Mitsu

[Mitsu]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Mitsuko "Mitsu"
NAZWISKO: Haschimoto
KLAN: Ranmaru
WIEK [DATA URODZENIA]:17 [05.01]
PŁEĆ: Kunoichi
WZROST | WAGA: 162/50
RANGA: Doko

---

APARYCJA

---

WYGLĄD:
Blondyneczka średniego wzrostu. Jest to typowe określenie jej osoby, z którym można się spotkać, pytając kogokolwiek o jej wygląd. Nie wyróżnia się nazbyt niczym szczególnym. Należy do tych osób, które są częścią szarego tłumu, a co za tym idzie, bardzo trudno odnaleźć ją w większym zbiorowisku społecznym. Gdyby ustawić ją wraz z innymi siedemnastolatkami w jednym rzędzie, to jedynie jej przydługie włosy mogłyby ją zdradzić, ponieważ to jedyny szczególny znak rozpoznawczy, który zdradza jej tożsamość. Włosy, jak zostało wspomniane powyżej, są koloru typowego blondu, z lekką domieszką ciemnego blondu od strony wewnętrznej. Najbardziej jest to dostrzegalne w okolicach uszu, podczas niekorzystnych warunków atmosferycznych, kiedy to jej włosy rozwiewają się na wszystkie strony. Wielu osób wychodzi z przekonania, iż włosy te pierwotnie musiały być ciemniejsze, ale jakaś magiczna farba zadziałała na jej głowę. Ze względu, iż nigdy nie zdarzyło jej się używać nożyczek, jej włosy urosły do dość nietypowych rozmiarów, ponieważ sięgają one aż za biodra, co nie zawsze pomaga w walce, wręcz przeciwnie, czasami staje się największą przeszkodą do wygrania z przeciwnikiem. Włosy zazwyczaj są ułożone w delikatne, zauważalne jedynie z bliska delikatne fale. Mimo wszystko większość powie, że są one zupełnie proste. Bardzo trudno opanować burzę na głowie, dlatego często zdarza się, że jakiś pojedynczy kosmyk leży na ramieniu, czy też twarzy i czeka na odgarnięcie. Wędrując niżej, można natrafić na jej twarz. Zazwyczaj nie wyraża ona żadnych emocji, jest skamieniała, jedynie od czasu do czasu przyozdabia ją jakiś uśmiech, niekoniecznie szczery. Jednakże zaczynając od samego wyglądu twarzy, jest ona dość pociągła, bardziej przypominająca owal, aniżeli okrąg. Delikatne rysy twarzy sprawiają, iż wygląda bardzo kobieco i bezbronnie, ale na szczęście kontrastująca się z nimi dość mocno ścięta broda sprawia, że jednak widać w niej również odrobinę pazura. Rozszyfrowanie jej osoby, spoglądając jedynie na jej twarz, jest doprawdy porównywalne z rozszyfrowaniem enigmy na początku jej użytkowania. Na twarzy znajduje się niewielkie czoło, bez skazy, perfekcyjnie gładkie. Wędrując cały czas w dół, można natrafić na dość pokaźny rozmiarów paczydełka, które wraz z wąskimi brwiami, jakby ktoś jedynie musnął pędzelkiem, tworzą przepiękne połączenie. Oczy wyrażają głębie morską, a przynajmniej często są do tego porównywane, a to za sprawą ich szafirowego koloru. Nos jest wąski, aczkolwiek troszkę przydługi, co niekoniecznie wprowadza ją w kompleksy, gdyż uważa, że każdy ma swoje wady. Usta są dość wąskie, aczkolwiek mimo to symetrycznie ukształtowane, co sprawia, iż wydają się perfekcyjne. Często są one koloru czerwonego, niczym pomalowane, z zupełnie nieznanego powodu. Cały czas wędrując w dół, przyszedł czas, aby przedstawić całą resztę. Jest dumną posiadaczką sylwetki, zwaną cegłą, aczkolwiek z pewną, dość korzystną anomalią. Sylwetka ta opiera się na dość męskiej posturze, czyli szerszych ramionach niż normalnie u kobiet oraz trochę węższych biodrach. To drugie nie jest prawdą w jej przypadku, ponieważ natura postanowiła obdarzyć ją krągłościami w dolnej partii ciała, aczkolwiek na najsilniejszą broń przeciw mężczyzną też nie narzeka. Jej głównym atutem są w miarę długie nogi, które sama uważa, za najlepszą część swojego ciała. Ma dość nietypowe dłonie, gdyż jej palce są dłuższe, niż u osób normalnych, aczkolwiek nie jest to jakoś szczególnie dostrzegalne. Pozostała kwestia mięśni. To właśnie przez to może wtopić się w szary tłum. W porównaniu wzrostu do wagi, balansuje ona na granicy niedowagi, która grozi jej na każdym kroku, dlatego jej ręce wydają się trochę nazbyt chude, tak samo jak nogi.
Pod ubraniami w okolicach lewej piersi i obojczyka, można dostrzec tatuaż, który prezentuje odlatujące mewy. Jest to znak z przeszłości, a każda mewa prezentuje kogoś, kto odszedł z jej życia, poprzez śmierć czy też zerwanie kontaktu.

