Shinobi War PBF Naruto

Miejsce, które musiało znaleźć się w każdym mieście. To tutaj odbywało się największa część życia mieszkańców. To tutaj odbywał się transport i niezliczone ilości ludzkich istnień przemierzały je w ten i na zad, pędząc za swoimi sprawami. Znajdowały się przy nich wszystkie najważniejsze budynki miejskie, jak i również zwykłe mieszkalne, czy też sklepiki i tawerny.

Zadanie specjalne rangi D:
“Wszyscy za jednego” Zerin

Kolejka 1:
Zerin: 0
Minoru: 1

Byli tutaj już od dziewięciu miesięcy. Znaczy nie wszyscy. Pierwsi przyszli wojownicy. Najtwardsi i najbardziej nieustraszeni spośród nich. Dopiero gdy zwyciężyli, przez mur przeszli następni. Słabsi, bezbronni, starcy, dzieci. Obiecano im wolność. Wolność od strachu, który trawił ich wszystkich po tamtej stronie muru. Lecz kłamali, tutaj bali się również. Tylko tutaj zagrożeniem byli inni ludzie. Ci którzy zamieszkiwali tą stronę muru oryginalnie. Ci którzy nie potrafili się z tym pogodzić, mieszkali jak najbliżej muru. Tam gdzie konflikt nie istniał. Ci którzy czuli potrzebę walki, osiedlali się bliżej granicy, gdzie mogli walczyć za swoich ludzi. Byli również ci pomiędzy, ci którzy chcieli znaleźć się jak najdalej od muru, który był dla wielu z nich przeklęty. Jednocześnie nie chcieli mieszać się w konflikt, więc unikali osad przy granicy. Wszyscy ci ludzie, mieszkali w Atarashi. Mieście, które wciąż było odbudowywane po ostatnim konflikcie, a jednak wciąż było perłą w koronie ludzi zza muru i po tamtej stronie na próżno było szukać osady choćby zbliżonej tego co mieli po tej stronie.
I jedną z osób zamieszkujących nową stolicę dzikich ludów, była Orochi Zerin. Młoda, zbuntowana kobieta, która dopiero odkrywała swoje miejsce w świecie, choć dostąpiła już niemałego zaszczytu. Była uczennicą samej władczyni jej klanu. Wiązało się to co prawda z pewnymi benefitami, lecz nakładało na nią również wiele obowiązków. Jak choćby i to, że powinna rosnąć w siłę, szybciej od innych. A jak najszybciej zdobyć potrzebne doświadczenie? Oczywiście, że wykonując zlecone zadania. I tu zaczyna się nasza historia.
- Orochi Zerin, jak mniemam. - Zimny, acz odrobinę melodyjny, głos wybił młodziutką dziewczynę z zamyślenia. Gdy spojrzała w kierunku właściciela ów głosu, mogła dostrzec starszego od siebie, o kilka lat, mężczyznę. Wyższy od niej o co najmniej dwie głowy i wyraźnie większy, patrzył na nią z góry, tymi swoimi gadzimi, fioletowymi oczyma. Przeszywał ją swym wzrokiem, oczekując na odpowiedź, a Zerin mogła mu się przyjrzeć uważniej. Nosił się bardzo nowocześnie, choć od razu można było dostrzec, że pochodził zza muru. Nosił na sobie spodnie wykonane z wygarbowanej skóry, skrojone na miarę i idealnie opinające jego umięśnione, choć dość szczupłe nogi. Na tors zarzucił również skórzany bezrękawnik, który obszyty był wokół szyi i głębokiego dekoltu futrem polarnego lisa. Był to ubiór, jakiego nie ubrałby żaden z mieszkańców kontynentu. Ci tutaj, woleli aksamity i sukienki, czy kimona jak zwykli je nazywać.
- Jestem Orochi Eiji. - Uśmiechnął się do niej, gdy ta się przedstawiła, odsłaniając przy tym swe dwa jadowe kły. Wykonał przy tym również wprawny i płynny ruch ręką, dłonią przeczesując swoje kruczoczarne i nieco przydługawe włosy, tak by grzywka choć na chwilę nie opadały mu na twarz i oczy. Wtedy też Zerin mogła dostrzec trzy kolczyki na jego prawym uchu, jak i sporych rozmiarów tatuaż, przypominający swym kształtem odpadające od kwiatu płatki.
- Zostałem wytypowany do udania się w okolice muru, do jednego z tamtejszych plemion. A Orochi Miko-dono we własnej osobie zażądała byś towarzyszyła mi w tej podróży. - Wyjaśnił dlaczego też zaczepił naszą bohaterkę. Zamilkł również w tym momencie, dając dziewczynie czas na przetrawienie tego co się właśnie wydarzyło i by mogła zadać jakieś pierwsze pytanie.

- Orochi Eiji -

Nie miała nic konkretnego w planach. Robiła to co od niej wymagano. Pomagała w domu, wykonywała rzeczy, które zalecała jej pani Miko. Czasami chowała się po kątach. W wolnym czasie malowała nowe krajobrazy, które miały być teraz jej domem. Kiedy nikt nie patrzył wybierała się do pobliskich lasów, wbrew woli starszyzny, i szukała ładnych szlachetnych kamieni, z których mogłaby pokonać kolejne kawałki biżuterii. Spotykała się z innymi rówieśnikami i dokuczała bratu.

