Posiadłość Klanu Nakano

[Uchiha Hiromi]

Posiadłość klanu Nakano

Położenie i układ
Rezydencja Nakano stoi na łagodnym wzgórzu na obrzeżach Sarufutsu, z widokiem na główne trakty i przeprawę przez rzekę. Od północy chroni ją pas lasu i zewnętrzna fosa zasilana strumieniem, od południa – tarasy uprawne i zjazd dla wozów kupieckich na plac ładunkowy. Główna oś prowadzi przez monumentalną bramę (mon z herbem Nakano) na dziedziniec reprezentacyjny; dalej kompleks dzieli się na trzy strefy:

• honjin – część reprezentacyjno-mieszkalna seniorów rodu,
• bujin – zaplecze wojskowe, dojo i zbrojownia,
• shōnin – magazyny, spichlerze i warsztaty dla kontrahentów i karawan.

Architektura
Budynki mają strome, łamane dachy przystosowane do ciężkiego śniegu Sōgen, z szerokimi okapami i podwójnymi okiennicami. Elewacje łączą ciemno bejcowane drewno i jasne tynki wapienne; wewnątrz dominują shōji i fusuma z geometrycznymi zdobieniami. Reprezentacyjny pawilon ma długi ganek z widokiem na ogród suchego krajobrazu i niewielkie jezioro z mostkiem księżycowym.

Dziedzińce i ogrody

• Dziedziniec honorowy: wysypany drobnym żwirem, z kamiennym latarniami i tokonoma na sztandary rodowe podczas ceremonii.
• Ogród herbaciany: skromny chashitsu w cieniu klonów; miejsce cichych narad z gośćmi z Sarufutsu.
• Dziedziniec ćwiczebny: utwardzony plac z drewnianymi manekinami i tyczkami do iaijutsu; obok niewielkie dojo z przestrzenią do walki wręcz i bronią drzewcową.

Wnętrza

• Sala audiencyjna: podłoga z polerowanego hinoki, podniesione podesty dla starszyzny, z tokonoma na zwoje genealogiczne i mapy domeny. Po ścianach stojaki z bronią ceremonialną i dwie zbroje przodków.
• Biblioteka i archiwum: suche „kura” z grubymi ścianami; przechowuje księgi podatkowe, kontrakty i mapy szlaków (często konsultowane z kupcami z Ryuzaku).
• Gościniec rodowy: oddzielny trakt pokoi dla delegacji – z prywatnym onsenem wykutym w skale i osobnym wyjściem na ogród (standard dla rodu operującego przy węźle szlaków).

Zaplecze militarne
Zbrojownia (kura-yarai) mieści magazyny łuków, włóczni i zapas ostrzy; w podziemiu składzik prowiantu na oblężenie. Cztery niskie wieże obserwacyjne spinają prostokątny obwód palisady; na grzbiecie wału biegnie droga patrolowa. System sygnałowy łączy posiadłość z posterunkami na trakcie – dymne kosze i tarcze świetlne na wypadek mgły.

[Placeholder]

[Uchiha Hiromi]

~ 9/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Ueda nie wyglądała na zachwyconą faktem, że Azuma dorzucił jej właśnie roboty, ale już się zgodziła, więc nie miała szansy na wycofanie się.

- Czy ty porozmawiasz z Orochim-sama na temat przepustki do archiwum czy ja mam to zrobić, Azuma-san? - zapytała dziewczyna, rzucając spojrzenie na Orochiego, który teraz dość entuzjastycznie coś tłumaczył pracownikom działu. On był coraz bardziej sfrustrowany, oni - chyba coraz bardziej nieprzekonani do jego racji. Wydawało się, że pracownicy chcieli zaangażować Uedę do rozmowy, ale Orochi dzielnie ich zajmował, żeby nie przeszkadzali. - Jeżeli dostanę przepustkę dzisiaj, to dzisiaj, po południu, będę mogła udzielić jakiejś odpowiedzi. Co tam wyszukałam. Będę tutaj do zachodu słońca, szkolę jeszcze Harukę-chan i muszę pilnować, żeby nie dopadła tego cholernego pudełka.

Czy Azuma zdecydował się, że on załatwi jej przepustkę czy zrobi to ona, udało się to zrobić. Już pomijając to, że Orochi miał rangę niższą niż młodszy kolega, to jeszcze doskonale wiedział, że cokolwiek Azuma robi, robi to z polecenia Masahiro, dlatego był bardzo chętny do pomocy i udzielił wszystkiego, czego należało, aby pomóc.

