Główny plac

[Ai]

Główny plac Miejsce, w którym zazwyczaj toczy się głównie życie dzienne mieszkańców dzielnicy. Na placu rozstawione są stoiska, na których można zakupić różnej maści produkty, od żywności po materiału i wszelkie inne rzeczy z importu - choć najczęściej pochodzącego z innych wysp Cesarstwa. Oferta straganów nie jest zbyt wielka ze względu na dopiero raczkującą część miasta, a także potrzebę oswojenia się części Yukich z nowymi realiami. Poza częścią "handlową" od czasu do czasu można natrafić na przemawiających ludzi, czy wykonujących różnorakie występy, aby tchnąć narodowego ducha w przesiedleńców, albo wręcz przeciwnie, nawoływać do złego! Straż oczywiście patroluje te dzielnicę jak każdą inną, co zdaje się powstrzymywać nagminne akty antypatriotyzmu.

[Ai]

Misja D - Hanashi
"Propayukiganda"
3/7

Ach, jak przyjemnie było słuchać słów Hanashi, kiedy kochało się Cesarstwo i samego Wielkiego Cesarza tak jak i ona! Niektórzy, Ci bardziej złośliwi i wrodzy wspaniałemu narodowi (niemalże wybranemu), mogliby rzec, że jedynie nawija makaron na uszy, bo kto mógłby szczerze aż tak wychwalać ten twór, którym włada Waneko Satoshi-Sama? Ale, kogo by obchodzili tacy okropni ludzie, prędzej czy później i oni poznają miłość najwyższego Słońca Narodu. Rozmówca dziewczyny ewidentnie spijał każde słowo z jej ust, jakby był dumny z własnego dziecka! A nie byli spokrewnieni, co to, to nie. Może, gdyby kiedyś, ktoś z wyimaginowanej rodziny Hanashi go pokochał, to może, tylko może faktycznie mógłby być dumny jak z córy, a tu no cóż. Mógł tylko się cieszyć, że współpracują ze sobą, mniej lub bardziej współ, ale jednak.

-Zaufa. - Odpowiedział z pełną powagą w głosie na wątpliwości zielonookiej względem stosunku cesarstwa do przesiedleńców. Mimo, że ona sama oczywiście była pełna zaufania do roli ekipy szerzącej najprawdziwszą prawdę o dobroci Pana Waneko. Nawet nie skomentował jej urwanej wypowiedzi, po "ostatnio". Każdy miał swoje małe sekrety. -Inaczej Najwspaniałomyślniejszy Cesarz postanowiłby oddać im części Hanamury do zamieszkania, prawda? Więc skoro wykazał się taką szczodrością dla... - Zrobił krótką chwilę, jakby przełykając przekleństwo, które o mało co nie wydobyło się z jego ust. -Dla klanu Yuki, to i Cesarstwo będzie mogło im pokazać swoją dobroć.- Choć jak z dobrocią było, no cóż. Nie każdy zdawał się ją dostrzegać, ale tak zawsze było w obliczu zmian, nawet tych najlepszych!

-Oczywiście, przeproszę od Ciebie, Hanashi. - Uśmiechnął się ciepło, jakby rzeczywiście nie zamierzał zebrać całej chwały dla siebie! Kto wie, może rzeczywiście miał w sercu tylko dobroć! Albo doskonale to maskował. Tego nie dało się nigdy wykluczyć. I, wydawał się zaskoczony pytaniem o to, kto to zlecił. No cóż, faktycznie była to dosyć istotna sprawa. Zwłaszcza, że nawet odnalezienie go mogłoby nie być tak łatwe, jeżeli pogrążony byłby w innych zleceniach. -Pan Fushigabana. - Odpowiedział, był to starszy człowiek, który obecnie spędzał więcej czasu za biurkiem niżeli w terenie, ale co peany pochwalne potrafił pisać to jego! -Miał też zająć jeden z lokali w dzielnicy Yukich, w celach administracyjnych oczywiście. Z dodatkowych informacji, w tej malutkiej kieszonce- Tu wskazał na małą kieszonkę z boku torby -Jest prowizoryczna mapka z oznaczonymi mieszkaniami, gdzie mają być dostarczone pakunki, żebyś nie musiała krążyć na ślepo. - No, krążenie bez celu mogłoby nie przynosić upragnionego efektu!

