Shinobi War PBF Naruto

-Ej! Matki was nie nauczyły, że obowiązuje coś takiego jak cisza nocna? - walenie w drzwi ucichło, a dwie bardziej puste niż pełne głowy obróciły się zdekoncentrowane w stronę, z której wyszedł Suma.
-Kim jesteś łajzo, żeby tak podskakiwać? Zadzierasz z lepszymi i na dodatek przerywasz nam spotkanie z pewną ślicznotką. Ma u nas dług do spłaty. Dług z dawnych czasów. Zmykaj póki jeszcze dajemy Ci szansę by żyć. - odezwał się grubiutki bandyta.
-Jestem tym, który nauczy was, że kobiet się nie dręczy i należy się im szacunek. - odpowiedział ze swoim uśmieszkiem i szybkim ruchem wyciągnął katanę ustawiając się w swojej ulubionej, nieco zmodyfikowanej pozycji stylu Battodo.
-Ty psie... Najpierw zajmiemy się Tobą! - wrzasnął grubszy opryszek i wyciągając swoją katanę, ruszył dzikim susem bez zastanowienia na Sumę, który wciąż się uśmiechał i wciąż trzymał w dłoniach jedną ze swoich katan.
-Giń! - krzyknął rozpędzony młotek, a raczej walec, który wykonując ogromny zamach wymierzył cięcie na stojącego przed nim samuraja.
-Teraz... - Suma wyłapał odpowiedni moment i przetrącił uderzenie oponenta zbijając jego miecz w dół. Wykorzystał tym impet z jakim taran próbował go zmieść i sprawił, że oponent stracił równowagę. Szybkie szurnięcie butów Sumy poprzedziło wielki huk po upadku przeciwnika na ziemię. Na końcu tej kompozycji, przeciwnik zaaranżował piękny pasaż wokalny, który brzmiał mniej więcej tak...
-Yyyyyy.....aaaaa.... - jęczał z bólu tłuścioszek, któremu podstawiono przed chwilą nogę.
-Widzisz? Nawet nie jesteś godzien żebym zranił Cię moim mieczem... Odpuście sobie i znikajcie.
Ton głosu Sumy był niesamowity. Bardzo rzadko był tak przekonujący i pewny siebie.
Trening techniki Yōdō (D)

Po przygotowaniu jednego ze swoich mieczy, Sumairu związał swoje włosy gumką i wyszedł przed posiadłość.
Doskonale wiedział co będzie zaraz się działo i jak poprowadzić trening. Chłopak podszedł do rosnących przed domem kwiatów. Choć wybór był spory, chłopak wybrał krzak z czerwonymi różami i to właśnie przed takim krzakiem ustawił się z delikatnie rozstawionymi nogami i dłonią na rękojeści swojego miecza. Oczy Sumy zrobiły fotografię jednej róży, która wydawała mu się być najpiękniejszą i usytuowaną na najlepszej wysokości.
Sumairu zaczął wyobrażać sobie wodospad... Wodospad, przez którego ścianę wody można było wyłapać rozmazany obraz wybranego przez chłopaka kwiatu róży. Obraz pojawiał się i znikał, a chłopak próbował kontrolować swój oddech.
Pierwszym etapem tego treningu była wizualizacja celu. Dopiero później można będzie przystąpić do wykonania cięcia.
Różyczka mieniła się kroplami wody, które odbijały się od słońca, a Suma czekał.
Czekał aż oddech połączy się z umysłem, który coraz lepiej obrazował wodospad, różę i każdy inny szczegół, który mógłby rozproszyć uwagę chłopaka lub też pomóc w skupieniu i opanowaniu wizualizacji.
Dłoń owinęła się wokół tsuki miecza niczym wąż, który potrzebuje chwili relaksu o odprężenia, a rękojeść katany jest jego ulubionym miejscem odpoczynku.
-Jeden...dwa...trzy....cztery...pięć... - Suma otworzył oczy i z niesamowitą szybkością wyciągnął katanę zadając przy tym śmiertelne cięcie. Różany krzak na pewno nie był na to przygotowany... zwłaszcza, że był krzakiem.
Rozniósł się huk pękających gałązek, a kilkanaście płatków róż uniosło się w powietrzu.
-Nie do końca o to chodziło... - westchnął Sumairu i schował katanę z powrotem do swojej sayi.
Chłopak przymknął oczy i ponownie zaczął wyobrażać sobie ukryty za taflą wody kwiatek róży. To właśnie o ten kwiatek się rozchodziło.
-Jeden...dwa...trzy...cztery...pięć...sześć...
Ten sam ruch, nieco więcej skupienia i wyczekiwanie z zamkniętymi oczami. Miecz wisiał w powietrzu trzymany przez wyprostowaną rękę Sumy.
Oczy samuraja zaczęły się otwierać i badać ostrze katany. Ostrze, na którym leżał ucięty kwiat róży. Nie drżał, nie gibał się na prawo i lewo - leżał na ostrzu katany w naturalnym dla przedmiotów martwych bezruchu. Martwych, bo róża raczej długo już nie pożyje. Sumie zrobiło się głupio przez tę myśl, a gdy opuścił miecz by schować go do sayi, róża spadła do stóp różanego krzaku, dzięki któremu żyła i pod którego cieniem skonała.
-Trening techniki Shōten (B)-