Następnie Azuma, tak jak już zdecydował, miał sprawdzić co było słychać u klanu Nakano. Zdążył przed tym na pewno jeszcze się posilić - czas był najwyższy na drugie śniadanie - był już dość późny ranek. Oczywiście, jeżeli chciał się czegoś jeszcze dowiedzieć od kogokolwiek w Siedzibie Władzy, mógł to zrobić.

O Nakano wiedział sporo, chociaż na pewno nie tyle, co miejscowi. Mieszkali w posiadłości poza granicami Sarufutsu, na wschodzie. Posiadali ogromny majątek i ogromne ziemie, a rodzina jego nowego przyjaciela - Tsuyoshiego - bardzo często dla nich pracowała przed ustanowieniem stolicy tutaj. Żyli sobie w pewnej symbiozie. No i nie lubili, wręcz rywalizowali z Takedami. Jedną z największych szpil, jakie Takeda wbił w Nakano to obóz Wyrzutków Cesarskich na ich terenach.

Pewnie było tego wszystkiego jeszcze więcej, ale Azuma musiałby poszperać i pogadać, żeby odkryć te sprawy. To były "tajemnice" najtrudniejsze do odkrycia. Sprawy, o których wiedzieli wszyscy, ale o których już nie mówiono, a dowiadywano się o nich zupełnie przypadkiem lub w czasie plotkowania.

Posiadłość Nakano stała na łagodnym wzgórzu, z widokiem na główne trakty i przeprawę przez rzekę oraz na samo Sarufutsu i, przy przebywaniu na wyższym piętrze, widok na Hachimantai oraz obóz Wyrzutków Cesarskich. Rezydencja od północy była otoczona lasem oraz fosą zasilaną strumieniem, a od południa - tarasy i pola uprawne oraz zjazd dla wozów kupieckich na plac ładunkowy. Główna droga prowadziła przez dużą bramę z mon z herbem Nakano. Posiadłość była otoczona wysokim murem, którego przekroczenie nie powinno sprawić Azumie żadnego problemu. Jednak było sporo cywilów oraz wojowników należących do klanu Nakano.

Sam Azuma - jeżeli nie próbował dostać się do posiadłości po kryjomu (co i owszem, też mógł zrobić), natknął na strażników przy bramie.

Sugiyama Orochi
Ueda Rin

[Azuma]

– Rin-san, cieszę się z naszego porozumienia. Mam przeczucie, że będzie owocne. Nie martw się Orochi-sanem, zajmę się tym. Wpadnę do biura jeszcze przed zmierzchem, jak tylko opuszczę posiadłość Nakano - odrzekł niezwykle gładko względem rozmówczyni, po czym puścił do niej oko na pożegnanie. Kwestia załatwienia sprawy z Sugiyamą była dla Azumy właściwie zwyklą formalnością. Był to w końcu jego kompan w tym niecnym zadaniu.

Choć pora była wczesna, Azuma nie zamierzał trwonić danego mu czasu. Do spotkania z Uedą miał dobre paręnaście godzin, ale musiał najpierw odnaleźć Ikuko-san. Według Uedy mógł ją znaleźć tutaj w Surufutsu, a że posiadłość klanu Nakano była dosłownie na obrzeżach miasta… Azuma nie mógł się powstrzymać przed szybkim sprawdzeniem tropu.

Chwilę po drugim śniadaniu, a raczej po porze na ten posiłek, Uchiha znajdował się przed ogromną bramą której pilnowali strażnicy. Posiadłość robiła wrażenie. Znajdowała się na wzgórzu, otoczona była fosą…

– … to tutaj powinien urzędować Shirei-kan hmm… - mruknął cicho do siebie, zanim podszedł na tyle blisko do strażników, by i oni mogli usłyszeć. Spojrzał na nich, a następnie pokazał emblemat klanu Uchiha.

– Ikuko Nakano, znajdę ją w posiadłości?

[Uchiha Hiromi]

~ 10/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Strażnik przy bramie już od dobrej chwili obserwował, jak Azuma podchodzi bliżej, rzucając na niego nieco podejrzliwe spojrzenie, które nie do końca zelżało, kiedy Azuma pokazał swoją odznakę. Jednak nie ośmielili się go zatrzymać czy odegnać. Nie odpowiadali przed nim - byli prywatną strażą klanu Nakano. Ale nie mogli robić problemów shinobiemu Uchiha, szczególnie, że Ikuko sama była kunoichi. Czegokolwiek chciał Azuma, nie była to ich sprawa.

