Shinobi War PBF Naruto

SPIS TREŚCI

DANE PERSONALNE
A man without fear cannot be wise.
PERSONALIA
Imię: Kayo
Nazwisko: Katagiri (かたぎり)
Data Urodzenia | Obecny Wiek: 377 (Bawół) | 15 lat
Płeć: Kobieta
Wzrost | Waga: 157 cm | 54 kg

PRZYNALEŻNOŚĆ
Klan: Brak
Ugrupowanie: Brak
Ranga: Brak
Kraina: Brak

CECHY
I don't have any wishes that won't come true or that are impossible.
WYGLĄD
Nie wyróżniała się spośród tłumu, zapewne miało to związek ze średnim wzrostem i sylwetką, którą można było określić niezwykle prosto — była zwyczajna. Dokładnie taka, jakich szło zobaczyć wiele. Opalenizną nie grzeszyła, bo zawsze miała dość jasną skórę, chociaż jeszcze niebladą. Było co innego, mogącego przyciągnąć uwagę. Barwa jej włosów mogła być odbierana różnie, w zależności od tego, jak zdarzyło się przyświecić światłu, była blondynką, a średniej długości proste włosy obnosiły się w barwie truskawkowego blondu, niektórzy mówili, że to różowe złoto, nie nadawało się jednak na sprzedaż, bo rzeczywistym złotem nie było. Nie było również dostrzegalne zawsze, bo równie często przynosiły na myśl zwyczajny zbożowy kolor, jeśli światło nie chciało nadać im wyczekiwanego różowego blasku. Komponował się on doskonale z cienkim pasem brwi. Były dość wysoko osadzone i proste. W równie jasnym kolorze co włosy. Te zwykła nosić różnie, ich długość pozwalała układać je w różne fryzury, chociaż utrzymywała raczej te proste, kusząc się co najwyżej na bardziej fikuśne spinki, jeśli pomiędzy jej zwyczajne kokardy wdała się nuda, a całość potrafiły przełamać niektóre, niechcące się podporządkować uczesaniu pojedyncze kosmyki. Pod nimi kryło się ciepłe spojrzenie kryjące myśli w barwie wiosennej zieleni, która pod wpływem światła mogła przybierać bardziej zgaszony, słomkowy kolor. Obdarzające troską, ale jednocześnie nieobecne. Wpatrzone w coś, czego nikt inny nie dostrzega. Niewielki, delikatnie zadarty nos, pod którym znajdowały się usta umiejące w jednej chwili uraczyć uśmiechem, zupełnie szczerym, by w drugiej zupełnie o nim zapomnieć.

CHARAKTER
Kayo, czuje ogromną pustkę w sercu w wyniku przeszłych wydarzeń, doskwiera jej tak zwany syndrom ocalałego, w wyniku którego, uważa, że niesprawiedliwością względem tych którzy odeszli, jest priorytetyzacja siebie jako pierwszej względem innych. Ma zaburzone poczucie wartości. Gdzie poczucie własnej wartości i pewnego rodzaju radość uzyskuje głównie przez pomaganie innym bez żadnej bonifikaty. Z tego powodu jest w stanie zaryzykować swoim życiem dla kogoś, kogo zupełnie nie miała okazji poznać, zrobi to bez mrugnięcia okiem. Dlatego trudno nie nazwać jej odważną. Zobowiązała się, że zostanie samurajem, wypełniając lukę po swoim zmarłym bracie, który był jej wzorem. Przysięgła, że dopełni jego roli, wypaczając na swój własny sposób rozumiany przez niego kodeks, uznając za wartość nadrzedną ochronę i dobro innych, niezależnie od konsekwencji. Nie potrafiłaby, znieść tego by ktoś poniósł krzywdę z jej powodu.
Wierzy, że lojalność i szacunek powinien zawsze działać w obie strony między ludźmi. Bywa niezwykle uparta, gdy obierze sobie coś za cel. Będzie do niego dążyć, nawet jeśli wydaje się to niemożliwe. Równie uparcie będzie broniła swoich ideałów i punktu widzenia, niezależnie od tego, jak bardzo niewłaściwe mogłyby się innym wydawać. Mimo że obiecała starać się pomagać innym, to jeśli poczuje, że ktoś sam poprzez złe uczynki sprowadził na siebie tragedię — nie pomoże takiej osobie. Przez większość czasu stara się być miła dla ludzi i odnosić się do nich z szacunkiem, zdarza się jej być czasami sarkastyczną tak jak i dosadną. Mówi prawdę, ale będzie kłamała, jeżeli okaże się to konieczne i pomoże uniknąć komuś niepotrzebnej krzywdy. Nie radzi sobie zbyt dobrze w wyrażaniu emocji językiem ciała, przez co nie trudno uznać ją za tępą lub ignorantkę.
When you walk down a path that you belive is right, you cannot be wrong.
ZNAKI SZCZEGÓLNE | CIEKAWOSTKI