Zatrzymana przez mężczyznę zmrużyła lekko powieki. Już miała go zapytać kto pytał i czego od niej chciał, gdy jej jasnoniebieskie tęczówki musiały skierować się praktycznie do nieba przez dzielącą ich różnicę we wzroście. Mężczyzna należał do klanu i nie było ku temu wątpliwości. Zagryzła policzek od środka. Wyglądał jak typowy przedstawiciel Orochich. Taki wysoki i taki gadzi. Ona sama posiadała jedynie pionowe źrenice. Cała reszta była jak najbardziej ludzka. Babka zapewniała, że była to kwestia czasu, ale czy rzeczywiście? Przypominała małego skrzata w miasteczku pełnym węży. Nie wyglądała ani trochę jak sama Miko i to chyba bolało ją najbardziej. W końcu każdy spodziewał się, że jej uczennica będzie chociaż odrobinę podobna.

- Tak to ja - potaknęła lustrując nieznajomego dokładniej. Doceniła nietypowe ubranie nieznajomego, bo sama uwielbiała wszelkiego rodzaju nowoczesne ciuchy. Dzisiaj nie wyglądała jednak specjalnie, czy wyjściowo. Nie spodziewała się żadnych odwiedzin. Miała na sobie jednoczęściowy kombinezon z miłego materiału w ciemnym odcieniu zakończony długim rękawem i krótkimi spodenkami. Do tego nowoczesne oficerskie buty z wiązaniem z przodu sięgające ponad kolano. Na górę narzuciła haori bez rękawów w blado niebieskim odcieniu pasującym do jej tęczówek, z ładnym wyszytym wężem na plecach, który szyła ostatnie cztery noce. Haori odgapiła od byłych mieszkańców Sogen.

- No to chodźmy - zdecydowała robiąc pierwsze kilka kroków w stronę muru. Jakie utrapienie - zdała sobie sprawę w myślach, chociaż nic takiego nie powiedziała. Zamiast tego palnęła: - Nie wyglądasz jak ktoś kto potrzebuje eskorty, Eiji-san

Zadanie specjalne rangi D:
“Wszyscy za jednego” Zerin

Kolejka 2:
Zerin: 1
Minoru: 2

Mężczyzna wyraźnie odprężył się, gdy usłyszał potwierdzenie, że znalazł tego kogo szukał. Za nic miał jej pierwsze, podejrzliwe spojrzenie. Zresztą, nie było w nim nic dziwnego. Na całe szczęście wystarczyło podać jedynie powód ów zaczepki i wyraz twarzy dziewczyny zmienił się całkowicie. Ba, od razu przystała na współpracę. Wystarczyło wspomnieć imię jej nauczycielki.
Tak jak stali, ruszyli w swoją wyprawę. Zupełnie jakby nie potrzebowali żadnych przygotowań, jakby miał to być zwykły spacerek po mieście, a nie wyprawa do miejsca, którego większość dzikich ludów, wolała unikać. Tym co uderzyło jeszcze Eijiego, było to, że podopieczna Miko-dono nie zadawała mu żadnych pytań. No prawie żadnych, zadała jedno, dość osobliwe pytanie.
- Ze wszystkich niewiadomych, to interesuje cię najbardziej? - Zaśmiał się, kręcąc przy tym z niedowierzaniem głową. Właściwie ciężko było stwierdzić, czy próbował w tym momencie skarcić, czy rzeczywiście bawiła go ta sytuacja.
- Dobrze zatem, rozwieje twe wątpliwości. Jestem… jakby to nazwali obrośnięci w tłuszcz mieszkańcy kontynentu… Kogo. Tak więc, masz rację, nie potrzebuję twojej eskorty. Lecz Orochi Miko-dono wyraziła się jasno. Masz iść ze mną, przyglądać się i uczyć. - Odpowiedział na jej pytanie, wyraźnie szczycąc się swoją pozycją. Zerin mogła wyraźnie dostrzec, że mężczyzna jest bardzo zapatrzony w siebie, a także wyluzowany i bezpośredni. Choć imię shirei-kan Orochi wypowiadał z odpowiednią czcią.
- Jak już mówiłem wcześniej, wyruszamy w kierunku muru. Zamieszkało tam całkiem sporo klanów, które nie chcą się mieszać w konflikt z Uchiha ani Kaminari. Naszym zadaniem jest przekonać jeden z największych klanów by zmienił swą decyzję i przysłał swych wojowników by nas wesprzeć. - Kontynuował, zdradzając więcej szczegółów ich zadania. Przez cały ten czas patrzył wprost przed siebie, jakby dziewczyna nie była godna w jego oczach, by ten zwrócił na nią swą uwagę. A jednak, gdy zakończył swe zdanie, wyprzedził on Zerin i zatrzymał się, obracając w jej kierunku.
- Zatem zapytam cię wprost. Skoro masz się uczyć. Czego potrzebujesz by wykonać to zadanie?- Zapytał wprost, ponownie przyjmując ten swój zimny ton głosu. Jego wzrok zdawał się przeszywać Zerin na wskroś, niczym nauczyciel, wyczekujący odpowiedzi od swej uczennicy.

