Obóz sił Uchiha przy moście Teppu na rzece Ishikari

[Azuma]

Tsuyoshi nie oponował, gdy Azuma zaoferował swoją pomoc i wspólnie udali się w kierunku koszar w nadziei na uzyskanie trochę jadła i napitku. Przeczucie na szczęście nie myliło drugiego Uchihy. Były dowódca obozu został rozpoznany i ciepło powitany przez żołdaków, którzy po zdobyciu punktu, a także zorganizowaniu garnizonu, zostali oddelegowani do strzeżenia tego obszaru. Podjęte wcześniej ryzyko opłaciło się, pozwalając im pełnić teraz spokojniejsza służbę.

– Nie martw się Tsuyoshi-kun. To twój oddział, macie wspólne przeżycie i masz do tego prawo. Nie martw się dzisiejszą nocą - Azuma uspokoił kolegę, do którego garnęła się spora ilość osób. Ludzie pamiętali Tsuyoshiego. Musiał dobrze dowodzić atakiem, co przez Azumę zostało odnotowane. Nie mogło zatem dziwić, że ludzie chcieli go zobaczyć, porozmawiać, a nawet skoro się nadarzyła okazja, to uczcić to co im się wspólnym wysiłkiem udało. Od słowa do słowa, wyszło również to kim był Azuma, co tutaj robili, skąd wrócili. Parę chwil później, już nie tylko Tsuyoshi był po kilku głębszych. Na szczęście w porę zaprzestali tego rytuału. Wśród mężczyzn pojawiło się pełne dla tego zrozumienia – gdy Tsuyoshi i Azuma ujawnili, że nie są tu sami. Po krótkim pożegnaniu, dwójka hojnie obdarowanych shinobi, zmierzała na powrót do ich baraku.

Tsuyoshi właśnie kończył wymieniać co dostali, a Azuma przytakiwał dla każdego punktu. Wyglądało to, jakby wspólnie przeprowadzali jakąś skomplikowaną operację matematyczną. – Choć wyszło trochę dłużej uhm.. dłużej niż sądziłem, to dziewczęta powinny być zadowolone. Dawno tak nie jedliśmy - Kogō w pewnym aż się zaśmiał. – Pewnie jakbyś poprosił to by skąś wytrzasnęli nawet pieczone prosię. Darzą się prawdziwym szacunkiem Tsuyoshi-kun. To dużo mówi o tym jakim jesteś człowiekiem. Jestem pewien, że jeszcze nie raz przysłużysz się naszemu klanowi - uśmiechnął się, nie kontynuując dalej tego tematu. Alkohol rozwiązywał język i ułatwiał wyciąganie na wierzch pewnych przemyśleń. Na szczęście, ich barak właśnie się pojawił.

– Jesteśmy! I to nie z pustymi rękami. Mamy coś dla ciała i dla ducha. Tsuyoshi-kun znowu wykorzystał swoje wpływy. Jestem naocznym świadkiem, że są niemałe - weszli do środka, dopiero po chwili zwracając uwagę że atmosfera uległa drobnej zmianie? Azuma ściągnął brwi rzucając badawcze spojrzenie najpierw na Hiromi, a potem na pozostałe dziewczyny. Nie dostrzegł jednak niczego niepokojącego na pierwszy rzut oka… – Zajmę się paleniskiem, widzę że opał już przygotowany.

Azuma odłożył co trzymał na pokaźny, długi stół służący do wspólnego spożywania posiłków przez wszystkich mieszkańców baraku, a potem udał się do paleniska. Te otoczone było kamieniami, a także miało system odprowadzania dymu. Poukładał drewienka w charakterystyczny sposób, pozwalając w środku wolną przestrzeń, a potem użył najprostszej techniki Katonu do wzniecenia ogniska. Po chwili, w środku baraku było słuchać odprężające trzaski palonych drewienek.

[Sumi]

Atmosfera w kwaterze nieprzyjemnie zgęstniała a Saori zareagowała nieprzyjemnym chłodem na moją uwagę. Przez moment jeszcze czułam delikatny gniew, jednak dość szybko ustąpił on miejsca poczuciu winy. Dość niesłusznie osądziłam dziewczynę i rzeczywiście źle mi z tym było co mimochodem wyraziłam przyjmując ponury i zasmucony wyraz twarzy. Nie miałam jednak czasu aby odpowiedzieć Saori, ponieważ Hiromi zafundowała nam pogadankę, która sprawiła że poczułam się mała i niemalże nic nie znacząca w obliczu jej władczego tonu a ona nawet nie musiała spoglądać w moim kierunku, abym czuła się skarcona niczym niemądre dziecko, które bawi się blisko rzeki z rwącym prądem. Przełknęłam gulę, która wezbrała w moim gardle.

- Ja... Ja również przepraszam. Ciebie Saori-san, za to że tak naskoczyłam na ciebie, jesteś bardziej doświadczona ode mnie i nie powinnam była tak pochopnie osądzać cię. Byłaś w stanie samodzielnie tutaj funkcjonować zanim wyciągnęłaś mnie z Sarufutsu abyśmy mogły wspólnie wspierać siły Ryuz... Uchiha, na granicy. Nie powinnam była reagować w ten sposób. - powiedziałam wreszcie, kierując moje słowa do najmłodszej dziewczyny. Mój głos wyrażał szczerą skruchę i żal.

- A tobie, Hiromi-san, obiecuję że będę uważała na to. Po prostu takie nagłe przybycie tutaj na front działa na mnie bardziej niż chciałabym przyznać nawet przed samą sobą. Muszę się jeszcze do tego wszystkiego przyzwyczaić i przywyknąć do tego. - powiedziałam, spoglądając teraz na starszą ode mnie dziewczynę i skłoniłam się delikatnie.

Zaraz po tym poczułam że ktoś próbuje otworzyć drzwi co sprawiło że aż podskoczyłam zaskoczona, jednak Saori zdążyła już w międzyczasie założyć z powrotem swoją bluzkę, więc odsunęłam się od drzwi aby nie blokować już wejścia.

- Oh! To wspaniale! - powiedziałam uradowanym głosem i przeszłam przez pomieszczenie aby stanąć obok Saori. - Czy mogę jakoś pomóc w przygotowaniach? - zapytałam się jeszcze, spoglądając po przyniesionych przez mężczyzn pysznościach.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Dlatego Hiromi nie miała koleżanek.

Zachowała spokój, chociaż wyczuła, że Saori się na nią zdenerwowała i takie pouczanie niekoniecznie było trafione. Niby Hiromi chciała zaprzeczyć - że przecież widzi, ale tego nie zrobiła, odpuszczając sobie. Saori na pewno jest zmęczona, głodna, czuła ból. Dlatego Hiromi uśmiechnęła się, dotknęła delikatnie jej ramion i lekko się nachyliła do jej ucha, mówiąc delikatnie.

- Już. Gotowe. Nie powinno boleć i powinnaś móc się wyspać. Cieszę się, że mogłam na coś się przydać, Saori-chan.

Nie minęło dużo czasu, a panowie wrócili. Prawie wleźli na Sumi, która od razu chciała im pomagać z tym, co przynieśli, a Hiromi zauważyła spojrzenie Azumy, które odwzajemniła. Uśmiechnęła się do młodzieńca uprzejmie i również podeszła, żeby pomóc z tym, co miał w ramionach. Natychmiast zauważyła, że łyknął trochę alkoholu.

