Mijikuma

[Mijikuma]

Dane Personalne Imię: Mijikuma (短熊)
Nazwisko:

  Ukryty tekst

Wiek: Siedemnaście oddechów zimy
Data urodzenia: Pierwszy dzień zimy roku trzysta siedemdziesiątego siódmego
Płeć: Shinobi
Wzrost | Waga: 184cm | 59kg
Ranga: Dōkō
Aparycja Wygląd:
  Już w pierwszych sekundach bytu na tym świecie wywołałem pierwsze (bynajmniej nie ostatnie) piśnięcie na mój widok. Nie muszę chyba tłumaczyć nikomu cech charakterystycznych rodu Uchiha, w którym miałem szczęście się urodzić. Pomrukliwie, zawsze ponuro wyglądający panowie i panie o kruczoczarnych włosach z niejaką siurpryzą wzdrygnęli się na mój widok i robią to po dzień dzisiejszy. Bo jak inaczej zareagować na widok białowłosego niemowlęcia, którego oczy wyglądają jakby od pierwszych dni swojego życia obudził w sobie sharingana? Jakoby to samo przyjście na świat, przeciśnięcie się przez łono swojej matki było na tyle dramatyczne, by zasłynąć jako najmłodszy w historii Uchiha z dojutsu swojego klanu. Acz trwało to tylko sekundę, chaos, który miał za chwilę wybuchnąć ostatecznie tego nie zrobił, a gdy wszyscy obecni przy moich pierwszych oddechach w życiu spojrzeli dokładniej, wszystko stało się jasne.
  Główna cecha wyglądu będąca winowajcą całego zajścia do dziś przyciąga wiele ciekawskich spojrzeń, bowiem nie na co dzień spotkać można perliście białe włosy w akompaniamencie krwisto szkarłatnych ślepi patrzących na wszystko i wszystkich z niepohamowaną żądzą mordu (co jest nieprawdą, tak mi bóstwa twarzyczkę ulepiły, że to tak naturalnie wygląda, mimo że wcale nie jest to moim celem, wręcz przeciwnie). Tak, urodziłem się jako albinos i do teraz dumnie chodzę z tym tytułem, wyraźnie wyróżniając się wśród innych członków mojego klanu.
  Oprócz tego to raczej ze mnie chucherko. Staram się coś ćwiczyć, ale nikt jeszcze nie zdołał mi powiedzieć, by zbudować mięśnie i siłę, należy zdrowo i dużo jeść, mi natomiast wystarczy jeden posiłek dziennie, by być w pełni usatysfakcjonowany, co zresztą odbija się na mojej sylwetce, która zwyczajnie jest chuda i to żebra się zarysowują na skórze, nie mięśnie.
  Czego jednak nie da się ominąć to faktu, że mimo wielu dogryzek związanych z moją białowłosą przypadłością, nigdy nie próbowałem i nie próbuje tego zmienić, zataić. Odkąd tylko byłem w stanie rozumieć otaczający mnie świat i fakt, że jestem inny od reszty, spodobało mi się to. Poczułem się wyjątkowy i od tej też pory starałem się wręcz eksponować nadmiernie swoje wyraziste kości policzkowe i ogólnie twarz, która - co by nie mówić - jest wpisana w listę najprzystojniejszych shinobi w kraju. Swoje długie, proste włosy spinam zazwyczaj w kucyk, pozostawiając parę kosmyków, by modnie, ale i niesfornie opadały mi one na czoło, a czasem nawet robiłem z nich całą grzywkę.
Ubiór:
Ubieram się pięknie. To moja osobista opinia i nie polecam się z nią kłócić, bo niczego nie osiągniesz. Ani nie wpłyniesz na mój pogląd w żaden sposób, ani też nie poczujesz się lepiej, bo dlaczego miałbyś?
