Szlak prowadzący na północny-zachód

[Yumiko]

Zmiana nastrojów była aż namacalna. Yumiko obserwowała chłopaków, którzy w tym momencie wydali się bardziej ludzcy, jakby stopnie i formalne przedstawienie poszło na boczny plan. Nie stał już przed nią najmłodszy Kogo w klanie, ani też chłopak z wyjątkowymi zdolnościami. W tym momencie byli rówieśnikami, każdy z inną raną na sercu i może w innych okolicznościach nie musieliby walczyć, a ten czas mogliby spędzać bardziej beztrosko.

Gdy Yumiko wsiadła na orła spojrzała na Azumę i uśmiechnęła się delikatnie. Chciała jak najwięcej wyciągnąć z tej małej podróży, dlatego skupiła się na tym.-Naprawdę? Sam? Nic dziwnego, że mało czasu spędzałeś w Kotei, z takimi umiejętnościami bardziej przydajesz się w terenie. - była pod wrażeniem. To były możliwości, które warto wykorzystywać na wojnie, tym bardziej, jeżeli zwierzę mogło transportować więcej niż jedną osobę. Gdyby mieć wiele osób z takimi umiejętnościami, można by było wykorzystać to jako element zaskoczenia. Atak z góry... Przy dalszym tłumaczeniu skupiła się nieco bardziej. Patrzyła na drogę, która ciągnęła się dalej, i nikła w mroku. Na ten moment podróż powinna być dla nich łaskawa. Czarnowłosa wyciągnęła prowizoryczną mapkę, którą narysował dla niej Shizaki. Musiała ją mocno trzymać, bo wiatr nie był łaskawy, ale za to widoki... Świat z góry wydawał się piękniejszy, pora dnia i kolory malujące się na niebie zapierały dech w piersiach.-Te miejsca z mapy. Gdzie mniej więcej są?- chciała je znaleźć sama i o ile orientacyjnie mogłaby wiedzieć w której części drogi są, to cała ta wycieczka powodowała, że nie potrafiła do końca się skupić.

Rozmowa zeszła na Azumę, jej wzrok od razu odnalazł chłopaka, który był blisko woźnicy.-Jest najstarszy stopniem, może czuje się odpowiedzialny za nas? Poza tym jest praktycznie w naszym wieku, a doszedł tak daleko. Zobacz jak go przedstawiają. Najmłodszy Kogo w klanie. Nie wydaje Ci się, że to duża presja? Mnie by to przerosło... Takie oczekiwania ludzi wokoło. I przykro mi z powodu osób, które straciłeś. Czasami drobne rzeczy są więcej warte niż majątek- Było to małe nawiązanie do rysunków, pozostawionych w stolicy. Teraz gdy byli sami mogła wrócić do tego, bowiem gdy tam na dole mogłoby to zaognić sytuację, a tego bardzo nie chciała.- Właśnie tego się obawiam, my mamy swoje plany, ale nie wiadomo, czy ktoś tam nie ma lepszych i dziękuję. To jest naprawdę piękne -uśmiechnęła się i przez ostatnie chwile, gdy Shizaki przygotowywał się do lądowania oglądała okolicę chłonąc każdy szczegół i tworząc nowe wspomnienia. A te konkretne, było teraz na samym szczycie.

[Uchiha Hiromi]

~ 34/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395 ~

Kuro wylądował miękko na ramieniu Azumy, potrząsając skrzydłami, jakby strzepywał z siebie poranną wilgoć. Chłopak pogładził ptaka, a woźnica - choć uspokojony - spojrzał jeszcze raz na mokradła widniejące jak ciemna plama na horyzoncie. Mimo słów Uchiha, jego nerwowość została i udzielała się trochę innym członkom karawany. Słychać było pomruki innych kupców, którzy choć, nie panikowali, rozglądali się nerwowo.

W tym samym czasie, w górze, orzeł Shizakiego rozpoczął długie, płynne zejście. Yumiko wciąż obserwowała świat z zupełnie innej perspektywy, w której wojna i problemy istniały daleko, daleko pod ich stopami. Ale kiedy ziemia gwałtownie zaczęła się przybliżać, powoli było widać powrót do rzeczywistości.

Shizaki zerknął na nią kątem oka, słysząc jej słowa.

- Nie wiem, czy to presja, czy duma… - mruknął, podążając spojrzeniem za Azumą. - Ale wiesz, masz trochę racji. Hiro traktuje go jak brata. A Azuma… on naprawdę bierze na siebie więcej, niż ktokolwiek jego wieku powinien. - Westchnął. - To nie zmienia faktu, że kij dalej ma. O, tu - wskazał za siebie, nieco w dół, jakby wskazywał miejsce, gdzie kończył się kręgosłup. - Ale może to lepsze, niż gdyby był jak ja i wszystko brał na żarty. Mnie ciężko inaczej, muszę się jakoś sam zabawiać, kiedy jestem na samotnych misjach przez tygodnie czy miesiące.