- A to ci dopiero niespodzianka! - powiedziała radośnie, może trochę za wysokim tonem i wzięła od Azumy część tego, co przyniósł. - No patrzcie, mięsko. Nieźle, nieźle. I już nawet zaczęliście. Ale żeby tak bez nas? - zapytała, jakby chciała się trochę poprzekomarzać, po czym wyciągnęła jeszcze jedną rzecz z rąk Azumy, żeby być na tyle blisko, żeby powiedzieć do niego cicho. - Dziękuje, że tak długo was nie było, wszystko tutaj już jest dobrze. Dziękuję, że zrozumiałeś, Azuma-san - szepnęła, po czym się odsunęła, odchodząc z flaszeczkami.

- No i po tym będzie można dobrze spać. Ciepła sake, jedzonko. Zaraz, gdzie są czarki, rozleję nam - powiedziała i zaczęła wszystko przygotowywać, podkładając sobie poduszkę pod kolana i siadając na podłodze. Rozłożyła trzy czareczki na stole i do każdej wlała trochę sake. - Sumi-chan, Saori-chan, musimy troszkę nadrobić, bo lepiej się pije, jak się pije równo. Azuma-san zacznie przygotowywać posiłek, a my wypijemy z trzy rundki.

Klasnęła w dłonie i, jeżeli Sumi wydawała się niepewna, wstała i złapała ją pod ramię.

- No chodź. Nam akurat po wszystkim w Rantori się przyda. Mnie na pewno. Pomoże mi to spać - dodała już trochę łagodniej, delikatniej. - Ciebie też rozluźni, Saori-chan.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Azuma wykazywał się ponadprzeciętnym zrozumieniem i wrażliwością jak na kogoś swojej rangi. Shinobi w stopniu Kogō nie oglądali się często za bardzo na takie rzeczy i nie próbowali aż w takim stopniu zrozumieć swoich podwładnych. A przynajmniej tak było w głowie Akoraito, który mógł za bardzo kierować się stereotypami. Tak czy inaczej, Azuma zyskał kolejnego plusa u Tsuyoshiego. Na pochwały ze strony kompana, zareagował raczej lakonicznie:

- Dziękuję, Azuma-san. Jeszcze długa droga przede mną i jestem przekonany, że przyjdzie nam wiele razy walczyć ramię w ramię na polu bitwy. Ciąg wojen, w których jesteśmy zdaje się nie mieć końca - po tych słowach zakończył już jednak ten temat. Alkohol we krwi kierował jego myśli raczej w innym kierunku - ku przyjemniejszym rzeczom.

Kiedy dotarli z powrotem do ich kwatery, wszedł do niej za Azumą i zamknął je za nimi. W sumie to chyba dobrze, że Azuma wszedł pierwszy, bo Tsuyoshi rozluźnił się już tak bardzo, że miał ochotę na otwarcie ich kopniakiem z okrzykiem "Haha! Patrzcie, co przynieśliśmy!" - co mogłoby się źle skończyć dla Sumi. Zamiast tego, przywitał się tymi słowami:

- Upolowaliśmy całkiem sporo prowiantu! Dla każdego coś dobrego! Pyszne jedzonko, ale przecież nie możemy tu siedzieć na sucho! - powiedział z dumą, rozkładając na stole brzęczące butelki i papierowe zawiniątka z jedzeniem.

- No dobra, to co się działo, jak nas nie było? Mam nadzieję, że ktoś wybił Saori-san z głowy ten pomysł, żeby wracać do namiotu? Nie wierzę, że będzie tam wygodniej, niż tutaj! I mam nadzieję, że Sumi-san nie jest już taka spięta jak w biurze u Sugiyamów! Ale jeśli tak, to zaraz rozpoczniemy terapię! - dodał jowialnie, patrząc najpierw na Saori, później na Sumi i na końcu na Hiromi. Jego wesołość była spowodowana wypitym alkoholem, ale tylko odrobinę, bo zachowywał cały czas całkowitą trzeźwość umysłu. Po prostu dawno nie był w takiej sytuacji, żeby móc się "zapomnieć" z równolatkami, z dala od obowiązków służbowych - i to tak poprawiło mu nastrój. W ten właśnie sposób odreagowywał te wszystkie przeżycia w Rantori i jeszcze wcześniejsze walki.

- A napiliśmy się tylko odrobinkę, Hiromi-san - stwierdził, rozkładając prowiant na stole już nieco bardziej dbale - po prostu otoczyli nas tutejsi żołnierze i nie mogliśmy odmówić. "Z weteranami z mostu się komendant nie napije?" - to był po prostu szantaż w bia... to znaczy w ciemną noc. No to chyba wiadomo, że ja nie mogłem odmówić, a Azuma-san nie mógł stać z boku jak kołek - wzruszył ramionami, jak gdyby tłumaczył jakąś oczywistą oczywistość.

Kiedy popatrzył na rozłożone przez Hiromi czarki, coś jakby wpadło mu do głowy. Zamyślił się, podrapał po brodzie i powiedział:

- Na Susanoo... ostatnim razem gdy piłem alkohol, piłem go z Kyoushim-sama! - powiedział, jak gdyby zdziwił sam siebie.

[Saori]

Najwyraźniej Sumi wyczuła, że posunęła się trochę za daleko, bo jej nastawienie dość szybko się zmieniło. Jakby Saori rozumiała, że przez Urzędniczkę przemawiała troska, jednak ewidentnie poczuła się w tym momencie niedoceniona, mimo że tak się starała zadbać o nie przez ostatnie dni i naprawdę czuwała, żeby nic złego im się nie stało. Gdy więc Sumi przeprosiła, Saori skinęła głową na znak, że przyjęła przeprosiny, a jej lodowate spojrzenie osłabło. Ponownie schowała twarz za kurtyną czarnych włosów, czując nieprzyjemne mrowienie pleców podczas procesu leczenia.

- W porządku, Sumi-san. - Powiedziała cicho. - Od miesięcy próbuję sobie jakoś sama radzić. Naprawdę się staram...

Potem swój wykład dała sama Hiromi, która chyba błędnie założyła, że ktoś się na nią za to wścieka. Saori zwyczajnie chciała wyprowadzić medyczkę z błędu, jakoby miała postąpić tak bardzo lekkomyślnie. Owszem, należało jej się za plecy, ale w pozostałych kwestiach naprawdę starała się zachowywać czujność, aby nie narazić zbytnio siebie i Sumi, za którą mimo wszystko czuła się odpowiedzialna. Dlatego też odpowiedziała tak a nie inaczej, chcąc udowodnić tym samym, że pomyślała na zapas o tak istotnych sprawach. Żeby jednak zapewnić Hiromi, że nie chowa do niej urazy, położyła swoją dłoń na jej dłoni i delikatnie ścisnęła, gdy ta chwyciła ją za ramiona po skończonym leczeniu.

- Dziękuję, Hiromi-san. - Podziękowała, spoglądając na nią przez ramię. - Naprawdę doceniam Twoją troskę.

