Obóz Yuki Mikoto

[Azuma]

Konflikt narastał, a sytuacja robiła się coraz bardziej niebezpieczna. Świat w którym znajdował się Sakki, drżał w posadach. Ten pokaz kształtowania otoczenia był imponujący, ale Uchiha zachował zimną krew i wytrwał nie pozwalając się przyprzeć do muru. Był gotowy stawić czoło Ariiemu, tym bardziej że tak naprawdę, to tamten wciąż był więźniem i to nie tylko w własnym umyśle.

Najwyraźniej, jakaś część tej jaźni również zdawała sobie z tego sprawę bo w krytycznym momencie zareagowała. Ta jaźń – Minda, w pewnej chwili zmieniła swoją aurę. Azuma nie czuł z jej strony już tego chłodu. Coś się zmieniło. Sakki skupił na niej teraz swoją uwagę.

– Jest więźniem własnego „Ja”? - powtórzył, bo nie chciał mieć wątpliwości, czy właściwie ją zrozumiał. I w ten sposób dowiedział się więcej – o tym, że Arii przeżył traumę, a to co teraz widzą , jest mechanizmem obronnym do radzenia sobie z tymi przeżyciami. Kobieta, czy też część jaźni Arii'ego, zwróciła się też do niego samego, nakazując mu współpracować. Minda przypomniała mu o tym, czym kierował się sam Uchiha zachowując spokój. To miejsce, nawet doznaną tu krzywda, nie mogła go skrzywdzić w świecie rzeczywistym. A w nim, Arii był już bezbronny.

Była w tym pewna przewrotność, bo przysłuchując się temu wszystkiemu, u Azumy pojawiło się coś na kształt współczucia. Tego, co się z tym człowiekiem stało. Trzy osobowości. Każda stanowiąca w jego umyśle wlasną, oddzielną osobowość. Gdy Minda potwierdziła jego właściwy osąd co do bycia naczyniem dla Jinchurikkiego, a następnie oznajmiła że ukazana zostanie Azumie, trzecia i ostatnia część osobowości Arii'ego, Uchiha przytaknął.

– Miejmy to już za sobą. Pokaż mi go. Chce zobaczyc… Zobaczyć by zozumieć z czym Rakurai-san musiał się mierzyć. On i inni w przeszłości, a także tych, których to dopiero czeka.

Spojrzał na Arii'ego. Trzy osobowości. Jego własna, ta wspierająca i ostatnia, ta personifikująca odpowiedź na zło. Azuma zastanawiał się, co by się stało gdyby otworzył teraz jego cele. Czy coś by się w ogóle stało? Albo… Czy podświadomość Arii'ego może utworzyć kolejne jaźnie. Jeśli tak… to ile jest w stanie ich zmieścić.

[Arii]

Arii czuł dziwne emocje, które buzowały w nim. Nigdy na zewnątrz nie czuł ich w takiej ilości i intensywności. Patrzył się na Azumę, ale nie czuł nic pozytywnego, mimo że nie czuł od niego złych intencji. Jakby coś innego go tutaj kontrolowało. Kiedy Minda palnęła go w głowę spojrzał się na nią naburmuszony i parsknął. Kiedy Azuma zamrugał i otworzył oczy nie widział już wysokiej postaci, musiał spojrzeć się niżej, aby dostrzec przerażone dziecko trzymające Mindę za dłoń. Schował się za jej plecami. Arii przemienił się w postać, jaką był dziewięć lat temu, kiedy szkolił się na Iryonina w posiadłości rodziny Yorokobi. Nagle wszystkie światła zamigotały a ściana z pryczą rozpłynęły się pokazując wszystkim zebranym potężną posiadłość otoczoną wysokim, kamiennym murem.

Słychać było płacz dziecka. Nagle obraz przemienił się w ciemną, chłodną piwnicę, gdzie leżał zakrwawiony Arii przywiązany łańcuchami do ziemi. Nad nim stał wysoki, starszawy mężczyzna o siwej ulizanej fryzurce z wąsem i krótką brodą. Z twarzy trochę przypominał Ariiego. Miał dziwną, mroczną aurę. -Jesteś żałosny. Trzy dni w zamknięciu bez jedzenia, picia i wizyt powinno przywrócić ci pamięć.- mężczyzna wbił Ariiemu ostrza skalpeli w dłonie, zaleczając je i zostawiając. Odwrócił się i po prostu wyszedł. Mały chłopiec stojący naprzeciw Sakkiego mocniej chwycił się Mindy.

-Mój dziadek... Bardzo zależało mu na moich umiejętnościach...- głos chłopca załamywał się a w oczach pojawiły się łzy. Nagle jednak pomieszczenie całe się zatrzęsło, jakby coś potężnego wielkością się przemieszczało po tym dziwnym więzieniu. Nagle opanował ich mrok, nic nie było widać i w sekundę rozbłysła pomiędzy Azumą a dwójką postaci Ariiego mroczna twarz wyszczerzoną w szalonym uśmiechu. Nagle w całym pomieszczeniu zrobiło się jeszcze zimniej, mrok opanował wszystko. Mały Arii pisknął ze strachu i schował się za Mindą.

-Proszę, proszę... W porównaniu do tamtego zasranego samuraja Ty wydajesz się całkiem solidny. Rzeźnik. Miło mi poznać- postać odezwała się a jej głos był głęboki, cynicznie i cyrkowo ukłoniła się shinobiemu. Azuma mógł wyczuć z jego postaci mroczną aurę i chęć mordu. -Trochę się z nim podroczyłem, bo słaba pizda z niego, co potrafiła się tylko popisywać. Ale Ty...- chwilowo się rozjaśniło i postać przyjrzała się z zainteresowaniem całej postaci Sakkiego oblizując przy tym usta. -Dobry z ciebie kąsek. Odpuśćmy sobie te dwie cipy za mną, one nikomu nie zagrażają.

[Azuma]

Uchiha nie wiedział czy to była zasługa części jaźni zwany Mindą, czy to było robota samego Arii'ego, ale nagle doszło do istotnych zmian. Arii, mężczyzna mniej więcej w wieku samego Uchihy, nagle przeobraził się w dziecko. Małego chłopca, który trzymał Mindę za rękę. Wstydził się, a może nawet bał bo zaraz skrył się za plecami kobiety.