UBIÓR:
Wygląd blondynki jest jednym z tych elementów, które zupełnie pozwalają jej się wtopić w szary tłum. Nie przypomina on w jakikolwiek sposób stroju ninja, a raczej dziewczyny, która wybiera się po bułki do sklepu, czy też na spotkanie z przyjaciółmi, które ma się odbyć za rogiem. Mimo wszystko jest on dobrany w sposób przemyślany, tak aby nie krępował jej ruchów w trakcie walki, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy ktoś zaatakuje. Mimo wszystko nie jest to tani komplet dresów i kamizelka, jak bywa to u przeciętnej rangi shinobich, którzy zupełnie nie wiedzą co powinni ze sobą zrobić. Nie w głowie jej również krótkie topy, spodenki pokazujące to, co powinny zasłaniać, czy przykrótkie spódniczki, nie pozwalające zrobić porządnego susa.
Powracając jednak do opisu ubioru, najlepiej zacząć od warstw najbliżej ciała, aby wreszcie dotrzeć, do tego, co widoczne. Pomijając fakt bielizny, która bywa różnoraka, a to za sprawą przestrzegania higieny osobistej, górna część ciała przyodziana jest najzwyklejszym czarnym topem, który zupełnie do niej przylega. Zaciekli obserwatorzy, mogą dostrzec ramiączka owej części stroju, na ramionach dziewczyny. Dolna część ciała, zakryta jest przez czarne szorty, sięgające przed kolano. Również bardzo skrupulatnie przylegają do ciała. Elementy te często uznawane są za kombinezon przez osoby trzecie, lecz jest to jedynie złudzenie, gdyż w rzeczywistości, są to oddzielne elementy garderoby. Pierwsze skrzypce w całym stroju gra biały sweter. Jest on stary, rozciągnięty, a gdyby się przyjrzeć, można dostrzec wiele zaciągnięć. Mimo to stanowi on perłę w ubiorze blondynki, a to za sprawą jego wartości sentymentalnej. Wykonany został on przez staruszkę, która sięgnęła po wełnę, aby zostawić wnuczce pamiątkę po sobie. Sweter często opada z ramion, zatrzymując się w sposób niekontrolowany, w zupełnie przypadkowym miejscu na ręce. Służy on również, jako swoistego rodzaju sukienka, ponieważ jego długość śmiało zasłania jej cztery litery. Na nogach znajdują się nietypowe buty, ponieważ bliżej im do rozwiązanych glanów z niechlujnie ułożonym językiem, niż do typowych butów ninja. Z dodatków można dostrzec na ręce dziewczyny bransoletkę z literką „M”, będącą pierwszym znakiem, znajdującym się w jej imieniu. W prawym uchu dostrzec można pięć kolczyków. Są to srebrne kółeczka, o różnych średnicach.