Włosy o barwie różowego złota. Często ozdabiane i związywane przy pomocy różnego rodzaju kokard.

Tęczówki w kolorze wiosennej zieleni. Czasem przybierające barwę przygaszoną, słomkową.

Zwykle nosi ze sobą skryty pod warstwą materiału miecz. Jest do niego niezwykle przywiązana.

Zdarza się jej zabawiać innych sztuczkami, praktykując przy tym swoje umiejętności.

Lubi polować, choć nie jest w tym zbyt dobra.

Zaskakująco dobrze radzi sobie z pracami domowymi.

Posiada niezaspokojony apetyt.

Jej mocną stroną jest domowa kuchnia.

Jest smakoszką wszelkiego rodzaju herbat i napojów — niealkoholowych.

Wyjątkowo nie lubi śliwek ani produktów które je zawierają.

STRÓJ

Podróżny
Jednym z ubiorów, jakie zwykła przywdziewać dziewczyna jest ten nadający się do noszenia w sytuacjach wyjątkowych — wygodny i niekrępujący ruchów. Składający się z kaftana (haori) i spodni (hakama), pod którymi nosi proste, krótkie kimono dobrane do zestawu. Do wszystkiego dobrany jest biały sznur (tasuki) okalający ramiona zawiązywany za plecami, służący do podtrzymywania rękawów kaftana i kimona. Skórzane, materiałowe ochraniacze na nogi oraz dodatkowe karwasze sięgające łokci. Elementami dodatkowymi są różnego rodzaju wstążki i kokardy, które kończą wpięte w jej włosy i ciemnej barwy szalik, który towarzyszy jej w chłodniejsze dni. Ubiór ten charakteryzował się swoimi kolorami, głównie haori, którego dominującą barwą jest kolor lazurowy, odpowiadający regionalnym Yinzińskim barwom. Same rękawy i dolna część haori były ozdobione białymi wcięciami, przypominającymi ostre wzgórza. Elementy tego stroju zdarza się jej czasem zakładać pod strój codzienny, gdy miewa złe przeczucia.

Codzienny
Drugim — znacznie częściej wybieranym strojem, jaki nosi, jest ciepłe kimono (hakamashita) przystosowane do noszenia wraz ze spódnicą (hakamą), tym razem bez podziału na oddzielne nogawki. Tym razem pozbawione jest dodatkowego haori (kaftana) i innych dodatków odpowiadających za kontrolowanie luźnych i szerokich rękawów. Dodatkowo nosi zazwyczaj brązowe skórzane buty w okresach zimniejszych. W cieplejszych wymienia je na zwyczajne sandały. Strój ten nie wyróżnia się szeroką paletą barw czy wzorów, skupiając się raczej na prostych, jednokolorowych elementach, w porywach skupiających się na dwóch, bądź maksymalnie trzech odcieniach. Szczególnie upodobała sobie kimona w kolorach różowych i rubinowych. Elementami dodatkowymi są różnego rodzaju wstążki i kokardy, które kończą wpięte w jej włosy. Strój ten nie zapewnia jednak zupełnie oczekiwanej sprawności, dlatego nie raz zdarza się, że służy jej za kamuflaż, pod który może założyć luźniejszy, niestety bardziej zwracający uwagę strój.