- Nie jesteś od Haridy-dono, prawda? - rzucił jeden ze strażników, a Azuma rozpoznał w tym imię Uchiha Haridy, okolicznego lidera gałęzi ich klanu oraz ojca Tsuyoshiego. - Ikuko-hime jest u siebie. Ma przerwę w służbie Sogen, ale jeżeli to jest ważne, to proszę za mną, zaprowadzę, gdzie będzie można z Ikuko-hime porozmawiać.

Ikuko-hime. Księżniczka klanu. Już po tym Azuma rozpoznał, że kobieta musiała być z głównej linii klanowej oraz, że była bardzo ważna. Nie miałby szansy zobaczenia się z nią, gdyby nie to, że oboje służyli klanowi Uchiha i typowe konwenanse były nadpisywane.

Dotarcie do jednego z dziedzińców zajęło tylko chwilę, Azuma został poproszony aby poczekać pod drzwiami jednego z pokojów na korytarzu na zewnątrz, otaczający pięknie zadbany ogród z imponującymi drzewkami bonsai. Strażnik odszedł, zostawiając Azumę samego i pewnie po to, aby poinformować, że Azuma czeka na Ikuko. I wydawało się, że kobieta wcale się nie spieszyła.

Dopiero kiedy Azuma mógł się zniecierpliwić, drzwi od pokoju, pod którym czekał się rozsunęły i stanęła w nich długowłosa blondynka w prostym kimonie, miłej twarzy i ręce na temblaku, zagipsowanej, żeby się nie mogła poruszać. Grzywka nachodziła jej na fioletowe oczy i była niższa od Azumy, ale nadal dość wysoka. Patrzyła na Azumę niemal wyzywająco, ale przyjaźnie.

- Uchiha Azuma, prawda? Najmłodszy obecnie Kogo klanu. Zainteresowałam się twoją karierą po tym, jak fantastycznie walczyłeś na arenie z tą rekinką - powiedziała, odsuwając się i wpuszczając go do środka. - No i walczyłeś z jedną z Jeźdźców Antykreatora.

Wydawała się wiedzieć o nim całkiem sporo.

- Potrzeba czegoś ode mnie? Jestem niedysponowana - stwierdziła wskazując na swoją rękę. - Jeszcze z tydzień muszę to ponosić, potem jakiś czas ćwiczeń, żeby wrócić do formy. Czy po prostu wysłano kontrolę? Ojciec nie byłby zachwycony, ale, cóż, zdarzyła mu się córka kunoichi i musi jakoś to przełknąć, że czasami shinobi co ich nie zna się tutaj złażą. Więc… co jest?

Sugiyama Orochi
Ueda Rin
Nakano Ikuko

[Azuma]

Nie umknęło mu spojrzenie strażników posiadłości klanu Nakano. Przyglądali się Azumie dokładnie i z podejrzliwością. Z pewnością chodziło im coś po myśli, ale nie odważyli się postawić woli Kogō klanu Uchiha. Po krótkiej wymianie zdań, jeden z nich postanowił zaprowadzić Azumę do dziedzińca z pięknym ogrodem. Tam mieściło się skrzydło z korytarzem za którym zniknął strażnik.

Gdy ten zniknął powiadomić tutejszą „księżniczkę” o niespodziewanym gościu, Azuma wykorzystał ten moment i rozejrzał się w koło. Nie skupiał się teraz na walorach estetycznych posiadłości, ale raczej na zabudowie, wyjściach i wejściach, oraz murach i strażnikach pełniących tu służbę.

Trwało to dłuższą chwilę, na tyle że gdy Azuma skonczył swój rekonesans, a Ikuko jeszcze nie nadeszła, ten zaczął się niecierpliwić. A to, raczej nigdy nie przynosiło nikomu spokoju, ani splendoru.

– Ikuko-san - Azuma skinął delikatnie głową, gdy oczekiwana przez niego kobieta, w końcu zaszczyciła go obecnością. Od razu rzuciła mu się w oczy ręką, unieruchomiona w temblaku. Pokrywało się to z informacjami od Uedy. Słysząc pierwsze słowa płynące z jej ust, odpowiedział uprzejmym uśmiechem i na zaproszenie, przekroczył próg jej pokoju.

– Zatem wnioskuję, że rekonwalescencja zza wyjątkiem mojej obecności, przebiega bez większych zakłóceń? Dobrze to słyszeć. Jak to się stało? - spytał i to o dziwo szczerze. Ikuko była mianowanym Sentokim, a z uwagi na niedawny udział w zdobywaniu informacji o Rantori, taka wiedza wydawała się dość zasadna.

Ikuko nie zwlekała jednak w sprawie jego niespodziewanego przybycia. Przeszła szybko do rzeczy. Azuma również spowazniał.

