Polanka niedaleko obozu

[Shigemi]

Zwykła, niczym niewyróżniająca się polanka z dala od obozowego zgiełku. Można usiąść odpocząć, poopalać się lub potrenować.

[Shigemi]

  Ukryty tekst

[Shigemi]

  Ukryty tekst

[Koneko]

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 1/17

  Ukryty tekst

Zielone pędy wiosny wypełniały polanę delikatnym, żółto-zielonym światłem, gdy pierwsze promienie słońca przebijały się przez koronę świerków. Powietrze było rześkie od wilgoci nadleśnego poranka, a w oddali, za linią drzew, słychać było odgłos bębnienia młotów w obozie Uchiha. Wioska Hachimantai leżała tuż za granicą lasu, a polana, na której znajdowali się bohaterowie, stanowiła naturalne przedpole obozu - miejsce zarówno odpoczynku, jak i szkolenia.
Koneko i Shigemi stali obok siebie, gdy nagle z gęstych krzaków po przeciwnej stronie polany dobiegł cichy szelest. Po chwili niewiasta wygramoliła się na otwartą przestrzeń, jej ciało było pochylone pod ciężarem wyczerpania. Kombinezon i lekko opływowe spodnie sugerowały profesję tak samo, jak obszerna torba na biodrach i kabury z uzbrojeniem po bokach ud - ale zabrakło na nich odznaki. Rany na jej ramionach i udach były świeże, a zgięte kolano poważnie nadwerężone. Kobieta podniosła drżącą dłoń i, choć ledwo stała na nogach, spróbowała wyciągnąć ją ku bohaterom - nie ku atakowi, lecz prosto ku pomocy, ku uściskowi ratunku. W jej oczach tańczyła mieszanka ulgi i bólu.
Wokół nie było ani śladu prześladowców, ani ścieżek zdradzających ślad pościgu. Jej pojawienie się zdawało się równie nagłe, co zagadkowe. Nikt nie podążał za nią, nikt nie dążył do zguby, tylko ta jedna, wyczerpana dziewczyna lasu. Jej oddech był ciężki i nieregularny, każdy wdech przychodził z wysiłkiem. Wyglądała na kogoś, kto pokonał długą drogę przez zdradliwe zarośla i kto musi otrzymać opiekę tu i teraz.
Koneko poczuła, jak ziemia pod jej stopami drży od pulsującej energii lasu - wiedziała, że musi jak najszybciej przywołać ukojenie, zanim wyczerpana shinobi straci przytomność. Shigemi zaś dostrzegł świeże rany na udzie kobiety, której twarz zapadła się z bólu, w jego głowie już pewnie błysnęły pomysły o miksturach odkażających i technikach regeneracyjnych.
Mijały kolejne sekundy, a poszkodowana w końcu straciła siły, zaczęła się zataczać, aż w końcu poleciała w stronę podłoża i jeśli nikt nie zareaguje, wyłoży się na nim plackiem.
Na polanie skąpanej w porannym świetle czas zwolnił - liczyło się tylko bicie serca tej tajemniczej wojowniczki i determinacja dwójki towarzyszy, by przywrócić jej siły na tyle, by mogła wyjawić, co ją tu sprowadziło. Każdy ruch naszej dwójki teraz będzie miał znaczenie - mogli wyleczyć ją i dowiedzieć się, jaka ciemność czai się za krzakami Hachimantai. Mogli ją też zignorować, ale... kto by się nie pokusił?

Legenda:
- Poturbowana dziewczyna

[Shigemi]

