Shinobi War PBF Naruto

Wciśnięta pomiędzy mokradła a cieniste olchowe zarośla, Kurohasu to odizolowana, milcząca wioska, o której rzadko kto mówi z własnej woli. Jej nazwa pochodzi od czarnych kwiatów specyficznej odmiany lilii wodnych, które porastają stawy i wolno płynące kanały, oplatające osadę jak sieć żył. Ziemia w tym miejscu jest grząska, a niemal każda ścieżka biegnie po drewnianych kładkach lub po kamieniach, które z czasem i tak zapadają się w błocie. Mgła często nie znika przez cały dzień, a po zmroku wydaje się, że cienie drzew poruszają się same. Mimo to, gleba jest żyzna i bogata w minerały - co zapewne tłumaczy, dlaczego mieszkańcy dalej tu żyją i uprawiają ryż, zbierają dzikie zioła i żyją z tego, co da im las i bagna.

Odległa od większych traktów, Kurohasu służy niekiedy jako schronienie dla wygnańców, ludzi ukrywających się przed wojną lub prawem. Swego czasu leżała w obrębie ziem rodziny Fukuhara, której wielu przedstawicieli służyło z dumą na Murze. Teraz, kiedy plemiona Dzikich przeszły przez te ziemie, a z posiadłości odłamu rodziny Uchiha zostały tylko zgliszcza, Kurohasu nie płaci daniny nikomu.

Interesujące lokalizacje w obrębie wioski:

Zatopiona Świątynia Shōzoku

W południowej części wioski, na skraju rozlewiska, znajdują się ruiny starej, częściowo zatopionej świątyni poświęconej Susanoo. Drewniane belki wystają z wody jak gnijące kości, a jedynie kamienna podstawa ołtarza pozostała nietknięta przez czas. Miejscowi nadal zostawiają tam ofiary – ryż, kwiaty, nawet krew zwierząt – mając nadzieję, że uspokoją duchy topielców, którzy nie wciągną kolejnych ofiar pod wodę.

Chatka Zielarki Yume

Yume to samotniczka, której obecność w wiosce jednych uspokaja, innych przeraża. Mieszka w drewnianej chacie częściowo wrośniętej w ziemię, porośniętej mchami i porostami. Tworzy maści, eliksiry i środki uspokajające – niektóre z nich używane są również jako trucizny. Mówi się, że zna „język wody” i potrafi rozmawiać z istotami z bagien, dzięki czemu dotarła dalej pośród bagien, niż ktokolwiek inny.

Martwe Drzewo (Shinda Ki)

Na północ od wioski, tuż przy zarośniętej ścieżce prowadzącej do dawnego szlaku handlowego, stoi pojedyncze, martwe drzewo – wysokie i osmolone, jakby uderzył w nie piorun. Nie ma gałęzi, a jego pień jest pusty i otwarty niczym usta. Mieszkańcy wierzą, że to miejsce przeklęte – jeśli ktoś przenocuje w jego cieniu, nie wraca już nigdy taki sam... o ile w ogóle wraca.

Dom Starszego

Choć niepozorny, ten dwuizbowy, kryty trzciną dom na lekkim podwyższeniu pełni funkcję centrum wioski. Starszy wioski, Sōnan, to człowiek niemy, który komunikuje się przez znaki i gesty. Jego spojrzenie wydaje się zawsze nieobecne. Mimo to, nikt nie kwestionuje jego decyzji. Plotka głosi, że sam jest Uchihą - bękartem, którego wyrzekła się rodzina Fukuhara, ale który dalej wiernie jej służy po dziś dzień.

Po otrzymaniu ostatnich informacji skłoniłam się Shigemiemu po czym oddaliłam się i wykorzystałam resztę czasu aby odpocząć i położyć się odpowiednio wcześnie spać aby o świcie czekać już przy bramie na mojego towarzysza. Plan choć dobry, okazał się o tyle nieskuteczny że niechęć do wstawania tak wcześnie rano wygrała z jakimiś zalążkami dyscypliny, przez co doczłapałam się z nietęgą miną do miejsca spotkania akurat na czas jednak na szczęście Ody tam jeszcze nie było, więc w głowie przeklęłam, niezadowolona z tego że miałam jeszcze kilka minut na sen a i tak bym była na czas. Kiedy zaś starzec przyszedł, okazał się być dość nieciekawej aparycji a do tego nie zachowywał się jak przystało na towarzystwo damy, obleśnie plując i rzucając we mnie swoją torbą, którą ledwie złapałam, będąc w lekkim szoku spowodowanym jego zachowaniem.
- Yhymmm... Ruszajmy w takim razie... - powiedziałam niemrawo i wyruszyłam za nim a moja twarz wyrażała sporą dozę niezadowolenia, choć starałam się możliwie jak najbardziej tego nie okazywać. Jeżeli będzie trzeba podczas podróży przedzierać się przez podmokłe tereny to skupiam chakrę w stopach, pomagając sobie i przechodząc bezpośrednio po niej aby nie pobrudzić swojego ubrania.