Sumairu zaczął biec w jedną ze ślepych uliczek, która znajdowała się tuż za rogiem posiadłości.
Chłopak zorientował się, że nie ma tu żadnego zrozpaczonego dziecka dopiero po kilku susach wgłąb uliczki, na której końcu czekał jeden z wczorajszych rozbójników, którzy mieli złe zamiary względem jego siostry.
-Zobaczymy jak teraz sobie z nami poradzisz... - zaśmiał się cherlawy wojownik ze skrzeczącym głosem oraz wyciągniętą kataną gotową by zaatakować Sumę.
Suma udzielił odpowiedź za pomocą trzech szybkich odbić od piaszczystej gleby oraz szerokim zamachu z wyciągniętą w mgnieniu oka kataną.
-Teraz! - wrzasnął skrzeczący głos kiedy Suma był w powietrzu z wymierzonym szerokim cięciem na oponenta.
-Uragiri!- Sumairu odpowiedział wrzaskiem po czym wykonał szybkie cięcie... jak się okazało, za swoimi plecami.
To był impuls. Gdy cherlawy przeciwnik powiedział pierwsze zdanie w liczbie mnogiej, w głowie Sumy zatliło się przeczucie, że nie jest tu sam, ale o wykończeniu uderzenia, Suma zdecydował dopiero gdy oponent dał znak swoim towarzyszom, aby ruszyli z zasadzką.
Przeciwnicy nie byli na to przygotowani, a już na pewno nie byli odpowiednio uzbrojeni. Katana Sumy przeleciała przez widły dwóch pomagierów jak przez masło i w chwili, gdy stopy Sumy wróciły na ziemię, rozległ się stukot odbijanych kawałków drewnianych kijków oraz stalowych wideł. Nastała cisza.
-Kim....on...jest?! - usłyszał przeraźliwy głos za swoimi plecami, a następnie dźwięk stukoczącego drewnianego obuwia w trakcie ucieczki.
Suma zrobił kilka powolnych i spokojnych kroków w stronę swojego przeciwnika, który został już sam.
-Daję Ci ostatnią szansę. Zostaw ten dom i moją rodzinę w spokoju. Jezeli spotkamy się jeszcze raz, w takich samych okolicznościach, to Twoje życie dobiegnie końca. Obiecuję.- oznajmił z powagą na twarzy oraz kataną wymierzoną przed siebie.
Przeciwnik jedynie splunął na ziemię i zaczął wdrapywać się po rusztowaniu, które znajdowało się pod całkiem sporą ścianą za nim i przeskoczył na drugą stronę.
Sumairu westchnął i schował swój miecz do sayi, a następnie wrócił pod bramę posiadłości.
~Trening techniki Uragiri~