---

---

Polana była cicha, jakby cały świat zamarł na chwilę w oczekiwaniu, aż zdecyduję, co zrobię. Poranne światło załamywało się na źdźbłach trawy, drżało na liściach, igrało na moim ramieniu, jakby próbując wymusić jakiś gest. W powietrzu unosił się zapach chłodnej ziemi i żywicy. Mimo że powinienem czuć spokój, czułem coś zupełnie innego. Pulsowanie w skroniach. Ścisk żołądka. Coś pomiędzy gniewem a niepokojem. Nie ruszałem się, ale mój umysł rwał się w kilku kierunkach naraz. Niby wszystko było proste. Pomóc. Zadziałać. Podjąć decyzję. A jednak... coś w tej sytuacji było nie tak. Pojawiła się znikąd. Bez odznaki. Z ranami, ale bez śladów pogoni. Bez dowodu na to, że uciekała. Albo zatarła ślady. Albo to pułapka. Albo zbieg okoliczności. Głupio byłoby dać się złapać na coś tak trywialnego, jak odruch serca. Jeszcze głupiej byłoby pozwolić jej umrzeć na oczach. Zgrzyt w głowie. Pustka, którą znałem z takich chwil. To nie pierwszy raz, kiedy los wrzuca mnie w bagno decyzji. Zawsze to samo: oceń szybko, ryzykuj jak najmniej, wyciągnij maksimum. Przecież nie jestem zbawcą świata. Nie jestem bohaterem, któremu się ufa, bo wypada. Po prostu... wiem, jak zszyć ciało. Wiem, jak kogoś zabić. Wiem, co robić, kiedy nikt inny nie wie. Ale tym razem? Zobaczyłem, jak osuwa się w dół, jak traci kontakt z grawitacją i z własnym ciałem. Gdyby się przewróciła, zemdlała, nie byłoby odwrotu. Trzeba byłoby ją podnieść, ocucić, zrobić coś. A ja wciąż stałem. Palce lekko zadrżały. Nie z niepokoju. Z frustracji. Nienawidzę być popychanym przez sytuację, przez przypadek, przez cudzą słabość.

Z boku Koneko już wyczuwała, co się dzieje. Jej instynkty były inne. Głębsze. Bardziej zakorzenione w tym, co żywe i prawdziwe. Wiedziałem, że zareaguje szybciej niż ja. To też część naszej dynamiki. Ja analizuję. Ona czuje. I to wcale nie czyni mnie lepszym. Zacisnąłem zęby. Nie mogłem oderwać wzroku od jej twarzy. Chciałem ją zignorować. Naprawdę. Odwrócić się, odejść, wrócić do własnych planów, treningów, celów. Ale coś mnie przytrzymywało. Może ten cholerny błysk w jej oczach. Może to, że wyglądała jak ktoś, kto miał kiedyś cel. A teraz tylko błąkał się pośród liści, czekając, aż ktoś zdecyduje, czy zasługuje na pomoc. W głowie krążyła myśl: nie wchodź w to. Nie pakuj się w kłopoty. Przecież to nie twoja sprawa. Ale w klatce piersiowej już zbierała się ta znajoma fala. To napięcie, które oznaczało, że za chwilę zrobię coś idiotycznego. Że dam się wciągnąć. Że znów ktoś obcy zadecyduje, w którą stronę potoczy się mój dzień. I może tydzień. I może wszystko. Wziąłem powietrze do płuc, ale jeszcze się nie ruszyłem. Jeszcze nie. Czekałem. Na nią. Na siebie. Na ten nieunikniony punkt przełamania, który zawsze przychodzi, kiedy człowiek próbuje udawać, że może się wycofać.

Westchnałęm cicho, acz zauważalnie. Kodeks i etyka lekarska nie pozwalały mi jej nie pomóc, ale zdrowy rozsądek podpowiadał, że bliskość obozu oraz jej rany może oznaczać jeden z trzech scenariuszy: a) dezercja z obozu; b) przyłapany szpieg obozowy; c) zupełny przypadek. Spojrzałem na Koneko:
-Ubezpieczaj mnie i bądź gotowa na to, że zjawią się strażnicy obozowi. Nie wiemy kim ona jest. - powiedziałem i ruszyłem w stronę kobiety uprzednio rozglądając się wokoło, w moich oczach iskrzył się Sharingan - na nietypowe sytuacje, najlepsze jest typowe działanie. Szedłem powoli, nasłuchiwałem jakichś dźwięków, patrzyłem czy zza jej pleców nic lub nikt się nie zbliża oraz czy ona sama nie będzie dla mnie zagrożeniem. Westchnąłem jeszcze raz, a miał być taki spokojny dzień. Nie przyspieszałem kroku, lustrowałem wszystko co było w zasięgu wzroku, jeśli miała umrzeć to i umrze te kilkanaście sekund nie zrobi różnicy...