Nazwa
Kinobori no Waza

Ranga
E

Pieczęci
Brak

Zasięg
Na ciało

Statystyki
Siła
---
Szybkość
użytkownika
Wytrzymałość
---

Koszt
Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe
Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga D - "Pogromczyni duchów"
4/7
Risu

Ruszyliście w drogę, głównym traktem, mijajac stopniowo odbudowywane okolice Atarashi, które tu i ówdzie nosiły jeszcze ślady Wielkiej Bitwy. Staruszek w drodze był raczej milczący, czasami tylko mamrocząc coś do siebie. Co jakiś czas spotykaliście innych wędrowców, niekiedy wyglądających jak shinobi, z rzadka większą grupę. Koło południa zresztą, przy jednej z takich grup Toshiyuki zatrzymał się na moment, nie pozwalając ci iść dalej - stał na poboczu, obserwując podejrzliwie uchodźców i dwa wozy przykryte derką, spod których wystawały domowe przedmioty, jakieś garnki, szafki, czy rozłożona rama łóżka. Przez moment zdawał się węszyć, a nawet sięgnął po swoją torbę, rzucając wyciągniętą z niej garścią zwierzęcych kości na ziemię, mamrocząc coś pod nosem i spoglądając w niebo i nasłuchując wiatru, ignorując jakiekolwiek pytania. Dopiero potem poczuł się najwyraźniej na tyle usatysfakcjonowany, żeby ruszyć dalej - nie omieszkał jednak splunąć na drogę, patrząc na wozy w oddali.

Podróż zajęła wam jakieś dwa tygodnie. Stopniowo obserwowaliście zmieniający się krajobraz. Widziałaś też już z daleka zarys pozostałości po Murze, jednak w którymś momencie zamiast iść dalej w jego kierunku - drogą, którą wcześniej przeszły plemiona - odbiliście na bok, wkraczając na bagna, gdzie w istocie co jakiś musieliście użyć chakry, aby nie ugrząść na trasie. Przestałaś się dziwić, dlaczego ta lokalizacja była tak wygodna dla ewentualnych agentów Uchiha - mało komu chciałoby się tutaj zapuszczać.

Kiedy zbliżaliście się do Kurohasu, nagle usłyszałaś głos Toshiyukiego.

- Co wie o yokai? Jakie widziała, kogo straciła przez duchy? - spytał bezpośrednio, najwyraźniej... ciekawy twoich doświadczeń w tym temacie?

Urzędniczka
Shigemi
Oda Toshiyuki

Podróż w towarzystwie Ody okazała się nie dość że monotonna, to jeszcze do tego usiana jakimiś dziwnymi zachowaniami, które choć z początku grały mi na nerwach to po pewnym czasie nauczyłam się je po prostu ignorować i kiedy zatrzymywał się aby przeprowadzić... Sama nie wiem co, to po prostu stawałam nieopodal i czekałam aż skończy abyśmy mogli ruszyć dalej. Czas mijał nieubłaganie a podróż wydawała się stawać co raz bardziej uciążliwa. Kiedy pewnego dnia mężczyzna odezwał się bezpośrednio do mnie po dłuższym czasie bez rozmowy, potrzebowałam chwili aby zarejestrować że to co mówił to nie było jego zwyczajowe gadanie z samym sobą a w rzeczywistości zwrócił się do mnie.
- Hmmm? No wiem co nieco, ale moja rodzina zawsze mieszkała raczej bliżej Muru niż dalej, więc nie miałam aż takiej mocnej styczności z Yokai a na pewno upiekło mi się i nie natrafiłam nigdy na te złośliwe czy zabójcze. Nikogo nie straciłam przez nich, wszystkich zabili Uchiha. - powiedziałam lekko zachrypniętym głosem, który zdawałoby się odzwyczaił się od bycia używanym przez ostatnie dwa tygodnie podróży z małomównym starcem.

Nazwa
Kinobori no Waza

Ranga
E

Pieczęci
Brak

Zasięg
Na ciało

Statystyki
Siła
---
Szybkość
użytkownika
Wytrzymałość
---

Koszt
Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe
Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga D - "Pogromczyni duchów"
5/7
Risu

Twój towarzysz podróży był... co najmniej nietuzinkowy, nawet jak na standardy i bogactwo kultur tworzących patchworkową familię plemion zza Muru. Jego zwyczaje jednak w końcu stały się dla ciebie... jeśli nawet nie normalne, to przynajmniej nienatarczywe. Ot, kolejny element tła. Wyrwana ze swoich przemyśleń, odpowiedziałaś mu zgodnie z prawdą.

- Znaczy, nie wie nic. Oni w swojej piąsteczce trzyma zwinięte, a o reikai, o shiniki, o yuukai... nic nie wie. Ciekawe. Ciekawe. - wymruczał pod nosem starzec, stukając kosturem o gościniec, który wił się pomiędzy mokradłami. - Ale dobrze, nauczy się w takim razie od starego Toshiyukiego, nauczy.- dodał, po czym przystanął i ogarnął laską przestrzeń dookoła, gdzie jak okiem sięgnąć panowały głownie bagna, z rzadkimi kępami lasów... oraz oczywiście Murem na horyzoncie.