- Orochi Eiji -

Nie wyobrażała sobie, żeby była to jakakolwiek forma pułapki. Może naiwnie, ale od razu uwierzyła Eijie’mu. Wyglądał wystarczająco jak każdy Orochi, żeby nie wziąć go za kogoś innego. Sposób w jaki mówił o Miko wskazywał na szacunek, nawet jeśli udawany, również nie wzbudził jej podejrzeń. Tak naprawdę uwierzyła mu od razu, bo nikt nigdy jej nie oszukał. Oczywiście nie licząc braci i słodyczy; czy zrzucania na siebie winy za poniszczone części ich domu. To były jednak największe oszustwa, jakich dotychczas doświadczyła.

- Może jeszcze skąd masz taką kurtkę? - Dopytała niewinnie lustrując jego raczej odważny dobór ubrań. Zaśmiała się oczywiście żartując. Przynajmniej po części, kiedy ponownie spojrzała na materiał kurtki.

Nie potrzebowała przygotowań. Zamierzała użyć Eiji’ego niczym swojej tarczy lub w najgorszym wypadku uciekać ile sił w nogach. Wszyscy ci, którzy walczyli o Mur wiedzieli jakie niebezpieczeństwo stanowiły obce klany. Ona była świadkiem ataku zaledwie raz. Kilku zwiadowców, krótka walka, w której oczywiście nawet nie brała udziału. Podczas wojny przydzielano jej pomniejsze zadania na tyłach. Przygotowanie jedzenia, zmiana bandaży i opieka nad najmłodszymi dzieciakami. Sporo jej rówieśników brało jednak czynny udział w walce. Jej nie pozwolono mimo sporych chęci. Czy pod wpływem pani Miko, czy z innego powodu. Może była po prostu zbyt słaba i jedynie by przeszkadzała? To również było jakąś możliwością. Z wojny wciąż nie wrócił jej ojciec. Nie znaleziono też jego ciała. Status zaginionego nosił ze sobą ogromne obciążenie dla rodziny. Wciąż żyli w złudnej nadziei. Może dlatego tak chętnie kierowała się w stronę reszty kontynentu wierząc, że po prostu na niego natrafi?

- Który klan? - Zapytała od razu. Nie przeszkadzało jej, że mężczyzna nie zwracał na nią swojej uwagi. W końcu ciągłe patrzenie w dół musiało być męczące.

Zamrugała kilka krotnie unosząc brwi ku górze, kiedy zagrodził jej drogę. Zblokowała z nim spojrzenie, a jego chłodny ton nie zrobił na niej większego wrażenia. W końcu Miko nie zwracała się do nikogo wcale ciepłej. Była niczym żyjący ludzki posąg. Ta myśl od razu poprawiła jej humor. Westchnęła krzyżując ręce pod biustem w geście obronnym.

- Informacji - zaczęła gryząc policzek od środka. - Dlaczego nie chcą się mieszać. Kogo powinnam się spodziewać. Imion, pozycji, relacji. Może mają jakieś hobby albo ulubione zwierzątko? - Mówiła wzruszając lekko ramionami. Im więcej wiedziała tym łatwiej byłoby jej się odnaleźć w rozmowie z takim klanem. - I karty przetargowej. Czym możemy ich do tego przekonać? O czymś zapomniałam?