Nie była to jedyna zmiana. Otoczenie również uległo zmianie. Cela w której się Arii znajdował, również uległa przeobrażeniu. Ściany, posadzka zafalowały, a następnie ukazały coś zupełnie innego. Olbrzymią posiadłość, większą niż na własność posiadała rodzina Azumy. A potem to również się zmieniło. Najpierw usłyszeli płacz dziecka. Potem zobaczyli jak mały Arii przykuty jest w piwnicy, do ziemii. Nad nim górował mężczyzna. Azuma zagryzł mocniej szczękę, gdy ujrzał jak ten ciemięży dziecko. Ten oprawca, był jego dziadkiem.

Nagle znowu doszło do zmiany. Jeszcze innej. Pociemniało, a następnie ogarnął ich mrok. Czarne tomoe sharingana ponownie zawirowały i wtedy Azuma to ujrzał. Na sekundę, jak grom rozświetlającą ciemność. Bladą, przepełnioną żądzą mordu twarz. Okrutną, wykrzywioną od uśmiechu, przepełnionego bezkresem szaleństwa.

Nazywał się Rzeźnikiem.

– Tamtego samuraja… Zupełnie nie wiem o kim mówisz. W gruncie rzeczy, to jednak nie ważne. Zobaczyłem to na czym mi zależało.

Mierzyli się spojrzeniami. Rzeźnik był wulgarny. Czuć również było jego żądze… Był okrutny. Jego spojrzenie, ten wzrok… W każdym innym, prócz strachu wzbudziłoby także mdłości. U Azumy, ta obrzydliwość niebezpiecznie szybko narastała.

– Jawisz się jako coś co powinno zostać niezwłocznie żywcem pogrzebane. Mimo to… Jesteś jego częścią. Jego mechanizmem obrony. Pytanie zatem brzmi, czy bez Ciebie… Arii będzie wciąż potrafił się bronić?

Bez dwóch zdań, Rzeźnik był zagrożeniem. Nawet teraz, spoglądał na Azumę jak na swoją kolejną ofiarę. Uchiha spojrzał na Mindę, a potem na Arii'ego. Dziecko, które bojaźliwie uczepione było Mindy. I które z ufnością na nią spoglądało. Chowało się za nią. Azuma znowu to poczuł. Współczucie. Zwrócił się w stronę Rzeźnika. Ich spojrzenia, ponownie się zetknęły. Azuma uprzedził to co było nieuniknione. Zaatakował pierwszy.

  Ukryty tekst

Błyskawicznie sięgnął do kabury. Najpierw rzucił celując ostrzem w grdykę a w następnej chwili już pędził na wroga z drugim, wyciągniętym ostrzem. Wykonał zamach, celując w skroń.

– ZA TYCH DWOJE!

[Arii]

Bestia patrzyła się na Sakkiego z lubieżnym uśmieszkiem. Wyszczerzyła swoje zaostrzone kły, prowokowała Uchihę. Chciała go sprowokować do ataku. I doczekała się tego. Sakki uznał, że dobrym sposobem będzie zaatakowanie jej. W tym samym momencie na plecach bestii zmaterializowało się siedem mieczy, które zawirowały od razu w powietrzu. Nikt nie zamierzał się tutaj patyczkować między sobą. Jeden był wysłannikiem swojego Szczepu, drugi był czymś w rodzaju muru obronnego. Ale czy na pewno Azuma mógł się z tym mierzyć? Dwa ostrza zablokować miały te czerwonookiego. I nagły obrót, aby ostrze między kolanem wbiło się w udo chłopaka, a to pomiędzy prawym nadgarstkiem zawirowało prosto w maskę.

Ale nie była to jedyna rzecz, która się wydarzyła. Z ciała młodego Ariiego zaczęła wydobywać się niebieskawa chakra. Chłopczyk puścił dłoń Mindy i spojrzał się na nią. Nagle był nastolatkiem i nagle już dorosłym mężczyzną, którym teraz był na zewnątrz. W jego oczach był strach - nie chciał, żeby komuś wydarzyła się krzywda. Z jego ciała wybuchnęła chakra - manifestując całą jego drogę. Prawdopodobne było, że to samo wydarzyło się na zewnątrz, poza dziwną iluzją. Mogło to skończyć się różnie, ale nie mógł pozwolić na to, aby takie rzeczy działy się w jego wnętrzu. -DOŚĆ!!!! OBYDWAJ!!!- nigdy jeszcze tak się nie wydarł. Fasady jeszcze bardziej się zatrzęsły i wszystko nagle znowu zawirowało w dziwnym maraźmie i stali w czwórkę na korytarzu kojącego jego serce szpitala w Fuyuhanie, gdzie rozwinął siebie i swoje umiejętności. Nagle dookoła zapanował spokój i sam Rzeźnik zatrzymał ostrza tak, żeby były jak najbliżej skóry Azumy, ale go nie przecięło. I tak nie mogło mu się nic stać. Szczerzył się do Azumy.

-Sakki-san. Rzeźnik wydaje się agresywny i wrogo nastawiony do wszystkiego. Ale jest częścią mnie. Potrafi rzeczy, których ja nigdy nie będę potrafił samemu. To jestem ja.- uśmiechnął się słabo do zamaskowanego mężczyzny. -Nie lubi słabości. U mnie i otaczających ludzi. Ostatnim razem całkowicie przejął kontrolę, bo zarówno ja i Minoru-san byliśmy w... ciężkiej sytuacji. Gdyby nie on, nie siedziałbym teraz na zewnątrz a tym bardziej Minoru-san nie stałby tam gdzie stoi.- Arii podszedł do nich i położył dłoń na ramieniu Rzeźnika, który odpuścił i jego ostrza rozpłynęły się w powietrzu. Odszedł, aby stanąć przy Mindzie. -Nie jestem w stanie ich kontrolować. Nie mam nad nimi takiej władzy. Ale JA nie jestem zagrożeniem. Na pewno nie dla was, ani Ryuzaku.- spojrzał się mu prosto w oczy i ciężko westchnął. Jego chakra w końcu się uspokoiła. -Chciałbym, abyśmy to zakończyli. Pozwolisz, że ja to przerwę. Możesz mi uwierzyć i dać mi wotum zaufania a pokażę swoją przydatność.- i w tym momencie pomyślał sobie, że chce wyjść z tej iluzji. Za dużo się w niej wydarzyło. Chciał, żeby to wszystko z niego zeszło.

