Kuramoto Mitsuyo - Gotowa do sprawdzenia

[Mitsuyo]

---

DANE PERSONALNE

---

[THEME] IMIĘ: Mitsuyo
NAZWISKO: Kuramoto
WIEK [DATA URODZENIA]: 18lat [368r.]
PŁEĆ: Kobieta
WZROST | WAGA: 170/55
RANGA: Samuraj

---

APARYCJA

---

WYGLĄD:
Dziewczyna nienawidzi swojej rodzicielki, ale chcąc czy nie chcąc, odziedziczyła po niej urodę. Ojciec powiedział jej kiedyś, że w jej wieku Ryoko wyglądała identycznie, jednak brakowało jej wdzięku, który przeszedł na jej córkę. Więc, jaka jest Mitsuyo? Jak na swoją płeć, całkiem wysoka. Często patrzy na rówieśniczki z góry, ale na pewno nie jest najwyższą kobietą w dziejach ludzkości. Do tego ma drobną figurę, ale z lekko zarysowanymi mięśniami. Cerę wyjątkowo bladą, ale też gładką i przyjemną w dotyku. Kiedy spojrzymy na jej twarz, najpierw zauważymy skośne oczy o jasnozielonych tęczówkach. Ich spojrzenie potrafi być naprawdę przytłaczające. Mają w sobie coś, co sprawia, że ludzie nie patrzą w nie zbyt długo. Coś odpychającego. Schodząc niżej, mamy lekko zadarty nos, odstające uszy i małe, malinowe usta. Przez zimno jej policzki są zawsze delikatnie zarumienione. Jej największym atutem są zdecydowanie włosy, które sięgają do zgrabnych pośladków. Są różowe i widać, że Mitsuyo bardzo o nie dba. Przykrywają dwie rzeczy, których się wstydzi: jedną z nich jest blizna na plecach, a drugą – dzięki grzywce – wysokie czoło. Do tego może pochwalić się długą szyją i niewielkim, ale na pewno nie płaskim, biustem. Ponoć kobiety bardzo zazdroszczą jej długich nóg.
UBIÓR:

Mitsuyo najlepiej wygląda w czerwonym, przez co to właśnie czerwień jest jej ulubioną barwą. Kocha wszelakiej maści kimona i bardzo często można ją w nich zobaczyć. Zazwyczaj ma na sobie prostą yukate, sięgającą do kostek. Strój ma szerokie rękawy, ale nie sięgające do posadzki i nie blokujące jej ruchów. Tam gdzie mieszka, jest zimno, więc całe kimono przykrywa białym haori. Chodzi w wygodnych geta. Włosy spina czerwonym kanzashi, a na szyi zawsze ma jakiś naszyjnik. Kiedy musi stawić się gdzieś oficjalnie, zakłada eleganckie Furisode w większości pokryte wzorami kwiatów. Zakłada tabi, a na nie zori. Uwielbia elegancję i najchętniej chodziłaby codziennie w Furisode, ale wie, że nie wypada i na co dzień wybiera skromny uniform.
ZNAKI SZCZEGÓLNE: Wielka blizna, pionowo przebiegająca przez całe plecy. Największa hańba dla samuraja.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:
Bardzo łatwo wyprowadzić ją z równowagi. Wystarczy tylko jedna wzmianka o tym, że kobieta nie ma prawa walczyć dla dobra innych, że powinna siedzieć w kuchni i usługiwać mężowi, a ta już siedzi wzburzona i walczy ze sobą, by się na taką osobę nie wydrzeć. Może i nie wkurzałaby się tak bardzo, gdyby nie to, że to właśnie pani Samuraj wyciągnęła ją z piekła i traktowała ją jako prawdziwą bohaterkę.
Stara się być uprzejma dla innych, ale często wymsknie jej się coś nieodpowiedniego. Jest bardzo… bezpośrednia. Kiedy coś będzie jej przeszkadzać, rzadko kiedy zachowa to dla siebie. Kłamanie przychodzi jej z trudem, ale jest w stanie się do tego posunąć, jeśli miałaby tym pomóc innej osobie. Zazwyczaj działa impulsywnie, ale nie znaczy to, że na zleceniu nie byłaby w stanie wymyślić jakiegoś planu działania. Ma świetną pamięć i jest w stanie zapamiętać najmniejsze szczegóły.
Rzadko mówi o swojej przeszłości, bo zwyczajnie nie chce rozdrapywać starych ran. Ciężko zdobyć jej zaufanie, bo boi się, że ktoś kiedyś ją zdradzi i wbije nóż w plecy. Nawiązywanie nowych znajomości jest dla niej koszmarem, ale z miesiąca na miesiąc, idzie jej coraz lepiej. Jest bardzo wierna zarówno Samurajom, jak i prawdziwym przyjaciołom. Stawia innych ponad własne potrzeby i gdyby mogła, nie zawahałaby się, poświęcając życie dla innych.
Do tego cechuje ją okropna niecierpliwość. Chciałaby mieć wszystko od razu i nienawidzi czekać dłużej niż to konieczne. Czas to pieniądz, który może przeznać na trening. Ale zawsze stara się dotrzymać złożonej obietnicy, nieważne jak trudna by nie była. A to, że bardzo rzadko coś komuś przysięga, to już inna sprawa.
Patrzy z góry na wszelkich złodziejów, seryjnych morderców czy gwałcicieli. Zdaje sobie sprawę, że każdy z nich ma powód swojego postępowania, że ludzie nie są tylko czarni i biali, ale brzydzi się ich. Najchętniej pozbyłaby się całego zła z tego świata. Był to jeden z powodów, dla którego stała się Samurajem. Chęć niesienia pomocy słabszym i karanie złoczyńców.
Często przywołuje na twarz uśmiech, nawet gdy jej przykro. Nie lubi być pocieszana. Sama też nie umie pocieszać innych. Smutne dni woli przesiedzieć w domu, a gdy jej przejdzie – wyjść na dwór i spotkać się ze znajomymi. Uwielbia wyjścia z innymi, oczywiście pod warunkiem, że ma obok siebie osoby, którym może zaufać i powierzyć każdą tajemnicę.
NAWYKI: Zaczynanie dnia od wypicia gorącego napoju, przygryzanie wargi, przecieranie oczów, kiedy chce jej się płakać, przeklinanie przy silnym wkurzeniu
NINDO: Nie szu­kaj win­nych swo­jego upad­ku
HISTORIA:
Historia Mitsuyo rozpoczęła się dwudziestego grudnia 368 r. na mrożnej wysepce Teiz. Dziewczyna przyszła na świat w wielodzietnej rodzinie Kuramoto, która cieszyła się ogólnym szacunkiem wśród pozostałych mieszkańców. Z punktu widzenia sąsiadów, familia wiodła bardzo dobre życia zarówno pod względem materialnym jak i emocjonalnym. Nigdy nie słyszeli żadnej kłótni, a członkowie chodzili po ulicach z wiecznymi uśmiechami na ustach. Dzieci często pomagały miastowym, a ich rodzice wydawali się być z nich bardzo dumni. Innymi słowy: posiadali nienaganną reputację.