Zadanie specjalne rangi D:
“Wszyscy za jednego” Zerin

Kolejka 3:
Zerin: 2
Minoru: 3

Eiji wybałuszył swe oczy, gdy usłyszał pytanie o kurtkę. Odwrócił swój wzrok od dziewczyny, kiwając z niedowierzaniem głową, nie rozumiejąc chyba, że był to jedynie żart. Dopiero gdy Zerin zaśmiała się, ten spojrzał na nią nie rozumiejąc co ją tak śmieszy. Dziewczyna mogła dostrzec moment gdy wszystko dotarło do niego.
- Haha… dobre, naprawdę zabawne. - Zaśmiał się, wskazując na nią swym palcem.
- A więc komediantka. Dobrze, może będzie to oznaczać, że nie peszysz się przy innych, przydasz się. Chodźmy. - Machnął na nią ręką i zaczął kontynuować ich wędrówkę. Skierowali się ku jednej z wielkich bram. Dokładnie tej, która znajdowała się od strony muru i kamiennej twierdzy stworzonej przez broniących się. No może nazwanie tego tworu kamienną twierdzą było nad wyraz. Była to po prostu sterta kamieni, która niegdyś była twierdzą, lecz pod wpływem ataków jej ludzi oraz tego, że chakra płynąca w tym dotonowskim tworze wyczerpała się, spowodowało, że z samej twierdzy niewiele zostało. Wracając jednak do bramy. Jedna połowa stała zamknięta na amen. Coś w jej mechanizmach zepsuło się i nikt z mieszkańców Atarashi nie potrafił określić co dokładnie. Druga strona bramy, została wywarzona podczas ataku i dotąd nie wstawiono nowej.
- Kierujemy się do Kurouzuburēdo. Wronie ostrza nie mają najtęższych wojowników, ale są niesamowici w infiltracji i cichych morderstwach. - Odpowiedział na jej kolejne pytanie. Był to chyba pierwszy raz gdy wyglądał na zadowolonego z zadanego przez Zerin pytania. Wciąż jednak nie był jeszcze udobruchany. Do tego potrzeba było jeszcze trochę starań. Starań na których Zerin chyba nie zależało. Dziewczyna jednak nie dała się zastraszyć ani stłamsić bardziej doświadczonemu „koledze”. Chciał pytań? To dostał ich całe mnóstwo. Nim jednak zaczął odpowiadać na te, odprawił oboje na bramie i oboje opuścili bezpieczne mury Atarashi, ruszając szlakiem wprost w kierunku muru.
- Widzisz… Jak dobrze wiesz, wyruszyliśmy na tą stronę muru bo obiecano nam, że znajdziemy tutaj wreszcie spokój, którego tak bardzo brakowało nam po tamtej stronie. Jednak gdy okazało się, że tutaj również musimy walczyć, to niektóre klany zdecydowały się, że nie chcą się w to mieszać. Wszystkie one zamieszkały w okolicach muru, nawet pomimo tego, że uważa się tamte tereny za przeklęte i nawiedzone. - Ilość pytań nie przeraziła jednak Eijiego. Ba, wręcz uśmiechnął się pod nosem, rad zapewne, że dziewczyna w końcu pokazała jakiekolwiek zaangażowanie.
- Udajemy się do liderki klanu. Shimamoto Miyako przejęła przywództwo nad Kurouzuburēdo gdy jej mąż zginął podczas szturmu na twierdzę Uchiha. Początkowo starano się przekonać ją i jej klanowych braci, by zostali w nowej stolicy. Lecz pogrążona w żalu i smutku, a także z błędnym poczuciem zdrady gdy dowiedziała się, że walka jeszcze się nie skończyła, odmówiła. Władza w ich plemieniu jest skupiona tylko wokół lidera, zatem będzie jedyną osobą, z którą będziemy rozmawiać. - Nakreślał dalszy obraz sytuacji. Jednocześnie przyspieszył odrobinę swój krok, zmuszając tym samym Zerin do zrobienia tego samego. Dziewczyna nie mogła pozbyć się poczucia, że Eiji testuje ją.
- Być może będzie tam jej syn. Ma szesnaście lat, jest ponoć dość wątłej budowy ciała i nie jest wojownikiem. To moja prywatna opinia, ale uważam, że chłopak jest głównym powodem, dla którego uciekli na mur… sądzę, że ta informacja odpowiada trochę na pytanie o zwierzątku. - Zaśmiał się, jakby opowiedział jakiś niezły żart.
- Nie mamy żadnej karty przetargowej per se. Nie zagrozimy im wyrzuceniem za mur. Nie jesteśmy dzikusami. Postaram się uderzyć w sentymentalne struny i odrobinę ją zmiękczyć. Ty natomiast… masz się przypatrywać. Jeżeli dostrzeżesz coś, czego ja nie zdołam, możesz włączyć się do rozmowy, lecz zważaj na to co chcesz powiedzieć. Czasem zły ton głosu może spowodować, że twój rozmówca przerwie rozmowę. - Odpowiedział na ostatnie z pytań Zerin. Wciąż się uśmiechał. Nie był to jednak uśmiech wywołany żartem. Eiji wyraźnie był zadowolony. Gdy zapytała o to, czy o czymś zapomniała, ten pokręcił przecząco głową.
Przemierzali wspólnie krainę, która była im całkowicie obca, choć nazywali ją swoim domem. Tereny te były w głównej mierze podmokłe, choć nie brakowało też i suchszych miejsca, gdzie rosły lasy czy też uprawiano ziemię. Im bliżej jednak zbliżali się muru, tym ziemia stawała się twardsza, bardziej podobna, do tego do czego przyzwyczajeni byli w swoim prawdziwym domu.
- Zrobiłem ją sam. - Wypalił nagle, gdy byli już prawie u celu. Mur majaczył już na horyzoncie, z każdą chwilą stając się coraz większym i większym. O dziwo było tu naprawdę wielu mieszkańców zza muru. I to wszelkiej maści. Rolnicy, hodowcy, budowniczowie, wojownicy. Pełen przekrój ludności.
- Pytałaś wcześniej o moją kurtkę. Zrobiłem ją sobie sam. Zresztą tak samo jak i spodnie. Prawie wszystkie ubrania robię własnoręcznie. Działa to na mnie uspokajająco. - Wyjaśnił, gdy Zerin zapewne nie zrozumiała o co mogło mu chodzić. Była to ostatnia chwila by zadać ostatnie pytania, nim dotrą do celu i rozpoczną się negocjacje. O ile jakieś pytania jeszcze były.

Szlak, chociaż dobrze znany wszystkim, zawsze wzbudzał respekt. Nie był ani bezpieczny, ani przyjazny. Każdy, kto odważył się nim poruszać, musiał być przygotowany n potencjalne niebezpieczeństwo. Na atak czy zasadzkę wroga. Był to smutny los ludzi zamieszkujących Atarashi. Uciekli z jednego piekła do drugiego. Z jednej strony musieli bać się Yokai, z drugiej ludzi Sogen. Pokój widocznie nie był im dany. Wieczna wojna była jednak męcząca. Dla mieszkańców, ale też dla ekonomii. Przynajmniej tak mówił jej najstarszy brat.

Idąc obok Kogo czuła się stosunkowo bezpiecznie. W końcu tak doświadczony wojownik musiał wiedzieć co robił. Oczywiście on także mógł planować posłużyć się młodszą towarzyszką jako żywą tarczą, ale było to bezsensowne. Pewnie wtedy wybrałby kogoś większego.

Słuchała go w ciszy przyswajając wszystkie informacje. Widząc jego szczery uśmiech miała ochotę zapytać jeszcze więcej, tak żeby uśmiechał się dalej. Otworzyła więc buzię, po czym ponownie ją zamknęła, gdy zdecydował się kontynuować. Przewróciła oczami, gdy ten przyspieszył, ale nijak tego nie skomentowała. Szła obok, może jeden krok w tyle. Pewnie gdyby przyspieszył jeszcze bardziej musiałaby zacząć obok niego truchtać. W końcu różnica we wzroście była powalająca.

