Koszary Straży

[Minoru]

Wojenna A:
“Przebudzenie” Azuma Uchiha Hiromi

---

Kolejka 2:
Azuma: 1
Uchiha Hiromi: 1
Minoru: 2

---

Spotkali się. Nie było to proste, zważając na kręcących się wokół ludzi, ale Azumie udało się wreszcie dotrzeć do kolejnego przystanku, w swojej wędrówce, do Hiromi. Oboje wymienili między sobą uprzejmości i ucięli sobie również niewielką pogawędkę. Nic jednak co mogłoby wskazywać na jakąkolwiek zażyłość, jaka mogłaby panować między nimi. Łączyła ich również ciekawość odnośnie tłumu, który zbierał się w pomieszczeniu, lecz na całe ich szczęście, ich ciekawość miała zostać niedługo zaspokojona.
W pomieszczeniu panował potworny gwar i poruszenie. Najemnicy zdawali się być pochłonięci rozmowami między sobą, wyraźnie unikając mieszania się z innymi grupami. A strażnicy chowali się po kątach, ukradkiem pilnując by cały ten motłoch nie wpadł na żaden głupi pomysł. Dlatego też, prawie nikt nie zauważył, w pierwszej chwili, szczupłego i blondwłosego mężczyzny, który wkroczył właśnie na do sali i kierował się ku jednemu z krańców pomieszczenia. Na oko musiał być on w połowie swoich lat dwudziestych, choć wymalowana na jego twarzy obojętność postarzała go o kilka lat. Nie zwracając na siebie większej uwagi, wkroczył on na krzesło, a następnie na jeden ze stołów, gdzie miał dobry widok na całą salę. Ubrany był jak typowy sogeński żołnierz, choć wyróżniał go popielaty, długi płaszcz na plecach którego można było dostrzec wyszyty emblemat. Być może jego rodziny. Mężczyzna złożył ręce za plecami, lustrując wszystkich pełnym wyższości spojrzeniem. Nie odzywał się, czekał aż to inni go dostrzegą i umilkną, co też powoli miało miejsce.
- Jestem Uchiha Takeru, Kogo rodu Uchiha. - Przedstawił się, uciszając w ten sposób ostatnie osoby. Nie trudno było również dostrzec, że mężczyzna był bardzo dumny, skoro tak chętnie informował innych o swojej randze, a także to, że nazwał Uchiha rodem, choć stracili oni ten przywilej.
- Jak dobrze wiecie, bandy dzikusów najechały rodzinne ziemie Uchiha i pomimo naszej dzielnej walki, pozostawieni samym sobie przez pozostałe rody kontynentu, zostaliśmy pokonani. - Mówił on z pasją, agresją i ogromnym żalem, gdy opisywał krzywdy jakie spotkały jego klan. Ludzie słuchali go, choć reagowali różnie. Ci, którzy należeli do sił Uchiha, reagowali dużo bardziej emocjonalnie. Choć wyraźnie można było dostrzec, że najemnicy chcieli by ten skończył już i przeszedł do sedna.
- Wojna wciąż jednak trwa. Dzicy, zagarniają coraz większe tereny Sogen, mordując i niewoląc ludzi, którzy służyli mojemu rodowi przez generacje. Gdyby tego było mało, to z północy ruszyli na nas zdradzieccy Antaiczycy! - Agresywna nuta w jego głosie zdawała się być coraz bardziej wyraźna, lecz pomimo swej płomiennej przemowy, nie udało mu się jak dotąd porwać większości tłumu. Ciężko było się jednak dziwić. Większość składała się z najemników, ludzi którzy żyli z niesprawiedliwości i naoglądali się śmierci wielokrotnie. Ciężko było zrobić na nich wrażenie moralizatorskimi gadkami.
- Zbyt długo zajmowaliśmy się umacnianiem granic, na tym co nam jeszcze zostało. Czas zrobić różnicę i uratować ludzi, którym jesteśmy to winni! - Zakończył tupnięciem nogi o stół. Ta część tłumu, która należała do straży lub nielicznych żołnierzy zareagowała na jego słowa z ożywieniem. Pozostali wciąż czekali na szczegóły.
- Wkroczymy na tereny zachodniego Sogen i przebijemy się do miejscowości Rantori. Dzikusy przekształciły ją w quazi twierdzę. Rantori leży na przecięciu dwóch ważnych szlaków, które służą jako droga zaopatrzeniowa dla frontu. Jeżeli uda się nam zdobyć to miejsce, zmusimy tych brudasów do używania bocznych i mniej bezpiecznych dróg! - Wreszcie przeszedł do konkretów. Grupy najemne wyraźnie się ożywiły, dyskutując między sobą plan jaki wymyślono.
- Każdy kto weźmie udział w tym prawym dziele, otrzyma 500 ryo. Dodatkowe 500 ryo zostanie wypłacone jeżeli twierdza zostanie zdobyta. - Na te słowa czekano najbardziej. Najemnicy pomrukiwali z zadowoleniem, słysząc jakie pieniądze zostały im zaproponowane. Takeru pozwolił tym pomrukom trwać przez dłuższą chwilę, w tym czasie dając znać dwóm strażnikom, którzy wnieśli sporych rozmiarów tablicę, na której rozłożono mapę przedstawiającą przybliżone odwzorowaniem terenu Sogen oraz półwyspu Antai.

- Dotarcie do frontu zajmie nam około trzech dni. Przejdziemy przez front w około połowy wysokości. Stacjonujące tam siły dzikich zostaną związane w walkę z naszymi żołnierzami, tworząc nam korytarz, przez który musimy przecisnąć się najszybciej jak tylko potrafimy. Dotarcie do twierdzy zajmie kilka godzin. Musimy działać szybko i metodycznie, by zaskoczyć dzikusów naszym manewrem i nie pozwolić im zebrać sił na kontrofensywę. Dlatego proszę by każda grupa najemnicza wyznaczyła swojego przywódcę, któremu zostaną przekazane szczegóły. - Zakończył swoje przedstawienie. Któryś już raz z kolei omiótł tłum swym spojrzeniem, oczekując być może że pierwsi dowódcy zaczną się z niego już wyłaniać.

[Azuma]

– Witaj Hiromi. - Dziewczyna mogła dostrzec, jak twarz ukochanego rozjaśniła się uśmiechem, gdy dostrzegł z takim entuzjazmem zareagowała na jego widok. Jego uśmiech, szeroki, uczciwy i wdzięczny, trwał jednak tylko przez chwilę. Po tym jak zamknął i ponownie otworzył oczy, wyraz się zmienił, ukazując zwykłą uprzejmą życzliwość na widok kogoś znajomego. Oboje wiedzieli, że na razie bezpieczniej i wygodniej jest trzymać uczucia na wodzy, pozostawiając obcych w niewiedzy co do łączącego ich uczucia. Tylko te oczy… wciąż, żywiły znacznie cieplejsze uczucia, ale czy ktoś Hiromi mógł to dostrzec, rozszyfrować i odczytać?

– Ssie? - Azuma zaskoczony powtórzył za Hiromi, tłumiąc rozbawienie które pojawiło się na jego twarzy. To nie było odpowiednie miejsce, aby młody mężczyzna wybuchnął śmiechem, w końcu zebrało sie tutaj dużo różnych i groźnych ludzi. – Pamiętam jak wspominałaś o słabym wyposażeniu, ale nie sądziłem że jest aż tak źle - mruknął ledwie nawiązując do miejsca ich treningu, jednocześnie skupiając się na samej istocie problemu.
– Czy kwestia odpowiednich funduszy mogłaby rozwiązać ten problem? - Pytanie wcale nie było być z tych głupich, bowiem z tego co się orientował, równie ważne co wyposażenie byli również ludzie i procedury. Wystarczyło by któryś z tych elementów odstawał, aby wszystko się sypało. Gdy Hiromi spytała go co on tu robi, wzruszył ramionami. – Przybyłem tutaj w innym celu, ale tłum… zainteresował mnie.

Nie było czasu wspomnieć o Saori, bowiem na scenie pojawił się mężczyzna, dumnie krączący w stronę krzesła i stołu. Wspiął się najpierw na to pierwsze, a potem bez obcesowo wszedł na stół skąd spoglądał przenikliwie w tłum.
– Zaczyna się, posłuchajmy - Azuma lekkim szturchnięciem zwrócił uwagę Hiromi na mężczyznę, który rozpoczął od przedstawienia się, a potem pokrótce przedstawił aktualną sytuację na froncie. Choć było to ważne, dużo ciekawsze były jego kolejne słowa, a raczej plan który ujawnił.

– A więc chcą przejąć inicjatywę w polu… - cicho zauważył, lustrując swoje boki spojrzeniem, czy są pierwsi chętni do przejęcia dowództwa. Azuma, będąc wciąz młodym Kogō, oczywiście słyszał o Takeru, ale nie miał okazji go jeszcze poznać. Z zasłyszanych plotek wiedział tylko, że to człowiek twardy, porywczy, ale również utalentowany. Takeru szybko wspinał się po kolejnych szczeblach kariery, podobnie zresztą jak Azuma. Chłopaka zaskoczyła forma w jakiej dowiedział się o całym przedsięwzięciu. Z uwagi na piastowane stanowisko, spodziewał się raczej prywatnego wezwania, tudzież spotkania w którym jeszcze przed najemnikami, powinien poznać szczegóły kampanii. Przecież równie dobrze, mogłoby tu go dzisiaj nie być…

Azuma spojrzał na Hiromi. Nie chciał by ukochana brała udział w ataku na twierdzę. Misja była bardzo niebezpieczna. W jego poczuciu, on sam jednak musiał zareagować i podjąć decyzję. Spoczywały na nim jasne obowiązki. Miał też w końcu okazję zadośćuczynić swojej nieobecności w obronie Kōtei. Lekko dotknął jej ramienia, a następnie przepchnął się do przodu. Dziewczyna gdy była mijana, mogła usłyszeć ciche wybacz.

– Uchiha Azuma. Kogō w służbie rodu. Zgłaszam się do roli dowódcy jednego z oddziałów. - Wypowiedział to głośno, jednocześnie wystawiając się na widok innych - Takeru, strażników i tych najemników, którzy byli w stanie go zza tłumu dostrzec. Azuma odwzajemniał harde spojrzenie, zatrzymując je dłużej na Hiromi. Jego spojrzenie zdawało się wprost mówić „Nie rób tego”.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

- No ssie, ssie. Oczywiście, że problemy są z funduszami oraz ludźmi. Nie ma za bardzo doświadczonego personelu medycznego, a skoro mamy wojnę, to raczej medyków wysyłają na front i trochę tutaj zostają lekarze. Kotei nigdy nie słynęło z lekarzy, a Sarufutsu, mimo wszystko, nie jest nadal przygotowane na taką ilość ludzi. Może i powinnam tam się kręcić, ale nie nauczę się tam niczego konkretnego, dlatego przyszłam tutaj, bo strażnicy zawsze potrzebują pomocy. Czy to ze sprawdzeniem ich stanu zdrowia czy podleczeniem. A skoro teraz mamy tutaj tylu najemników i w ogóle…

Westchnęła lekko. Chociaż cieszyła się, że widzi się z Azumą i jej serce przepełniała radość i miłość na jego widok, dość szybko też przeszła do biznesu. Martwiła się stanem szpitala i medyków w Sarufutsu, wiedziała, że trochę mogła tam pomóc - i zwykle pomagała i pracowała tam. Ale nie miała szans na zdobycie szybszego doświadczenia tam siedząc. Na pewno nie w boju, nie tak, że mogła się nauczyć tego, co było trzeba, żeby być kunoichi.

