Obóz Uchiha na Zachodniej Granicy

[Takashi]

Pomiędzy bezkresnymi łanami trzciny dawnego Sogen, a piaszczystymi wydmami Antai wznosi się obóz rodu Uchiha - czarna forteca z bali wzmocnionych stalowymi okłuciami, której sylwetka wyraźnie odcina się na tle ziół i zielonych gajów. Palisada otacza niewielkie wzgórze, na którym wyrasta kilkupoziomowa wieża strażnicza, służąca zwiadowcom za punkt obserwacyjny, często widać ich cienie przemykające po deskach nad ranem, gdy wiatr ściska mgłę jak koc na chłodnym piasku.
Środek obozu to surowe, ale funkcjonalne centrum dowodzenia - tuż za masywnym masztem z herbem Uchiha rozciąga się plac treningowy z wydartą trawą ziemią, na której co rusz rozbrzmiewa dźwięk uderzających się manekinów i odbijających się od worków shurikenów. Wokół głównego namiotu losowo poustawiane są pomniejsze, w których wojownicy śpią, odpoczywają, bądź leczą rany. Nieopodal stoją gliniane piece obozowej kuchni, gdzie aromatyczny gulasz miesza się z dymem ziół, tworząc zapach równie ostry jak morska bryza, która bez przerwy targa brezentem namiotów. Po południowej stronie, tuż przy połyskującej wodzie płytkiej fosy nad rzeczką, ogrodzonej zasiekami z koron drzew, cicho szemrają zapasy - worki ziaren, beczki oliwek i wędzone ryby, chronione przed wilgocią wzmacnianymi zadaszeniami. Na samym krańcu obozu, na wzniesieniu przy kępie traw, stoi samotny, kamienny ołtarzyk - miejsce modłów młodszych wojowników przed każdą misją na terenach Wietrznych Równin.
Kiedy słońce wschodzi nad równinami, poranna bryza niesie zapach soli z dalekiego morza oraz wilgotnej ziemi, a płachta palisady żyje odgłosami szykujących się shinobi. Wieczorem natomiast, gdy światło przygasa, ogniska lśniące w śród namiotów rozpraszają mrok, a echo rozmów o nadchodzących bitwach łączy się z szumem traw, przypominając każdemu, że choć wojna trwa, to właśnie na tej granicy rozgrywa się prawdziwa walka o przetrwanie.

[Sumi]

Drużyna miała już niemalże wyruszyć, jednak okazało się że ktoś jeszcze zdecydował się dołączyć do niej. Stanęłam na palcach aby dojrzeć kto taki przyszedł a kiedy ujrzałam Saori, moja twarz widocznie się rozjaśniła. Zaczekałam aż rozmówi się ona z dowódcą drużyny po czym przecisnęłam się do niej, uśmiechając się od ucha do ucha.
- Saori-san! Tak się cieszę że cię widzę! Kiedy zaczęło się to całe zamieszanie to myślałam że oddaliłaś się już z inną grupą, ale jak się okazuje, na całe szczęście to nie była prawda. - powiedziałam i podeszłam blisko do niej, chcąc ją uścisnąć z ulgi, jednak w niemalże ostatniej chwili się opamiętałam i odsunęłam się lekko i wygładziłam przód moich spodni aby jakoś spożytkować uniesione do uścisku ramiona. - Stresujesz się? Nie wiem czy byłam przygotowana na taki obrót spraw, możliwe że zaraz będziemy musiały stanąć oko w oko z wrogiem... - powiedziałam a lekkie drżenie mojego głosu zdradzało brak pewności siebie. Cały czas również byłam skupiona na wszelkich odgłosach odbiegających od tego jakie powinny mnie otaczać a wzrokiem co chwila błądziłam po okolicy, wypatrując czegokolwiek co mogłoby mnie ostrzec o nadciągającym niebezpieczeństwie. Mimo całej ostrożności, w pewnym momencie poczułam jak moja stopa nacisnęła na mechanizm aktywujący pułapkę, która wystrzeliła w naszym kierunku całe stado kunai, nie czekając więc, od razu użyłam moich wrodzonych zdolności i wykorzystując karteczki trzymane w torbie, stworzyłam wokół nas wir karteczek, które miały na celu zatrzymać nadlatujące pociski zanim uczynią nam szkodę.

