Wielkie Bagna

[Uchiha Tsuyoshi]

Zdradliwe grzęzawiska
Saori i Sumi: Wojenna misja rangi D
1/7 Dziewczęta po niezbyt przyjemnej wędrówce przez bagna dotarły w końcu do miejsca, które było ich celem. Po wyłonieniu się spośród drzew, już z daleka mogły dostrzec masywny, kamienny most Tappu o solidnej konstrukcji i filarach, przerzucony przez szeroką rzekę rzekę Ishikari. Po ich stronie rzeki znajdował się otoczony wybrakowaną palisadą obóz, w którym kręciło się niewielu ludzi, w większości byli to członkowie oddziałów tyłowych i medycy. Był tu również skład zapasów, co oznaczało, że było to po prostu zaplecze. Między obozem a mostem ziemia była rozorana okopami, lejami po wybuchach i dziurami niewiadomego pochodzenia. Dalej był sam most, który nosił ślady walk. W oddali, po drugiej stronie rzeki widoczny był natomiast drugi obóz, ten właściwy. To tam stacjonował główny garnizon i to tam skierowały się nasze bohaterki.

Co ciekawe, sercem obozu nie był - jak się spodziewały - namiot, a niewielki, drewniany budynek kryty strzechą. Najwyraźniej żołnierze i dowództwo zadomowili się już w tym miejscu na tyle, że byli w stanie zapewnić sobie lokum lepsze niż zwykły namiot (choć tych ostatnich też było porozrzucane sporo tu i ówdzie). Poza tym było tu jeszcze kilka innych drewnianych konstrukcji, w tym coś na kształt wspólnych koszar, w których spali wojacy. Służba w tym miejscu nie była jednak z pewnością godna pozazdroszczenia. Owady, wszechobecna wilgoć i bliskość linii frontu składały się na niezbyt przyjemną aurę tego miejsca. Sami żołnierze sprawiali wrażenie ludzi zaprawionych w bojach i bardzo strudzonych, ale - co ciekawe - w ich oczach widoczna była nadzieja i oczekiwanie na... coś. Może jakiś sukces? Saori zauważyła też, że w przeciwieństwie do ostatniego razu, nikt jej nie zaczepiał. Dwie młódki wzbudziły zainteresowanie wojów, ale ograniczyli się oni jedynie do ciekawskich spojrzeń i szeptania z daleka.

Przy wejściu do budynku zatrzymała ich straż, ale po usłyszeniu celu ich wizyty i sprawdzeniu ich odznak shinobi, bez problemu wpuściła je do środka. Trafiły idealnie, bo komendant obozu siedział właśnie za biurkiem, dumając nad czymś bardzo intensywnie. Był to mężczyzna w średnim wieku, a liczne blizny na jego twarzy i ciele wskazywały na jego doświadczenie w walkach z Dzikimi. Najwyraźniej słyszał ich rozmowę ze strażnikami, bo wstał od stołu i wskazał na proste krzesła pod ścianą.

- Ishino Sumi i Uchiha Saori... - powiedział niskim głosem - jak dobrze wiedzieć, że nawet wśród młodszych kunoichi naszego klanu jest jeszcze sporo kandydatek do walki i służby na rzecz naszej sprawy. Jestem Uchiha Seiji i dowodzę tutaj odkąd zdobyliśmy przyczółek na tym brzegu Ishikari - powiedział i spojrzał na dziewczyny świdrującym spojrzeniem. Zaraz potem jednak popatrzył gdzieś w bok, za okno.

- Co was tu sprowadza, tak w ogóle? - zapytał - to znaczy, domyślam się, że szukacie zajęcia i chcecie pomóc klanowi, ale... czemu akurat tutaj? Czemu ten odcinek frontu? Mam wrażenie, że bagna nie są najprzyjemniejszym miejscem na wojaczkę. I skąd w ogóle jesteście? Z Kōtei? A może z prowincji? - zapytał uprzejmie. Widać było, że chciał się czegoś o Was dowiedzieć, a może nawet po prostu przemawiała przez niego troska - i... czego oczekujecie po tym miejscu? Mamy tu sporo zajęć, ale może w czymś macie już jakieś doświadczenie? W czymś jesteście dobre?

[Saori]

Od ostatniej wizyty Saori tutaj, obóz dość mocno się rozwinął i umocnił, co bez problemu mogła zauważyć, rozglądając się teraz uważnie. Najwyraźniej był to ważny punkt stacjonowania ich wojsk, bo nawet postawiono kilka prostych, drewnianych budynków, mając najwyraźniej w planach dłuższy pobyt tutaj i większą wygodę. Wcześniej namiot, teraz dowództwo mieściło się w jednym z takich budynków w centrum obozu i to właśnie tam trafiły obie Kunoichi, podpytując po drodze o kierunek. Przed wejściem jednak zostały solidnie wylegitymowane, żeby na pewno nie było wątpliwości, że to one, a nie jaki szpieg czy wróg. Dopiero po weryfikacji odznak zostały wpuszczone do środka, gdzie stanęły ostatecznie przed samym Komendantem.

- Miło mi Pana poznać, Seiji-sama. - Odpowiedziała grzecznie i ukłoniła się z szacunkiem, na jaki ten mężczyzna zasługiwał. - Byłam tutaj niedawno, eskortując dwa wozy z zaopatrzeniem i prowadząc je bezpiecznie przez mokradła. Widziałam ogólne poruszenie oraz umacnianie obozu i uznałam, że tu mogę przydać się bardziej, niż w spokojnym obecnie Sarufutsu. Moja towarzyszka także chciała wyjść poza mury, więc zabrałam ją ze sobą.