- Fundusze na pewno by pomogły, ale myślę, że tutaj trzeba czegoś więcej. No, ale postanowiłam się przydać raczej tutaj.

Szturchnięta przez Azumę, rzuciła mu spojrzenie z uniesioną brwią, niemalże szturchnęła go również, w zabawnie mu na to odpowiadając, jednak nie chciała powodować zamieszania czy powodować, żeby ludzie wokół rzucali na niego (przede wszystkim) nieprzyjemnie spojrzenia. Szczególnie, że ona w tym momencie była tutaj niższa pewnie niż większość, zaskakująco drobna w porównaniu i w ogóle raczej słodka. Narażał się na komentarze samym byciem tutaj.

- Takeru - wyszeptała pod nosem, kiedy zobaczyła, kto wszedł i się przedstawił. Troszeczkę słyszała na jego temat, niezbyt dużo, bo Masahiro nie lubił za dużo źle mówić o innych. Zwykle sporo wiedziała o osobach, których lubił. A tutaj, niestety… cóż.

Napięła się, ale posłuchała dokładnie, o co chodziło mężczyźnie. Trochę nie podobało jej się jakim tonem mówił. Był nieprzyjemny, był agresywny. Nie lubiła takich ludzi. No ale nie była tutaj, żeby go lubić. Była tutaj z zupełnie innego powodu. Chociaż jej powód, kiedy słyszała jego słowa, zmieniał się. Szczególnie, kiedy rozejrzała się po ludziach wokół siebie. Szczególnie, kiedy zobaczyła po minie Azumy, że on się zdecydował na podjęcie działania nawet przed tym, jak Takeru skończył mówić.


- Brakuje ludzi - mruknęła cichutko do Azumy. Z jakiegoś powodu Takeru zebrał najemników, a nie dostał doświadczonego składu shinobich z klanu. Nie mogła to też być operacja zbyt… oficjalna? Nie, na pewno była klepnięta przez Masahiro. Ale czy ta operacja była jego pomysłem? Czymś, czego chciał, czy zgoda była wydana, ze względu na to, że była szansa powodzenia, a Takeru nalegał? Może ktoś inny też nalegał?

Hiromi nie powinna myśleć o takich rzeczach, ale przez jej ojca i jego zaangażowanie polityczne, o takich rzeczach myślała. Dedukowała sobie. Próbowała zrozumieć.

Zrozumiała jednak też coś bardzo istotnego, im dłużej stała i czekała na to, aż ludzie się pozgłaszają. Oczywiście, Azuma wyskoczył pierwszy, żeby to zrobić. Dodatkowo rzucił jej spojrzenie takie, że chciała się schować, wiedząc, że absolutnie nie popiera tego, żeby się na takie rzeczy zgłaszała. Powinna być w szpitalu. Rozumiała, że może być to bardzo beznadziejna misja. Azuma pewnie wróci, ale reszta najemników… no, na pewno byłoby to bardzo trudne.

Nie miała zamiaru się zgłosić, nie po takim spojrzeniu Azumy. Była przecież nadal dość słaba, nawet jeżeli przeszła tyle, nawet jeżeli udało jej się przezwyciężyć dużo. Jej miejsce było tutaj. Jako osoba, która troszczy się o innych, zapewnia im opiekę i pewnie założy rodzinę, dając życie kolejnym Uchihom.

Popatrzyła na Takeru, popatrzyła na najemników i strażników wokół niej. Nie byli to ludzie, z którymi zwykle się zadawała. Spojrzała na Azumę. Uśmiechnęła się lekko, niemalże próbując mu powiedzieć, że "będzie na niego czekać" i "jak wróci, wynagrodzi mu wszystkie jego trudy".

Jednak jej dłoń już była w górze, a usta same wypowiadały słowa.

- Uchiha Hiromi, medyk. Mogę poprowadzić oddział sanitariuszy, żeby wesprzeć nasze siły z tyłów.

[Minoru]

Wojenna A:
“Przebudzenie” Azuma Uchiha Hiromi

---

Kolejka 3:
Azuma: 2
Uchiha Hiromi: 2
Minoru: 3

---

Starali się jak mogli. A jednak gorejące w nich uczucia dawały o sobie znać. Cała nadzieja w tym, że ludzie byli zbyt pochłonięci tym co miało się zaraz wydarzyć, by dostrzec te drobne sygnały, których dwoje kochanków nie zdołało ukryć.
Nikt jednak nie zdradził się, by miał dostrzec cokolwiek. A potem… potem, całe show zostało skradzione przez chyba jedynego blond Uchiha, w całej historii rodu. Mężczyzna przedstawił cel dla którego wszyscy zebrali się w koszarach. Te rewelacje natychmiast wzbudziły w obojgu wiele pytań, jak choćby to, dlaczego nic nie wiedzieli o tym że ktoś szykował taką akcję? Przecież Azuma był Kogo, a Hiromi… Hiromi miała inne koneksje. Nie było jednak czasu by dumać nad tymi problemami. Takeru poprosił by wyznaczono dowódców, którzy pokierują osobnymi grupami najemniczymi.
Azuma zareagował niemalże automatycznie, przepraszając swą ukochaną i niemalże natychmiast unosząc dłoń zgłaszając się jeszcze nim Takeru zdążył wypowiedzieć ostatnie słowo. Wszyscy, niemalże automatycznie, odwrócili swoje spojrzenia w kierunku młodego Uchiha, który właśnie zdradził swą rangę i imię. Również Takeru skupił swoje spojrzenie na Azumie, a na jego twarzy pojawił się niewielki uśmiech aprobaty. Potem nastał chaos. Ludzie zaczęli przekrzykiwać się nawzajem. Większe grupy najemnie, liczące po kilkanaście osób nie stanowiły większego problemu, jako że mieli oni swych własnych dowódców. Problemem były jednak mniejsze organizacje, a przede wszystkim wszystkie te samotne wilki, które nie chciały podporządkować się nikomu innemu. Takeru przyglądał się temu wszystkiemu bezsłownie, jedynie od czasu do czasu wskazując na kogoś swoją ręką, wybierając go z tłumu. Jedną z ostatnich osób, które zostały wybrane była Uchiha Hiromi. Ciężko było powiedzieć, czy Takeru słyszał ją, czy wybrał ją ze względu na to, że wiedział kim jest. Faktem było jednak, że znalazła się ona po tej stronie pomieszczenia, zaraz obok dziewiętnastu innych wybranych z tłumu.
- Możecie się teraz rozejść. Po naradzie, wasi dowódcy przekażą wam dalsze rozkazy. - Oznajmił Takeru, całkowicie zbywając pytania tych, którzy przyszli tu sami i nie byli pewni jakim cudem dowiedzą się co dalej. Dla kogoś takiego jak Uchiha Takeru, był to problem tamtych ludzi. Ostentacyjnie opuścił on pomieszczenie, nawet nie bacząc na to, czy pozostali ruszyli za nim. Lecz tamci ruszyli. Przeszli oni przez główny korytarz, aż do schodów, prowadzących na górne piętro, gdzie poprowadzono ich do biura, w którym zwykle odbywały się narady oficerów. Tam Umieszczono okrągły, stół na którym rozciągnięto kwadratową mapę, przedstawiającą miejscowość Rantori. Cel ich operacji.

- Proszę byście zebrali się wokół stołu i wysłuchali mych słów. Na pytania przyjdzie jeszcze pora. - Takeru powtórzył to zdanie kilkukrotnie, gdy mijała go któraś osoba z kolei. On sam wszedł jako ostatni, zajmując wolne miejsce przy stole.
- Oto nasz cel. Miasto Rantori, przed wojną liczące trochę ponad trzy tysiące osób, teraz jednak liczba ta została zmniejszona o połowę. Wcześniej miejscowość ta pozbawiona była murów obronnych, teraz jednak dzicy stworzyli wokół miasta quasi pozycje obronne, usypując ziemię, w która powbijali ostre pale i z tego co donosili nasi szpiedzy, poukrywali w nich notki wybuchowe. W murach stworzono cztery bramy. Po jednej na każdy kierunek świata. Wszystkie pozostałe kierunki, zostały odcięte.- Takeru zbliżył się do mapy i palcem zatoczył okrąg wokół miasta, symbolizując w ten sposób mury, a następnie wskazał na konkretne drogi, wskazując na miejsca gdzie znajdują się bramy.
- Ich garnizon liczy sobie około stu dzikusów. Resztę ludności stanowią ich dzicy cywile i nasi bracia i siostry, którzy nie zdołali się ewakuować. Jako, że to my atakujemy i musimy zdobyć nasz cel w jak najszybszym tempie, zebraliśmy ze sobą około dwustu chętnych. Nasze siły w głównej mierze będą składać się z najemników, lecz zabiorę ze sobą doborowy oddział żołnierzy w liczbie trzydziestu. - Przedstawiał kolejne fakty, bacznie przyglądając się zebranym w pomieszczeniu osobom. Nie ukrywał on również swego stosunku do dzikich, nie ważne było czy byli oni wojownikami, czy też cywilami. W głosie Takeru dało się wyczuć brak poszanowania dla ich żyć w równym stopniu. Jednocześnie wypowiadał się o wiele cieplej i łagodniej gdy mówił o uwięzionych mieszkańcach Sogen.
- Do granicy frontu dotrzemy w przeciągu trzech dni, nie forsując naszych sił. Od tamtego miejsca, rozpoczynamy walkę z czasem. Jeżeli nie napotkamy żadnego oporu po drodze, do Rantori dotrzemy w ciągu pięciu do siedmiu godzin. Będziemy zmęczeni, ale natychmiast musimy przejść do oblężenia. Jeżeli zdążymy nim zamkną bramy, wbijamy do środka i walczymy o każdy skrawek miasta. Jeżeli zastaniemy bramy zamknięte, dzielimy się na pięć oddziałów. Ja będę dowódcą oddziału pierwszego. Pod moją komendą znajdą się Sogeńscy żołnierze i rozpoczniemy oblężenie bramy południowej. Dwie kolejne grupy, ruszą wzdłuż umocnień, w poszukiwaniu słabych punktów i odciągając część sił od nas. Grupa czwarta będzie osłaniać nasze tyły i pilnować grupy piątej. Grupa piąta zajmie się utrzymaniem przy życiu rannych. - Plan wreszcie został przekazany, a Takeru przy każdym słowie wskazywał na punkty na mapie, które dotyczyły planu. Szybko jednak zaczęły pojawiać się pierwsze pytania. Zaczynając od tego, że było ich tutaj dwudziestu, a grup miało być pięć.
- Grupą drugą dowodzić będzie Uchiha Azuma. Jest najbardziej zaprawionym w bojach członkiem naszej wyprawy, zaraz po mnie. Grupą trzecią dowodzić będzie Koizumi Yutaka, herszt białych wilków. Renoma waszej kawalerii jest ogromna. Grupą trzecią poprowadzi Seki Nori. Wasza jednostka trupich jadów szczyci się swoimi zasadzkami, dlatego będziecie ubezpieczać nasze tyły. Grupę piątą poprowadzi Uchiha Hiromi. Będzie jedną z niewielu medyczek w naszych szeregach, więc traktujcie ją jak skarb. - Po osobach niewybranych poniósł się pomruk dezaprobaty. Wszyscy wyglądali na mocno niezadowolonych, wręcz oszukanych przez Takeru. A ten, wydawał się być niewzruszonym.
- Pozostali dowódcy zebrani tutaj, muszą przedstawić swoją grupę wybrańcom i zostać zaakceptowanymi by dołączyć do ich grupy. Proszę by grupa druga i trzecia były mniej więcej tego samego rozmiaru. Grupa czwarta może być odrobinę mniejsza, a grupa piąta nie powinna przekroczyć dziesięciu osób. Czy macie jakieś pytania?! - Kontynuował nie pozwalając pomrukom narosnąć. A gdy kończył, położył największy akcent na słowo pytania. Jego oczy rozbłysły również wtedy czerwienią. Jego sharingan omiótł wszystkich zebranych, w poszukiwaniu śladów buntu.