  Ukryty tekst

[Ario]

---

Kampania przeciwko Dzikim

Arii, Gosui, Shins, Osamu, Minoru

---

Godzina 0:50 Wszystko działo się nagle. Nim Minda skończyła mówić, Sakki zapytał czy Arii jest więźniem "własnego ja". Kobieta zrobiła zamyśloną minę.
- Raczej bym powiedziała, że to on jest dozorcą, a ja jestem więźniem, nie mniej, chyba łatwiej będzie Ci to zrozumieć, jak uznamy, że masz rację, Sakki.

Wtedy też Azuma powiedział jasno. Był gotowy na konfrontację. Wtedy też światło przygasło, a Minda wydawała się być niezbyt zadowolona z faktu, co zaraz nadejdzie. Tym razem światło zgasło na dobre, a dźwięk kropel był jedynym, który towarzyszył Azumie przez kilka chwil. Światło zaczęło mrygać, a on sam mógł dostrzec pierwsze rzeczy.

Pokój, a raczej chyba piwnica. Przywiązany zakrwawiony Arii, obok starszego mężczyzny. Sakki był świadkiem wymiany zdań między osobnikami, po czym mały Arii schował się za Mindą. Kobieta zmaterializowała jabłko i zaczęła jeść, przyglądając się całej sytuacji. Wydawało się też chronić małego Ariiego swoim ciałem, ale ewidentnie jej aura mówiła, że nie boi się tej całej sytuacji. Stała raczej niewzruszona.

Azuma mógł poczuć chęć mordu, negatywną aurę. Rzeźnik przedstawił się Azumie i wywiązał się dialog, który został zwięczony pytaniem. Czy wyeliminowanie Rzeźnika sprawi, że Arii będzie wolny? Czy mechanizm obronny da się ominąć? Czy Arii nadal...będzie umiał się bronić?

To sprawiło, że Sakki podjął decyzję. Był wysłannikiem Masahiro, osoby, której za nic na świecie nie chciał zawieść. Nie był gotowy na to, co tutaj odnajdzie, jednak bazując na swojej reputacji, swoim doświadczeniu, musiał podjąć decyzję. Postanowił wyeliminować Rzeźnika.

Jego oko błysnęło, a nagle cały świat się zatrząsł. Piwnica zaczęła się rozpadać, ściany rozsypały się, a ich oczom ukazała się dziwna pustynia, na której środku wyrósł krzyż, który uwięził Rzeźnika. Zarówno Minda jak i mały Arii stali obok i przyglądali się scenie, jak Azuma sięgnął do kabury i rzucił ostrzem w unieruchomionego Rzeźnika, który próbował się wyrwać z unieruchomienia, jednak nie mógł.

Sakki dobył drugie ostrze i pędził w kierunku Rzeźnika. Ten spojrzał w górę i nad jego głową zmaterializowało się siedem mieczy. Pierwsze ostrze jednak dosięgnęło celu i wbiło się w gardło rzeźnika, rozbryzgując czarną jak smoła krew na boki. Nie mniej, Rzeźnik dalej patrzył na Uchihę i siedem mieczy ruszyło do ataku.

Azuma nie był w stanie dobiec do krzyża, ponieważ ostrza momentalnie ruszyły w jego kierunku. Sakki uniknął pierwszego z nich odskakując na bok, jednak gdy wszystkie naraz rzuciły się na niego, mimo ciągłych uników i zbijania ich ostrzem, część zaczęła go ranić, rozcinając jego skórę.

Rzeźnik dyszał dławiać się krwią i wisząc na krzyżu, Azuma toczył bój z latającymi mieczami.

A Minda stała jedząc jabłko i trzymała małego Ariisia za rąsie.

Wtedy też nagle mały Arii puścił dłoń Mindy i z jego ciała buchnęła chakra.

Wyglądało to jak podmuch, który zerwał jednocześnie miecze, krzyż, cały ten pustynny, krwawy świat i wszyscy wylądowali na pięknej, słonecznej polanie.
Rany, które odniósł Azuma zniknęły, Rzeźnik nie miał w gardle ostrza. Wszyscy czuli na sobie bardzo przyjemną, przyjazną aurę. Było wręcz błogo. Azuma mógł poczuć, jak jego ciało stopniowo ulega uspokojeniu, podczas gdy jego adrenalina została wypłukana niemalże w jednym momencie. Następnie zaczął wyjaśniać, że Rzeźnik to on i to, że potrafi on robić rzeczy, których sam Arii nie potrafi.

Minda wkońcu westchnęła i podeszła do Azumy, po czym wyciągnęła dłoń i jedząc jabłko, zaczęła pacać tak jak wcześniej Ariiego w celi - głowę Azumy.
- Baka baka baka baka! Mówiłam Ci, że nie da się tu umrzeć, a Ty ciągle swoje. Widzę, że jesteś dobrym człowiekiem, więc jak naprawdę chcesz pomóż, to spraw, by nas nie zabili.

Następnie odwróciła się i podeszła do Rzeźnika. Para na siebie patrzyła spode łba i tutaj aura Mindy się delikatnie zmieniła. Nie tyle, na agresywną, co na taką bardziej stonowaną, w której ewidentnie nie bała się Rzeźnika. On zaś parsknał gdy ta podeszła bliżej.
- A Ty durniu chcesz by Arii umarł? Nie widzisz, co się dzieje na zewnątrz? Masz go debilu chronić, a nie skazywać pod topór. Wyjdź z tej zasranej piwnicy co jakiś czas, to może się przewietrzysz wkońcu. - i ponownie wyciągnęła rękę i zaczęła go pacać, tak jak robiła to z Azumą. - Baka baka baka baka!

Rzeźnik wtedy materializował ostrze, którym wbił w ciało kobiety. Nie trysnęła jednak żadna krew. Minda pstryknęła palcami, a ostrze zniknęło, zaś ona miała w dłoni pełne jabłko, którym z pełnym impetem...wbiła je w usta Rzeźnika i przez chwilę wyglądał, jak prosię z jabłkiem w ustach.