Kiedy różowowłosa się narodziła, w domu było już czterech starszych braci. Jeden zbliżający się do pełnoletności i trojaczki, które – dzięki pieniądzom rodziców – miały możliwość chodzenia do szkoły. I przez cztery pierwsze lata jej życia, naprawdę nie mogła na nic narzekać. Miała świetne kontakty z rodzeństwem, kilka koleżanek i wymarzone zabawki. Jednak z dnia na dzień, z rodzicami coraz rzadziej. Za to często trafiała do różnych opiekunek – lepszych i gorszych. Nawet wtedy, gdy opiekunowie nie pracowali. Sąsiedzi tłumaczyli jej, że to pewnie przez zapracowanie obojga i na początku w to wierzyła, ale wraz z upływającymi miesiącami, zaczynała wątpić w to, że są z nią szczerzy. Była zazdrosna o braci, którzy rozmawial z ojcem i matką bez niej. Nie mogła pozbyć się wrażenia odtrącenia, a w kryzysie nawet i niekochania. Trudno ją jednak o to winić, wszak była bardzo mała i nie wszystko rozumiała.
Kulminacyjny moment nadszedł w dniu szóstych urodzin, które ponownie miała spędzić z dala od domu. Nie usłyszała żadnych życzeń, nie dostała żadnego prezentu. A zaledwie dwa miesiące przedtem, trojaczki miały huczną imprezę. Opiekunowie wysłali ją do staruszka Yamato, z którym chciała mieć jak najmniej wspólnego. Opowiadał tak straszne powieści, że potem bała się zasnąć. Na pewno nie chciała spędzać tego wyjątkowego dnia z sąsiadem. Marzył jej się wielki tort i prezenty. Dlaczego bracia dostawali wszystko to, czego ona nie miała?
Wytrzymała dwie godziny u mężczyzny, a póżniej – kiedy ten poszedł do spiżarni - wymknęła się do domu. Na szczęście znała drogę i po zaledwie dziesięciu minutach trasy, weszła do środka mieszkania. stała przed drzwiami. Bardzo się zdziwiła, bo nie usłyszała radosnych rozmów, jak zazwyczaj. Po raz pierwszy była w sytuacji, w której jej idealni rodzice się kłócili. Wtedy jeszcze nie zrozumiała sensu wykrzyczanych słów, dopiero po latach, kiedy sobie wszystko przypomniała, nabrały sensu i ukazały jej smutną prawdę.
- Ile jeszcze będę musiał na nią patrzeć?! Ja tak nie mogę, to jakieś tortury!
- Na miłość boską! To nasze dziecko! Nie możesz się go po prostu wyrzec!
- Nasze? Miałaś na myśli twoje. I tego kolesia z Hyou. Jak mu tam było? Ryutaro? – kobieta spuściła smętnie wzrok i chwyciła męża za rękę. A Mitsuyo stanęła przy otwartych drzwi kuchni, żeby lepiej słyszeć całą rozmowę.
- Ja…. Ja… popełniłam błąd.
- Oczywiście, że popełniłaś. Nie myśl, że tak łatwo to zapomnę.
- Minęło sześć lat! Byłam… byłam inną osobą niż teraz! Ty też! Ile razy mnie biłeś? Ile razy traktowałeś jak zwykłe ścierwo, kurę domową? Kto nie miałby dosyć?!
- Och, więc to wszystko moja wina?! – podniósł głos.
- Mamusiu, tatusiu… proszę, przestańcie – zapłakana różowowłosa w końcu wyszła z ukrycia. Dorośli spojrzeli na nią zaszokowani.
- Skarbie, co tutaj robisz? Nie miałaś być u staruszka Yamato? – kobieta pochyliła się nad dziewczynką. Jej głos złagodniał, ale mężczyzna nadal wyglądał na mocno wkurzonego.
- Gówniara uciekła – matka spojrzała na ojca z wyrzutem.
- A-ale tatusiu, to nie tak…! – zaczęła jeszcze bardziej płakać. Dlaczego był dla niej taki surowy? Miała urodziny… Najlepszy dzień w roku, wyczekiwany przez wszystkie dzieci.
- Wystarczy. Ryoko, idę do pubu. Zajmij się Mitsuyo.
- Znowu przyjdziesz pijany? Co sąsiedzi powiedzą? – nie uzyskała odpowiedzi. Opuścił posiadłość.
Różowowłosa doskonale pamiętała resztę dnia. Przez dobre kilkanaście minut była uspokajana przez matkę, a kiedy w końcu się to udało, dostała w twarz za to, że wróciła. Kiedy zapytała o prezent, rodzicielka powiedziała, że nie zasłużyła i do końca dnia siedziała w swoim pokoju. Bracia bawili się na dworze, a ona patrzyła w ściany. W nocy wrócił pijany ojciec, który nadal kłócił się z Ryoko. Sześciolatka leżała w łóżku i słuchała wyzwisk z obydwu stron. W końcu zasnęła. To był najgorszy dzień w jej życiu i chciała szybko zacząć kolejny.