ZNAKI SZCZEGÓLNE: tatuaż, bardzo długie włosy

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:
Niegdyś wykazywała ogromną radość życia. Wiecznie wesoła i uśmiechnięta, z piosenką na ustach witała każdy nowy dzień. Czerpała radość z najmniejszych rzeczy, jakie ją przytrafiały i śmiała się z najgłupszych słów i kawałów, jakie tylko usłyszała. Zawsze chętna do pomocy, czasami nawet specjalnie stała pod sklepem, żeby tylko wyczaić babcię, której będzie mogła ponieść zakupy. W domu też zawsze było jej pełno. Rodzice nie mogli odgonić ją od siebie i jej nadgorliwą miłość. Czasami nawet bywała przez to irytująca. Zdarzało jej się usłyszeć przykre słowa, które brała do serca, ale po niespełna godzinie zapominała o nich i wracała do swojej słodkości emocjonalnej.
Nastał moment, kiedy jej charakter diametralnie się zmienił. Wraz z kolejnymi latami, można dostrzec, iż w pewnym stopni zbliża się do tego, który przypisuje się członkom jej szczepu. Nie jest ona tak stabilna emocjonalnie i opanowana, a na domiar złego miewa czasami stany lękowe. Najczęściej wywołane są one widokami dość drastycznie okaleczonych zwłok. Mimo iż powinna być przyzwyczajona do takiego widoku, było zupełnie odwrotnie, a to ze względu na okoliczności dzieciństwa. To właśnie widok zwłok oblepionych krwią, czy takich z których wypływają flaki, wprawiają ją w stan niekontrolowanego trzęsienia się, niczym liść na wietrze, a w poniektórych momentach nawet do wymiotów. Wiele razy próbowała się tego pozbyć, ale nie miała na tyle siły, aby to zrobić, aczkolwiek z biegiem czasu przyzwyczaiła się do tego i może to w minimalnym stopniu kontrolować. Na polu bitwy najczęściej jest ciężarem, ponieważ zanim zaatakuje patrzy się jak szpak w gnat i rozmyśla o przeszłości, nie zatracając się przy tym w rzeczywistości. Posiada jeszcze na tyle kontroli otoczenia, aby w stanie mentalnego paraliżu wykonać unik, a nawet czasem zaatakować, kiedy zostanie odpowiednio zmotywowana. Poprzysięgła sobie, iż nigdy już nie straci nikogo, kto jest jej bliski.
Na ogół jest ona osobą małomówną, a wręcz milczącą. Prawie nigdy nie zabiera głosu, nie odpowiada na pytania i ich nie zadaje. Pozostaje najczęściej jedynie w roli obserwatora i słuchacza. Na jej ustach już od jakiegoś czasu nie zagościł uśmiech. Najczęściej utrzymuje kamienną bądź smutną minę, co bardzo łatwo można dostrzec. Nie jest mistrzynią w ukrywaniu swoich emocji, a raczej fajtłapą. W żadnym stopniu nie przypominała już małej radosnej dziewczynki. Nie czerpała radości z nowego dnia i z małych rzeczy. Dostrzegała jedynie mroczną stronę życia, co z pewnością doprowadzi ją kiedyś do zguby. Co do pewności siebie, nie posiada jej za skarby. We własnym mniemaniu, jest ona jednostką najsłabszą, ciężarem dla sojuszników i łatwym celem dla przeciwników, co nie do końca jest prawdą. Nie można jednak powiedzieć, iż nie było rzeczy, która sprawiała jej przyjemność. Kiedy już włączy się do walki i nabierze trochę pewności siebie, jej serce raduje się, kiedy widzi cierpiącego przeciwnika. Jego krzyk, strach czy przerażona postawa sprawia, iż w ten sposób zapełnia dziury w swoim sercu wyrytym przez cierpienie. Łatwo można przez to uznać ją za osobę psychiczną i obłąkaną, co niekoniecznie mijało się z prawdą.
