Sklep z Wyposażeniem

[Takashi]

"Ttt...to był wypadek!"
Misja rangi D - Raikuro
9/14

Deszcz stawał się coraz gęstszy, zamieniając brukowany wał w błotnistą ścieżkę, a każdy krok pokrywał się chrupiącym skrzypieniem rozmokłej ziemi. Wiatr z Wietrznych Równin wzbijał krople wody w koronach drzew, a nad rzeką tuż pod mostem zaszeleściły spływające liście. Dwójka osób niemalże sobie nieznajomych szła wzdłuż wąskiej ścieżki nad wąwozem, starając się go ominąć. Raikuro zatrzymał się gwałtownie, gdy zza pleców usłyszał przerażony krzyk. Aaaa! To już drugi raz, kiedy usłyszał jej krzyk. Ayaka poślizgnęła się na śliskim kamieniu i wpadła w pochyłość zbocza, chwytając się instynktownie wystającej gałęzi starego krzewu. Drżącymi palcami zacisnęła się na mokrym konarze, a jej ciało zwisało teraz nad stromym urwiskiem. Pudełko z medykamentami wypadło jej z rąk i potoczyło się kilka metrów w dół, aż zatrzymało się o gałęzie młodszych krzaków. Uchiha nie miał problemów z poruszaniem się, był ninją wyszkolonym w swoim zawodzie, poruszanie się po tego typu podłożu było dla niego naturalne. Wokół nich krajobraz całkowicie zatonął pod ulewą. Oddalone już stragany znikły za zasłoną deszczu, nawoływania handlarzy ucichły, a daleki jęk rannych z polowego szpitala przy zachodniej bramie docierał do uszu Raikuro jak wyrzuty sumienia. Sumienia, które zmywane było z każdą następną kroplą deszczu opadającą na jego twarz. Drzewa w oddali uginały się pod porywami wiatru, a ciężkie chmury zwiastowały, że ulewa może się jeszcze zaostrzyć. Bohater poczuł, jak adrenalina rozlewa się po mięśniach. Grunt osuwał się pod jego stopami, a śliskie korzenie i kamienie dawały się we znaki. Jego zimne spojrzenie przesunęło się od wiszącej Ayaki, zaplątanej w gałąź, w kierunku stromego zbocza i miejsca, gdzie spoczywały leki. Sam też trzymał w rękach niemały bagaż, o który musiał zadbać. Wiedział, że każda zwłoka może kosztować dziewczynę życie - cień Uchihy miał być jej tarczą, ale teraz to on musiał zdecydować, jak bezpiecznie do niej dotrzeć i uratować ją z tego niebezpiecznego zawieszenia.
- Pp... proszę, pp... pomóż mi. - w jej głosie dało się usłyszeć nie tylko strach, ale i smutek, a jej oczy krzyczały "ratuj mnie".
Co zrobi Raikuro, by ocalić pracownicę służby medycznej i znów postawić ją na stabilnym gruncie? I jak to zrobi, by uchronić przy tym cały ekwipunek?

[Raikuro Uchiha]

Deszcz walił w głowie jak setki małych uderzeń, jakby niebo próbowało mnie zmusić do zatrzymania się. Ale szedłem dalej. Krople ściekały po mojej twarzy, obmywając ją z wyrazu, z emocji. Tyle już ich straciłem, że trudno było o jakiekolwiek inne uczucia niż chłód.

Nagle usłyszałem krzyk i zobaczyłem, jak zwisa nad zboczem, trzymając się z całych sił gałęzi. Jej ciało drżało, palce już prawie puszczały. Leki poleciały gdzieś niżej, ale to nie one były teraz najważniejsze to tylko przedmioty, jejj życie jest teraz wszystkim.

Rzuciłem bagaż w bok, zabezpieczając go płaszc kamieniami i ugniatając twardsza ziemię. Nie mogłem sobie pozwolić, żeby coś mi przeszkodziło. Nastepnie uklęknąłem na krawędzi, zjeżdżając nieco niżej tak, żeby być jak najbliżej niej.