I, kiedy wszystko zostało wyjaśnione, mężczyzna pożegnał się z dziewczyną i ruszył w swoim kierunku, właściwie, w kierunku staruszki, której to miał przekazać rzeczy od Hanashi. Ale tak czy siak, był to już jego kierunek. Hanashi pozostało zaś, skierować się do dzielnicy Yukich, gdzie droga była wyjątkowo prosta, co najwyżej trzeba było też przejść przez niekoniecznie elegancko wyglądające alejki... i no. Przejść od realizacji dzieła!

---

Kolega "dbający o dobry wizerunek Cesarza"

[Hanashi]

Szczodrością dla... Ygh. Co on ma do tych Yukich! To prawie jakaś ksenofobia... Każdy ma jednak jakieś wady i trzeba je akceptować. Nawet Hanashi! Choć chyba nie chce o nich rozmawiać, bo winniśmy się skupić jedynie na aspektach dobrych i pozytywnych. Niemniej dziewczyna była bardzo dumna z mężczyzny, bo potrafił on powstrzymać swoje wewnętrzne animozje dla dobra większego ogółu. Pewnie jest to dla niego trudne. To zrozumiałe. Zwykły człowiek jest w końcu stworzeniem niezwykle kruchym i niedbale zrobionym. Jak dobrze, że władzę nad tą prostą gawiedzią sprawują osoby światłe o rozumie przewyższającym niejednego mędrca chodzącego po tym świecie. - Cieszy mnie niezwykle Pańska postawa. Jak i raduje dobro, jakie spotkało klan Yuki pomimo rodzinnego problemu. - Skłoniła się w kierunku mężczyzny.

Wszystko się tak idealnie układało! Staruszka zostanie przeproszona, a jej zamówienie będzie dostarczone. Hanashi zyskała nowego przyjaciela. Choć przyjaciela... Ech, no... No trudno opisać kogo, ale zdaje się, że ją lubi, więc dziewczyna nie musi się przejmować tym, jak ta relacja wygląda z jej strony. I jeszcze ma nową misję ku chwale cesarstwa! Uuu, administracja... Oby był wysoko postawiony. Ci z administracji to byli albo bardzo wpływowi ludzie, albo jeszcze inne płotki, czasami na poziomie mniejszym niż Hanashi, a to już był sukces osiągnąć tak niski poziom. Każdy jest jednak potrzebny, aby wiosła tego wielkiego okrętu, jakim jest cesarstwo, prowadziły nas do przodu. Racja, ale...

- Dziękuję bardzo! - Schyliła się raz jeszcze na odchodne, schylając się i zaglądając do torby, a konkretnie jej bocznej kieszonki. Zobaczmy... Szybki rzut okiem, szybkie rozpisanie sobie w głowie planu przemarszu przez dzielnicę i szybkie... - Ygh... - Wypuściła powietrze, czując pierwszy ciężar torby, jaki spoczął w jej zaciśniętych dłoniach. Przystanęła mocniej, zapierając się stopami o podłoże i z nadzieją, że się nie przewróci, podniosła tę torbę. Byle szybko.
* * * Dotarszły wreszcie do dzielnicy, starała się załapać kontakt wzrokowy z każdym mieszkańcem tej dzielnicy, wysyłając delikatny uśmiech lub kiwając głową. Z jednej strony zależało jej na tym, ażeby nikt nie widział ciężaru, jaki na niej spoczywa w postaci torby, z drugiej czasami warto zrobić z siebie ofiarę... Nie! Hanashi, wyprostuj się. I jak mogła, tak się wyprostowała, starając się dotrzeć do pierwszego z mieszkań na swojej liście.

Gdyby udało jej się tego dokonać bez żadnego problemu, porzuciłaby swój tobół na ziemi, starając się odszukać rzeczy, jakie będzie musiała rozdysponować. Wszystko musi być zgodnie z podaną listą! Co jakby ktoś wziął więcej od niej niż miał przydzielone? To byłoby... niedopuszczalne!