– Przyszedłem do Ciebie bo byłaś w Rantori. Sledziłaś ich… Nie sama. Opowiedz mi o tym. Z kim byłaś, w jaki sposób to robiliście. Chcę poznać wszystkie szczegóły.

[Uchiha Hiromi]

~ 11/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Posiadłość była porządnie chronioną twierdzą, która mogła zaspokoić potrzeby mieszkańców przez dłuższy czas. Dodatkowo miała dobre zaopatrzenie, kupców prywatnych, swoich własnych rzemieślników. Tak, Azuma miał rację - gdyby w takim miejscu mieszkał Shirei-kan, zapewne byłoby o wiele trudniej zdobyć jego dom. Ale tendencja świata i klanów ninja coraz częściej przenosiła się do miast, a rezydencje i twierdze były zajmowane przez innych bądź odłamy klanowe.

Strażnicy byli wszędzie, ale nie wydawali się szczególnie wpadający w oczy czy skupieni na nim. Robili swoje - pilnowali bezpieczeństwa klanu Nakano. Poza tym - nie mieli powodu, żeby czuć się niebezpiecznie w obecności Azumy. Byli po tej samej stronie.

Kilka pomysłów mógł jednak podchwycić, gdyby kiedyś miał własną ziemię i zakładał własną gałąź klanu Uchiha, jeżeli chodziło o architekturę i ochronę. Zarządzania takim miejscem jednak musiałby się nauczyć.

- Twoja obecność tutaj jest jakąś rozrywką, w przeciwieństwie do siedzenia tutaj na tyłku i słuchaniu o potencjalnych perspektywach zamążpójścia z jakimś baranem z Ryuzaku. Jakbym nie była kunoichi to jeszcze, ale sama sobie mogę wyszukać jakiegoś silnego ninja, a nie popierdółki z liczydłem. - Ikukko machnęła zdrową ręką i wskazała na poduszkę na podłodze, żeby sobie usiadł na czas rozmowy. Sama opadła na drugą - w siadzie pomiędzy elegancką, dobrze wychowaną księżniczką, a kunoichi, która musiała wygodnie się zrelaksować, aby być gotowa na kolejną misję.

- To? - wskazała na ramię i westchnęła. - A daj mi w ogóle spokój. Przez to siedzę tutaj zamknięta, dostaję psi żołd i muszę słuchać o sześciedziecioletnich wdowcach, którzy chętnie zasilą skarbiec ojca, jeżeli jestem niewinna i nietknięta. Nieco mniej, jeżeli po prostu urodzę im syna. A ja bym wolała wrócić. W każdym razie, jeżeli mogę być dosadna, wyjebałam się na koniu. Jak jebany doko czy nawet gorzej. Byliśmy na zwiadzie z Date, wracaliśmy zdać raport. I… naprawdę, nie wiem, jak to się stało. Wpadłam na drzewo, Date na mnie. Czy… coś. Mój koń złamał nogę, ja złamałam rękę, Date pieprznął tak, że rzygał z trzy dni. Konia dobili, mnie szczęśliwie nie, ale gówno zrobię, bo to moja ręka do malowania. Trzy cholerne tygodnie w gipsie.

- Tak, słyszałam, że udało wam się odbić Rantori. Dobrze słyszeć, bo tyle czasu spędziliśmy na przeszpiegach tam, że to jakby też mój osobisty sukces. Głównie byłam z Date. Najlepszy zespół na świecie, niebezpieczeństwo z daleka wyczuwaliśmy. Znaczy on, jest sensorem. To nie musieliśmy być zbyt blisko, a ja jeszcze wysyłałam wiadomości. Przejęliście miasto, więc chyba dobrze się spisaliśmy. I jak działamy… no prawie pewnie jak każdy zespół, ale my głównie szukaliśmy bardziej dzikich shinobich, a ocena wojsk i zbieranie innych informacji zawsze była dla nas drugorzędna. I całkiem sporo czasu tam spędziliśmy, bo nie wydawało się, że jest tam jakikolwiek shinobi. Chyba, że chcesz większe szczegóły. Czailiśmy się w cieniu, podsłuchiwaliśmy rozmowy, kamuflowaliśmy się. Typowe zadania wywiadowcze.

Wszystko, co mówiła - spinało się. Tylko ten czas ze złamaną ręką był długi. Typowo shinobi czy kunoichi byliby wyleczeni niemal od razu, żeby wrócić do pracy i misji jak najszybciej.