Ta para ewidentnie przebywała ze sobą już długo, bo mieli zdecydowanie inne podejście, niż do Azumy. Co najważniejsze, wiedzieli - nie mogą sobie nic zrobić. Pytaniem było, jak zabijali nudę, gdy Arii nie potrzebował pomocy...

Arii mógł wtedy zakończyć to wszystko. Pożegnał Azumę uśmiechem na twarzy. Na dowidzenia, Minda pomachała Azumie.
Azumą targnęło, tak samo jak i Ariim. Jedno i drugie z powrotem znalazło się w ciemnym, lodowym więzieniu stworzonym przez Mikoto. Kobieta ewidentnie widząc, co się zadziało, spojrzała się na Azumę. Kodari zrobił krok bliżej, kierując dłoń w kierunku pleców.

Ten moment miał przesądzić o życiu Ariiego.
- Co ujrzałeś, Sakki-san?

Ostrzeżenie fabularne dla graczy: w tym momencie ryzyko śmierci postaci jest bardzo wysokie. Wszelkie zachowania poza etykietą, mogą skutkować śmiercią postaci.

Hoshi Yuki - klik
Kodari Hoshigaki - klik
Mikoto Yuki - klik

  Ukryty tekst

[Azuma]

/Dzięki, było ciekawie.

Umysł to skomplikowana struktura. Nie tylko odpowiada za logiczne myślenie. Podświadomość Ariiego i rozszczepione jaźnie były tego doskonałym przykładem. Czy takim bytom można było ufać? Intuicja Sakkiego podpowiadała to samo co twierdziła Minda. W tym miejscu nie można było zginąć. Dotyczyło to w każdym razie Uchihy. On nie mógł zginąć, nie należał do tego świata, ale… Czy ta zasada, dotyczyła bytów, które żyły tylko tutaj?

Widząc Rzeźnika który napawał strachem, obrzydzeniem i poczuciem niebezpieczeństwa, Sakki długo się nie wahał. Przypuścił atak, uderzając w taki sposób jaki w tych warunkach wydawał mu się najskuteczniejszy. W umysł Ariiego.

Scena na której przebywali, nagle pękła. Pojawiła się pustynia, a na niej wysoki krzyż. Wisiał na nim Rzeźnik, niemiłosiernie przebity potężnymi ćwiekami. Gdy iluzja w iluzji zadziałała, Sakki wykonał kolejny krok. Gardło Rzeźnika zostało rozorane ciśniętym ostrzem. Bryznęło smolistą juchą, ale bestia… Ta nie pozostaał bezbronna. Gdy Sakki nadbiegał z drugim ostrzem, gotowy wbić go w łeb “swojego” więźnia, Rzeźnik nagle spojrzał do góry, a nad nim pojawiło się siedem ostrzy. Zaatakowały, zmuszając Uchihe do odejścia od ataku. Sakki uniknął jednego ostrza, drugiego, zbił kilka kolejnych cięć, ale w końcu i jego dosięgnęły cięcia. Jedno, drugie… Na ciele Azumy pojawiało się coraz więcej nacięć.

Walka trwała, a Minda z małym Ariim obserwowali to z boku. Dotychczas biernie, ale wtedy coś się zmieniło. Arii krzyknął, nowy świat, ten wykreowany przez Azumę zatrząsł się w fasadach, a następnie runął, kompletnie zmieniając krajobraz. Arii również się przeobraził. Był teraz nastolatkiem. Z jego buchnęła niebieska chakra. Ona zmieniała wszystko. Przed nimi nie było już krzyża, bryzgającego krwią Rzeźnika. Nie była pociętego Azumy. I nie było małego Ariiego. Był znów dorosły.

Znaleźli się w nowym miejscu. W szpitalu, w miejscu najwyraźniej bezpiecznym dla Yorokobiego. To tam zdobywał swoje umiejętności, które napawały go dumą. Cała czwórka wygląda również tak, jak w chwili zanim doszło do przeobrażeń oraz pojedynku. Przemawiał Arii - innym już tonem. Spolegliwie. Wyjaśniał i szczerze odpowiadał, na zadane wcześniej pytania. Nie było w nim tej zaciętości, ani buty. Uchiha czuł, że Arii w końcu zrozumiał, że nie może tego wygrać. Nie z pozycji siły, ani dumy. Przeczucie go nie zwiodło, bo Yorokobie w końcu prosił Sakkiego o jedno – zaufanie.

– Wotum... tak to dobre określenie. Yorokobi Arii, zobaczyłem wystarczająco. Jestem wysłannikiem Masahiro-dono i nadanym mi prawem, obdzielę Cię jego zaufaniem. Ale pamiętaj… Wiem już o Tobie wszystko. Jeśli utracisz to zaufanie, nie zdołasz go odzyskać.

Spojrzał ponownie na to wszystko, a potem z osobna na każdego. Zatrzymał swoje spojrzenie dłużej na Rzeźniku. Wcześniej kreaturze, która okazała się również narzędziem jak i obrońcą gospodarza. Wobec tej jaźni, Sakki nie mógł przejść obojętnie.

– Korzystaj z niego mądrze. Nie pozwalaj mu przejąć kontroli, gdy masz obok siebie sojuszników. Ryzykujesz ich życiem. Ale gdy będzie Ci to dane… Zwróć jego nienawiść na tego, który Ci to uczynił.

Oboje wiedzieli kim był prawdziwy potwór. Nie ten drzemiący w umyśle Yorokobiego. Był nim ten na którym spoczywała odpowiedzialność opieki i dbania o dobro dziecka, a który zachował się w sposób, nie do nazwania miana ludzkiem.

– Żegnaj Arii-san, a przynajmniej mam taką nadzieję.


To było tyle. Życzenie Arii’ego stało się faktem. Świat znowu zawirował. Zniknęły kamienne ściany, mokra posadzka. Zniknęła Minda, Rzeźnik i wszystko to, co zobaczyli w podświadomości Yorokobiego. Byli znów na zamarzniętym jeziorze. Wśród mroku. Azuma ciężko oddychał, niemal osuwając się na ziemię. W ostatniej chwili przykucnął, ramieniem podpierając się na o kolano. Choć na zewnątrz nie miał widocznych żadnych obrażeń, był zmęczony. Podróż w głębiny świadomości, okazała sie niesamowicie wyczerpująca. Szczególnie, że po raz pierwszy, odbyła się na takim głębokim poziomie.