  Ukryty tekst

[Saori]

Można było powiedzieć, że przygarnięto ją do drużyny z otwartymi ramionami. Dowódca był naprawdę zadowolony z jej obecności i szybko znalazł dla niej miejsce w szeregu, ale najbardziej chyba cieszyła się Sumi. Na tyle, że była gotowa uściskać Saori, tylko w porę się cofnęła, jakby zdając sobie sprawę ze swojej zbytniej śmiałości. Kunoichi jednak to nie przeszkadzało, więc objęła jednym ramieniem Sumi i poklepała ją po plecach dla otuchy. Twarz nadal jednak miała pozbawioną wyrazu i patrzyła na dowódcę, który się przedstawił jako Sentoki Uchiha. Czyli działo się coś naprawdę ważnego, że kazano zebrać Sentokiemu ekipę i wyruszyć. Saori jednak nadal nie znała celu.

- Nie chciałam, żebyś szła sama, nie znając nikogo. - Zwróciła się do Sumi, odpowiadając na jej słowa. - Razem zawsze raźniej.

Tak więc wyruszyli. W międzyczasie Saori zagadnęła Sumi, żeby ta streściła jej cel tej wyprawy. Co mieli zrobić i kto był wrogiem. To były istotne informacje, które wcześniej ją ominęły, więc musiała nadrobić, żeby nie popełnić błędu z czystej niewiedzy. Szły na przodzie, w środku formacji, więc chcąc nie chcąc, były wystawione na pierwszy ogień, dlatego też Saori w pewnym momencie zdjęła z pleców wielki wachlarz, żeby w razie czego mieć go od razu do dyspozycji. To już nie były przelewki. Zagłębiali się w niebezpieczne rejony i należało zachować czujność.

- Nie Sumi-san, nie stresuję się. - Odpowiedziała Saori. - Udało mi się opanować trzeci żywioł i mam do dyspozycji znacznie więcej możliwości, niż wcześniej. Poradzimy sobie jakoś.

Gdy oddalili się już znacznie od bezpiecznego obozu Saori zamilkła i zaczęła uważnie rozglądać się, zachowując przy tym czujność. W każdej chwili mogli zostać zaatakowani, dlatego też nadszedł czas na maksymalne skupienie. W pewnym momencie Kunoichi zarejestrowała fakt, że wkoło jest nienaturalnie cicho. Nie słychać było niczego innego, poza ich własnymi krokami. To źle wróżyło. Czuć było napięcie. Nim jednak zdołała to zakomunikować, Sumi nadepnęła na coś, a dźwięk jaki się rozległ, był na tyle charakterystyczny, że każdy shinobi już wiedział, że była to metalowa żyłka.

- Pułapka! - Dała znać reszcie, chociaż było to chyba zbędne.

W ich stronę momentalnie poleciała cała chmara kunai, na co Sumi odpowiedziała uruchomieniem swoich karteczek. Tylko czy papier był w stanie powstrzymać lecącą, metalową, ostrą broń? Miała co do tego wątpliwości, bo nigdy nie miała okazji zobaczyć, jak wytrzymały jest tak naprawdę papier Sumi, dlatego dla większego bezpieczeństwa Saori momentalnie padła na kolana i puszczając wachlarz, przyłożyła dłonie do ziemi przed nimi, odpowiednio skupiając chakrę tak, jak wcześniej się uczyła. Przed nimi powstanie ściana z Dotonu, która powinna osłonić grupę przed tym atakiem. Przez to kunaie na pewno się nie przebiją.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Walka na kilku frontach"
Zlecenie specjalne rangi C - Sumi & Saori
Kolejka 4/14 (Takashi - 4, Sumi - 3, Saori - 2)

