Shion [Gotowa]

[Shion]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ:
Shion (死穏 – śmierć, spokój albo 史穏 – historia, spokój)
NAZWISKO:
Nakayama
KLAN:
Brak
PRZYNALEŻNOŚĆ:
Rodzina Ekibyō
WIEK:
19 lat
DATA URODZENIA:
Rok 381
PŁEĆ:
Kunoichi
WZROST | WAGA:
180cm|72kg
RANGA:
Tygrys (Tora)

---

APARYCJA

---

WYGLĄD: Pierwsze, co się rzuca w oczy – wzrost. Mimo młodego wieku Shion jest naprawdę wysoka, i to nie tylko, jak na kobietę. Góruje nawet nad większością mężczyzn, którzy mają z nią do czynienia. Chociaż na szczęście dla niej ciężko byłoby ją nazwać przy tym tyczką. Natura nie poskąpiła jej niczego, jeśli chodzi o kobiece kształty, a życie w drodze pozwoliło nawet zarysować się pod skórą jakimś mięśniom. Jeśli chodzi o włosy dziewczyny, są one proste, a swoją barwą zbliżone są do czerwonego wina. Shion zwykle nosi je rozpuszczane, z równo przyciętą grzywką, czasami przyozdabiając fryzurę pojedynczą czerwoną kokardką wiązaną z boku głowy. Przyjrzawszy się twarzy młodej Tora, dostrzec można błyszczące, czerwone oczy, symetryczny, lekko zadarty nos, czy też wąskie usta, zwykle ułożone w kształt szczerego uśmiechu.
UBIÓR: Przyzwyczajona do podróży Shion lubi ubrania praktyczne. Nikt jej nigdy nie widział w sukni, ani tym bardziej wyjściowym kimono. Na takie rzeczy szkoda pieniędzy… szczególnie, ktoś lubuje się w pracy z trupami. „Codzienny” ubiór młodej Tora składa się zwykle z białej koszuli na stalowe guziki, czerwonego krawata, prostych, czarnych spodni oraz pierwszych lepszych butów – byleby były kryte.

Znacznie ciekawiej się robi, kiedy dziewczyna stroi się do pracy albo podróży. Wtedy nogi wraz z nogawkami spodni wsuwa w brązowe, skórzane buty, sięgające ponad połowę łydek, zapinane na solidne klamry i podkute stalą. Na wierzch zarzuca ciężki, czarny płaszcz z wysokim kołnierzem, mający chronić głównie przed chłodem. Ręce opatula w ciemnoczerwone, skórzane rękawiczki, które dobrała już raczej z myślą o ochronie swoich dłoni przed brudem i zarazkami… a ich barwa powinna dobrze maskować krew. Całości dopełnia natomiast zwykły, bambusowy kapelusz i biała materiałowa chusta, złożona i zawiązana tak, żeby ściśle zasłaniać usta oraz nos dziewczyny, tym samym chroniąc częściowo przed „złym powietrzem”.
ZNAKI SZCZEGÓLNE:

• Jest niezwykle wysoka, szczególnie, jak na kobietę.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER: Choć trudno określić, na ile sama jest tego świadoma, Shion nie należy do jednostek najkorzystniejszych dla społeczeństwa. Banał, jest w końcu młodą dziewczyną pracującą dla mafii. Przecież na pewno musiała zostać zmanipulowana przez jakiegoś dwulicowego drania, który zapragnął wykorzystać biedną naiwniaczkę… Nic bardziej mylnego. Choć młoda Tora swojego czasu dosłownie „na głowę upadła” (a przynajmniej wiadomo, że doznała jej poważnego urazu), to naiwniaczką nie jest. Trafniej byłoby wręcz powiedzieć, że jest okrutnie świadoma tego, co czyni.

Ale zamiast mówić o tym, kim Shion nie jest, skupmy się lepiej na tym, kim jest. Na pewno można ją bez chwili wahania określić mianem optymistycznej i energicznej osóbki. Uwielbia żywo gestykulować w trakcie rozmów, szczególnie, jeśli coś naprawdę ją ekscytuje. Ekscytacji natomiast można po niej oczekiwać zwykle wtedy, kiedy mowa o medycynie i nauce. Jest prawdziwą pasjonatką tych dziedzin, mimo początkującego stopnia zaawansowania skłonną opracowywać własne teorie, czy wymyślać nowe eksperymenty do przeprowadzenia. Warto przy tym podkreślić, że cechuje ją niezwykła bystrość i zaskakująco dobra pamięć.