[Azuma]

Azuma naturalnie się zgłosił. Nie mogło być zresztą inaczej – do tej pory odczuwał wyrzuty sumienia z powodu nieobecności w trakcie obrony Kōtei. I choć wypełniał wtedy rozkazy samego Shirei Kana, trudno było mu zagłuszyć te odczucia. Mimo, że wiedział jak niewielki miał wybór. Gdy więc nadarzyła się okazja, aby odpokutować poprzednie decyzję, nie zwlekał. Obserwując Takeru, który odpowiadał za prowadzenia tegoż spotkania, młody Uchiha odniósł dodatkowo wrażenie, że spotkało się to z aprobatą mężczyzny. Nie kwestował jednak na tym zbyt długo, bowiem po nim zaczęły się zgłaszać kolejne osoby. Azuma przypatrywał się wtedy Hiromi, intensywnie samym spojrzeniem starając się ją odprowadzić od zamiaru uczestniczenia w kampanii. Wydawało mu się, że dziewczyna nawet zrozumiała niemą instrukcje, ale… Jakże złudne było to przekonanie!

– Hiromi, czemu… Przecież musisz zdawać sobie sprawę z tego jakie to niebezpieczne! - Starał się nie okazywać niezadowolenia, troski, zaniepokojenia. Jedynie głęboki wdech pokazywał, brak zaczerpniętego oddechu od dłuższej chwili. A po Hiromi zgłaszali się następni – ale nie dla wszystkich znalazło się miejsce. Takeru Uchiha wkrótce przerwał festiwal zgłoszeń i wybrańcom nakazał się udać, wgłąb korytarza, do następnej sali. Azuma tu jeszcze nigdy nie był, ale nietrudno było mu zrozumieć charakter pomieszczenia. Minimalistyczne wyposażenie, duży stół i równie duża mapa, nie pozostawiało wątpliwości, jakie narady tu się odbywały.

Azuma wybrał jedno z wolnych miejsc, zerkając na Hiromi która poszła w jego ślady. Nie mówili nic do siebie, zresztą ich uwaga przeniosła się po chwili na Takeru, który raczył uchylić więcej informacji o czekającej ich misji, poczynając od samej osady i tego jak się zmieniła na przestrzeni ostatnich miesięcy.

– Wały, naostrzone pale,, a także notki wybuchowe… może, ale nie musi to być dla nas zagrożenie. Moglibyśmy to wykorzystać - nasunęło się młodemu Kōgo na myśl, gdy tylko usłyszał o poczynionych zabezpieczeniach przez dzikich. Azuma nie wspominał jednak o tym, skupiając się na dalszej wypowiedzi Takeru. W ten sposób dowiedział się, nad jakim oddziałem miałby objąć dowodzenie, a także że Hiromi przypadł w udziale oddział piąty, sanitariuszy. Szybko się też okazało że poza Azumą, Hiromi i Takeru, jeszcze na co najmniej dwóch innych dowódców powinni mieć wszyscy większe baczenie. Koizuma Yutaka i Seki Nori – choć wcześniej Azuma o nich nie słyszał, dodawała mu otuchy myśl, że wśród nich są i bardziej doświadczone jednostki. A to nie byli wszyscy – w budynku zgromadzono siły w liczbie około dwustu ludzi na tą zbrojną ekspedycję. Wielu jeszcze czekało na przydział.

– Zatem z tego co donoszą nasi szpiedzy, będziemy mieli przewagę liczebną. Szkopuł jednak tkwi w szczegółach. Czy są jakieś szacunki, ilu wrogich shinobich może znajdować się wśród dzikich? To oni będą robić różnicę - Azuma zauważył, korzystając jako jeden z pierwszych z możliwości zadawania pytań.
– Co z komunikacją między oddziałami? Polegamy na gońcach, czy może mamy już jakąś opracowaną skuteczniejszą lub szybszą drogę przekazywania informacji? - Azuma zdawał sobie sprawę z tego, że najlepiej byłoby, gdyby mieli w swoich szeregach choćby jednego przedstawiciela rodu Yamanaka. Ich niesamowite zdolności mentalne, były znane na całym kontynencie. Takie zdolności mogliby łatwo wykorzystać do szybkiego przekazywania informacji i wskazówek jak i ostrzeżeń.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Widząc, jak Azuma niemalże natychmiast unosi dłoń, Hiromi poczuła mieszankę podziwu i obawy. Był tak pewny siebie, tak gotów podjąć wyzwanie, ale wiedziała też, że oznacza to niebezpieczeństwo, z którym będą musieli się zmierzyć. Mimo wszystko było to dla niej bardzo atrakcyjne - jego odwaga, samozaparcie, chęć oddania swojego życia za klan, za ludzi. Pamiętała, z jakim oddaniem jej bronił, kiedy było trzeba, jak ciężko trenował, żeby zwiększyć swoje umiejętności. I chociaż to, że zgłaszał się do takich zadań, wzbudzało u niej strach i obawy, nie chciała, żeby było inaczej. Taki był. Takiego go kochała. 

Kiedy Takeru wybierał kolejne osoby z tłumu, Hiromi czuła narastającą presję. Nie wiedziała, czy blondyn zdecyduje się na nią - była Doko, była siostrą lidera, łatwo było usprawiedliwić nie wzięcie jej. Cóż, oczywiście, jej doświadczenie też było beznadziejne, ale starała się. Gdy Takeru spojrzał na nią i skinął głową, Hiromi poczuła mieszaninę dumy, niepewności i strachu. Wiedziała, że jej decyzja niesie za sobą ogromną odpowiedzialność. Spojrzała na Azumę, który patrzył na nią z wyrazem twarzy, który trudno było odczytać - może to była duma, może złość, a może po prostu obawa o jej bezpieczeństwo.

Hiromi starała się zachować spokój, choć jej serce biło szybciej. Wiedziała, że ta misja będzie trudna, że nie tylko będzie musiała radzić sobie z wymaganiami wojny, ale także z własnymi emocjami. Wiedziała jednak, że musi to zrobić - dla siebie, dla Azumy i dla wszystkich tych, którzy liczyli na jej pomoc. Wiedziała też, że potrafiła być spokojna i myślała szybko w przypadku zagrożenia. 

Powinno być dobrze. 

Wysłuchała dokładnie tego, co Takeru im mówił. Jaki był plan ataku, co miało się dziać. Grupy, kto był poszczególnymi dowódcami w grupach. Ona sama została wybrana. Trochę było to... zabawne, że drobna dziewczyna, mniejsza w każdym aspekcie (po odchudzaniu przez treningi również w tym) od nich wszystkich została wybrana. Ale cóż. Powodów wyboru Takeru mogło być bardzo dużo. Od jej kompetencji do jej brata. 

Słowa, żeby traktować ją jak skarb spowodowały, że się zarumieniła lekko i nabrała dodatkowo pewności siebie. I dobrze się złożyło, bo przyszedł czas na pytania. A tych miała trochę. 

- Takeru-sama - odezwała się do niego z szacunkiem godnym dowódcy wojskowego. Jeżeli chodziło o etykietę, to się na niej znała. Miała obawy - plan operacji był ambitny, ale czy mieli odpowiednie zasoby na to? Już wcześniej o tym myślała. Jednak zadawanie tych pytań wśród najemników nie uznawała za rozsądne. Skupiła się na innych. - Panowie i panie - dodała, zwracając się do reszty. - Jeżeli chodzi o mały oddział medyczny, z własnych grup proszę o oddelegowanie ludzi, przede wszystkim, o doświadczeniu w opatrywaniu ran w warunkach polowych. Poza tym cechy, jakie będą przydatne to fizyczna siła, bo trzeba przenosić rannych często, zręczność, szybkość i opanowanie. Opanowanie będzie najważniejsze oraz umiejętność słuchania. Nie będę potrzebować najzdolniejszych wojowników, bo nie o to chodzi. 

Była szansa, że w tym, co mówi, będą jej przerywali - jak to mężczyźni mieli często w zwyczaju, przerywać, chcąc mówić. Ona jednak - jeżeli było trzeba - nawet uniosła lekko głos i nie pozwoliła sobie przerwać. Uznała, że to bardzo ważne, żeby przedstawić potrzeby osobowe najmniejszej grupy, która będzie miała za zadanie utrzymać przy życiu resztę. Następnie pozwoliła innym zadawać pytania, sama myśląc o tym, o co trzeba zapytać (nie była doświadczona w tym) i znalazła miejsce, żeby zadać swoje pytania. Chociaż nie wszystkie.

Bardzo interesujące było pytanie Azumy, na temat klany Yamanaka. Była ciekawa, czy mieli do dyspozycji Uchiha z umiejętnościami Gazo, czy ta operacja faktycznie była tak "beznadzieja" jak jej się wydawało.

- Takeru-sama, czy grupa piąta będzie miała dodatkowe obowiązki i zadania poza opieką nad rannymi? Czy możemy liczyć na wsparcie z zewnątrz, jeżeli operacja będzie dłuższa niż zakładamy i dojdzie do oblężenia? Czy możemy liczyć na wsparcie logistyczne? Jakie zasoby medyczne są dla nas dostępne? Czy możemy liczyć na narzędzia do walki? 