Sugiyama Orochi
Ueda Rin
Nakano Ikuko

[Azuma]

Słowa Ikuko brzmiały przekonująco, choć w tym całym obrazie było coś, co nie pasowało do siebie. Azuma słuchał w milczeniu, skinając głową, a jego twarz pozostała niewzruszona. Kiedy Ikuko skończyła, powoli wciągnął powietrze, a jego wzrok padł na jej rękę w temblaku.

– To musi być frustrujące – powiedział z prawdziwym współczuciem, chociaż w jego głosie była pewien chłód. – Złamanie ręki, a trzy tygodnie w gipsie to naprawdę sporo, jak na kunoichi. Wiem, że nasza medycyna potrafi zdziałać cuda. Osobiście znam pewną szczególnie utalentowaną medyczkę. To była jakaś szczególnie skomplikowana kontuzja?

Jego wzrok powędrował na jej twarz, badając jej reakcję. Wrócił do jej słów o byciu "najlepszym zespołem na świecie".

– Mówiłaś, że z Date byliście najlepsi. Wierzę w to. Przyczyniliście się do naszego zwycięstwa. Wasze raporty były obszerne. Ale po tym co usłyszałem, jestem też zaskoczony. Skoro Date-san był sensorem, powinniście wiedzieć, że w Rantori są shinobi. W raportach nie było o tym ani słowa. Przez to zginęło dużo ludzi.

Azuma czekał na odpowiedź. Nie oskarżał jej. Po prostu zadawał pytania, które każdemu w tej sytuacji przyszłyby do głowy.

[Uchiha Hiromi]

~ 12/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Ikukko głęboko westchnęła, przeczesała swoje włosy zdrową ręką, trochę je mierzwiąc i skrzywiła się, kiedy spojrzała na swoją rękę na temblaku. Nie wydawała się szczególnie zadowolona z tego, że była unieruchomiona, co Azuma zauważył już wcześniej.

- Tak, wiem, chciałam. Znaczy, nie twoja utalentowana medyczka, ale mieliśmy medyka w oddziale. Stanowczo powinien być już ma emeryturze, ale medyków nie ma wielu, więc nadal jest na służbie. Chciał mi to wyleczyć, ale Irime-san powiedziała, że to na długi czas spieprzy moją zdolność do malowania i będę przechodzić długą rekonwalescencję, żeby powrócić do pełni zdrowia i służby. Krócej zejdzie, aby pozwolić naturze to wyleczyć. A że Date miał być odesłany do Sarufutsu na leczenie i odpoczynek po tym cholernym wypadku. To wróciliśmy. Date ma się dobrze, jak zdejmą mi to - w ciągu kilku dni - trochę ćwiczeń i wracamy w teren.

Opowiadała to normalnie, otwarcie, ale była trochę poruszona całą sytuacją.

Kiedy jednak Azuma wspomniał o tym, że w Rantori byli shinobi. Napięła się i na jej twarzy malowało się jednocześnie przerażenie i niedowierzanie. Jej oczy się rozszerzyły się i zanim odpowiedziała, przez chwilę milczała, jakby rozważała to, co miała powiedzieć.

- W Rantori nie było shinobich - odpowiedziała. - Sprawdzaliśmy to wielokrotnie. Jestem tego pewna, bo ich brak był dziwny - odpowiedziała. - Czy oskarżasz nas o zdradę?

Mimo, że Azuma nie próbował jej oskarżać, kobieta nie była głupia.

Sugiyama Orochi
Ueda Rin
Nakano Ikuko

[Azuma]

Azuma pozostał niewzruszony, gdy Ikuko się napinała. Jej gwałtowna reakcja mówiła dużo. Ale strach w jej oczach był czymś więcej niż zwykłym zaskoczeniem.

– Nie, Ikuko-san - odpowiedział spokojnie, w opanowany sposób – Nie oskarżam. Jestem tutaj, żeby zrozumieć. To, co nas spotkało w Rantori, to nie był błąd. - Zamilkł, żeby nie powiedzieć wprost, że wyglądało to na sprytnie zastawioną pułapkę. – Straciliśmy mnóstwo ludzi, niewiele brakowało, a wrogi członek klanu Orochi dopadły siostrę Shirei-kana. Mam nadzieję, że teraz rozumiesz powagę tej sprawy.

Azuma zrobił pauzę, pozwalając swoim słowom wybrzmieć. Znowu spojrzał na jej rękę. – Może to, co ci się przydarzyło, nie było wypadkiem. A może to, co mówiłaś mi o braku shinobi, to nie był wasz błąd. Może ktoś, kto czekał na wasz raport, nie chciał, byście odsłonili całą prawdę?