- Niech zapamięta, że wszytko dookoła ma w sobie ducha. Większość śpi, niegroźna, ani nieprzydatna ludziom. Ale obudzić niektóre mogą się - i jak człek ze snu zbudzony może zarówno wściekły być, po prostu zaspany, albo pełen energii dobrych chęci - tak i yokai i kami mogą podobnie się zachować. Daleko nie szukać - oni, co to na melodię fletów jej klanu takie łase są... one wszytkie jak ze snu pięknego w mdłą rzeczywistość poranka wyciągnięte są, to i krwi ludzkiej łase, byle wściekłość ową ułagodzić. I tak jak i my, tak i one swój charakter i preferencyje mają, tak? Tak. Mokradła takowe, rzeki, i insze wody - wszytkie one chociażby kappa domeną mogą zostać. Kappy zna, słyszała o nich? -

Dzień chylił się ku końcowi, kiedy zaczęłaś dostrzegać coraz więcej czarnych lilii na oczkach wodnych dookoła, a w końcu zza wzgórza wychynęła już grupa chat, w dużej części wzniesionych na solidnych, ale obrośniętym mchem palach. Dostrzegliście mieszkańców wracających najwyraźniej z pól ryżowych, rozsianych po okolicy, którzy patrzyli na was nieufnie. Kilkoro osób zawołało dzieci bawiące się na zewnątrz do środka. Wyglądało na to, że nie czeka was wylewne przyjęcie - choć to sami mieszkańcy podobno was wezwali. Toshiyuki oczywiście nic sobie z tego nie zdawał robić, żyjąc w swoim świecie.

Urzędniczka
Shigemi
Oda Toshiyuki

Przybrałam neutralny wyraz twarzy, kiedy Toshiyuki zaczął mi wytykać że pomimo tak bliskiego połączenia klanu Mateki z Yokai, nie jestem z nimi aż tak dobrze zaznajomiona. Miał on jednak ku mojemu zdecydowanemu niezadowoleniu, ogromną dozę racji. Nigdy nie interesowały mnie korzenie mocy, którą posiadałam, wiedziałam jak to działa ale nie zgłębiałam jej istoty.
- W porządku, naucz mnie więc. - odpowiedziałam, siląc się na spokój. Jak zapowiedział, tak również zrobił i po chwili słuchałam już jego przyśpieszonego wykładu na temat Yokai i ich zachowań. Zdecydowanie rezonowało ze mną ich zachowanie, ponieważ sama nie lubiłam kiedy ktoś wyrywał mnie z drzemki, więc jak najbardziej potrafiłam zrozumieć jeżeli i te istoty odczuwały to samo.
- Kappy, hmmm? Wydaje mi się że kiedyś mi moja mama coś o nich opowiadała, bodajże trzeba się im nisko pokłonić aby te odwzajemniając pokłon wylały wodę z miseczki na swojej głowie i wtedy tracą siły... Czy jakoś tak. - odpowiedziałam trochę niepewna czy nie pomieszałam jakichś faktów.

Nazwa
Kinobori no Waza

Ranga
E

Pieczęci
Brak

Zasięg
Na ciało

Statystyki
Siła
---
Szybkość
użytkownika
Wytrzymałość
---

Koszt
Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe
Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga D - "Pogromczyni duchów"
6/7
Risu

Toshiyuki kiwnął kilka razy głową, kiedy opowiedziałaś mu to, co wiesz o kappach. Nawet mruknął kilka razy z zadowoleniem.

- Czyli cosik słyszała, dobrze. Bardzo dobrze, bo tutaj ani chybi kappy się zalęgnąć mogły właśnie. Dużo wody dokoła, lubią to kappy. Nie zawsze one są wrogie, nierzadko nawet i pomocne być potrafią - nogę nastawią, zioła na zatrucie zbiorą, abo co inszego jeszcze, ale chytre też. Zapłacić im trzeba i szacunek okazać, czasami samemu chytrością się wykazać. Ukłonić, aby wodę z miseczki na głowie kappy wylać - skuteczna to bardzo metoda, byle na ląd suchy kappę pierw wyciągnąć. - potwierdził i nieco poszerzył twoją wiedzę starzec, stukając dalej swoim kosturem, kiedy przeszliście do centrum wioski. Tutaj zebrał się niewielki tłumek dorosłych, na czele którego stał mężczyzna o gęstej brodzie i czarnych, krótkich, zmierzwionych włosach dobiegający na oko czterdziestki. Obok niego stała młoda dziewczyna, chyba twoja rówieśniczka, o rysach bardzo zbliżonych do mężczyzny - zapewne jego córka lub inna bliska rodzina.

Dwójka ta wyszła przed szereg, zatrzymując was. Mężczyzna jednak nie odezwał się, zamiast tego zaczął żywiołowo gestykulować, z miną wyrażającą niezadowolenie. Dziewczyna obserwowała to przez krótką chwilę, a gdy skończył, odezwała się.

