Kinoko no rakuen

[Ario]

---

Fabuła Haruka Kujaku

Siostry Nocy - Prolog

---

Poruszenie tematu Rina bardziej ruszyło Harukę, niż rozmowa o jej kuzynce. Czy w takim razie w grę wchodziły uczucia, czy może coś innego? W każdym razie, Shira po tym jak opowiedziała o renegacie Uchiha i Twojej kuzynce, nie poruszała więcej tego obszaru.

Stanęłyście przed Twoim domem i seinin zapytała czy masz do niej jakieś pytania. Poruszyłaś głównie dwie kwestie. Pierwszą z nich było - oczywiście po przeproszeniu za swoją ewentualną arogancję - zapytanie, czy to Ty jesteś potencjalnym rekrutem do oddziału Sióstr Nocy. Shira to przemilczała, jednak gdy padło drugie pytanie, jak wyglądała JEJ rekrutacja, Shiry oczy się rozszerzyły. Nie wiedziałaś, czy to dobrze, czy źle, jednak w pewnej chwili ta zaczęła się strasznie głośno śmiać, przy jednoczesnym klepaniu Cię ręką po barku, w bardzo przyjacielski sposób.
- Haha! Jesteś niemożliwa! Mogłaś zapytać mnie dosłownie o wszystko, w tym jakieś tajemnice klanowe czy jak zostać silniejszą, a Ty pytasz mnie o to, jak ja dostałam się do Sióstr Nocy? Haha! Lubię Cię, jesteś naprawdę fajna. Chodźmy!

Po tych słowach pozwoliła Ci pierwszej wejść do domu, jednak gdy tylko minęłyście próg, Shira wyprzedziła Cię, zrzuciła klapki i weszła do środka rozglądając się dookoła. Yuki i Kenro pojawili się zgodnie z Twoim zawołaniem, na co Shira ewidentnie się ucieszyła i podeszła do nich, przełamując wszelkie bariery niepewności.
- Cześć Wam! Jestem Shira i jestem przyjaciółką Haruki. - przedstawiła się i pogłaskała każde z nich po głowie. - Nie ma nic lepszego niż zapoznanie się przy czymś słodkim! Chodźmy do kuchni! - tym samym zaprosiła Yuki, Kenro i Ciebie do Twojej własnej kuchni.

Tym razem jednak Shira poszła do przypadkowego pokoju - nie była to kuchnia. Stanęła jak wryta, po czym odwróciła się.
- Kurczę, nie ten pokój. Gdzie macie kuchnie? Tu? - zapytała, po czym wyszła i weszła do innego pokoju. Ponownie nie kuchni.

Nie wiedziałaś, czy dziewczyna rzeczywiście nie wie gdzie macie kuchnie, czy po prostu wykorzystuje ten moment by obejrzeć sobie Twoje mieszkanie od wewnątrz. W każdym razie, finalnie odnaleźliście szukany przez nią pokój i mogłaś być świadkiem, jak nikt inny jak Liderka Sióstr Nocy dopada do Twoich szafek i zaczyna czegoś szukać.
- Haruka, masz jakieś słodycze? Bo nic nie mogę...o, jest! - i nagle odwróciła się trzymając w ręku cztery dango. Wyszczerzyła się, pomachała nimi i wręczyła każdemu po jednym.

I nie, nie miałaś dango w domu. Nie wiedziałaś skąd i kiedy i w ogóle jak to się stało, że ona miała to przy sobie.
- Usiądźmy przy stole, nic tak nie zbliża, jak wspólny posiłek. Poza tym, Haruka zadała mi ważne pytanie i muszę jej odpowiedzieć, ale to zrobimy sobie...małą lekcję historii. Wy też posłuchajcie, bo mało kto o niej wie. Będziecie mogli pochwalić się, że jesteście wyedukowanymi młodymi ludźmi, przyda się to wam, przyda przyda.