Dla osób jej bliskich jest w stanie zrobić wszystko. Kiedy naprawdę jej na kimś zależy, lub czuje, iż osoba ta ofiarowała swoje życie w jej serce, jest w stanie walczyć jak lwica w jego obronie. To właśnie ból najbliższych jest dla niej najlepszą motywacją do działania. Zbyt wiele już w życiu straciła i nie chciała tracić więcej, ponieważ mogłaby popaść ponownie w skrajny stan depresji, prowadzący do samobójstwa. W głębi serca chciałaby mieć kilku przyjaciół, ale przez swoją małomówność nie umie zawiązywać kontaktów, więc jedynie osoby empatyczne są w stanie ją zrozumieć.
NAWYKI: Odgarnianie włosów, zamykanie oczu przy uśmiechaniu się
NINDO: Co nas nie zabije, to nas wzmocni
HISTORIA:
Narodziła się podczas jednej ze styczniowych nocy, kiedy to księżyc ukazywał swoje oblicze na widnokręgu, starając się wepchnąć swoje promienie poprzez rolety, aby pobudzić niewiernych, niezachwycających się jego odbiciem. Była owocem miłości dwóch młodych ludzi, jeszcze nie małżeństwa, aczkolwiek ich miłość była równie wielka i szczera. Jedynym powodem braku jednego z sakramentów, był brak pieniędzy. Ledwo wiązali koniec z końcem, a to za sprawą tego, iż wojna odcisnęła na ich rodzinach swoje piętno. On miał na imię Aiden, był przedstawicielem społeczności, w której mężczyzn zwykło nazywać się shinobi. Sam uważał siebie za osobę wyjątkową, ponieważ posiadał unikatowe zdolności, które pozwalały mu wybić się z tłumu. Jedną z nich była niesamowita zdolność leczenia. Nie opierała się ona jednak na zwykłym złożeniu znaków i przyłożeniu dłoni do rany, w celu jej zlikwidowania. Związana była ona z gryzieniem, przez co jego ciało wyglądało, jakby stado kanibali zaatakowało go, podgryzając w każdym możliwym miejscu. Mimo to nie narzekał, ponieważ wiedział, że robi to w słusznej sprawie, a także bycie shinobi stanowiło jego najlepsze źródło zarobku, przez co i tak musiałby nim być, mimo niezgodności z sercem i rozumem. Wszyscy oczekiwali także jego drugiej zdolności, ponieważ każdy znał jego pochodzenie. Był on człowiekiem, który po swojej matce powinien odziedziczyć unikatowe oczy, które po aktywowaniu przybierają kolor czerwony. Początkowo z pewnością każdy pomyślałby, iż to legendarne oczy rodu Uchiha, ale nic bardziej mylnego. Te oczy były bardziej związane z wyszukiwaniem i myleniem wroga, aniżeli bezpośredniej walki przy ich użyciu. Jako osoba prywatna odznaczał się stanowczością i surowością. Posiadał on własny system wartości i starał się on przekonywać do niego innych, skrupulatnie argumentując swoje racje. Należał do osób inteligentnych, przez co czasami brał udział w misjach dyplomatycznych, które często kończyły się sukcesem. Właśnie przez to stał się jedną z najbardziej rozpoznawalnych osób wśród dyplomatów. Ona natomiast była zwykłą wieśniaczką, która wyruszyła do wielkiej prowincji w celu poszukiwania lepszych warunków do życia. Miała dosyć połowu ryb wraz z całą resztą swojej licznej rodziny, którą sama nie do końca znała całą. Chcąc przetrwać w wielkim świecie musiała podjąć pracy jako kwiaciarka, w czym podobno była bardzo dobra. Jej róże stałe się popularne na całe prowincje, a także te kwiaty sprawiły, iż poznała swojego ukochanego. Kiedy zaszła w ciążę postanowiła porzucić wszelakie marzenia, aby zacząć rozpalać własne domowe ognisko. W końcu to kobieta jest jego opiekunką i strażniczką. Doskonale nadawała się do roli matki, ponieważ była opiekuńcza, a mimo wszystko stanowcza, jeżeli chodziło o obronę swoich najbliższych. Nie było dla niej rzeczy niemożliwych i nie lubiła stawiać sobie granic nie do przekroczenia. Narodziła się w prowincji Kantai, gdzie panował akurat niż demograficzny, dlatego też jej narodziny odbiły się wielkim echem w najbliższych dzielnicach, tych bardziej, iż miała być powierniczką wyjątkowych oczu. Każdy miał nadzieję, że uda jej się zapanować nad tą mocą, ponieważ coraz częściej członkowie szczepu nie mogą posiąść umiejętności kontroli swych oczu.