- Ojciec mój, Sōnan, chce wiedzieć, co robią tutaj nieproszone psy zza Muru i radzi, by wyniosły się stąd jak najszybciej, przypominając, iż Sogen nie znalazło się jeszcze całe we władaniu Dzikich. -

Pomimo wyraźnej agresji w głosie, ton dziewczyny był dość neutralny, może nieco tylko chłodny. Albo nie podzielała w pełni zdania ojca, albo dbała o to, by nie nanosić swoich emocji na to, co ten "mówił" jej ustami. Toshiyuki zachichotał lekko, słysząc to wszystko i zerknął na ciebie, szturchając kosturem w twoje kostki, najwyraźniej ciekaw, co odpowiesz.

Urzędniczka
Shigemi
Oda Toshiyuki
Córka Sōnana, starszego wioski

Przez moją twarz błysnął uśmiech kiedy okazało się że dobrze pamiętałam bajki opowiadane przez matkę a następnie wysłuchałam słów starucha, zapamiętując co ważniejsze kwestie.
- W porządku, dobrze wiedzieć na przyszłość jeżeli przyjdzie mi mieć styczność z kappami. - powiedziałam i pokiwałam głową a w tym samym czasie udało nam się dotrzeć spokojnym krokiem aż do samej centralnej części wioski. Okazało się że czekało tutaj już dość dużo ludzi a patrząc po tłumie, szybko mogłam wywnioskować że niekoniecznie są oni przyjaźnie do nas nastawieni. Mężczyzna w średnim wieku od razu zbliżył się do nas, jednak ku mojemu zaskoczeniu zamiast zacząć wykrzykiwać na nas, stał on w niemalże kompletnej ciszy, jedynie robiąc jakieś dziwne gest dłońmi i choć na początku myślałam że próbuje on mieszać chakrę na technikę, to były one czymś innym. Uniosłam brew zdziwiona a moja dłoń opadła na rękojeść katany, gotowa aby ją dobyć w każdej chwili. Zauważyłam również że mój towarzysz najwyraźniej wolał zostawić komunikację z ludźmi dla mnie, więc skinęłam delikatnie głową i wyszłam o dwa kroki do przodu, stając pomiędzy nim a córką drugiego mężczyzny i zmierzyłam ją podobnym spojrzeniem do tego jakie ona posłała nam.
- Nieproszone psy zza Muru przyszły tutaj przepędzić gnębiącego was yokai, ale jeżeli tak świetnie sobie radzicie to chyba powinniśmy was zostawić samych z tym problemem, w razie czego to z pewnością pomogą wam Uchiha, prawda? - odpowiedziałam, kierując wzrok na Sōnana a moje słowa wręcz ociekały jadem.

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga C - "Pogromczyni duchów"
7/14
Risu

[Ranga zlecenia podniesiona po konsultacji z graczem.]

Nie dałaś się zbić z tropu, butnie i z odpowiednią dozą sarkazmu odpowiadając na zaczepkę ze strony starszego wioski. Kiedy wspomniałaś o yokai, zobaczyłaś wyraźny strach w oczach większości mieszkańców, część nawet cofnęła się o kilka kroków. Również sama dziewczyna pobladła nieco, jedynie starszy wioski skrzywił się z irytacją, gestykulując gwałtownie.

- Uchiha to prawowici władcy tych ziem, a Yokai to tylko bajdurzenia, które Dzicy wymyślili, żeby jakoś uzasadnić swoje barbarzyństwo, nic więcej. To, że kilka osób zaginie, to już wina ich własnej głupoty i braku poszanowania dla bagien. Także może... - przetłumaczyła dziewczyna jego słowa, urwała jednak nagle, nachylając się do ucha ojca i szepcząc coś cicho do niego. Ten zmarszczył tylko brwi jeszcze bardziej i wykonał kilka ostrych ruchów dłonią, co sprawiło, że dziewczyna cofnęła się o pół kroku, po czym odwróciła się znowu do was. - ...możecie zabierać się stąd czym prędzej. -

Na krótki moment zapadła cisza, w czasie której mogłaś zobaczyć po twarzach mieszkańców, że duża część wydaje się zgadzać z tą opinią. Kilka-kilkanaście twarzy jednak nie było już takich pewnych, zerkając raczej z niechęcią na resztę i na swojego przywódcę.

- Sōnan, ty uparty ośle, chyba sobie kpisz, jeśli chcesz moich gości stąd wyrzucać.- usłyszeliście czyjeś nagłe warknięcie, a oczy zebranych obróciły się gdzieś za wasze ramiona. Jakąś boczną ścieżką zmierzała ku wam dość tęga, niska kobieta w wieku chyba podobnym do Sōnana, ubrana w bure kimono, z ciemnymi, kasztanowymi włosami spiętymi w ciasny kok. Podeszła do was, skłaniając wam się uprzejmie.