Uśmiechnął się półgębkiem, jakby żartował, ale w jego oczach błysnęło coś poważnego. W ich wieku wszyscy nosili bagaż, ale każdy inaczej.

Gdy Yumiko wspomniała o rysunkach, Shizaki aż na chwilę spuścił wzrok.

- Drobne rzeczy… - powtórzył. - To są rzeczy, które zostają, kiedy niczego innego już nie ma.

Orzeł wzniósł się wyżej, na tyle, by widok stawał się coraz mniej szczegółowy, ale za to bardziej czytelny pod względem orientacji terenu. Shizaki chwycił Yumiko stabilnie za ramię, żeby wiatr nie wytrącił jej z równowagi, i polecił jej wyciągnąć mapkę

- Dobra, Yumiko-san, patrz teraz uważnie. Z góry wszystko jest prostsze.

Wskazał dłonią prosty fragment traktu, jaśniejszą nitkę wijącą się przez pola.

- To nasza dzisiejsza trasa. A teraz popatrz tam - przesunął palcem po mapie, a potem wyciągnął rękę, żeby pokazać tę drogę w rzeczywistości.

- Tutaj. Widzisz ten jaśniejszy pas ziemi przy zakolu drogi? - skierował jej wzrok na niewielki zagajnik niedaleko szlaku. - To pół dnia drogi od miejsca, gdzie startowaliśmy. - Nachylił się niżej. - Bezpieczne, blisko Sarufutsu, nie ma szans, żeby ktoś się tam zaczaił. Można rozstawić wozy, podgrzać coś do jedzenia, nawet chwilę pospać.

Na mapce uderzył palcem w kolejną kropkę.

- Drugi punkt jest tutaj. - Palcem poprowadził linię na północ, aż zatrzymał się na miejscu, gdzie trakt lekko się rozszerzał. - Trzy czwarte dnia drogi.

Z góry Yumiko faktycznie mogła dostrzec kilka samotnych drzew i mały plac, który wyglądał jak dawne miejsce postoju dla handlarzy.

- To też bezpieczne jak cholera - dodał. - Za blisko miasta, żeby komuś chciało się tu ryzykować.

I klepnął trzecia kropknę

Potem wskazał wyraźnie ciemniejszą część krajobrazu, tam gdzie ziemia zaczynała brązowieć.

- A tutaj… - jego głos spoważniał - to już na głęboki wieczór.

Z góry widać było, że ten fragment drogi przechodził przez obrzeża mokradeł - nie było to jeszcze bagno, ale teren stawał się mniej przyjazny, bardziej pusty.

- Dalej przed zmrokiem nie dojdziemy. I tutaj jest ryzyko - powiedział otwarcie. - Bandytów może być trochę. Nie dużo, ale… to nie Sarufutsu. Ale nadal nasze ziemie.

NPodrapał się po policzku, po czym dodał rzeczowo:

- Za to jeśli dojdziemy aż tam, następnego dnia mamy cały dzień na bagnach. I z dużym zapasem docieramy do granicy, zatrzymamy się na posterunku i kolejnego dnia spokojnie idziemy do Rantori.

- Teraz ty decydujesz. Masz mapkę. Zdecyduj, co ci pasuje. Nasz lider chciał, żebyś dowodziła. To jeden z testów, jak mi się wydaje. W sensie… straciłaś pamięć, ale jednocześnie mówisz i kojarzysz rzeczy. Coś tam jest. I chciał w miarę bezpieczny sposób sprawdzić co i jak i czego będziesz potrzebować.

Na koniec mrugnął rozbawiony:

- Tylko nie zdecyduj „tu zginę” i nie zaznaczaj tego na marginesie, dobra? Ludzie już i tak mają dosyć stresu.

Orzeł wzbił się jeszcze raz, żeby wyrównać tor lotu, po czym zanurkował lekko i rozłożył szeroko skrzydła. Lądowanie było płynne, ale Yumiko poczuła pod sobą miękkość ugniatanej trawy, gdy potężne łapy ptaka zetknęły się z ziemią. Shizaki zeskoczył pierwszy, odwrócił się i podał jej rękę, żeby pomóc jej zsiąść. Wydawał się spokojniejszy.

Karawana powoli zbliżała się do miejsca, gdzie orzeł wylądował. Azuma prowadził ją pewnie, a Kuro siedział dumnie na jego ramieniu. Ptak przekrzywił głowę, odwracając się i spoglądając w kierunku południowo-wschodnim, ku Sarufutsu. Delikatne "kra" wyrwało się z jego gardła - ciche, niepokojące.

Yumiko i Shizaki mogli w końcu wskoczyć na swoje konie, a malowany orzeł powrócił do zwoju, który Shizaki schował.

~ 7/... ~

~ Yumiko ~

~ Misja Wojenna rangi C ~

~ Te Zwoje Nie są Twoje ~
~ rok 395 ~

  Ukryty tekst

Sugiyama Orochi
Ueda Rin
Nakano Ikuko
Uchiha Haruka
Date Nao
Takeda Masatoshi
Uchiha Shizaki