Cały ten ekstrawertyzm byłby dla otoczenia czymś w najgorszym wypadku irytującym, gdyby nie jego… dość mroczna natura. Dorastając w otoczeniu wszechobecnej śmierci, pod opieką osoby nieszczególnie moralnej, podobnie jak Shion skupiającej się na badaniach i nauce, dziewczyna stała się osobą zobojętniałą na cudze cierpienie. Ból i choroba to dla niej coś fascynującego, a w związku z tym godnego poznania i obserwacji. Nie jest to jednak sadyzm, nie upatruje ona żadnej przyjemności w krzywdzeniu innych. Szuka jej w zrozumieniu działania żywych organizmów, po prostu w sposób nie do końca moralny. Jednocześnie swoich pacjentów darzy empatią i troską – a przynajmniej ich wypaczoną przez jej skrzywiony umysł interpretacją.
NAWYKI:

• W momentach ekscytacji zaczyna naprawdę żywo gestykulować.
• Zapamiętuje i notuje imiona swoich pacjentów (także tych zwierzęcych), a jeśli nie może ich poznać, sama je nadaje.
• Nadużywa zwrotów grzecznościowych „-chan” i „-kun”.

NINDO:
„Nauka matką wszelkiego postępu, a postęp ojcem wszelkiego dobra.”
„Prawnie jest to wątpliwe. Moralnie obrzydliwe. Osobiście – lubię to.”
„Historia medycyny jest kroniką ludzkiego bólu i cierpienia.” HISTORIA: „Kiedy próbuję sięgnąć pamięcią w przeszłość, docieram do zapachu śmierci… a dalej jest tylko biała mgła. Gdy odwrócę od niej wzrok, widzę swoją Okaasan – Nakayamę Tori. Tak przynajmniej mi się wtedy przedstawiła, a ja sama nigdy później nie dopytywałam o żadne inne imię. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby posiadała ich co najmniej kilka.

Później dowiedziałam się, że był wtedy rok 379. Ów słodki zapach śmierci był smrodem zwęglonych ciał, zgnilizny, czy ropiejących ran. Miejsce: osada Sachū no Senjō. „Tragedia”, jaka się tam rozegrała, dostała później miano Pustynnego Pogromu, mi jednak nazwa ta pozostała w dziwny sposób obojętna. Jakbym nie była jakąkolwiek częścią tamtych zdarzeń – a jednak musiałam być, skoro zostałam znaleziona gdzieś pośród gruzów i trupów. Może przyjechałam z rodzicami, żeby bawić się jako widz na Turnieju Piaskowych Filarów? A może sierotą stałam się już na długo przed masakrą, natomiast w tak wielkim wydarzeniu dopatrywałam się szansy na jakiś niecny zarobek? Wielokrotnie się nad tym zastanawiałam, jednak rozmyślania te nic mi nigdy nie przyniosły.

Jedno było pewne – patrzyłam już przez bramy Jigoku.

Pamiętam, jak obudziłam się w namiocie. Nade mną pochylała się kobieta niczym zmora. Była blada, niemalże biała jak śnieg, za to jej oczy czarne i puste, przywodzące na myśl dwie głębokie studnie pośrodku niczego. Obcięte przy szyi, dwukolorowe włosy cechował podobny kontrast bieli i czerni. Upiorność tej osoby uzupełniała jej sylwetka. Z jednej strony kobieta była niezwykle wysoka, wzrostem przewyższając większość osób, z którymi miałam w życiu do czynienia – mierzyła pełne 2 metry. Z drugiej natomiast zdawała się dość wąska. Na jej twarzy rysowało się z kolei znużenie i obojętność. Taka była właśnie moja Okaasan. Ta jedyna, którą pamiętam.

Najpierw przywitała mnie w krainie żywych, a potem opowiedziała bardzo zwięźle o tym, jak znalazła mnie na pobojowisku, które przeczesywała wraz z podobnymi sobie medykami w poszukiwaniu niedobitków. Gdy zostałam zapytana o moje imię i nazwisko, w głowie miałam pustkę. Tak samo, kiedy padło pytanie o rodzinę. Kobieta nie wydawała się specjalnie przejęta brakiem odpowiedzi. Miałam wrażenie, że był to dla niej oczekiwany rezultat. Jakby pytanie mnie o cokolwiek nie służyło uzyskaniu informacji, a jedynie potwierdzeniu tezy, która została mi chwilę później przedstawiona. Przez poważny uraz głowy dotknęła mnie amnezja.