Uniósł delikatnie dłoń. Powiedział już wiele, zdradził też wiele. Ikuko musiała zrozumieć, że śledztwo nie zostanie zamknięte. Jeżeli coś mąciła, musiała na prawdę się wystraszyć, bo tylko wtedy zacznie popełniać błędy. – Jesteś inteligentna, Ikuko-san. I wierzę, że jesteście z Datem najlepszymi zwiadowcami. Właśnie dlatego potrzebuję, żebyś była ze mną szczera.

[Uchiha Hiromi]

~ 13/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Ikukko wydawała się dość przejęta informacją, że siostra Shirei-kana mogła zostać porwana. Przez chwilę mogłoby się wydawać, że to po prostu empatia, ale po chwili Azuma się przekonał, że nawet jeżeli, była ona podszyta głębokim zrozumieniem politycznym oraz tym, jak zachowywali się ludzie przy władzy.

- To dobrze, że nie została porwana. To prawie tak samo źle, jakby mieli porwać mnie lub tego smarkacza Takedów. - (Azuma wiedział, że "smarkacz Takedów" był młodzieńcem w jego wieku). - Jakby się mój ojciec dowiedział, że nie grozi mi tylko śmierć, ale też porwanie, to byłoby to dość problematyczne. Lepiej, żeby to się nie rozchodziło. - Westchnęła głęboko i machnęła ręką.

- Doskonale rozumiem, że sprawa jest poważna. Ale shinobich tam nie było. A nas faktycznie zdjęto tydzień przed odbiciem Rantori, więc był czas na to, żeby przyszli - wyjaśniła i wydawała się zjeżona. - Była szansa na to, że po prostu tak wyszło, shinobi przemieszczają się szybko. I… to mógł być przypadek.

Teraz brzmiało to tak, jakby kobieta próbowała się sama przekonać, że nic podejrzanego się tam nie działo, była bardzo defensywna, w postawie bardzo obronnej. Nie wydawało się jednak, żeby kłamała, ale kunoichi potrafi kłamać - tego też nauczano. Stres wydawał się jednak prawdziwy.

- Idiotycznie się wypierdoliliśmy. Nie spodziewałabym się, że konie się potkną, bo wszystko wydawało się w idealnym porządku jak jechaliśmy. Bo jechaliśmy szybko, a chyba nie powinniśmy. Ale… - złapała się za czoło, pochylając głowę do przodu. - Jechałam, a potem upadłam. Bolało. Nie… nie jestem w stanie powiedzieć, co się stało. Nie pamiętam szczegółów. W jednej chwili jechaliśmy, w następnej zbierali nas z ziemi, jak się przewróciliśmy. Koń się potknął, ja wpadłam na drzewo. Muszę brzmieć idiotycznie, ale do tej pory tak się nie wyjebałam.

Sugiyama Orochi
Ueda Rin
Nakano Ikuko

[Azuma]

Twarz Azumy stężała, gdy ponownie padło z ust Ikuko, że w Rantori nie było shinobich. Miał ochotę zerwać się i potrząsnąć kobietą, grożąc że jeśli jeszcze raz usłyszy tą bzdurę, to ręką w temblaku będzie jej najmniejszym zmartwieniem. Uchiha jednak się powstrzymał.

– Obecność wrogich ninja w Rantori nie ulega wątpliwościom tak jak i to, że nie było ani słowa o nich w raportach. Zostawmy jednak to i przejdźmy do Twojej historii. Kim jest Irime-san, kobieta która odradziła medyczną ingerencję?

Był to kolejny kawałek historii który musiał zostać dopasowany do tej historii. Zresztą, nie jedyny. Nie spuszczając z niej wzroku, Azuma spytał jeszcze o jedną sprawę, która nie dawała mu spokoju.

– Jesteś zwiadowcą, Ikuko-san. Zapewne nie raz brałaś udział, może i przy współpracy z Datem, w podobnych akcjach. Czy nie uważasz, że to wyjątkowo dziwne, iż was wycofano na chwilę przed planowanym atakiem? – Azuma pochylił się lekko, szukając jej wzroku. – Zawsze myślałem, że wasza praca kończy się, gdy armia rusza do walki, a nie na tydzień przed nią.

Spojrzał na nią uważnie, ciekawy tej opinii. Azuma nie znał procedur zwiadowczych, ale wydawało mu się to wyjątkowo nierozsądne.

– Kto Was odwołał z Rantori? - Jego głos choć wciąż był spokojny, to z oczu biła ogromna determinacja.