Następny poranek nie okazał się o wiele lepszy od poprzedniego. Kiedy chciała pójść zapytać braci o tym, co myślą o wczorajszej kłótni, ojciec złapał ją na korytarzu i od razu wywlókł do sąsiadki. Oczywiście głośno protestowała, ale na nic się to nie zdało przy jego fizycznej przewadze. Czuła się trochę tak, jakby nie miała prawa przebywać w tym domu.
Sześciolatka nie wytrzymała długo i wyżaliła się znajomej rodziców. Opowiedziała o całej sytuacji, o każdym usłyszanym słowie. Nie pamiętała jej imienia, ale po świństwie, jakie im zrobiła w przyszłości, spokojnie można byłoby przypiąć jej łatkę typowej Grażyny.
- Na pewno dobrze usłyszałaś? Idealni członkowie rodziny Kuramoto… interesujące! – uśmiechnęła się złowieszczo.
- Ciocu, ciociu, co robić? Chcę z powrotem moich rodziców!
- Musisz dostarczyć mi więcej pikantnych ploteczek! – małej już wtedy powinna zapalić się czerwona lampka, ale miała tylko sześć lat i nie wyczuwała żadnych złych intencji ze strony „Grażynki”. Całkiem możliwe, że gdyby nie spełniła jej polecenia, cała jej historia potoczyłaby się o wiele szczęśliwiej. Więc, co się stało?
Wieczorem wróciła do posiadłości. Przez następne kilka dni z płaczem słuchała wyzwisk, których znaczenia nie rozumiała. Pytała braci, ale utrzymywali wersję, że nie mają pojęcia.Od tamtego momentu trzymali ją na dystans i nie było już tak świetnie, jak wcześniej. Cała rodzina coś przed nią ukrywała. A z godziny na godzinę atmosfera była coraz gorsza.
Przed miesiąc wszystko relacjonowała zaufanej sąsiadce. W życiu jednak nie spodziewała się, że zacznie ona plotkować. Ludzie z wyspy zaczynali na nich patrzeć coraz mniej przychylnie. Żyli w małej wiosce i takie "nowiny" roznosiły się w ekspresowym tempie. W końcu rodzice się dowiedzieli i miała takie lanie, że przez parę godzin płakała z bólu. Jednak w dalszym ciągu nie rozumiała problemu.
Po jakimś czasie ojciec nie wytrzymał i wyrzucił je z jego domu. Przy sobie zostawił chłopaków i dziewczyna została sama z matką. Parę ploteczek, jedna bardziej przekręcona od drugiej i zostały z niczym. No, na szczęście nie tak dosłownie, bo mogły przeprowadzić się do wujka.
To nie tak, że go nie polubiła, bo wydawał się naprawdę miły, ale ich życie nieporównywalnie się zmieniło. Straciły majątek i zmuszone były żyć w biedzie i ubóstwie. Nie stać ich było na szkołę, ale na szczęście mężczyzna nauczył ją pisać i czytać. Dzięki temu nie nudziła się tak bardzo i spędzała całe dnie z nosem w książkach. Mieszkała tak daleko znajomych, że straciła z nimi wszelki kontakt, a tutejsze dzieci nie były zbyt rozmowne. Była jeszcze sprawa matki. Wyglądało na to, że nieżle jej odbiło. Przynajmniej raz dziennie, kiedy były same, dziewczynka była bita. Na początku jeden plaskacz, ale szybko przerodziło się to w coś większego. Na początku płakała, ale kiedy dostawało jej się za to jeszcze bardziej, przestała. W międzyczasie próbowała odwiedzić braci, ale ani nie znała drogi.
Tak minęły jej dwa lata. Przez ten czas naprawdę pogłębiła swoją wiedzę o świecie. Jej marzeniem stało się zwiedzenie go w całości. Stała się bardzo mądrą, ale też skrytą osobę. Po jakimś czasie ból zadawany jej przez matkę minął i w ciszy czekała, aż kobieta się wyżyje. I w tym wszystkim miała wujka, który o dziwo traktował ją znacznie lepiej, niż jej ojciec.Chodził z nią na spacery, spędzał wolny czas… ale nigdy nie dowiedział się o tym, co jego siostra wyczyniała pod jego nieobecność. Po tym, co się ostatnio stało, gdy się wygadała, nie chciała nikomu o niczym mówić. Bała się, że to wszystko się powtórzy. Ale gdzieś z tyłu głowy pojawiło się marzenie o wspólnym życiu z wujkiem bez matki. Tylko marzenie.
W czerwcu z braku innych zajęć, wybrała się z rodzicielką na targ.
- Nie mogłabyś po prostu zniknąć? Jesteś tylko dodatkową gębą do wyżywienia.Gdybyś tylko się nie pojawiła… Miałabym wszystko – te słowa bolały o wiele bardziej niż wszystkie ciosy zadane w ciągu ostatnich dwóch lat. Chciała od razu wybiec daleko, ale wiedziała, jakby się to skończylo.Dlatego jej odpowiedzią było milczenie i ledwo powstrzymywała się od puszczenia beksy. Kiedy wróciły do domu, na kartce napisała list, w którym podziękowała wujowi za wszystko i opowiedziała o zachowaniu swojej matki. W nocy, kiedy wszyscy już spali, zostawiła go w salonie, a sama zakradła się do spiżarni i zapakowała do plecaka tyle prowiantu, ile tylko zdołała pomieścić. Zajrzała też do schowka rodzicielki, gdzie znalazła trochę gotówki. Tak wyposażona opuściła dom z nadzieją, że już nigdy nie będzie musiała tu wracać.