Po tych słowach usiadła i ponownie szczerząc się do wszystkiego cicho westchnęła. Ponownie, jej maska czy osobowość zabawnej dziewczyny zniknęła i pojawiła się ta wersja, którą przez chwilę widziałaś jak szłyście do domu.
- Ponad 100 lat temu, klan Kujaku nie był taki jak teraz. Na samym początku, gdy pojawił się kamień, pojawiła się garstka ludzi, która potrafiła na niego reagować. Jednak Ci ludzie nie byli...z jednej osady. Można powiedzieć, że wokół kamienia żyło dużo osad, a tylko nieliczni potrafili się z nim łączyć. Tak pojawili się pierwsi ludzie, którzy potrafili korzystać z kamienia. - zjadła jedno dango. - Im dłużej stał kamień, tym więcej pojawiało się tych ludzi, jednak nadal były to osady niezależne od siebie. Każda z nich miała swojego przywódcę i jak można łatwo przewidzieć, klany zaczęły bić się ze sobą o to, który będzie miał lepszy dostęp do meteorytu. Wtedy panowała tylko jedna zasada - nie można było bić się przy meteorycie, żeby go nie naruszyć. Jak któryś klan łamał tę zasadę, reszta łączyła się i pacyfikowała ich wspólnie. Wszystkie klany miały jednak wspólnego wroga jakim były...yokai.

Zrobiła przerwę. Mogłaś to wiedzieć, ale nie musiałaś. Ogólnie historia sprzed połączenia klanu była dość...zmienna. Słyszałaś różne wersje.
- Nie byle jakie yokai. Wiedźmie Harpie. Pół kobiety, pół orły, które wyszkoliły sobie bardzo interesujący styl walki. Potrafiły wykorzystywać genjutsu, którym omamiały mężczyzn i Ci stawali się ich marionetkami. Może dlatego, że były półnagie, a może dlatego, że po prostu tak działały. W pewnej chwili okazało się, że przetrzebiły większość klanów z mężczyzn i zagłada klanów wisiała na włosu, ponieważ te albo robiły sobie z nich armię i atakowały inne klany, nie koniecznie Kujaku, albo po prostu ich zjadały. - zjadła kolejne dango. - Chocho Kujaku pełniła wtedy rolę...jakby to dobrze ująć. W tamtych czasach nie było shirei-kanów jak teraz tutaj, na kontynencie. Chocho była kimś w rodzaju przewodnika duchowego. Nie miała przynależności klanowej, ofiarowała całe swoje życie jako opiekun meteorytu. Była piekielnie silna i miała niesamowita wieź z kamieniem. Nikt nie śmiał podważyć jej zdania, a ona sama dbała o to, by nikt nie zakłócił spokoju meteorytu. Wszystkie klany ją szanowały.

Zrobiła na chwilę przerwę. Spojrzała na każdego z Was oddzielnie.
- Chocho widząc co się dzieje, wzięła sprawy w swoje ręce i zebrała z każdego z klanu po jednej najsilniejszej kobiecie. Wtedy nie było prawie mężczyzn, więc kobiety w większości pełniły role liderów. Chocho zawiązała oddział 10 kunoichi, które miały raz na zawsze pozbyć się problemu harpii. Ze względu na to, że harpie były aktywne w dzień, oddział przeprowadził serię ataków po zmroku. - uśmiechnęła się. - Tak powstały Siostry Nocy.

Nie wiedziałaś czemu, ale Shira opowiadając tę historię...była niesamowicie dumna. Czułaś to od niej.
Gdy Siostry Nocy wyeliminowały zagrożenie, Siostry Nocy z Chocho na czele, stały się czymś w rodzaju przymierza, który dbało balans w klanach, jednak nadal klany pozostawały rozdzielne. Nie było jednak więcej wojen, a jak skończyło się zagrożenie ze strony harpii, to ludzi zaczęło przybywać. Chocho pełniła rolę pierwszej dowódczyni oddziału przez 30 lat. Przez ten okres nie zginęła żadna z dziewczyn, które z nią latały.

Zjadła kolejne dango.
- Po Chocho, drugą liderką była Horihima Kujaku, czyli nikt inny jak jej synowa. - spojrzała na Ciebie pytająco, czy wiesz kto to jest, ale odrazu przyszła z odsieczą, nie czekając na to czy coś powiesz. - Matka naszego lidera, Jirou. Tutaj sytuacja miała się trochę inaczej, bo wtedy gdy Chocho przeszła na emeryturę, Siostry zaczęły bić się o wpływy. Pozycja Horihimy była cały czas...jakby to powiedzieć...sprawdzana przez inne SIostry, które chciały same dowodzić oddziałem. Można powiedzieć, że to dzięki Horihimie oddział przeżył do dziś, jednak...