Każde z pytań zadawała osobno, słuchając dokładnie odpowiedzi. Co więcej, notowała je dla siebie, żeby potem móc je przywołać, kiedy będzie trzeba. Wcześniej też notowała pytania i odpowiedzi reszty. Brała to wszystko bardzo poważnie. 

- Zrobię ci kopię - mruknęła do Azumy w jednym z momentów, chcąc, żeby ukochany również miał pod ręką wszystko.

W końcu jednak, zadała bardzo ważne pytanie, spodziewając się pewnego oporu. Lub odpowiedzi, której nie chciała usłyszeć. Bądź... cóż, niezadowolenia Takeru, że takie pytanie jest zadane, powodując, że będzie musiał o tym myśleć, a nie po prostu olać sprawę. 

- Takeru-sama, czy są jakieś ustalenia co do traktowania ludności cywilnej? Zarówno sogeńczyków, jak i tej, co przybyła zza Muru? 

[Minoru]

Wojenna A:
“Przebudzenie” Azuma Uchiha Hiromi

---

Kolejka 4:
Azuma: 3
Uchiha Hiromi: 3
Uchiha Tsuyoshi: 0
Minoru: 4

---

Po pomieszczeniu poniósł się pomruk niezadowolenia. Sprowadzono ich tu dwudziestu, a tak naprawdę tylko piątka została wywyższona, reszta miała płaszczyć się przed pozostałymi by zostali wybrani. Kilka osób nawet splunęło na podłogę, z minami mówiącymi, że chętnie spuścili by komuś łomot za takie traktowanie. Może i byli tylko najemnikami, ale swój honor mieli. Takeru chyba zdawał sobie sprawę z rosnącej frustracji kilku osób, ponieważ jego oczy zabłysły szkarłatem, prezentując wszystkim zebranym w pomieszczeniu chlubę Uchiha. Był to wystarczający gest, by ci bardziej niezadowoleni ostudzili swoje zapały.
- Wypłacimy wam po 600 ryo, jeszcze przed wyruszeniem. Kolejne 400 otrzymacie po powrocie do sto... Sarufutsu! - Wspomnienie o pieniądzach zdawało się uciąć kwestię wszelkich niezadowoleń. Bądź co bądź, byli najemnikami. Walczyli za pieniądze i dla pieniędzy. A taka gaża za być może szybką robotę i to spora część z góry! Takiej sumy się nie odmawiało. Była jeszcze jedna kwestia. Takeru niemalże nie wymówił słowa stolica. Jednak gdy zorientował się, co niemalże zrobił, przerwał w połowie a na jego twarzy wykwitł grymas niezadowolenia. Starał się co prawda ukryć zmianę w swoim stanie emocjonalnym, lecz wprawne oczy mogły przejrzeć jego maskę.
Na całe szczęście rozpoczęła się pierwsza runda pytań. A te zaczęły się od Hiromi. Młoda, już, kobieta odezwała się do przełożonego nie zapominając o etykiecie. Jeżeli miało to jakikolwiek wpływ na nastrój pytanego, to nie okazał tego po sobie. Skupił swoje spojrzenie na Hiromi, a ta mogła dostrzec, że jego oczy wróciły do swej naturalnej barwy. Wysłuchał jej pytania, a raczej może prośby, nie przerywając jej. Lecz odpowiedź zajęła mu zaledwie sekundę.
- Wykluczone. - Oznajmił tonem, jakby ktoś zaproponował mu zjedzenie surowego mięsa i zamilkł. Widząc jednak wyraz twarzy Hiromi sapnął ciężko i kontynuował.
- Nie zabierzemy żadnych z naszych ludzi. Cały personel jakim będziesz dysponować musisz zrekrutować spośród najemników. Operacja ta jest obarczona zbyt wielkim ryzykiem, by ktokolwiek zgodził się na uszczuplenie naszych medyków. Mamy tu jednak dowódcę „Chinmoku no shimai-tachi”, jestem pewien, że on i jego siostry chętnie ci pomogą. - Jeśli ktoś wcześniej miał wątpliwości, dlaczego brano na tą misje najemników, zamiast żołnierzy, to Takeru właśnie wyjaśnił powód. Najemnicy może i kosztowali więcej, ale byli jednostkami ofiarnymi. I do tego opinia publiczna mniej przejmie się losem, jakichś tam zabijaków, aniżeli śmiercią ludzi, których przecież znali. Takeru jednak wskazał na pewnego mężczyznę, który miałby pomóc Hiromi w stworzeniu zaplecza medycznego. Ów mężczyzna był przynajmniej dwa razy starszy od niej. Lekko siwiejący, z schludnie przystrzyżoną brodą i kwadratową szczęką mężczyzna skrzyżował swoje spojrzenie z Hiromi i skinął ku niej swą głową, w geście powitania. Ubrany był bardziej jak kapłan, aniżeli wojownik, lecz spod jego stroju wystawały elementy skórzanej zbroi.
Kolejne pytanie nadeszło jednak od Azumy. Ten patrzył na całe zadanie z zupełnie innego punktu widzenia, aniżeli Hiromi. Takeru wysłuchał również i jego, a robił to z szacunkiem równym tym, jaki okazał siostrze Shirei-kana.
- Nie wiemy nic na temat składu dzikusów. Nasi szpiedzy donosili o zmieniającym się co jakiś czas garnizonie. Na pewno musimy spodziewać się oporu ze strony ich shinobich. Bazując na informacjach z frontu, dzicy doskonale zdają sobie sprawę z naszego rodowego żywiołu, dlatego niemalże pewnym będzie obecność użytkownika suitonu. - A więc było trochę niewiadomych. A właściwie wiele niewiadomych, choć pewnie powinni dziękować za to co wiedzą. Azuma jednak miał jeszcze drugą część pytania.
- Nie mamy żadnej finezyjnej metody komunikacji. W moim oddziale będzie znajdowało się dwóch Gazo, mogę udostępnić jednego do innego oddziału. Wyznaczymy oczywiście również gońców. Lecz do szybkich rozkazów, mamy jeszcze dwie metody. Kemuri Māku i granaty dymne. - Niczym królika z kapelusza, Tekru, wyciągnął z rękawa swego stroju mały zwój, który odpieczętował po chwili. W środku znajdowały się różnokolorowe granaty dymne.
- Pozostałość po obrońcach muru. Granaty te palą się na różne kolory, każdy kolor oznacza co innego. Rozpiskę otrzymacie jutro wraz z dobytkiem. Każdy dowódca otrzyma po trzy sztuki każdego koloru granatu, lub zostanie nauczony techniki jeżeli będzie na tyle zdolny. - Odłożył granaty na stół, tak by każdy zainteresowany mógł obejrzeć je z bliska. Nie różniły się one niczym od typowych odpowiedników, jakie można było zakupić w sklepach. Może tylko tym, że każdy był owinięty kawałkiem materiału w różnych kolorach. Rozważania o komunikacji przerwane zostały jednak przez Hiromi i jej kolejne pytania. Takeru wrócił od niej swym spojrzeniem i pomimo tego, że z taką łatwością odmówił jej w pierwszej prośbie, to słuchaj jej uważnie tak jak przy pytaniu Azumy.
- Trzymacie się z tyłu. Najlepiej w trudnodostępnym dla wroga miejscu. Oddział czwarty będzie waszymi stróżami. Nie przynosicie zwłok, nie ryzykujecie swoim życiem. Jeżeli przyjdzie ci do głowy brać aktywniejszy udział w tym zadaniu, to niech robią to podlegli tobie ludzie. Nie potrzebuje by twój brat usłyszał o tym, że zagrażało ci jakiekolwiek niebezpieczeństwo, Pani. - Hiromi mogła poczuć jak spora część spojrzeń skupia się właśnie na niej. Takeru jednak nic nie robił sobie z tego i kontynuował odpowiadanie na pytania dziewczyny.
- Staramy się za wszelką cenę zdobyć miasto z lotu. Jednakże, w wypadku oblężenia, utrzymamy je tak długo jak długo nie nadejdą posiłki dzikich. Jeżeli będzie trzeba, możemy poprosić o wsparcie, lecz nie możemy liczyć na zbyt wiele. - Spauzował na chwilę zastanawiając się nad czymś, przez dłuższą chwilę. W pewnym momencie ruszył on w kierunku drzwi i otworzył je, wystawiając głowę poza obrys drzwi. Przemówił on do kogoś, lecz nie dało się usłyszeć ani słowa. Po chwili wrócił do pomieszczenia, a w drzwiach pojawił się ktoś jeszcze. Młody, mniej więcej w wieku Hiromi i Azumy mężczyzna. Bez wątpienia Uchiha, zdradzały to jego kruczoczarne, przydługawe włosy i szczupła, pociągła twarz, pełna tej rodowej gracji i pewności siebie. Sylwetka jak i ubiór natychmiast wskazywały, że był on shinobi.
- Front został przełamany. Jeden z naszych oddziałów, pod przywództwem Uchiha Tsuyoshiego zdobył most i znajdujący się za nim posterunek dzikich. - Gestem ręki wskazał na młodzieńca stojącego w drzwiach, dając do zrozumienia wszystkim, że mówi właśnie o nim.
- Miał to być dla nas przyczółek do dalszej ofensywy, lecz dzicy rzucili się w tamtym miejscu jak no… dzicy. Dlatego też część dowódców powzięła decyzję by przebić się w innym miejscu, odrobinę na południe, gdzie nie sięga rzeka. Nasze regularne siły rozpoczną za około trzy dni wzmożone próby przełamania frontu. Wykorzystamy tą wyrwę by przebić się na drugą stronę i ruszyć w kierunku Rantori. Zdobycie tamtej miejscowości będzie oznaczać odcięcie dzikich przy moście od logistyki i posiłków. A jeżeli rozegramy to dobrze, możemy ich wziąć w kleszcze. Nasze siły w okolicy tamtego mostu tylko czekają by wlać się na teren przeciwnika. Jeśli nam się uda, to zdobędziemy rejon od frontu aż do Rantori. Będzie to jakieś 40 km w linii prostej! - Powtórzył on wiele informacji, a także dodał wiele nowych, być może lepiej wyjaśniających po co tak bardzo ryzykowano.
- Dlatego nie możemy liczyć na logistykę, wsparcie, ani dodatkowe zasoby medyczne. Co zabierzemy ze sobą, musi nam wystarczyć do końca naszego zadania. - Powrócił do Hiromi, mając nadzieję, że jego przydługawa odpowiedź, pełna wszystkich tych informacji była wystarczająca by zrozumieć sytuację w jakiej się znajdowali. Po zebranych było widać, że poruszyło ich to wszystko. Niektórzy wyglądali jakby zastanawiali się nad zrezygnowaniem. Inni natomiast zwęszyli w tej sytuacji możliwość rozsławienia swej grupy. Byli też tacy, którzy nie okazywali żadnych uczuć. Hiromi miała jednak jeszcze jedno pytanie. I to takie, po którym w pokoju zapadła cisza.
- Nie mamy wystarczających sił by utrzymać miasto i pilnować więźniów. Jednakże, nie jesteśmy również potworami. - Takeru wyraźnie starał się utrzymać dyplomatyczny ton, lecz co wprawniejszy słuchacz mógł bez problemu domyśleć się, że Uchiha za nic ma życie tamtych.
- Dlatego też, wrogich shinobi musimy się pozbyć. Możemy ewentualnie pojmać jednego, wyżej postawionego, który może mieć jakieś ważne informacje. Dzikich żołnierzy rozbroić i związać. Musimy również uaktywnić naszych cywili. Każdy mężczyzna będzie musiał brać udział w pilnowaniu więźniów również tych cywilnych. W innym wypadku… - Blondwłosy mężczyzna zamilkł nie kończąc swego zdania. W pokoju zrobiło się jakby zimniej.
- W każdym bądź razie. Chciałbym, aby Uchiha Tsuyoshi-san opowiedział nam teraz trochę o stylu walki dzikich. Jestem pewien, że pozwoli nam to uniknąć ewentualnych zaskoczeń, gdy będziemy już na miejscu. - Uciął temat, robiąc krok w bok, dając teraz miejsce dla Tsuyoshiego.

