Raion Shinkawa

[Raion]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Raion
NAZWISKO: Shinkawa
Klan:

Brak

WIEK: 26
PŁEĆ: Mężczyzna
WZROST | WAGA: 151cm na 46kg
RANGA: Dōkō

---

APARYCJA

---

WYGLĄD / Ubiór:
Widzieliście kiedyś rosłego chłopa po trzydziestce? Umięśnionego, wysokiego z iście męskim zarostem na twarzy? Taki człek nie daje sobie w kaszę dmuchać. Szczególnie w tak okrutnych czasach jak te. Dla porównania u jego boku kroczy o dwie głowy niższy, mizernie wyglądający młodzieniec, prawie dziecko, o jarzących się czerwienią oczach. Dwa płomieniste światełka przywodzące na myśl same najgorsze rzeczy. Chude to stworzenie, mierzące maksymalnie sto pięćdziesiąt centymetrów wzrostu z wagą zaledwie dochodzącą do czterdziestu pięciu kilogramów. Jakież musi być wasze zdziwienie, gdy dowiadujecie się o tym, iż idące postacie to rówieśnicy. Przecież tamten cherlak ledwo przypomina chłopca, nie mówiąc już o żadnych charakterystycznych dla mężczyzn aspektach. Szerokie ramiona? Twarz pokryta milionami małych włosków? Absolutnie. Podczas dojrzewanie damskie hormony toczyły nieustanną walkę z męskimi ,doprowadzając do takie skutku. Delikatne rysy twarzy, lekko zarysowane brwi i te długie, rozczochrane włosy o kolorze ciemnej bieli. Ot sierotka, żaden mężczyzna. A jednak ten mały krasnalek przeżył więcej niż połowa z Was. Zadziwiające prawda? Pod tą jaśniutką cerą kryje się jednak prawdziwy demon, gotów do uwolnienia w najmniej spodziewanym momencie. Wątła budowa i praktycznie zerowy zarys jakichkolwiek mięśni stwarzają jedynie pozór. Tylko te oczy... niech mi nikt nie mówi, że tak wygląda normalny człowiek! W połączeniu z wiecznie widniejącym na twarzy lekkim uśmieszkiem tworzą prawdziwie morderczą mieszankę.

Nie można jednak powiedzieć, że postać Raion'a to jedynie obraz nędzy i rozpaczy. W końcu jako obywatel, przynajmniej z tytułu, musi zachować pewne granice. Dlatego stara sę ubierać podobnie do mieszkańców krainy, zachowując choć cząstkę normalności społecznej, jak to zwykł określać. Tak więc na długą koszulę w kolorze wyblakłej, żołnierskiej zieleni nakłada, o dziwo w miarę zadbaną bluzę z kapturem o barwie stonowanej czerni. Skórzany pas podtrzymuje trochę za szerokie bawełniane spodnie o podobnej barwie co koszula; do tego dobiera wygodne, praktyczne skórzane buty oraz brązową bransoletkę na rękę. Przy lewym boku nosi niewielką saszetkę, w której trzyma niezbędne drobiazgi. Szyję oplata złoty naszyjnik z dosyć dużym klejnotem umieszczonym pośrodku medalika w kształcie odwróconego rombu. Zwykle nie zmienia takiego stroju. Czasem w obliczu dłuższych wypraw czy misji narzuca na siebie długi płaszcz z kapturem i skryty całkowicie pod jego cieniem, sunie po ziemi niczym zjawa. Wszelaką broń zwykł nosić na plecach, a niezbędne rzeczy na podróże umieszczać w dużej torbie, nienawidząc nieporęcznych plecaków.

ZNAKI SZCZEGÓLNE: Czerwone niczym krew rodowitego Rosjanina ślepia, mizerna aparycja

