ---

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: ---
NATURA CHAKRY: Raiton
STYLE WALKI: Battodo
UMIEJĘTNOŚCI: ---
PAKT: ---
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 22
  WYTRZYMAŁOŚĆ 50
  SZYBKOŚĆ 68 | 81
  PERCEPCJA 50
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 1

KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 105%
MNOŻNIKI: Szkoła Taka (+20% Szybkość)
Suma atrybutów fizycznych: 203 PA

POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPO:

• NINJUTSU E
  RAITON D
  STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
  • Battodo - A
  • ---
  • ---

JUTSU:

Ninjutsu:
- Bunshin no Jutsu [E]
- Henge no Jutsu [E]
- Kai [E]
- Kawarimi no Jutsu [E]
- Kinobori no Waza [E]
- Suimen Hokō no Waza [E]
- Nawanuke no Jutsu [E]

Kenjutsu:
Battodo
- Iaidō [D]
- Yōdō [D]
- Hikage no Dan: Taiketsu [D - WT]
- Ikioi [C]
- Hikage no Dan: Kuchigotae [C - WT]
- Hikage no Dan: Shobatsu [C - WT]
- Hikage no Dan: Henkō [C - WT]
- Kenryūtō

Raiton:
- Raiton: Dendō Hando [D]
- Raiton: Hiraishin [D]
- Raiton: Go no Bassoku [D - WT][/ghide]

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Katana - Mugen 無限 (przy lewym boku)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):Zestaw do czyszczenia ostrzy w drewnianym pudełeczku - Zawiera mosiężny młoteczek, flakonik goździkowego olejku, kulkę proszku polerskiego i bawełnianą tkaninę (schowane w kieszeni).

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: >KLIK<
PH: >KLIK<
MISJE:

• D - 2
  C -
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI: ---

[Jawa]

  Ukryty tekst

Akceptuję