Zwierzątko czy dziecko często mogło być tym samym. Powodem do ochrony. Zaśmiała się cicho podzielając humor Eiji’ego. Skinęła głową zdając sobie sprawę, że pewnie lepiej dla ich małej misji byłoby, gdyby w ogóle się nie odzywała. Z drugiej strony trzymanie języka za zębami było czymś, czego nie zdążyła się jeszcze nauczyć. Wojownik miał pecha, ale nie zamierzała mu tego uświadamiać.
- Będzie dużo łez i krzyków? - zagadnęła.

Szła przed siebie co jakiś czas rozglądając się na boki, to znowu znajdując coś interesującego w monotonnej ścieżce przed nimi. Na nagle wyznanie towarzysza spojrzała na niego kompletnie zmieszana, unosząc brwi ku górze. Dopiero, gdy wyjaśnił o co dokładnie chodziło, nieźle się zdziwiła. Jej policzki (nie wiadomo dlaczego) stały się dziwnie cieplejsze. Od razu odwróciła wzrok wpatrując się w przepiękne krajobrazy Sogen.

- Ahm, fajna - skomentowała po krótkiej pauzie uporczywie patrząc na podmokłą trawę. Tak interesującą. - Bardzo nowoczesna.

Pierwszy post fabularny

Przeprowadzka do Atarashi, dawnego Kōtei będącego siedzibą rodu Uchiha, trwała kilkanaście dobrych tygodni. Spakowanie wszystkich rzeczy i stopniowe przewiezienie ich karawaną wcale nie było łatwe, wymagało sporego nakładu siły, częstych odpoczynków, wygodnych noclegów, a co za tym idzie również sporo czasu. Opuszczenie miejsca urodzenia dla Daichiego wiązało się z pożegnaniem wielu znajomych, nie wszyscy bowiem przenosili się na tereny za murem. Na szczęście część jego rówieśników i kolegów także się przeprowadzała, co wiązało się z tym, że w nowym miejscu nie wszyscy będą dla niego obcy. Mimo wszystko chłopiec odczuwał sporą nostalgię, żegnając się z dotychczasowym domem, był już na tyle dojrzały, że rozgraniczał pewne emocje, jednak drzemiące w nim skrajne odczucia powodowały w nim zmieszanie, a dominujący był w tym wszystkim smutek. No i świadomość zmęczenia, które dotknie wszystkich już po przeprowadzce. Cały proces, jak już zostało wspomniane, trwał kilkanaście tygodni. To był czas, kiedy wszyscy członkowie rodów Soma, Orochi, Mateki oraz Kujaku działali na specjalnych warunkach oraz według specjalnych wytycznych. Doszło do wielu podziałów - ci, którzy zostali na miejscu, w większości starsi, zyskali swojego rodzaju swobodę i choć nadal podlegali głowom swoich rodów, mieli większy komfort działania dzięki nieobecności najważniejszych, a przy tym najbardziej rygorystycznych jednostek rządzących. W niektórych kwestiach było im również trudniej, wytworzenie pożywienia wymagało zwiększenia nakładu pracy, wszystko za sprawą tego, że tamtejsze społeczeństwo znacząco zmniejszyło swą liczebność. Może i trzeba było wykarmić mniejszą ilość rodzin, jednakże nadal wytworzenie żywności wiązało się z jego zdobyciem, przetworzeniem oraz przygotowaniem. Z pracą. Ludność, która ruszyła za mur, to przede wszystkim ci wysoko postawieni, z zasługami dla rodów, ale także młodzi, sprawni i gotowi do działania w zupełnie nowym miejscu. Dla nich rozpoczął się okres wzmożonych działań, zarówno wojennych, jak i budowlanych. Zniszczone Kōtei należało odbudować, ulice dotknięte wojną trzeba było sprzątnąć, sam proces zasiedlenia nowego terytorium był również czasochłonny oraz pracochłonny. Wszyscy byli jednak na to gotowi, przecież w nowym miejscu miało im się żyć lepiej.
Tym oto sposobem rodzina Daichiego znalazła się w końcu w nowym domu, w Atarashi. Matka rozpoczęła pracę na zupełnie nowych warunkach, była teraz jedną z głównych Iryō-ninów w szpitalu, w jakim jeszcze nigdy wcześniej nie pracowała. Ojciec chłopaka dostał awans ze względu na swoje zasługi w minionej bitwie, był teraz szanowanym i potężnym członkiem rodu Soma, który gotów był raz jeszcze zawalczyć w obronie swoich. Ich potomek z kolei osiedlił się na dobre, odpoczął po ciężkiej przeprawie, zaaklimatyzował się i zdecydował na rozpoczęcie pracy jako ninja, to był już ten etap. Dostał aprobatę rodziców, przygotowywał się do tego momentu mentalnie, dzięki nauce zdobył niezbędną wiedzę, a dzięki treningom odpowiednią tężyznę fizyczną oraz podstawowe zdolności. Był gotów do rozpoczęcia służby. Po zdobyciu odznaki poznał wszystkie formalności w siedzibie władzy, udało mu się nawet zamienić kilka słów z wysoko postawionymi osobistościami, a kiedy wiedział już wszystko, czego potrzebował, udał się na spacer głównymi ulicami osady, chcąc wykonać jakąś pierwszą misję. Szukał ludzi, którzy potrzebowali pomocy z wymaganiami, które dla nich były niewykonalne, a dla niego stanowiły drobnostkę. Rozglądał się za czymś, co mogłoby mu pomóc się rozwinąć, a jednocześnie wspomóc potrzebujących.

