Fukkatsu Isayama(Uchiha)

[Fukkatsu]

Przeceniliście swoje możliwości nie wiedząc o moich. IMIĘ: Fukkatsu (jap. 復活)
NAZWISKO: Isayama (jap. 諫山)
KLAN: Uchiha (jap. うちは一族)
WIEK [DATA URODZENIA]: 18 lat [361r.]
PŁEĆ: Shinobi
WZROST | WAGA: 183cm | 70kg
RANGA: Akoraito (jap. アコライト)
WYGLĄD:

• Wygląd Fukkatsu nie różni się niczym od przeciętnego nastolatka. Chłopak ma trochę ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, do którego idealnie pasuje waga siedemdziesięciu kilogramów. Zacznę opis od góry, czyli po prostu od głowy. Włosy koloru czarnego - zazwyczaj ludzie z jego klanu z takimi się rodzą, średniej długości, stojące. Zdarzały się wyjątki, gdzie biegali z białymi włosami. Gdy był mniejszy, często zastanawiał się jak wyglądałby w białych jak śnieg kudłach. Zrezygnował z pomysłu, kiedy dostał perukę od znajomych z podróży. Po przymierzeniu stwierdził, że wygląda jak pajac. Oczy małe, koloru czarnego, znudzone ponad szesnastoletnim życiem. Nos normalnej wielkości, lekko zadarty do góry, usta małe. Jego wyraz twarzy nie zdradza niczego - ciągle ten sam, poważny. Czasami uda się dostrzec jego uśmiech, wtedy warto to odnotować. Drugiej okazji może już nie być. Dobrze zbudowany, kiedyś chodził sporo na siłownię, a więc ten 6Pac jest na swoim miejscu. Przede wszystkim nie wstydzi się zdjąć koszulki na plaży.

UBIÓR:

• Na tors wkłada koszulkę z krótkim rękawem koloru granatowego. Zakłada na nią białe kimono. Zazwyczaj rozpięte, by ukazywało jego klatkę piersiową. Granatowe spodnie, na które zostały nałożone białe skarpety - robiące po prostu za ściągacz. Granatowe sandały na stopach odkrywające palce.

ZNAKI SZCZEGÓLNE:

• Znak klanu Uchiha na kimonie - oczywiście z tyłu.

CHARAKTER:

• Sukinsyn. Ciężko znaleźć właściwsze słowo na określenie Fukkatsu. Jeśli już ktoś chce porwać się na wyzwanie, jakim jest obleczenie równie złożonego charakteru w jeden tylko wyraz, po prostu musi być to sukinsyn. Jest w tym pewna nieścisłość, należałoby się bowiem starannie wgłębić w zawiłą historię chłopaka, by choćby po części zrozumieć jego zapętloną psychikę, ostatecznie właśnie ona wywarła na jego osobowości największy wpływ. Chłopak jest cyniczny, pozbawiony skrupułów, oraz wszelkich zahamowań. Bywa iż głoś bliżej nieokreślony, podpowiada mu jak powinien postępować w danej sytuacji, jednak dawno przestał nazywać go sumieniem. Jest bardzo pracowity, dzięki temu szybko się uczy. Podczas walki jest skupiony w stu procentach. Nigdy nie wykonuje ruchów pochopnie – ojciec zawsze powtarzał mu – pierw pomyśl, później wykonaj. Ma dość specyficzne podejście do życia. Nie cieszy się, cholerny pesymista. Uważa, że nic nigdy mu się nie uda, nigdy nie wygra w żadnym konkursie pieniędzy. Do treningów bardzo się przykłada, zawsze przekłada trening ponad swoje zdrowie. Nie raz wracał do domu z zadrapaniami. Po pewnych wydarzeniach stał się osobą bardzo spokojną. Ceni wartość słowa, zawsze wypowiada się porządnie. Nigdy nie rzuca niepotrzebnych słów. Perfekcjonista, wszystko musi iść po jego myśli. Z reguły nie krzyczy – nie musi. By wyrazić się wystarczająco dobitnie, potrzeba mu tylko kilku słów. Co nie znaczy, że stroni od dłuższej wymiany zdań. Jednocześnie wszelkie emocje skrywa sumienne za kamienną maską obojętności. Warto też wiedzieć, że chłopak to wybitny kłamca. Potrafiłby wypowiedzieć największą niedorzeczność tego świata i prawdopodobnie nawet by mu brew nie drgnęła. Jest nad wyraz pewny siebie, zdecydowany i stanowczy, nie znosi żadnego sprzeciwu. Nie ogranicza się żadnym regulaminem, przyjmując własne prawa - brak jakichkolwiek zasad. Samoocena osiągająca apogeum, arogancja, wielkie ambicje i stanowczość wykraczająca już poza zwykły upór t o jego cechy charakterystyczne.