Tak więc mogła się ubrać i całe szczęście, bo ledwo na nowo zawiązała tunikę, a już Panowie zaczęli dobijać się do drzwi, które Sumi ostatecznie odblokowała. Okazało się, że Azuma i Tsuyoshi przynieśli mnóstwo jedzenia i alkoholu, które udało im się wydębić od stacjonujących tu żołnierzy. Co prawda wyglądało to, jakby obrobili część spichlerza, ale czy to ważne? Byli w wyśmienitych humorach, ale może to dlatego, że chyba w międzyczasie coś już wypili. No ładnie. Szykowało się tu niezłe szaleństwo. Słysząc pytanie Tsuyoshiego i stwierdzenie o wybiciu jej z głowy spanie w namiocie, Saori spojrzała na niego, lekko przekrzywiając głowę. Była to jej forma zaciekawienia, w tym przypadku jego stanem upojenia i rozluźnienia.

- Tak, Hiromi-san jest bardzo przekonująca, nie uważasz? - Odpowiedziała Tsu, po czym przysiadła się do medyczki, która przywołała ją do siebie wraz z Sumi. - Wyleczyła też moje plecy.

Ostrożnie spróbowała alkoholu, starając się przy tym nie krzywić, po czym wychyliła się do Tsuyoshiego i zajrzała mu do tego, co przyniósł, najwyraźniej szukając czegoś konkretnego. Nie zamierzała jednak wybrzydzać i chwyciła na szybko za niewielki kawałek mięsa, zajadając ze smakiem. Po treningu była głodna i wcale nie zamierzała tego ukrywać, a picie alkoholu na pusty żołądek brzmiało jak szybkie pójście spać, czego zdecydowanie starała się uniknąć, dlatego też pozwoliła sobie podkraść kawałek, zanim Azuma wszystko przygotuje. Jeśli będzie trzeba, podzieli się kęsem z Sumi i Hiromi.

- Dobre. Jest znacznie lepsze niż mój pieczony królik. - Stwierdziła, nawiązując do pierwszego spotkania z Tsuyoshim, kiedy jedli w lesie jej upolowaną zdobycz.

[Azuma]

Hiromi była wykwalifikowanym medykiem, więc każdy stan odbiegający od normy, był szybko przez nią dostrzegany. To, że Azuma i Tsuyoshi, co nie co wychylili za kołnierz, oczywiście zostało przez nią wychwycone. Zareagowała rozbawieniem, ale mimo że Azuma zajmował się jedzeniem, nie omieszkał na dłuższy moment zawiesić z boku spojrzenia na niej, oceniając jej faktyczne nastawienie. Gdy się jednak zbliżyła i ciepło podziękowania za dany im czas, zrozumiał, że jego początkowe przeczucie wcale go nie myliło. I że teraz jest już wszystko w porządku.

– A więc miałyście trochę komfortu - przytaknął z zadowoleniem przyjmując do wiadomości, że Hiromi zajęła się Saori i kunoichi już ma się lepiej. Na tyle, że nie pominęła kolejki, a chwilę po przechyleniu czarki, wgryzła się chciwie w mięsiwo. Azuma pomyślał chyba o tym samym co dziewczyna – nie powinna pić na pusty żołądek.

Hiromi polała kolejną kolejkę, Tsuyoshi ładnie porozstawiał wszystko na stole, dziewczyny raczyły się alkoholem, a Azuma tymczasem po rozpaleniu paleniska, wyłożył kiełbaski. Rozdzielił też ryż, nakładając do każdej miski pokaźną porcję. Choć ryż był podstawą odżywiania, to nie mogło zabraknąć warzyw i szynki. Uchiha również podzielił to po równo, każdemu urozmaicając miskę, a na końcu ściągnął z rusztu kiełbaski i te także dorzucił do wszystkiego.

Gdy każdy otrzymał swoją porcję, nie mogło już być wątpliwości, że nikt nie pójdzie spać o pustym żołądku. – Naszą umowę możemy chyba uznać, że wypełnioną? - zagaił do Saori, nawiązując oczywiście do Kuro i jego podwieszania żywności. Gdy Tsuyoshi wspomniał o Kyoushim, Azuma zainteresował się tym tematem. – Dawno go nie widziałem. Przydałby się na froncie. Swojego czasu przeciął Kotei na pół, wyobraźcie sobie co by mógł uczynić na froncie? Sumi-chan, widywałaś go w Surufutsu? W urzędzie?

Azuma sięgnął po swoją czarkę i trochę upił z jej zawartości. – Poznałeś go lepiej Tsuyoshi-kun? Ja nie miałem tej sposobności. Ciekawy jestem co byś o nim mógł mi powiedzieć.

[Sumi]

Ku mojej wyraźnej uldze, atmosfera się bardzo poprawiła a przyjście Azumy i Tsuyoshiego zdawało się rozwiać wszelkie resztki napięcia jakie mogłyby pozostać zawieszone w powietrzu. Ucieszyłam się również widząc że spojrzenie Saori również zelżało, więc założyłam że wybaczyła mi moje słowa, przynajmniej częściowo. Mężczyźni szybko rozbudzili wnętrze kwatery i już miałam pomóc Azumie w przygotowaniach, kiedy Hiromi przywołała mnie do stołu abyśmy nadgoniły z sake. Spojrzałam na buteleczkę w jej dłoni i przełknęłam ślinę. Jeszcze nigdy nie miałam okazji pić alkoholu, więc nawet nie byłam do końca pewna czego się spodziewać. Podeszłam do dziewczyny i usiadłam obok, przyjmując czarkę do rąk trafił do mnie zapach napoju. Co ciekawe, pachniało to bardzo podobnie do świeżego mochi, co sprawiło że moje nastawienie się diametralnie poprawiło.

Kiedy Hiromi wzniosła swoją czarkę, poszłam za jej przykładem i jednym łykiem osuszyłam naczynie. Czułam delikatne pieczenie, kiedy alkohol przemknął przez moje gardło, pozostawiając po sobie lekkie uczucie ciepła. W smaku... Przede wszystkim wydawało się niemalże aksamitne, bardzo delikatne. Lekkie nuty owocowe mieszały się gładko z dominującym, lecz również spokojnym smakiem ryżowym. Przymknęłam na chwile oczy aby lepiej skupić się na smaku, po czym odstawiłam przed siebie czarkę, czując jak moje policzki zaczynają delikatnie piec od wypływających na nie rumieńców.

- Ojej, ale... Hmmm... Dziwne. - powiedziałam na początek i oblizałam usta. - Dziwne ale dobre. - dodałam po chwili i wyszczerzyłam się w uśmiechu do Hiromi i Saori, przyjmując od tej drugiej również trochę do jedzenia, które okazało się również zaskakująco dobre. Choć może była to po prostu kwestia tego że ostatnimi czasy moje standardy żywieniowe nieco zmalały. Możliwe że nieco zbyt łapczywie wgryzłam się w mięso, jednak nie miało to większego znaczenia, ponieważ właśnie dotarło do mnie jak bardzo głodna byłam.
Kiedy usłyszałam pytanie od Azumy skierowałam na niego spojrzenie i z trudem przełknęłam to co obecnie miałam w ustach i westchnęłam głęboko.