[Uchiha Hiromi]

~ 14/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Ikkuko widziała minę Azumy, a on widział, że i ona się spięła i przeszła w jeszcze większą postawę obronną. Niemal to wyglądało jakby była oburzona, że ktoś ośmiela się odzywać do niej w taki sposób, jaki odzywa się Azuma. Dlatego przez chwilę patrzyła na niego z niedowierzaniem i lekkim obrzydzeniem, następnie się słodko uśmiechnęła.

- Azuma-san, staram się pomóc, jak mogę. Kiedy mówię, że nie było shinobich w Rantori, to znaczy, że kiedy byłam w terenie i pracowałam, to nie było tych shinobich w Rantori. - Jej głos stopniowo twardniał, jakby próbowała mu przetłumaczyć. - Przykro mi, że pojawili się później. Tego przewidzieć nie mogłam, bo mnie nie było. I tak, praca moja powinna skończyć się dopiero, kiedy armia wyruszyła, ale jakbym cię kopnęła i złamała ci nogę, to też byłbyś odesłany do domu, do wyleczenia i ktoś inny musiałby przejąć twoje zadania.

Mówiła do niego trochę jak do dziecka lub do kogoś, kto nie słucha. Była oburzona, ale odetchnęła i się nieco rozluźniła.

- Nishiwara Irime-san była moim dowódcą pod Rantori. Wspaniała mentorka. Nauczyła mnie wiele o teorii koloru. To ona odwołała mnie i Date, kiedy Date potrzebował poważnej opieki, a mnie lepiej wyleczyć się naturalnie. Niemniej, cokolwiek się tam stało po naszym odwołaniu, to nie jest nasza wina.

Sugiyama Orochi
Ueda Rin
Nakano Ikuko

[Azuma]

Azuma zignorował jej oburzenie, skupiając się na usłyszanym nazwisku i logistyce. – Wierzę, że twój wypadek i choroba Date'a były powodem, dla którego wróciłaś - powiedział, spokojnie skinając głową. – Ale spójrzmy na to z innej strony, Ikuko-san.

Jego głos stał się bardziej stanowczy. – Wasz wypadek, a w następstwie i kontuzja, był nagły i nieprzewidziany. Mimo to, wasza przełożona, Nishiwara Irime-san, podjęła dwie wyjątkowo nielogiczne decyzje, które skutecznie wyeliminowały Was ze służby aż do końca operacji.

Azuma delikatnie oparł się o stół, nachylając się nieznacznie w jej kierunku. – Po pierwsze, Irime-san podjęła decyzję o wycofaniu najlepszego zespołu zwiadowczego, nie zastępując go nikim innym, co otworzyło drogę wrogim shinobi. Po drugie, ta sama osoba, która wydała rozkaz narażający misję, nakazała ci leczyć się w sposób "naturalny", co zagwarantowało, że nie wrócisz do walki.

Spojrzał jej prosto w oczy. – Czy Irime-san zna się na medycynie na tyle, by korygować decyzje medyka? Nawet jeśli wiedziała na tyle by to zrobić w trosce o Twoje umiejętności, nie rozumiem dlaczego nie pomogli dla Twojego partnera. Jego sensoryczne umiejętności, właściwie były wtedy bezdyskusyjnie potrzebne.

Na chwilę zamilkł pozwalając Ikuko zastanowić się nad tym, o ile jeszcze była skora do tego bo tylko imbecyl nie dostrzegłby jej rosnącego niezadowolenia. A może pomimo tej niechęci, miała już przygotowany kontrargument.

– Jak jednak wspomniałem, nie oskarżam ani Cię ani Date’a o sabotaż. Wypełnialiście rozkazy wspaniałej mentorki. Chętnie z nią porozmawiam, zatem gdzie ją znajdę, Ikuko-san? I jeszcze jedno - Azuma zawiesił głos, kolejny raz tego dnia dając do zrozumienia by się kobietą skupiła i zastanowiła – Nie utrudniaj mi tego śledztwa. Nie kontaktuj się z nikim, ta rozmowa ma zostać między nami.

Pułapka została zastawiona.

[Uchiha Hiromi]

~ 15/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Ikuko nie była skora. Ikuko nie była skora jeszcze wcześniej niż Azuma się zastanowił nad tym, czy była czy nie. Nie mógł spojrzeć jej w oczy, bo twarz, obrażoną, miała odwróconą w bok, zęby zaciśnięte, a paznokcie wbite w przedramię. Ten ruch akurat przypomniał Azumie o Hiromi, która też wbijała swoje paznokcie w skórę, kiedy była zdenerwowana i próbowała się opanować.