NAWYKI: Strzelanie z palców, częste pociąganie nosem.
NINDO: Przeceniliście swoje możliwości nie wiedząc o moich.
HISTORIA:

• Ciepły, słoneczny dzień w wielkiej osadzie, w szpitalu przepełnionym po brzegi, w sali przeznaczonej do rodzenia rozległ się przeraźliwy krzyk. Owy dźwięk wydawała z siebie kobieta, która leżała na stole z rozłożonymi nogami. Właśnie rodziła swoje drugie dziecko. Rok temu przechodziła przez ten sam ból. Obok niej przy łóżku siedział mężczyzna – mąż kobiety – trzymając ją za dłoń. Płeć piękna zaciskała jego dłoń tak mocno, że temu zostawały odciski po wbitych pazurkach. Poród trwał sporo czasu, mimo to ojciec dziecka, które miało przyjść na świat, siedział wytrwale przy łóżku. W końcu lekarz odbierający poród, wziął niemowlę na ręce – niestety, nie dawało żadnych oznak życia. Doktor pokręcił głową na boki, kobieta spojrzała na męża i rozpłakała się. Dziecko miało zostać zawinięte w szmaty. Matka poprosiła o możliwość przytulenia się do niemowlaka. Odbierający poród zgodził się i oddał kobiecie dziecko. Ta położyła je na klatce piersiowej i zaczęła płakać. Po kilku chwilach stało się coś niewiarygodnego, niewytłumaczalnego – to był CUD! Nowy członek tego świata poruszył rączką, a po chwili zaczął płakać. Wtedy kobieta popłakała się jeszcze bardziej – ze szczęścia. Otuliła dzieciaka ramionami. Długo nie cieszyła się tą chwilą, bowiem pielęgniarki zabrały małego, by się nim zaopiekować. Ojcu dziecka popłynęła łza po policzku. Spojrzał na żonę i rozdziawił usta.
  - Jak go nazwiemy? – zapytał z załamaniem w głosie. Jeszcze nie mógł się pozbierać po tym, co się stało.
  - Fukkatsu…. Dajmy mu na imię Fukkatsu, czyli zmartwychwstanie. – odpowiedziała zapłakana matka i wystawiła ramiona w kierunku męża. Ten przytulił ją i zamarli w tej pozycji na jakieś dwie, trzy minuty.
  ***
  Minęły trzy lata od narodzin dziecka, które cudem ożyło. Do tej pory nikt nie potrafił tego wytłumaczyć. To co się stało… Być może dziecko poczuło bicie serca matki. Mimo wszystko szybko nauczył się chodzić i mówić. Dorastał jak każdy inny dzieciak, jednak miał obok siebie starszego o rok brata, do którego również był mocno przywiązany. Jeszcze do końca nie rozumiał co to braterska miłość, ale jako tako go kochał. Ojciec miał trochę obsesję, bowiem w tym wieku zaczął trenować już młodziutkiego Fukkatsu. Matce dziecka nie zawsze się to podobało, ale nie miała za dużo do gadania. To mąż był głową rodziny, ona to prawdziwa kura domowa. Mężczyzna nie nauczył chłopczyka za dużo, ale zawsze jakieś podstawy póki co mu przekazał.
  Byli rok starsi, każde ciepłe popołudnie spędzali w wiadomy sposób – na zielonej polance, trenowali swoje umiejętności. Fukkatsu zaczął rozwijać się bardziej w kierunku taijutsu, oraz uwielbiał walczyć bronią białą. Każda ich walka kończyła się zwycięstwem młodszego. Niestety starszy odstawał od niego pod względem walki na pięści. W dodatku Fu często nie wracał na kolację o ustalonej godzinie, ponieważ wolał siedzieć w swoim tajemniczym miejscu, o którym nikt nie wiedział, nawet jego brat i trenować rzucanie bronią białą. Opanował to prawie do perfekcji. Zawsze ustawiał kilka tarczy i ciskał w nie shurikenami i kunaiami. W przyszłości z pewnością to będzie jego znak rozpoznawczy. Wracając pewnego dnia z treningu zauważył na poboczu porzuconego, małego pieska. Nie zastanawiając się długo ruszył w jego kierunku, biorąc go na rączki. Wrócił z nim do domu i po trzech godzinach namawiania, zdołał przekonać rodziców do tego, by go zatrzymać. Ojciec zastrzegł tylko, że chłopiec sam będzie go wychowywał, a gdy zdechnie, Fu sam zakopie pieska.