[Ai]

Misja D - Hanashi
"Propayukiganda"
4/7

I nasza dzielna sławicielka szła dumnie! Choć piekielnie ciężka torba chciała jej tę dumę odebrać zmuszając od ugięcia karku, to, jednak, odpowiednio ją chwytając lub przewieszając, jeszcze jako tako dawało się z nią balansować na tyle, aby iść wyprostowaną, pomimo wszelakich przeciwności losu! No. Jedną z nich definitywnie była przeciwność w postaci balastu, który musiała ze sobą targać, ale no cóż. Czego się nie robi w imię dobra narodu, a i przy okazji może ktoś w dzielnicy Yuki będzie ją kojarzyć z czegoś dobrego? To też zawsze coś fajnego! Więc zawsze była możliwość, że wykonując tak chwalebne rzeczy, ktoś ją zapamięta, a to szepnie dobre słówko gdzie trzeba, a to cokolwiek innego. Albo, jeżeli ktoś będzie jednak bardziej oporny na zrozumienie Prawdziwego Dobra, no to cóż. Może spojrzeć krzywo, może splunąć. Ale takimi to nawet nie ma co się przejmować. Prędzej czy później zrozumieją. Jak to się zwykle mówi w niektórych, mniej lub bardziej chwalebnych rządach, nie mogą narzekać.

Niektórzy przechodnie, faktycznie zdawali się spoglądać na nią podejrzliwie. Może to przez tę torbę? Albo przez cokolwiek innego. No cóż, nie można było się przejmować takimi niedogodnościami, no bo co za dużo zmartwień to nie zdrowo. Można osiwieć, czy coś, a po co to komu. Życie w Cesarstwie nie jest wcale stresujące, więc dobrze, żeby zbyt młode osóbki nie latały osiwiałe po ulicach mówiąc, że jednak jest. Oczywiście, byli też tacy, którzy na uśmiech czy kiwnięcie głową odpowiadali tym samym, no bo ile to można być podejrzliwym.

No i odnalazła pierwszy dom, kiedy jej otworzono, mogła zobaczyć, że rodzina zamieszkująca to miejsce sprawiała wrażenie, co by nie mówić, ubogiej. Czyżby paczki były wsparciem dla tych najgorzej przędących Yukich? Było to możliwe, choć oczywiście. Po pierwszej odwiedzonym punkcie nie można było snuć zbyt daleko idących wniosków, ale! Zawsze coś, tak? Jednak nie byli oni zbyt skorzy do rozmów czy czegokolwiek. Raczej najbardziej typowe przywitanie, pokiwanie głową, jakiś nieśmiały, może nawet lekko wymuszony uśmiech, ale faktycznie coś na wzór wdzięczności dało się dostrzec. No i, niezależnie od tego czy chciała tracić czas na cokolwiek czy raczej gnać przed siebie. No. Pracę trzeba było kontynuować, udało się odwiedzić jeszcze kilka domostw. Status materialny zamieszkujących je osób był różny, ale faktycznie, osoby, które oceniając po okładce można by określić biednymi, były w większości. I... coś, dobiegającego z otwartego placu zwróciło jej uwagę. A właściwie, ktoś.

-Nie dajcie się zwieść! Cesarza nie obchodzi nasze dobro! Dlatego Ci, którzy tylko mogli, uciekli na kontynent i byli ścigani, tępieni jak szkodniki! Teraz tłoczy nas tu, jak trzodę chlewną! Chce nas wyzyskiwać! Niewolić! Nie możemy się mu poddać! Musimy brać przykład z naszych braci na kontynencie!

Jakiś cholerny wichrzyciel stał na podeście zrobionym ze skrzyń i wydzierał ten paskudny, bluźnierczy ryj! Hańbił dobre imię Waneko Satoshiego, niemalże plując mu w twarz, gdyby tylko tak mogło się zadziać! Miał też dookoła siebie spory tłum gapiów, którzy nasłuchiwali wszystkie z wyraźnym zainteresowaniem, a nawet z pasją spijali jego słowa, niezależnie jak bardzo zakłamane! Dało się zobaczyć, że grupa przytakuje głowami, rozmawiają ze sobą. Oho! Czyżby ktoś tu nawoływał do największego zła?!

