Polanka niedaleko obozu

[Shigemi]

Zwykła, niczym niewyróżniająca się polanka z dala od obozowego zgiełku. Można usiąść odpocząć, poopalać się lub potrenować.

[Shigemi]

  Ukryty tekst

[Shigemi]

  Ukryty tekst

[Koneko]

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Obojętność"
Wyprawa rangi B - Shigemi & Koneko
Kolejka 1/17

  Ukryty tekst

Zielone pędy wiosny wypełniały polanę delikatnym, żółto-zielonym światłem, gdy pierwsze promienie słońca przebijały się przez koronę świerków. Powietrze było rześkie od wilgoci nadleśnego poranka, a w oddali, za linią drzew, słychać było odgłos bębnienia młotów w obozie Uchiha. Wioska Hachimantai leżała tuż za granicą lasu, a polana, na której znajdowali się bohaterowie, stanowiła naturalne przedpole obozu - miejsce zarówno odpoczynku, jak i szkolenia.
Koneko i Shigemi stali obok siebie, gdy nagle z gęstych krzaków po przeciwnej stronie polany dobiegł cichy szelest. Po chwili niewiasta wygramoliła się na otwartą przestrzeń, jej ciało było pochylone pod ciężarem wyczerpania. Kombinezon i lekko opływowe spodnie sugerowały profesję tak samo, jak obszerna torba na biodrach i kabury z uzbrojeniem po bokach ud - ale zabrakło na nich odznaki. Rany na jej ramionach i udach były świeże, a zgięte kolano poważnie nadwerężone. Kobieta podniosła drżącą dłoń i, choć ledwo stała na nogach, spróbowała wyciągnąć ją ku bohaterom - nie ku atakowi, lecz prosto ku pomocy, ku uściskowi ratunku. W jej oczach tańczyła mieszanka ulgi i bólu.
Wokół nie było ani śladu prześladowców, ani ścieżek zdradzających ślad pościgu. Jej pojawienie się zdawało się równie nagłe, co zagadkowe. Nikt nie podążał za nią, nikt nie dążył do zguby, tylko ta jedna, wyczerpana dziewczyna lasu. Jej oddech był ciężki i nieregularny, każdy wdech przychodził z wysiłkiem. Wyglądała na kogoś, kto pokonał długą drogę przez zdradliwe zarośla i kto musi otrzymać opiekę tu i teraz.
Koneko poczuła, jak ziemia pod jej stopami drży od pulsującej energii lasu - wiedziała, że musi jak najszybciej przywołać ukojenie, zanim wyczerpana shinobi straci przytomność. Shigemi zaś dostrzegł świeże rany na udzie kobiety, której twarz zapadła się z bólu, w jego głowie już pewnie błysnęły pomysły o miksturach odkażających i technikach regeneracyjnych.
Mijały kolejne sekundy, a poszkodowana w końcu straciła siły, zaczęła się zataczać, aż w końcu poleciała w stronę podłoża i jeśli nikt nie zareaguje, wyłoży się na nim plackiem.
Na polanie skąpanej w porannym świetle czas zwolnił - liczyło się tylko bicie serca tej tajemniczej wojowniczki i determinacja dwójki towarzyszy, by przywrócić jej siły na tyle, by mogła wyjawić, co ją tu sprowadziło. Każdy ruch naszej dwójki teraz będzie miał znaczenie - mogli wyleczyć ją i dowiedzieć się, jaka ciemność czai się za krzakami Hachimantai. Mogli ją też zignorować, ale... kto by się nie pokusił?

Legenda:
- Poturbowana dziewczyna

[Shigemi]