- Kyoushi-sama? Ojej, prawdę mówiąc to nie wydaje mi się żeby rzucił mi się w oczy choćby jakiś raport ze wzmianką o nim. Ostatnio to pamiętam jakieś informacje jeszcze jak pracowałam w Kotei, jednak po tym już nic. - powiedziałam po chwili zastanowienia po czym przeniosłam spojrzenie na Tsuyoshiego, który jako pierwszy wspomniał o niemalże legendarnym shinobim. - Jaki on jest? Widziałam go może z raz w siedzibie, jednak nigdy nie miałam okazji choćby się z nim przywitać. - powiedziałam a rumieniec spowodowany spożyciem alkoholu był na mojej twarzy już wyraźnie widoczny.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Było picie, jedzenie, Azuma jeszcze przygotowywał coś na ogniu. Dziewczyny napiły się z Hiromi - nawet kilka kolejek, wbili się w posiłek i zrobiło się tak jakoś cieplej i przytulniej. Skupiła się sama na słuchaniu i piciu, od czasu do czasu obserwując Azumę z uśmiechem na twarzy, jak się kręcił i szykował wszystko, co należało uszykować. Czuła ciepło w ciele, w sercu i przez chwilę była zadowolona i szczęśliwa. Grupa ludzi przy zastawionym stole - to było coś, czego jej brakowało.

Aż poczuła pieczenie w oczach i uroniła łzę lub dwie ze wzruszenia.

Szybko otarła oczy i wbiła się w swoje jedzenie, zjadając je ze smakiem i słuchając rozmowy o Kyoushim. Tsuyoshi z nim pił, Azuma znał, Sumi widziała, Saori chyba nie. Ona sama widziała go tylko z daleka. No i gdyby nie to, że w szpitalu była w innym pomieszczeniu niż Ori-senpai, byłaby szansa, żeby jego wypadek w Kotei spowodował, że mogłaby tam zginąć. No, ale nic się nie stało, a swoimi spostrzeżeniami już kiedyś podzieliła się z Azumą. Teraz chciała trochę wybadać swoje koleżanki, może porozmawiać trochę na luzie.

- Kyoushi-sama, z tego, co mi wiadomo - a nie wiadomo mi aż tak dużo, bo jednak nie pochodzę z Kotei bezpośrednio - był zawsze widziany jako wolny duch, ale też jeden z najprzystojniejszych kawalerów z klanu. Nie wiem, pewnie to ten inny kolor włosów - rzuciła i spojrzała na Sumi i Saori. - Jak myślicie? Na pewno go widziałyście w czasie Turnieju Pokoju, prawda? Ja nie miałam przyjemności go poznać.

Była ciekawa, czy któraś z dziewcząt podchwyci temat, a sama wypiła kolejną kolejkę sake i rozlała ponownie po czarkach, dla każdego. Swojego jedzenia nie dokończyła, zostawiając ryżu, kiełbaski i szynki na spodzie miseczki.

- Potrzebuję chwilki - stwierdziła, wstała, lekko poklepując Sumi po ramieniu, przyjaźnie i ruszyła do wyjścia z chatki. Na chwilę zniknęła w ciemności, żeby nakarmić Kuro, który na pewno się tutaj gdzieś kręcił i czekał na swoją porcję. Z całą pewnością nie chciała, żeby był obrażony i krakał na całą okolicę, że mu nie dano jedzenia. - No Kuro-chan, gdzie jesteś. Masz tutaj, ofiara, żebyś nie pożarł naszych dusz - zachichotała. Alkohol już trochę uderzył jej do głowy.

Następnie wróciła do środka, szczerząc się i wpatrując w grupę, znów się nieco wzruszając.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

- Tak, Hiromi-san jest bardzo przekonująca. Potrafi znaleźć świetne argumenty, żeby przekonać kogoś do swojej racji - Tsuyoshi odpowiedział Saori, zerkając przy tym na rękę Hiromi, którą ta go przytrzymała. Oczywiście było to wypowiedziane ironicznie, co zarówno Saori, jak i Hiromi powinny wychwycić.

- No, czyli Hiromi jest po prostu do rany przyłóż - powiedział wesoło, częstując się pieczoną kiełbaską i szybko dodał - tylko czasem uleczy, a czasem urwie całą kończynę - zażartował i zaśmiał się. W gruncie rzeczy dobrze było jednak słyszeć, że Medyczka pomogła Saori. Nie żeby coś, ale na pewno lepiej się będzie świętowało Saori z wyleczonymi plecami.

- Twój pieczony królik wcale nie był taki zły - powiedział szczerze do Saori - jak na warunki, w jakich przyszło Ci go złapać, był nawet bardzo dobry. Wielu ludzi nie potrafiłoby złapać i przyrządzić czegokolwiek nawet w połowie tak dobrego - pokiwał głową. Lato poprzedniego roku... co to był za czas. Klan Uchiha został wtłoczony między kamienie młyńskie i niemal zmielony przez bogów i koleje losu. Doprowadziło to do takich sytuacji jak ta, że młoda kunoichi musiała kryć się po lasach. Jak dobrze, że ten czas mieli już za sobą, a wiatr dziejów zaczynał nieśmiałymi podmuchami wiać w żagle Uchihów.

W końcu przyszedł czas na spróbowanie nieco większej ilości alkoholu. Tsuyoshi pił w tempie równym innym, nie wylewając za kołnierz. Raczył się sake, przegryzając ją tym, co było przygotowane na stole. Kiedy przyszło do opowieści o Kyoushim, teatralnie odchrząknął i powiedział:

- No więc jeśli zastanawiacie się jak wygląda Kyoushi-sama, to mniej więcej tak - po tych słowach wziął do ręki flaszkę sake, podniósł ją do ust i wypił jej zawartość "z gwinta" - tylko że on ma białe włosy. Nie uwierzycie pewnie, ale to wszystko co powiem to prawda - zrobił chwilę przerwy, patrząc na reakcje Azumy i dziewcząt i dodał - no więc to było tak. Tuż przed inwazją Dzikich eskortowałem karawanę do granicy Midori. Kiedy wracałem, jeszcze w Midori, spostrzegłem że obok drogi siedzi i popija trunek jakiś człowiek w białych włosach. Zapytałem go o drogę i wywiązała się między nami rozmowa, podczas której człowiek ów zdradził dużą wiedzę co do spraw Sogen i Uchiha i mówił o jakimś wielkim zagrożeniu, które nadciąga. Poza tym powiedział coś w stylu, że niby "stary Sugiyama mnie wysłał żeby go szukać" czy coś takiego. Wydało mi się to bardzo podejrzane i doszedłem do wniosku, że musi to być jakiś zbieg, którego szukają nasi przełożeni. Kiedy powiedział, że jest Kyoushim, kompletnie w to nie uwierzyłem, bo nie mogło mi się zmieścić w głowie to, że Kyoushi-sama piłby sobie sam gorzałę gdzieś na uboczu drogi w jakimś innym kraju i wyrażał się w ten sposób o starszych rodu. No i mocno mnie to rozzłościło, bo takie podszywanie się pod naszych bohaterów to po prostu zniewaga. Więc... jak myślicie, co Uchiha Tsuyoshi zrobił w następnej kolejności...? - zapytał, zawieszając opowieść i wodząc wzrokiem po reszcie towarzyszy.