- Wybaczcie za to obcesowe powitanie, ci durnie są tak zapatrzeni w swoich dawnych panów, że nie widzą, iż czasy się zmieniły. I wolą dać się zeżreć, zamiast poprosić o pomoc. Nazywam się Yume, jestem okoliczną zielarką. - stwierdziła przepraszającym tonem, obracając wzrok w stronę tłumu. Sōnan patrzył na nią z wściekłością, wykonując kilka gestów, ale nim jego córka zdążyła je przetłumaczyć, kobieta sama odpowiedziała, najwyraźniej rozumiejąc jego "mowę". - To znaczy, że skoro ty nie potrafisz rozwiązać tego problemu, ani ci twoi ukochani Uchiha, to nie będę czekała, aż was wszystkich pożrą mieszkańcy bagien. Nawet ciebie, chociaż się zachowujesz w tym momencie jak skończony idiota. -

Kolejnych kilka gestów, w trakcie których Toshiyuki z zaciekawieniem przyglądał się wymianie spojrzeń i emocjom na twarzach obojga.

- Trzy dni. Jak im się nie uda czegoś ustalić i nam pomóc, to sama poślę ich precz. Ale jeśli im się uda, to osobiście ich przeprosisz, a następnych czerwonookich pyszałków poszczujesz swoimi psami. Może być? -

Niechętne skinięcie głową. Kolejnych kilka gestów, tym razem nieco spokojniejszych.

- Miejsca starczy dla nich w mojej chacie. Ale jakby przyszli o coś rozpytać, to im żadne z was drzwi przed nosem nie zatrzaśnie, tylko odpowie, jasne? Albo następnym razem może się pożegnać z jakimkolwiek specyfikiem na bagienną gorączkę... albo herbatką ziołową na... kobiece problemy. - odparła zdecydowanym tonem kobieta, spoglądając po tłumie. Miałaś wrażenie, że przy ostatnim zdaniu zatrzymała wzrok minimalnie dłużej na córce starszego wioski, która nagle odrobinę się zaczerwieniła i spuściła wzrok na dół. Następnie zielarka gestem wskazała wam boczną ścieżkę, pomiędzy domami, z których jeden wyglądał na lokalnego kowala, patrząc po warsztacie obok niego.

- Jeszcze raz za nich przepraszam... i za to, że nie poinformowałam was zawczasu, że duchy to najwyżej połowa problemu tutaj, ale obawiałam się, że inaczej nie zainteresujecie się nami. Jesteśmy dość na uboczu. - spytała kobieta, zerkając jeszcze na ciebie i taksując wzrokiem twoją sylwetkę. Uśmiechnęła się kątem ust, nieco zawadiacko. - Swoją drogą, jakbym wiedziała, że taką piękność wyślą, to bym wysłała ten list wcześniej... No, ale mówcie - jak droga? Spokojna, mam nadzieję?-

Urzędniczka
Shigemi
Oda Toshiyuki
Córka Sōnana, starszego wioski
Zielarka Yume

Choć mój pomysł na rozwiązanie sytuacji wydawała się mieć wpływ na część mieszkańców, niestety niemy mężczyzna najwyraźniej był o wiele bardziej zdeterminowany i moje słowa nie przyniosły pożądanego skutku. Jakby od niechcenia przeniosłam dłoń ba sayę katany a kciukiem podważyłam tsubę aby delikatnie wysunąć ostrze na nie więcej niż centymetr, jednak wiedziałam że pomoże mi to szybciej wydobyć broń. W tym samym czasie kalkulowałam. Czy zabicie Sonana sprawi że reszta wieśniaków ucieknie w popłochu i kompletnie zniweczy to nasze szanse na kooperację, czy może pozbycie się potencjalnego elementu wywrotowego sprawi że po prostu pozostali się grzecznie podporządkują. Do tego jeszcze ta młoda dziewczyna, najpewniej jego córka, która również nie wydawała się zachwycona kierunkiem w którym podążała rozmowa... Wtedy jednak pojawiła się podstarzała kobieta, która najwyraźniej musiała piastować jakieś szanowane stanowisko w wiosce, ponieważ kompletnie odwróciło to sytuację na korzyść Toshiyukiego oraz moją. Skupiłam wzrok na kobiecie a dłoń z katany opuściłam luźno.
- Bardzo dziękujemy za interwencję, Yume-san, rozmowa wydawała się kierować na... Nieprzyjemne tory. - odrzekłam do niej i skinęłam jej głową na powitanie i podziękowanie. - Droga jak droga, dotarliśmy bez problemów. Jestem Mateki Risu, kunoichi a to jest Oda Toshiyuki... Specjalista do spraw Yokai. - przedstawiłam nas zielarce, wskazując na siebie a następnie na mojego towarzysza. - Czy wiadomo z jakimi duchami mamy do czynienia? - zapytałam rzeczowo, badając kobietę wzrokiem.

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga C - "Pogromczyni duchów"
8/14
Risu

Co prawda zielarka zapewne obraziłaby się, gdyby nazwać ją podstarzałą, kiedy miała prawdopodobnie około czterdziestu lat, ale na całe szczęście opinia ta była jedynie w twoich myślach - nie przekułaś jej w słowa, po prostu zignorowałaś jej komentarz o swojej własnej urodzie, skupiając się na tych bardziej praktycznych aspektach rozmowy. Na podziękowanie machnęła ręką.