- Prawdopodobnie Irime-san jest w Rantori czy w okolicy, nie wiem, nie interesowałam się aż tak, kiedy próbuję się wyleczyć. A twoje zarzuty, czymkolwiek one są, są wyssane z brudnego palca. Irime-san oczywiście, że się zna na zdolnościach malarskich, jest jedną z tych Gazo, którzy dołączyli do sił Sogen dwanaście lat temu. Jest Kogo, dowodzi i szkoli od lat. Tak, jeżeli chodzi o to, czy będę musiała czekać rok czy miesiąc na powrót sprawności ręki, to na pewno o tym wie. I nie życzę sobie, żeby ktoś, kto dopiero co zaczął swoją pracę jako shinobi, przychodził tutaj siać ferment. Może i jesteś zdolnym Kogo, może jesteś najmłodszym od lat, ale my lata co najmniej dziesięć albo i więcej lat jesteśmy w terenie. Shinobi pojawili się w Rantori później? Zdarza się. Dużo złych rzeczy się zdarza, bo nie jesteśmy w stanie wszystkiego przewidzieć. A chociaż mówisz, że mnie nie oskarżasz, to jednak siedzisz tutaj, w moim domu, i brzmi jakbyś mnie atakował.

Wstała, dumna i wyprostowana, wciąż z zaciśniętymi zębami.

- Rozmowę uważam za zakończoną. Ale mam jedną, małą radę. Wysyłajcie tutaj tylko rodzinę Haridy-sana. Oni wiedzą, jak traktować członków klanu Nakano.

Wyszła, o ile Azuma nie zatrzymał jej siłą, a do pokoju weszło dwóch strażników, żeby Azumę odprowadzić do bram. Ich wyrazy twarzy były nieco współczujące, chociaż próbowali zachować pełną beznamiętność.

Wychodząc, Azuma miał pewność, że sposób w jaki mówił, z całą pewnością sprawdziłby się w czasie rozmów z innymi shinobimi czy wojskowymi, z ludźmi, którzy baliby się jego rangi (chociaż mógł mieć niewielkie wątpliwości, jeżeli chodziłoby o starszych wiekiem o więcej niż piętnaście lat). Rozmowa tutaj z tą kunoichi - powinna była pójść dobrze. Azuma jednak nie wziął poprawki na to, że kobieta jest z rodu szlacheckiego. Chyba nieprzywykła do tego, żeby ktoś jej groził czy był napastliwy.

Sugiyama Orochi
Ueda Rin
Nakano Ikuko

[Azuma]

Azuma pozwolił, aby Ikuko skończyła tyradę. Czekał w milczeniu, obserwując, jak jej duma i arogancja wzięły górę nad niepokojem, który wcześniej zdołał w niej wzbudzić. Poczucie bycia uprzywilejowaną damą z bogatego klanu zwyciężyło nad logiką shinobiego.

Wstał powoli, naśladując jej ruch, ale jego wzrost, sylwetka i bijącą od niego postawa, mogły sprawiać wrażenie, że zdominował te pomieszczenie. Uśmiechnął się, ale w jego oczach nie było cienia poprzedniego współczucia tylko lodowata obietnica.

– Rozumiem. Rozmowa jest zakończona. I wiesz, masz rację w jednej kwestii, Ikuko-san. Jestem Kōgo. Ale jestem też Uchiha. A to niesie ze sobą nie tylko rangę, ale i długą pamięć.

Jego głos był niski, opanowany, ale twardy. – Nie muszę się odwoływać do rodziny Haridy-san, aby traktowano mnie z należnym szacunkiem. Ale doceniam radę. I tak jak ty zapamiętasz ten dzień jako ten, w którym ktoś ośmielił się podważyć twój nieskazitelny raport, tak i ja zapamiętam tę rozmowę. Przede wszystkim to jak potraktowałaś członka własnego sojuszu, który pracuje nad bezpieczeństwem klanu - jego głos obniżył się do szeptu, który czaił się na granicy groźby.

Azuma cofnął się o krok, zanim Ikuko zdążyła się odwrócić. Mówił teraz tylko do niej, chociaż do pokoju weszło dwóch strażników.

– Skoro członkowie klanu Nakano tak podchodzą do spraw wojskowych i tak wysoko cenią własne zdanie, będziemy musieli zweryfikować priorytety. Na froncie potrzebni są zwiadowcy tak pewni siebie, jak ty.

Azuma spojrzał na strażników i odwracając się, beznamiętnie skinął głową. Opuścił pokój, zostawiając Ikuko z tymi słowami. Zamierzał wrócić do Uedy, uzyskać od niej dodatkowe informacje o Date'a, spotkać się z nim, a potem zastanowić co dalej zrobić z uzyskaną wiedzą.