Tutaj spojrzała na Sumi, dając jej wolną rękę odnośnie ewentualnego dopowiedzenia. Prawda była taka, że gdyby Saori nie znała bezpiecznej drogi tutaj i nie była tu wcześniej, to możliwe że wybrałaby inny obóz na froncie, ale wiadomo, że łatwiej było wrócić tam, gdzie już się znało drogę, zamiast błądzić i wpaść w jakąś zasadzkę. Tym bardziej, że nie szła sama i zdecydowanie nie miała zamiaru narażać Sumi na błądzenie.

- Tak, Panie. Pochodzę z Kōtei i z mojej rodziny tylko ja przeżyłam to, co tam się wydarzyło. - Powiedziała, nie okazując przy tym krzty emocji. W jej grafitowych oczach była tylko pustka. - Moje doświadczenie jest niewielkie. Pracowałam głównie w terenie jako zwiadowca, ochrona transportu, czy posłaniec dyplomatyczny. Myślę, że to właśnie tu, na froncie, będę w stanie zdobyć większe doświadczenie i lepiej przygotuję się do przyszłego zwalczania naszych wrogów. Podejmę się każdego zadania. Jeśli chodzi o kwestie bojowe, to dysponuję podstawami Futonu i Raitonu.

Tutaj Komendant mógł bez problemu wydedukować, że stała przed nim Kunoichi, która zapewne miała nadzieję, że w najbliższej przyszłości uda im się odzyskać dawną Stolicę i że będzie mogła przyczynić się do tego w mniejszym, lub większym stopniu. Widać też było, że zależy jej na zdobyciu doświadczenia bojowego, może jeszcze nie bezpośrednio w samej walce, ale właśnie poprzez kontakt z samymi żołnierzami, rannymi i całym tym zgiełkiem obozu. Co prawda śmierci to wystarczająco się już naoglądała, ale w żadnym wypadku jej to nie zniechęciło do dalszego samodoskonalenia i zemsty za krzywdy wyrządzone Uchihom.

[Sumi]

Moja pierwsza wizyta w obozie na bagnach obfitowała w wiele niespodzianek. Jak się okazało obóz nie był po prostu zbiorowiskiem mniejszych i większych namiotów, ale "centrum dowodzenia" znajdowało się w niewielkim drewnianym budynku, co mogło zwiastować że prędzej czy później może tutaj powstać nawet jakiś większy garnizon albo wioska graniczna, mimo tego że warunki nie należały do najlepszych na osiedlanie się. Po przedstawieniu się jednemu ze strażników przed chatką zostałyśmy zaproszone do wnętrza chatki. Komendant musiał najwyraźniej usłyszeć jak się przedstawiałyśmy, więc tą część rozmowy miałyśmy już za sobą. Pozwoliłam żeby Saori jako bardziej doświadczona z nas jako pierwsza zabrała głos. Kiedy zrobiła przerwę aby na mnie spojrzeć


- Również miło mi pana poznać, Seiji-sama. Ja jestem w zasadzie świeżo upieczoną kunoichi, ponieważ do tej pory jedynie pracowałam w siedzibie władzy w Sarufutsu. Zostałam oddelegowana do rozpoczęcia zadań w terenie przez Sugiyamę Orochiego-sama i tak się złożyło że wyruszyłam w drogę razem z Saori-san. - powiedziałam spokojnym i pewnym siebie głosem i delikatnie się skłoniłam na koniec, oddając pałeczkę z powrotem do Saori i Seijiego.

- Ja również pochodzę z Kōtei, moja matka również pracowała w siedzibie władzy, jednak od upadku Kōtei nie posiadam informacji na temat jej poczynań. Moje doświadczenie jest w zasadzie zerowe, wszelkie umiejętności jakie posiadam ćwiczyłam jedynie "na sucho" w ramach samodzielnego treningu. Posiadam zdolność kontroli papieru. - odpowiedziałam na pytania komendanta
- Nie mam żadnych preferencji odnośnie zadania jakie miałybyśmy wykonywać, ponieważ zależy mi na zbieraniu doświadczenia w każdej dostępnej formie. - powiedziałam na koniec i zerknęłam na Saori, uśmiechając się do niej lekko. Czułam jak ponownie zaczyna się zbierać we mnie ekscytacja na nadchodzące zadanie, jednak również nie chciałam wyjść tutaj na osobę, która nie będzie potrafiła zachować się odpowiednio w sytuacji.

[Uchiha Tsuyoshi]

Zdradliwe grzęzawiska
Saori i Sumi: Wojenna misja rangi D
2/7Przywódca posterunku słuchał tego, co miały do powiedzenia Saori i Sumi i co jakiś czas kiwał delikatnie głową. W jego oczach pojawił się błysk zaciekawienia gdy Sumi wspomniała o tym, że potrafi kontrolować papier, ale nie skomentował tego i nie dopytał o nic.

- Ah, więc byłaś tu już. Faktycznie, przez jakiś czas gromadziliśmy sporo zapasów na kontrofensywę na Rantori, która właśnie ruszyła - odpowiedział Saori i podrapał się po brodzie, nieco zafrasowany, może nawet zatroskany. Nie przerwał jednak rozmowy - no dobrze, skoro obie macie niewiele frontowego doświadczenia, ale wyglądacie na dość sprytne i ruchliwe, to chyba mam coś dla was - przeniósł wzrok za okno, zastanawiając się nad czymś. Przez chwilę w pomieszczeniu panowała cisza, ale zaraz znowu podjął rozmowę:

- Tak, to będzie idealne zadanie dla Was. Otóż na północny zachód od nas znajduje się nasz posterunek. Jest to niewielka, odcięta od świata placówka, której pięcioosobowa załoga ma obserwować i czuwać nad niewielką, mało uczęszczaną dróżką w najbardziej głębokich rejonach bagien. Ta droga nawet podczas pokoju była rzadko używana, a teraz nie przechodzi nią prawie nikt - ale musimy trzymać rękę na pulsie, bo w teorii dobrze zorganizowany i mobilny oddział Dzikich mógłby wyjść tamtędy na nasze tyły. Posterunek jest niemalże samowystarczalny, ale jednak raz na jakiś czas wysyłamy tam konnych z zapasami i rozkazami oraz żołnierzy do rotacji. Po wiosennych roztopach komunikacja jest jednak bardzo trudna i ostatnio dwóch moich ludzi nie dało rady się tam dostać. Musieli zawrócić, bo konie się prawie potopiły.