Nie jestem jednak jednym z tych pruderyjnych narcyzów, którzy przekładają piękno i estetykę ponad wszystko - ja idę o krok dalej i łączę to z użytkowością. Łączę krasę z wygodnymi krojami, złote elementy z czarnymi, wtapiającymi się w tło materiałami. Cudowność efektu końcowego nieraz i mnie zwala z nóg, kiedy stoję przed taflą jeziora, gdzie oczywistym przypadkiem spojrzałem na swoje odbicie. Co dopiero więc o tych pięknych i chętnych złego kobietach, które jedynie zdawały się nieudolnie udawać, że na mnie nie patrzą. A ja je znam i wiem, że mogłyby patrzeć i skutecznie to ukrywać, acz to właśnie tu cały pies pogrzebany - na tym polega cała zabawa.
W bardziej uroczystych chwilach nie mam problemu z założeniem gustownego kimona, choć zawsze znajdzie się ktoś kto przewróci oczami widząc moje wejście na perspektywistyczną ceremonię. Głównie za sprawą mojego wielkiego zamiłowania do zabawy z formą i szukania nowych rozwiązań, także w modzie, a że nie każdy potrafi to przyjąć do swojej głowy i zaakceptować… cóż, to już nie moja sprawa.
Znaki szczególne:
Jestem albinosem i o zgrozo, pasuję mi to i się tego nie wstydzę. Wyróżniam się krwistymi ślepiami i śnieżnymi pasmami długich, gęstych włosów.
Osobowość Charakter:
Szczerze, określając swój własny charakter powiedziałbym, że jest nieprzewidywalny. Nikt, włącznie ze mną, nie wie jak w danej chwili zareaguję, może to być bowiem gniew, śmiech, płacz i lęk niemalże w tożsamej sytuacji i bardzo ciężko znaleźć zależność między wydarzeniem, a moją reakcją.
Bywam też bardzo poważny, zdeterminowany. Gdy widzę konkretnie zdefiniowany cel, moim pożądaniem jest jego zdobycie, w jak najsensowniejszy sposób, który nie sprawi, że przez następne kilka miesięcy będę musiał leżeć połamany w łóżku. Szukam racjonalnych rozwiązań i to nie tyczy się jedynie misji, ale każdego aspektu mojego życia.
Staram się być względnie miły dla ludzi, z odrobiną dozy humorku, acz też bez przesady, nigdy nie widziało mi się być pajacem społecznym. Staram się wszystko równoważyć, by nie stać się przykładem krawędziowego zachowania czy też opinii.
Zależy mi również na ludziach, którzy mnie otaczają i im ufam. W świecie shinobi ciężko zyskać zaufanie, tym bardziej więc pielęgnuję każdą znajomość, którą uda mi się zdobyć w trakcie wędrówki przez życie. Staram się nie robić niczego, czego bym żałował w przyszłości i odwrotnie - jeśli coś jest warte czynu, to idę tą ścieżką.
Bywam też zawistny - jeśli ktoś nacisnął mi na odcisk, z reguły postanawiam nacisnąć na DWA jego odciski, pokazując na niego jeszcze tryumfalnie palcem. Nie jest to jednak na tyle wszechogarniające mnie uczucie, bym nie był w stanie logicznie myśleć i oceniać swoich sił. Bardzo często w mojej głowie zachodzi kalkulacja i symulacja wydarzeń, nieraz się śmieję w myślach do samego siebie, że świat w moich oczach to jedna wielka plansza do gry strategicznej. Większość zdarzeń da się przewidzieć, bądź też określić jakie będą mieć konsekwencję, to też nagminnie robię w swojej głowie.