Dorastała pod okiem swojej matki, ponieważ ojciec starał skupiać się na pieniądzach, gdyż ledwo wiązali koniec z końcem. Mimo wszystko byli szczęśliwą rodziną. Czas biegł powoli, ale Mitsu miała już trzy lata i pojawiły się w jej życiu pierwsze problemy. Musiała już powoli zacząć posługiwać się umiejętnościami chodzenia i mówienia w sposób bardzo płynny, a dodatkowo musiała walczyć z innymi dziećmi o wolne miejsce w piaskownicy, ponieważ zawsze chciała być na szczycie hierarchii małolatów. Wiek ten równał się też z możliwością wyboru. Według długiej tradycji, ciągnącej się od zarania dziejów wśród przodków jej ojca, dziecko mogło samo zdecydować jaką chce mieć przyszłość, a raczej co chce robić już za kilkanaście lat. Z tej okazji kładziono przed każdym trzylatkiem kunai na znak zostania ninją, siatkę, aby w przyszłości wykonywał zawód rybaka, a także przewodnik, aby mógł zostać wędrowcem. Mimo ograniczonego pola, opierającego się jedynie na trzech profesjach uważano, że jest to uczciwe, ponieważ nikt nie narzuca dziecku własnej woli i sam możesz kreować swój los. Tak samo było w przypadku Mitsu, którą to posadzono na kanapie, a następnie położono przed nią trzy kluczowe elementy. Trochę to trwało, ponieważ nawet trzylatka odczuwała na sobie presję i czuła stanowczy wzrok ojca i zatroskany wzrok matki. Mimo wszystko nie była w pełni świadoma sytuacji, które miała miejsce. Uważała to bardziej jako zabawę, aniżeli pierwszy życiowy wybór. Dotykała wszystkiego, sprawdzała z każdej strony, nie podnosząc ze stolika. Początkowo postanowiła zainteresować się siecią. Była prosta, wykonana z liny, z dość dużymi otworami, w które spokojnie mogła włożyć prawie całą dłoń. Następny był kunai, dość szybko z niego zrezygnowała. Ze względu na to, iż był wykonany z metalu wydawał się jej bardzo zimny, a dodatkowo miała przeczucie, iż jest bardzo niebezpieczny, a może to przez matczyny syk ubolewania, który udało się jej usłyszeć. Dość szybko zmieniła swój obiekt i zaczęła obmacywać obrazek, znajdujący się na okładce przewodnika. Był kolorowy i przedstawiał góry, co bardzo ją zafascynowało. Ze względu na swoją dziecięcą ciekawość, bardzo chciała go otworzyć, lecz w ostatniej chwili powstrzymała się.
- Już czas wybrać – usłyszała, a jej wzrok skierował się ku ojcu. Zrozumiała, że nadszedł czas, kiedy musi coś podnieść. Była delikatnie podenerwowana, ponieważ nie miała pojęcia, co powinna wybrać, aż wreszcie sięgnęła za kunai, szybko go uniosła z uśmiechem, ale jeszcze szybciej upuściła.