– Yorokobi.. Arii.. Nie jest Jinchurikkim… Nie jest też dla nas…. zagrożeniem…

Sakki dotrzymał danego słowa. Jego maska się uniosła i oczy, już te zwykłe, ciemne spoglądały na mężczyznę, który siedział na lodowym tronie z skierowanymi w jego twarz lodowymi szpikulcami. Który był zdany na jego łaskę lub i nie.

– Wiem co go spotkało i skąd pochodzi… ta zmienna aura chakry… CIerpienie, które w przeszłości doznał, rozszczepiło jego jaźń… Żyją w jego świadomości byty, które pomagają mu… uporać się z rzeczami… które go przerastają.

Sakki podniósł się. Nie aktywował swojego sharingana. Tak wiele czerpał dziś ze swoich mocy, że teraz był zbyt zmęczony. I choć mógł się w tym momencie wydawać bezbronny, nie czuł wcale zagrożenia ani wrogości. Przekonał się na własne oczy, że tu, nie było wrogów.

– Zanim odejdę i przekaże te wieści Masahiro-dono, chcę jeszcze Was ostrzec. Arii-san, zwłaszcza Ciebie… Powinieneś szukać pomocy. Minda, Rzeźnik… wcale nie tylko na nich musi się to kończyć… Uważaj na siebie, na innych.

Zamaskowany Uchiha zrobił swoje. Jego rola się tutaj skończyła, ale zadanie jeszcze nie. Czekał go teraz powrót do Surufutsu i zdanie relacji Masahiro-dono, którego opuszczał w wielkim pośpiechu. Azuma spojrzał jeszcze na Minoru-san któremu skinął, dając do zrozumienia że jest w rzeczywistości wszystko w porządku i ten może pracować dalej. A następnie przeniósł spojrzenie na Yuki Mikoto. I jeżeli ta nie wyraziła sprzeciwu, zamaskowany wojownik skierował się w stronę lasu, obierając najkrótszą drogę do osady Uchiha.

[z/t] - Siedziba władzy

[Ario]

---

Kampania przeciwko Dzikim

Arii, Gosui, Shins, Osamu, Minoru

---

Godzina 0:50 Po całej akcji, Uchiha aż opadł na jedno kolano, a Arii powoli wrócił do świata żywych. Widząc ten widok, niezależnie od tego, co miał powiedzieć Azuma, Kodari zrobił krok do przodu, stając pomiędzy mężczyznami. Spojrzał na Mikoto pytająco, jednak ta powoli wyciągnęła dłoń. Nie w kierunku Kodariego. W kierunku Azumy.

Chciała pomóc mu wstać.

Następnie zapadła cisza. Wszyscy czekali na werdykt. Azuma przemówił, oznajmiając, że...Arii nie jest Jinchuriki, a oprócz tego rozumie, przez co przeszedł. Rozumiał, czemu Arii jest jaki jest, a co najważniejsze, głośno i wyraźnie sklasyfikował Ariiego jako sojusznika. Poinformował ich tak naprawdę o wszystkim. O rozszczepieniu jaźni. O cierpieniu.

Ewidentnie napięcie zelżało, a szczególnie widać to było po Kodarim, który aż głęboko westchnął.

Wtedy padło hasło "Minda".

Na te hasło, zarówno Mikoto, której aura w delikatny sposób "ukuła" zimnem wszystkich obecnych, tak samo Kodari niemalże podskoczył. Było to coś, czego ani jedno, ani drugie się nie spodziewało. Mikoto odwróciła głowę w kierunku Ariiego. Patrzyła na niego pytająco, jakby wahała się co powiedzieć. Za wszelką jednak cenę utrzymywała lodowate, stanowcze spojrzenie.
- Jedną z Twoich osobowości jest...Minda? - zapytała, po czym wymieniła spojrzenie z Kodarim. Jednakże, nie oczekiwała odpowiedzi. Nawet chyba pod nosem gdzieś...pojawił się drobny uśmiech. Przykryła go jednak szybko kamienna twarza.
- Sakki-san, udowodniłeś tym niewinność Arii-sana i oczyściłeś go z zarzutów. - powiedziała, po czym pstryknęła palcami.

Lodowe więzienie, w którym się wszyscy znajdowali, rozpadło się na miliony świecących, niebieskich drobinek. W świetle księżyca, widok ten był nieziemski, jak przez dłuższą chwilę, lód utrzymywał się w powietrzu. Pozostało tylko krzesło, na którym siedział Arii. Mikoto odwróciła się w jego kierunku.
- W sprawie Twoich osobowości, podejmiemy odpowiednie kroki by ustalić z Tobą procedury działania. Jednak nadal, będziesz musiał udowodnić, że Twoja przynależność jest niezachwiana. Dla mnie ta przynależność nigdy nie była znakiem zapytania, ale nie może być więcej sytuacji, w której nie panujesz nad swoim ciałem. Jest to pierwsze i ostatnie ostrzeżenie z mojej strony. - poinformowała, po czym skierowała głowę w kierunku Kodariego. - Jutro na odprawie mnie nie będzie. Przekażę Ci wszystkie informacje i załatwicie tę sprawę z Hoshi-san..

Kobieta pstryknęła ponownie palcami, a więzy które trzymały Ariiego, zniknęły. Krzesło samo w sobie zostało, aby nie upadł na tyłek, tylko mógł spokojnie wstać.
- Sakki-san, nalegam, abyś nie podróżował w tym stanie. Mimo tego, że podróżujesz dalej od frontu, jesteśmy w stanie wojny, gdzie mogą pojawić się pojedyńcze jednostki dzikich lub cesarza. Wypocznij dziś w namiocie i wyrusz z rana. - był to ton na zasadzie - nie chcę tego robić, ale mógłbyś być teraz na miejscu Ariiego i w ten sposób mogę Cię tu zatrzymać, byś wypoczął.

Na sam koniec odwróciła się jeszcze do Ariiego.
- Uratowałeś życie swojego towarzysza na misji. To dla mnie największa wartość. A teraz dziękuję wszyscy. Wróćmy do obozu i odpocznijmy po tym ciężkim dniu.

Gdy wszyscy zeszli z tafli wody, Mikoto ostatni raz pstryknęła palcami, a reszta lodu ponownie zmieniła się w świecące drobinki. Każdy miał ostatnią szansę, by jeszcze przez chwilę podziwiać piękny widok.