[Koneko]

W pierwszej chwili wszystko we mnie zamarło. Czas się nie zatrzymał, on po prostu zniknął. Patrzyłam, jak wyłania się z krzaków, jak jej ciało zdaje się krzyczeć ciszą, której nie da się zagłuszyć. Żadna natura nie potrafi ukryć takiej rozpaczy. Jej obecność była obca, naruszała równowagę miejsca. Nie pasowała do świeżości poranka, do ciepłego światła słońca rozlewającego się po ściółce. Była cieniem. Złamanym liściem wśród rozkwitu. A jednocześnie… czułam, jak wzbiera we mnie coś więcej niż niepokój. Jakby każda rana na jej skórze była palcem, który wbijał się w mój własny żołądek. Nie miała odznaki. To była pierwsza rzecz, jaką zauważyłam. Nie należała do nikogo, nikt się za nią nie ujął. Samotna. Może porzucona. Może niechciana. A mimo to... wciąż szukała pomocy. Ten gest, gdy wyciągała do nas rękę, trząsł się jak gałązka na wietrze, ale w jego słabości kryła się siła, której nie rozumiałam, a która poruszyła mnie do głębi. Nie ufałam jej. Nie mogłam ufać. Ale to nie miało znaczenia. Nie w tamtej chwili, nie w obliczu czyjegoś upadku. Trzymałam się ziemi, próbując nie utonąć w emocjach. Wszystko we mnie rwało się naprzód. Wbrew rozsądkowi. Wbrew Shilemiemu. Wbrew logice. Bo czasem serce reaguje szybciej niż umysł. A ja już wiedziałam, że zaraz pobiegnę.
Krew zagotowała się we mnie natychmiast, jakby cały las zadrżał razem z moim sercem. Ta dziewczyna nie była zagrożeniem, nie w tej chwili. Była żywą raną, potykającą się o korzenie i własne nogi, resztkami sił wyciągała do nas rękę. A ty, Shigemi, patrzyłeś na nią tak, jakby to była zagadka do rozwikłania, nie osoba do uratowania. Nie ruszyłam się od razu, ale w środku coś we mnie pękło. Zacisnęłam szczękę, palce dłoni skurczyły się w drżące pazury. Całe ciało aż rwało się do działania. To nie była kwestia strategii, ani ostrożności. Nie w tej jednej chwili. Natura pulsowała mi pod stopami, reagując na mój gniew. Las, który kochałam, odpowiadał moim emocjom, czułam, jak powietrze gęstnieje, jak liście drżą, jakby same chciały rzucić się do biegu razem ze mną.
Nie czekałam ani chwili dłużej. Serce waliło mi w piersi jak oszalałe, las wibrował pod moimi stopami. Krople rosy rozpryskiwały się, gdy ruszyłam naprzód, a ściółka szeleściła pod każdym gwałtownym krokiem. Czułam, jak moje ciało porusza się szybciej niż myśl, jakby coś pierwotnego we mnie zerwało się z uwięzi. Nie było planu, nie było ostrożności. Był tylko ten jeden obraz: upadająca dziewczyna i wyciągnięta ku nam ręka. Ruszyłam całym pędem, widząc, że Medykowi się nie spieszy. Ramieniem zahaczyłam Shigemiego, uderzając go mocniej niż planowałam. Nawet nie spojrzałam w jego stronę. Nie miałam czasu na tłumaczenia ani na przeprosiny. Przewróciłby mnie, gdybym zwolniła. A ja nie zamierzałam pozwolić, by ktoś umierał na moich oczach, bo my uznaliśmy, że trzeba być rozsądnym. Zbliżałam się, czując jak las dopinguje mnie każdym szeptem liści. Ciało dziewczyny chwiało się, jej kolana uginały się coraz bardziej. Jeszcze krok, może dwa i będzie za późno. Wszystko we mnie krzyczało, żeby zdążyć, żeby nie pozwolić, by ta samotna figura wśród porannej mgły zniknęła bez śladu jak sen, który kończy się w środku krzyku. Byłam zła. Wściekła. Nie na nią. Nie na siebie. Na świat, w którym ktoś taki jak ona musi przejść przez piekło, tylko po to, by paść bez sił zaledwie krok od pomocy, a Ci co mogą jej udzielić zastanawiają się czy warto.

