Shinobi War PBF Naruto

Oto dom Hitokiriego, mieszka w nim wraz z swoją matką. Na zewnątrz nie ma nic nadzwyczajnego, oprócz trzech wejść. Jedno jest do mieszkania, drugie do spiżarni, w której przechowuje się rupiecie a trzecie do drewutni. Mieszkanie składa się z dwóch pokoi, kuchni, łazienki i przedsionka. Jeden pokój jest Hitokiriego. Nie jest zbyt duży, znajduje się tam biurko. Na biurku panuje artystyczny nieład, pełno na nim zwojów, kartek, atramentu. Na prawo od biurka stoi stare drewniane łóżko, które przylega do masywnej dębowej szafy. Drugi pokój to sypialnia Kasumi, matki Hitokiriego. Znajduje się tam łóżko dwuosobowe i dwie małe szafki. W przedsionku stoi kominek, który ogrzewa całe mieszkanie. W kuchni znajduje się stół, na którym spożywają posiłki. Obok siebie stoją kredens i duża drewniana szafa, w których pochowane są różne naczynia i inne przyrządy do gotowania.

Hitokiri oczywiście spędza swój dzień wylegując się na dachu swego domu. Z założonymi rękoma wpatruje się w dryfujące na niebie chmury.
A może byś tak zszedł mi pomóc? - Wypowiedziała błagalnym głosem Kasumi, wracając z miejscowego sklepu.Przecież dałaś sobie radę przez pięćset metrów więc te dwadzieścia nie będzie dla Ciebie problemem. Wnoszenie zakupów jest takie...kłopotliwe. Odpowiedział, przeciągając się i ziewając. Ani na moment nie spuścił wzroku z chmur. Dlaczego Ty jesteś taki leniwy? Po tych słowach rzuciła najwyraźniej ciężkie torby na ziemie. Nie jestem leniwy. Po prostu nie lubię kłopotliwych sytuacji. Nie myśl, że te Twoje spojrzenie pomoże.Wypowiadając to usiadł, spojrzał na matkę z poirytowaniem, po czym uśmiechnął się i zaczął leniwie zdrapywać się po drzewie na ziemię. Gdy już tam dotarł ruszył w stronę matki by pomóc jej w zakupach. Znów cały dzień spędzisz bezczynnie na tym dachu? Spojrzała z ulgą na syna, który podnosił siatki z zakupami, podniosła kilka rzeczy i ruszyła w stronę mieszkania. Bezczynnie? Czy rozmyślanie nad swym losem jest nic nie robieniem? Czasem nie mogę uwierzyć, że jesteś moja matką. Spojrzał na nią z uśmiechem, po czym podniósł resztę zakupów i ruszył za nią w stronę mieszkania.

Hitokiri, możesz otworzyć?! Właśnie rozpakowuje zakupy! Wykrzyczała głośno matka młodzieńca. Miała nadzieje, że i tym razem na coś się przyda. Mamo, masz o trzy metry bliżej do drzwi niż ja, muszę przejść dwa razy dłuższą trasę wiesz jakie to jest kłopotliwe? Wypowiedział głośno Hitokiri wygrzebując się z swego pokoju. Powolnym krokiem zmierzał w kierunku drzwi, przechodząc obok kuchni spojrzał na swą matkę z zażenowaniem i uśmiechnął się i poszedł dalej. Wiesz, że Cię kocham synku? Powiedziała z uśmiechem na ustach, gdy ujrzała, że jej syn ruszył się z pokoju. Tylko dlatego, że robię za Ciebie te wszystkie kłopotliwe obowiązki? Wypowiadając te słowa otworzył drzwi i ujrzał przed nimi...