Shinobi War PBF Naruto

Około środka osady znajdowało się dosyć spore domostwo o planie kwadratu z trzeba odnogami na prawym boku budowli. Budynek utrzymany jest w dosyć klasycznym stylu i otoczone jest sporą połacią terenu , na którym to w pewnych odstępach rosną typowe dla okolice drzewa iglaste , oraz kilka drzew wiśni, zaś na tyłach domostwa znajduje się niewielkie pole treningowe z kilkoma palami wbitymi w ziemię jako cele. Główna część domostwa posiada parter i piętro, zaś odnogi są jedynie parterowe. Na środku głównej części budynku jest dziura, w której to znajduje się niewielki ogród wypoczynkowy,w którym to znajduje się staw w którym to pływają karpie koi, ławeczka, kilka krzaków ozdobnych oraz kwiatów, oraz kamienne płyty, którą tworzą ścieżkę pomiędzy czterema wejściami do owego ogrodu, gdzie jedno znajduje się na każdej z wewnętrznych ścian....
(reszta zostanie dopisana w międzyczasie)

Kitashi już z samego rana po zjedzeniu pożywnego śniadania w towarzystwie swoich rodziców i wzięciu kilkunastu zwojów z biblioteczki ojca ruszył na pole treningowe za domem, uprzednio prosząc rodziców by w razie gdyby pojawił się któryś z jego przyjaciół, by posłać go za dom.Chłopak ubrany jak zwykle w kimono i hakame po wejściu na chłodne powietrze i pokryty ciągle resztkami śniegu ogród chłopak od razu skierował się za dom, gdzie to na gałęzi jednego z okolicznych drzew zawiesił kimono i torbę ze zwojami, zaś sam zabrał się za rozgrzewkę. Na poczatek wybrał proste ćwiczenia by rozciągnąć mięśnie, czyli wykonał kilka serii pompek, brzuszków, podciągnięć na konarze drzew i kilku innych. gdy jego mięśnie były już rozgrzane i rozciągnięte przyszedł czas na naukę technik. Dlatego też chłopak na nowo włożył Kimono i z torby wyjął pierwszy zwój, którego treść zaczał dokładnie zgłębiać, by po poznaniu teorii zabrać się za praktykę

Chwilę po zapukaniu do drzwi, te otworzyły się, zaś za nimi stanęła Tsubaki, jak zwykle wyglądająca na dużo młodszą niż jest brązowowłosa kobieta ubrana w błękitne kimono.

Widząc znajomą jej osobę uśmiechnęła się lekko.
-Ach, Misae-chan, Kitashi jest na polu treningowym, na tyłach domu
Powiedziała, by następnie wskazać ścieżkę za dom. Gdy Misae poszła we wskazanym kierunku ledwo chwilę później dostrzegła Kitashiego, który ujeżdżał wielkiego, kryształowego smoka. Chłopak widząc Misae z głowy swego wierzchowca szybko pokierował smoka w jej stronę, by 3 metry od dziewczyny zatrzymać się i zeskoczyć z kryształowego wierzchowca i rzucić się na dziewczynę z przytulasem godnym niedźwiedzia, jednocześnie unosząc dziewczynę do góry.
-Mi-sa-e, miło Cię widzieć
Powiedział ze śmiechem po chwili puszczając dziewczynę z uścisku z szerokim uśmiechem na ustach.Taki już był otwarty, bezpośredni, zawsze uśmiechnięty i pewny siebie
-A gdzie Sokiro i Minoru?
Powiedział zauważając brak braci, którzy to na ogół towarzyszyli Misae, na jej słowa o nowej technice chłopak uśmiechnął się półgębkiem.
-Zgadza się, wziąłem kilka zwojów z biblioteczki ojca i własnie się za nie brałem, to barzo przydatna technika, ale potrzebuje sporej ilości Chakry. Ale nie jest ważne co u mnie, co u Ciebie Misae-chan
Chłopak droczył się jak zwykle, lecz ciekaw był co słychać u Yamanaki, ponieważ nie widzieli się już od dłuższego czasu, więc warto by było nadrobić co nieco o tym co u niej słychać. W miedzy czasie by nie marnować dalej chakry na utrzymanie smoka chłopak dotknął twardej i zimnej powierzchni kryształu z którego ten był zrobiony i zniszczył go impulsem chakry.