A co ze strażnikami? No. Byli, gdzieś krążyli, jeden czy dwóch przyglądali się wszystkiemu z oddali, ale nie interweniowali, jakby ich wejście miało jedynie zaognić sytuację, a otwartego, agresywnego buntu, raczej by nie chciano.

---

Kolega "dbający o dobry wizerunek Cesarza"
Wichrzyciel

[Hanashi]

Życie w tej dzielnicy z pewnością nie należało do najłatwiejszych, dlatego Hanashi nawet się nie zdziwiła tym, że znaczna część osób spogląda na nią w sposób co najmniej nieprzychylny. Nieufność jest niestety rzeczą ludzką, która zakorzeniła się za mocno w naszych sercach. Niektórzy mogliby nawet powiedzieć, że jest to jakiś nabytek ewolucyjny, chroniący nas przed złem, choć w guście dziewczyny byłby to zwyczajny atawizm. Cecha, która im szybciej by zanikła w oczach każdego Yukiego, który znalazł się w tej dzielnicy, tym łatwiej dla niej i pracy propagandowej podjętej te kilka tygodni temu. Osoby nieufne niepotrzebnie drążą, dopytują, starają się zobaczyć drugie dno w czynnościach pospolitych i prozaicznych. Fajnie, jak można ich jeszcze przekonać, ale co, gdy zaraza zainfekuje ich dusze? Oj, wtedy zaczyna się zabawa... Nie no, to nie jest zabawa dla Hanashi, y... problem się zaczyna!

Z każdym kolejnym domem torba się uszczuplała, a uśmiech na twarzy Hanashi stawał się coraz prawdziwszy. Nawet nie musiała go aż tak wymuszać, gdy w końcu pozbyła się z połowy torby. No, może nie połowy, ale na pewno jej najgorszej i najcięższej części! - Smacznego. Bardzo proszę. To dar od samego cesarza! Tak, tak, myślał dokładnie o Pani! Niech wiatry Hyuo Was prowadzą. - Dodawała przy każdym z drzwi jedną z prostych formułek, podwyższając nieznacznie głos i uginając się w pas przed każdą z tych osób. Nic na tym nie traciła, a okazanie szacunku przez kogoś wykonującego misję dla administratora całej dzielnicy z pewnością wywarłoby na nich dobre wrazenie. Ach. Przykro się patrzy... Mam nadzieję, że szybko zdobędą nową pracę. Może tym powinnam się zająć? Ale przecież nawet nie mam kontaktów. Muszę o tym z kimś porozmawiać. Ktoś kiedyś jej powiedział, że lepiej dać wędkę, a nie rybę! Pomoc doraźna z pewnością ich ucieszy, będą mieć co wrzucić do gara, ale na ile się to zda?

Z rozmyślań na temat swojej przyszłej kariery i kroków, jakich powinna w niej podjąć, młodą kunoichi wyrwał głos dobiegający z okolicy. Szybko podniosła szyję do głowy, chcąc niczym sowa czy tam inny ptak, Hanashi nie jest ornitolożką, aby to wiedzieć, wychwycić źródło dźwięku. Plac! Powiedziała sobie w myślach i żwawym krokiem ruszyła w kierunku mężczyzny. Nie lubiła się otwarcie konfrontować z przeciwnikami Satoshiego. Tak, to jasne, że takie spotkania miały miejsce, ale... Hanashi nie do końca czuła się jako ktoś, kto powinien rozganiać takie konflikty. Była przecież tylko Doko. Do tej pory większość takich sytuacji to były pojedyncze wybryki, gdy ktoś nie przyjął jej podarku lub rzucił pojedyncze zdanie. Powinnam to komuś zgłosić? Rozejrzała się, wyszukując strażników swymi oczami. Pięknie. Będę musiała ich potem zgłosić. Ech... Czym to się właściwie różni od normalnej rozmowy. Wzięła głęboki oddech i w tym samym momencie zrzuciła torbę na ziemię, chcąc zwrócić uwagę innych tym czynem. Tak będzie jej łatwiej niż podnosić głos od samego początku. - Przepraszam Pana bardzo! - Zaczęła miło. - Ja przepraszam, ale widzi Pan, co tutaj jest? - Wskazała swą dłonią na torbę. - To dar od samego Cesarza! Cesarza, który widzi w Nas ludzi. Cesarza, który dba o każdego z Nas! - Raju, to jest męczące... - Naprawdę wolelibyście walczyć o życie na kontynencie, gdzie toczy się nieustanna walka o władzę? Gdzie ludzie umierają? Gdzie nawet ryby nie są dla Was zapewnione? - Rozejrzała się po ludziach, zadając im szereg retorycznych pytań. Nikt przecież nie chce umierać, to jasne, ale...