1/7 Daichi

Jak można krótko, acz treściwie opisać Daichiego? Młody dwugłowy dzikus z chęcią pomagania innym? Chyba tak, ale można by było poszerzyć tę historię. Jaki będzie młody Soma? Jaką zbuduje sobie markę? Tego nikt nie wie, ale może już dzisiaj uda mu się podłożyć kamień węgielny pod swoją legendę. Na razie był świeżo po odebraniu odznaki i poszukiwał swojego pierwszego zlecenia. Po tym jak jego rodacy zrobili z terenów Uchiha swoje ziemie pracy nie brakowało. Każde ręce były potrzebne do naprawienia demolki, która miała tutaj miejsce. Chociaż czy to było w ogóle możliwe? Czy dzicy zza muru byli w ogóle w stanie naprawić zniszczenia miasta? Przecież mimo wszystko byli prymitywnym ludem. Idąc po ulicy mógł zobaczyć jak ludzie czasem nawet odziani w skóry próbowali zapoznawać się ze zdobyczami cywilizacji. Idąc ulicami swojego nowego miasta w pewnym momencie mógł usłyszeć głos mężczyzny w średnim wieku.
- Młodzieńcze podejdź no tutaj! Nie chcesz zarobić paru monet? Płacę 250 Ryo za worek skór czy innych materiałów. Skąd je weźmiesz nie moja sprawa. Płacę zarówno za wszystko co można zszyć jak skóry czy jakiekolwiek tkaniny. Jesteś zainteresowany?
Mężczyzna, który go zawołał nie wyróżniał się niczym szczególnym. Stał w budynku starej kuźni trzymając w ręce kowalski młot. Czy był jednak w stanie go używać? Czy rozumiał w ogóle koncepcje kowalstwa? Nie wyglądał na takiego, który by się na tym znał. Ale miał młotek i pieniądze co już czyniło go potencjalnie wartościowym zleceniodawcą. Był wysoki, chudy i z rudą brodą. Nie był też jedyną osobą, która nawoływała do przechadzających się ludzi. Wielu potrzebowało pomocy i było gotowych nieźle za nią zapłacić. Daichi mógł albo go zignorować i iść dalej w poszukiwaniu ciekawszej w jego mniemaniu pracy albo zdecydować się na ubicie interesu. Można powiedzieć, że w Atarashi panował chwilowo absolutny rynek pracownika. W świeżo formującym się społeczeństwie pracy było więcej niż zdolnych do niej. W końcu mówimy o odbudowywaniu prawie całej prowincji, a przynajmniej o dostosowaniu jej oraz ludności do codziennego życia. Na razie było ciepło, ale za niedługo przyjdzie zima i rozliczy dzikusów z tego jak zarządzali zdobytymi terenami i zasobami. W jaki sposób młody chłopak zamierza przysłużyć się społeczeństwu? I jeśli podejmie się tego zadania to, skąd weźmie materiały.
Jeśli chodzi o samą ulicę to na pewno można było powiedzieć, że wyglądała ciut inaczej niż za rządów poprzedniego klanu. Ludzie beztrosko potrafili czasem nawet palić ogniska zaraz koło domostw na środku drogi. W wielu miejscach widać było zniszczenia spowodowane różnymi czynnikami. Piękne niegdyś miasto niczym nie przypominało lat swojej świetności. Ale nie było też tragicznie. Wielu wkładało całe swoje serce, żeby nie tylko żyć tak na takim samym poziomie jak za murem, ale nawet lepszym! I jeśli nic im nie przerwie to może naprawdę będzie się dało tutaj żyć godnie i bezpiecznie.

Daichi zatrzymał się na chwilę przed wejściem do starej kuźni, gdzie wysoki, rudy mężczyzna w kowalskim fartu chuśtał młotem i nawoływał przechodniów. Przez moment przyglądał się zniszczonym belkom i nadpalonym framugom - kuźnia wyglądała, jakby wojna przetoczyła się tu kilka razy. Westchnął ciężko, bo choć taka praca brzmiała uczciwie, to... no cóż, Soma zbyt kochał zwierzęta, by bez potrzeby je zabijać albo z nich korzystać. Uśmiechnął się przepraszająco i zwrócił do kowala spokojnym tonem.
- Przepraszam, panie, ale nie mogę przyjąć tej pracy. Zwierzęta są mi bliskie, a ja nie chcę ich krzywdzić bez uzasadnionej potrzeby. - nie musiał tego mówić, ale nie miał też powodu do kłastwa. - Poza tym właśnie zobowiązałem się pomóc jednej rodzinie przy odbudowie studni na przedmieściach. Obiecałem im swoją pomoc i nie chcę ich zostawić w połowie zadania.
Skinął głową, starając się wyglądać co najmniej tak przekonująco, jak gdyby naprawdę musiał ratować świat. A przynajmniej studnię. Zanim odszedł, uśmiechnął się raz jeszcze do mężczyzny oferującego pracę.
- Życzę powodzenia w znalezieniu kogoś do pracy ze skórą. Na pewno nie zabraknie chętnych.
Odwrócił się płynnie, ruszając w stronę gwarnego targowiska, gdzie tętniło życie Atarashi. Jego dwie głowy, dwie myśli - choć jedna uśpiona - zbiegły się na tym, komu jeszcze mógłby pomóc. Czy to przy naprawie muru, czy przy poszukiwaniu zgubionego kota, nie miało to najmniejszego znaczenia. W głowie Daichiego już tliły się pomysły na kolejne dobre uczynki, bo dla niego bycie ninją to nie tylko walka, ale przede wszystkim służba innym.