Po tych słowach znowu zrobił krótką przerwę, jak gdyby dawał dziewczynom czas na przetrawienie tego, co do tej pory powiedział. Dla Saori to co mówił nie było zapewne obce, bo podczas jednej z ostatnich misji spotkała się z sytuacją, w której jedna z dróg była całkowicie zalana.

- Dlatego jutro miałem tam posłać kolejnych ludzi z transportem, tym razem pieszo. Ale skoro już jesteście, to sądzę, że nadacie się do tego doskonale. Jesteście kunoichi, więc nawet objuczone bagażami dacie sobie świetnie radę na tych bagnach. Na pewno lepiej, niż rośli faceci, którzy nie potrafią mieszać chakry - dodał i odwrócił się tyłem do dwóch Doko. Kucnął i zaczął grzebać w szafce, szukając czegoś. Zaraz potem znowu "wynurzył się" zza biurka, trzymając w ręku kawałek papieru.

- Sytuacja wygląda tak - powiedział i skinął na Was, żebyście podeszły bliżej - tu jest nasz most. Tu mniej więcej jest ten posterunek. Ta droga jest zalana. Więc trzeba przebyć przez bagna, żeby się tam dostać. Niestety, nie ma tam żadnej drogi. Będziecie musiały albo same wytyczyć nowy szlak, albo... poradzić sobie jakoś inaczej - wyjaśnił, pokazując wszystko na bieżąco na kartce papieru, na bieżąco też (pospiesznie i niedbale) rysując.

- Macie jakieś pytania? Plecaki z rzeczami, które trzeba im dostarczyć już czekają. Są tam głównie leki, bandaże, trochę broni, nieco jedzenia i jakieś inne rzeczy, których nie mogą sobie sami tam załatwić. List do dowódcy posterunku, który trzeba będzie im przekazać też za chwilę skończę, więc wszystko jest gotowe. Jest przed południem, więc do zachodu jeszcze sporo czasu, mogłybyście wyruszyć teraz. Możecie też odpocząć i poczekać do rana - powiedział i popatrzył na Was, czekając na to, jaką decyzję podejmiecie.

Mapa, którą narysował Seiji:

[Saori]

Słysząc, że gromadzone wcześniej zaopatrzenie było przeznaczone na dużą akcję w niedalekim Rantori, Saori lekko przekrzywiła głowę. Była to jedyna oznaka zainteresowania, którą można było dostrzec u dziewczyny, bo twarz nadal pozostała chłodna i obojętna. Wyglądało na to, że Uchiha postanowili ruszyć z odzyskiwaniem swoich ziem i Rantori miało być pierwszym wyzwolonym miastem. To była jednocześnie pocieszająca i niepokojąca wiadomość, zważywszy na niepewną minę samego Komendanta. Tak, ta operacja mogła być naprawdę trudna i niebezpieczna.

- Proszę wybaczyć pytanie, Seiji-sama. - Odezwała się niespodziewanie. - Czy mamy informacje, kto z naszego Klanu został wytypowany do misji w Rantori?

Co prawda miała swoje podejrzenia, ale zdecydowanie wolała się upewnić. Gdy spotkała Azumę w garnizonie w Sarufutsu, była wtedy mowa o jakimś grupowym zadaniu na które się zbierali, ale czy była to właśnie próba odbicia Rantori, nie miała pojęcia. Do pewnego czasu całe przedsięwzięcie było trzymane w ścisłej tajemnicy w wiadomych powodów, ale skoro akcja była już w toku, to chyba nie będzie w tym nic złego, jak zapyta o uczestników. Polubiła Azumę i zdecydowanie nie chciałaby, żeby coś złego mu się stało.

Następnie skupiła się na przedstawieniu im zadania, które miało polegać na dotarciu do odciętego posterunku w sercu bagien. Nie brzmiało to zachęcająco, ale zarówno dla Saori, jak i dla Sumi, nie powinno być to problematyczne, zważywszy na umiejętności Urzędniczki. Teoretycznie nie potrzebowały nawet szlaku, żeby dostać się do tej grupy żołnierzy, bo o ile mogły przeskakiwać z drzewa na drzewo i unikać rozlewisk, to w razie komplikacji, mogły też polecieć. Tak, to było idealne zadanie dla nich. Skinęła więc głową na znak, że zrozumiała, po czym podeszła bliżej do blatu biurka, gdzie Komendant właśnie rozrysowywał prowizoryczną mapę całej sytuacji. Pójście prosto przez bagna mogło być ciekawym doświadczeniem, ale o ile wytypowanie nowego szlaku mogłoby zająć im resztę dnia, o tyle skorzystanie z chakry będzie tutaj znacznie lepszym i szybszym sposobem.

- Nie mam pytań, Seiji-sama. Wszystko wydaje się być jasne. - Odpowiedziała, po czym spojrzała na Sumi, na wypadek jakby ona chciała dopytać o jakieś szczegóły. - Noc spędziłyśmy obozując w lesie przy mokradłach. Jesteśmy wypoczęte i możemy ruszyć od razu. Jak myślisz, Sumi -san?