— Złap mnie. Patrz na mnie. Nie puszczaj. — powiedziałem. Głos miałem spokojny. Tak bardzo chciałem, żeby w nim usłyszała to, czego sama w sobie nie znajdowała pewność, że się uda.Nie mogę pozwolić, żeby się osunęła. Nie mogę znowu patrzeć, jak ktoś znika przede mną w ciemności.

Złapałem jej rękę, była zimna, drżąca, ledwo się trzymała. Drugą ręką przyparłem się do korzenia. Błoto zjeżdżało mi pod kolanami, ale nie myślałem o tym. Skupiłem się na niej oraz na każdym jej oddechu.

-Spokojnie, Ayaka,jesteś blisko.Jeszcze chwila. Jeszcze jeden ruch.

Objąłem ją w pół i zacząłem się cofać, powoli, milimetr po milimetrze, nawet jeśli czułem, że moje mięśnie krzyczą z wysiłku. Ciało zadrżało, grunt pod nami jęknął ale utrzymałem nas.Kiedy była już bezpieczna, położyłem ją na płaskim, wilgotnym mchu. Dyszała ciężko, ale oddychała.

Spojrzałem na nią krótko jej oczy były szeroko otwarte, pełne niedowierzania, potem przeniosłem wzrok niżej na pudełko z lekami tkwiło wśród gałęzi. Jeszcze tylko leki i możemy ruszać dalej.
Zszedłem ostrożnie, prawie przylegając do ziemi. Każdy ruch był wyważony, jakby ziemia mogła się w każdej chwili zbuntować. Sięgnąłem po pudełko, wyjąłem je z krzaków i zacząłem się wspinać z powrotem.
Błoto osuwało się pod rękami, przypomniał mi się tamten dzień i krzyk,gdy nie zdążyłem na czas. To już nie czas na wspomnienia Ona czeka i zyje tylko to sie liczyło.
Dotarłem na górę. Przekazałem jej pudełko i uklęknąłem obok, łapiąc oddech.

— Następnym razem mów szybciej, że się boisz.— powiedziałem cicho, nie patrząc jej w oczy. — „Nie pozwolę Ci zginąć. Dostarczysz te leki w całości. Mam nadzieje, że juz bez większych przeszkód. Czemu pomagasz innym i czym sie zajmujesz tam skoro tak ci zależy- w końcu ciekawość wygrała i musiałem zadać to pytanie

Na moment zapadła cisza, którą wypełniał tylko deszcz i wiatr targający koronami drzew. Z oddali dochodziły jęki rannych ze szpitala,który był już bardzo blisko więc ruszyliśmy dalej.

[Arii]

Po treningu postanowił, że jeszcze zabezpieczy się w kilka najpotrzebniejszych rzeczy, czuł, że nie będzie miał już na to czasu, dlatego postanowił zrobić to teraz. Mimo, że nogi już mu się uginały pod naporem jego ciała to wstąpił do sklepu z wyposażeniem. Uchiha obserwowali go z daleka krzywo, ale nie zwrócił nawet na to specjalnie uwagi. Miał to w poważaniu. Wszedł do sklepu z wyposażeniem i zaczął przechodzić między półkami zbierając najpotrzebniejsze rzeczy, kiedy już wszystko miał postanowił zapłacić i pozwolić sprzedawcy ładnie to zapakować, aby nic mu się nie wysypało, nie zgubiło. W końcu był to ciężko zarobiony pieniądz, nie chciałby drugi raz kupować czegoś przez taką głupotę. Kiwnął głową na pożegnanie i zaczął kroczyć do Hachimantai i swojego namiotu, w którym miał wygodne łóżko, w którym zapomni, że całe jego ciało jest obolałe.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Ttt...to był wypadek!"
Misja rangi D - Raikuro
11/14