---

---

Polana była cicha, jakby cały świat zamarł na chwilę w oczekiwaniu, aż zdecyduję, co zrobię. Poranne światło załamywało się na źdźbłach trawy, drżało na liściach, igrało na moim ramieniu, jakby próbując wymusić jakiś gest. W powietrzu unosił się zapach chłodnej ziemi i żywicy. Mimo że powinienem czuć spokój, czułem coś zupełnie innego. Pulsowanie w skroniach. Ścisk żołądka. Coś pomiędzy gniewem a niepokojem. Nie ruszałem się, ale mój umysł rwał się w kilku kierunkach naraz. Niby wszystko było proste. Pomóc. Zadziałać. Podjąć decyzję. A jednak... coś w tej sytuacji było nie tak. Pojawiła się znikąd. Bez odznaki. Z ranami, ale bez śladów pogoni. Bez dowodu na to, że uciekała. Albo zatarła ślady. Albo to pułapka. Albo zbieg okoliczności. Głupio byłoby dać się złapać na coś tak trywialnego, jak odruch serca. Jeszcze głupiej byłoby pozwolić jej umrzeć na oczach. Zgrzyt w głowie. Pustka, którą znałem z takich chwil. To nie pierwszy raz, kiedy los wrzuca mnie w bagno decyzji. Zawsze to samo: oceń szybko, ryzykuj jak najmniej, wyciągnij maksimum. Przecież nie jestem zbawcą świata. Nie jestem bohaterem, któremu się ufa, bo wypada. Po prostu... wiem, jak zszyć ciało. Wiem, jak kogoś zabić. Wiem, co robić, kiedy nikt inny nie wie. Ale tym razem? Zobaczyłem, jak osuwa się w dół, jak traci kontakt z grawitacją i z własnym ciałem. Gdyby się przewróciła, zemdlała, nie byłoby odwrotu. Trzeba byłoby ją podnieść, ocucić, zrobić coś. A ja wciąż stałem. Palce lekko zadrżały. Nie z niepokoju. Z frustracji. Nienawidzę być popychanym przez sytuację, przez przypadek, przez cudzą słabość.

Z boku Koneko już wyczuwała, co się dzieje. Jej instynkty były inne. Głębsze. Bardziej zakorzenione w tym, co żywe i prawdziwe. Wiedziałem, że zareaguje szybciej niż ja. To też część naszej dynamiki. Ja analizuję. Ona czuje. I to wcale nie czyni mnie lepszym. Zacisnąłem zęby. Nie mogłem oderwać wzroku od jej twarzy. Chciałem ją zignorować. Naprawdę. Odwrócić się, odejść, wrócić do własnych planów, treningów, celów. Ale coś mnie przytrzymywało. Może ten cholerny błysk w jej oczach. Może to, że wyglądała jak ktoś, kto miał kiedyś cel. A teraz tylko błąkał się pośród liści, czekając, aż ktoś zdecyduje, czy zasługuje na pomoc. W głowie krążyła myśl: nie wchodź w to. Nie pakuj się w kłopoty. Przecież to nie twoja sprawa. Ale w klatce piersiowej już zbierała się ta znajoma fala. To napięcie, które oznaczało, że za chwilę zrobię coś idiotycznego. Że dam się wciągnąć. Że znów ktoś obcy zadecyduje, w którą stronę potoczy się mój dzień. I może tydzień. I może wszystko. Wziąłem powietrze do płuc, ale jeszcze się nie ruszyłem. Jeszcze nie. Czekałem. Na nią. Na siebie. Na ten nieunikniony punkt przełamania, który zawsze przychodzi, kiedy człowiek próbuje udawać, że może się wycofać.

Westchnałęm cicho, acz zauważalnie. Kodeks i etyka lekarska nie pozwalały mi jej nie pomóc, ale zdrowy rozsądek podpowiadał, że bliskość obozu oraz jej rany może oznaczać jeden z trzech scenariuszy: a) dezercja z obozu; b) przyłapany szpieg obozowy; c) zupełny przypadek. Spojrzałem na Koneko:
-Ubezpieczaj mnie i bądź gotowa na to, że zjawią się strażnicy obozowi. Nie wiemy kim ona jest. - powiedziałem i ruszyłem w stronę kobiety uprzednio rozglądając się wokoło, w moich oczach iskrzył się Sharingan - na nietypowe sytuacje, najlepsze jest typowe działanie. Szedłem powoli, nasłuchiwałem jakichś dźwięków, patrzyłem czy zza jej pleców nic lub nikt się nie zbliża oraz czy ona sama nie będzie dla mnie zagrożeniem. Westchnąłem jeszcze raz, a miał być taki spokojny dzień. Nie przyspieszałem kroku, lustrowałem wszystko co było w zasięgu wzroku, jeśli miała umrzeć to i umrze te kilkanaście sekund nie zrobi różnicy...