  Następnego ranka, chłopcy wybrali się na polanę by ponownie podnosić swoje umiejętności. Po godzinie treningu podszedł do nich ojciec i poprosił o dostarczenie paczki do zaprzyjaźnionej osady niedaleko. Chłopcy zgodzili się, jednak Fukkatsu miał złe przeczucia. Poszli się zapakować i ruszyli w drogę, która do wyznaczonego celu szła bezproblemowo. Niestety, gdy mieli wracać robiło się ciemno. Przyjaciel ojca nalegał by zostali, jednak Shi uparł się, że wrócą teraz i wszystko będzie dobrze. Młodemu nie pozostawało nic innego jak tylko przystać na decyzję starszego brata i wyruszyć z nim w drogę powrotną. I stało się coś najgorszego, po wyruszeniu gdzieś w połowie drogi starszy pan zastąpił im drogę. Fukkatsu stanął spanikowany, ale nie jego brat, który dzielnie zasłonił swoim ciałem swojego braciszka i stanął w pozycji obronnej z kunaiem w dłoni. Walka nie trwała długo, napastnik pojawił się za plecami, kopnął starszego w plecy i chwycił Fukkatsu, któremu spływała łza po policzku.
  - Nie bój się! – wrzasnął jego brat, próbując podnieść chłopaka na duchu. Wtedy młodszy troszeczkę się uspokoił. Szamotał się, za wszelką cenę chciał uwolnić się z uścisku. Wtedy stało się coś dziwnego, w oczach Shimaru pojawił się jednołezkowy sharingan. Napastnik bez chwili zawahania ruszył na starszego z braci wyprowadzając ataki kunaiem jak opętany. Całe szczęście, że Uchiha mógł minimalnie przewidywać ruchy. W ostatniej chwili również uniknął śmiertelnego ataku a wtedy pojawił się przyjaciel ojca wybawiając ich z opresji. Fukkatsu odetchnął z ulgą po czym wszyscy wrócili do osady. Przeklęta podróż.
  ***
  Po tych wydarzeniach, po dwóch tygodniach dochodzenia do siebie, ojciec wezwał ich na dziedziniec i wytłumaczył im szczegóły dalszego treningu. Zauważył u młodszego z braci ogromne umiejętności w walce wręcz, oraz bronią. Po skończonej odprawie wręczył Fukkatsu drewniany miecz przypominający tanto. Pierw rozpoczął trening ze starszym Uchiha, więc czarnowłosy miał sporo czasu na trening w swoim ulubionym miejscu i opiekę nad nowym pieskiem, którego znalazł. Nikt nie raczył dawać mu chociażby jeść czy pić. Fukkatsu wszystko przy nim musiał robić sam. Wychodziło to tylko na plus, ponieważ uczył się odpowiedzialności w jakiś sposób. Czuł, że jest w jego życiu stworzenie, które bez niego długo by nie pożyło. Był z siebie dumny – uratował komuś życie.
  Wspominałem o tajemniczym miejscu, które robiło za plac treningowy. Przyprowadzał na nie tylko swojego pieska, który obserwował jak Fukkatsu wykonuje pchnięcia mieczem. Szło mu to sprawnie, mógłby połamać komuś kości takim narzędziem – wystarczy tylko dobrze trafić. Po trzech tygodniach wrócił pod opiekę ojca, który rozpoczął z nim trening szybkości i wytrzymałości. Mężczyzna zauważył, że w tych aspektach młodszy z braci ma pewne braki. Szybko jednak zostały uzupełnione. Trening trwał cały miesiąc, podczas którego zyskał na odporności. Mógł bez problemu przyjmować mocniejsze ciosy nie odczuwając ich tak jak wcześniej. W dodatku jego szybkość… Przy takiej zwinności był bardzo szybki. Podszkolił się też w taijutsu. Tatuś pokazał mu jak wyprowadzać kopnięcia i uderzenia. Teraz nikt nie mógł mu podskoczyć – jednak tylko on tak myślał. W rzeczywistości był jeszcze słabiutki. Co z tego, że odstawał od swojego brata pod względem fizycznym, skoro ten obudził w sobie najpotężniejszą broń klanu Uchiha – sharingan.