Nagle aura Shiry się zmieniła. Wcześniej miałaś tylko zalążek tej aury. Wtedy, kiedy wspomniała o tym, że Rin jest zdrajcą. Wtedy widziałaś...albo może wydawało Ci się, że widziałaś, ale teraz byłaś pewna.

Shira miała w sobie mrok. Dużo mroku. Jej oczy zwężyły się a usta złączyły w cienką linię. Ona spojrzała się na jakiś punkt na podłodze, jednak po chwili potrząsnęła głową i spojrzała już normalnym wzrokiem (tym poważnym) na Ciebie.
- Przepraszam, zamyśliłam się. O czym to ja?...a, Horihima. No więc jak Horihima dowodziła Siostrami, to oddział był już dość znany z tego, że specjalizował się w zabijaniu yokai. Wtedy też klan Soma przyszedł do Horihimy z prośbą o to, by pomogli im z nowym zagrożeniem. Yokai, które pojawiły się na ich terenach, miały charakter harpii, ale nie były to stricte harpie. Oczywiście to już było jakieś 10 lat po tym, jak Horihima została liderką. Nie czekając, zebrały się i poleciały z odsieczą.

Zrobiła przerwę. Cicho westchnęła.
- Klan Soma przekazał niepełne informacje. Specjalnie, lub niechcący. W każdym razie, oddział Sióstr został zaskoczony i wyrżnięty w pień. Ciał nie odnaleziono. Tak naprawdę nie mówi się o tym głośno, ale według mnie, klan Soma widział rosnącą siłę klanu Kujaku i żeby zachować balans sił, postanowił wykorzystać dobroć Horihimy i wyeliminować je pod pretekstem Yokai zdala od bazy. Jednego dnia całe dowództwo klanu Kujaku zostało zabite. Z 10 Sióstr Nocy przeżyła tylko jedna.

Shira delikatnie się uśmiechnęła.
- Chishiba Kujaku. Trzecia liderka Sióstr Nocy, a jednocześnie...moja matka. Mnie wtedy jeszcze nie było na świecie, bo moja matka miała 16 lat jak przeżyła masakrę. Co ciekawe, przeżyła dlatego, bo nie wleciała do kanionu, w którym rozegrało się to piekło. Opowiadała jedynie, że Horihima w ostatniej chwili przyleciała i wygoniła ją do domu. Była cała zakrwawiona i nie wyjaśniła nic więcej. Albo wyjaśniła, a mi nie powiedziała. W każdym razie, moja matka nie opowiadała mi o tej historii za wiele. Może tak było bezpieczniej i lepiej, nie wiem.

Zjadła ostatnie dango.
- Gdy Chishiba wróciła do domu, odrazu poszła do Chocho i wyjaśniła jej sytuację. Wtedy też Chocho korzystając ze swojego autorytetu, który nadal posiadała, zwołała klany i wtedy dopiero po stracie najsilniejszych kobiet ze wszystkich klanów, Chocho zarządziła zjednoczenie. Wszystkie klany miały połączyć się i...no właśnie, tutaj zaczyna się ciekawie. Domyślasz się, kto był najlepszym kandydatem na lidera klanu Kujaku? Oczywiśćie nikt inny, jak syn Horihimy, który po jej stracie zamierzał sam roznieść w pył klan Soma. Nikt inny jak nasz shirei-kan, Jirou.

Zaczęła bawić się patykiem.
- Jirou został wybrany liderem, a Chishiba miała od nowa zawiązać oddział Sióstr Nocy. Tylko jak stworzyć oddział, gdy jesteś jedyną pozostała przy życiu? Moja matka jednak była silną osobą. Nie była taka jak ja, o nie. To co przeżyła ukształtowało ją. Dlatego też, można powiedzieć, że Jirou i Chishiba przed wojną pracowali na dwóch różnych frontach. Jirou zamierzał stworzyć nadczłowieka, super mocnego członka klanu Kujaku, który dorównywałby sile ogoniastej bestii.

O matko, teraz do Ciebie dotarło, o kim ona mówiła. Musan.
- Jego przyjaciel, Musan. Moja matka zaś miała zadanie odbudować to, co kiedyś kształtowało nasz klan. Oddział Sióstr Nocy.