Przy okazji zanotował, że Hiromi wyszła, żeby... no właśnie, sam nie wiedział po co. Oczywiście Tsuyoshi poczekał z opowieścią, aż Hiromi będzie znowu w środku, chyba jeszcze weselsza niż do tej pory.

- Zgadłaś, Sumi! - powiedział, pokazując na dziewczynę, mimo że ta prawdopodobnie nic nie powiedziała - spróbowałem go zaaresztować! Ha, ha! Teraz opowiadam o tym ze śmiechem, ale wtedy... oj! Kyoushi-sama szybko mnie naprostował, uwalniając jakieś gigantyczne pokłady chakry. Przestraszyłem się tak bardzo, że przebudził się u mnie sharingan! Próbowałem zaatakować go jakąś techniką katonu, sam nawet nie pamiętam teraz jaką, ale rozwiał ją jak jakąś mgiełkę. I tu jest najlepsza część. Wielu Uchiha zapewne wykonałoby na mnie egzekucję na miejscu za takie coś, a on... pogratulował aktywacji sharingana i powiedział, że jest ze mnie dumny! Mimo, że nazwałem go wcześniej Leśnym Kappą! Mówię wam, to jest równy gość. Szanuję jak mało kogo. A nawet seinina, hahaha! - zaśmiał się z własnego żartu. Cóż, alkohol wyraźnie działał. Widać to było po tym co mówił i jak mówił. Z pewnością gdyby był zupełnie trzeźwy, nie przyznałby się, że powiedział do Kyoushiego per "Leśny Kappa", a Kyoushi o Kuroyamim per "Stary Sugiyama". No ale było inaczej - sake uderzało do głowy, więc i maniery nieco się zmieniała.

- No a potem pogadaliśmy, popiliśmy najlepszą gorzałę jaką miałem okazję smakować i... nie wiem co było dalej. Rano obudziłem się sam - powiedział i rozłożył ramiona w geście bezradności. Poczuł też ogromną ochotę na warzywa, więc sięgnął po kilka i zjadł ze smakiem. Opowiedział kawał dobrej historii, więc się należało. W sumie to pierwszy raz opowiedział tę historię tak dokładnie w gronie innym niż rodzina, choć w sumie to chyba nawet w rodzinie nie przyznał się do tych bardziej obciążających go fragmentów tego spotkania. Teraz jednak swoje zrobiło to, że był w gronie niemal rówieśników i był pod wpływem alkoholu. Ciekawe było to, jak na to wszystko zareaguje reszta ferajny, od starszego rangą Azumy po urzędniczkę Sumi.

[Saori]

Najwyraźniej Tsuyoshi wychwycił w jej wypowiedzi nawiązanie do tego, jak sam został przekonany przez Hiromi do pozostania w obozie i odpowiedział jej podobnym tonem. Oczywiście nie było ich celem w jakikolwiek sposób obrażać dziewczyny. Wręcz przeciwnie. To było wyrażenie szacunku, jakim ją darzyli, godząc się jednocześnie na warunki, jakie przedstawiła. Miała wystarczający autorytet i argumenty, żeby nikt nie był na tyle odważny, żeby jej się przeciwstawić.

- Jest naprawdę dobrym medykiem. - Odpowiedziała Tsuyoshiemu. - I cieszę się, że zdołała Cię jednak zatrzymać. Ostatnio podróżowałam z Sumi po mokradłach i droga jest naprawdę zdradliwa, zwłaszcza dla konia. Byłoby szkoda, gdyby ta piękna klacz złamała nogę albo ugrzęzła w bagnie.

Tak, zdecydowanie była zadowolona, że został, ponieważ w sumie to dawno się nie widzieli i nie mieli okazji porozmawiać. Lubiła go. Okazał jej naprawdę sporo wsparcia i zrozumienia. Dobrze było znów się zobaczyć i spędzić przyjemnie czas, zwłaszcza w większym gronie. Co prawda sama Saori średnio nadawała się do tego typu zabaw, ale mimo wszystko nie chciała się izolować, chociaż czuła się trochę nieswojo. Słysząc natomiast pochwałę odnośnie jej pieczonego królika, Kunoichi przekrzywiła lekko głowę, jakby badając, czy Tsuyoshi w tym momencie robił sobie z niej żarty. Wyglądało na to, że chyba nie.

- Dziękuję, Tsu-san. - Powiedziała i poklepała go po ramieniu. - To miłe.

Następnie skupiła swoją uwagę na Azumie, który rozdawał im miski z jedzeniem. Podziękowała, gdy dostała swoją, po czym spróbowała kilka kęsów. Słysząc jednak jego słowa odnośnie ich umowy, jej grafitowe oczy spoczęły prosto na jego twarzy. Najwyraźniej ktoś tutaj chciał ją oszukać, dlatego też odezwała się z powagą.

- No nie wiem. Mam pewne wątpliwości. - Stwierdziła, nadal patrząc uważnie. - Dopiero przed chwilą powiedziałeś, że zdobyliście to wszystko dzięki Tsuyoshiemu. Czyli wychodzi na to, że wykorzystałeś wpływy towarzysza, żeby spłacić swój dług u mnie, dobrze rozumiem?

Była ciekawa, jak Azuma się z tego wywinie. Oczywiście nie zamierzała się o to jakoś szczególnie długo sapać, bo przecież tak naprawdę była to jednak pierdoła, ale przyjemnie było trochę poszturchać Azumę i sprawdzić, gdzie są jego granice cierpliwości. W międzyczasie Hiromi zapytała ją o to, co myśli o Kyoushim i że podobno to przystojny kawaler. W tym momencie Saori patrzyła na medyczkę wzrokiem, który wyraźnie wskazywał, nie miała bladego pojęcia, o czym się do niej mówi.

- Przykro mi, Hiromi-san, ale nigdy go nie widziałam. - Przyznała trochę skrępowana tym. - Nie byłam na Turnieju Pokoju.

Tak, w tym momencie czuła się coraz bardziej wyobcowana. Nie tylko przez swoje problemy z emocjami, ale przede wszystkim przez to, że nigdy nie interesowała się innymi. Nie zwracała uwagi na to jak wyglądają, jak się ubierają czy są atrakcyjni, czy też znani. Dlatego też zajęła się swoim jedzeniem i piciem, słuchając jednocześnie opowieści o tym, jak Tsu miał okazję poznać owego sławnego Kyoushiego.

[Azuma]

Po wypowiedzeniu imienia tak ważnej postaci, rozmowa naturalnie zeszła na temat Kyoushiego. Szybko się okazało, że nie tylko Azuma nie miał z tym człowiekiem bliższej styczności i po prawdzie tylko Tsuyoshi mógł im coś więcej powiedzieć. No i Hiromi, choć od zupełnie innej strony. Azuma gdy usłyszał o niesamowitej aparycji Kyoushiego i tak samo niesamowitych włosach, to zwyczajnie przewrócił oczami. Tym bardziej, że mężczyzna o mało nie unicestwił całego szpitala w którym przebywała właśnie ona. Dlatego zamiast to skomentować, to wsłuchał się w historię Tsuyoshiego, bo zdradzała wiele istotnych elementów.