Walka nad urwiskiem była wymagająca i kosztowała dwójkę podróżników sporo nerwów. Na szczęście dzięki staraniom młodego bohatera wszystko zakończyło się szczęśliwie. Niewiasta uratowana z opresji, karton z medykamentami odzyskany, wszystko poszło dobrze. Nie można powiedzieć, że gładko, ale na pewno dobrze. Deszcz nie odpuszczał, gdy Raikuro i Ayaka zmagali się z ostatnim odcinkiem wału. Błotnista ścieżka pod nimi zmieniła się w rwącą rzekę, a każdy krok wymagał wysiłku równego wspinaczce. Nogi Raikuro grzęzły w zamoczonych spodniach, a Ayaka, choć drżała z wysiłku, trzymała zaciśnięte pudełko z lekami jak najbliżej serca.
W końcu, po kilkunastu minutach walki z żywiołem, wyłonili się na otwartym placu tuż przy polowym szpitalu. Wielki, biały namiot w centrum obozu wyróżniał się spośród mniejszych - to tu skupiała się cała logistyka i praca medycznego oddziału. Chirurdzy w przemoczonej bieli kitli przejmowali pacjentów od roztrzęsionych tragarzy, bandaże wiły się jak pijawki, a z beczek wylewał się preparat do dezynfekcji ran. Okularnica odetchnęła głęboko i ostrożnie - coraz cięższe krople deszczu zaciemniały rysy jej twarzy, ale w oczach błyszczała ulga.
- Tt... tutaj, proszę, pod tym dużym namiotem. - powiedziała, wskazując na główną atrakcję obozu. Jej głos drżał, ale wciąż było w nim coś, co zdradzało determinację. - Mm... musimy zostawić te zapasy właśnie tt... tutaj. To centrum medycznej pomocy.
Dziewczyna wprowadziła Uchihę w stronę wejścia do największego namiotu. W środku zapanował półmrok prześwietlony słomianymi lampami. Stoły chirurgiczne stały równo w rzędach, a każdy z nich zajmował zespół medyków opatrujących świeże rany. Dookoła biegali posłańcy z kolejnymi fiolkami mikstur, a obok nich cicho modlili się ranni shinobi, czekając na swoją kolej. W środkowej części znajdował się wielki stół z mapami i planami, przy których podejmowane były kluczowe dla tego konkretnego szpitala decyzje.
W tej atmosferze pośpiechu i precyzji Raikuro odczuł ciężar całej odpowiedzialności, która spoczywa na tych prostych stołach. Ayaka podała mu pudełko, a on położył je na jednym z zapasowych regałów obok sterylnych opatrunków. Kilkoro lekarzy śledziło każdy jego ruch uważnym spojrzeniem, gotowych w razie potrzeby sięgnąć po bandaże lub lekarstwa. Kiedy odwrócił się do Ayaki, zobaczył, jak dziewczyna w milczeniu obserwuje pracę personelu. W jej oczach migotało mieszane uczucie ulgi i respektu. W końcu przerwała tę ciszę.
- Tt... tutaj... - wskazała na rozświetloną wnękę, w której leżał ciężko ranny shinobi. - ...naprawdę robią cuda. Dziękuję, że mnie tu doprowadziłeś.
Skinęła z wdzięczności, po czym oboje stanęli na moment pod płóciennym daszkiem, w cieniu czerwonych krzyży na fasadach namiotu. Deszcz dalej bębnił nad ich głowami, ale w sercu obojga zapłonęła iskra satysfakcji - misja nie tylko dobiegła końca, ale właśnie rozpoczęła się nowa historia, związana z ratowaniem kolejnych istnień.
- Cz... czy mogłabym cię prosić jeszcze o jedną rzecz? - przerwała na chwilę. - Chodź ze mną.
Zaprowadziła chłopaka do jednego z namiotów znajdującego się nieopodal wejścia do szpitala. Nie było w nim nawet śladu łóżek, za to roiło się w nim od rozmaitych kartonów. To musiał być magazyn.
- Gg... gdybyś był na tyle uprzejmy, żeby pomóc mi przenieść te kartony do tamtego namiotu, byłabym bardzo wdzięczna. - wskazała słupek przy ściance namiotu i wskazała inny namiot znajdujący się po naprzeciwległej stronie szpitala.
Sama też wzięła dwa kartony, których zawartość zadzwoniła na skutek podniesienia. Zaczęła je niezdarnie nieść błotnistą ścieżką w kierunku, który wskazała wcześniej.

Następny post pisz proszę tutaj.