Nocą, dzięki temu, że strażnik zasnął, udało jej się wkraść na teren towarowego statku płynącego na Wietrzne Równiny (konkretniej do portu w Sogen). Schowała się w najciemniejszym i najciaśniejszym zakątku. Niestety nie przewidziała, że będzie tak zmęczona, że zaśnie. Na szczęście miała farta. Obudziła się rano, kiedy statek właśnie wypływał. Dziękowała bogom, że jakimś cudem nikt jej nie zauważył. Przez całą podróż nudziła się, ale potulnie siedziała i czekała, aż będzie mogła bezpiecznie opuścić pokład. Ciekawe, czy wujek już wstał i czy przeczytał zostawioną kartkę. Może będzie tęsknił? Albo się ucieszy? Miała nadzieję, że nie to drugie, bo byłoby jej przykro.
W końcu mogła wyjść. Usiadła na trawie i powoli jadła jabłko. W Wietrznych Równinach wydawało jej się naprawdę ciepło, więc szybko ściągnęła swój gruby płaszcz. Po raz pierwszy doświadczała temperatury wyższej niż 10 stopni Celsjusza.
Zaszło słońce i musiała poszukać jakiegoś noclegu. Niestety, nie przewidziała, że ośmiolatce bez rodziców, nikt nie będzie chciał go udzielić. Patrzyli podejrzliwie na pokrzywdzoną i bezdusznie zamykali jej drzwi przed nosem. Popłakała się i usiadła pod ścianą jednego z budynku. Czekała ją noc pod gwiazdami. Nie do końca tak to sobie wyobrażała. To miała być przygoda, a nie wiadomo, czy w ogóle wyjdzie z niej zwycięsko. Przypomniała sobie o ciepłym domu, ale od razu pokręciła głową. Lepiej było przespać się na dworze, niż dawać sobą pomiatać.
Niespodziewanie zaczepił ją nieznajomy mężczyzna, wyglądający na jakieś czterdzieści, a może i pięćdziesiąt lat. Zapytał co tu robi i czy może jej jakoś pomóc. Wyznała, że potrzebuje dachu nad głową, co ten obiecał jej zapewnić, jeśli z nim pójdzie. Ucieszona, łatwowierna Mitsuyo przystała na propozycję. Po drodze, gość rozglądał się nerwowo na każdą stronę. Próbowała go zagadywać, ale odpowiadał pojedynczymi słowami. Po zaledwie kilku minutach drogi, poczuła ogromny ból w okolicach głowy, a obraz przed oczami się pociemnił. ogłuszona i straciła przytomność. Rodzice niewiele ją nauczyli, ale jedną z ich żelaznych zasad był zakaz rozmawiania z nieznajomymi. A ona właśnie go złamała i miała zapłacić za to dużo drożej, niż tylko przypuszczała.