– Też słyszałem, że trunek jest z nim bliżej niż jakakolwiek kobieta - odrzekł na tą rewelacje, od razu po tym jak przełknął porcje pieczonej kiełbaski. – Nie wiedziałem jednak, że masz takie zadatki na towarzysza. Po twojej dzisiejszej próbie zmycia się, obstawiałem raczej… a tu… taka…cicha woda… - zaśmiał się – Rozumiecie? Zmycia się, woda… - wyjaśnił, po czym znowu się zaśmiał wyraźnie rozbawiony żartem który chyba tylko on sam mógł zrozumieć. Otarł kciukiem łezkę, wypił jeszcze czarkę, a potem przypomniał sobie, że jednak kiedyś spotkał Kyoushiego.

– To było w Watarimono, w prawdziwej osadzie samurajów. Lazurowe Wybrzeże organizowały wtedy turniej walk… - na chwilę zawiesił głos, przypominając sobie o Sayuri Hyuuga. To było zabawne, ale po tylu latach, Azuma wziąć miał ze sobą ten wisiorek przyjaźni. Każde… Każde z nich chowało swoją połowę shurikena. – Byłem dzieckiem, pod opieką matki. Byliśmy na trybunach, tak jak wielu innych ludzi. Obserwowaliśmy walki… To oglądanie zakłócała nam pewna panna. Była hałaśliwa, odwracała uwagę, nagabywał i z tego co pamiętam, gadała bez ładu i składu. Był tam też Kyoushi-sama i chyba też miał dość słuchania tego. Złożył pieczęć jak do techniki Kai, a potem… - Azuma zamilkł na chwilę patrząc na każdego z obecnych – Wetknął złożone palce w tyłek dziewczyny i wyrzucił ją do góry. Wyleciała zza barierek na arenę. Na szczęście… była kunoichi i nic się jej nie stało. Ale… No co to był za piękny lot.

Roześmiał się, nie tylko zresztą on. Ponownie otarł łezkę, ponownie wychylił ponownie napełnioną czarkę. Życie było piękne w takich chwilach. Dobre towarzystwo, dobre jedzenie, dobry szum w głowie. To wszystko, owszem obniżało czujność, ale pozwalało też odpocząć napiętym nerwom. Azuma chyba dopiero teraz uświadamiał sobie jaki był dotychczas spięty, jaka była różnica między tamtym stanem, a tym.

Czyżby dlatego Kyoushi-sama tyle pił?

– Ach, a wracając do tego.. tej umowy, dość jednostronnej zresztą… - uniósł palca do góry, zwracając się teraz do Saori – …to tak, ale czy to złamanie umowy? No nie! - pokiwał głową dla potwierdzenia słów, a nawet uniósł dłonie i składając je niemal do modlitwy, pokazywal on nimi miskę. – Miał być posiłek, jest posiłek. Sma-czne-go!

[Sumi]

W miarę jak piłam kolejne porcje sake, przeplatane dalszym napychaniem się przygotowaną strawą, czułam jak ciepło wywołane w gardle powoli rozlało się po całym moim ciele, koordynacja ruchowa powoli stawała się co raz to bardziej wymagająca, język się delikatnie plątał a szybkie ruchy głową sprawiały że wszystko wokół nagle traciło ostrość i wirowało zdecydowanie bardziej niż powinno, więc zdecydowałam się trochę zwolnić z piciem. Rozmowa na szczęście przeszła na nieco inne tory i teraz w centrum zainteresowań znalazł się wcześniej wspomniany Kyoushi.

- Ja również nie miałam okazji aby spędzać czas na trybunach podczas Turnieju Pokoju, była ogromny zawał dokumentów w siedzibie władzy, w końcu przyjechał do Kotei cały tabun różnych delegacji dyplomatycznych a potem... Cóż, potem podczas ewakuacji to już nie było czasu na rozglądanie się. - powiedziałam i na chwilę zwiesiłam głowę. Może jeżeli byłabym wtedy silniejsza to mogłabym pomóc jakoś lepiej kiedy rozgorzała walka. Możliwe że mogłabym przydać się bardziej niż tylko prowadzić ludność cywilną byle dalej zagrożonej strefy. Klepnięcie w ramię jednak wyrwało mnie z lekkiego zamyślenia i odprowadziłam wzrokiem Hiromi, która na chwilę wyszła na zewnątrz. W międzyczasie okazało się że Tsuyoshi i Azuma podzielili się swoimi historiami związanymi z Kyoushim i wynikało z nich... Cóż, wynikało tyle że opowieści o legendarnym shinobim oddawały jedynie część tego jaki był w rzeczywistości.

- Hmmm? - zareagowałam zdezorientowana kiedy Tsuyoshi powiedział moje imię, nie bardzo wiedząc co takiego powiedziałam, jednak zaraz po tym zaczął dalej opowiadać. Jego historia ujawniła oblicze Kyoushiego, który nie stronił od alkoholu i posiadał... Dość luźne podejście do władz klanu, jednak chyba jak się jest tak potężnym to wtedy już można, prawda?
Następnie historia Azumy, która została zwieńczona szokującą zagrywką Kyoushiego względem jakiejś hałaśliwej kunoichi, na którą wybałuszyłam oczy ze zdumienia a następnie pokręciłam głową w niedowierzaniu. Fascynujące było to jak bardzo odmienny obraz osoby można otrzymać, zależnie od tego od kogo i jaką historię o kimś się usłyszy. Wtedy jednak poczułam coś co przypomniało mi o czymś bardzo ważnym, zwłaszcza w momentach takich jak ten. Zerknęłam ukradkiem na Saori a także na Hiromi a następnie wstałam, lekko chwiejnie od stołu i nachyliłam się do dziewczyn.

- Idę siku. Idziecie ze mną? - powiedziałam do nich szeptem, tak by nie usłyszeli tego Tsuyoshi ani Azuma, jednak ciężko było mi stwierdzić czy rzeczywiście powiedziałam to tak cicho jak chciałam, ponieważ alkohol już dość mocno na mnie wpływał w tej chwili.

Po otrzymaniu odpowiedzi, sama bądź w towarzystwie wyszłam na chwilę przed domek. Chłodne, nocne powietrze okazało się zaskakująco przyjemne i nawet otrzeźwiające. Wzięłam kilka głębszych oddechów i spojrzałam na Saori i Hiromi (jeżeli wyszły za mną) po czym rozejrzałam się w poszukiwaniu latryn albo jakichś krzaków, które będą odpowiednim miejscem aby ulżyć pęcherzowi.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Zajęta piciem, jedzeniem i podkarmianiem demonicznych ptaków, Hiromi nie zauważyła, że gdzieś ktoś o niej rozmawiał ani tego, że wzbudzała respekt. Trochę nawet nie zdawała sobie sprawy, że może - myślała, że po prostu poprosiła. Skupiła się jednak na odpowiedzi Saori i Sumi o tym, że żadna z nich nie była na trybunach Turnieju Pokoju. Wydęła lekko usta, jakby chciała zaprotestować, że przecież musiały kiedyś widzieć jej brata w akcji, ale po prawdzie ona sama z części całego widowiska była wykluczona, po tym, jak Masahiro prosił ją o bycie w szpitalu. Nawet żadnej walki Azumy nie widziała. Chociaż… może… nie przypominała sobie tego najlepiej, ale chyba widziała walkę z dziewczyną-rekinem? Seno Sayomaru? Seyomaru? Nie pamiętała jej imienia, ale dziewczyna została w obozie Yukich po wydarzeniach.