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:
Naprawdę ciężko coś powiedzieć o osobie, która w swoim życiu wymówiła mniej słów niż większość mieszkańców Ziemi przez jeden miesiąc. Opanowanie i spokój to cechy łączące w sobie kwintesencję osobowości chłopaka. Bez wdawania się w niepotrzebne bójki z niepoprawną moralnie bezpośredniością i szczerością. Jeśli chce coś powiedzieć - robi to. Nie zwraca uwagi na opinię innych. Ba! Karmi się ich naiwnością i negatywnymi opiniami dot. jego osoby. Wprost uwielbia słuchać komentarzy na własny temat, by potem sformułować zdanie o takowym osobniku. Dokładnie, ocenia ludzi po tym, jak ci oceniają jego. Bardzo oryginalna metoda, dostarczająca dużo zabawy. Choć nie wygląda, potrzebuje czegoś, co potrafi zabić nudę, rutynę mordującą człowieczeństwo od środka. Misja, praca, zwykły spacer. Wieczny ruch jest w modzie, a siedzenie na tyłku przed książką nie należy do ekscytujących zajęć. Natomiast jedzenie - to inna sprawa, Ze względu na swoje dziwne potrzeby, uwielbia rozkoszować się specjałami przeznaczonymi dla bogatych, otyłych panów z wyższych sfer. Wykwintne potrawy, pełne dzikich urozmaiceń potrafią uczynić życie piękniejszym, a w połączeniu z alkoholem oraz widokiem pięknych panienek tworzą istny raj na ziemi. Automatycznie nasuwa się wniosek? Z pewnością prawidłowy. Dobra materialne to podstawa, sens egzystowania tych marnych istotek. Z drugiej strony docenianie wartości duchowych to także nieodłączny element Raion'owego życia. Paradoks? Jest ich pełno w zniszczonej przez okrucieństwo ludzi chłopięcej osobowości.
Stosunek do ludzi? Skoro ci wytykają go palcami, widząc w nim zagrożenie dla swoich portfeli, to jak ma zwracać się do bliźniego z szacunkiem. Nie zna czegoś takiego. Wszyscy są tacy sami. Zero podziału na rangi, kolor skóry, status społeczny czy nawet idiotyczny wskaźnik, jakim jest majątek. Tolerancja przede wszystkim! Zaskakujące, prawda? Zdawałoby się, że osoba jego pokroju raczej winna nienawidzić wszystkich za wszystko. Owszem, wyraz braku szacunku dla innych to podstawa jego relacji, aczkolwiek nienawiść? Gdzie tam. Gniew i zawiść ulotniły się wraz z odkryciem magicznego skrawka świata. Chociaż potrafi zazdrościć zwykłym, najprostszym ludziom. Uśmiechu ukochanej. Wesołego brzmienia synowego śmiechu. Kojących słów przyjaciela.
Czymś bardzo interesującym i trochę odbiegającym od zarysu samej osobowości, będącym czymś w rodzaju paradoksu jest Raion’owa mania wielkości i boskiego usposobienia. Jakkolwiek by to nie brzmiało i ścierało się z poczuciem równości, ta zasada dotyczy wszystkich oprócz samego jegomościa. Nie ukazuje tego często zewnętrznie, acz w zakamarkach duszy czuje się niczym król, nadistota, przedstawiciel nowej wyewoluowanej rasy. Ubzdurał sobie w głowie, iż posiada cząstkę boga i ludzie powinni czcić go niczym abstrakcyjną siłę, sam postrzegając się jako ukojenie dla ludzkich serc, zbawiciel i rozwiązanie wszelkich problemów świata doczesnego. Nienaturalnie młody wygląd w oczach naszego bohatera to jedynie dowód na to, iż został dotknięty niczym sam Adam.
Jest też taki mały problem z psychiką blondwłosego, a mianowicie swoista paranoja. Jako wysłannik niebios musi mieć wielu wrogów prosto z piekieł, tudzież w wielu sytuacjach dostrzega rzeczy paranormalne i potrafi naprawdę te proste do wytłumaczenia zamienić w coś spirytualnego, wykraczającego poza ludzkie rozumowanie. Zwykłe uderzenia pioruna? Dziękuję wypowiedziane przez obcą osobę. Zamiast racjonalnej akceptacji takich faktów, przemienia je w formy spisku i oddziaływań sił szatańskich. W krytycznych chwilach prosta iluzja potrafi więc roztrzaskać jego umysł na kawałki, a jednocześnie pobudzić do działania i zmobilizować wymęczony umysł. W końcu zbawiciel nie może ot tak poddać się marnym demonom, prawda?

NAWYKI: Serię niekontrolowanych zachowań i reakcji na społeczeństwo nie sposób wymienić ani jakkolwiek skategoryzować.