- Nie ma sprawy, złotko. To... dobrzy ludzie, ale uparci. Potrzebują czasu, żeby zaakceptować zmiany. - wyjaśniła, wzdychając. Miała wyraźnie dużo zrozumienia dla mieszkańców Kurohasu. Szliście między domami, zmierzając szybko w stronę obrzeży i bagien.

- Naturalna to rzecz. Strach wielu zamyka oczy i uszy. Stary Toshiyuki widział już to nie jeden raz, i nie dwa. Pomoże, wyjaśni jak w zgodzie żyć z duchami, co się do was sprowadziły, a jak będzie trzeba - pozbyć trwale, z pomocą młodej Risu. - zapewnił zielarkę Oda pogodnym tonem, stukając dalej swoją laską o bruk, najwyraźniej zupełnie nie przejmując się chłodnym przyjęciem, co chyba rozbawiło nieco Yume.

- Wspaniale. Cieszę się, mogąc was poznać. Z bliska nie wyglądacie tak strasznie i krwiożerczo, jak was Uchiha opisywali.- zaśmiała się, kiedy wyszliście poza osadę i ruszyliście w stronę skromnej chaty przycupniętej dobre kilkaset metrów jak nie więcej od zabudowań wioski, skrytej w cieniu kilkunastu drzew wyrastających na niewielkim, suchym skrawku bagien. - Z jakimi duchami... dobre pytanie. Widzicie, to już się ciągnie ponad pół roku. Nie ma w zasadzie miesiąca, żeby ktoś nie ginął. Wydaje mi się, że to kappy, przynajmniej - to sugerowałoby, że znajdywaliśmy najczęściej tylko kawałki ciała, rozwleczone i pogryzione, a jak nie, to po prostu utopione, najwyżej z obrażeniami przy szyi i śladami walki. Przegranej, rzecz jasna. Ja sama zbierając zioła parokrotnie... widziałam je chyba, w oddali. Skrzeczały niekiedy straszliwie, aż sama bałam się, czy czasem nie skończę wreszcie jako jeden z topielców. Nie tykały mnie jakoś jednak do tej pory. Może dlatego, że Susanoo mnie chroni, a może... a może po prostu zżerają ofiary, ktore zostawiam zawsze w ruinach świątyni. Albo miałam szczęście. - wzruszyła ramionami. - Kilkoro mieszkańców próbowało je znaleźć, ale bez skutku. Była też dwójka shinobi tutaj, Uchiha. Twierdzili, że uporali się z problemem, że ubili kappy... na chwilę był spokój, rzeczywiście. Prawie miesiąc. Ale potem znowu wróciło to samo. -

Dotarliście do chatki, wchodząc do środka. W izbie było zaskakująco przytulnie - ujrzeliście kominek z dużym paleniskiem, na którym spokojnie dało się postawić kociołek, spory stół z dwoma krzesłami, całe mnóstwo szafek oraz zwisające dookoła różnego rodzaju zioła, a także proste łóżko pod jedną ze ścian. Do tego usłyszałaś miauknięcie i zauważyłaś sporego, burego kota, który natychmiast po waszym wejściu podbiegł wpierw do Yume, a potem do was, zaczynając się łasić i najwyraźniej żądać jedzenia.

- No, siadajcie, rozpalę zaraz i przygotuję coś do jedzenia. Tak, dla ciebie też, Kiko. - pogłaskała jeszcze raz kota kobieta, zaczynając krzątać się po pomieszczeniu.

Urzędniczka
Shigemi
Oda Toshiyuki
Córka Sōnana, starszego wioski
Zielarka Yume

- Cóż, powinni w takim razie nauczyć się lepiej oceniać swoje szanse w starciu, nie chciałabym aby te ziemie posmakowały jeszcze większej ilości krwi, która nie należy do Uchiha. - odpowiedziałam stanowczym tonem kiedy podążaliśmy za zielarką.

- Jesteśmy takimi samymi ludźmi jak ci mieszkający od dawna po tej stronie muru, jedynie różnimy się tym ile mieliśmy do tej pory styczności z Yokai oraz zdolnościami dziedzicznymi. - odpowiedziałam na komentarz Yumy, wzruszając przy tym ramionami. - Z pewnością po obu stronach muru żyli ludzie których można bez skrupułów nazywać potworami czy zimnokrwistymi mordercami a wojna wyciąga z ludzi to co najgorsze, jak już zdążyłam zauważyć. Bez mrugnięcia okiem wbiją nóż w plecy swoim pobratymcom, tylko po to aby zyskać w oczach tej drugiej strony. - powiedziałam a mój głos ochłodził się znacznie. Kiedy kobieta zaczęła wyjaśniać sytuację, słuchałam uważnie i starałam się zapamiętać każdy, nawet najmniejszy szczegół i ku mojemu zaskoczeniu, okazało się że jest spora szansa że to właśnie znane mi kappy mogą być sprawcami całego tego zamieszania.

- Hmmm, właściwie pasowałoby żeby to właśnie kappy siały zamęt w okolicach bagiennych. Toshiyuki-san, czy wiesz może dlaczego po tym jak Uchiha się podobno z nimi rozprawili to był chwilowy spokój zanim problemy powróciły? Kappy mogły się po prostu przestraszyć czy może po prostu zaczekały chwilę aż się uspokoi sytuacja i Uchiha pomyślą że już po sprawie i wtedy wkroczyły z powrotem do akcji? - skierowałam pytania do starca, chcąc lepiej zrozumieć skąd mogło się wziąć takie zachowanie.