[/center]

---

Godzina 8:45

  Ukryty tekst

Wszyscy wrócili do swoich namiotów, bądź miejsc spoczynku. Pomimo wczorajszej zabawy, już koło 8, a nawet 7 słychać było pierwsze dźwięki dochodzące z obozu. Zmiana warty, otwieranie stanowisk, obóz wracał do życia. Ktoś nawet wymiotował, ale taki jest los, jak się chleje dzień wcześniej.

Do każdego z naszych bohaterów, czyli Ariiego, Minoru, a także drużyny która spała u Gosuia, zapukała Akio - asystentka Hoshi. Powiedziała, że Hoshi już Was oczekuje i prosi, abyście jak najszybciej się udali do namiotu dowodzenia. Podobno zaraz ma zacząć się jakaś odprawa.

Do wszystkich graczy - prośba o przeniesienie postaci z końcem posta do namiotu głównodowodzącego

Hoshi Yuki - klik
Kodari Hoshigaki - klik
Mikoto Yuki - klik

  Ukryty tekst

[Arii]

Otworzył oczy i odetchnął. Widział przed sobą Mikoto z lodowatym, ostrożnym spojrzeniem. Przed nim klęczał Azuma, został wystawiony na niezłą próbę w świecie jego umysłu. Nie tylko on. Pierwszy raz Arii czuł dziwne wrażenie harmonii. Mikoto zrobiła krok, a przed nim oddzielając go od Sakkiego stanął Kodari. Arii patrzył się na to wszystko i odetchnął. Przed jego skronią wisiał lodowy twór kolca, który przebić go mógł w każdym momencie. -Wszystko będzie dobrze.- powiedział cicho i zobaczył, jak kobieta podaje dłoń mężczyźnie.

W tym momencie Azuma rozpoczął tłumaczenie wszystkiego. Arii siedział z przymkniętymi oczami wsłuchując się w jego słowa. Były ulgą na jego serce, ale też poczuł, że Rzeźnik wraz z Mindą poniekąd są zadowoleni z efektu. Rzeźnik ewidentnie zmuszony przez drugą osobowość. Arii westchnął, gdy pojawiło się jej imię. Reakcje były spodziewane, spojrzał się na Kodariego i Mikoto. Wymieniając z nimi spojrzenia. Uśmiechnął się delikatnie. -Ktoś musi dbać o to, żeby taka sytuacja się nie powtórzyła, prawda?- zażartował, mimo że nadal siedział w potrzasku. Ale nie spodziewał się, czegokolwiek złego z ich strony.

Nagle jego więzienie rozpadło się na milion kawałków a on pozostając na krześle mógł wyczuć swoje ciało, aby nie opaść z sił. Go też ta dziwna podróż wiele kosztowała. Spojrzał się na ledwo stojącego Uchihę i wstał wchodząc pod jego ramię. -Odprowadzę Ciebie do namiotu, Sakki-san.- uśmiechnął się do niego. Cała sprawa zaczęła być tylko i wyłącznie przeszłością a nowa współpraca została przez nich zawarta. Mogli w końcu zejść z wody i wyruszyć do brzegu, aby jeszcze raz spojrzeć na srebrne drobinki świecące w świetle księżyca. Zanim jednak ruszyli spojrzał się na Minoru. Ukłonił mu się delikatnie z zamkniętymi oczami.

-Przepraszam za to, co wydarzyło się na misji. Nie powtórzy się to nigdy, jeżeli będzie taka okazja. Mam nadzieję, że uda mi się zyskać twoje zaufanie w przyszłości i pokazać przydatność większą niż poprzednim razem zanim Rzeźnik przejął kontrolę. Wybacz mi.- mówił z głębi serca. Ostatecznie musiał być bardzo przerażony widząc masakrę, która została wywołana, ale także Rzeźnik praktycznie w tamtym momencie mógł go zabić.

Czas był, aby stąd wrócić. Jutro zostaną podjęte decyzję, jak zapanować nad Ariim i jego osobowościami. Mikoto miała tutaj rację... Odprowadził Uchihę do wolnego namiotu pomagając mu przysiąść na łóżku i podając wodę. Przyjrzał się jego reakcją ciała, tak aby tamten tego nie zauważył. W ocenie Ariiego było to tylko zmęczenie spowodowane użyciem specyficznego Genjutsu. -Sakki-san. Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy w trochę innych warunkach. Dziękuję za zaufanie.- ukłonił mu się i wrócił do swojego namiotu, gdzie padł i zasnął. Nie miał sił na nic innego. Wydarzyło się za wiele...

***

Spał tylko parę godzin, ale już o szóstej był gotowy, aby się ogarnąć. Poszedł po wodę do umycia ciała, przygotował wszystkie swoje przedmioty. Czas najwyższy było przypomnieć, że czas wysłać go na jakieś poważniejsze zlecenie. Zaufanie trzeba było zdobyć od razu i w końcu wyjść ze skorupy, aby wszyscy w obozie zobaczyli jego osobę w innym świetle. Ktoś musiał przynieść im nowe światło nadziei. Kiedy cały się oporządził do jego namiotu przywitała asystentka Hoshi, która w idealnym wyczuciu poprosiła go, aby skierował swoje kroki do Namiotu Głównodowodzącego. Uśmiechnął się, podziękował dziewczynie i tam właśnie ruszył. Wszystko spięło się w idealną linię zdarzeń. Z nową energią stanął przed strażnikami, którym się ukłonił. -Hoshi-san poprosiła mnie o zjawienie się względem odprawy.- kiedy otrzymał pozwolenie na wejście do namiotu uśmiechnął się do prawdopodobnie zmęczonej kobiety, ale ukłonił się każdej osobie w środku. -Hoshi-san, miło ciebie widzieć.- delikatnie się uśmiechnął. Znając ją była za bardzo roztargniona i przemęczona. -Jeżeli byś chciała będę w stanie przygotować dla ciebie jakieś zioła, aby zwalczyć zmęczenie, chociaż trochę snu też pomoże.- chciał jej doradzić, jeżeli tak mózg we wszystkim padnie może być zbyt ciężko odzyskać równowagę.