HISTORIA:
Czasem patrząc na czyjąś twarz szybko przychodzi nam wizja tego, kim ta osoba jest i co takiego w swoim życiu przeżyła. Zmarnowane, zniszczone przez brutalność świata; pięknie wypielęgnowane i nakremowane cechujące tych z wysokich rodów; pełne grozy, a jednocześnie szacunku; budzące respekt i siłę. Choć czasem nasze wyobrażenia są błędne, to nie raz zdarza się, by jedno spojrzenie odzwierciedlało całą opowieść. W przypadku Raion’a nawet największym mentalistom w głowie powstaje wyłącznie pustka. Dlaczego? Otóż wydaje im się, jakby patrzyli na swoisty paradoks. Dziecięca twarz, niemalże chłopięca kryje w sobie pewne znamię, które budzi niepokój. Dodaje tajemniczości i przeszkadza w poprawnej interpretacji. Jakby na to nie patrzeć, to właściwa reakcja. Nie powinno wyciągać wniosków z samej aparycji. W końcu mamy do czynienia z mężczyzną, który zdążył już podziwiać ponad ćwierć wieku tego pięknego, acz piekielnie niesprawiedliwego świata.
W zasadzie można by doszukiwać się, dlaczego tak się stało? Czyżby to wynik eksperymentów czy tragicznych mutacji? Niestety, za tym nie kryje się żadna wyjątkowa historia. Brak wybuchów, nostalgicznych rozterek i bogatych opowieści. Tak po prostu się stało, że przestał zewnętrznie dojrzewać i zatrzymał się w nastoletniej fazie i tak już zostało. Można powiedzieć, że to niechlubne zjawisko przyczyniło się do pewnego braku akceptacji przez otaczający go świat i odizolowania od zdrowego społeczeństwa. Ponadto już od najmłodszych lat odznaczał się dość dziwnymi zachowaniami i niezbyt trafił w gust swoich rówieśników. Można wręcz powiedzieć, że wykształtował w sobie introwertyczną barierę, która odpychała wszelakie istoty i powodowała, że znikał ze ścieżek, który reszta podążała.
Swą przygodę nasz mały bohater rozpoczął w niewielkim miasteczku kupieckiego kraju Shigashi no Kibu, skupionym głównie na rolnictwie i wymianie handlowej z podróżnikami przemierzającymi przez szlak towarowy, na którym miasteczko stanowiło swoisty punkt wypoczynkowy przed dalszą trasą. Skryty w cieniu dwóch starszych braci, spośród których jeden zapowiadał się na świetnego shinobi, podczas gdy drugi lśnił niczym gwiazda jako chluba rodziny i zarządca dość sporego majątku. Z tego też powodu istnienie siwowłosego było czymś niemalże abstrakcyjnym, a same narodziny odbyły się bez echa wśród okolicznej gawiedzi, mimo wysokiego statusu społecznego rodziny Shinkawa. Zresztą, chłopiec urodził się zdecydowanie za wcześnie, mocno chorował już od początku i wielu lekarzy skazywało go na porażkę, wyliczając co chwilę nową datę zgonu. W sumie nawet sami rodzice nie wierzyli już w to, że dane mu będzie żyć o wiele dłużej i szybko pogodzili się z rychłym losem, szczególnie się tym nie przejmując. A jednak, ta mizerna istotka kurczowo trzymała się życia i nie pozwalała sobie ulec przeciwnościom. Ku więc ogólnemu zdziwieniu niemowlak przetrwał, a dalej zdawało by się, iż zaczął rozwijać całkiem dobrze i naturalnie; aczkolwiek nie zmieniło to postawy ojca czy matki. W taki sposób dorastał w raczej nieprzyjemnej atmosferze, a poczucie miłości od swoich najbliższych zatarło się bardzo szybko, niszcząc jakiekolwiek więzy przywiązania do siebie. Może właśnie dlatego wykazywał aspołeczny charakter, przesiadując większość czasu w domu, aniżeli integrując z rówieśnikami. Jeśli już wychodził, to zdecydowanie wyłącznie w samotności i tam, gdzie ludzi było jak najmniej. Czasem tylko z zainteresowaniem przysłuchiwał się wędrownym opowieściom, z których stworzył własną, piękną wizję przyszłości, barwnej i bogatej w całą magię tego świata. Jedyny rodzinny kontakt jaki utrzymywał się na znośnym poziomie był ten z najstarszym bratem, który mimo oczekiwań nie rozwijał się tak gwałtownie i pozostawał w cieniu innych ninja, którzy zdecydowanie górowali nad, chciałoby się rzec przereklamowanym Izashim. Prawdopodobnie to przez to lubił spędzać czas z małym braciszkiem, który naprawdę go podziwiał i czerpał własną inspirację, zachwycając się najmniejszymi sztuczkami z zakresu NinJutsu. Podczas gdy chodzenie po ścianach czy wodzie wydawało mu się czymś totalnie niewyobrażalnym, zaraz obok niego jego własna krew z krwi robiła to bez najmniejszego trudu. Żyli więc w jakoby wyjątkowej symbiozie, czerpiąc od siebie pewien zapał i chęć do podążania dalej swoimi ścieżkami. W między czasie Rai mógł sam doświadczyć podstawowych zagadnień sztuki shinobi, radząc sobie swoją drogą całkiem nieźle. Zaszczepił nawet w sobie tę ciekawość i pasję, która w przyszłości miała go popchnąć do dalszych, heroicznych czynów.