Wysłuchała całego wykładu o Kyoushim od Tsuyoshiego, wpatrując się w niego intensywnie, popijając przy tym sake. Cóż. Chyba nawet nie miała na ten temat opinii, patrząc jak bardzo za alkoholem przepadała znaczna część shinobich. No i nie mogła rzucać kamieniem w momencie, kiedy sama piła. Prychnęła lekko na Starego Sugiyamę, rozbawiło ją nazwanie Kyoushiego Leśnym Kappą. Miała już skomentować, że jak Leśny Kappa - Kappy są Rzeczne - ale Azuma powiedział coś zabawnego. No i też w wodnym temacie.

Hiromi roześmiała się na głos, zasłaniając usta i klepiąc Sumi po ramieniu, jakby żart o cichej wodzie Azumy było najśmieszniejszą rzeczą, którą kiedykolwiek usłyszała. Chociaż nawet nie do końca zarejestrowała, co to było, zgięła się lekko i klepnęła Sumi po udzie, chcąc się podzielić ową radością z koleżanką.

- W sumie to mi nawet przykro, że nic nie widziałyście na trybunach, ale cieszę się, że nic się nie stało. Szczególnie, Sumi-chan! Przecież byłaś w Siedzibie Władzy, tak? Tam się wam cała Siedziba zawaliła na głowę! Jak się wydostałaś? Stary tam, walczył, prawda? - Oczywiście, chodziło jej o Starego Sugiyamę, którego dobrze kojarzyła przez brata i Orochiego, a także przez wysłanie jej do Soso. Nie połączyła jeszcze kropek, że Azuma też tam był. Nie znała go wtedy. Nie rozmawiali na ten temat.

Dalsza opowieść o Kyoushim była od Azumy, na temat techniki Kai i… Hiromi zamrugała kilkakrotnie wpatrując się w Azumę z pełną powagą, jak opowiadał o wtykaniu palców w tyłek. Tutaj już powstrzymała się od śmiechu, żeby zapytać.

- Ale wziął ją potem przynajmniej na kolację, prawda? - po czym, jeżeli nie dostała rozbawionej reakcji, sama już nie wytrzymała i się roześmiała. - No bo powinien skoro… hahaha!

Czas płynął aż w pewnym momencie Sumi wyraziła potrzebę wyjścia na zewnątrz. Hiromi natychmiast zrozumiała - w sumie nie było czego tutaj nie rozumieć - i podniosła się, żeby towarzyszyć nowej przyjaciółce (tak, Hiromi już uznawała ją za przyjaciółkę).

- Oczywiście, Sumi-chan! Będę cię chronić! - rzuciła i podniosła się chwiejnie, ale udało jej się utrzymać równowagę. - Chodźmy.

Pójście jednak nie było aż takie łatwe. Nie chodziło o to, że Hiromi się chwiała, bo jak się skupiła - to mogła iść bez większego problemu, a nawet prowadzić Sumi i Saori (jeżeli też zechciała wyjść i się przewietrzyć). Jednak przy drzwiach sobie coś przypomniała i wróciła do stolika, bez żadnego skrępowania biorąc czarkę pełną alkoholu należącą do Azumy i wypijając ją jednym haustem.

- Na drogę! - stwierdziła i ruszyła do wyjścia, żeby towarzyszyć Sumi, kiedy ponownie wróciła. - Jeszcze przekąski, nie wiadomo ile czasu tam spędzimy - zażartowała i pochyliła się nad stolikiem, żeby sięgnąć kilka smakołyków. Zachwiała się przy tym i musiała wesprzeć o Tsuyoshiego, opierając się o jego plecy i ramię swoją piersią, łapiąc go za ramię, żeby nie upaść i łapiąc kilka smakołyków. - Dziękuję, Tsuyoshi-kuuuun za wsparcie! - zawołała i już podbiegała do Sumi, żeby wyjść z nią na powietrze.

Chłód nocy w nią uderzył i trochę otrzeźwił. Latryn jednak wolała nie szukać, Sumi musiały wystarczyć krzaki.

- Tylko uważaj, żeby ci kleszcz w tyłek nie wszedł, Sumi-chan, ale jakby co to pomogę. Mam uprawnienia - stwierdziła Hiromi z dumą, biorąc Sumi pod ramię i prowadząc ją wokół domku. - Kleeeeeszczowe. Czy coś. I nie wpadnij w błoto, bo nie wiem, czy cię znajdę. Będę stała na straży.

Kiedy Sumi zniknęła w krzakach, Hiromi stała i się rozglądała, podjadając to, co ze sobą wzięła.

- Sumi-chaaaaan, naprawdę ci się Kyoushi nie podoba? A kto ci się podoba?

Może to nie był najlepszy moment na tego typu rozmowę, ale hamulce w tej chwili nie istniały.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi czuł, jak coraz mocniej jest porywany przez rwący nurt spotkania. Alkoholowa fala zmyła szybko i skutecznie jego spokój i zrównoważenie, ale i jego zapał i zaciętość w sprawach najważniejszych. Teraz istniał tylko stan błogiego relaksu, odprężenia w gronie znajomych i zwyczajny spokój ducha. Oh, gdyby czuł się tak na co dzień, byłby największym pacyfistą wśród Uchiha i pewnie co chwilę rozpoczynałby jakieś inicjatywy pokojowe w stosunku do Dzikich i Cesarstwa! Zejdźmy jednak na ziemię, bo rzeczywistość była równie ciekawa, co powyższe bajania.

Przede wszystkim, zaraz po tym jak sam opowiedział swoją historię pierwszego spotkania z Kyoushim, o swojej historii zaczął mówić Azuma. To znaczy niby swojej, ale jednak Kyoushowej, bo to znowu białowłosy był głównym bohaterem. Tsuyoshi oczywiście słuchał z wielką uwagą, jak zawsze gdy ktoś opiewa legendarne czyny legendarnego bohatera, jakim niewątpliwie był ten człowiek. I znowu wszyscy mogli usłyszeć coś niebywałego - bo jak inaczej określić użycie techniki tysiąca lat bólu publicznie na kimś, na trybunach? Tsuyoshi gdy usłyszał puentę, parsknął tak, że opluł podłogę przed sobą sake i zaczął się śmiać w głos. Jeszcze głośniej zaczął się śmiać na komentarz Hiromi, która zapytała, czy historia zakończyła się wspólną kolacją.

- Ha! Kolejny dowód na to, jak wielkim wojownikiem jest Kyoushi-sama! Któryś z kuzynów opowiadał mi dawno temu o tej technice! Niby prosta i wymaga tylko jednej pieczęci, ale przecież jaką precyzją trzeba się wykazać! Na bogów, gdyby tylko był ktoś, kto by mnie tego nauczył! - powiedział rozentuzjazmowany i może nawet trochę rozmarzony. Taka technika miałaby przecież setki zastosowań. A przynajmniej tak się wydawało będącego już mocno pod wpływem Tsuyoshiemu.

Żart Azumy oczywiście w tym stanie rozśmieszył również Tsuyoshiego. Kiedy skończył się śmiać, szybko odpowiedział:

- Ja, cicha woda? No coś Ty. Po prostu... mam taką jedną rzecz... do zrobienia w domu. Ale skoro mnie zatrzymaliście no to chciałem jak najlepiej wykorzystać ten czas. I w sumie to jestem zadowolony, mam nadzieję, że Wy także! - odparł Azumie i całej reszcie. Może nieco chaotycznie, ale chyba dało się zrozumieć, o co chodzi.