Kitashi trzymając dziewczynę w mocnym uścisku jeszcze się z nią zakręcił w miejscu by po chwili odstawić ją na ziemię. Na wieść o spóźnieniu braci chłopak zaśmiał się.
-Jak to oni, no cóż w takim razie spokojnie na nich poczekamy.
Na kolejne słowa yamanaki chłopak lekko się uśmiechnął.
-Nie mogę, w końcu kiedyś muszę dogonić mojego ojca.
Powiedział gładząc się po brodzie jak to miał w zwyczaju, patrząc w dwukolorowe tęczówki jego rozmówczyni. Na jej następne słowa chłopak nieco spowazniał i spojrzał na worek ze zwojami.
-A więc widzę że to nie tylko ja. Już miesiąc temu odbyłem z ojcem długa rozmowę i obecnie czekałem jedynie na wasze przybycie aby podzielić się pewnym pomysłem. Wszyscy jesteśmy już praktycznie dorośli, to najwyższy czas aby opuścić domowe gniazda i ruszyć w podróż by czegoś się nauczyć, rozwijać się i stawiać czoła nowym wyzwaniom. Czas by się usamodzielnić . Dlatego też wziąłem te zwoje. Chce nauczyć się ile mogę.
Powiedział, po czym sięgnął do kieszeni hakamy i wyjął stamtąd kawałek papieru z szybko zapisanymi informacjami, którą chłopak dostał od ojca i podał ją dla Misae..
-W Hanamurze organizowany jest festiwal i turniej z okazji koronacji cesarza. Myślałem że to dobry punkt aby rozpocząć wyprawę. Chciałem tylko się dowiedzieć czy też by was interesowała taka wyprawa, w końcu w grupie raźniej.
Powiedział spokojnym tonem, podczas gdy delikatny uśmiech wracał mu na usta. Chłopak dał dziewczynie spokojnie zaznajomić się z notką, jednocześnie podchodząc do torby ze zwojami i wyjmując z niej jeden ze zwojów, który to zaczął czytać.

Minoru poprawił kaptur swego płaszcza, gdy kolejny powiew zimnego powietrza zerwał mu go z głowy. Nie lubił tej mroźnej krainy, nie lubił wiejących w niej wiatrów, ani wszędobylskiego zapachu słonej wody. Prawdą było to, że w jego rodzinnym domu również często wiało, ale był to zwykle ciepły wiatr i był on mniej porywisty, ten tutaj zdawał się przeszywać na wskroś każdy centymetr jego ciała. Dla Minoru była to niezwykle surowa kraina i takich też tworzyła, w wyobrażeniu chłopaka, ludzi. Mieszkańcy tego miejsca, byli zwykle wyżsi niż sam Minoru, a do tego o wiele lepiej zbudowani niż on sam. Świetnym przykładem był sam Kitashi, którego nawet rysy twarzy nadawały mu zimnego wyglądu.
Poprawił kolejny już raz swój kaptur, powracając jednocześnie ze swego wewnętrznego świata. Oto stał przed nim domostwo Kitashiego, miejsce w którym mieli spotkać się dzisiejszego dnia, wszyscy we czwórkę. Misae zapewne była już w środku razem z Kitashim. On natomiast zaraz miał zjawić się w środku, co do czwartej osoby. Minoru obrócił się do tyłu spoglądając na towarzyszącą mu osobę swego brata. Jego sylwetka zamajaczyła mu gdzieś na horyzoncie.
-Yare, yare- westchnął pod nosem, lecz nie miał zamiaru czekać na młodego. Twierdził, że dogoni starszego brata, nie udało mu się, jego sprawa. Ruszył dalej, nie czekając na młodszego brata.
Kilka chwil później pukał już do drzwi, czekając grzecznie, aż ktoś mu otworzy. Gdy tylko drzwi stanęły otworem, natychmiast wcisnął się do środka, chcąc ukryć się przed zimnym wiatrem.
-Sumimasen - ukłonił się głęboko – Miałem być tutaj już dawno temu z panienką Misae, lecz mój brat zabalował po drodze… zapewne niedługo również się znajdzie - oznajmił z zakłopotanym uśmiechem na twarzy i takim samym tonem głosu, a jego twarz znajdowała się niebezpiecznie blisko podłogi, za każdym razem gdy się kłaniał.
Gdy wchodził do miejsca, gdzie znajdowali się Misae i Kitashi, wciąż jeszcze bił się z myślami, czy zrobił dobrze, że nie poczekał na brata, a jego ręka wciąż wisiała na jego karku, drapiąc tamta okolicę w uspokajającym geście. Nie to żeby martwił się o niego, po prostu czuł w środku, że popełnił faux pas, zmuszając włodarzy tego miejsca do ciągłego przyjmowania pojedynczych gości. Z rozmyślań wyrwał go jednak widok kryształowych cudów tworzonych przy pomocy tajemniczych zdolności mieszkańców tego domu. Widział to już kilka razy na własne oczy, a jednak wciąż miał poczucie, jak gdyby Koseki byli z innego wymiaru, wymiaru, do którego Minoru nigdy nie będzie mógł się zbliżyć.
-Ohayo- powitał oboje, unosząc dłoń wysoko do góry i uśmiechając się. Stanął bliżej Misae, utrzymując bezpieczną odległość od drugiego chłopaka. Stosunek Minoru do Kitashiego zmienił się niemalże o 180 stopni do tego co czuł wobec niego na początku. Kluczowym było jednak tutaj słowo „niemalże”.
- Przepraszam za spóźnienie. Sokiro co chwilę rozpraszał się podczas podróży, kazał mi wyprzedzić go, a on sam miał mnie dogonić, jak jednak widać, nie udało mu się. - Tłumacząc się, wzruszył ramionami od niechcenia, lecz wewnątrz gotował się ze złości na roztrzepanego brata. – Niedługo powinien się zjawić - dodał jeszcze po chwili, rozsiadając się wygodnie na nowo powstałym tworze.
- Mam nadzieję, że nie straciłem dużo…- W jego słowach wciąż utrzymywał się przepraszający ton.