Następne lata minęły jej przede wszystkim na nauce w domu. To właśnie tam zaczęła uczyć się teorii o świecie ninja i zasad, które nimi kierowały. Poznawała też podstawową wiedzę o najpopularniejszych klanach. Ojciec bardzo pilnował, aby o niczym nie zapomnieć, ponieważ miał nadzieję, iż będzie ona spadkobierczynią jego wyjątkowych umiejętności. Zaznajomił ją też z podstawowymi informacjami, o których powinien wiedzieć każdy medyk. Niekoniecznie interesowały ją te wszystkie fakty, a w większości nawet przerażały, gdyż każde słowo związane z brutalnością i smutkiem, takie jak śmierć, nie budziły w niej pozytywnych emocji. Czasami zdarzyło jej się nawet zapłakać, ale wtedy była surowo karcona i szybko przestawała. Mimo iż miała być to zaledwie domowy wstęp przed nauką w akademii, skończyło się na dość poważnych zajęciach, na których miała być wyszkolona pod względem praktycznym na geniusza wśród innych ninja.
Dni, miesiące i lata. Leciały jak szalone, w tak zawrotnym tempie, że nikt nie był w stanie tego pojąć. Mitsu zaczęła już uczęszczać do akademii, bo tak było nazywane miejsce gdzie członkowie szczepu razem ćwiczyli i poznawać nowe osoby. Wraz z mijającym czasem, stała się nieco bardziej wstydliwa, dlatego też bardzo ciężko było jej zawierać znajomości ze swoimi rówieśnikami, aczkolwiek nie pozostawała samotniczką, która siedziałaby cały dzień w domu wgapiając się w ścianę. Szczególna więź połączyła ją z brązowowłosym chłopakiem. Często wychodzili razem i bawili się, a także uczyli i wspierali do czasu, kiedy ten zachorował i zmarł. Była to pierwsza osoba, która zniknęła z jej życia tak nagle i pierwsza, którą opłakiwała prawie trzy miesiące. Mimo wszystko nie opuścił on nigdy jej wspomnień. Jednakże nie był to ostatni przykry moment, który spotkał ją w życiu, ponieważ kiedy miała zaledwie czternaście lat, zmarł jej ojciec, a raczej poległ podczas jednej z misji. Okoliczności zgonu nigdy nie wyjaśniono, aczkolwiek był to przełomowy moment jej życia. To właśnie od jego śmierci wszystko zaczęło się pogarszać. Powoli zaczynała zamykać się w sobie, a co gorsza, matka nie była w stanie zapewnić im życia, pracując jako sprzedawczyni w kwiaciarni. Pieniądze znikały coraz szybciej, aż nadszedł moment, kiedy z bólem serca musiały opuścić swoje domowe ognisko. Mimo wszystko obie były zdeterminowane, aby to zrobić, gdyż doskonale wiedziały, że robią to po to, aby przetrwać. Jako obiekt docelowy, wybrały rodzinne strony jej matki, a więc Shigashi no Kibu.
Podróż nie wydawała się szczególnie ciekawa. Podróżowały statkiem, wśród tysiąca innych ludzi, którzy akurat też wybierali się do kupieckiej prowincji. W dużej mierze były to osoby świeckie, które nie miały pojęcia, czym tak naprawdę są shinobi i czym tak naprawdę się znajdują. Mitsu poczuła się jak w siódmym niebie, ponieważ mogła zacząć od nowa, a przy tym być anonimowa. Nie musiała się już bać o misje, walki, śmierć i samotność. W końcu pożegnała już życie kunoichi i mogła pomóc matce w domu. Kiedy dotarły na miejsce, przywitało ich starsze małżeństwo. Byli to rodzice jej matki, których nigdy nie miała okazji poznać, dlatego też była początkowo nieco przerażona, ale z biegiem czasu pokochała ich. Matka Mitsu ponownie otworzyła kwiaciarnię, która zaczęła bardzo dobrze prosperować. Nadszedł moment, kiedy to ludzie z każdej prowincji zaczęła zjeżdżać po jedną głupią różą. Wiodły razem beztroskie życie co bardzo im się podobało do czasu, kiedy to rozeszła się wieść, iż Ajana powróciła do domu. Każdy doskonale wiedział za kogo wyszła, ale nie każdy był świadomy, że w kupieckiej wiosce działała grupa wyspecjalizowanych shinobi, dla których Mitsu stała się bardzo łakomym kąskiem.
