Szlak Transportowy

[Papyrus]

Szlak transportowy Główny szlak transportowy prowadzący do osady. Chętnie wykorzystywany przez handlarzy, wszelkich podróżników jak i zwykłych wieśniaków, którzy chcą sprzedać swoje towary w osadzie. Także mieszkańcy osady wykorzystują trakt do podróży między regionami. Trakt liczy sobie szerokość dwóch przejeżdżających obok siebie wozów, a dodatkowo stała obecność patroli, czyni szlak przejezdny i przede wszystkim bezpieczny.

Podróże morskie: Z prowincji Atarashi możliwy jest transport szlakiem morskim do Teiz, Yinzin, Antai, Soso, Yusetsu oraz Daishi. Podróże szlakiem morskim odbywamy w tym temacie przy wykorzystaniu łodzi (należy uiścić opłatę w wysokości 100 Ryō).
Ważne: Przed każdą podróżą do innej prowincji zobowiązani jesteśmy napisać w tym temacie post fabularny. Można łączyć podróż drogą lądową i morską z innej prowincji w jednym temacie. Pod postem powinien znaleźć się poniższy formularz:

Kopiuj

[color=#bfc8fb]Dokąd:[/color]
[color=#bfc8fb]Przez:[/color]
[color=#bfc8fb]Środek transportu:[/color] 

>> Link do mapy regionów << Do środków transportu zaliczamy:

• Wierzchowiec – 100 Ryō
• Łódka - 100 Ryō

[Tapion]

Chwilę po tym jak Tapion zadał swoje pytania, została rozciągnięta przed nim mapa regionu. Młodzieniec przyjrzał się jej i po dłuższej chwili posiadał już zadowalające go informacje dotyczące miejsca dokąd miał się udać. Zanim pergamin został zwinięty, upewnił się że dobre zapamiętał punkty charakterystyczne którymi zamierzał się kierować.

- Zrozumiałem. Misja przyjęta. Poproszę o rozkazy. - odezwał się w końcu brązowowłosy, swoim chłodnym i zarazem twardym tonem głosu. Nie chciał już więcej marnować czasu. Rozeznanie w sytuacji dało mu jeszcze jedną bardzo cenną informację... jest kocioł. Przeciwnicy podnieśli się z kolan i próbują odzyskać ziemię które zostały podbite przez klany.

Członek klanu Mateki schował rozkazy pod swoje ubranie, zamierzał ich strzec za wszelką cenę. Gotów był nawet położyć na szalę swoje życie jeżeli tylko pomogłoby to uchronić tak cenną rzecz jak ten zwitek pergaminu, który ocierając się o skórę klatki piersiowej dawał cały czas o sobie znać.

Szybkim krokiem opuścił tereny na których znajdowała się siedziba władz, krocząc pewnym krokiem już po głównym trakcie. Chłopak w myślach, cały czas przechodził przez listę punktów które sobie wyznaczył toteż nie zauważył piękna otaczającej go fauny i flory. Ach, gdyby tylko dał sobie czas na przemyślenia dotyczące otaczającego go życia z pewnością doszedłby do wniosku, że tutejsze lasy o wiele bardziej przypadły mu do gustu. Choć jak sam powtarzał, brakuje mu pewnego klimatu który charakteryzował tereny pozostawione po drugiej stronie muru.

Zaczął padać deszcze, na tyle silny że brązowooki musiał zejść ze środka traktu i przejść na pobocze ponieważ teren za bardzo podmókł. Młody mężczyzna przeklnął w duchu, gdyż wcale nie widziała mu się ta błotnista przeprawa. Jednak on miał misję i jakoś musiał dojść do celu. Wyznaczony azymut przyciągał go na tyle mocno, że żadne trudności nie były mu straszne. Nie powstrzymał go nawet zmrok, który po dłuższym marszu w końcu zapadł. Wypadałoby znaleźć dobre miejsce na nocleg i przespać się chwilę. Tapion zarzucił ten pomysł po pierwsze miał misję do wykonania, po drugie nie miał ze sobą niczego co pozwoliłoby bezpiecznie rozbić obóz, a po trzecie i ostatnie bał się, że gdy znajdzie miejsce do przespania się jak chociażby przydrożna gospoda to podczas spania ktoś go okradnie z rozkazów.

Szedł dalej przed siebie, licząc że tej nocy gwiazdy będą świecić nader mocno. Gdyż jedyną rzeczą której się obawiał to mroczna noc, przy której daremnie szukać jakiegokolwiek blasku nocy. Podróżnik zdany jest tylko na siebie i swoje szczęście, licząc że się po drodze nigdzie nie zgubi.

Tapion

[Uchiha Hiromi]

~ 3/... ~

~ Tapion ~

~ Misja Wojenna Rangi D~

~ Wiadomość dla Wojskowych ~
~ Wiosna, rok 395 ~

Gwiazdy świeciły bardzo mocno. Niestety, były ukryte za deszczowymi chmurami, przez co Tapion nie miał dodatkowego oświetlenia, mimo zasugerowania tego, kiedy podejmował decyzję (to było tylko tak powiedziane, wcale pogoda nie miała się zmieniać. To było Sogen. Tu padało wiosną. Innymi porami roku też. I było błoto. Dużo błota). Oczywiście, nie było najgorzej – deszczowe chmury były nieco jaśniejsze niż typowo mroczne, nocne niebo. Droga nadal była widoczna, dlatego Tapion nie miał problemu z poruszaniem się.