  Był to jeden z najgorętszych dni w osadzie. Uchiha miał już wtedy dziewięć lat. Postanowił zrobić sobie wolne od treningu i połazić po wiosce w celu zabicia nudy. Trening w taką pogodę byłby straszną męczarnią. Spacerował uliczkami ze swoim wiernym przyjacielem Saiem. Tak nazwał swojego pieska. Zwierzak oddalił się od Fukkatsu dobre kilkadziesiąt metrów i skręcił w prawo, w uliczkę. Chłopiec zaczął za nim biec, wykrzykując jego imię. Gdy skręcił w tę samą uliczkę dostrzegł dwóch na oko czternastolatków, którzy znęcali się nad jego psem. Jeden trzymał go za sierść, a drugi już szykował się do uderzenia psa w łepek.
  - Zostaw go! – wrzasnął wkurzony Fukkatsu. Chłopcy tylko zaśmiali się. Czarnowłosy nie wiele myśląc ruszył na nich z pięściami. Szybko jednak zakończył z wbitą pięścią w twarzy. Starszy chłopak rozwalił mu wargę i Uchiha padł na ziemię. Otarł krew w rękaw swojego kimono i powoli podniósł się z ziemi. Miał zamknięte oczy podczas podnoszenia się. Jedyne co teraz czuł to ból – nie fizyczny lecz psychiczny. Czuł, że może stracić swojego przyjaciela. Nie mógł na to pozwolić. Po kilku sekundach ból zamienił się w złość, wkurzenie. Adrenalina skoczyła mu w górę i gdy stał już twardo na swoich nogach otworzył oczy. Już nie były czarne, lecz krwistoczerwone z jedną łezką. Właśnie to była ta chwila, w której obudził swoje szkarłatne oczy. Zrozumiał wtedy, że wystarczyło walczyć o przyjaciela. Popatrzył na nich spod byka i wtedy jego przeciwnicy zrozumieli, że żarty się skończyły. Puścili psa, który z podkulonym ogonem wycofał się za Fukkatsu. Młody Uchiha położył dłoń na rękojeści swojego drewnianego miecza i czekał na atak. Starsi ruszyli na niego z kunaiami w łapie. Uchiha czekał na odpowiedni moment i gdy byli już blisko, wykonał jedno celne machnięcie. Miecz uderzył w jedną dłoń, a po ułamku sekundy w drugą dłoń z kunaiem. Słychać było trzask łamiących się kości. Fukkatsu tak perfekcyjnie wyprowadził cięcie, że twardy miecz połamał im palce u dłoni, w której trzymali kunai. Młodzieńcy zaczęli zwijać się z bólu, ale Uchiha nie myślał o tym, by przestawać. Wziął zamach nogą i próbował zawiesić ją na głowie przeciwnika. Ten odruchowo założył gardę na głowę, wtedy czarnowłosy cofnął nogę i wykonał potężne cięcie, uderzając drewnianym ostrzem w żebra przeciwnika. Tutaj również mogliśmy usłyszeć odgłos chrupiących kości. Fukkatsu połamał przeciwnikowi trzy żebra. Posiadacz sharingana spojrzał na drugiego oponenta, a ten był tak spanikowany, że zdołał tylko pozbierać swojego kolegę i uciec jak najdalej. Dziewięciolatek schował miecz do pochwy i podszedł do pieska by pogłaskać go po łepku. Zwierzę natomiast zaczęło lizać czarnowłosego po twarzy.
  Uchiha postanowił wrócić do domu od razu po tym co się wydarzyło. Wpadł do domu jak tajfun, po czym wbiegł do kuchni gdzie siedziała matka z ojcem.
