Osada Portowa Shinkai

[Gōsui]

Ród, a właściwie to szczep uchiha zdecydowanie nie robił na mnie pozytywnego wrażenia swoimi przedstawicielami. Strażnik dróg Ryuzaku, ten który pilnował porządku gdy już ktoś zajął się jego robotą był niesamowicie irytujący. Mówiąc prawdę choć wiedziałem, że nie jestem u pełni swoich sił to trochę żałowałem, że nie padła decyzja o waleniu go w łeb i załadowaniu do więźniarki. No ale jak to mówią Służba nie drużba. Cokolwiek to znaczyło.
Gdy już pan milicjant zabrał coś co do niego nie należało, w postaci więźnia, oddalił się z zasięgu wzroku, a nasz pracodawca zajął się karawaną Arii w sposób na tyle dyskretny by nikt inny nie zauważył zlecił mi zadanie. Nie uzyskał ode mnie żadnego potwierdzenia, bo cała sytuacja z boku wyglądała po prostu jakbyśmy się minęli. Klon jednak natychmiast otrzymał potrzebne mu informacje o tym kogo ma śledzić oraz o czym informować. Dostał też polecenie by w razie gdyby w trakcie obserwacji był zagrożonym wykryciem po prostu zużył całą chakre na wysłanie wiadomości do mnie i zniknął.
Tak więc gdy my ruszyliśmy na przód On zajął się obserwowaniem uchihy i jego oddziału informując mnie od razu gdyby na przykład pan strażnik miał się zawrócić w naszą stronę. Jeśli nie to stara się zebrać więcej informacji o tym co robią i podesłać mi je zaraz po tym jak po dotarciu do bram otrzyma drugą informacje, że przechodzimy na drugą stronę i jego misja dobiega końca. Sam by się nie przedarł a tyle wystarczy na tą chwilę z jego strony.
Wszelkie informacje przekazuje Ariiemu stając plecami do obserwatorów tak jakbym otrzymał je pod przejściem granicznym, a miało się okazać że któryś z obecnych panów tu stacjonujących umiał czytać z ruchu warg.
Poza tym plan ataku i obrony na wszelki wypadek pozostaje taki sam jak w poprzednim poście.

  Ukryty tekst

[Arii]

Nic więcej się nie miało wydarzyć, dlatego po oglądnięciu kajdanek zdecydował się je zostawić w karawanie więziennej. Najwyżej przyjrzy się im później, jak będzie miał okazję. Nie ukrywał, że cały patrol Ryuzaku zabrał im trochę czasu a ten był dla nich jak złoto w tym momencie, dlatego wrócili do poprzedniego ustawienia z Gosuiem na wozie, aby odpoczął. Arii początkowo też przysiadł na jednym z wozów (na jego dachu), aby złożyć pieczęci i zaleczyć swoje rany*. Mimo, że nie odczuwał żadnych skurktów walki i rany mu nie zawadzały to lepiej było się ich pozbyć, aniżeli trzymać je dalej ze sobą. Kiedy razy zostały zalecone wrócił do szyku licząc na Minoru i Gosuia z informacjami.

Kiedy docierali do granicy, w której wszystko miało się rozstrzygnąć czy dostaniemy się na tereny wroga, czy nas cofną z tego miejsca. Sam Mizami nie wyglądał już na tak cieszącego się z tego wszystkiego, dlatego Arii włączył tryb czujności w razie kłopotów i zostawił to jemu, aby rozmawiał z ich przepustką. Miał również nadzieję, że inni nie wyskoczą w trakcie tego spotkania z niczym.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Minoru]

Jego mordęga, w końcu, się skończyła. Minoru wyczuł jak coraz więcej źródeł chakry zaczęło poruszać się, co wzbudziło jego nadzieje, a gdy poczuł jak jego towarzysze zbijają się w jedną grupkę, a tamci w drugą i zaczynają się oddalać, Rakurai musiał walczyć ze sobą, by nie wyskoczyć natychmiast ze swojej kryjówki.
W końcu jednak wyłonił się ze swej kałuży i otrzepując odrobinę swój strój, powrócił do powozu. Rzucił zaciekawione spojrzenie w kierunku karawany, dostrzegając że ich więzień przepadł. Widząc jednak miny innych, postanowił nie dopytywać. Jeszcze rozdrażni kogoś niepotrzebnie.
Na dalszą drogę zajął wyznaczoną mu przez Ariiego pozycję. Co prawda większość z ludzi w karawanie, zajęła miejsca siedzące, lecz Minoru jako wyszkolony shinobi mógł iść tak jeszcze bardzo długo. Ba nawet taki spacer okazał się dla niego terapeutyczny i po dwu godzinnym spacerze, czuł jak jego zmęczenie niemalże zanika.
W końcu jednak dotarli na miejsce. Granica. Ufortyfikowana, obsadzona, zupełnie inna niż to co działo się w rejonie gdzie prowadzono ciągłe walki. Rakurai nawet nie silił się na odpalenie swego sensora. Nie miało to większego znaczenia. Byli tutaj wśród swoich. Nie spodziewał się więc żeby coś złego miało się wydarzyć. Do tego Pan Mizami przyjął na siebie ciężar rozmowy ze strażnikami, więc był to właśnie ten moment, kiedy Rakurai postanowił po raz pierwszy usiąść na jednym z wozów i odpocząć odrobinę.