Sielanka skończyła się, gdy szlak handlowy został poprowadzony na nowo i omijał miasteczko szerokim łukiem. Majątek rodziny zaczął się rozpadać, a nazwisko Shinkawa przestało mieć znaczenie. W tej sytuacji szesnastoletni został po prostu wyrzucony z domu, gdy zobaczono iż niewiele z niego jest pożytku. Chudzielec, niezbyt błyszczący inteligencją i niepotrafiący odnaleźć się w społeczeństwie nie stanowił materiału ani na dobrego męża, ani na głowę rodziny, ani na chociażby prostego robotnika. Odprawiony z kwitkiem musiał znaleźć własną drogę, którą mógłby podążać. A jedyne co w głowie mu zostało, to liczne spotkania z bratem i to, co ten mu przyswoił. Potrzeba poznawania i poprowadzenia tej myśli trochę dalej była na tyle silna, by zmotywować nastolatka do działania. Zaczął poszukiwania, uczestniczył w wielu treningach, zwykle jednak pomagając aniżeli rzeczywiście ćwicząc. Był takim trochę małym chłopcem, który nosił shinobi sprzęt i wodę, pracując jednocześnie w restauracji pochodzącej z jednej z większych miast Shigashi no Kibu. W tym też czasie jego tropy związane z poszukiwaniem kolejnych technik doprowadziły do małego kultu, który zaczął się szybko rozprzestrzeniać na tamtejszych terenach. Mało o nim wiadomo, a sami członkowie byli zwykłymi mieszkańcami, całkowicie nie wyróżniającymi się na tle tłumów. A jednak, prowadzili one niebezpieczne eksperymenty i wyznawali antyspołeczne ideały, opierające się często na wywyższaniu się i traktowaniu innych z pogardą. W samym centrum stał natomiast wielki bóg Asher, który rzekomo miał kiedyś zstąpić na ziemię i zniszczyć wszystkich, którzy nie uznawali jego wspaniałości. Początkowo zwykłe zainteresowanie przeobraziło się w chorą obsesję, a Raion stał się wiernym i oddanym sługą kultu. Nie zdobył większej reputacji ani rozgłosu, acz w głowie stworzył sobie własne, zupełnie odmienne postrzeganie rzeczywistości, popadając zresztą powoli w obłęd. Młody, żądny przygód młodzieniec był idealną marionetką. Szybko zauważyli to pozostali i nie raz wykorzystywali to, by osiągać własne cele. W ten sposób nasz czerwonooki przyjaciel kradł i robił wiele innych, o wiele bardziej ohydnych rzeczy w imię wyższej racji, w wolnym czasie zagłębiając się co raz bardziej we własne szaleństwo. W pewnym jednak momencie nastąpił rozłam organizacji, gdyż sama w sobie nie posiadała lidera, a uzurpatorów wyrosło jak deszczów po grzyby. Jedni uważali się za boskich wysłanników, inni prezentując własną siłę ubiegali się władzy. Wewnętrzne konflikty błyskawicznie wyniszczyły całą strukturę. W ten sposób kult się rozpadł. Jedni zaczęli wrócili do swojego spokojnego życia, inni wyruszyli w świat poszukując boskich znaków. Kilku nawet popełniło samobójstwo, nie mogąc się pogodzić z karą, jaką domniemany bóg miał zesłać na swoich poddanych. Rai natomiast… w zasadzie ciężko określić to, co się z nim stało. Zatracił w pewien sposób człowieczeństwo. Granice moralne zatarły się. Wszystko wokół wydało się być nieprzyjazne. Przeistoczył się w coś, co ciężko nazwać człowiekiem. Można rzec, że jego umysł uległ skrzywieniu tego stopnia, iż z łatwością pasowało do niego metka miejscowego dziwaka i szaleńca. Istniała jednak dobra tego strona. Otóż żądza siły wzrosła diametralnie. Odtąd stała się celem numer jeden, popychając jego mizerne ciało do niewyobrażalnie ciężkich i surowych treningów. W ten sposób z marnego chłopaczka stał się materiałem na bitewną maszynę, z którą było trzeba się liczyć.
Szczęśliwie bądź nie, ten nieoszlifowany diament spotkał się ze świetnym jubilerem. Pewien już starszy shinobi, który powoli porzucał niebezpieczne przygody zauważył w chłopaku spory potencjał. Trudno powiedzieć jak to się stało, ale pewnego razu po prostu spotkał go samotnego, uderzającego głową w ścianę niczym psychopata. To zjawisko zainteresowało go na tyle, by zapoznać się z tą dziwną kreaturą i dowiedzieć się o niej nieco więcej. Ta wyjątkowa znajomość miała się natychmiast skończyć, gdyż Raion w tamtym czasie nie należał do osób racjonalnie myślących. A jednak, mężczyzna był na tyle zaintrygowany, że przystosował się do obłędu swojego znaleziska i zyskał jego zaufanie, obiecując zresztą przy tym złote góry. Okres ich wspólnego kontaktu był praktycznie najbliższym do czasu teraźniejszego. Dziwnie to zabrzmi, acz zaprzyjaźnili się, a obcowanie z normalnym człowiekiem uspokoiło zniekształcony umysł Shinkawy i nauczyło go współistnieć w społeczeństwie. Nawet doszło do tego, że Kain, bo tak miał na imię ów mężczyzna, stał się swoistym sensei siwowłosego, nauczając go tego co sam zdążył opanować. Raion mógł dzięki temu poznać trochę świata i dowiedzieć się na jakich zasadach on działa. Zdobył wiedzę na temat miejscowych klanów oraz posiadł bazę do tego, by w przyszłości stać się jednostką silną, budzącą respekt. Tego właśnie potrzebował. Świadomości, że może istnieć jako element układanki. Coś, co jest potrzebne by ta machina mogła pracować. Punkt, na który inni mogliby patrzeć z pewnym pożądaniem. Nie ma co, zbudował naprawdę silną osobowość i pewność siebie. Na tyle, by ostatecznie dać staruszkowi w mordę i pójść dalej. Tym razem samemu. Ale z bagażem niemałych doświadczeń.