Shira przełknęła.
- Poszło jej...genialnie. Chyba nawet zbyt dobrze. Nie minęło dużo czasu, a Siostry ponownie zaczęły działać i tym razem, metody mojej matki sprawdziły się lepiej. Wszyscy ponownie zaczęli bać się Sióstr, a tym bardziej mojej matki, która stawała się nową Chocho. Szczególnie bała się jej jedna osoba.

Nagle trzask. Patyk, którym się bawiła Shira, złamał się. Wokół niej unosiła się czarna jak mgła aura. To nie była Shira, którą znałaś. Shira złamała go dłonią, która zaciskała się teraz w pięść. Gdy dźwięk łamanego patyka od dango przeszedł po pokoju, Shira ocknęła się i zerwała z miejsca.
- O kurczę, przepraszam! Zaraz posprzątam! - próbowała wrócić do starej, śmieszkowatej formy, ale tym razem robiła to nieumiejętnie.

Czułaś to w każdej części swojego ciała, że coś było bardzo, ale to bardzo nie tak. Shira jednak usiadła i westchnęła.
- Wybacz, ale ta historia to dziedzictwo, które ja jako liderka muszę kontynuować i po prostu... - pokiwała głową. - Do rzeczy, osobą, która obawiała się mojej matki najbardziej był nikt inny, jak najsilniejszy klanowicz, czyli Musan. Oficjalnie nigdy nie wystąpił przeciwko niej, ale mój ojciec prowadził dochodzenie w tej sprawie. Wiedział, że Musan stara się ją wyeliminować i pewnego dnia, moja matka...zachorowała. To była krótka, ale agresywna choroba. W niecałe trzy miesiące od zachorowania, moja matka zmarła. Akurat to było tuż przed wojną, więc nikt nie miał czasu dopytywać, tym bardziej, że Musan zabił mojego ojca przy wszystkich. Jak moja matka zmarła miałam już dwadzieścia, dwadzieścia jeden lat i szliśmy na wojnę z Sogen. Nie było czasu na żałobę, nie było czasu na nic.

Shira podrapała się po głowie.
- Jak wyglądała moja rekrutacja? Od zawsze chciałam być jak matka, jednak ta uważała, że jestem za słaba by zostać Siostrą Nocy. To Hisamida zarekomendowała mnie i powiedziała, że wyszkoli mnie na Siostrę. Hisamida była bardzo blisko z moją matką i w sumie chyba tylko dzięki niej udało mi się dostać do oddziału, ale wierz mi lub nie, trening przez który przeszłam pod jej okiem...aż do dziś dostaję dreszczy, jak sobie o tym pomyślę. - ponownie ucichła, ale na moment. - Mimo tego, daleko mi do każdej z nich. Do Chocho, do Horihimy i do Chishiby. Nie wiem, dlaczego to mnie dziewczyny wybrały liderką. Każda byłaby lepsza, każda jest lepsza. Byłam absolutnie najgorszym możliwym wyborem na liderkę... - wsadziła głowę w ręce. - ...a jednak one się uparły. Albo zostaniesz liderką, albo rozwiązujemy oddział. Nawet Jirou nie miał tutaj prawa głosu. Nie mogłam za nic dopuścić do tego, by dziedzictwo mojej matki i kobiet, które zadbały o przyszłość naszego klanu przepadła. Jestem im to winna. My wszyscy jesteśmy im to winne. No, to teraz wiesz, czym są Siostry Nocy.

Shira odchyliła się i usiadła już normalnie.
- Nim będę kontynuować, napewno masz jakieś pytania. Albo wy, Yuki, Kenro? Pytajcie, bo kto nie pyta, ten mało wie!

Teraz dopiero to dostrzegłaś. Była Twoją rówieśniczką, a tak naprawdę...wszyscy zrzucili na jej barki niewyobrażalny ciężar. Dziewczynie, której nie dano nawet przejść żałoby. Zrobili z niej narzędzie, a raczej próbowali. Jaka jest naprawdę Shira? Na to pytanie musiałaś sobie już sama odpowiedzieć.

Shira Kujaku - klik
Fugata Kujaku - Klik
Hisamida Kujaku - klik
Yadasu Kujaku - klik