Dodatkowe towarzystwo nie tylko zwiększyło morale całej grupy, ale również tej jednej pojedynczej istotki. Teraz, kiedy Sumi oraz Saori były razem, mogły na sobie bezgranicznie polegać i wspierać się w tłumie niepoznanych wcześniej osób. Dobrze było mieć koło siebie kogoś znajomego. Sumi musiała opowiedzieć koleżance szczegóły ich misji. Dość szybko wymieniły się niezbędnymi informacjami, po czym skoncentrowały się na obserwacji otoczenia i drogi, którą się poruszały. Były czujne, ale nie na tyle, by zauważyć zastawioną po drodze pułapkę.
Metalowa linka, na którą nadepnęła jedna z nich, aktywowała wyrzutnie kunaiów, które nadlatywały w ich stronę. Ich reakcja była błyskawiczna. Ishino użyła swojego papieru, który otoczył je z każdej strony i niczym piękna kanonada bieli odbił nadlatujące z wielu stron bronie. Uchiha dodatkowo stworzyła drewnianą ścianę, która również zablokowała bardzo dużą ilość ostrzy, dzięki tak wspaniałej defensywie bohaterki były bezpieczne. Jeszcze jeden kunai leciał w ich stronę i dziewczyny w ogóle go nie zauważyły. Gdy ostrze miało wbić się w ciało jednej z nich, jedna z pozostałych ośmiu sylwetek pojawiła się przy nich. Był to szczupły, zamaskowany chłopak o długich, białych włosach, który odziany był w ciemny strój. Biła od niego aura tajemniczości, poruszał się niemalże bezszelestnie, a jego ruchy były szybkie i precyzyjne. Zamachnął się dłonią, odbijając ostatnią z wystrzelonych broni, ratując jednocześnie niewiasty z opresji.
- Musicie bardziej uważać, dziewczyny. - jego głos był intrygujący, choć chłodny.
- Dobra robota, dziewczyny. - pochwalił je za reakcję i cieszył się, że nic im się nie stało. Po tym zwrócił się do stojącego przy nich chłopaka. - Ty też, Seijin. Miej na nie oko.
Znał tej oddział i znał jego możliwości, z niektórymi z nich wykonał dziesiątki różnych misji. Najwidoczniej dowódca ufał zamaskowanemu chłopakowi i powierzył mu trzymanie pieczy nad dwójką pośrodku formacji. Dziewczyny nie były aż tak doświadczone i pomimo tego, że nie zauważyły pułapki, poradziły sobie z nią i obroniły się tak, jak trzeba. No może z małym wsparciem. Liczyło się to, że nic im się nie stało i mogli ruszyć dalej.
Tak też zrobili. Tym razem jednak Sumi oraz Saori były bardziej wyczulone na to, co dzieje się wokół nich, a także zwracały większa uwagę na podłoże. Wykryły po drodze jeszcze kilka podobnych pułapek, które całą grupą neutralizowali od razu. Prewencyjnie, bo jeśli dojdzie do potyczki lub będą tędy wracać, oszczędzą sobie wiele zachodu, a dużo czasu ich to nie kosztowało. Podróżowali ustaloną wcześniej formacją, dzięki czemu ich pole obserwacji było bardzo duże, a wszelkie zagrożenia mogli wykryć odpowiednio wcześniej. Na szczęście dotarli bezpiecznie do obozu przy granicy i to jeszcze przed zmrokiem, a to, co ujrzeli, przeszło ich najśmielsze oczekiwania. Obóz był zniszczony, wokół było widać ślady walki, a na polu bitwy znajdowało się wiele ciał porozrzucanych w losowych miejscach. Hiroaki spojrzał na swój oddział i rozdzielił każdemu jakieś zadanie. Duża cześć grupy została rozstawiona wokół obozu w celu patrolu i pilnowania, czy w okolicy nie ma nieprzyjaciół, natomiast pozostali mieli przeszukać teren obozu.
- Sumi, Saori, wy też rozejrzyjcie się po okolicy. Może ktoś jeszcze żyje i uda się go uratować, a może znajdziecie coś, co pozwoli nam wytropić resztę.
W obozie było łącznie sześć różnych ciał. Powinno być tu tak na oko trzy razy więcej ludzi, a nie mogli przecież ot tak bez śladu zniknąć, coś musiało się z nimi stać. Tutejszy oddział został więc pokonany, niektórych pozostawiono na pastwę losu, a innych zabrano... prawdopodobnie. Istniało wiele możliwości, ale nie ma nad czym gdybać, trzeba było zbadać sprawę.