Kiedy się obudziła, słońce już dawno świeciło. W środku było ciemno, ale czuła, że jechała. Miała związane ręce i nogi, a usta zakneblowane. A co najgorsze, nie pamiętała dlaczego tu siedziała. Oprócz niej widziała jeszcze szóstke dzieciaków, mniej więcej w jej wieku. Niektórzy płakali, inni byli nieprzytomni, a jeszcze inni wpatrywali się w nią ze współczuciem. Próbowała się wydostać, ale nic z tego. Przesiedziała tam dobre kilka godzin, bojąc się o swoje życie. Aż jakiś mężczyzna otworzył wejście, rozwiązał ich i nakazał opuścić powóz. Dwójka dzieci rzuciła się do szaleńczego biegu. Nieznajomy zaczął składać pieczęcie i z jego ust wydostała się kula ognia, dotkliwie raniąca nieszczęśników. Dobrze zapamiętała jego słowa:
- Jeżeli ktoś będzie próbować uciekać, to nie będę się powstrzymywał. To było tylko ostrzeżenie – tak bardzo ich to przeraziło, że do końca drogi nikt się nie odezwał. Wszyscy byli przestraszeni, a Mitsuyo nie była tu żadnym wyjątkiem.
Szli w okropnym upale. Jeszcze nigdy słońce tak bardzo jej nie przeszkadzało. W Wietrznych Równinach było przyjemnie, ale tutaj nie do zniesienia. Modliła się o to, żeby szybko dotarli tam, gdzie mieli trafić. No i żeby przeżyła. Od czasu do czasu patrzyła na dwójke nieszczęśliwców. Wyglądali okropnie, ale musieli kroczyć razem z nimi.
Weszli do ogromnego (chyba największego, jakiego kiedykolwiek widziała)budynku, w którym przebywało już sporo innych dzieciaków. Oprócz niej było tam dobre pięćdziesiąt osób. Po kilku sekundach, które okropnie się dłużyły, w holu pojawił się kolejny człowiek. Objaśnił im, że że zostali kupieni i od teraz będą wykonywać jego polecenia. Wszyscy byli wzburzeni, próbowali go nawet zaatakować, ale znikąd pojawili się kolejni ludzie, którzy mieli moc, by ich powstrzymać. Ninjutsu.
Zostali oddelegowani do swoich pokojów. Po dziesięć osób na malutkie pomieszczenie. W jej lokum oprócz niej było pięć dziewczyn i czterech chłopaków. Zapanował kompletny chaos, ale wszyscy zostali uciszeni przez strażników. Mitsuyo było wyjątkowo spokojna, ale w środku ryczała najmocniej i nagłośniej ze wszystkich. Rozkazano im zasnąć, by następnego dnia być gotowym do pracy, ale żaden z nich nie zmrużył oka. Oczywiście próbowali uciekać, ale drzwi były zrobione z takiego materiału, że samo wyjście było niemożliwe. Totalna porażka.
Niewyspana dziewczyna z samego rana została zaciągnięta do ciężkiej pracy. Strażnicy rozkazali im wysprzątać całą przestrzeń przez godzinę. Grozili, że jeśli się nie uda, to będą każdego z nich torturować. Trudno było wymagać od ośmiolatków perfekcyjnego porządku. Większość po prostu płakała. Razem z różowowłosą, która jednak starała się pomóc starszakom. Jak można było się spodziewać, nie wyrobili się i zostali potraktowani batem. Musieli skończyć to co zaczęli, po czym biec do kuchni, by zrobić ogromne śniadanie dla rzekomego pana domu.Potem znowu sprzątać. I obiad. I sprzątać. Przez cały ten czas głodowali, dopiero o siedemnastej każdy dostał miskę ryżu. Oczywiście wiele osób próbowało ucieczki, ale ponownie skończyło się to fiaskiem.
Następne dni były dokładnie takie same. Nikt nie przyszedł ich uratować. Czasami, gdy stróże się nudzili, dotkliwie bili niewolników. Traktowali ich jak prawdziwych podludzi. Dzieci zmuszane były do niezwykle wykańczającej pracy fizycznej. Przenoszenia ciężkich przedmiotów itp. Cały czas mieli ten sam strój, w którym przyszli, który po jakimś czasie wyglądał jak zwykłe szmaty. Raz na tydzień, pozwolono im skorzystać z prywatnej łażni na terenie posiadłości. To było piętnaście minut w tygodnu, na które czekał każdy bez wyjątku. Jedyna chwila przerwy i relaksu dla niewolników.
Mijały miesiące, a próby ucieczek stopniowo się zmniejszały. Mitsuyo powoli traciła nadzieję na to, że kiedyś ktoś ją z tego wyciągnie. Najgorszy był widok dzieci umierających z głodu, chorób i wycieńczenia. Wielokrotnie musiała czyścić posadzke z krwi samobójców czy ludzi, którzy postawili się strażnikom.
Pamiętała jak raz, dla zabawy, mężczyżni zorganizowali jej grupce prawdziwą zabawę w survival. Dzieci dostały noże i miały się nimi pozabijać, a dziesięć osób, które ujdą z życiem, miały dostać w nagrodę wolność. Dziewczyna straciła wtedy większość znajomych, ale brała udział w rozgrywce, byleby tylko przeżyć. Zabiła trzy osoby. Była prawdziwym mordercą. Miała wtedy zaledwie dziesięć lat. Uszła zwycięsko, ale strażnicy nie dotrzymali słowa. Mocno odbiło jej się to na psychice. Czuła, że powoli traciła zmysły. Następnego dnia martwi zostawili wymienieni na nowych, żywych, których trzeba było zapoznać z zasadami.
Kolejne trzy lata przyzwyczaiły ją do wiecznego poniżania, bicia i ciężkiej pracy. Z pięćdziesiątki uczestników z którymi tutaj przybyła, zaledwie ona i dwójka osób, jeszcze trzymała się przy życiu. Pozostali byli wymieniani średnio co kilka dni. Nigdy nie widziała jednak właściciela domu i zastanawiała się, ile kosztuje taki człowiek i czy go stać na ich wszystkich. No co, lepsze to było od wiecznej nudy. Oczywiście nienawidziła strażników z całego serca, ale tylko raz próbowała uciec. Skutki? Na jej plecach pojawiła się blizna po przecięciu, a dodatkowo poddana była dwugodzinnemu biczowaniu. Potem już się nie odważyła.
Aż w końcu w budynku pojawił się pewien gość. Pani szermierz, która długo rozmawiała z właścicielem domu, po czym po kolei uwolniła wszystkich niewolników, łącznie z Mitsuyo. Kiedy byli na zewnątrz, przyznała dzieciakom, że pozbyła się strażników i pana, bo miała dosyć jego metod, o których słyszała od dawna. Stała się prawdziwą bohaterką. Kimś, kto – wydawałoby się – nigdy nie pojawi się w ich życiu. Wcieleniem wszystkich ich marzeń. Zmierzała do Osady Samurajów, ale wiadomo było, że nie mogła ich tak po prostu ze sobą zabrać. Ponad czterdziestka rozeszła się w swoje strony. W grupkach, żeby było łatwiej. Ale Mitsuyo była wyjątkowo uparta i wręcz błagała, żeby tamta zabrała ją ze sobą. Jako, że i tak nie miała co ze sobą zrobić, postawiła sobie jeden cel – stać się kimś tak silnym, by w przyszłości ochraniać życia tak jak tamta kobieta.
- Błagam panią, niech mnie pani zabierze ze sobą! Nie mam domu, ale chcę być tak potężna jak pani, by móc ochraniać innych! Niech mnie pani nauczy wszystkiego o byciu samurajem, czy kim pani tam jest. Błagam!
Wybawicielka na początku nie chciała się zgodzić, ale w końcu uległa jej prośbom. Miała na imię Ayako. Opowiedziała jej trochę o byciu Samurajem, że nie polega to tylko na wspaniałej mocy, że jest też mnóstwo obowiązków i nie wygląda to tak świetnie, jak jej się wydaje. Ale Mitsuyo nie chciała słuchać i ciągle tylko prosiła, by zabrać ją do Dojo. Kobieta ogarnęła byłej niewolnicy porządne ubrania i powoli przyzwyczajała do normalnych porcji. Nie wierzyła, że można przeżyć kilka lat na jednej misce ryżu. Po miesiącu spędzonym w jej mieszkaniu, dziewczyny wyruszyły w stronę Hyou. Z Mitsuyo było już o wiele lepiej, niż wcześniej. Jadła normalnie. Uśmiechała się i nie przepraszała tak często, jak wcześniej. Przybrała trochę na masie i nie była już tak wychudzona. Same sukcesy.