Do pewnego momentu.

Głęboko w nocy, kiedy chłopak czuł już zmęczenie, zauważył, że niedaleko drogi, wśród bagien i mokradeł, za drzewami – pojawiły się światła. Migotały powoli, odporne na deszcz. Miały pomarańczowy kolor, przywodzący na myśl ogień.

Ludzie z pochodniami? Bandyci?

A może duchy leśne – potężne, niepokojące yokai? Byłoby to dziwne – w końcu zostawił je daleko na północy. Jeszcze nie powinny dotrzeć tak daleko na południe. Od miesięcy mieli spokój i nikt się nie skarżył na ich obecność.

Światła zbliżyły się w jego stronę, zatrzymały się… i w końcu zgasły. Przez chwilę Tapion nie wiedział, co się dzieje. W końcu usłyszał głosy i szelest liści. Ktoś zbliżał się w jego stronę, a kroki były ostrożne – niemal niezauważalne wśród szumu deszczu.

Ktoś tutaj nie miał dobrych zamiarów.

[Tapion]

Tapion szedł przed siebie prężnym krokiem utrzymując swoje tempo, które zresztą było w miarę szybkie jak na marsz. Duma z wykonywania zadania dla klanu, niosła go przed siebie jeszcze długą chwilę, jego wola nie osłabła w momencie kiedy zrobiło się ciemno. Pomimo takich wydarzeń jak wejście po lewą kostkę w dużą kałuże błota. Zimna fala którą odczuł po zetknięciu się skóry z mazią błota, wywołała mimowolne wzdrygnięcie i siarczyste przekleństwo. Młody Mateki zły na cały świat po omacku dotarł do drzewa o które się oparł. Stał ponieważ nie chciał siadać na mokrej trawie, co było całkowicie zrozumiałe bo któż lubi mieć mokre poślady. A z pewnością by je miał, gdyż trawa zalana była wodą która spadła z nieba w postaci deszczu. Młodzieniec na tyle na ile mógł wyczyścił swojego buta, a nie mając o co wytrzeć swoją nogę finalnie skorzystał z drugiej nogawki swoich spodni, niezdarnie wycierając się o swoją prawą nogę z resztek błota.

Po blisko kilkunastu minutach brązowooki ruszył dalej przykładając o wiele większą uwagę do błotnistych kałuży chcąc uniknąć powtórnego spotkania z błotnistą mazią. Co doprowadziło momentami do wykonania piruetów przez Tapiona na poboczu drogi... Tańczył nasz młodzieniec, a oczy jego odczuwały ciężar zmęczenia z powodowane porą dnia. Powieki zrobiły się bardzo ciężkie, jednak chłopak szedł dalej pomimo przysypiania w trakcie podróży, aż do momentu kiedy ujrzał jasny punkcik który z każdym krokiem zaczął się przybliżać. W momencie kiedy shinobi zrozumiał, że ktoś się kryje za tym źródłem światła postanowił schować się w leśną gęstwinę. Na jego nieszczęście nie udało mu się uniknąć osoby która kryła się w świetle, jego serce biło coraz mocniej i mocniej. Tapion czuł, że zaraz organ witalny wyskoczy mu z klatki piersiowej. Z początku brązowowłosy nie wiedział co ma robić, bał się, oblał go zimny pot, zaczął panikować, gorączkowo myślał:
- Co teraz ? Co ja mam zrobić ? A jak mnie zabije ? Uciekać ? Zacznie mnie gonić ! Co robić ? Podjąć walkę ? Mogę zginąć ! Może go zabije ? A jak jest ich więcej ? A jak rozkazy wpadną w ręce przeciwnika ? Uciekać !
Tapion postanowił uciekać jednak ciało nie chciało się ruszyć
- Wstawaj ! Wstawaj ! Wstawaj ! WSTAWAJ NA CHWAŁĘ KLANU MATEKI
Tapion zerwał się i zaczął oddalać się w głąb lasu, zanim jednak ruszył zawiązał pieczęcie do sztuki przywoływania. Po chwili z kłębów dymu wynurzył się doki. Tapion biegnąc przyłożył usta do swojej okaryny i wygrywając melodię nakazał atak
- HIRUDEGAN !!! Zabij !

UTWÓR

Grał i biegł, choćby miało dać mu to dziesięć metrów przewagi, a może i piętnaście. Miał to w poważaniu, w tym momencie nie czuł wstydu z powodu salwowania się ucieczką. Na ten moment ważniejsze od jego życia, dumy czy czegokolwiek innego na tym świecie były rozkazy które szorstko ocierały się o jego tors dając o sobie znać. Zamierzał ten skrawek pergaminu zanieść za wszelką cenę choćby miało to kosztować go życie...

  Ukryty tekst