Opiszcie, proszę, czynności związane z przeszukiwaniem obozu, przeszukiwaniem ciał i znajdywaniem jakichkolwiek wskazówek. Daję Wam pod tym względem pełną swobodę. Jedna z Was natknie się na osobę, która będzie jeszcze oddychała, ale będzie nieprzytomna, będzie znajdowała się w krzakach przy drewnianej palisadzie na obrzeżach obozu. Druga natknie się na pustą butelkę ekskluzywnego, drogiego wina, która nie będzie pasowała do reszty otoczenia i z pewnością przykuje uwagę. Będzie w niej kilka kropel niedopitego trunku. Butelka będzie przy jednym z centralnych namiotów, gdzie najczęściej podejmowane są kluczowe dla obozu decyzje.

Legenda:
- Hiroaki - sentoki rodu Uchiha (wygląd)
- Seijin - (wygląd)

[Sumi]

Kiedy w nasyzm kierunku poleciały metalowe ostrza, działałam instynktownie, blokując większość pocisków a pozostałe zostały powstrzymane przez interwencję Saori. Jedyne ostrze, które prześlizgnęło się przez nasze defensywy na całe szczęście zostało pochwycone przez jednego z pozostałych członków naszego oddziału, choć mimo wszystko przyprawiło mnie o szybsze bicie serca, kiedy uświadomiłam sobie że przed nami jeszcze długa droga zanim osiągniemy odpowiedni poziom aby stać u boku reszty naszej tymczasowej drużyny. Pokiwałam głową do dowódcy a także shinobiego, który nam pomógł i przełknęłam gulę w gardle zerkając na Saori.
- Dobrze się dopełniamy, Saori-san. - wyszeptałam do niej zadowolona a karteczki zafurgotały w powietrzu i ponownie schowały się w mojej torbie.
Kiedy odnaleźliśmy wreszcie obóz, okazało się że musiał on stać się celem ataku Dzikich i wszystko było pozostawione w ruinie. Zgodnie z rozkazem dowódcy zabrałam się za przeszukiwanie pobojowiska i kiedy rozglądałam się w poszukiwaniu czegokolwiek co mogłoby się okazać cenną informacją dla Hiroakiego, odnalazałam w pobliżu namiotu dowodzenia elegancko i ozdobnie wyglądającą butelkę, tak bardzo różną od tych, które przynieśli Azuma i Tsuyoshi, kiedy w piątkę spędzaliśmy miło wieczór. Uniosłam ją do poziomu oczu a następni powąchałam ostrożnie otwór aby sprawdzić co było wcześniej w środku. Mimowolnie wzdrygnęłam się na znajomą nutę alkoholu, jednak zgoła inną od charakterystycznego aromatu sake. Zaintrygowana znaleziskiem uniosłam brew i rozejrzałam się w poszukiwaniu Saori bądź Hiroakiego aby podzielić się znaleziskiem.

[Saori]

Lecących w stronę grupy kunaiów było na tyle dużo, że starczyło dla każdej z nich. Sumi część broni zablokowała swoimi papierowymi karteczkami, co był naprawdę niesamowitą sprawą, z kolei Saori postawiła na coś większego i jeszcze bardziej solidnego i całe szczęście, bo pozostała część zagrożenia zatrzymała się właśnie na jej dotonowej ścianie. W całym tym zamieszaniu nie dostrzegły jednak tego zbłąkanego, samotnego kunaia, który leciał z innej strony prosto na nie. W ostatniej chwili zamaskowany członek ich drużyny odbił broń, nim ta trafiła w którąś z nich. Saori spojrzała uważnie na zamaskowanego chłopaka, po czym skinęła mu głową, wyrażając tym samym swoją wdzięczność. Mimo tego drobnego potknięcia, dostały pochwałę od dowódcy i wszyscy mogli ruszyć dalej.

- To prawda. - Odpowiedziała Sumi. - Ale musimy być jeszcze bardziej uważne.