Nawyki:
Gdy ktoś mnie nudzi, nie potrafię tego ukryć - mój organizm bezwarunkowo zaczyna ziewać.
Nindo:
"W walce pomiędzy silnym ciałem, a silną techniką, zwycięży technika. W walce pomiędzy silną techniką, a silnym umysłem wygra umysł, bo zdoła odnaleźć słaby punkt przeciwnika."
Historia:
Jeśli przyjdzie mi udzielać wywiadu na rzecz księgi biograficznej na mój temat, chciałbym zacząć ją zdaniem: “X”.
Wczesne dzieciństwo sumarycznie wiele się nie różniło od wyciągniętego z wszystkich danych ogółu “typowego dzieciństwa dziecka spod znaku Uchiha”. Rodzice (tata: Uchiha Sakurako, mama: Uchiha Ayumi) szybko nalegali na mój trening w każdej postaci, oczywiście bardzo podstawowy i tak naprawdę nie uczący zbyt wiele, acz przyzwyczający mnie do samej czynności i determinacji. Mimo to, już od dziecka polubiłem raczej techniki strzeleckie, jakoś tak bardzo dużo satysfakcji mi dawało strzelanie z łuku, a jeszcze więcej idealne trafienia. Nie żebym odstawał na innych polach, po prostu ta sztuka wojenna wydawała mi się najciekawsza, wyrafinowana i wymagająca dużo więcej niż się wydaje z pierwotnego punktu widzenia kogoś nieobeznanego w temacie.
Całe dzieciństwo spędziłem ze swoją siostrą, jest mi ona najbliższym towarzyszem aż po dziś dzień - może i nie robimy wszystkiego razem, to lgniemy do siebie już od najmłodszych lat i cieszymy się po prostu swoją obecnością i faktem, że mamy siebie obok w każdych najtrudniejszych chwilach i możemy razem kroczyć przez życie.
Każde kolejne lata stawały się coraz większymi schodami do wielkiej kariery wspaniałego shinobi z mojej strony. Wchodząc w nastoletni wiek, zacząłem nie dość, że się buntować, to jeszcze totalnie ignorować treningi na rzecz zabawy w inny sposób. Nie działo się to notorycznie, bo w moim przypadku można by to opisać jak sinusoidę - kilka miesięcy mocnej determinacji do treningów, a następnie przykładowo dwumiesięczny przestój. Nie każdemu się to podobało, lecz ja starałem się ukryć w sobie te wątpliwości innych co do mojej przyszłości jeszcze większym odejściem od ich oczekiwań.
Dopiero w wieku piętnastu lat się bardziej ogarnąłem i zacząłem ponownie z wszelką powagą i staraniem szlifować swoje umiejętności i pojawiać się na swoich pierwszych, najbardziej podstawowych misjach. Jedna z nich zaś przeobraziła się w coś, czego nie zapomnę do końca swoich dni…
Był to słoneczny dzień, niczym nie różniący się od innych, oprócz tego, że postawiono przede mną niezwykle ważne zadanie, którego nie należało zignorować - odnalezienie małego kotka. Zadanie tym trudniejsze, że właściciel kotka nie zgłaszał jego zaginięcia przez tydzień, myśląc, że w końcu się znajdzie. Trudno więc było posiłkować się jakimikolwiek śladami i samo szukanie wyglądało prędzej jak zwykły hazard - szukanie wszelkich zakamarków z nadzieją, że los tym razem się do mnie uśmiechnie i zobaczę tam małego, miauczącego kotka, bądź jego ciało. Ostatecznie przy misji pomogła mi również moja siostra, która razem ze mną przeszukiwała opuszczone budynki, ciemne uliczki i ogólnie każde miejsce, gdzie mogły chować się kotki. Może i był to błąd, bo gdy weszliśmy do jednej z drewnianych ruder, która wyglądała, jakby miała się rozpaść, się okazało, że przeszkodziliśmy dorosłym ludziom w środku w jakiejś transakcji, której nie powinniśmy zobaczyć. Sytuacja szybko stała się bardzo stresowa, jeden z nich, błyskawicznie mnie pochwycił, krzycząc jakieś obelżywe rzeczy, których nie przystoi mówić przy takich dzieciach jak my. Strach i stres nasilały się w mojej głowie do tego stopnia, że myślałem, że zemdleję. Mój wzrok zaczął się zmieniać, można by rzec, że widziałem jakby więcej niż wcześniej, chwilami jakby poklatkowo. Dopiero z czasem zorientowałem się, że to był mój moment wybudzenia sharingana, bowiem wtedy totalnie nie miałem czasu o tym myśleć. Mężczyzna swoim ramieniem zaciskał moją szyję i jeszcze kilka sekund i bym odleciał, moja siostra jednak w panicznym geście ratunku rzuciła w jegomościa kunaiem trafiając go w brzuch (jak się okazało, nie był to shinobi, a najzwyklejszy prostaczek) i rozluźniając tym samym jego ucisk ręki. Padłem na kolana, dysząc ciężko, ale nie myśląc wiele, zerwałem się do biegu razem z siostrą, uciekając z samego miejsca zdarzenia. Siostra mówiła, że wydawało jej się, że moje oczy zmieniały barwę na jeszcze bardziej szkarłatną aniżeli są w normalnym stanie, nie wierzyłem jej jednak w pełni, wiedziawszy o tym, że tam więcej było stresu i paniki, aniżeli porządnej analizy zdarzeń. Od tej chwili jednak w pełni skupiałem się na treningu, nie chcąc już nigdy dać się złapać niczym mały, bezbronny kotek.
Wiedza

  Ukryty tekst

Zdolności

  Ukryty tekst

Ekwipunek
Przedmioty przy sobie:
- Olbrzymia kusza na plecach
- Płaszcz z kapturem
- Metalowa maska (ma przypominać drewnianą)
- Kołczan przy lewym pasie
- Kołczan przy prawym pasie
- Torba na lewym pośladku
- Kamizelka shinobi
- Plecak na plecach

  Ukryty tekst

Rozliczenia
Pieniądze: *klik*
PH: *klik*
Misje:

• D - 1 | 2 | 3 (Zlecenie) | 4 (Zlecenie)
  C - 1
  B -
  A -
  S - EVENT

Wyprawy:

• C -
  B -
  A -
  S -

Eventy:
Prezent od administracji:
- Porzucenie postaci
- Urodziny forum
- Wielkanoc (Skrócenie treningów: 4375/4375)

[BeeBee-Hachi]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

No to życzę miłej gry

  Ukryty tekst