  - Obudziłem Sharingan! Udało mi się! – pochwalił się rodzicom, po czym opowiedział w jaki sposób udało mu się go zdobyć. Ojciec podszedł do niego, pogłaskał po głowie i powiedział, że jest z niego bardzo dumny. Ostrzegł jednak, żeby już nigdy nie łamał kości starszym chłopcom na mieście w biały dzień. Fukkatsu uśmiechnął się niewinnie i poszedł do swojego pokoju.
  ***
  Często lubił siedzieć na tarasie, za rezydencją, w której mieszkał. Siadał sobie na schodkach, obok niego siadał Sai i gapili się w niebo. Uchiha często mówił do psa, pokazywał mu różne kształty chmur. Szkoda tylko, że ten nie potrafił mówić. Z pewnością dogadywaliby się. Pewnego popołudnia gdy tak sobie siedział, podszedł do niego ojciec i wywiązała się między nimi rozmowa. Ojciec wypytywał jak mu idzie trening, czy radzi sobie z walką tanto. Chłopiec na wszystko odpowiadał skinięciem głowy.
  - Synu… Udało Ci się opanować sharingan. Teraz przyszła pora bym nauczył Cię podstawowej techniki klanu Uchiha. Nie jest prosta do wykonania, ale skomplikowana też za bardzo nie jest. Chcesz spróbować? Widzę, że chcesz prześcignąć swojego brata. Jesteś wstanie to zrobić. Masz lepszą smykałkę do Ninjutsu niż on. Wierzę, że uda Ci się nauczyć tego szybciej niż jemu. Chodź, pokażę Ci. – powiedział ojciec do swojego młodszego syna, który przytaknął z uśmiechem na twarzy. Ruszyli więc na skalisty teren, by przypadkiem czegoś nie podpalić. Tam ojciec zademonstrował mu jak wygląda technika wielkiej kuli ognia. Poinstruował go również, co powinien zrobić, żeby poprawnie ją wykonać. Na początku nauczył go pieczęci, a później zostawił samego z tym wszystkim. Przecież nie może mówić mu wszystkiego – chłopak niczego by się nie nauczył. Do pewnych rzeczy trzeba dojść samemu – takie były słowa jego ojca.
  Trening Goukakyuu no Jutsu zajął mu trzy dni. Tak jak ojciec mówił – nauczył się szybciej niż jego brat. Trzeciego dnia po obiedzie zawołał tatę tam, gdzie trenował.
  - Zobacz, umiem. – powiedział, po czym zamknął oczy i obudził swojego sharingan. Złożył pieczęci, nabrał ogromnych ilości powietrza i wypuścił z ust wielką kulę ognia, która poleciała w skałę i roztrzaskała się na niej. Ojciec pogratulował mu i wrócili do domu.
  Kilka dni później, gdy rano obudził się, zauważył leżącego psa w kącie jego pokoju. Ciężko oddychał, Fukkatsu nie wiedział co się dzieje. Niestety, dni psiaka były policzone. Miał raka i musiał odejść z tego świata. Fu wziął go na ręce, przytulił po raz ostatni i popłakał się. Nigdy nie zapomni ostatniego spojrzenia swojego przyjaciela. Po południu wziął łopatę i wykopał dziurę w ogrodzie, w której pochował psa. Z dwóch patyków zrobił krzyż i wbił go w ziemię. Przez kolejne kilka dni chodził struty, ale w końcu udało mu się dojść do siebie.
  (Z pamiętnika młodego Uchihy)
  Czarnowłosy mimo swojego wieku, umiał już całkiem ładnie pisać, nie robił błędów. Wszystko za sprawą matki, która w wolnej chwili wpajała mu podstawowe umiejętności, jak czytanie, pisanie. Nie tylko znajomość technik jest taka ważna. Fu postanowił pisać swój pamiętnik, by kiedyś, w przyszłości móc usiąść na kanapie i poczytać co to się wyprawiało za młodu. Zaczął go pisać po śmierci psa. Pierwsza strona brzmiała tak:

  25 lipiec, br. Jestem bardzo smutny po utracie mojego najlepszego przyjaciela. Mój czworonożny przyjaciel był dla mnie wszystkim, dzięki niemu stałem się odpowiedzialniejszy. Czułem, że na moich barkach spoczywa ciężar wychowywania psa. Musiałem o niego zadbać najlepiej jak potrafiłem. Broniłem go w trudnych chwilach, przecież to dzięki niemu udało mi się aktywować Sharingan. Gdyby go nie było, gdyby wtedy nie skręcił to… pewnie do dzisiaj nie obudziłbym limitu krwi mojego rodu. Chciałbym umieć przywracać czyjeś życie, mógłbym odzyskać pieska. Przez te kilka dni chodziłem zawiedziony, byłem nieobecny wśród ludzi. Chciałem zasnąć i obudzić się za pół roku, jak niedźwiedzie. Nie widziałem sensu życia, nikt mnie nie pocieszył, ojciec nawet ze mną nie rozmawiał. Jednak pamiętam jego słowa – „sam go pochowasz” i tak zrobiłem. Żebym tylko umiał, to postawiłbym mu pomnik, a stać mnie było tylko na zbicie dwóch patyków w krzyż i wbicie ich w ziemię, oraz przyklejenie kartki z jego imieniem i datą śmierci. W te kilka dni zrobiłem coś strasznego, nikomu o tym nie powiedziałem – stwierdziłem, że to będzie moja tajemnica i zabiorę ją do grobu. Prawie… (tu kapnęła łza na kartkę, spływająca z oczu młodego) zabiłem człowieka. Po stracie Saia stałem się nieobliczalny… Boję się, mam nadzieję, że ten chłopak żyje (bazgrol na końcu).