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 1/17

Poranna polana rozpościerała się przed nimi w pełnej krasie wiosny. Trawa pokryta była srebrzystą rosą, a ciepłe, złote światło słońca przeciskało się przez liście drzew, tworząc na ziemi tańczące plamy światła. W powietrzu unosił się zapach młodej trawy i wilgotnej ziemi, przeplatany słodkim aromatem kwitnących kwiatów i żywicą sosnowych konarów. Z oddali dobiegał śpiew skowronków i trzepot skrzydeł drobnych ptaków, budząc echo wśród koron drzew. Wszystko tu drgało od życia - oprócz postaci przewracającej się bezwładnie na miękką wykładzinę mchu.
Shigemi stał na skraju polany jak dąb - wyprostowany, nieruchomy, z opuszczonymi ramionami, na których wciąż igrały poranne promienie słońca. Jego oczy, wprawdzie przepalone Sharinganem, skanowały scenę chłodno i metodycznie. Dumna postawa i chłodna kalkulacja zablokowały u niego niemal odruch współczucia - zamiast natychmiastowego biegu, stał, gromadząc siły, jakby myśl o bezpieczeństwie ich obu wymagała zaplanowania każdego kroku.
Koneko, wrażliwa już na sam widok cierpienia, nie potrafiła dłużej powstrzymać buntu ciała. Jej serce zalał przypływ adrenaliny, ciało napięło się niczym sprężyna i w jednej chwili wybuchła z miejsca, goniąc bez wahania ku upadającej kobiecie. Szelest liści pod nogami przyspieszył jej kroki, aż padła na kolana tuż obok ciała, objęła je ramionami i złapała je, amortyzując upadek. Bez jej błyskawicznej reakcji ofiara uderzyłaby głową o twardy korzeń, zamiast o delikatną trawę. Gdy kobieta spoczęła na kolanach Senju, przez chwilę panowała absolutna cisza. Koneko poczuła uderzenie ciepła z tkaniny sukni, gdzie ciało kobiety spoczywało na jej udach - jakby oddało jej ostatnią siłę, by dziękować za ratunek. Z trudem odrywając wzrok od bladej twarzy, Koneko usłyszała tylko jedno, zaledwie szepty.
- Pro... proszę. Po... mo... cy.
I znów zapadła martwa cisza, tak głęboka, że mimo śpiewu ptaków i szeptu wiatru nie słychać było nic więcej. Bohaterowie poczuli, jak czas przyspiesza - od tej chwili każda ich decyzja musiała być natychmiastowa, bo nie wiedzieli, czy kobieta zachowa jeszcze oddech, czy jej stan zmienia się jak niedawno ich biesiadny nastrój na polanie.

Legenda:
- Poturbowana dziewczyna

[Shigemi]

---

---

Zanim jeszcze padły te trzy urwane słowa, zanim cisza nabrała tej niepokojącej masy, która przydusza zmysły, ja już wiedziałem, co muszę zrobić. Nie z impulsu. Nie z litości. Nie z poczucia obowiązku. Z kalkulacji. Obserwowałem jej twarz. Rysy napięte jak u kogoś, kto wytrzymał więcej, niż powinien. Krew na udzie. Ruchy zbyt szarpane jak na zwykłe zmęczenie. Nie była wrogiem, nie w tym stanie, ale czy mogła być pułapką? Oczywiście. I to zaskakująco dobrą. Koneko zareagowała jak człowiek — szybko, bezinteresownie, prawdziwie. A ja... stałem. Jak zimny pień pośrodku tej ciepłej, zalanej światłem przestrzeni. W środku aż mnie ścisnęło, że znowu to ona musiała wykonać pierwszy krok. A jednak nie ruszyłem. Jeszcze nie. Czułem jak dłoń zaczyna drżeć. Niewidocznie. Pod płaszczem, który okrywał przedramię, jakby coś próbowało się wydostać spod skóry. Głos rozsądku. Głos doświadczenia. Głos, który mówił: "Nie teraz, nie jeszcze. Poczekaj. Obejrzyj. Oceń." Przez głowę przeleciało mi tysiąc scenariuszy. W ilu z nich zostajemy wciągnięci w coś znacznie większego? W ilu z nich to właśnie ten moment, to jedno podjęcie decyzji, prowadzi nas do zdrady, zasadzki, może gorzej? Gdzie kończy się odpowiedzialność shinobi, a zaczyna naiwność? I wtedy spojrzałem na Koneko. Jak trzymała tę kobietę. Jak jej dłonie nie drżały. Jak pochyliła się nisko, by usłyszeć jej głos, choć wiedziała, że równie dobrze może oberwać ciosem. Moje serce się nie poruszyło — ale umysł już nie mógł dłużej ignorować faktów. Jeśli to była pułapka, była zbyt dobrze przygotowana. Jeśli to był przypadek — nasz obowiązek był jasny. Chciałem się nie wplątywać. Mieć czyste ręce, odejść z tej polany bez kolejnej historii przylepionej do skóry. Ale to był wybór, którego nie mogłem już cofnąć. I choć moje stopy wciąż nie ruszyły się z miejsca, to umysł już był z nimi — przy niej. Cisza nie trwała długo. Śpiew ptaków wrócił, lecz dla mnie brzmiał jak złudzenie. Jak zapowiedź czegoś, czego nie chcę poznać, ale wiem, że poznam. Skoro już tu jesteśmy — trzeba to skończyć. Nie z litości. Z konieczności.