[Shins Hyo]

Wieczór po imprezie nie przyniósł już żadnych niespodzianek. W zasadzie wieczorem był tylko umownie, gdyż w normalnych warunkach o godzinie, o której szli na spoczynek wielu ludzi spałoby już od kilku godzin. Gdy wraz z nowopoznanymi, Gosuiem i Osamem, opuszczali centrum wydarzeń, impreza, która rozpoczęła się tam przed kilkoma godzinami, była już raczej na drodze do zakończenia (w końcu wyżerka i napitki się pokończyły, co więc niby można robić dalej?), ale miało jeszcze chwilę potrwać, zanim ludzie rozejdą się do swoich namiotów i kwater. Sami, w grupach zależnych od ich przydziałów polowych, albo z dodatkowymi gośćmi płci przeciwnej (no dobra, to była jakaś opcja, ale ona też przyśpieszała zakończenie imprezy), dla niepoznaki pracującymi jako łaziebne czy inne tancerki. Ani Shins, ani też żaden z jego towarzyszy jednak nie mieli zamiaru skorzystać z takich usług. Przynajmniej nie tej nocy.

Drogę do "posiadłości Gosuia" Shins Hyo pamiętał już słabiej. Być może jednak zmęczenie w połączeniu z odrobiną alkoholu sprawiło, że w trakcie drogi pogrążył się już w półśnie i doszedł do miejsca na autopilocie. Gdy później próbował sobie przypomnieć, gdzie w ogóle znajdowało się miejsce, do którego zaprowadził ich Gosui złapał się na tym, że do końca nie pamiętał. Wszelkie próby znalezienia tego miejsca przy okazji pobytu w obozie zawsze kończyły się niepowodzeniem. Dziwne, bo przecież nazajutrz nie miał żadnych problemów z nawigowaniem po obozie i dostaniem się tam, gdzie chciał. Drogę do miejsca noclegu zajęła im nic nie znacząca rozmowa, choć żaden z mężczyzn nie był już specjalnie gadatliwy. Chłodne przyjęcie i przeciąganie odprawy wydawało się być dziwne, a na pewno w pewnym stopniu irytujące. Ale widocznie Yuuki mieli ważniejsze sprawy na głowie, niż wprowadzanie najemników w ich nowe zlecenie.

Następnego dnia rano Wędrowny Ninja obudził się wczesnym rankiem i ze zdziwieniem odkrył, że życie w obozie rebeliantów również odżywało. Po tak sutej imprezie jak poprzedniego wieczora można było się spodziewać, że większość mieszkańców pośpi do południa, ale widać rygor warunków wojennych robił swoje i zmotywował, przynajmniej wojskowych i najpotrzebniejszych cywilów, do wczesnej pobudki. Osamu i Gosui obudzili się z resztą również w bardzo podobnym czasie, co pozwoliło Hyo nie nudzić się za długo czekaniem aż się wyśpią. Głupio by mu było ulatniać się chyłkiem, a budzić towarzyszy też nie miał zamiaru. Z resztą, skoro Yuuki ich przetrzymali do rana, to widocznie sami też mogą poczekać. Nie pali się najwyraźniej.

Gdy wszyscy trzej już się oporządzili, zjedli śniadanie i przygotowali do następnego dnia, w samotrzeć wyruszyli ku namiotu głównego dowództwa. Czyli tam, gdzie wczoraj próbowali otrzymać zadanie, a skąd skutecznie ich spławiono i odesłano z kwitkiem. Tylko bez kwitka. Niemniej, jedną z prawd, w którą święcie wierzył Shins było "jak Cię nie chcą wpuścić drzwiami, to właź oknem". Nie miał zamiaru się obrażać i rezygnować ze swoich planów z powodu drobnej obsuwy, albo braku entuzjazmu u innych. Trzeba było spróbować po raz drugi. A jeśli się nie uda dwa razy, to i po raz trzeci. No, przy czwartym razie można się zastanawiać już nad jakimiś alternatywami, ale te trzy próby warto wykorzystać. Szczególnie, że zgodnie ze słowami przekazanymi im przez Najsilniejszego Doko w Cesarstwie, mieli być oczekiwani.

Po przyjściu do namiotu i ponownym przejściu weryfikacji przez strażników Shins Hyo postanowił wykazać się inicjatywą i zaanonsować się wraz z towarzyszami - "Witam ponownie. Gosui" - tuta kiwną na jednego z towarzyszy - "przekazał nam, że będziecie nas oczekiwali. Tak więc jesteśmy, żeby się dowiedzieć jak możemy pomóc". Więcej chyba mówić nie trzeba było. A jeśli było, to Hyo nie miał wyczucia, by się w tym zorientować, tak więc na tym poprzestał i zaczekał na rozwój wypadków.

---

  Ukryty tekst

[Osamu]

Osamu pożytecznie spędził czas podczas imprezy bo mógł sobie pozwolić na obserwacje tego jak funkcjonuje "stolica" Yukich w trakcie takiego chaosu. Nie było źle ale nie było też nie wiadomo jakich organizacyjnych fajerwerków. Impreza nabierała na sile ale Gosui postanowił zaopiekować się jako gospodarz i zabrać ich do domostwa gdzie będą mogli się odświeżyć i nieco odpocząć. Uesugi oczywiście skorzystał z tak miłej propozycji i mimo zapewnionego namiotu od Hoshi-sama to ruszył razem z Shinsem i Goseiem.
Białowłosemu udało się całkiem nieźle wyspać i mimo mało przyjemnej temperatury dla Niego czuł się całkiem nieźle. Dzień rozpoczął od rutynowej gimnastyki, a w jej trakcie przybył posłaniec, który zaprosił ich do rozmowy nad czymś konkretniejszym niż picie herbatek w obozowym barze. Bez słowa udał się za swymi towarzyszami i kiedy pojawił się w namiocie to tylko pochylił głowę z uśmiechem skierowanym do wszystkich tu zebranych. Był tutaj gościem i nie zamierzał odzywać się bez potrzeby.