HISTORIA
If it's a dream I can't reach by myself, I won't even dream it in the first place.
ROZDZIAŁ I
Nie dane było jej długo oglądać twarzy matki, umarła, przynosząc ją na świat. Karin Katagiri była żoną Teiz'ańskiego „zarządcy” ziemskiego, którego równie dobrze można określić po prostu farmerem. Ów farmer, będący ojcem Kayo, nazywał się Touma. Dziewczyna nie była pierwszym dzieckiem tej dwójki. Mieli oni wcześniej inne dziecko, chłopca imieniem Kota, który był jej o kilka lat starszym bratem. Starszy brat od zawsze był dla niej wzorem, nawet mimo tego, że ich role były zupełnie inne. Niemal od zawsze pomagała ojcu na farmie, w wolnych chwilach obserwując wyczyny brata, który, gdy nie musiał pomagać, starał się pomagać innym, a nawet i utrzymywać porządek w okolicy na tyle, w jakim stopniu było to możliwe dla zwykłego człowieka z okolicy.
Koto zdecydował się wstąpić do okolicznej grupy walczącej z bezprawiem. Grupie przewodził stary samuraj i nauczał innych. To, że już nie pomagał codziennie i nie pracował na farmie, nie oznaczało, że zapomniał i porzucił rodzinę. Zawsze wracał i pomagał, gdy mógł. Kayo, była wtedy świadkiem efektów jego ćwiczeń z grupą i tego — czego zdołał nauczyć się sam lub od innych ludzi. Bardzo często go obserwowała, sama nie chcąc zdradzać odrobiny swojego zainteresowania. Ten jednak ją przejrzał i koniec końców — oglądała jego zdolności otwarcie, a on zdecydował się ją nauczyć niektórych sztuczek, czy choćby jak posługiwać się ostrzem lub inną bronią. Wtedy też objawił się jej talent do kontroli chakry, ponieważ potrafiła utrzymać się znacznie dłużej niż on mimo znacznie krótszego okresu szkolenia, które odbywało się w ramach możliwości, po codziennej pracy.

ROZDZIAŁ II
Kayo, radziła sobie dosyć dobrze z kontrolą chakry w niektórych przypadkach, to wcale nie oznaczało, że była dobrym szermierzem, czy też wojowniczką, którą być nie chciała. Brat nie raz zdecydował się do tego odnieść, czując, że ich przeznaczenie i los jest zupełnie inny niż ta farma, na której żyli i okolica. Był optymistyczny i celował wysoko, przy czym Kayo nie rozumiała do końca jego entuzjazmu, bo nie chciała zmienić ich życia ani wychodzić z tak zwanej swojej strefy komfortu i tego, co znała. Miała również dużo obowiązków, bo wszelkie pomoce i prace, jakie wykonywał brat, musiała dzielić teraz z ojcem — a ostatnim co chciałaby zrobić, to odejść i zostawić go samego. We dwoje i tak nie byli w stanie poradzić sobie ze wszystkim i ich ojciec musiał wynająć kogoś do pomocy.
Podczas gdy Koto stawał się w okolicy coraz popularniejszy w związku ze swoim nastawieniem i pracą, jakiej się podejmował — Kayo pozostawała w cieniu, trzymając się swojego „szeregu”, którego opuszczać nie chciała. Koto stawał się coraz odważniejszy i pewniejszy w swoich działaniach, wciąż nie zatracając pozytywnego ducha i natury, jaka wprowadziła go na tę ścieżkę. Kayo, cieszyła się, że chłopak ma okazje się zrealizować i być może osiągnąć znacznie więcej niż mogliby przypuszczać. Tak też się stało, gdy zostali poinformowani o tym, że wraz z pozostałymi wyrusza do Watarimono, wziąć udział w Yinzińskim turnieju i zaoferować się jako pomoc służbom porządkowym w organizacji wydarzenia. Wszystko było postanowione a Kayo i Touma mogli jedynie życzyć mu powodzenia, nie ukrywając tego, że będą tęsknić do czasu jego powrotu.
I can't stray from my path for those I've left behind.