Co prawda ona sama spała ledwo kilka godzin nad ranem, ale w żadnym wypadku nie wpływało to obecnie na jej samopoczucie. Była już doświadczona w pracy w terenie i nie powinna mieć żadnych problemów, aby być do dyspozycji przez resztę dnia. Sumi natomiast porządnie przespała większość nocy i miała zapewne dużo energii, zwłaszcza po ich porannej i lekkiej przebieżce. Tak, dadzą radę.

[Sumi]

Słuchałam z pełnym skupieniem i od razu również analizowałam przyswajane informacje. Mimo że drobny posterunek nie pełnił aktywnie żadnej ważnej roli, przez co stacjonujący tam żołnierze raczej większość czasu nie mieli co robić, stanowił kluczową rolę w niebezpośredniej obronie obozu w którym się znajdujemy i jeżeli rzeczywiście zdarzyłoby się tak że posterunek zostałby najechany przez wojowników klanów zza Muru to mogłoby to doprowadzić do rychłego upadku obozu a także może nawet załamania się całego frontu. Poczułam lekkie ukłucie stresu, kiedy uświadomiłam sobie jak ważną rolę odgrywa posterunek na który dostarczymy zaopatrzenie a także to jak bardzo blisko mają miejsce działania wojenne. Kolejnym aspektem, który wzmagał to uczucie było to że tutaj nie było całego szeregu pracowników biurowych z których każdy ma zadanie upewnić się że w dokumencie nie ma żadnych błędów, czy że dotrze on w odpowiednie ręce. Tutaj odpowiedzialność będzie ciążyła tylko na Saori i na mnie a wszelkie pomyłki mogą być wręcz katastrofalne w skutkach. Wzięłam głęboki oddech i przyjrzałam się naszkicowanej mapie aby lepiej zrozumieć nasze zadanie.

- Jak daleko od brzegu rzeki znajduje się ten posterunek do którego musimy się udać? Może udałoby się przetransportować większe ilości zaopatrzenia a przynajmniej takiego, które może dłużej poleżeć. Jeżeli znajdują się w miarę blisko to mogłybyśmy z Saori-san się udać wzdłuż rzeki i poszukać tam jakiegoś dogodnego miejsca na rozładunek z krótką drogą do samego posterunku. - powiedziałam, wskazując na rzekę Ishikari, która wiła się w górę i mijała w miarę niedaleko posterunek. Na chwilę zamarłam, czekając na komentarz odnośnie mojego pomysłu. Nie wiedziałam na ile jest on dobry czy może w ogóle już dawno spróbowali tego dokonać ale po prostu jest to zbyt skomplikowane aby prowadzić na większą skalę? Może po prostu nie ma odpowiedniego miejsca żeby zrzucać zaopatrzenie.

- Jeżeli chodzi o mnie to możemy wyruszać już zaraz, Saori-san. - odpowiedziałam dziewczynie i pokiwałam głową

[Uchiha Tsuyoshi]

Zdradliwe grzęzawiska
Saori i Sumi: Wojenna misja rangi D
3/7Komendant popatrzył uważnie na Saori po jej pytaniu i delikatnie zmarszczył brwi.

- Niestety, Saori, nie mogę udzielić takich informacji. Operacja już się rozpoczęła, ale nie wiadomo ile potrwa, a jej przebieg nie jest czymś, czym mogę dzielić, zresztą nie znam wszystkich nazwisk. Musi ci wystarczyć informacja, że całym oddziałem dowodzi Takeru-sama, mają więc świetnego i doświadczonego dowódcę, a oprócz niego w naszych szeregach jest kilku sprawdzonych shinobi Uchiha – odpowiedział. Jego ton wskazywał na to, że mówił szczerze i nie miał za złe Saori, że zapytała. To było normalne – troszczyć się o rodzinę i krewnych, ale tego typu rzeczy nie były przeznaczone dla każdego.

Zaraz potem zwrócił się do Sumi, która miała pewien pomysł związany z wykorzystaniem rzeki jako naturalnego szlaku transportowego, co oczywiście było szeroko rozpowszechnione na całym świecie.

- To nie jest dobry pomysł – pokręcił głową przecząco – brzegi rzeki, jak i cała rzeka w ogóle są często obserwowane przez posterunki wroga znajdujące się po drugiej jej stronie. Wy macie swobodę działania i możecie to zrobić jak chcecie, ale niestety nie możemy liczyć na zainstalowanie jakiegoś stałego szlaku transportowego wzdłuż rzeki, bo takie transporty byłyby wystawione dla wroga jak na talerzu. A odpowiadając na pytanie… Posterunek to jakieś kilka-kilkanaście kilometrów w głąb terenu. A co do większych ilości zaopatrzenia to nie jest to konieczne. Dla tych kilku ludzi nic więcej nie trzeba – wyjaśnił.

Potem był czas na decyzję kunoichi co do tego kiedy wyruszają. Saori i Sumi szybko doszły do porozumienia więc Seiji odparł:
- No dobrze, to skoro tak się mają sprawy, to poczekajcie na placu nie dłużej niż pół godziny. Dopnę wszystko i Was wyprawię. Dziękuję – powiedział. Był to czas na to, żeby opuścić jego gabinet.

Na placyku przed swoją kwaterą komendant pojawił się rzeczywiście po dwóch kwadransach. Niósł na swoich plecach dwa dość ciężkie plecaki (jeden przewieszony przez jedno ramię, a drugi przez drugie), które złożył pod stopami dziewczyn.