[Gōsui]

Zarówno ja jak i moi goście nie spędziliśmy zbyt wiele czasu na imprezie która się rozkręciła za sprawą szczodrego gestu towarzysza z pustyni. Zmęczenie okazało się wszystkim dawać w znaki co absolutnie mnie nie dziwiło. Pierwsze wezwanie mogło pobudzić organizm, bo wszyscy liczyli że to właśnie ta chwila kiedy zacznie się to na co wszyscy czekali, coś poważnego. Niestety cały zapał szybko został ostudzony i ponownie należało wrócić do czekania, mnie raz jeszcze zaproszono by bardzo szybko wyprosić, Oswald...Ostam...Oooshi... Sentoki z Pustyni miał za sobą daleką podróż, a Shins-san? On pewnie mało spał, mało jadł i alkohol zmęczył. W dużym skrócie nie można było nikogo winić.
Udaliśmy się wspólnie do mnie gdzie oczywiście w zależności od tego czy ktoś chciał coś zjeść to został nakarmiony, spragniony napity i tak dalej. Sam z racji powierzonego mi zadania więcej spędziłem raczej w trybie czuwania niz faktycznego snu przynajmniej do momentu w którym moi goście poczuli się na tyle wygodnie by zasnąć. Wówczas stworzyłem jednego klona którego jedynym zadaniem było czuwanie nad nami i wówczas mając nad wszystkim piecze sam mogłem pozwolić sobie się zdrzemnąć. Klon został anulowany tuż nad ranem jeszcze nim moi goście powstawali przy okazji budząc mnie i dając mi czas by przygotować proste lecz pożywne śniadanie wciąż opierające się o suszoną rybę wraz z ryżem i warzywami.
Jak już się wszyscy zebraliśmy do kupy to nie minęła chwila jak zjawiła się kobietą by ponownie nas wezwać. Uśmiechnąłem się wtedy dziarsko i delikatnie klepiąc obu gości po plecach rzuciłem To nasz dzień drodzy goście. Tym razem się uda. Lekko rozbawiony ton przy drugim zdaniu sugerował bardziej że mam taką nadzieję niż był jasną deklaracją że na pewno tak się stanie. W końcu nie ode mnie to zależało więc takich deklaracji składać nie mogłem.
Upewniwszy się że wszyscy są i są gotowi ruszyliśmy do namiotu po drodze raczyłem gości typową nic nie wnoszącą rozmową z grzeczności, a w tym między innymi Zmarźlakowi żeby pomyślał nad kupnem płaszcza nim jego ciało przyzwyczai się do obecnych temperatur przy czym ostrzegałem że obecnie to jeszcze nic ale ZIMĄ to dopiero zimno. Przynajmniej dla ludzi z poza Cesarstwa.
Na miejscu gdy tylko zostaliśmy wpuszczeni do środka wykonuje tak samo oficjalny ukłon jak dnia poprzedniego w kierunku Generał Zarządzającej i dopiero później z całą resztą która już mogła się w tym namiocie znajdować. Shins-san postanowił się odezwać więc ja pozwoliłem sobie zachować milczenie i nie odzywać się nie pytany. W końcu byliśmy w namiocie dowództwa, a nie na targowisku.

[Minoru]

Wszystko trwało dla Minoru zaledwie sekundy. Zamaskowany wysłannik Uchiha najzwyczajniej w świecie zbliżył się do skrępowanego Ariiego i wpatrzył się w niego swym spojrzeniem, by zaledwie po chwili opaść na kolano, jakby coś mu było. Minoru chciał zareagować, wejść miedzy Uchihe, a Arriego który wyraźnie coś mu zrobił, lecz uprzedził go rekini shinobi. I wtedy usłyszał głos Ariiego, który zapewnił wszystkich, że wszystko będzie dobrze.
W Minoru aż zagotowało się wewnątrz. Czuł jak ogarnia go wściekłość. A źródłem teog uczucia był nie kto inny jak Arii. Mężczyzna wyraźnie byl winnym, jesli nawet nie bycia Jinchuruki, to przecież coś musiał zrobić Sakkiemu i zaraz zostanie ukarany. Tak się jednak nie stało. Zamaskowany wstał z pomocą ludzi Mikoto i oznajmił wszystkim, że Arii nie jest naczyniem i że nie jest również zagrożeniem. Rakurai zamarl w miejscu, czując jak cała złość uchodzi z niego zastąpiona przez niezrozumienie. Nie potrafił pojąć jakim cudem Arii mial nie być zagrożeniem. Przecież widział co potrafił, jak bardzo niebezpieczny był gdy stawał się... taki.
A jednak. Wysłannik Masashiro wydał swój wyrok. Niewinny, do tego chory. Rozszczepienie jaźni, czymkolwiek by nie było, miało być wytłumaczeniem wszystkiego. I Mikoto wydawała się całkowicie łyknąć to wyjaśnienie. Minoru jednak wciąż nie czuł się przekonany. A raczej nie chciał się czuć przekonanym, ponieważ pierwsze ziarna zostały zasiane w jego jaźni i już zaczęły kiełkowąć tworząc w nim pierwsze wątpliwości do swego osądu. Czyżby naprawdę mógł się mylić?
Arii został uwolniony, a jego pierwszym odruchem, była pomoc Sakkiemu. Minoru wpatrywał się w całą tą sytuację, nie wiedząc co powinien czynić. Lecz wtedy Arii zwrócił się ku niemu. Przeprosił go, zapewnił że nigdy więcej się to nie powtórzy i prosił o wybaczenie. Rakurai chciał w pierwszym odruchu odpowiedzieć, że wszystko rozumie i jest mu wybaczone, tylko po to by nie tworzyć kolejnego zamieszania, lecz słowa ugrzęzły mu w gardle i nie mógł wypowiedzieć tych słów.
– Jeszcze wrócimy do tej rozmowy. - Oznajmił mu, dając tym samym znać, że dla niego nie była to sprawa zakończona. Jego dłoń jednak już nie znajdowała się rękojeści ostrza. Sąd został wykonany, a oskarzony, uniewinniony i choć nie podobał mu się ten werdykt, to musiał się z nim pogodzic.
*****
Postanowił pozostać w obozie. Wczorajszego dnia liderka rebeliantów, Yuki Mikoto-sama oznajmiła Ariiemu, że ten będzie musiał udowodnić jeszcze swoje oddanie i że następnego dnia dowie się, co miała na myśli. Minoru chciał również to wiedzieć. Dlatego też, gdy tylko, następnego dnia przysłano po niego tą samą dziewczynę co wczoraj, ukłonił się jej i ruszył wraz z nią do wyznaczonego miejsca.