ROZDZIAŁ III
Nie trudno było jej przyznać, że tęskniła za bratem który opuścił dom. Najpierw na krótko - potem jak się okazało, na znaczenie dłużej. Trwało to już mniej więcej rok gdy otrzymywali od niego wieści. Niezbyt często, bo listów nie pisał - wiedząc, że i tak ich nie odczytają. Pamiętał jednak by opłacić kupców zmierzających w jego domowe okolice by dostarczył jedną albo dwie pamiątki, dając znać o tym, że wszystko z nim w porządku. Najpierw były to proste rzeczy jak upominki dla ojca czy ładne spinki dla Kayo. Z czasem rzeczy te stawały się coraz bardziej kosztowne a to zaczęło martwić ich ojca. Co prawda dziewczyna się nie martwiła, bo wiedziała, że brat nie wstąpiłby na złą ścieżkę i właśnie w tym myśleniu starała się utrzymać ojca.
W pewnym momencie Kayo spostrzegła mężczyznę jadącego konno w samurajskiej zbroi - w pierwszej chwili go nie poznała przez jego strój. Spoglądała tylko na niego z ciekawością gdy ją wymijał. Dopiero wtedy coś ją uderzyło, że go zna. To był Koto, ubrany jak zaszczytny wojownik ze swoim zestawem daisho przy pasie i w zbroi. Przywitanie trwało długo, była pierwszą która zaciągnęła go do ojca który nie mógł uwierzyć własnym oczom. Oboje nie mogli. Koto nie wdawał się w szczegóły, ale w trakcie obiadu jaki przygotowała dla niego Kayo - z tego co mieli w domu najlepsze. Oczywistym było, że Koto już do domu nie wróci. Nie był już farmerem a kimś znacznie więcej osobą wyższej wagi. Kayo była za niego szczęśliwa ale trudno było jej ukrywać smutek, że nie będzie miała okazji oglądać go co rano w domu. Tak jak powinno być. Pewną radość przynosiła jej jednak realizacja jego ścieżki. On jednak nie uważał, że to koniec jego drogi, obiecał, że będzie ich odwiedział, przynajmniej tyle mógł zrobić. Nie pozostawił też wątpliwości, że nie zostawi ich na lodzie.
Kota wcale się nie zmienił i zawsze o nich myślał. Kayo, zbliżała się do wieku, w którym ojciec powinien zorganizować jej ożenek. Kota natomiast miał inne plany, bo chciał dla swojej siostry jak najlepiej. Marzył, by wyrwała się z farmy i mogła zostać żoną kogoś więcej niż farmera. Dla Toumy nie było możliwości społecznego awansu w ten sposób, bycie ojcem samuraja nie czyniło go nikim ważny, zwłaszcza że chłopak nie został samurajem po krwi ani po rodzinie a po czynach. Podobnie zresztą było z Kayo, więzy krwi niewiele tutaj zmieniały. Mógł jednak zadbać o młodszą siostrę. Wiedział, że potrafiła odpowiednio zająć się domem oraz że mogła go bronić, gdyby sytuacja tego wymagała, nie była jednak wykształcona tak jak inne kobiety ze szlachetnych rodzin, dlatego zaoferował jej wyjazd do Watarmiono. Tam mógłby sporo zorganizować, by mogła nauczyć się tego, co szlachetniej urodzona kobieta miała okazję przyswoić od narodzin, by w przyszłości zrobić na kimś dobre wrażenie. Kayo, nie chciała jednak zostawiać ojca i odmówiła. Wierzyła, że mieli swoje własne ścieżki, którymi musieli kroczyć. Ojciec był zmieszany, a sam Kota nie chciał pogodzić się z odmową tak szybko, obiecał, że przy kolejnym spotkaniu poprosi ją ponownie. Blondynka mogła jedynie obiecać, że ponownie rozważy tę propozycję — jeśli jeszcze z nikim nie będzie do tego czasu. Nie wiedziała o tym, ale finalnie Touma wolał, by wyjechała z bratem i miał zamiar doprowadzić do tego, by nie zmarnowała tej szansy.