[Azuma]

Po przemówieniu Takeru i wprowadzeniu uczestników spotkania w szczegóły, przyszedł czas na zadawanie pytań. Osiemnastoletni Kōgo skorzystał z tej okazji, kierując się głównie dwoma kryteriami: militariami i logistyką przekazywania informacji. Ale nie tylko Azuma mierzył się z wątpliwościami. Jego towarzyszka, Hiromi również zadała istotne z jej punktu widzenia pytania. Te dotyczyły transportu rannych jak i zasobów którymi będą mogli teraz, a także później dysponować.

Jednakże... Po usłyszeniu odpowiedzi Takeru, zarówno Azuma jak i Hiromi, nie mieli zbyt wielu powodów do entuzjazmu. Nie mieli w szeregach żadnych Yamanaka, ani nie mogli zbytnio liczyć na wsparcie świeżych sił z Surufutsu. Nie wiedzieli również z iloma wogimi shinobi będą musieli się zmierzyć w drodze do zajęcia quasi twierdzy. Swoje plany i pomysły, musieli opierać o środki jakie posiadali. Te, w głównej mierze opierały się o zasób ludzki, opłacany pieniędzmi.

– Granaty dymne… - powtórzył do siebie, przyznając że ten sposób komunikowania może być skuteczny. Do tego nie był skomplikowany. Łatwy do opanowania przez każdego, choć zapewne z uwagi na ograniczoną pulę granatów, tylko dowódcy grupy mieli nimi rozporządzać. Azuma nie chwalił się głośno, że jego doświadczenie w tej materii, wynikało z obecności w Shi no Geto, nieudanej akcji mającej za zadanie przejęcie kontroli nad Murem. Miejscem gdzie ponieśli śmierć jego przyjaciele, a on sam w konsekwencji obudził sharingana podobnego do tego, którym władał Takeru.

Bo Takeru wcale nie krył się ze swoim doujutsu – gdy mężczyzna tylko wykrywał źródło zamieszania i możliwych problemów, natychmiast przenosił tam swoje szkarłatne spojrzenie, pod ciężarem którego najemnicy szybko wracali do spokoju. Azuma przeczuwał, że i on będzie mierzył się z podobną sytuacją, gdy tylko zostaną sami. I gdy wydawało się, że przejdą do wyboru poszczególnych członków, nagle Uchiha Takeru podszedł do drzwi. Wyraźnie do kogoś coś mówił, ale robił to na tyle cicho albo umiejętnie, że chyba nikt z obecnych nie usłyszał co zostało powiedziane. Dopiero gdy wrócił, wyjaśniło się o co chodziło. A jego słowa, wprawiły Azume w zdumienie.

– Uchiha Tsuyoshi, właśnie dziś usłyszałem o nim od Saori - cicho powiedział Hiromi, która prawdopodobnie nie słyszała ani o pierwszej, ani o drugiej osobie, wspomnianej przez Azume. Młody Kōgo z uwagą przyjrzał się chłopakowi, który właśnie wszedł. Czy raczej młodemu mężczyznie, bo Azuma odniósł silne przekonanie, że jeżeli ich dzieli, to właściwie niewielka różnica wieku. Jego twarz, koloru oczu, ubiór – nie pozostawiały wątpliwości z kim mieli do czynienia.

Teraz, wszystkie spojrzenia spoczęły właśnie na Tsuyoshim. Każdy chciał dowiedzieć się o jego doświadczeniach z dzikimi. Od tego co przekaże, prawdopodobnie będzie zależała ich taktyka i sposób rozprawienia się z niebezpiecznym przeciwnikiem.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Uchiha opierał się plecami o ścianę, za którą odbywała się odprawa. Miał zamknięte oczy i dla kogoś z zewnątrz mógłby wyglądać, jakby był w jakimś letargu, a może nawet spał. On jednak wsłuchiwał się w każde słowo przemawiającego człowieka i po raz kolejny układał sobie wszystko w głowie. Takeru sprawiał wrażenie pewnego siebie człowieka, który miał znakomicie przemyślane wszystko, co przekazywał reszcie zebranych i rozumiał doskonale każdy szczegół planu. Nie powinno to jednak dziwić - Kogo klanu Uchiha nie zostaje byle kto. A tym bardziej byle kto nie zostaje dowódcą w tak ważnej operacji.

Myśli Tsuyoshiego podryfowały ponownie w kierunku mostu na rzece przepływającej przez bagna. Okazało się, że jednak to nie stamtąd wyjdzie decydujący, potężny kontratak, który złamie kręgosłup frontu dzikich. Zaskakująco szybko rzucili oni bowiem w tamtym kierunku wiele oddziałów, które ustabilizowały sytuację i nie dopuściły do wykorzystania zwycięstwa, jakie odniósł batalion F. Nie oznaczało to jednak, że to ogromne poświęcenie tylu żołnierzy poszło na marne. Dzicy zaatakowali bowiem na ślepo i skupili się na moście - co można było teraz wykorzystać, rozbijając ich siły i odnosząc jeszcze większą wiktorię, niż ta, o której pierwotnie marzono. Młody chłopak wiedział, że zrobi wszystko co w jego mocy, żeby danina krwi tych biednych ludzi, którzy spoczęli na tamtych przeklętych bagnach nie była daremna. Nic więc dziwnego, że ten przydział był dla niego źródłem ogromnej satysfakcji i jeszcze większych oczekiwań.

Z zamyślenia wyrwał go sam Takeru-sama, który wezwał go do głównej sali. Tsuyoshi otworzył oczy, skinął głową na znak przyjęcia polecenia i ruszył za nim. Chwilę później jego oczom ukazała się całkiem spora grupa ludzi, od których siły i dobrej współpracy zależało powodzenie tej niezwykle istotnej operacji. Akoraito zlustrował wzrokiem pospiesznie całe to grono. Z jego wzroku przebijało zdecydowanie, a może nawet hardość. Stanął gdzieś z boku głównodowodzącego, który wciąż mówił o sytuacji na froncie, o moście, jego znaczeniu i planowanym zdobyciu Rantori, a może nawet oskrzydleniu wojsk Dzikich i ich zmiażdżeniu. Oprócz tego, że sam słuchał w jaki sposób sytuację na tym odcinku odmalował Takeru, wykorzystał ten czas żeby dokładniej przyjrzeć się zebranym tutaj ludziom. Odważnie patrzył im w oczy, starając się odczytać z kim ma do czynienia. Czy ci ludzie byli zdecydowani, żeby walczyć? A może obawiali się tego, co ich czeka? Co ciekawe, nie wszyscy byli najemnikami. Kilkoro osób sprawiało wrażenie, że są shinobi lub kunoichi. Żadnej z tych osób chłopak nie znał, więc na nikim nie zawiesił oka dłużej, niż na dwie-trzy sekundy.

W końcu jednak przyszedł czas na to, żeby zreferował swoje niedawne doświadczenia z frontu.

- Dziękuję, Takeru-sama - powiedział najpierw w kierunku głównodowodzącego, a później zwrócił się już do całej reszty - tak jak przedstawił mnie dowódca, jestem Akoraito, Uchiha Tsuyoshi i kilka dni temu dowodzony przeze mnie oddział zdobył most na bagnach, co otworzyło możliwości wyjścia na tyły Dzikich w tym rejonie frontu. Miałem więc okazję się nieco z nimi obwąchać. Pierwsza i najważniejsza sprawa - w starciu z Dzikimi nie można się wahać. To bezwzględni ludzie, którzy nie okażą wam litości i jeśli wy nie zabijecie ich, to oni z pewnością zabiją was. Podczas walki o most Dzicy dopuszczali się zbrodni i straszliwych okrucieństw. Standardową metodą było zastraszanie. Kiedy przybyłem na miejsce, przywitał mnie widok mojej poprzedniczki na stanowisku dowodzącej, wbitej na pal w zasięgu wzroku z naszego obozu, z powyciąganymi na zewnątrz żebrami. Żywe tarcze, torturowanie jeńców, i tak dalej - Dzicy ze wszystkich rzeczy, które cywilizowane klany nazywają zbrodniami wojennymi zrobili sobie listę rzeczy do odhaczenia. Dlatego tak ważne jest to, żeby działać w sposób zdecydowany i nie wahać się zabijać ich kiedy tylko nadarzy się okazja. Nie polecałbym też poddawania się. Jeńców i maruderów traktują tak, jak powiedziałem - Tsuyoshi mówił zdecydowanie, ale bez nadmiernej emfazy. To nie było opowiadanie strasznych historii młodym chłopcom w ciemną noc w lesie przy ognisku, a on sam nie czerpał satysfakcji z tego, że był świadkiem tych wydarzeń. Chciał po prostu od razu przejść do sedna i bez przejaskrawiania zagrożenia uświadomić im je.

- Co do sposobu walki Dzikich, to też nie mam dobrych wieści. Ich żołnierze są zaprawieni w boju i doświadczeni, więc nie spodziewajcie się łatwej przeprawy. Nie są jednak nadludźmi. Katon pali ich tak samo jak resztę wrogów Uchiha, czują strach gdy zaczynają przegrywać, a sprawny wojownik nie będzie miał większego problemu, żeby poradzić sobie ze zwykłymi żołnierzami. Niestety, mają wśród swoich szeregów jakieś fanatyczne jednostki ludzi, którzy pod wpływem środków odurzających rzucają się do walki w jakimś szale albo transie i wykonują praktycznie samobójcze misje. Na takich trzeba szczególnie uważać i eliminować ich w pierwszej kolejności, najlepiej z dystansu. Nie jest ich jednak zbyt wielu. Ja natrafiłem na kilku takich, w tym jednego zabiłem własnoręcznie, ale nie wiem czy tutaj również ci szaleńcy się pojawią - opisał kolejny ważny wątek. Na pojawienie się tych niecodziennych wojaków też musieli być przygotowani.