Podczas gdy Kitashi i Misale odbywali rozmowę za domem, pierwszy ze spóźnialskich braci stanął przed drzwiami domostwa, gdzie to tym razem drzwi otworzył ojciec Kitashiego. Spokojny, pewny siebie człowiek o długich, czarnych włosach i ostrych rysach, obecnie ubrany w luźne, szare kimono z motywami ptaków i księzyca.

Spojrzał na Minoru, który pod ramieniem mężczyzny wcisnął się do domu.
-Rozumiem, Kitashi wraz z Misae są na tyłach domu, na polu treningowym.
Powiedział spokojnym tonem, wskazując drogę na tyły, gdzie było boczne wyjście z domu. W tym samym czasie Kitashi przedstawił swój pomysł dla Misae, która przyznała iż myślą podobnie. Podczas gdy Kitashi dał jej spokojnie zapoznac się z trescia zwoju, sam uczył się nowej techniki, dzięki której niebawem powstał kryształowy namiot, który chronił przed zimnym wiatrem typowym dla osady rodu Kosekich Po nauce tych kilku technik chłopak był solidnie wykończony. Misae odparła z równie podobną teatralnoscią na gest Kitashiego, jednocześnie wchodząc do namiotu i siadając na kryształowej ławce, gdzie tuż obok niej usiadł też Kitashi. Dzięki zdolnościom Yamanaki wiadomym było ze pierwszy z braci pojawił się w okolicy, w czym oczywiście miała rację, bo ledwo chwilę później w tylnym wyjściu z domu pojawił się starszy z braci Rakurai. By normalnie się przywitać Kitashi jak i Misae wstali i podeszli do czarnowłosego. Kitashi zauważył tą różnicę w odległości w jakiej ustawił się od brodacza oraz Misae, ale chłopak był do tego przyzwyczajony. Podczas gdy Misae przywitała chłopaka lekkim przytulasem, Kitashi wyciągnął rękę do typowo męskiego przywitania. Słysząc słowa o tym jak to młodszy z braci rozpraszał się na drodze chłopak zaśmiał się cicho.
-Witaj.Spokojnie, na pewno zaraz dołączy, a co do tego co Cię ominęło, to zaczekajmy jeszcze na Twojego brata aby nie powtarzać się kilka razy.
Powiedział spokojnym tonem, by następnie spojrzeć na dwójkę przyjaciół.
-Jako że zużyłem sporo chakry na obecną chwilę, to aby nie trzymać was na tym zimnie zapraszam do środka na ciepłą herbatę i coś do jedzenia.
Powiedział, jednocześnie kończąc wysyłać chakrę do namiotu i ławeczki, powodując że te rozpadły się. Chłopak zabrał torbę z gałęzi i poprowadził dwójkę gości do domu, wyjściem przez które wszedł Minoru. W przedsionku chłopak zdjął buty, wchodząc na bosaka na drewnianą podłogę. Chłopak poprowadził dwójkę przez korytarz do saloniku znajdującego się przy wejściu na wewnętrzny ogród. Pokój był dosyć prosty, na środku spory stolik, wokół którego było kilka poduszek do siedzenia. Na ścianach wisiały obrazy oraz stała biblioteczka. Po pokazaniu miejsc dla gości Kitashi ruszył do kuchni, gdzie przygotował 4 kubki gorącej herbaty i talerzyk z dango i onigiri, kktóre to po chwili postawił na stole, zostawiając jeden kubek herbaty dla Sokiro.