ROZDZIAŁ IV
Przez jakiś czas ojciec próbował przekonać ją, że propozycja brata jest najlepszym, co mogło się im przytrafić. Kayo, nie chciała zostawiać ojca samego na farmie. Czuła się źle z wizją odejścia bezpowrotnie. Oboje zdawali sobie sprawę z istnienia takiej możliwości. Stawiała na swoim, ale nie mogła robić tego w nieskończoność. Touma był gotów zostać sam, zdążył się oswoić z tą decyzją. Potrzebował tylko wystarczająco funduszy, by opłacić dodatkowych pracowników na farmie, to mógł mu syn zapewnić. Nastał dzień, w którym Kota miał ponownie ich odwiedzić i próbować przekonać swoją siostrę do swojej oferty. Kayo była, wtedy w kuchni, zajmowała się przygotowaniem posiłku na jego odwiedziny.
Nie skończyła przygotowywać posiłku, a usłyszała wołanie ojca o nadjeżdżającym gościu. Była pewna, że to jej brat. Chętnie zobaczyłaby go od razu, lecz nie oderwała się od kuchennej zawieruchy. W trakcie docierały do niej głosy rozmawiających z głównego pokoju. Nie mogła pójść z niczym, dlatego zabrała ze sobą gotową część posiłku. Nikt jedzenia nie ruszy, dopóki nie zostanie zaserwowane wszystko. Na to musieli jeszcze poczekać. W pokoju zajęli się rozmową na tematy wszelakie, głównie związane z obecną pracą, jaką wykonywał chłopak i zdarzeniami w okolicy. Myśl o nadchodzącym wyjeździe przyprawiała każdego przy stole o drobny niepokój. Nikt jeszcze nie wiedział, jakie faktycznie zostaną podjęte dzisiaj decyzje. Odwiedziny przebiegały bez zarzutu, bo i posiłek został doniesiony w czas. Kota w końcu zdecydował się zadać pytanie, dla którego tutaj przybył. Kayo, odpowiadając mu, zgodziła się, choć również prosiłaby o ojcu nie zapomnieć. Młody samuraj żałował, że nie jest w stanie zabrać Kayo z ojcem na polowanie, by uczcić tę decyzję.
Niepokojące dźwięki zaczęły docierać do uszu każdego w środku. Tętent końskich kopyt i okrzyki będące wydawanymi rozkazami przez nieznajomego swoim podkomendnym. Pierwszym, który je usłyszał był Kota, potem Kayo a dopiero reszta. Wszyscy opuścili budowlę i znaleźli się na zewnątrz. Niemal natychmiastowo jeden z robotników został trafiony strzałą przez jednego z łotrów. W panice ludzie się rozbiegli, ojciec wrócił do domu po broń. Kota natomiast ruszył na wroga jako pierwszy, bo o żadnej rozmowie nie było mowy. W całym tym zamieszaniu wszyscy obierali inne cele, Kayo przez chwilę była w szoku — potrafiła się bronić, ale nigdy nie była gotowa na wydarzenie takie jak to. Udało się jej otrząsnąć, nim cokolwiek się jej przydarzyło. Ruszyła do środka, zabierając otrzymane niegdyś od brata krótkie ostrze. Ojciec również znalazł coś do obrony. Już wtedy sytuacja nie wyglądała kolorowo, bo większość dźwięków na zewnątrz ustała, prócz pojedynczych szczęków oręża i odgłosów narastającego płomienia. Ogień zaczął trawić dach. Gdy tylko wyściubili nosy z drugiej strony, stanęli przed kolejnymi uzbrojonymi zbirami. Udało im się ogłuszyć jednego z nich, niestety w trakcie szamotaniny Touma został ranny, a Kayo wycofała się z powrotem do środka, by wyjść głównymi drzwiami. Tam jednak dalej walczył Kota. Szybko znaleźli się blisko siebie, ale gdy tylko się pojawiła, oponent brata zrezygnował z pojedynku, jaki toczyli, wydając rozkaz do ataku pozostałym, którzy się tam znajdowali.
Is it greedy of me to wish for an outcome where everyone gets saved and is happy and can share a laugh about it in the end?
ROZDZIAŁ V
Było rano, a Kayo dopiero co się obudziła, nie była wypoczęta. Rozejrzała się po pokoju, zawieszając wzrok na zawiniętym w materiał wakizashi, które leżało obok jej łóżka. Nie należało do niej a do jej brata. Przyglądała się broni, wracając do chwili, w której zmieniło się dla niej wszystko. Nie pamiętała zbyt wiele, a kolejne dni ledwie jak przez mgłę, ale to, co najważniejsze na zawsze pozostanie w jej pamięci. Tamtego dnia Kota ją osłonił i z uśmiechem na ustach skonał, mówiąc, że wszystko jest teraz w jej rękach, robiąc, co mógł, by chociaż jedno z nich wyszło z tego cało. Nie mogła mu w zupełności tego wybaczyć. Od tamtej chwili zawsze zastanawiała się, z jakiego powodu wszystko potoczyło się w taki sposób. Do dzisiaj nie wiedziała kto ani dlaczego dopuścił się tej napaści. Przypuszczała, że mógł to być jakiś zbuntowany ronin ze swoją bandą, lecz nigdy nie miała okazji zbadać tego wydarzenia. Nie chciała również tego robić, bo przywoływało tylko złe wspomnienia i przyprawiało ją o zwątpienie własnego przetrwania. W końcu Kota zrobiłby znacznie więcej dobrego, gdyby to jemu udało się wyjść z tego cało. Nawet jeśli od tamtego czasu wiele poświęciłaby, wykorzystać czego ją nauczył i to, czego sama się nauczyła od tamtego dnia.
Powinna była zwrócić miecz władzom, nie powinna nosić ze sobą tak uprzywilejowanego i ważnego przedmiotu, ale nie mogła oddać pamiątki. Nie była to jednak całość, bo drugiego miecza z zestawu brakowało. Prawdopodobnie został zabrany przez najeźdźców tamtego dnia. Nie mniej żałowała, że nie mogła trzymać pełnego zestawu. Wierzyła jednak, że nawet jeśli nie ma drugiego ostrza, to szlachetna dusza jej brata dalej gdzieś tam jest i będzie jej doradzać. Nie zamierzała odstąpić od pomagania innym, miała zamiar właśnie to robić, wedle własnych możliwości i przekonań.