Pewnego spokojnego dnia, kiedy cała rodzina zasiadła do obiadu, ktoś zapukał do drzwi, ale nie zamierzał czekać, aż łaskawie domownicy je otworzą. Przy pomocy dość zgrabnego kopniaka, drewniane wrota wylądowały na ziemi. W niewielkiej chacie pojawiło się czterech nieznajomych mężczyzn, którzy jedynie spoglądali na wszystkich, którzy siedzieli przy stoliku.
- Oddajcie nam ją – powiedział przywódca głosem, który nie wyrażał żadnych emocji. Był zimny i przerażający, ale nie tak jak jego słowa. Oczy Mitsu otworzyły się jak pięć złoty. Natychmiast zrozumiała co się święci. Domyśliła się, że osoby, które wtargnęły do jej domu są ninja i to właśnie jej pragną.
– Nigdy – odpowiedziała staruszka, która oburzona wstała i zaczęła zbliżać się w stronę nieznajomych. Wyglądała, jakby nie czuła strachu, walczyła jedynie jak lwica o swoje małe. Niestety jej temperament szybko został zgaszony, kiedy to jeden z mężczyzn wbił jej kunai prosto w brzuch. Zakrwawiona osunęła się na ziemię. Po raz ostatni spojrzała na swoją rodzinę, a następnie wyzionęła ducha. Podobny los spotkał resztę domowników prócz Mitsu, która w rozpaczy zamknęła się w jednym z pokoi, nie mogąc wybaczyć sobie, że nie stanęła do wali, nie obroniła żadnej z osób którą kochała. Ani mamy, ani taty, dziadka, babci, a także swojego przyjaciela, wszystko do niej wróciło. Nie miała jednakże dużo czasu na użalanie się, ponieważ szybko została złapana i obezwładniona.
Obudziła się w środku lasu, wśród drzew, w jakimś obozowisku. Była przerażona, aczkolwiek wiedziała, że musi być posłuszna oprawcom, aby przetrwać. Okazali się oni być shinobi, którzy na własną rękę terroryzują ludność świecką, dla zysku. Wiedziała, że nie jest już w rodzinnej wiosce matki, lecz nie wiedziała, gdzie tak naprawdę jest.
– Teraz, kiedy jesteś już z nami, pomożesz nam wyleczyć mojego brata – rzekł przywódca, w międzyczasie popijając sake.
– Ale ja nie … – niepewnie zaprzeczyła, ponieważ była świadoma tego, iż nie posiada ona żadnych medycznych technik. Najwidoczniej musieli ją z kimś pomylić, a przynajmniej tak sobie wmawiała.
- Zamknij się – odrzekł stanowczo i złapał ją za nadgarstek. Ciągnął ją do jednego z pobliskich namiotu, aby wreszcie mogła ujrzeć, jak cały spocony mężczyzna, z zimnym kompresem na czole leży w stanie prawie agonalnym. – Gryź ją – rzekł, a chory posłusznie wykonał to, co mu zlecono. Niestety nic mu to nie pomogło, wręcz przeciwnie, każdy ruch przysporzył mu tylko więcej bólu.
– Mówiłam.
- Bezużyteczne ścierwo – siarczysty strzał z otwartej reki wylądował na twarzy Mitsu. Ta opadła na ziemię, a jej oczy zajarzyły się na czerwono. Cały czas starała się ukrywać to, iż posiadła moc swojego szczepu, ale teraz aktywowało się to niekontrolowanie. To właśnie ta sytuacja sprawiła, że uznano ją jednak za użyteczną i postanowiono zatrzymać przy sobie.
Następne trzy lata spędziła w niewoli. Musiała posłusznie wykonywać rozkazy shinobi, aby móc przetrwać. Nie była traktowana w spaniały sposób. Często bita i gwałcona, była największą rozrywką dla spragnionych wrażeń mężczyzn. Aby nie mogła zdradzić nikomu tego, co miało miejsce w obozowisku, dowódca nałożył na nią pieczęć. Nie znała nazwy tego jutsu, ale dowiedziała się, że ma na języku znak, który sparaliżuje ją, kiedy tylko wspomni coś o obozie.
Pewnego dnia obóz został zaatakowany przez inną grupę shinobi. Była to świetna okazja do ucieczki, którą postanowiła wykorzystać.