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga C - "Pogromczyni duchów"
9/14
Risu

Usiedliście przy stole, rozmawiając i czekając na strawę. Po krótkiej chwili w kominku trzaskał już wesoło ogień, nadając przytulnej atmosfery pomieszczeniu. Kot Yumy zwinął się w kłębek - jeśli mu pozwoliłaś, to na twoich kolanach, a jeśli nie - to przed kominkiem, odwracając się do ciebie obrażonym zadkiem. Toshiyuki chrząknął parę razy i coś wymamrotał pod nosem, po czym przeniósł wzrok na ciebie.

- Słuszne pytanie. Bardzo dobrze, znaczy, że w głowie bystry umysł się kołacze. Dlaczego? - odparł, kiwając głową nieco do siebie, a wpatrzony w ogień. - Kilka odpowiedzi może być na to. Pierwsza - Czerwonoocy ubili jednego, może dwa stwory i sądzili, że basta, że pogromcami już są i więcej kappa nie ma. Błąd to, bo kappa stadnie zazwyczaj chodzą. Pięć, a czasami nawet i dziesięć w jednej okolicy lubi się zagnieździć. Druga - bardziej skomplikowana - jest taka, że niektórych yokai pozbyć się nie tak łatwo. To nie walka z jakimś chakromocnym z Muru, którego jak strzałą abo czym innym przebijesz i zgładzisz, to w ziemi zostanie. To gorzej, jakby z czerwonookim w szranki stawać, co iluzjami ciska na lewo i prawo i nie wiesz już, czy na świat rzeczywisty patrzysz, czy w miejscu stoisz, a umysł twój tylko w klatce ułudy się miota. Gdy fizyczną formę yokai zgładzisz, to przecież on nie znika tak naprawdę. Zstępuje być może do Yomi na chwilę, to prawda, ale stamtąd tajemne ścieżki zna lub od innych yokai się dowiaduje. I nazad na powierzchnię, na słońce i tu, do nas powraca, nierzadko i silniejszy nawet i bardziej wściekły, bo pomny dawnych krzywd. -

Starzec urwał na moment, a ty sama dostrzegłaś, że wasza gospodyni przerwała przygotowywanie kolacji, wpatrując się z niepokojem w twego ekscentrycznego towarzysza.

- Czyli mówicie... że nie ma jak ich zgładzić? Że nawet jakbyście je wybili, to... wrócą? - spytała z niepokojem kobieta. Wyraźnie nie spodobały jej się jego słowa. Toshiyuki wykonał wtedy dziwny gest głową, ni to skinięcie, ni to potrząśnięcie.

- Tak. I nie. I tak. - skwitował. Przez ułamek sekundy dłużej, niż obie sądziłyście, że jest odpowiednie milczał i już miałaś zapytać go dalej, kiedy rozwinął myśl. - Istnieje stary, bardzo stary sposób na takie złośliwe, sprytne yokai, co wracać umieją. Kappy... kappy sprytne są i praktyczne, ale ciemności Yomi je w konfuzję wprawiają. Tylko niektóre powrócić umieją, a i to długo im czasu na powrót schodzi. Niemniej... Można takiego yokai zapieczętować, jeśli dostatecznie wprawnym się jest w takiej sztuce. Toshiyuki zna taki sposób, ale nie wiadomo, czy ma dość zwojów, by kappy wszystkie tak schwytać. Tedy lepiej by było z nimi w układ wejść raczej. Smakołyki zostawiać jakoweś, jako i ona robiła, upewnić się, że szacunek wzajemny między mieszkańcami a kappa panuje. A dopiero, jeśli który pakt złamie, tego ubić i zamknąć, wtedy reszta powinna struchleć i pojąć, co dla nich lepsze.-

Urzędniczka
Shigemi
Oda Toshiyuki
Córka Sōnana, starszego wioski
Zielarka Yume

Choć atmosfera wydawała się sielska i domowa, czułam oczekujące we mnie napięcie. Na ile była szansa że ta kobieta rzeczywiście jest w stosunku do nas przyjazna a na ile mógł to być fortel mający na celu uśpić naszą czujność abyśmy zaraz najedli się jakichś trujących chwastów? Zacisnęłam mocniej szczęki, wpatrując się w plecy kobiety, która przygotowywała wspólny posiłek.