Tym razem im się upiekło, ale drugi raz któraś z nich może już zostać trafiona i byłby spory problem. Tak czy inaczej uruchomienie tej pułapki przez Sumi sprawiło, że reszta drużyny była jeszcze bardziej czujna i dzięki temu udało się zlokalizować po drodze jeszcze kilka innych pułapek i od razu je neutralizować. Ostatecznie też dotarli do obozu, a raczej tego, co z niego zostało. Widok, który zastali, nie był tym, czego się spodziewano, patrząc po minach drużyny. Sama Saori przeczesywała chłodnym spojrzeniem pobojowisko i leżące ciała zabitych. Rozegrała się tu dość zażarta walka.

- Tak jest, Hiroaki-sama. - Odpowiedziała na rozkaz dowódcy odnośnie przeszukania obozu.

Z kamienną twarzą Saori podeszła do najbliższego zabitego. Na początek sprawdziła, czy naprawdę ma do czynienia z trupem, czy też wyczuje jakieś oznaki życia. Jeśli trup, to zacznie przeszukiwanie ubrania i ekwipunku, a także śladów wkoło ciała. Potem przejdzie do kolejnego leżącego i powtórzy całą procedurę, by ostatecznie zatrzymać się przy drewnianej palisadzie. Tam także dostrzeże ciało ukryte jednak w krzakach i po wstępnych oględzinach zda sobie sprawę, że ma ocalałego. Jego oddech był płytki i nierówny, ale na pewno żył. Był po prostu nieprzytomny.

- Hiroaki-sama! - Zawołała ze swojej pozycji. - Ten żyje!

Sama nie dźwignie nieprzytomnego, więc zaczeka na pomoc ze strony innych, aż go przetransportują w bezpieczne miejsce i doprowadzą do porządku. Miała nadzieję, że w ich drużynie był medyk, żeby udzielić pomocy. Sama Saori będzie skupiona przede wszystkim na poleceniu, cczyli przeczesywaniu obozu i szukaniu jakiś konkretnych śladów, które chociaż trochę przybliżą ich do poznania prawdy, co tu się wydarzyło i gdzie podziała się reszta.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Walka na kilku frontach"
Zlecenie specjalne rangi C - Sumi & Saori
Kolejka 5/14 (Takashi - 5, Sumi - 4, Saori - 3)