- Jeżeli chodzi o shinobi, to tak jak wspomniał Takeru-sama, ci przeklęci Dzicy wiedzą, jak walczyć przeciwko katonowi. Są naprawdę dobrzy w Suitonie i ja również sądzę, że przyjdzie nam się mierzyć z kimś władającym tym żywiołem. Poza tym miałem okazję pojedynkować się z kobietą, która przyzwała ogromne demony, które kontrolowała za pomocą fletu. Są potężne i bardzo wytrzymałe i w przypadku spotkania takiego kogoś najlepiej walczyć nie z tymi abominacjami, tylko zaatakować samego grającego na flecie. W moim przypadku ta taktyka się sprawdziła, ale niestety tego nie udowodnię, bo koleżanka spaliła się na popiół - wzruszył ramionami, a przez jego twarz przez ułamek sekundy przebiegł ironiczny uśmieszek. Dostała to, na co zasłużyła, za to co robiła z jeńcami. A nawet jeśli to nie była ona, to któryś z jej ziomków.

- Co do słabych stron Dzikich, to odniosłem wrażenie, że są gorzej zorganizowani, niż my. Ich sztuka wojenna chyba nie stoi na takim poziomie, jak nasza, więc kluczem może się okazać dyscyplina, dobre współdziałanie między oddziałami i dokładne wypełnianie wyznaczonych przez dowódców rozkazów - przekazał ostatnie z informacji, które wydawały mu się istotne. Po raz kolejny popatrzył po zebranych i cofnął się o krok, robiąc znowu miejsce Takeru.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Zobaczenie sharingana w mocy, kiedy ten uspokaja ludzi i nakłania ich do woli, zrobił wrażenie na dziewczynie. Hiromi nie miała takich zaawansowanych oczu, nie miała szans na to, żeby jakkolwiek wpływać na innych. Było to jednak i niesamowite i skuteczne. Dobra robota, Takeru, pomyślała do siebie. 

Hiromi zauważyła niezadowolenie najemników i również poczuła pewien dyskomfort wynikający z podziału ról. Miała świadomość, że sytuacja jest trudna, a decyzje Takeru mają na celu minimalizowanie ryzyka dla głównych sił Uchiha. Wiedziała, że będą polegać tylko na najemnikach. Niemal się odezwała, chcąc wyjaśnić, że chodziło jej o grupę sanitariuszy ze szpitala, tylko o najemników, ale zauważyła, że Takeru mówi więcej niż wcześniej. Natychmiast zamknęła usta i postanowiła zbierać dodatkowe informacje.

Kiedy Takeru skończył, skinęła głową z podziękowaniem, wiedząc, że będzie trzeba zebrać jak najwięcej zasobów ze sobą. Skinęła też bardzo uprzejmie głową do dowódcy Chinmoku no shimai-tachi i lekko się do niego uśmiechnęła. Miała zamiar podziękować mu później i porozmawiać o wsparciu i tym, kogo będzie miała pod sobą. Na razie jednak przyszedł czas na słuchanie o innych sprawach i odpowiedzi na wszelakie pytania, szczególnie, że miała ich sporo. 

Takeru, chociaż na początku jej nie zrozumiał... teraz też trochę nie, ale nie było to ważne. Dość zasadniczo kazał jej trzymać się z tyłu i aż zastanowiła się, dlaczego zdecydował się ją zabrać, jeżeli miał jej wypominać jej rodzinę. Jeszcze brakowało, żeby wspomniał o tym, że jej ojciec był dyplomatą, a matka w Sakki i łeb by mu ukręciła, gdyby krzywo na nią spojrzał (na Hiromi czy na jej matkę). Lekko zgrzytnęła zębami, zacisnęła dłonie na pędzlu, którym notowała, ale na twarz przywdziała wyćwiczoną neutralność z lekkim zainteresowaniem. Szczególnie, kiedy wiele oczu skierowało się na nią i najemnicy pewnie zaczęli się zastanawiać, kim był jej brat, że dowódca zwraca się do niej z takim szacunkiem. 

A może dlatego i tak uprzejmie odpowiada na jej pytania, nie dlatego, że były one jakieś mądre. 

Szczęśliwie, cała sytuacja została przerwana przez dalszą mowę Takeru oraz wejście młodzieńca. 

Hiromi z ciekawością przyjrzała się Uchiha Tsuyoshiemu. Nie wiedziała, czy jest Uchihą ze stolicy czy z okolicy - ona sama była z Sakai w końcu. Niestety, zanim młodzieniec przemówił, Takeru ponownie uwagę przeniósł na Hiromi i jej pytania, tłumacząc bardzo dużo z zadania. To było bardzo pomocne. Jej pędzel poruszał się szybko. Wymarsz miał być jutro. Może będzie miała szansę podliczyć swoje fundusze i zrobić jeszcze zakupy. Mają wziąć to, co się da. Nauczyć się techniki informacyjnej. Zapoznać się z potencjalnymi sanitariuszami oraz czwartą grupą, która będzie chronić tyłów. Powiedzieć bratu. Wyspać się. Wymyślić wiele scenariuszy i planów, żeby zabezpieczyć się w każdej sytuacji. 

Pogodzić się z tym, że ostatecznie może będzie trzeba zabijać więźniów. 

Przełknęła ślinę. Wszystko zależy od sytuacji. 

Kiedy Takeru skończył, podziękowała mu za informacje, po czym przeniosła swoją uwagę całkowicie na Tsuyoshiego, też notując to, co wydawało się ważne. 

[Minoru]

Wojenna A:
“Przebudzenie” Azuma Uchiha Hiromi

---

Kolejka 5:
Azuma: 4
Uchiha Hiromi: 4
Uchiha Tsuyoshi: 1
Minoru: 5

---

Takeru odstąpił krok na bok, oddając całą scenę Uchiha Tsuyoshiemu. Młody Uchiha, który jako jedyny w tym pomieszczeniu, nie licząc Takeru, miał doświadczenie w walce z dzikimi, mógł poczuć jak wszystkie głosy w pomieszczeniu milkną, a wszystkie spojrzenia skupiają się na jego osobie. Coś co byłoby całkowicie deprymujące dla większości ludzi, dla Tsuyoshiego wydawało się czymś normalnym. A do powiedzenia miał wiele.
Wpierw opowiedział o tym kim jest i jaki był jego udział w niedawnych wydarzeniach na moście. Informacje te spotkały się jedynie z kilkoma kiwnięciami głową. Dużo większe wrażenie zrobiły już jednak dalsze rewelacje, o tym jak bardzo bezwzględni byli dzicy i co zastał na miejscu Tsuyoshi, gdy przybył na tamten przeklęty most. Po tłumie poniosły się pomruki i wiele osób wymieniło między sobą pierwsze uwagi na temat tego z jak barbarzyńskimi istotami przyjdzie im walczyć.
Tsuyoshi kontynuował jednak dalej, okazując się skarbnicą niesamowitej wręcz wiedzy. Chyba nikt z zebranych w pomieszczeniu osób, nie zdawał sobie sprawy z tego jak chytrych taktyk używali dzicy. Na informację o tym, że odurzali swoich wojowników i wysyłali ich w bój, kilku dowódców zareagowało z oburzeniem. Choć znalazło się również dwóch czy trzech, którzy wydawali się być zaintrygowanymi tymi praktykami. Jeśli zaś chodziło o kwestię ichnich shinobi, to wszyscy podzielali zdanie pozostałych. Mieli nadzieję, że walki shinobi, będą odbywać się wśród shinobi.
Tsuyoshi starał się również przekazać jakieś dobre wieści, pod postacią informacji o gorszej organizacji ich wrogów, lecz to chyba nie dało zbyt wiele otuchy zebranym w pomieszczeniu.
- Dziękuję Tsuyoshi-san. - Takeru ponownie wkroczył na główne miejsce, zaraz po tym, jak Tsuyoshi zamilkł. W całym pomieszczeniu dało się wyczuć ciężkość atmosfery. Wszyscy zdawali zadawać sobie to samo pytanie. Czy było ich wystarczająco dużo by zdobyć miasto, w którym miało mieszkać aż półtora tysiąca osób. Takeru nie był jednak głupcem i doskonale zdawał sobie sprawę z panujących w pomieszczeniu nastrojach.
- To prawda, że do zdobywania tak dużego miasta zwykle używa się znacznie większych sił. Garnizon dzikich jest jednak mniejszy od naszych własnych sił. I jest ich zbyt mało by dali radę obsadzić całą długość murów. Co zaś tyczy się ich shinobi… - Mówił głosem podniesionym, tak by było go słychać ponad wszelkimi szmerami, a jednocześnie spokojnym i stanowczym. W kulminacyjnym głosie jego wypowiedzi, jego oczy ponownie zaświeciły szkarłatem, a trzy czarne łezki okalające jego źrenicę były świetnie widoczne dla każdego. Jego spojrzenie było wręcz świdrujące.
- Zajmę się nimi osobiście! - Zakończył swoją wypowiedź przesuwając swój wzrok po każdej zebranej w pomieszczeniu osobie.
- Teraz jednak chciałbym, by każdy z nieprzydzielonych dowódców, przedstawił się naszym dowodzącym i opisał po krótce swoje specjalizacje. Następnie dowódcy oddziałów od 2 do 4 wybiorą kogo chcieliby mieć pod swoją jurysdykcją. - Zmienił temat, a jego oczy powróciły do naturalnego koloru. Przez chwilę panowała jednak cisza, zupełnie jakby żaden z zebranych nie chciał być pierwszym. W końcu jednak wystąpiła przed szereg wysoka i szczupła kobieta, o krótko przystrzyżonych, blond włosach. Przedstawiła się jako Tsuchiya Takara i zaczęła opisywać ludzi, którymi dowodziła. Potem poszło już sprawniej. Takeru w między czasie obrócił się do Tsuyoshiego i położył na jego ramieniu swoją dłoń.
- Masz pełną dowolność w wyborze oddziału który ci pasuje. Jeżeli zechcesz służyć pode mną, wśród żołnierzy Uchiha, będę zaszczycony. Jeżeli wybierzesz jednak kogoś innego, masz moje pełne przyzwolenie na to. - Szepnął mu na ucho, tak by pozostało to między nimi. Gdy skończył, poklepał go jeszcze po ramieniu, nim usunął się na bok, pozwalając Tsuyoshiemu wysłuchać i rozeznać się w tym, kogo wybrali pozostali dowódcy.