Mimo skupienia, odchyliłam się lekko w siedzeniu aby pozwolić futrzakowi wskoczyć na moje kolana po czym lekko gładziłam jego futro jednostajnymi ruchami ręki, które zaraz stały się na tyle automatyczne, że nie musiałam nawet myśleć o tym aby je wykonywać.
- Nie zdziwiłabym się jakby to mogło okazać się prawdą. Pasowałby do Uchihów żeby ogłosili się pogromcami po takim żałosnym zwycięstwie i chcieli zgarnąć pełnię zasług. - powiedziałam z parsknięciem, jednak perspektywa drugiej możliwości sprawiła że na chwilę nawet przestałam głaskać kota, ale kiedy zielarka wyraziła te same obawy co mnie chwyciły, wlepiłam intensywne spojrzenie w mojego ekscentrycznego towarzysza, który odpowiedział chyba w najmniej satysfakcjonujący i pouczający sposób jaki to było możliwe. Wpatrywałam się w niego wyczekująco i choć przez moment wydawało się że nie miał zamiaru rozwinąć swojej wypowiedzi, ostatecznie uchylił przed nami rąbka tajemnicy, dzięki czemu dowiedziałam się że jest w rzeczywistości sposób aby rozprawić się z Yokai raz na zawsze.

- Hmmm, na pewno dobrze wiedzieć że jest sposób aby ich załatwić na cacy... Skoro jednak nie mamy możliwości żeby zrobić to ze wszystkimi to rzeczywiście będzie trzeba rozważyć jakieś alternatywne opcje. Chyba że udałoby się zdobyć więcej zdatnych do użytku zwojów pośród mieszkańców? - zasugerowałam, kierując pytające spojrzenie na zielarkę nim kontynuowałam mój wywód. - Jeżeli jednak nie uda się to będzie trzeba spróbować jakoś rozmówić się z nimi na stopie dyplomatycznej, jakkolwiek abstrakcyjnie może to nie brzmieć dla mieszkańców kontynentu... Chyba że pójdziemy w inną stronę, jednak nie wiem co ty na to, Toshiyuki-jiji, czy na przykład jakbyśmy jednego kappę tak zapieczętowali aby pokazać reszcie że jesteśmy poważni i potem z resztą się rozmówić? No wiesz, żeby ich tak trochę zastraszyć ale przy okazji nie rozjuszyć całej reszty ale żeby wiedzieli że potrafimy ich permanentnie załatwić. - zasugerowałam do starca i uniosłam pytająco brew, czekając na jego opinię odnośnie tego rozwiązania.

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga C - "Pogromczyni duchów"
10/14
Risu

- Hmm... nie sądzę, tylko ja i Sōnan, jego córka i jeszcze jedna rodzina są piśmienni... Ja sama nawet nie mam tak dużych pergaminów w zapasach, jedynie drobne fragmenty. Ale rozpytam się jutro. - odparła z powątpiewaniem Yume, podczas kiedy ty obserwowałaś ją w trakcie przygotowywania posiłku. Rzeczywiście, zielarka przecież musiała znać doskonale okoliczne rośliny - nie tylko te lecznicze, ale zapewne też trujące. A podanie ich wam w wieczornej strawie byłoby... dość łatwe. Pytanie tylko, czy opłacałoby się tak ryzykować? Przecież gdybyście zginęli, to byłaby to kropla w morzu "najeźdźców" zza Muru dla tych ludzi. A przecież Atarashi wysłałoby kogoś na poszukiwania, jeżelibyście nie wrócili. Może doko nie byłaby ich priorytetem, a raczej Toshiyuki, ale nadal - ryzyko pogromu wioski chyba było zbyt wysokie. Ewentualnie, mogłaś zawsze pozwolić zjeść najpierw towarzyszowi, a sama posilić się resztką zapasów podróżnych.

Ten zresztą właśnie sięgnął po potrawkę z jakiegoś wodnego ptactwa, jaką przygotowała wam i podała zielarka, sama siadając na niskim zydelku niedaleko paleniska. Kot przez moment podniósł łeb, jakby rozważając, czy opłaca mu się opuścić twoje kolana i przejść do swojej pani.

Nie opłacało się. Łeb wrócił na twoje kolana.

- Kappy stadne bardzo bywają. Bez znajomości tej konkretnej grupy nie wiadomo, czy by to je rozrujszyło, czy właśnie uspokoiło. Od rozmowy zacząć trzeba i przekupstwa. Potem zaś się obaczy. Gospodyni wie, gdzie kappy najczęściej bywają, tak? - odparł pomiędzy kęsami. Yume skinęła głową.

- Owszem. Głównie przy starej świątyni, dlatego tam zostawiałam podarki. Co... co wam przygotować do takich rozmów? -

- Ogórki, najlepiej kiszone, w spiżarni ma? Kappom to smakołyk ogromny, a i łatwo pojedyncze kawałki im dawać i kusić następnymi. -

- Znajdą się, jak najbardziej. U innych pewnie też, akurat tego u nas dostatek. -

- Wyśmienicie. Zatem ogórki przygotuje nam, jedną kamionkę. A jutro z rana na łowy wyruszą, Toshiyuki stary i Risu młoda. - starzec chrząknął z zadowoleniem i mlasnął, kończąc posiłek.

- Wspaniale. Posłania wam przy palenisku przygotuję. Noce tutaj chłodne bywają, nawet w lecie. -

Urzędniczka
Shigemi
Oda Toshiyuki
Córka Sōnana, starszego wioski
Zielarka Yume

Shinobi War PBF Naruto

Kurohasu - wioska na bagnach

Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach

Re: Kurohasu - wioska na bagnach