Uwadze Tsuyoshiego nie umknęło również to, że Saori podziękowała mu za komplement dotyczący jej królika. Cóż, była to sama prawda i Uchiha nie musiał nic a nic ściemniać. Mówiła też o klaczy i już wcześniej było widać, że zwierzęca towarzyszka Tsuyoshiego bardzo zainteresowała Saori. Chłopak już miał rozwinąć język odnośnie do tych tematów, a nawet złożyć propozycję przejażdżki na koniu, gdy... został zaatakowany. Przez Hiromi, już drugi raz dzisiejszego wieczoru. Tym razem jednak atak był nieumyślny, ale... co najmniej równie morderczy. W pewnym momencie bowiem, zajęty właśnie słuchaniem Saori i konstruowaniem w głowie odpowiedzi, poczuł jak jest delikatnie naciskany czyimś ciężarem i że ktoś po prostu na niego leci. Jego umysł działał już nieco wolniej, więc zanim sobie uświadomił co się dzieje, odruchowo wyciągnął dłoń, żeby tego kogoś uratować przed upadkiem. Jakież było jego zdziwienie, jak po chwili uświadomił sobie, że to właśnie Hiromi we własnej osobie opiera się biustem o jego ramię, a on... cóż, podtrzymuje ją, również tam. Kiedy doszło do niego, w jakiej pozycji się znajdują, od razu cofnął dłoń (resztki trzeźwego umysłu powiedziały mu, że mimo wszystko nie jest to zwyczajna sytuacja). Najlepsze było jednak to, że o ile gdyby był trzeźwy, to pewnie zaczerwieniłby się bardziej niż jego sharingan i biłby pokłony z prośbą o wybaczenie, ale po tej ilości alkoholu naprawdę potraktował to jak normalną rzecz w postaci uratowania równowagi Hiromi i zapobiegnięcia wyrżnięciu przez nią w sam środek stolika. Dlatego też, jak gdyby nigdy nic, odparł:

- Hiromi-san, uważaj! Jeszcze kilka kieliszków i będziemy cię zbierać z podłogi! - po tym udawanym wyrzucie sięgnął po kiełbaskę i kolejną porcyjkę sake. Zdziwił się tylko dlaczego Medyczka wypiła alkohol Azumie i absolutnie nie łącząc kropek zmarszczył brwi i dolał Kogō jeszcze sake do jego czarki.

Z tego też powodu biedny Tsuyoshi nie dokończył rozmowy z Saori, ba, w ogóle wyleciało mu z głowy co chciał do niej powiedzieć. Nie ma się chyba jednak co dziwić.

Potem dziewczyny gdzieś wyszły. Uchiha nie załapał gdzie i po co, ale rozsiadł się tak wygodnie, że aż nie chciało mu się wstawać, więc po prostu odprowadził je wzrokiem i wzruszył ramionami.

- Musimy zagrać w jakąś grę. Nie wiem w jakąś, ale w jakąś musimy - rzucił do tych, którzy zostali.

[Azuma]

Alkohol działał w najlepszeni wcale się nie kończył. Rozluźnienie, które się do towarzystwo wkradło, szybko znajdowało ujście w słowotoku, które nie do końca było ładne i składne. Jednakże, chyba nikomu to nie przeszkadzało, bowiem dalej wszyscy uczestniczyli w zabawie. Hiromi bardzo rozbawł żart o wodzie, a Tsuyoshi próbował się wykpić z takiego określenia, wspominając o jakimś zadaniu, które czekało na niego w domu. Szczerze mówiąc teraz, Azuma nie chciał wcale myśleć, co na niego jeszcze czekało.

Dlatego zamiast tego, opowiedział o Watarimono, a historia wywołała wśród towarzystwa prawdziwe zgorszenie, niedowierzanie, ale i rozbawienie. Sumi kręciła głową, Hiromi wybałuszyła oczęta, a Tsuyoshi… wypluł zawartość czarki, którą chwilę wcześniej wlał do buzi. Jedynie Saori zachowała powagę, choć Azuma mógłby się założyć, że dziewczynie drgnęły kąciki ust. Mężczyzna nie zaryzykował jednak na głos zakładu, bo dopiero co uregulował jedną sprawę. Zamiast tego, odpowiedział Hiromi, łobuzersko się uśmiechając. – Tego się już nie dowiedziałem, ale nie wiem czy po tym wszystkim, miał jeszcze ochotę wkładać coś do ust.

Tsuyoshi co ciekawsze, okazało się, że słyszał już wcześniej o manewrze wykonanym przez Kyoushiego. Dowiedział się od kuzyna, starszego, co by wyjaśniało skąd Akoraito ma taką wiedzą, a Azuma będąc Kogō tego nie wiedział. Gdy o to dopytał i usłyszał nazwę tysiąca lat bólu, prawie posilał się ze śmiechu. – Tak…tak…to mogło tak boleć… leciała… poleciała bardzo wysoko… - wydukał pomiędzy kolejnymi spazmami śmiechu. Ale gdy Tsuyoshi wspomniał, że chętnie posiadałby taką wiedzę, Azuma pokręciło głową z niedowierzaniem. – Nie wiem czy tu się znajdą jacyś chętni, doświadczyć tego…tysiącletniego bólu! Ha ha!

Chwilę później, Hiromi z Sumi wyszły, pozostawiając Saori z dwójką mężczyzn. Ale stało się to tylko na chwilę, bo siostrzyczka Masahiro-samy wróciła i bezceremonialnie gwizdnęła porcje sake z czarki Azumy. Kogō oczywiście to głośno oprotestował, wygrażając się pięścią i głośno nazywając taką sztuczkę szwindlem. Gdy Hirom ponownie wyszła, a Tsuyoshi ponownie napełnił czarki, Akurat o czasie! Bowiem do środka wparowała ponownie Hiromi, tym razem zamierzając podeędzic trochę jedzenia. Nie chcąc ryzykować utraty swojego skarbu, Azuma przechylił zawartość i wlał sake do gardła. Ale właśnie wtedy stało się kilka rzeczy…

… Hiromi nachylając się nad Tsuyoshim, utraciła równowagę i chcąc nie chcąc naparła swoim biustem na kark chłopaka, a ten… Próbował to powstrzymać. I złapał za piersi Hiromi.

Sytuacja wyszła na tyle niespodziewana (dla Hiromi) i szczęśliwa (dla Tsuyoshiego), że Azuma uczynił to samo co chwilę wcześniej Tsuyoshi. Parsknal, ale tak niefortunnie, że opryskał Hiromi i Tsuyoshiego. – Ja…wybaczcie, niechcący… to… - równie nieporęczne, ale jednak próbował chwilę potem papierem otrzeć ich skórę. Połowicznie to się udało. Hiromi chwilę potem wyszła. Tsuyoshi się rozciagnal. Saori pozostała niemal niewzruszona, lub była tak wcieta. Azuma w końcu machnął reka. – Też złapie powietrza, zaraz wrócę - mruknął i wyszedł w ślad za Hiromi.