- Te plecaki musicie dostarczyć do posterunku. W bocznej kieszonce są rzeczy dla Was, na podróż. Tutaj z kolei jest zapieczętowany list do dowódcy posterunku, niejakiego Shimury Koike. To facet ze sporą blizną na prawym policzku, na pewno poznacie. Gdybyście napotkały wroga, nie wdawajcie się w walkę, tylko uciekajcie. W razie potrzeby możecie nawet porzucić plecaki, jeśli uznacie że to konieczne do ucieczki – powiedział wręczając zapieczętowaną kopertę Saori.

- Życzę powodzenia i mam nadzieję, że wkrótce się zobaczymy – powiedział serdecznie.

[Saori]

Wyglądało na to, że póki trwała akcja, to szczegóły nadal nie były podawane publicznie. Saori więc musiała zadowolić się swoimi domysłami i informacją, że całą operacją dowodził Uchiha Takeru. O tym człowieku krążyło wiele różnych opinii, zarówno pozytywnych, jak i negatywnych, ale sama Kunoichi nie miała jeszcze z nim styczności, więc nie mogła określić, jaki naprawdę był. Jedyny wspólny mianownik był taki, że był to silny i doświadczony przedstawiciel ich Klanu i Saori miała nadzieję, że dzięki temu wszyscy ci, którzy z nim poszli, wrócą szczęśliwie cali i zdrowi. Sama też postanowiła sobie w tym momencie, że po wykonaniu tego zadania, zostanie w tym obozie i zaczeka na powrót grupy z Rantori.

- Rozumiem, Seiji-sama. - Odpowiedziała i skłoniła głowę przepraszająco. - Miejmy nadzieję, że wszystko przebiegnie zgodnie z planem i nikt z naszych nie ucierpi.

Następnie skupiła się na pomyśle, który przedstawiła Sumi, ale osobiście nie skomentowała go, pozwalając Komendantowi wyłożyć Urzędniczce wszelkie wątpliwości związane z kwestią rzeki. W tym momencie shinobi byli tu najlepszym środkiem transportu do normalnie niedostępnego terenu i nie było co kombinować. Po prostu przejdą prostą drogą przez bagna, bo zwyczajnie mogą. Nawet nie muszą używać do tego dużych ilości chakry. Jakby w przypadku Saori i Sumi można było to zrobić na trzy różne sposoby, które różniły się od siebie tylko zużyciem chakry. Ale o tym później, gdy już przejdą przez most.

Ostatecznie stanęło na tym, że wyruszą od razu, więc Komendant nakazał im poczekać na placu, aż dokończy kwestie ich wyprawy, łącznie z listem dla tamtejszego dowódcy. Tak więc obie mogły opuścić kwaterę i znów wyjść w sam środek tętniącego życiem obozu. Nie czekały specjalnie długo, gdy Seiji zjawił się z dwoma ciężkimi plecakami, które położył przed nimi, by następnie wyciągnąć w kierunku Saori zapieczętowaną kopertę. Kunoichi przyjęła list i schowała go bezpiecznie do swojej torby przy pasie, jednocześnie kodując w głowie informacje na temat tego, do kogo miał trafić, zarówno z imienia i nazwiska, jak i z wyglądu. Gdy list był już bezpieczny, zdjęła z pleców swój wielki wachlarz i zastąpiła go plecakiem. Był ciężki, ale jakoś szczególnie nie uprzykrzał jej życia. Wachlarz będzie niosła w ręce. Zaczekała też aż Sumi się ogarnie, by mogły wyruszyć w drogę.

- Zrozumiano. - Odpowiedziała jeszcze na ostatnie instrukcje co do ewentualnego spotkania wroga. Oby to jednak nie nastąpiło. - Wrócimy najszybciej, jak to możliwe.

Gdy Sumi będzie gotowa, obie ruszą w stronę z której przyszły, opuszczając obóz i kierując się przez most na bagna. Najlepszą opcją w tym momencie było iść tak, jak pokazywała strzałka, narysowana na prowizorycznej mapie Komendanta, czyli za mostem na skos w prawo, prosto przez bagna, nie bawiąc się w jakieś szukanie szlaku. Nie potrzebowały tego. Były Kunoichi i posiadały to, czego zwykły człowiek nie miał. Chakrę.

- Skoro jest ryzyko, że możemy spotkać wroga, proponuję póki co oszczędzać chakrę i nie używać technik latania, które szybko nas wyczerpią. - Zaproponowała, zwracając się do Sumi. - Podstawowa technika Ninjutsu pozwala nam poruszać się po wodzie i nierównym gruncie, więc pójdziemy prosto przez mokradła tak, jakbyśmy szły po zwykłym szlaku. Co Ty na to, Sumi-san?

[Sumi]

Kiedy okazało się że mój pomysł został kompletnie odrzucony i do tego wcale nie był za dobry bo narażał nas na bardzo prosty atak z zaskoczenia, skrzywiłam się lekko i skinęłam głową, przyjmując moją "porażkę". Zaczekałam cierpliwie i w ciszy na powrót komendanta a potem wzięłam jeden z plecaków i zarzuciłam sobie na plecy. Okazał się być dość ciężki, ale na szczęście waga była odpowiednio rozłożona, więc po chwili przyzwyczajenia mogłam stwierdzić że będę w stanie go nieść.

- Zapewniam że damy z siebie wszystko.- powiedziałam do komendanta przed wyruszeniem i skłoniłam się lekko na pożegnanie a następnie ruszyłam żwawo za Saori.
- Też mi się wydaje że to najlepsze rozwiązanie, Saori-san. Do tego jeszcze myślę że ciężej będzie zrobić na nas zasadzkę, ponieważ w związku z zalaniem będzie mniej jakichś krzaków w których można się schować. - zawtórowałam Saori kiedy szłyśmy już w odpowiednim kierunku.