Obóz był w opłakanym stanie i to było widać już na pierwszy rzut oka. Ich jedenastoosobowy zespół rozproszył się, żeby przeczesać okolicę i podjąć się próby oceny tego, do czego tutaj doszło. Najbardziej zastanawiający był fakt, że w tej strategicznej lokalizacji znajdowało się jedynie kilka martwych ciał, można je było zliczyć na palcach jednej ręki. No może dwóch. W każdym razie całym tym krajobrazie brakowało przynajmniej kilkunastu sylwetek. Co mogło być powodem ich zniknięcia? Najbardziej dręczyło to Hiroakiego, który jako sentoki posiadał dużą wiedzę o posterunkach Uchiha i o wytypowanych do stacjonowania w nich jednostkach. Znał osobiście większość tutejszych i przybliżoną ilość obrońców obozu, dlatego rachunek ciał od razu mu się nie zgadzał.
- Uważajcie na siebie i jakby coś było nie tak, od razu dajcie znać. - ostrzegł swoją drużynę na chwilę przed podziałem.
Kilka osób patrolowało pobliskie tereny, natomiast pozostali uważnie rozglądali się między namiotami, zniszczonymi elementami otoczenia oraz między krzakami. Ciężko było znaleźć coś, co mogło bezpośrednio wskazywać na jakiekolwiek ślady ataku. Coś, co zdradzałoby, z kim mogli mieć do czynienia, albo z kierunkiem nadejścia nieprzyjaciół. Wtedy właśnie Sumi natknęła się na pierwszy fant, na butelkę czegoś, co przypominało alkohol. Odrobina trunku znajdowała się w szkle, dziewczyna powąchała ją i znajomy aromat uderzył w jej nozdrza, wywołując dreszcz na całym ciele. To nie był byle jaki jabol, to musiało być coś naprawdę mocnego. Gdy tylko się odwróciła, zobaczyła kilka kroków od siebie dowódcę, któremu przekazała swoje znalezisko. Mężczyzna chwycił przedmiot. Najpierw obejrzał podartą etykietę, a potem uniósł butelkę do góry, by zobaczyć, czy cokolwiek jest w środku, kilka kropel napoju jeszcze tam było. Przystawił szyjkę do nosa, by powąchać zawartość, kąciki jego ust uniosły się na ułamek sekundy w minimalny, ledwo zauważalny uśmiech. Może lubił sobie czasem wypić?
- To jakaś bardzo mocna wóda. - powiedział głośno, jakby chciał, by najbliżsi im towarzysze go usłyszeli. - Myślałem, że mamy do czynienia z Kaminari, ale to chyba dzicy urządzili sobie tutaj popijawę po rozprawieniu się z naszymi. - choć nie miał pewności, warto było wspomnieć o swoich przypuszczeniach. - Dobra robota, Sumi-san! - pochwalił ją, po czym wyrzucił butelkę i krzyknął do pozostałych. - Oczy szeroko otwarte!
Obóz nie był na tyle duży, by ta interakcja umknęła uwadze Saori. Dziewczyna słyszała z daleka o znalezisku koleżanki, pochwałę ze strony przełożonego i przestrogę, by uważać na wszystko, co było wokół. Bohaterka doskonale zdawała sobie z tego sprawę, dlatego sumiennie przeglądała każde martwe ciało, na które się natknęła. Wokół pierwszych kilku ciał nie znalazła nic, co stanowiłoby jakąś doskonałą wskazówkę. Ekwipunki pokonanych były zwyczajne i też nie zawierały niczego podejrzanego, typowe wyposażenie każdego ninja. Ich ciała były poobijane, miały zarówno siniaki, jak i różnego rodzaju zadrapania, zero konkretów, które dałyby jej coś do myślenia. Wtedy właśnie znalazła mężczyznę, który leżał w krzakach niedaleko palisady. Jeszcze żył i choć był nieprzytomny, to oddychał ciężko. Liczyło się, że żył. Przy krzakach Saori zauważyła dość gruby, ciężki ślad, prawdopodobnie przyczołgał się tam po potyczce i schował, żeby nikt go nie znalazł. Był wycieńczony i mocno poturbowany, ale z pomocą medyka mógł przetrwać. Uchiha od razu powiadomiła swojego dowódcę, a ten podbiegł do niej w jednej chwili i wyciągnął ciało z zarośli na płaskie podłoże.
- Umeko, do mnie! - krzyknął w jakimś losowym kierunku.
Kilka przeskoków wystarczyło, by koło nich pojawiła się ciemnoskóra kobieta, która od razu po zauważeniu rannego uklękła na kolanach przy nim i przyłożyła dłonie do jego klatki piersiowej. Nie potrzebowała nawet rozkazu. Zielona chakra lecznicza zaczęła koić ból, leczyć rany i przywracać energię poszkodowanego. W międzyczasie Seijin wskoczył kilkoma susłami na wieżę strażniczą, by stamtąd obserwować okolicę obozu i las. Stamtąd miał lepszy widok na wszystko.
- Co z nim? - Hiroaki wyglądał na zaniepokojonego, choć w jego głosie dało się usłyszeć ulgę. Ktoś ze stacjonującego tu oddziału przeżył.
- Nie jest jest dobrze, ale tragedii nie ma. Wyliże się. - jej ton był nieadekwatny do wyglądu i do sytuacji, brzmiał na znudzony.
- Umeko, konkrety. - jego zabójczy wzrok przeszył brązowowłosą.
Dziewczyna wzdrygnęła się, a jej zielona chakra zapulsowała kilka razy.
- Ma połamane żebra, dużo zadrapań, ale jego stan jest stabilny. Potrzebuję trochę czasu, ale raczej uda mi się go wyleczyć. - na jej twarzy pojawił się grymas, a oczy zmrużyły się, jakby chciała się czemuś bliżej przyjrzeć. - Zaraz, co to... ?
Zielona chakra rozpłynęła się w powietrzu, a na koniuszkach dwóch palców jej prawej dłoni pojawił się delikatny obłok błękitnej chakry. Przyłożyła palce do dolnej części kamizelki ofiary i płynnym, dość wolnym ruchem rozcięła ją niczym prawdziwym skalpelem. Odsłonięty tors jegomościa miał w sobie małe wgłębienia i był siny w niektórych miejscach, wręcz fioletowy. Nie wyglądało to zbyt ciekawie.
- To trucizna! Będę potrzebowała jakieś wiadro lub miskę i czystą wodę! - zielona chakra znów oplotła jej ręce, by mogła wznowić proces podtrzymywania jego życia. - Hiroaki, przytrzymaj go!
To, że nie użyła nawet żadnej formy grzecznościowej, świadczyło o tym, że musieli się doskonale znać. Ale mniejsza o to, potrzebowali naczynia i czystej wody, a obok nich były jedynie Saori i Sumi, pozostali znajdowali się w innych częściach obozu.
- Dziewczyny, zajmiecie się tym? - poprosił, spoglądając na nie w czasie, gdy przytrzymywał rannego za ramiona.