Daichi

"Gdzie moje dziecko?"

Misja D
Post 2/?

Kap… kap… kap… Pogoda zmieniła się w jednej chwili diametralnie, zastępując słońce burzowymi chmurami. W stronę wioski nadciągał monsum, którego ludzie tak bardzo woleli unikać. Większość mieszkańców Atarashi pośpiesznie załatwiała swoje sprawy, wracając do swych domostw. Matki nawoływały dzieci, a ojcowie wracali zniesmaczeni tym, że dzisiejszego dnia może wcale nie udać się im zarobić spodziewanych pieniędzy. Daichi stał niczym posąg na samym środku osady, obserwując ludzki, którzy całkowicie wciąż potrafili martwić się o najbliższych. Czy widział siebie, gdy kolejna matka nawoływała niesforne dziecko, czy jego życie wyglądało podobnie. Ciężko stwierdzić, spoglądając na niego w obecnej chwili, gdy widziało się to czym obecnie się stał. Wielki chłop o dobrze zarysowanej sylwetce, nieco blady i zbyt wyraźny przez tatuaże i kolczyki które wetknął sobie w różne miejsca na ciele. Nawet jeśli nie chciał uchodził za złego chłopca, to w tym wypadku mogło się to nie udać. Trzydziestolatek spokojnie ukrył się pod drewnianą strzechą, pokrywającą pobliską karczmę. Gdyby samo obserwowanie mu się znudziło, w pewnej chwili mógł zauważyć na horyzoncie samotną kobietę, która w panice nawoływała imię chłopca… Dziwnym zbiegiem okoliczności ono też brzmiało „Daichi”… Nie wydawała się jednak nawoływać naszego bohatera, sądząc po tym, że zaczepiała co drugie dziecko spoglądając na nie z nieukrywaną nadzieją w oczach. Ona zdecydowanie potrzebowała pomocy, chociaż nie można było mieć do końca pewności jakiej. Jeśli protagonista postanowił coś podziałać z pewnością będzie potrzebny. Kobieta wyglądała na jego rówieśniczkę, odzianą w białe kimono z motywem niebieskich kwiatów. Czerwone długie włosy przewiązała tego samego koloru wstążką, podtrzymując je w uroczym koku. Jej skóra nie była tak blada jak Daichiego, jednak z pewnością można było powiedzieć, że należała do kogoś o jasnej karnacji. Jej wielkie czarne oczy na moment przecięły się ze wzrokiem naszego bohatera, a on mógł ujrzeć w nich jedynie rozpacz… Co teraz?

Burzowe chmury nadciągnęły tak nagle, jakby ktoś rzucił zaklęcie, a razem z nimi wioska ożyła strachem - matki wołały dzieci, ojcowie pośpiesznie zamykali stragany, a deszcz już tarzał się w kałużach. Daichi stał nieruchomo pod strzechą karczmy, czarny choker chłostał mu szyję, a tatuaże w świetle piorunów przyjmowały niemalże naturalny charakter. Przez chwilę obserwował tę panikę z lekkim niepokojem - w końcu sam pamiętał, jak ciężko było dziecku bez stałego dachu nad głową.
Gdy huk grzmotu rozdarł powietrze, jego oczy dostrzegły samotną kobietę biegnącą między chaotycznie porozrzucanymi skrzyniami. Wołała imię „Daichi”, ale nie jemu. Jej dłonie przeczesywały tłum, zatrzymując się co krok przy każdym chłopcu o podobnej sylwetce. W jej wielkich czarnych oczach migotała rozpacz. Soma podszedł do brzegu strzechy, uważając, by nie rozdeptać nikogo w panice, i uniósł rękę powolnym ruchem.
- Proszę, spokojnie. - jego głos, zwykle oszczędny, teraz brzmiał miękko, jak kropla deszczu na liściu. - Co się stało? Kogo pani szuka?
Młodzieniec skinął powoli głową w gestii zrozumienia. Podejrzewał, o co może chodzić, ale bez usłyszenia tego nie chciał snuć niepotrzebnych teorii. W tej chwili wszystkie myśli skupiły się na jednym - załagodzić całą sytuację.
- Pomogę pani. - obiecał zdecydowanie. - Znam te uliczki, pójdziemy razem. Najpierw jednak... - wyciągnął parasol, czarny jak noc, z którego mechanizmu popłynął ładny szmer. - schowamy się przed deszczem przynajmniej na chwilę.
Zawsze miał przy sobie swój ciemny parasol przewiązany sprytnie przy pasie. Nie zostawiał go nigdzie, był nieodłącznym elementem jego wyposażenia. Spojrzał kobiecie prosto w oczy, w jego spojrzeniu połyskiwała pewność i ciepło serca, które nie pozwoliły mu dłużej stać bezczynnie. Deszcz grzmiał coraz mocniej, ale on wiedział, że tego dnia jego pierwszym prawdziwym zadaniem jako ninja będzie pomoc tej biednej osobie.