[Ai]

Misja D - Hanashi
"Propayukiganda"
5/7

Zrzucenie torby na ziemię może nie zwróciło uwagi wszystkich, przynajmniej nie od razu, ale jednak, niektórzy się odwrócili, spojrzeli na Hanashi. Ci z kolei pociągnęli innych nie wiedząc co tu się właśnie zaczyna dziać, czemu jakaś dziewczynka coś ciężkie rzuca na ziemię, nawet jeżeli rzutem tego nazwać się nie dało, ale jednak. No i nastała cisza, nawet wichrzyciel, kiedy tylko zauważył, że nawet jeżeli nie cała, to spora część atencji została skupiona na kimś całkowicie innym to grzecznie postanowił zamknąć swoją zakłamaną, bluźnierczą paszczunie. No i wszyscy wyczekiwali na to co zrobi brązowowłose dziewczę, które już skupiło na sobie ich uwagę.

Słuchali, niektórzy przytakiwali, niektórzy zdawali się obojętnie. Może zdawała się jakkolwiek przekonać połowę zebranych osób, może nieco mniej. Komu by się chciało to liczyć, zwłaszcza, że z mimiki czy nieśmiałych gestów wyczytanie niektórych rzeczy było niemalże niemożliwe. Co z prowodyrem całego zamieszania? Spojrzał na wskazaną torbę, to oczywiste, w końcu musiał wiedzieć o czym ta mała poczwara pier... pierdzieli, tak. Dokładnie o "pierdzieli" chodziło. Zdecydowanie nie wyglądał na zadowolonego. Nawet idąc dalej w interpretacjach, można powiedzieć, że był nawet zniesmaczony tym całym zdarzeniem i popisywaniem się Hanashi! Jak emocje gapiów były u większości mniej oczywiste, tak z niego można było czytać jak z otwartej księgi. Nie podobało mu się to, że ktoś odwraca od niego uwagę. Nie podobało mu się to, że ktoś śmie wychwalać Cesarza, czy jakkolwiek inaczej negować to co sam mówił.

-Widzi w nas ludzi?! - Zaśmiał się w sposób, który można określić mianem teatralnego. -Jesteśmy dla niego tylko narzędziem! Chce nas wykorzystać! Wyssać nasze życia, żebyśmy harowali na jego Cesarskie zachcianki! Za nic ma nas, za nic ma ludzi, którymi jesteśmy! Walki o władzę?! Co takie dziecko jak Ty może o tym wiedzieć? Tutaj musimy walczyć o każdy oddech! O to, żeby nasze spojrzenie nie zostało źle odebrane! O to, żeby za chociażby najmniejszy żart nie trafić do więzienia! Czy to jest dbanie o ludzi? Te dary Cesarza to jedynie marna próba przekupienia nas, dobrych ludzi! - No i wykrzykiwał, próbował podburzyć tłum, który między sobą szeptał. Stronnictwa były niewątpliwie dwa, jak liczbowo się prezentujące... tak jak wcześniej, nie dało się tego określić. Szepty zlewały się w jedno, a wszystko zagłuszane było przez krzyki wichrzyciela.

A strażnicy? Cóż. Zdawali się być jakby bliżej niż wcześniej, choć mało kto zwrócił na to uwagę, jeżeli ktokolwiek. Jednak w dalszym ciągu wyłącznie przyglądali się sytuacji. Cóż. Sytuacja była "gorętsza" niż chwilę temu, ale też sama interwencja mogłaby mieć gorsze skutki, gdyby zrobili to już teraz, więc no cóż. Hanashi zdawała się być w tym sama. No. Pomijając przynajmniej jakąś tam grupkę ludzi co się z nią mimo wszystko zgadazła.