Nakayama Tori przygarnęła mnie i nadała nowe imię – w miejsce tego, które musiało zniknąć z mojej pamięci. Swoje nowe życie zaczęłam jako Nakayama Shion. Okaasan nie miała wtedy zmysłu do imion… a może po prostu w ten sposób ten wygłup był po prostu wyrazem wiecznie jej towarzyszącego, czarnego humoru? Oczywiście w samym swoim brzmieniu „Shion” nie przykuwałoby niczyjej uwagi. Można byłoby je zapisać znakami na „księżniczkę” i „piękna”, co czyniłoby bardzo typowe imię żeńskie. Moje „Shion” zostało złożone jednak ze znaków na „śmierć” i „spokojna”. Bo, jak to wytłumaczyła mi to wtedy Okaasan: „Mało kto zdycha tak długo i spokojnie na środku pobojowiska. Masz farta, że nie pomyliłam ciebie z kolejnym truchłem, bo nikt inny by ci nie przeszkodził w dogorywaniu”. Od tamtego czasu zżyłam się ze swoim imieniem. Dla takich, jak ja, śmierć szybko przestaje być tematem tabu. O ile kiedykolwiek dla mnie nim była… Tylko dla zamkniętych umysłów może w niej być cokolwiek strasznego.

Następne dziesięć lat spędziłam ze swoją Okaasan, towarzysząc jej w ciągłej podróży. Nigdy nie miałyśmy stałego miejsca zamieszkania – wędrowałyśmy od wioski do wioski, przed chłodem nocy chroniąc się za pomocą namiotów lub cudzej gościny. Choć moja opiekunka nie była człowiekiem najżyczliwszym, wszędzie witano ją z otwartymi rękoma. W końcu na takich jak my, medyków, zawsze znajdzie się zapotrzebowanie. Okaasan leczyła za pomocą swojej wiedzy, technik i alchemicznych tworów, ja jej za to asystowałam, jednocześnie obserwując i dzięki temu zyskując nowe umiejętności. Czasami zdarzało jej się przegonić natrętnych bandytów, czy wyrzutków shinobi nadużywających swoich umiejętności w sposób społecznie szkodliwy. Tych drugich darzyła zresztą wyjątkową niechęcią, czemu często dawała upust. Nigdy nie udało mi się dociec, skąd brała się w niej pogarda do użytkowników chakry, mimo że sama zresztą takim była.

To jednak dzieje shinobi, a szczególnie ich wielkiej polityki, przez ten cały czas wytyczały nasze szlaki. Tam, gdzie zbierało się na burzę, tam i my kierowałyśmy swoje kroki. Gdzie toczyły się kolejne bitwy, czy wręcz wojny, tam pojawiałyśmy się i my, leczyć rannych, czy też, jeśli tylko zdarzała się ku temu okazja, szabrować zwłoki. Czasami nawet Okaasan zabierała niektórych bezimiennych poległych w swoich zwojach, po to, żeby potem badać ich ciała i wnioski zapisywać w skrzętnie prowadzonych dziennikach. I nawet, jeśli możność tak bliskiego obcowania ze śmiercią w tak młodym wieku, brzmi już sama sobie wspaniale – kroczenie wśród wojennych pobojowisk niczym było w stosunku do odwiedzania takich ośrodków, gdzie kroczyła zaraza i ludzie umierali nie od zbłądzonej strzały, a od niewłaściwego oddechu. Miejsc plagi, w których można było dosłownie zachłysnąć się śmiercią.

Pod koniec roku 389 Okaasan zdecydowała się, po raz pierwszy od momentu przygarnięcia mnie, wyruszyć na wyprawę samotnie. Obrała za swój kierunek tereny leżące poza Murem. W jakim celu? Tego mi już nie wyjaśniła. Wieczór przed naszym tymczasowym rozejściem się spędziłyśmy na obfitej kolacji, kiedy to po raz pierwszy i jak dotąd ostatni miałam okazję pić z Okaasan sake. I następnego dnia pozostałam sama – z solidnym mieszkiem ryō oraz świadomością, że po raz pierwszy zmuszona zostałam sama decydować o swoim przetrwaniu. Z jednej strony nie miałam zamiaru kalać się zawodem typowego shinobi, ani tym bardziej spoufalać z którymś z klanów. Z drugiej natomiast potrzebowałam źródła dochodów… Źródła dochodów, które nie tylko pozwoliłoby mi utrzymać się, ale też zapewnić fundusze niezbędne do kontynuacji swoich medycznych studiów, czy w dalszej perspektywie rozpoczęcie własnych badań nad tym, co mnie pasjonowało.

Padło na osadę Shigashi no Kibu. A w niej na pracę dla rodziny mafijnej Ekibyō. Tak, jestem tutaj dla forsy, potęgi i wiedzy! Nie miej mnie za biedną, zmanipulowaną, pokrzywdzoną dziewczynkę. Oto początek szlaku, którym świadomie będę podążać od tego miejsca!”

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Torba na prawym pośladku

  Ukryty tekst

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: Klick!
PH: Klick!
MISJE (dla klanu / inne):

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

WYPRAWY:

• C -
  B -
  A -
  S -

EVENTY:
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Ero Sennin]

W sumie nie mam się do czego przyczepić wszystko dobrze rozpisane, PH i piniondze się zgadzają. Akcepcik!

  Ukryty tekst