Daichi

"Gdzie moje dziecko"

Misja D
Post 3/?

Kobieta wydawała się w pierwszej chwili nieco zaskoczona pojawieniem Daichiego. Wielkolud na pierwszy rzut oka wydawał się osobą, która nie pragnie nawiązywać nowych znajomości, a sama znajomość z nim może wywoływać niepotrzebne komplikacje. Gdy zwrócił się do kobiety z chęcią pomocy, ta z nieukrywaną radością rzuciła mu się na szyję.

– Mój syn, bawił się gdzieś na obrzeżach wioski… Nie wiem, kogo jeszcze mogę prosić o pomoc – Widocznie załamana matka ukryła się po chwili pod podstawionym parasolem, powierzając teraz wszystko w ręce Takashiego.

– Daichi lubił budować statki, często z kolegami urządzali zawody, który z nich zbudował szybszy okręt – Kobieta zalała się łzami, ukrywając teraz swą twarz w piersi Doko. Niebo w tej samej chwili przeszył piorun, po którym pojawił natychmiastowy grzmot. Burza wisiała nad ich wioską, rozdzierając niebo raz za razem. Większość ludzi już dawno schowała się do swych domostw, tak by uniknąć wszelkich nieprzyjemności pogodowych. Nasi bohaterowie mogli zauważyć na horyzoncie drzewa, które niemal kłaniały się do samej ziemi pod naporem napływających prądów powietrza. To była prawdziwa mordercza natura, nie żadne magiczne sztuczki shinobi. Na placu niezabezpieczone rzeczy już wkrótce zaczęły sunąć to tu, to tam, bez ładu szarpane na wszelkie strony świata. Jeśli chcieli odnaleźć kogoś w takich warunkach, to musieli działać szybko i z głową, zwłaszcza że z minuty na minutę pogoda stawała się coraz gorsza. Niebo teraz całkiem czarne grzmiało raz za razem, nie ustępując nawet na sekundę. Daichi posiadał już jakieś wyszkolenie, dlatego z pewnością zdawał sobie sprawę z tego, jak nierozsądnie było teraz kręcić się po osadzie. Musiał znaleźć cel swego zadania, jednocześnie dbając o kobietę, która wydawała się całkowicie bezbronna.

– Proszę pomóż mi – Powiedziała na koniec, widocznie, zdając sobie sprawę z chwilowego zawahania bohatera. Jeśli on tego nie zrobi, to z pewnością nikt inny obecnie nie zainteresuje się jednym zaginionym dzieckiem. Tylko od czego właściwie zacząć?

Daichi poczuł, jak ramiona kobiety ściskają go z całych sił - jej desperacja była namacalna, niemal słychać było łkanie tłumione w materiale jej kimona. Burza wokół nich zdawała się ryczeć głośniej, jakby bogowie sami odwracali się od Atarashi. Bohater przez chwilę spoglądał w kołyszące się drzewa na horyzoncie i w szarpane wichrem strzechy, wiedział, że każdy moment zwłoki może kosztować życie dziecka. Ujął delikatnie jej łokieć, odstawił ją o pół kroku spod nadłamanej belki karczmy i rozłożył parasol tak, aby chronił ich oboje.
- Proszę przytrzymać parasol. - powiedział spokojnie, ale z wyraźnym zacięciem w głosie. - Nie pozwolę, by cokolwiek się pani stało.
Odchrząknął, próbując ustabilizować oddech.
- Gdzie dokładnie widziała pani ostatnio swojego syna? - dopytał, patrząc jej prosto w oczy. Wiedział, że na obrzeżach opcji, ale to zbyt duży obszar poszukiwań. Mogła go zawęzić. - Opisała pani, że bawił się na obrzeżach wioski, budowali z kolegami łódki. Czy pamięta pani konkretną ścieżkę, która prowadzi tam nad wodę? Może mieli jakieś ulubione miejsce? - przerwał na chwilę, próbując się rozejrzeć, choć pogoda nie ułatwiała zadania. - Dobrze. Tam właśnie zaczniemy. - odsunął parasol, aby obrócić się w stronę wskazanego miejsca. - Proszę za mną i proszę trzymać się blisko. - dodał, ruszając szybko, lecz ostrożnie, po szklistej od ulewy kostce.
Każdy jego krok był pewny, nawet gdy droga pod nim chybotliwie ślizgała się od błota. Burza waliła piorunami, a wiatr niemal chciał wyrywać mu parasol z ręki, ale Daichi szedł naprzód, myślami skupiony na chłopcu. Statki. Pewnie był gdzieś nad wodą, a po rozpętaniu się burzy schował się gdzieś z kolegami w jakiejś kryjówce. Może pod drzewem? A może między jakimiś skałami? Nie mógł biec, prowadził za sobą matkę, dla której bezpieczeństwo syna było teraz jedynym światłem w tej paskudnej rzeczywistości. Przez głowę przeszła mu myśl - może powinien ją zostawić w bezpiecznym miejscu i rozejrzeć się samemu? Na pewno byłoby to szybsze. Nie. Na razie spróbuje z nią, jeśli wspólnie się im nie uda, obudzi bliźniaka, odstawi kobietę do azylu i razem z bratem poszukają chłopca we dwójkę. Ale to plan B.

Shinobi War PBF Naruto

Ulice Atarashi

Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi

Re: Ulice Atarashi