---

WIEDZA

---

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:
• Wiedza o Hyūga – ich charakterystyczną cechą się niemal białe oczy bez źrenic, przeważnie posiadają ciemne, długie włosy, honorowi i oddani swojemu klanowi, specjalizują się w walce bezpośredniej, w której często wykorzystują moc swoich oczu, podczas ich aktywacji pojawiają się na skroniach wyraźne żyły, zamieszkują tereny Kyuzo
• Wiedza o Yamanaka – członkowie klanu często posiadają długie, blond włosy i oczy pozbawione źrenic, słyną z bycia świetnymi mediatorami i politykami, potrafią wniknąć w myśli przeciwnika, mieszkają w Soso
• Wiedza o Gildii Kupieckiej


POSTACIE:

---

ZDOLNOŚCI:

---

KEKKEI GENKAI:
NATURA CHAKRY: Doton
STYLE WALKI: Goken
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
Żelazne Ciało
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 45
  WYTRZYMAŁOŚĆ 50(+20%)/60
  SZYBKOŚĆ 40
  PERCEPCJA 10
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 20

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 155
KONTROLA CHAKRY: E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 106%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
  GENJUTSU
  STYLE WALKI
  • Goken - B
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON
    SUITON
    FUUTON
    DOTON D
    RAITON
  JUTSU:
  • Bunshin no Jutsu(E)
  • Henge no Jutsu(E)
  • Kai(E)
  • Kawarimi no Jutsu(E)
  • Kinobori no Waza(E)
  • Suimen Hoko no Waza(E)
  • Nawanuke no Jutsu(E)
  • Konoha Senpū(D)
  • Konoha Reppū(D)
  • Doton: Doryūsō(D)
  • Doton no Jutsu(D)
  • Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu(D)
  • Konoha Shōfū(C)
  • Konoha Daisenkō(C)
  • Konoha Toppū(B)

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba(30o)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):10 x Shuriken(10o), 6 x Kunai (9o), Tantō, 2x Bombka Świetlna(2o)

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: 20 Ryō
PH: 2/600
MISJE:

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

[/list]
PREZENT OD ADMINISTRACJI: 100PH,250ryo i 2 techniki D - transfer

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Raion]

Okej, wszystko porobione jak należy. Zmieniłem trochę koncepcję, ale to nie powinno mieć większego znaczenia. Mogę się machnąć gdzieś na obliczeniach, ale starałem się wszystko odpowiednio ułożyć. Przy okazji jak to jest z bramami, tę wiedzę trzeba skądś zdobyć?

[Papyrus]

Akcept, witamy na forum o/

  Ukryty tekst