  Opowiem wam o co chodziło z tym niedoszłym zabójstwem. Stało się to dwa dni przed zapisaniem pierwszej strony pamiętnika. Fukkatsu włóczył się po ulicach ze spuszczoną głową – praktycznie od śmierci kundla zawsze tak chodził. Nie chciał utrzymać z nikim kontaktu wzrokowego nawet na sekundę. I tu popełnił błąd. Wszedł na dzielnicę, na którą nie powinien wchodzić. Nawet nie wiedział, że tam idzie. Wpadł na pewnego gościa, gdzieś tak z piętnaście lat, dobrze zbudowany, wysoki. Widać, większość czasu spędzał na siłowni, ale czy był ninja? Dowiemy się za chwilę. Białowłosy chłopak, chwycił młodego bohatera za kimono i uniósł go do góry.
  - I co teraz powiesz mały gnojku? Ktoś kazał Ci tutaj wchodzić? Będziesz musiał ponieść karę. – uśmiechnął się szyderczo. Fukkatsu powinien być przerażony, jednak jego gniew stawał się coraz silniejszy.
  - Chyba jesteś niepoważna, suko. – odszczeknął się Uchiha. Skąd znał takie słowa? Z podwórka, koledzy często używali przekleństw w swoją stronę, nikt się jednak za to nie obrażał – takie niedojrzałe żarty. Wracając do akcji, Fu napluł wielkoludowi w twarz i prawą nogą zamachnął się w powietrzu, trafiając białowłosego w nabiał. Tamten automatem wypuścił czarnookiego z chwytu i Fukkatsu zaczął uciekać. Oponent zaczął go gonić, wbiegli w mniej odwiedzaną uliczkę i tam droga się skończyła. Uchiha siedział w bagnie po uszy. Odwrócił się do niebieskookiego, który już uderzał pięścią prawej ręki w otwartą dłoń lewej – oznaczało to tylko jedno – szykuje się porządny łomot. Uchiha przełknął ślinę i z przerażeniem patrzył na zbliżającego się piętnastolatka i wtedy przypomniał sobie o Saiu… Żałujcie, że tam nie byliście. Jego wyraz twarzy zbitego pieska zmienił się w minę wściekłego tygrysa. Pewnym ruchem dobył swojego drewnianego miecza, a oczy zmieniły kolor na szkarłatny.
  - Jeżeli się do mnie zbliżysz to Cię zabiję. – wymamrotał dziewięciolatek, patrząc spod byka na zbliżającego się chłopaka, który na groźby tylko się zaśmiał. Puścił się pędem na Uchihę, który był o wiele mniejszy. Już chciał go uderzać, gdy czarnowłosy odsunął się w bok, wystawił przed siebie nogę i olbrzym gruchnął na ziemię ścierając sobie łokcie i kolana. Fukkatsu nie czekał, energicznie chwycił miecz obiema dłońmi i wykonał cięcie. Drewniany miecz spadł na kręgosłup leżącego chłopaka, który po takim ciosie tylko się wydarł. Zdołał się jednak odwrócić i drugi cios zblokować – można tak powiedzieć, przyjął go bowiem na przedramię, które i tak zostało połamane. Pod wpływem adrenaliny dziewięciolatek miał siły jak dorosły. Starszy przeciwnik zwijał się z bólu. Z wielkim trudem zdołał się podnieść i próbował złożyć pieczęci – a więc był shinobi. Niestety, nie udało mu się złożyć choćby jednej. Fukkatsu sieknął mu mieczem po dłoniach, łamiąc mu wszystkie palce. Trzask łamanych kości był dla czarnowłosego jak dobrze zagrana melodia. Delektował się tym, ktoś powie, że to potwór, ale taka jego natura gdy się zdenerwuje. Nie patrzy na nic, po prostu chce zadawać innym ból. On przeżywał stratę przyjaciela z ogromnym bólem, to czemu ktoś inny nie może cierpieć? To było jego myślenie – egoistyczne, ale nie można się spodziewać czegoś więcej po dziecku. Przeciwnik ryczał z bólu, łzy spływały mu po oczach.
  - Ze mną się nie zaczyna, śmieciu. – wycedził przez zęby Uchiha. Matko boska, jaki on był zły, żądny krwi, mordu, chciał się znęcać nad przeciwnikiem. Odłożył miecz do rękojeści. Odszedł z osiem metrów do tyłu. Byli w ślepej uliczce, ucieczki nie było – górę przykrywała drewniana płyta, która łączyła ze sobą dwa dachy. Chłopak stanął, w rozkroku. Złożył pieczęci i począł nabierać powietrza w płuca.
  - Goukakyuu no Jutsu! – wrzasnął i wypluł potężną kulę ognia, która popędziła na oponenta, który nie miał siły się nawet ruszyć. Przyjął wszystko na siebie. Ogień buchnął do góry niszcząc drewnianą kładkę. Wyleciał z ślepej uliczki górą, ponad dachy. Ludzie mogli pomyśleć tylko o jednym – pożar w jednym z domów. Wyglądało to przepięknie, raj dla piromanów. Emocje z Fukkatsu opadły, rozpłakał się, ale zachował resztki rozumu i uciekł z miejsca zdarzenia jak najszybciej potrafił. Specjalnie omijał ulice, którymi tutaj szedł. Wybrał okrężną drogę do domu. A jego przeciwnik? Poparzony, ubrania przypieczone, nieprzytomny. Dla Fukkatsu lepiej byłoby, gdyby białowłosy nie przeżył, ale znowu dziewięcioletni morderca?