Od razu udały się do Dojo, gdzie Mitsuyo błagała, żeby Sensei przyjął ją na szkolenie. Mężczyzna zgodził się, ale sceptycznie patrzył na kobietę chcącą zostać Samurajem. Nie było to zbyt tolerowane w przypadku tej płci, ale miała zacząć już następnego dnia. Przypomniała sobie, że jej że prawdziwy tata mieszkał właśnie tutaj. Razem z Ayako poszły do restauracji świętować sukces, aż różowowłosa ponownie poprosiła o coś kobietę. Tym razem o pomoc w znalezieniu biologicznego opiekuna.
W Hyou nie było aż tak wielu mieszkańców, więc wystarczyło znać tylko imię. Wybawicielka znalazła go w zaledwie godzinę. Mężczyzna bardzo żałował, że nie mógł jej wychowywać, ale nie dziwił się jej matce. Był przerażony, kiedy Mitsuyo opowiedziała o poprzednich kilku latach życia. Od razu zaproponował jej, że będą mieszkali razem. Dla dziewczyny był to bardzo trudny wybór. To znaczy, może inaczej: wyboru za bardzo nie miała, ale to było za wcześnie na uznanie Ryutaro za ojca. Zgodziła się, ale w ogóle się nie znali. Pierwsze dni były bardzo niezręcznie i nie rozmawiali zbyt często. Po jakimś czasie Ayako wybyła w podróż i poprosiła, aby trzynastolatka odwiedziła ją w Watarimono po skończeniu szkolenia.
I tak rozpoczęła magiczne cztery lata, podczas których szkoliła się nie tylko pod względem fizycznym, ale i psychicznym. Na początku głównie uczyła się teorii. Dawała z siebie 100%. Słuchała o tym, kim naprawdę jest szermierz i wszystko uważnie zapisywała na pergaminie. Z dnia na dzień jej stosunki z ojcem się polepszały. Jak na początku było kiepsko, tak już po kilku tygodniach stali się kimś w rodzaju dobrych znajomych, a potem nawet i przyjaciół. Znależli mnóstwo wspólnych tematów, ale nie traktowała go jak tatę. Mówiła do niego po imieniu, z czym Ryutaro nie miał problemu. Najgorsze były jednak koszmary z lat niewolnictwa, które wracały każdej nocy.
Nauka przychodziła jej z łatwością, gorzej było z życiem towarzyskim. Wszystko przed dawne nawyki. Dopiero po jakimś czasie otworzyła się na pozostałych ludzi ze szkółki i z niektórymi naprawdę się zaprzyjażniła. Mieli o wiele więcej tematów, niż myślała. Przez lata ciężkiej pracy, mogła o wiele lepiej przyswoić praktyke, niż reszta rówieśników. Wszystko dzięki dawnym nawykom. Jedyny plus życia w niewoli.
Aż skończyła szkołę i dostała swój własny miecz. Pożegnała się z ojcem i pognała do miejsca swojego urodzenia. Przez te cztery lata stała się zupełnie innym człowiekiem. Dojrzała i zrozumiała wiele spraw z dzieciństwa. Gdyby mogła się cofnąć w czasie, nadal powiedziałaby sąsiadce o kłótni, ale nie uciekałaby. Przynajmniej nie na Wietrzne Równiny, gdzie czekała ją zguba.
Siedemnastolatka zaczęła szukać dawnej rodziny. Najpierw znalazła braci, którzy pozakładali już swoje rodziny. Przemilczała to, co się z nią działa, bo nie chciała ich martwić. Ale każdy z nich miał piękną wybrankę i zaczynali zakładać własne rodziny. Póżniej był ojciec – mężczyzna, które je wyrzucił. Rozumiała jego decyzję i pogodziła się z nią. Podziękowała mu za sześc lat opieki nad nią i odeszła w zgodzie. Tak samo zrobiła z wujkiem, który przyjął je pod swój dach, ale do matki miała inne słowa.
- I co, zatkało? Nie wierzę, że moi ojcowie zmarnowało czas na taką niernotę jak ty. Och, boli? Naprawdę? – uśmiechnęła się słodko – Ja wytrzymywałam to znacznie dużej. Za to ty? Popatrz na siebie! Jesteś tylko zwykłą przeszkodą! Dlaczego się w ogóle urodziłaś? Och, czy ja czasami nie słyszałam tego od ciebie? No tak. Po prostu zniżam się do twojego poziomu. Żegnaj. I nie waż się kiedykolwiek do mnie przychodzić z potrzebą. Zapomnij o choćby odrobinie szacunku.
Dziewczynę trochę poniosły emocje, ale musiała to z siebie wyrzucić. Wiedziała, że nie zachowała się jak na Samuraja przystało, ale przysięgła sobie, że to była ostatnia taka sytuacja. Czuła się teraz taka wolna i bez żadnych trosk. Zamieszkała w Watarimono, zaraz obok Ayako. Kobieta była z niej taka dumna! Mitsuyo dowiedziała się, że wybawicielkę odwiedziła piątka byłych zniewolonych, by podziękować jej za wszystko. Niby mało, ale jednak bardzo się ucieszyła. Poukładali swoje życia.
Zaczęła dorabiać w kawiarni i zaczęła wieść dobre życie. Wydawałoby się, że to już koniec jej historii. Uwolniła się, wyrosła na odważną i wytrwałą kobietę. Ale w rzeczywistości ten rozdział dopiero się zaczynał i to od niej teraz zależało, jak potoczą się losy młodej pani Samuraj.