Cdn…

---

WIEDZA

---

INFORMACJE:

• ~Jigen Mahi no Jutsu - Podstawowa wiedza o zasadzie działania jutsu, jednak nie wie jak się nazywa

KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:

• ~Aburame - ich ubranie zasłania praktycznie całe ich ciało, a oczy przysłonięte są przez ciemne okulary, potrafią manipulować robactwem, używając go w walce, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Kaigan
  ~Inuzuka - często charakterystyczny tatuaż na policzkach, jakby na kształt kłów, towarzyszą im, jak i walczą z nimi psy, preferują walkę bezpośrednią, wyszkoleni w taijutsu, zamieszkują tereny Yustsu
  ~Kaminari – członkowie tego klanu w większości przypadków charakteryzują się ciemniejszą karnacją, z natury spokojni, specjalizują się w manipulacji raitonem, wytwarzając go w innej, znanej sobie wersji, stawiają na ninjutsu, zamieszkują tereny Antai
  ~Nara - przeważnie nie wykazują chęci do walki, nie lubują się w bezpośrednich starciach, potrafią manipulować cieniem, używając go w walce, posiadają niesamowitą inteligencje, z natury są raczej strategami, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Midori
  ~Senju - młody wygląd i stosunkowo długi żywot, często wyśmienici w konkretnie jeden dziedzinie, manipulują drewnem, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Shinrin
  ~Shabondama – nie mają charakterystycznych cech wyglądu, ale potrafią tworzyć bańki, które potrafią być niebezpieczne, zamieszkują tereny wysp
  ~Uchiha – w większości przypadków ciemnowłosy przedstawiciele tego klanu, posiadają wyjątkowe oczy, które przy aktywacji stają się czerwone, zazwyczaj posługują się katonem, specjalizują w genjutsu i ninjutsu, zamieszkują tereny Sogen

POSTACIE:

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Tsūjitegan
NATURA CHAKRY:
STYLE WALKI: Gōken
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 12
  WYTRZYMAŁOŚĆ 14
  SZYBKOŚĆ 30
  PERCEPCJA 23
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 10

KONTROLA CHAKRY E
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%
MNOŻNIKI:

• SIŁA 12
  WYTRZYMAŁOŚĆ 14
  SZYBKOŚĆ 30|10
  PERCEPCJA 23|10
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 10

POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU D
  GENJUTSU
  TAIJUTSU
  BUKIJUTSU
  • KYUJUTSU
    KENJUTSU
    SHURIKENJUTSU
    KUSARIJUTSU
    KIJUTSU
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON
    SUITON
    FUUTON
    DOTON
    RAITON
  KLANOWE C

JUTSU:
Klanowe

• ~ Tsūjitegan: Reberu Shi [C]

Ninjutsu

• ~ Suienzou no Jutsu [D]
  ~ Utsusemi no Jutsu [D]
  ~ Hikari no gijutsu-kyū [D]

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

• ~ 5x kunai
  ~ 5x shuriken

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: klik
PH: klik
MISJE:

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

[/list]
PREZENT OD ADMINISTRACJI: klik

[Vulpie]

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Akcept

  Ukryty tekst

No i czekamy na poprowadzenie twojej postaci i jej ucieczki przez Kamiru jak to było wcześniej ustalone