INFORMACJE:

• Poznanie osoby z tego samego klanu - Ayame

KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:

• Aburame – ich ubranie zasłania praktycznie całe ich ciało, a oczy przysłonięte są przez ciemne okulary, potrafią manipulować robactwem, używając go w walce, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Kaigan;
• Akimichi – charakteryzują się nieco większą masą tłuszczową, często spożywają posiłki, jednak potrafią zaskoczyć i są dobrymi wojownikami mimo pozornej nieprzydatności, wyspecjalizowani w taijutsu, potrafią manipulować swoim ciałem, zamieszkują tereny tereny Sakai;
• Hōzuki – charakterystyczne, ostro zakończone uzębienie, lubią przebywać blisko wody, którą świetnie manipulują i potrafią się w nią zmienić, nie mają określonego typu walki, są w niej mało oczywiści i nieprzewidywalni, zamieszkują tereny Kantai;
• Kaminari – członkowie tego klanu w większości przypadków charakteryzują się ciemniejszą karnacją, z natury spokojni, specjalizują się w manipulacji raitonem, wytwarzając go w innej, znanej sobie wersji, stawiają na ninjutsu, zamieszkują tereny Antai;
• Nara – przeważnie nie wykazują chęci do walki, nie lubują się w bezpośrednich starciach, potrafią manipulować cieniem, używając go w walce, posiadają niesamowitą inteligencje, z natury są raczej strategami, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Midori;
• Senju – młody wygląd i stosunkowo długi żywot, często wyśmienici w konkretnie jeden dziedzinie, manipulują drewnem, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Shinrin.

POSTACIE:

• Ayame

KEKKEI GENKAI: Sharingan (1 tomoe)
NATURA CHAKRY: Katon, Fūton
STYLE WALKI: Gōken
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA - 15
  WYTRZYMAŁOŚĆ - 15
  SZYBKOŚĆ - 45
  PERCEPCJA - 25
  PSYCHIKA - 30
  KONSEKWENCJA - 10

KONTROLA CHAKRY - C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI: +10 Percepcji, + 10 Szybkości - ze stylu. (Dodane do głównych statystyk), +10 percepcji (z odpalonym sharinganem)
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU - E
  GENJUTSU - D
  TAIJUTSU - E
  BUKIJUTSU
  • KENJUTSU - E
    SHURIKENJUTSU - E
    KUSARIJUTSU - E
    KIJUTSU - E
  
  IRYōJUTSU - E
  FūINJUTSU - E
  ELEMENTARNE
  • KATON - B
    SUITON - E
    FUUTON - C
    DOTON - E
    RAITON - E
  KLANOWE - C

JUTSU:
Wszystkie ninjutsu rangi E
Katon:

• Hōsenka no Jutsu (D)
• Supāku (D) [Własna]
• Gōkakyū no Jutsu (C)
• Endan (C)
• Karyū Endan (B)
• Haisekishō (B)
• Hōsenka Tsumabeni (B) - darmowa na start za transfer

Genjutsu:

• Kasumi Jusha no Jutsu (D)
• Magen: Narakumi no Jutsu (D)

Fūton:

• Enshō No Kaze (D)
• Furai Uchiwa (D)
• Kamaitachi (C)

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Wachlarz na plecach.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE): 5x kunai i shuriken.

PIENIĄDZE: Klik
PH: Klik
MISJE:

• D - 0
  C - 1
  B - 0
  A - 0
  S - 0

Proszę o zmianę nicku na Fukkatsu.

[Fukkatsu]

KP skończona. Można oceniać.

[Vulpie]

  Ukryty tekst

[Fukkatsu]

Gotowe.

[Vulpie]

  Ukryty tekst

Witam w czerwonych, chociaż ponoć nikt ich nie lubi :P