---

WIEDZA

---

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:
Yinzin zamieszkiwane jest w dużej części przez Samurajów
Wiedza o Inuzuka - często charakterystyczny tatuaż na policzkach, jakby na kształt kłów, towarzyszą im, jak i walczą z nimi psy, preferują walkę bezpośrednią, wyszkoleni w taijutsu, zamieszkują tereny Yustsu
Wiedza o Kaminari – członkowie tego klanu w większości przypadków charakteryzują się ciemniejszą karnacją, z natury spokojni, specjalizują się w manipulacji raitonem, wytwarzając go w innej, znanej sobie wersji, stawiają na ninjutsu, zamieszkują tereny Antai
Wiedza o Uchiha – w większości przypadków ciemnowłosy przedstawiciele tego klanu, posiadają wyjątkowe oczy, które przy aktywacji stają się czerwone, zazwyczaj posługują się katonem, specjalizują w genjutsu i ninjutsu, zamieszkują tereny Sogen
Wiedza o Yamanaka – członkowie klanu często posiadają długie, blond włosy i oczy pozbawione źrenic, słyną z bycia świetnymi mediatorami i politykami, potrafią wniknąć w myśli przeciwnika
POSTACIE:

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI:
NATURA CHAKRY: Raiton
STYLE WALKI: Battodo - Chanbara
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 41
  WYTRZYMAŁOŚĆ 35|42
  SZYBKOŚĆ 55
  PERCEPCJA 27
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 16

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 165
KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 104%
MNOŻNIKI:
Szkolenie w szkole Kame +20% wytrzymałości
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
  STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
  • Battodo - Chanbara (B)
  • ---
  • ---
  RAITON

JUTSU:
Ninjutsu:
[E] Bunshin no Jutsu
[E] Henge no Jutsu
[E] Kai
[E] Kawarimi no Jutsu
[E] Kinobori no Waza
[E]Suimen Hoko no Waza
[E]Nawanuke no Jutsu

Battodo - Chanbara
[D]Yōdō
[C]Mikazukigiri
[C]Omotegiri
[C]Ikioi
Kenryūtō
Uragiri

Raiton
[D]Dendō Hando
[D]Hiraishin

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Duża torba na pośladkach
Pokrowiec na miecz przy pasie

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
[Duża Torba -90/240 ]
10xkunai - obj.70
10xshuriken - obj.20
[Pokrowiec]
Tachi

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=1 ... 671#p91671
PH: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=3 ... 662#p91662
MISJE:

• D - 3
  C -
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Ero Sennin]

  Ukryty tekst

[Mitsuyo]

Poprawione
Dziękuje za uwagę z gazetą, zamienione na coraz to większe i większe plotkowanie sąsiadów. Faktycznie nie przemyślałam tego, ale to, co jest teraz powinno być bardziej prawdopodobne ^^
Co do wytrzymałości - nie wiem, czy do końca wszystko rozumiem, ale jako Samuraj mam dodatkowe 20%, co mam wpisane w mnożnikach. 35 punkcików mam kupionych, a 1/5 z nich to 7. Czyli 35+7=42.

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Mitsuyo]

W takim razie done, mam nadzieję, że wszystko

[Papyrus]

Akcepcik zatem. Witaj na pokładzie.

  Ukryty tekst