[Koneko]

W pierwszej chwili wszystko we mnie zamarło. Czas się nie zatrzymał, on po prostu zniknął. Patrzyłam, jak wyłania się z krzaków, jak jej ciało zdaje się krzyczeć ciszą, której nie da się zagłuszyć. Żadna natura nie potrafi ukryć takiej rozpaczy. Jej obecność była obca, naruszała równowagę miejsca. Nie pasowała do świeżości poranka, do ciepłego światła słońca rozlewającego się po ściółce. Była cieniem. Złamanym liściem wśród rozkwitu. A jednocześnie… czułam, jak wzbiera we mnie coś więcej niż niepokój. Jakby każda rana na jej skórze była palcem, który wbijał się w mój własny żołądek. Nie miała odznaki. To była pierwsza rzecz, jaką zauważyłam. Nie należała do nikogo, nikt się za nią nie ujął. Samotna. Może porzucona. Może niechciana. A mimo to... wciąż szukała pomocy. Ten gest, gdy wyciągała do nas rękę, trząsł się jak gałązka na wietrze, ale w jego słabości kryła się siła, której nie rozumiałam, a która poruszyła mnie do głębi. Nie ufałam jej. Nie mogłam ufać. Ale to nie miało znaczenia. Nie w tamtej chwili, nie w obliczu czyjegoś upadku. Trzymałam się ziemi, próbując nie utonąć w emocjach. Wszystko we mnie rwało się naprzód. Wbrew rozsądkowi. Wbrew Shilemiemu. Wbrew logice. Bo czasem serce reaguje szybciej niż umysł. A ja już wiedziałam, że zaraz pobiegnę.
Krew zagotowała się we mnie natychmiast, jakby cały las zadrżał razem z moim sercem. Ta dziewczyna nie była zagrożeniem, nie w tej chwili. Była żywą raną, potykającą się o korzenie i własne nogi, resztkami sił wyciągała do nas rękę. A ty, Shigemi, patrzyłeś na nią tak, jakby to była zagadka do rozwikłania, nie osoba do uratowania. Nie ruszyłam się od razu, ale w środku coś we mnie pękło. Zacisnęłam szczękę, palce dłoni skurczyły się w drżące pazury. Całe ciało aż rwało się do działania. To nie była kwestia strategii, ani ostrożności. Nie w tej jednej chwili. Natura pulsowała mi pod stopami, reagując na mój gniew. Las, który kochałam, odpowiadał moim emocjom, czułam, jak powietrze gęstnieje, jak liście drżą, jakby same chciały rzucić się do biegu razem ze mną.
Nie czekałam ani chwili dłużej. Serce waliło mi w piersi jak oszalałe, las wibrował pod moimi stopami. Krople rosy rozpryskiwały się, gdy ruszyłam naprzód, a ściółka szeleściła pod każdym gwałtownym krokiem. Czułam, jak moje ciało porusza się szybciej niż myśl, jakby coś pierwotnego we mnie zerwało się z uwięzi. Nie było planu, nie było ostrożności. Był tylko ten jeden obraz: upadająca dziewczyna i wyciągnięta ku nam ręka. Ruszyłam całym pędem, widząc, że Medykowi się nie spieszy. Ramieniem zahaczyłam Shigemiego, uderzając go mocniej niż planowałam. Nawet nie spojrzałam w jego stronę. Nie miałam czasu na tłumaczenia ani na przeprosiny. Przewróciłby mnie, gdybym zwolniła. A ja nie zamierzałam pozwolić, by ktoś umierał na moich oczach, bo my uznaliśmy, że trzeba być rozsądnym. Zbliżałam się, czując jak las dopinguje mnie każdym szeptem liści. Ciało dziewczyny chwiało się, jej kolana uginały się coraz bardziej. Jeszcze krok, może dwa i będzie za późno. Wszystko we mnie krzyczało, żeby zdążyć, żeby nie pozwolić, by ta samotna figura wśród porannej mgły zniknęła bez śladu jak sen, który kończy się w środku krzyku. Byłam zła. Wściekła. Nie na nią. Nie na siebie. Na świat, w którym ktoś taki jak ona musi przejść przez piekło, tylko po to, by paść bez sił zaledwie krok od pomocy, a Ci co mogą jej udzielić zastanawiają się czy warto.