- Jak myślisz, Saori-san, jakie są szanse że rzeczywiście natrafimy na jakiś patrol dzikich? Często robią jakieś najazdy na te tereny? Mam nadzieję że nie będziemy miały tyle pecha żeby wmaszerować wprost pod jakiś zorganizowany oddział uderzeniowy. - powiedziałam, nieco nakręcając się słowami komendanta. Czy na prawdę była taka możliwość? Może była to zwyczajowa formułka, którą mówi każdej grupce wyruszającej na te tereny, po prostu żeby mieli to gdzieś z tyłu głowy?

[Uchiha Tsuyoshi]

Zdradliwe grzęzawiska
Saori i Sumi: Wojenna misja rangi D
4/7Dwie kunoichi wyruszyły z obozu, kierując się w stronę osamotnionego posterunku. Po przejściu przez z most z powrotem na stronę rzeki kontrolowaną przez Uchiha, skręciły w prawo. Były to tereny, na których jeszcze kilka-kilkanaście dni temu toczyły się bardzo zacięte walki. Mijały więc doły, wgłębienia, spaloną roślinność i pozostałości po technikach Dotonu. Im dalej od mostu tym tego wszystkiego było mniej, a po kilku minutach drogi weszły prosto w bagno. Krajobraz wyglądał teraz dokładnie tak, jak widziały go gdy się tutaj udawały: podmokły teren, sporo wody (której głębokości nie sposób określić), wyrastające tu i ówdzie drzewa (niektóre już bez liści), sporo obalonych konarów, butwiejących i porośniętych mchem. Była to najcieplejsza pora dnia, więc komarów było jeszcze mało, ale na pewno zacznie się to zmieniać. Gdzieniegdzie były miejsca stabilnego gruntu, często porośnięte krzakami, gdzie indziej były po prostu małe jeziorka. Duża wilgotność, ale też sporo słońca.

Największą niedogodnością było jednak to, że w przeciwieństwie do drogi, którą tu dotarły... no właśnie - tu nie było drogi. Był to całkowicie dziewiczy teren, nieprzebyty przez człowieka (przynajmniej na razie - wygląda na to, że one będą pierwsze). Kończyła się możliwość w miarę bezproblemowego poruszania się po stałym gruncie. Dziewczęta musiały więc zadecydować, jaki sposób pokonywania dalszej drogi obiorą dalej, gdyż przed nimi rozpościerały się typowe mokradła.

[Saori]

Jakby przejście na skos prostą drogą wydawało się najbardziej logiczne i najszybsze. Mokradła nie były żadną przeszkodą dla Kunoichi, które mogły chodzić po wodzie za pomocą kumulacji chakry w stopach, więc nie musiały szukać ścieżek, aby przejść suchą stopą. Największym problemem mogła być po prostu zasadzka i natknięcie się na wrogi oddział, o czym wspomniał Komendant i co wyraźnie zaniepokoiło Sumi, która zwróciła się do niej z tym tematem i zapytała o taką możliwość.

- Szczerze mówiąc, to nie mam pojęcia, Sumi-san. - Odpowiedziała z powagą w głosie, jednocześnie rozglądając się uważnie po najbliższej okolicy. - Możliwe, że wypad naszych sił do Rantori może działać na naszą korzyść, bo skupi uwagę wroga na tamtym obszarze, ale też niekoniecznie. Równie dobrze mogą uznać, że to dobry moment, żeby nas zaskoczyć. Musimy być ostrożne. Wypatruj i nasłuchuj.

Urzędniczka zgodziła się też na propozycję poruszania się po mokradłach, którą zaproponowała Saori, więc ostatecznie tak właśnie zrobią. Przed nimi nie było ścieżki i żeby nie zbłądzić, musiały iść prosto przed siebie, tak jak narysowana strzałka na prowizorycznej mapie Komendanta. Tak więc jeśli natrafią na mokradło, to użyją chakry w stopach, żeby przejść po wodzie, a jak na suchy grunt, to przejdą normalnie. Kawałek miały do przejścia, więc zejdzie im na to kilka godzin. Przez cały czas Saori była czujna, zwłaszcza gdy widziała na horyzoncie potencjalne kryjówki dla wroga. Wzrok i słuch miała w tym momencie wyostrzony.

- Przyspieszmy. - Zaproponowała. - Za jakiś czas zrobimy sobie chwilę odpoczynku na jakiejś suchej wysepce i odpoczniemy.

Tak więc plan jest prosty. Jak woda i bagno, to za pomocą chakry w stopach popylają po powierzchni. Jak stały grunt, to normalnie. Idą prosto na skos do posterunku, jednocześnie nasłuchując i rozglądając się za potencjalnym zagrożeniem, mając jednocześnie nadzieję, że nie trafią na wrogi patrol.

  Ukryty tekst

[Sumi]

Podczas naszej przeprawy przez mokradła panował spokój, więc wraz z Saori miałyśmy czas aby rozmawiać po drodze. Bardziej doświadczona kunoichi zasugerowała że powodem dla którego

- Rzeczywiście, sytuacja w Rantori może działać zarówno na naszą korzyść jak i naszą niekorzyść. Mimo że nie chciałabym, żeby oddział w Rantori miał ciężko, nie chciałabym również aby Dzicy uznali to za dobry moment na atak na ten posterunek. Wolałabym żeby nasze pierwsze zlecenie obyło się bez kontaktu z wrogimi wojownikami. Będę cały czas czujna. - odpowiedziałam Saori, podążając w krok za nią.
Przechodziłyśmy to przez mokradła, to czasami chwilę po suchym lądzie jak była ku temu okazja. Cały czas również staram się nasłuchiwać i rozglądać w poszukiwaniu czegokolwiek co mogłoby wskazywać na to że czai się na nas jakieś zagrożenie. Ciągle czułam że serce bije mi nieco szybciej niż na ogół i z pewnością nie było to spowodowane potrzebą wykorzystywania chakry do poruszania się po wodzie bądź po mniej poziomych powierzchniach.