Naturalnie. Jakżeby inaczej. Koneko wystrzeliła z miejsca jak błyskawica, jakby jej własne serce przeszło w tryb alarmowy na widok tego bezwładnego ciała. I zanim jeszcze kobieta zdążyła na dobre uderzyć o ziemię, już była w jej objęciach, jak kotka, która właśnie znalazła ranne kocię porzucone po burzy. Gdyby nie sytuacja, może nawet uniósłbym brwi z podziwem. Ale zamiast tego parsknąłem cicho pod nosem. Oczywiście, że poleciała. Instynkt opiekunki zadziałał zanim reszta świata zdążyła się zorientować.
-Mam nadzieję, że nie przyniosłaś też miski mleka-mruknąłem do siebie, ruszając z miejsca wreszcie jak ktoś, kto wie, że nie uniknie brudnej roboty. Podszedłem bez pośpiechu. Po co się spieszyć, skoro i tak leży. Gdy byłem już obok, przykucnąłem powoli. Zapach krwi był intensywniejszy niż przypuszczałem, przesiąknięty potem i kurzem lasu. Przyjrzałem się uważnie ranom,wzrok przeskanował ciało z góry na dół. Skóra na udzie przecięta, głębokie, ale nie fatalne. Poważniejsze było kolano. Spuchnięte. To będzie problem. Ramiona - kilka rozcięć, ale bardziej powierzchownych. Żyła, bo jeszcze miała dość sił, żeby błagać. Dobre i to. Przyłożyłem dłonie, pozwalając chakrze spłynąć w palce. Zimna jak stal, precyzyjna jak skalpel. Nie potrzebowałem zaklęć ani słów, tylko wyczucia i ciszy. Puls kobiety był słaby, ale stabilny. Zacząłem od najgorszego. Ciepło chakry wniknęło w tkanki, powoli zaczynając proces regeneracji. Potem przecięcie na udzie — zatamowanie krwawienia, regeneracja naczyń. Robota szła sprawnie, choć z każdym przesunięciem dłoni czułem, jak jej ciało reaguje, drgając nieznacznie. Żyła. Nie podniosłem wzroku na Koneko. Nie musiałem. Jej oddech już był spokojniejszy, wiedziała, że sytuacja jest pod kontrolą. A ja? Ja tylko naprawiałem, co zostało połamane. Cisza znów nastała, a we mnie nie było nic poza koncentracją. Czasem nie potrzeba słów, by wiedzieć, co trzeba zrobić. Czasem wystarczy tylko ktoś, kto nie zadaje pytań, tylko działa.
-Czy Ty zawsze musisz być taka bezmyślna? - zapytałem - -Ja rozumiem, że mogłabyś sobie dać czasami za niektórych rękę uciąć, ale może nie pierwsza, lepsza przybłęda? - przewróciłem oczami i wróciłem do leczenia.

Chakra: 115% - 15% - 3% = 97%

Nazwa

Sharingan: Ni Tomoe

Na poziomie dwóch łezek możliwości Sharingana rosną dość znacząco w stosunku do poprzednika. Od tej pory użytkownik jest w stanie rozpoznać na pierwszy rzut oka działające genjutsu. Poprawiają się także percepcja użytkownika. Nie jest to jeszcze pełnia możliwości tego Kekkei Genkai, ale rozwój jest widoczny od razu.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Odróżnianie klonów od oryginału - ranga C w dół
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 30 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu (w przypadku misji minimum B), dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie) (koszt x3 jeśli dziedzina klanowa nie jest rozwinięta na rangę C)

Nazwa

Shōsen no Jutsu

Ranga

A

Pieczęci

Wół → Tygrys

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

A: 15% | S: 10% | S+: 5% (1/2 na turę)

Dodatkowe Wymaga znajomości Chiyute no Jutsu; Kontrola Chakry A | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Technika jest znaczącym rozwinięciem możliwości Chiyute no Jutsu i jej działanie także polega na przyspieszeniu naturalnego procesu zdrowienia. Użytkownik wysyła chakrę z rąk w dowolną część ciała. Pozwala to użytkownikowi uleczyć daną osobę bez sprzętu medycznego czy operacji, czyniąc to bardzo pomocnym na polu bitwy. Technika ta może służyć do uleczenia zewnętrznych jak i wewnętrznych części ciała. Pozwala ona na wykurowanie większości, nawet bardzo ciężkich ran. Leczy ciężkie rany w turę, natomiast śmiertelne z kombinacji ran w dwie tury.