Chłopak odwzajemnił uścisk przyjaciółki, trochę zbyt długo na normalne powitanie. Lubił jej zapach, lubił dotyk jej skóry i ciepło jej ciała. Moment jednak nie mógł się przeciągać w nieskończoność, nie chciał przecież by cała sytuacja stała się dziwna, a ktoś pomyślał sobie zbyt wiele. Dłoń wyciągnięta w jego kierunku została uściśnięta niemalże natychmiast. Mógł mieć pewne niepewności co do młodzieńca, lecz wciąż był członkiem tej, ekhm… „drużyny”.
- Mam co do tego pewne obawy - odpowiedział półgębkiem na zapewnienia obojga, że Sokiro zapewne niedługo się zjawi. Tak to już było z jego braciszkiem, niespokojną duszą nie do upilnowania, ale takiego kochał Minoru.
Przystał również na propozycję wejścia do środka. Ba, był wręcz szczęśliwy, że taka propozycja się pojawiła. Marzył o tym by się rozgrzać. Oczywiście nie zapomniał o dobrym wychowaniu, więc pierwszą przepuścił Misae, następnie wszedł jako drugi, pozwalając Kitashiemu zamknąć za nimi drzwi. W środku natomiast dał się wyprzedzić gospodarzowi, by ten mógł zaprowadzić ich do wyznaczonego miejsca. Gdy dotarli już na miejsce, natychmiast zaciekawił się stojącą w tym miejscu biblioteczką.
- Przeczytałeś to wszystko?- wskazał na biblioteczkę, a swój wzrok skierował na Kitashiego. Nie czekając na odpowiedź, zbliżył się do stolika skąd porwał kubek z ciepłą herbatą. Czuł jak ciepło rozpływa się powoli po jego dłoniach, przyjmując wręcz nieprzyjemną formę.
- Jak wasze treningi? - zagaił jeszcze, chcąc przeciągnąć choć trochę rozmowę, nim pojawi się jego brat.

Sokiro mógł nareszcie kontynuować swoją podróż bowiem wszelkie problemy napotkane na drodze zostały już w pełni rozwiązane. Cóż mógł poradzić że nie potrafił przejść obojętnie obok ludzi czy też innych stworzonek potrzebujących pomocy? Taki już był, pełen energii i zawsze skory do pomocy wszystkim tym którym pomóc potrafił. Brakowało jednak tutaj czegoś, a mianowicie Minoru, starszy brat miał zaczekać aż Sokiro wreszcie go dogoni, jednak brakowało mu tej cierpliwości i zdecydował się kontynuować podróż samemu.
-Baka!-powiedział do siebie pod nosem młodszy z braci, kiedy tylko zdał sobie sprawy że Minoru nie zamierzał wcale na niego czekać. Nie pozostawało chłopakowi jednak nic innego jak dogonić swojego brata, a w najgorszym wypadku dołączyć do niego i pozostałych już na miejscu, jak dobrze że Sokiro znał tą drogę na pamięć, dzięki czemu nie było mowy aby mógł się gdziekolwiek zgubić. Dobrze że droga minęła szybciej niż mogło by się początkowo zdawać i na dodatek bez kolejnych przygód które mogłyby tylko jeszcze bardziej powiększyć już dość spore opóźnienie chłopaka, już wkrótce blondyn stał u drzwi domostwa w którym przyszło mieszkać Kitashi'emu, brakowało jednak Minoru, ten leń najwidoczniej siedział już w środku, delektując się ciepłem które przydałoby się teraz i młodszemu z braci. Pozostawało już teraz zapukać tylko do drzwi...
-Kon'nichiwa-odpowiedział kiedy tylko otworzył mu ktoś z domowników, uśmiechając się w charakterystyczny dla siebie sposób i podnosząc jedną rękę do góry.