- Nie chcę żebyśmy musiały porzucić to zaopatrzenie nawet jeżeli pojawi się przeciwnik. Spróbujmy chociaż dowiedzieć się jakie mamy z nimi szansę, zanim się wycofamy, w porządku, Saori-san? - zapytałam się niepewnie drugą kunoichi.

Chakra: 100%

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.

[Uchiha Tsuyoshi]

Zdradliwe grzęzawiska
Saori i Sumi: Wojenna misja rangi D
5/7Droga przez bagna nie była ani przyjemna ani krótka. Normalnie taki odcinek kunoichi pokonałyby zapewne gładko w ciągu jednego dnia, ale niestety w tym przypadku to nie wystarczyło. Konieczność ciągłego skakania między fragmentami stałego gruntu, kępami bardziej zwartej roślinności, a czasem wręcz ratowania się drzewami sprawiała, że pokonanie nawet niedużych odcinków drogi wymagało sporo więcej wysiłku i czasu.

Nie obyło się też bez incydentów. Tych mniej groźnych i tych bardziej groźnych. Co do mniej groźnych, to w pewnym momencie, gdy nasze bohaterki przechodziły po jakimś bardzo wąskim pasku roślinności wynurzającym się ponad poziom bagna i były bardzo skupione na tym, żeby do niego nie wpaść, tuż obok Sumi cały krzak nagle się zatrząsł i dobiegły zza niego dziwne odgłosy, jak gdyby ktoś krzyczał. Czy właśnie wpadły w pułapkę Dzikich, którzy zaczaili się pośrodku pustkowia na dwie zbłąkane dusze i przeraźliwym okrzykiem ruszają je zamordować? Na szczęście nie - były to po prostu dwie spłoszone czaple, które wzbiły się w powietrze robiąc sporo rabanu i na moment przyprawiając urzędniczkę o mikrozawał.

Innym razem z kolei Saori szła przodem po jakimś obalonym wiele lat temu, potężnym pniu, który wydawał się być solidny, ale niestety taki nie był. Był on już tak bardzo zmurszały i zgniły, że tylko mech maskował to, że w środku był niemal całkowicie pusty. Kunoichi tego niestety dostrzec nie mogła, więc jej stopa zapadła się i ześliznęła z konara, a ona sama wylądowała prawie aż po pas w mokradle. Poza tym, że było to kłopotliwe, to na szczęście nie było niebezpieczne - z pomocą Sumi bez trudu wyszła i mogła kontynuować dalszą podróż. Jakoś.

Co do poważniejszych incydentów, to w pewnym momencie, gdzieś daleko, daleko od prawej strony (to jest od strony rzeki) w powietrzu niosły się odgłosy jakichś wybuchów. Był to czytelny znak tego, że musiało tam dojść do potyczki między siłami Dzikich, a Uchiha. Było to jednak co najmniej kilka kilometrów od nich, więc były raczej bezpieczne. Należało jednak zachować ostrożność. W głębi lądu mała była szansa kogoś spotkać, ale kto wie, co byłoby bliżej Ishikari...

W końcu jednak zaczęło się ściemniać. Do miejsca, w którym orientacyjnie miał się znajdować posterunek brakowało im wciąż co najmniej trzech-czterech godzin drogi, więc niestety będą zmuszone nocować na bagnach. Na szczęście w plecakach można znaleźć wszystko co potrzebne do rozbicia niewielkiego obozu.

[Saori]

Niegościnne i podmokłe tereny rozległych bagien, były naprawdę sporym utrudnieniem w przemieszczaniu się, nawet dla Kunoichi, które potrafiły posługiwać się chakrą i mogły spokojnie przejść, nawet po rozlewisku. Problem polegał na tym, że nawet z pomocą chakry podróż była na tyle mozolna, że zajęła im znacznie więcej czasu, niż z początku można było się spodziewać. Ciężar plecaków na plecach, przeszkody na drodze w postaci krzaków, pniaków i oczywiście rozlewisk wystarczająco dały dziewczynom w kości. Brnęły jednak przed siebie, w jasno wytyczonym kierunku i starając się zbytnio nie zbaczać, nawet jeśli napotkały na swojej drodze jakąś przeszkodę. Pierwszą z nich były krzaki i Saori była prawie pewna, że pomimo ich czujności, wpadły prosto w zasadzkę. Krzyk, który się rozległ sprawił, że Kunoichi aż podniosła wachlarz do góry, będąc gotowa do pierwszego uderzenia. Okazało się jednak, że były to tylko spłoszone czaple, które solidnie podniosły im ciśnienie.

- Spróbować zawsze można. - Zgodziła się na propozycję Sumi co do ewentualnego spotkania z przeciwnikami, bo jej także nie uśmiechało się porzucanie plecaków. - Ale jeśli będzie ich za dużo, to rozwijasz swoje papierowe skrzydła i lecisz najszybciej jak tylko możesz w kierunku posterunku, a ja zaraz za Tobą na wachlarzu, bo trzeba będzie ich przede wszystkim zaalarmować.