Legenda:
- Hiroaki - sentoki rodu Uchiha (wygląd)
- Seijin - (wygląd)
- Umeko - (wygląd)

[Ookami]

"Wywalić Śmieci"
Wyprawa C
Kolejka 1/14 (Ookami - 1, Aya - 0)

Wracając z wyprawy wojennej Aya miała przyjemność zatrzymać się na noc w jednym z obozów Uchiha znajdującym się na zachodniej granicy. Do Sarufutsu czekała ją jeszcze długa droga wiodąca między innymi przez bagna. Chociaż noc była ciemna, ponura i deszczowa, poranek okazał się być niemal bezchmurny. Chociaż po minionej nocy pozostały pamiątki w postaci błota, kałuż i rosy na trawie. Szkoda, że ten w miarę beztroski poranek zakłóciła burda w kantynie pomiędzy żołnierzem Uchiha, a kucharzem polowym. - Kleik. Dziesiąty dzień kurwa z rzędu kleik ryżowy. I żeby to jeszcze była jakaś przyzwoita por - Czarnowłosy Akoraito urwał zdanie w środku, kiedy tylko poddenerwowany kucharz podstawił mu brudną chochlę zaraz przed twarz. - Nie narzekaj! Ciesz się że cokolwiek dostałeś. Dostawy żywności "znikają" całe, albo zrabowane w większości. Głodny? To won ogarnąć co się dzieje! - Chłopak speszył się i odruchowo cofnął o krok. - Nie mogę. Wartę dziś mam. - Kucharz więc wepchnął mu miskę z kleikiem i odgonił dłonią niczym natrętną muchę.--No, to wypierdalaj. A jak się nie najadasz, to dosyp sobie wiórów.
Będąc świadkiem całej tej scenki Takahashi Aya miała kilka opcji, kilka wyborów, kilka ścieżek. Dopytać kucharza co i jak albo ruszyć w swoim kierunku ignorując to co udało się jej usłyszeć.

- Żołnierz Uchiha
- Kucharz Polowy

  Ukryty tekst

[Aya Takahashi]

Powrót z wyprawy wojennej szczęśliwie odbył się bez dodatkowych przeszkód. Dolina została zdobyta, Dzicy pogonieni, najemnicy, w większości, byli cali i zdrowi, a Aya mogła udać się w drogę powrotną do osady Uchiha, by podjąć się kolejnego zadania. Do Obozu zawitała przede wszystkim, by wysłać napisane zawczasu listy, jeden do Kakuzu, z meldunkiem i obserwacjami, drugi do Uchiha z raportem z walki. Oczywiście, wpierw musiała się wylegitymować i przejść wszystkie niezbędne procedury, ale w końcu mogła, z pewną swobodą, wędrować po obozie. Wiadomości wysłała za pomocą ptasiej poczty i powoli szykowała się do wznowienia podróży. Podczas spaceru po obozie i zatrzymania się w miejscowej kantynie, była świadkiem... cóż, jakby to dyplomatycznie nazwać. Niskich morale? Kulinarne sprzeczki? Aya normalnie by się tym nie zajmowała, gdyby nie późniejsza część wypowiedzi kucharza.
-Znikają? Ktoś atakuje dostawy na naszym terytorium? - zapytała, podnosząc się. W sumie, jako dawna uchiha a obecna kakuzu, powinna raczej powiedzieć 'waszym terytorium' ale semantykę można odłożyć na bok.