spis dowódców

• Ilość żołnierzy łącznie: 238
• Grupa 1:
  Dowódca: Uchiha Takeru
  Siły: 10 strzelców (Uchiha)
  15 tarczowników z toporami (Uchiha)
  5 ciężkozbrojnych (Uchiha)
• Grupa 2: Uchiha Azuma
  Siły:
• Grupa 3: Koizumi Yutaka (Białe wilki)
  Siły: Białe wilki 20 ciężkozbrojna jazda (Metalowe zbroje, uzbrojeni w tarcze i lance oraz długie miecze)
• Grupa 4: Seki Nori (Trupie Jady)
  Siły: Trupie Jady, 10 piechociarzy (Ciężkozbrojni, uzbrojeni w topory i ogromne miecze, nasączone wieloma truciznami)
• Grupa 5: Uchiha Hiromi
  Siły:
  Pozostali dowódcy:
• 1. Chinmoku no shimai-tachi (Siostry milczenia) – Ogata Amaya - 8 – Medycy - Dowódca jest mężczyzną, reszta to kobiety. Nie noszą zbroi, milczą przez większość czasu, medycy, trucizny i broń krótka w zwarciu (bardziej skrytobójstwo)
• 2. Tsubame no Arashi (Burza Jaskółek) - Arakawa Juro – 15 - Lekkozbrojni – Specjalizują się w atakach przy pomocy broni miotanych i krótkich ostrzy. Specjaliści w sztuce kamuflażu.
• 3. Falanga Roninów - Yonamine Yoshiro – Ciężkozbrojni jeźdźcy – Metalowe zbroje, opancerzone konie, bez tarcz, uzbrojeni w dwa miecze, lub dwa topory, lub dwa młoty.
• 4. Synowie Bushido - Domen Mai (kobieta) – 11 – Lekkozbrojni samurajowie – Bez pancerzy, używający katan, łuków i włóczni.
• 5. Stalowe Oni - Nakano Shoji – 22 – Lekka jazda – Skórzane zbroje, brak tarcz, używają oszczepów, włóczni oraz krótkich ostrzy.
• 6. Demony Nocy - Kitamura Kame – 8 – Lekkozbrojni – Skórzane pancerze, drewniane okrągłe tarcze, topory, młoty.
• 7. Tarcze Yamato – Haga Kameyo (kobieta) – 15 – Ciężkozbrojni – Metalowe zbroje, szkoleni z użyciem długich włóczni i dużych tarcz (a’la hoplici)
• 8. Cienie Katany - Uchida Cho (kobieta) – 30 – Lekkozbrojni – Brak zbroi, jedynie długie ciemne płaszcze, zwiad, zasadzki, walczą za pomocą łuków i średnich ostrzy.
• 9. Sokoły Amateratsu - Okabe Kin – 8 - Strzelcy – Skórzane zbroje, używają małych i średnich łuków, do walki w zwarciu mają krótkie ostrza.
• 10. Kuro Uma (Czarne Konie) - Okawa Isamu – 5 – Lekka jazda – Czarne, skórzane pancerze, pełne skórzane hełmy zasłaniające twarze, używają włóczni, długich ostrzy, oszczepów.
• 11. Łzy Fudo - Konishi Masahiro – 4 – Medycy – Brak zbroi, sztylety, młoty, doświadczeni medycy.
• 12. Zwiastuni Kage - Tsuchiya Takara (kobieta) – 10 – Ciężkozbrojna jazda – Opancerzone konie, metalowe zbroje, długie włócznie, metalowe zbroje, długie ostrza.
• 13. Srebrne Bastiony - Sugihara Michi (kobieta) – 7 – Tarczownicy – duże drewniane tarcze, skórzane zbroje, uzbrojeni w kusze. Tarcze można oprzeć o ziemię.
• 14. Tsubame no Ya (Strzały Jaskółki) - Hirota Emi (kobieta) – 13 – strzelcy – Brak opancerzenia, używają średnich i długich łuków.
• 15. Łowcy Fujin - Tagawa Hotaka – 7 – Strzelcy konni – Elitarni jeźdźcy, skórzane zbroje, używają krótkich łuków, potrafią strzelać podczas jazdy.
• 16. Wojownicy Shoguna - Uemura Isao – 6 – Ciężkozbrojni Samurajowie – Metalowe zbroje, Długie i ciężkie ostrza, katany, oszczepy.

[Azuma]

Informacje zebrane przez Uchiha Tsuyoshiego, były imponujące. Tym bardziej, że zdobył je w trakcie krótkiej kampanii wojennej. Wiedza, którą postanowił im przekazać, była poukładana i dość obfita w szczegóły. Pozwalała każdemu z przysłuchujących się, wyciągnąć wnioski, co do zachowania i taktyki wroga. Mentalność przeciwników była surowa, nieokiełznana, dlatego określenie „dzikusy”, faktycznie idealnie do nich pasowało. Gdy Tsuyoshi skończył, Azuma jeszcze przez dłuższą chwilę przyglądał się młodemu mężczyźnie. Taksując go spojrzeniem, starał się ocenić drzemiący w nim potencjał. To czego dokonał, kłóciło się z rangą zwykłego Akoraito. Czy mieli tu do czynienia z kolejnym członkiem klanu wrzuconym w wir wojennej zawieruchy, który szczęśliwie sprostał zadaniu… czy może geniuszem klanu Uchiha?

Azuma zwrócił się w kierunku niewybranych dowódców, którzy teraz mieli swoje pięć minut. Było tu kilkanaście osób, zarówno mężczyźn jak i kobiet, którzy pełnili różne role w swoich oddziałach. Jedno ich jednak łączyło – przewodzili swoimi grupkami, a teraz chcieli zwrócić na siebie uwagę, aby wspólnie z współbratymcami, zarobić trochę pieniędzy.

– Dziękuję za okazane zaufanie i waszą gotowość do działania. Na bazie tego co już wiemy i przekazanych przez was informacji, chciałbym stworzyć grupę uderzeniową, która spróbuje przeniknąć do miasta. Oddział Takeru skupi na sobie szczególną uwagę obrońców. Będę chciał to wykorzystać - zaczął, spoglądając na grupę najemników, w szczególności na wybrane oddziały.

– Grupa pod moim dowództwem będzie musiała dysponować siłą ogniową, jak i zdolnościami do skradania się i dywersji. Co więcej, będziemy musieli być elastyczni, aby dostosować się do różnych sytuacji, które mogą pojawić się podczas akcji - wymieniając kolejne ograniczenia i wymogi, Azuma oceniał jak jego słowa wywierają wpływ na przysłuchujących się mu dowódcach. Czy znalazło to ich zainteresowanie, czy raczej wzbudzało niechęć? Czy dowódcy poszczególnych oddziałów już się domyślali, że mają zostać wybrani?

– Chciałbym, aby w moim oddziale znaleźli się członkowie oddziałów Cienie Katany, Burza Jaskółek oraz Stalowe Oni. Strategia przewiduje trzy etapy: zwiad, infiltrację i atak. Cienie Katany przeprowadzą dokładny rekonesans, identyfikując słabe punkty w obronie i potencjalne wejścia do miasta. Następnie pod osłoną nocy, wraz ze mną do miasta przenikną Cienie Katany i część Burzy Jaskółek. Eliminując strażników, przygotujemy drogę dla głównych sił. Wtedy Stalowe Oni i pozostała część Burzy Jaskółek przeprowadzą główny atak, wykorzystując element zaskoczenia. Po zdobyciu bramy, siły zostaną skonsolidowane i przygotowane do obrony lub dalszych działań. Tutaj pomocny okazać się może dostępny członek szczepu Gazo.

Zatrzymał się w tym wywodzie, spoglądając na dowódców wyznaczonych oddziałów. Na pewno już rozumieli, jakie było ryzyko. Zresztą, nie mogło być inaczej, skoro rozważali swój udział w kampanii wojennej. Obecność w oddziale Uchiha Azumy, jednak gwarantowało, że rola obecnych nie zakończy się na żmudnym obleganiu jednej z bram.

– Sukces misji w dużej mierze będzie zależał od elementu zaskoczenia. Dlatego każdy członek drużyny będzie musiał ściśle przestrzegać rozkazów. Dowódcy poszczególnych grup powinni być również gotowi na poświęcenie kompanów. W trakcie zdobywania bramy lub muru, nie będzie czasu na opiekę medyczną.

Gdy skończył, spojrzał na Hiromi, a potem Takeru. Obydwojgu starał się pokazać, że wie i rozumie co robi. Oczywiście plan wymagał jeszcze dopracowania - należało zadbać o odpowiedni ekwipunek, jak liny, haki, ale nie było to nic, czemu nie mogliby zaradzić.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi wysłuchał tego, co miał do powiedzenia Takeru. Rozpoczęło się już formowanie poszczególnych oddziałów, które opisał wcześniej głównodowodzący. Uwagę Akoraito zwrócił Uchiha Azuma - shinobi, który wyglądał na kogoś mniej więcej w wieku niego samego. Został wyznaczony do dowodzenia oddziałem, co oznaczało, że musi mieć spore doświadczenie i zasługi dla klanu. Azuma zabrał głos, opisując w jaki sposób wyobraża sobie walkę oraz rolę swojej grupy bojowej. Opcja z zaatakowaniem miasta po wcześniejszej infiltracji była szalenie ciekawa, bo jeśli taki plan by się udał, to w sposób decydujący przechyliłoby to szale zwycięstwa na stronę Uchiha. Wyglądało też na to, że Azuma bardzo szybko powiązał konkretne oddziały i zdolności najemników z zadaniami, jakie stanęłyby przed grupą drugą w takiej konfiguracji. Zdecydowanie nie znalazł się więc tutaj z przypadku i był kompetentny.

Tsuyoshi miał jednak dwie wątpliwości. Po pierwsze, skoro zdobycie miasta musi się odbyć z marszu i nie można czekać (nawet w ukryciu), to oznaczałoby to, że grupa pod dowództwem Azumy musi wyprzedzić główne siły i znaleźć się pod Rantori wcześniej. Nie było to oczywiście nic niezwykłego, ale będzie wymagało ciężkiego marszu. Po drugie, plan był brawurowy, ale nie można się oszukiwać - bardzo niebezpieczny. W przypadku niepowodzenia, główne siły nie zdążyłyby z pomocą. Oddział drugi byłby zdany na własne siły, a dzicy byliby zaalarmowani o tym, że Uchiha coś tu planują. Koncepcja rysowała więc bardzo dobre perspektywy, ale była też ryzykowna. Można powiedzieć, że był to pewien rodzaj hazardu. Na szczęście tym razem to nie Tsuyoshi będzie wyznaczał kierunki. Spoglądnął więc uważnie na Takeru, który z pewnością odniesie się do słów Azumy.

Jedno było jednak pewne - jeśli grupa Azumy będzie miała takie zadanie, to Tsuyoshi niestety nie nadawał się do niej. Jego techniki były destrukcyjne i raczej nie pozwalały na ciche eliminowanie wrogów. Znacznie bardziej pasował do głównej siły uderzeniowej, czyli do Takeru.