[Koneko]

To nie była decyzja, to był instynkt. Nim umysł zdążył ocenić sytuację, nim jeszcze cień wątpliwości rozciągnął się we mnie jak mgła, nogi same porwały mnie naprzód. Świat zwęził się do jednego punktu. Upadające ciało, ramiona wyciągnięte ku ratunkowi, słabość tak dojmująca, że aż fizycznie czułam, jak z niej uchodzi życie. Nie patrzyłam na Shigemiego. Nie obchodziło mnie, jak wyglądał w tym momencie. Jego opanowanie było dla mnie jak zimna stal. Ja byłam ogniem. Może lekkomyślnym, może zbyt emocjonalnym, ale ogniem, który nie pozwalał mi stać bezczynnie, gdy ktoś konał tuż przed oczami. Ziemia zdawała się przyjmować każdy mój krok z łagodnością. Mech uginał się miękko, liście szeleściły pod stopami jak przytakujące głosy natury. I wtedy zdążyłam. Upadła prosto w moje ramiona. Jej ciężar wcale nie był wielki, a jednak czułam go w każdej kości. Była jak wyschnięta gałązka, na granicy złamania. Jej głowa opadła mi na udo. Wstrzymałam oddech. Na moment cały świat się zatrzymał. Pachniała ziemią, potem i... czymś jeszcze. Strachem? Przegraną? A może desperacją? Kiedy wyszeptała swoje prośby, prawie nie zarejestrowałam słów. Ale poczułam je. Każde jedno jak szarpnięcie za serce. Spojrzałam na nią, potem przez ramię. Shigemi nadal stał. Może analizował, może zbierał siły, może po prostu był sobą. A ja chciałam krzyczeć. Że nie wszystko trzeba analizować. Że nie wszystko da się opisać chłodnym wzrokiem i przewidzieć. Że czasem trzeba działać, zanim będzie za późno. Ale nie krzyczałam. Jeszcze nie. Teraz trzymałam ją, czułam jak jej ciało przygasa, i wiedziałam, że nie mogę jej puścić. Choćby miała umrzeć w moich ramionach, choćby cały ten las miał się zawalić. Teraz była tylko ona.
Gdy poczułam znajome pulsowanie energii w powietrzu, niemal odruchowo uniosłam wzrok. Shigemi poruszył się. Jego dłoń wyciągnęła się w naszym kierunku, a miękka, zielonkawa poświata zaczęła formować się przy jego palcach. Aura medycznej chakry, cicha i kojąca jak letni deszcz, rozlała się powoli w naszym kierunku. Poczułam, jak serce uderza mi mocniej, tym razem nie z niepokoju, ale z ulgi. Wreszcie. Nie musiałam mówić nic, nie musiałam prosić. On sam podjął decyzję. W końcu zadziałał. Na twarzy nie potrafiłam ukryć lekkiego, choć nieco drżącego uśmiechu. Nie była to radość krzykliwa czy beztroska. To była ta spokojna, głęboka radość, która pojawia się, gdy zagubione światło wraca do tunelu. Wiedziałam, że potrafi. Wiedziałam, że jego umiejętności mogą zrobić różnicę. Ale co innego znać fakty, a co innego widzieć je w akcji, kiedy to wszystko staje się realne, namacalne, jak ta kobieta w moich ramionach, której oddech wciąż się rwie. Spojrzałam znów na jego twarz. Skupiony, precyzyjny, cichy jak zawsze. Ale dla mnie w tamtej chwili był kimś więcej niż tylko medykiem. Był odpowiedzią na desperacką nadzieję, którą właśnie trzymałam w ramionach. Nie powiedziałam nic. Tylko patrzyłam. I czułam wdzięczność. Za nią. I za niego.
-Ktoś musi pilnować, abyś był człowiekiem... - powiedziałam i ostentacyjnie wydęłam wargi. Cieszyłam się, że jej pomagał, ale bałam się tego co się z nim dzieje, czy on zawsze taki był i tego nie dostrzegałam?