Z każdą kolejną godziną Saori jednak zaczęła odczuwać coraz większe zmęczenie. Jednak było one spowodowane nie ubytkiem chakry, ale brakiem porządnego odpoczynku poprzedniej nocy. Nie spodziewała się, że droga będzie na tyle trudna i długa i przez to popełniła błąd, źle oceniając pień drzewa, na który weszła, a potem zapadła się w jego spróchniałe wnętrze po sam pas, mocząc przy tym nogi. Będąc tak uwięzioną, z ciężkim plecakiem na plecach, potrzebowała pomocy Sumi, żeby wydostać się z tej pułapki. Gdy w końcu udało jej się wygramolić, zdała sobie sprawę, że na szczęście skończyło się tylko na mokrych i lekko podrapanych nogach. Westchnęła i przetarła dłonią twarz. Jednak te kilka godzin snu coraz bardziej dawało jej się we znaki i mogło powodować po drodze więcej błędów i złych ocen sytuacji. W pewnym momencie nawet przystanęła i zaczęła nasłuchiwać, upewniając się, czy naprawdę coś słyszy, czy też zaczęła mieć jakieś omamy słuchowe?

- Słyszysz, Sumi-san? - Zapytała, jednocześnie upewniając się, że nic sobie nie uroiła. - Chyba gdzieś tam trwa walka...

Ruszyły dalej, ale niedługo później zaczęło się ściemniać, a one nadal nie dotarły do posterunku. Pozostało więc tylko pogodzić się z myślą, że spędzą tą noc na bagnach i zaczęły rozglądać się większą wysepką suchego terenu, który idealnie nada się na szybki obóz. Gdy więc trafią na taką wysepkę, nie pozostanie nic innego, jak zdjąć plecaki i skubnąć trochę prowiantu, który dostały na drogę, a który Komendant schował im do bocznych kieszeni.

- Jestem zmęczona, Sumi-san. - Powiedziała i ponownie przetarła twarz dłonią. - Dasz radę wziąć pierwszą wartę? Potrzebuję zregenerować się po ostatniej nocy. Gdybyś słyszała coś niepokojącego, natychmiast mnie obudź.

Jeśli Sumi się zgodzi, to Saori ułoży głowę na swoim plecaku i spróbuje zasnąć na tym jakże niegościnnym terenie. To była naprawdę wyczerpująca podróż i nie spodziewała się, że zajmie im tyle czasu. Miała nadzieję, że nic ich w nocy nie zaatakuje. Jakby ogniska nie rozpalały, bo raz, nie miały z czego, a dwa, że szybko zdradziłyby swoją pozycję, więc lepiej było nie ryzykować. Jakoś dadzą radę to przerwać, czuwając na zmianę.

[Sumi]

Pomimo że obie weszłyśmy w wykonywanie nowego zlecenia z dużą dozą entuzjazmu, przeprawa przez mokradła z dodatkowym obciążeniem w formie plecaków wypchanych zaopatrzeniem bardzo szybko nas zweryfikowała.

- Rozumiem i obiecuję że tak też zrobię. - powiedziałam a w moim głosie dało się odczuć pokorę.
Podróż była mozolna i męcząca. Widziałam również że Saori, która mało spała w nocy zaczęła dodatkowo zaczęła to odczuwać. Kulminacyjnym punktem tego wszystkiego również była wpadka Saori, która wylądowała po pas w wodzie. Oczywiście od razu do niej doskoczyłam i udało mi się pomóc jej stanąć ponownie na nogi. Niedługo później usłyszałyśmy również odgłosy jakiejś odległej potyczki, które sprawiły że mimowolnie poczułam dreszcz jaki przeszedł po moim karku.

- Tak, ale na szczęście chyba daleko stąd... Mam tylko nadzieję że to nie dochodzi z miejsca w które się właśnie udajemy... - odpowiedziałam jej i jeszcze raz poczułam lekki dreszcz, jednak otrząsnęłam się szybko i ruszyłam dalej za Saori.

- Tak, zdecydowanie przyda się nam jakiś przystanek, już mnie nogi i plecy bolą. Tak, bez problemu mogę wziąć pierwszą wartę a ty się wyśpij, Saori-san. - powiedziałam i usiadłam obok niej, opierając plecy o drzewo i wyciągnęłam z dłoni karteczkę, którą zaczęłam skrupulatnie składać i rozkładać, tworząc z niej różne kształty.
Cały czas nasłuchiwałam się wszystkiemu naokoło a co jakiś czas zerkałam na śpiącą kunoichi. Mimo że był to dopiero drugi dzień naszej większej znajomości, wydawało mi się że dogadywałam się z nią lepiej niż z każdym z tych cymbałów z którymi miałam codziennie do czynienia w siedzibie władzy. Westchnęłam cicho w dalszym ciągu spoglądając na Saori. Wyglądała tak spokojnie kiedy spała. Jej twarz nie była taka spięta. Nie dręczyło jej nic.
- Co dokładnie ci się przydarzyło, Saori-san? Jak długo już musisz spierać się z tymi wewnętrznymi demonami? - wyszeptałam tak cicho, że ledwie sama to usłyszałam, jednak nie spodziewałam się poznać odpowiedzi na to pytanie, przynajmniej nie w najbliższym czasie. Kiedy na horyzoncie zaczynało być widać pierwsze oznaki brzasku, delikatnie obudziłam dziewczynę aby wykorzystać chociaż tą chwilę, która została do wschodu aby również nieco odpocząć.

Chakra: 100%

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Statystyki

Siła

---

Szybkość

użytkownika

Wytrzymałość

---

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika pozwala na odpowiednią kumulację chakry, dzięki czemu ninja może się poruszać po powierzchniach niedostępnych dla normalnych ludzi - w zakres tych umiejętności wchodzi zarówno chodzenie po ścianach i sufitach, jak i chodzenie po wodzie. Technika nie pozwala na unikanie technik wymagających wejścia w nie.