- Takeru-sama, ja z kolei będę zaszczycony mogąc walczyć pod twoimi rozkazami. Wydaje mi się, że najbardziej się nadam do twojej grupy, która będzie głównym taranem. Moje techniki bazują na sile i zniszczeniu, więc chyba właśnie tam najbardziej się przydam - odpowiedział, również ciszej. Nie chciał jednak zabierać więcej czasu dowódcy, do którego pewnie zaraz ustawi się kolejka ludzi chcących coś dogadać albo załatwić. Odsunął się więc nieco na bok. Wzrokiem (choć zwyczajnym, a nie czerwonymi ślepiami, jak Takeru) chciał złowić Azumę. Jeśli naprawdę będzie tak, że jego oddział będzie miał dokonać dywersji, to będzie chciał mu przekazać jeszcze parę informacji. Poza tym ciekaw był jeszcze dowódczyni grupy medycznej. Takeru wspomniał, że jest ona siostrą Masahiro-samy, co wzbudziło ciekawość Tsuyoshiego.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Gdy Tsuyoshi zakończył swoją wypowiedź, a Takeru wkroczył ponownie na środek, Hiromi poczuła, że nastroje w pomieszczeniu są coraz bardziej napięte. Nawet słowa Takeru o przewadze liczebnej nie do końca były w stanie rozwiać jej obaw.

Kiedy Takeru mówił o shinobi dzikich, obiecując, że zajmie się nimi osobiście, Hiromi poczuła mieszankę ulgi i niepokoju. Z jednej strony wiedziała, że taka deklaracja mogła podnieść morale, z drugiej – zrozumiała, że ryzyko, jakie podejmował Takeru, było ogromne.

Gdy Takeru polecił dowódcom przedstawić się i opisać swoje specjalizacje, Hiromi cały czas notowała. Bardzo już hasłowo, przede wszystkim nie chciała zadawać dodatkowych pytań. Ona sama już miała potencjalny oddział. Poza tym wiedziała, że jej zadaniem będzie nie tylko leczenie rannych, ale także podtrzymywanie na duchu ludzi, którzy trafią do niej i, którzy będą przy niej. Zdawała sobie sprawę, że w czasie walk pewnie nie będzie czasu na leczenie - pewnie dopiero przy wycofywaniu się bądź po tym, jak zdobędą miasto. Jednak miała zamiar być przygotowana przez cały ten czas. Wiedząc, kto, co i jak. 

Hiromi postanowiła nie wychylać się w tym momencie. Była gotowa poczekać, aż inni dowódcy się wypowiedzą, ale jednocześnie postanowiła porozmawiać później z Tsuyoshim, jeżeli zechce z nią porozmawiać. Chciała dowiedzieć się więcej o jego doświadczeniach i może zyskać pewność co do taktyki, którą powinni obrać przy leczeniu rannych. Wiedziała, że jako medyk musi być przygotowana na najgorsze, a zdobycie jak największej ilości informacji od kogoś, kto walczył z dzikimi, mogło przynieść jej tylko same korzyści w postaci wiedzy, z jakimi ranami - poza typowymi ranami z walk - będzie się mierzyć.

Hiromi, mimo rosnącego napięcia, starała się zachować spokój. Przyjęła słowa Azumy, kiedy ten opowiadał o tym, że pewnie będzie trudno i nie będzie czasu na leczenie. Miał rację, dlatego trochę się wystraszyła. Jednak zdawała sobie sprawę, że Azuma sobie poradzi. Musiał. Nie wyobrażała sobie, żeby tak miało nie być. 

Powstrzymała się przed dotknięciem jego dłoni lub kolana we wspierającym geście, zanotowała za to grupy, które Azuma chciał ze sobą zabrać. Wszystko inne też. 

[Minoru]

Wojenna A:
“Przebudzenie” Azuma Uchiha Hiromi

---

Kolejka 6:
Azuma: 5
Uchiha Hiromi: 5
Uchiha Tsuyoshi: 2
Minoru: 6

---

Gdy tylko Takeru zakończył swoją odprawę, rozpoczął się festiwal popularności. Wszyscy kapitanowie najemników, zaczęli prężyć swe muskuły, lub też prezentować posiadany ekwipunek. Jeszcze inni, starali się oczarować dowódców za pomocą pięknych słówek i obietnicami dokonań jakich uda im się osiągnąć, gdy tylko wyruszą na pole bitwy. Potem każdy z dowódców miał możliwość zrekrutowania wybranych przez siebie grup najemniczych.
Nie był to jednak prosty wybór. Zależało bowiem od niego jakie zadania będą wykonywane przez każdą z grup. Pierwszym, który wyrwał się ze swymi decyzjami był Uchiha Azuma. Młody mężczyzna o randze Kogo, prodigy klanu Uchiha. Przedstawił on swój zamysł na oddział i których dowódców widziałby najchętniej w swoich szeregach. Wybrał grupy najliczniejsze, co miało swoje plusy. Mniej dowódców, mniej rozkazów do wykrzykiwania, większe zgranie pomiędzy ludźmi, którzy walczyli ramię w ramię już nie raz. Z drugiej jednak strony, mniejsze grupy potrafiły lepiej działać samodzielnie, gdyż każdy oddział miał swego dowódcę, który mógł podejmować decyzję własnoręcznie i szybciej reagować na zmieniające się pole bitwy. Oczywiście, wszyscy wybrani przez Azume kapitanowie, przystali na jego prośbę.
Za przykładem Azumy poszedł zaraz jego odpowiednik. Kizumi Yutaka, dowódca Białych Wilków, ciężkozbrojnych konnych, dobrał sobie dowódców z którymi potrafił współpracować, czyli innych jeźdźców. Pod jego skrzydłami znaleźli się bowiem Falanga Roninów, Łowcy Fuin, Zwiastuni Kage, Czarne Konie i jedyni nie będący jeźdźcami, Demony Nocy. Nakreślił również, że podlegli mu ludzie będą wykorzystywani do kontroli pola walki, wykonując szarże na flanki i tyły przeciwnika, a także szybki zwiad, gdyby taki był wymagany. W wypadku walnej bitwy w polu, byliby zapewne nieocenionym wsparciem, lecz przy podbijaniu miasta, mogliby okazać się całkowicie bezużyteczni.
Trzecim, który się zgłosił, był Seki Nori. Dowódca Trupich Jadów wybrał sobie grupy złożone z strzelców oraz wyspecjalizowanych jednostek samurajów oraz tarczowników. Z racji tego, że mieli oni trzymać ich tyły a także wspierać Hiromi, był to wybór dość zbalansowany, pozwalający im na rażenie przeciwników na odległość i odpieranie wrogich ataków do czasu nadejścia ewentualnego wsparcia. Do oddziału czwartego dołączyły Srebrne Bastiony, Strzały Jaskółki, Wojownicy Shoguna oraz Sokoły Amateratsu.
O dziwo, nawet Takeru wziął pod swe skrzydła jedną grupę najemniczą. Uzupełnił swe elitarne oddziały o Tarcze Yamamoto, elitarną grupę tarczowników, znanych jako ruchome mury. Widocznie doszedł do wniosku, że w jego kompozycji przyda się większa defensywa, skoro według planu to jego oddział miał szturmować główną bramę. Takeru również przyjął z zadowoleniem informację, że Tsuyoshi przystał na jego zaproszenie.
- Rad jestem z twego towarzystwa. Słyszałem dużo plotek o twych umiejętnościach władania Katonem. Jestem pewien, że przydadzą się one podczas wyważania bram, lub tez gdy będzie trzeba przepalić się przez wrogie siły. - Powitał go w swoim oddziale, odchodząc z nim na bok by pozwolić pozostałym na dokończenie ich wyborów.
Ostatnią pozostała Uchiha Hiromi. Młoda jeszcze Doko, która przybyła by pomóc miejscowym strażnikom, a skończyła jako dowódca jednego z oddziałów, mających szturmować miasto na terenie kontrolowanym przez dzikie ludy. I chyba zdawała sobie sprawę z tego w jakiej sytuacji się znalazła, ponieważ wyraźnie zjadała ją trema, przez co podjęła decyzję by nie wychylać się poczekać na rozwój sytuacji. Oddziały szybko jednak znikały z puli, a ci którzy jeszcze nie zostawali wybrani, coraz częściej spoglądali w kierunku dziewczyny z niegdyś znamienitego rodu Uchiha. A gdy sytuacja stawała się coraz bardziej klarowna, pozostali dowódcy postanowili wziąć sprawy w swoje ręce. Do Hiromi podeszli dowódcy Ogama Amaya oraz Konishi Masashiro, obaj stojący na czele grup medycznych. Nie był to zatem wybór dziwny. Oboje poprosili o to samo, by mogli służyć w oddziale medycznym, gdzie odnajdą się najlepiej. Co jednak ciekawe, do Hiromi zbliżyła się jeszcze jedna osoba, Domen Mai. Szczupła z wyraźnie zarysowanymi mięśniami kobieta, górująca nad Hiromi wzrostem o czerwonych niczym płomień włosach. Wzrok miała bystry, przeszywający, a wyraz jej twarzy był oceniający. Była dowódcą Synów Bushido, grupy samurajów którzy porzucili swoje rodowe ziemie by ratować świat na swych własnych zasadach.
- Pozwól mi i moim ludziom chronić ciebie i podległych tobie medyków. Oddamy za was życie, jeśli będzie potrzebne. - Poprosiła, a jej głos okazał się zimny, choć był w nim spora dawka melodyjności. Wyciągnęła również w jej kierunku dłoń, by przypieczętować podpisanie umowy, tak jak robili to zwykle mężczyźni. Choć jej uścisk był delikatny.

---

W końcu, gdy ostatnie grupy zostały przydzielone do odpowiadających im dowódców, na scenę powrócił nie kto inny jak sam Takeru. Wyglądał na zadowolonego, choć ciężko było mieć co do tego pewność.
- Doskonale. Teraz, gdy każdy wie pod kim będzie służył, proszę by w pokoju pozostali jedynie moi rodacy z Uchiha i dowódcy oddziałów od 1 do 5. - Odczekał dłuższą chwilę, pozwalając innym opuścić pomieszczenie, tak by mógł na spokojnie rozmówić się z tymi, którzy naprawdę się liczyli.
- Dobrze, jest to ostatnia chwila byście zadali mi swoje pytania. Jeśli nie macie żadnych, to przemyślcie czego potrzebujecie z wyposażenia, spiszcie to i przekażcie do oficera logistycznego. On sprawdzi co jest aktualnie dostępne w naszych magazynach i przydzieli nam to co będzie mógł. - Takeru szybko zmierzał ku końcu odprawy, dając jednak szansę pozostałym na ewentualne odpowiedzi na ich kolejne pytania. Widać było również wyraźnie, że w mniejszej ilości osób, czuł się dużo swobodniej, gdyż ton jego głosu stracił ten pretensjonalny ton, którego używał dotychczas.