Dwójka gości z chęcią poszła na propozycję Koseki i ruszyła wraz z nim do saloniku dla gości, w którym mogli się ogrzać. Na pytanie Minoru Kitashi cicho się zaśmiał.
-Wszystkie nie, ale kilkanaście z nich przeczytałem
Powiedział stawiając poczęstunek na stole. Widać było że oboje solidnie zmarzli bo niemal od razu rzucili się na herbatę. W końcu w okolicach Soso wiatry też występują, lecz nie są tak zimne. Dlatego też dla osób nieprzyzwyczajonych do owych warunków z pewnością ciepło nie było. Po chwili Minoru zagaił temat treningów gdzie najpierw wypowiedziała się Misae. Kitashi słysząc głos dziewczyny w swoim umyśle i widząc że ta nie porusza ustami lekko się skrzywił nieprzyzwyczajony do takich sytuacji, ale po chwili wrócił mu uśmiech na usta.
-No cóż, jeśli Sokiro dalej będzie tak zostawał w tyle jak teraz, to może się to okazać przydatne. A u mnie jak widać, staram się nauczyć jak najwięcej technik ze zbiorów ojca. W końcu nie wiadomo kiedy co się przyda.
Powiedział tworząc nad dłonią pojedynczy, kryształowy shuriken w kształcie płatka śniegu. Na kolejne słowa Misae o tym iż Sokiro się zbliża chłopak pogładził się po brodzie, wstając od stolika.
-Yare, yare
Mruknał idąc do głównych drzwi, do których po chwili zapukał spóźnialski. Chłopak otworzył drzwi wpuszczając Sokiro do środka.
-Witaj, wejdź. Reszta jest już w środku
Powiedział podając chłopakowi dłoń na przywitania, by następnie zaprowadzić zgubę do saloniku i podać mu kubek herbaty.

Minoru kiwnął głową z uznaniem na słowa Kitashiego. Sam chętnie by dobrał się do kilku tytułów umieszczonych w biblioteczce, a był pewien, że te naprawdę cenne tytuły znajdowały się w miejscu mniej ogólnodostępnym. Pociągnął łyk herbaty, rozkoszując się rozpływającym po ciele ciepłem, oczekując odpowiedzi na drugie z zadanych pytań, lecz tego… tego się całkowicie nie spodziewał. Gdy w jego głowie rozległ się głos koleżanki, w pierwszej chwili nie zorientował się co się dzieje, ponieważ nie patrzył na nią. Dopiero gdy podniósł głowę do góry, by spojrzeć na koleżankę i dostrzegł, że ta nie porusza ustami, wtedy doszło do niego co się właśnie dzieje.
- Chwila... ale potrafisz tylko do nas mówić tak, nie czytasz nam w myślach prawda?- dopytywał się, jak gdyby nie zrozumiał co oznaczała druga część wypowiedzi dziewczyny.
-No to koniec z fantazjowaniem o tym co nasza koleżanka ma pod kimo…- przeszło mu przez myśl, gdy nagle zorientował się, że ona mogła to odczytać.
–Osz cholera…- zaklął w myślach gdy doszło do niego jak bardzo, być może się pogrąża, a jego dłoń automatycznie powędrowała w kierunku jego karku. Ratunek nadszedł na całe szczęście przyszedł z najmniej spodziewanej strony.
- Proszę państwa… mój brat- podniósł się ze swojego miejsca i machnięciem ręki wskazał na Sokiro.

Nie potrzeba było wiele czasu aby ktoś otworzył, gdy tylko Sokiro zapukał w drzwiach pojawił się nie kto inny jak sam Kitashi, do którego to z wizytą wszyscy przybyli. Chłopak od razu odwzajemnił uścisk dłoni, aby następnie lekko go objąć w przyjacielskim geście. Sokiro lubił Kitashi'ego, zdawał sobie sprawę że starszy brat nie do końca ufał członkowi rodu Koseki ale nie był w stanie zrozumieć jego podejścia, fakt faktem młodszy z braci nie miał z nim jednak większego problemu.
-Baka! Miałeś na mnie zaczekać!-rzucił do Minoru, kiedy tylko skorzystał z zaproszenia i wszedł do salonu będąc świadkiem w jaki to teatralny sposób został powitany przez własnego brata. Robiąc obrażoną minę, spojrzał wtedy na Misae, na widok której na jego twarzy podobnie zawitał uśmiech, od razu do niej podbiegając i przytulając a nawet jak to miewał zawsze w zwyczaju lekko ją podnieść.
-Misae! Dobrze cię widzieć-powiedział stawiając ją ponownie na ziemi. Wtedy to też Kitashi poczęstował Sokiro kubkiem gorącej herbaty, praktycznie jak na zawołanie blondyn bezceremonialnie kichnął, w ostatniej chwili odwracając jednak głowę od Misae, dzięki czemu ta nie ucierpiała w dość przykry sposób.
-Ehh... Przepraszam, chyba zbyt dużo czasu spędziłem na zimnie-odpowiedział biorąc łyk gorącej herbaty i rozkoszując się tym uczuciem i zajmując nareszcie miejsce obok swojego brata.