SŁAWA
Of what worth is anyone who fails to protect the powerless?
GLOBALNA

-

-

KRAINOWA

-

-

PROWINCJOWA

-

-

LOKALNA

-

-

Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

Przy sobie:

Tanto przy pasie.

Haori (Płaszcz/kaftan)

Manierka

Niewidoczne:

Ukryty tekst

ROZLICZENIA

Rozliczenia
RYO
Septium vein
PH
Orbal energy
WT
Quartz
KA
Tactical orbments

Misje Klanowe

Ranga D
1
Ranga C
1
Ranga B
-
Ranga A
-
Ranga S
-
Misje Pozostałe

Ranga D
-
Ranga C
-
Ranga B
-
Ranga A
-
Ranga S
-
WYPRAWY

Ranga C
-
Ranga B
-
Ranga A
-
Ranga S
-
EVENTY

Ranga B
-
Ranga A
-
Ranga S
-

PREZENTY

Rework 100% PH

Mikołajki 2021

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Shinobi War PBF Naruto

Katagiri Kayo

Katagiri Kayo

Re: Katagiri Kayo [W.I.P]

Re: Katagiri Kayo [W.I.P]

Re: Katagiri Kayo [75%]

Re: Katagiri Kayo [Gotowe]

Re: Katagiri Kayo [Gotowe]

Re: Katagiri Kayo