---

Kolega "dbający o dobry wizerunek Cesarza"
Wichrzyciel

[Hanashi]

No i znowu sama. Choć może to i dobrze? W końcu uzyska wszystkie oczy gawiedzi skierowane w jej stronę. Może warto wykorzystać tę chwilę sławy i przypomnieć ludziom z kim mają do czynienia? Trochę jednak nie podobał jej się sposób, w jaki swoje treści wygłaszał tamten mężczyzna. Tego nawet nie można byłoby nazwać propagandą. To jakieś dziecinne wykrzykiwanie losowych zdań, które nie mają większego logicznego sensu i składu. Przecież Yuki już od dawna byli częścią Cesarstwa, a nawet zamieszkując wyspę Hyuo musieli pracować na rzecz samego Cesarza, posyłając swoje córki i synów do pracy w stolicy i zaciągania się do armii w wieku szesnastu lat.

- Bardzo szanuję Pana zdanie, mój współobywatelu. - Położyła prawą rękę na klatce piersiowej na znak tego, że mówi to z głębi serca. - Muszę się jednak z Panem kategorycznie nie zgodzić. Wykorzystać? Czy mogłabym nazwać wykorzystaniem to, że ja, Yuki Hanashi, będąca jedną z Was... - Rozejrzała się po tłumie, chcąc załapać kontakt największej liczby ludzi. Starała przekonać ich, że przecież wciąż jest tą małą, szarą Yuki. W zasadzie to nawet nie było kłamstwo, a szczera prawda. - Dostałam szansę służyć Cesarzowi. Dostałam szansę pracować nie na zachcianki Cesarza, a na to, aby ludziom żyło się lepiej. Na to, aby przestraszeni zmianą miejsca ludzie, mogli odnaleźć swoje miejsce w Cesarstwie. Dla każdego z nas jest miejsce. Ja. - Ponownie położyła dłoń na serce, którą nie tak dawno zdjęła. - Dostałam szansę służyć w armii. Ktoś inny dostanie szansę służenia w żegludze. - Wskazała na jakiegokolwiek dziarskiego mężczyznę, który stał blisko niej. - Inni w wyrobie stali kantajskiej czy uprawie ryżu. - Wybrała kolejną osobę z tłumu. - Cesarstwo to możliwości. Cesarstwo to my! - A tę formułkę to już wymyśliła dawno. Nawet ta cała scenka była już wcześniej przez nią wyćwiczona. Trzeba w końcu pokazać, że każda jednostka ma znaczenie, że bez niej ten system się zawali. Jest w tym jakaś prawda, ale...

- Za najmniejszy żart do więzienia? - Zaśmiała się delikatnie. Nie chciała dyskredytować swojego rozmówcy... - Muszę przyznać, że nie widzę w naszych strażnikach chęci do pojmania Pana, za Pana wystąpienie. Myślę, że to może coś oznaczać. - Przechyliła nieco głowę na bok, zamykając oczy prezentując swój ciepły uśmiech. W końcu jedną z zasad spisaną przez pierwszego cesarza była możliwość wygłaszania własnych opinii. Ten mężczyzna musiał to wiedzieć. Przecież chyba nie ryzykowałby własnym życiem w więzieniu dla wyrzucenia kilku niepotrzebnych zdań? No ale różni ludzie mają różne fanaberie.

[Ai]

Misja D - Hanashi
"Propayukiganda"
6/7

Faktycznie, Hanashi zdawała się być pozostawioną samą sobie w pojedynku z siejącym jakiś tam zamęt mężczyzną. Nawet nie zdawała, no. Nikt, przynajmniej na głos i stanowczo jej nie popierał. Z drugiej strony, tylko on stał względem niej w oficjalnej opozycji. Ale widownia swoje robiła, nakręcała, w różny sposób obie strony. Jeden, chciał odzyskać kontrolę nad tłumem, rzucając bardziej chaotyczne niż w pełni uporządkowane wypowiedzi, ach. Przemawiały nieuporządkowane emocje, czym chciał trafić co do prostszych ludzi, którzy nie zamierzali się silić na jakkolwiek skomplikowane procesy myślowe, i przyswajali najprostszą formę przekazu zwaną na konkursach oratorskich "darciem mordy".

Ona jednak miała spokój, pewność siebie. Wiarę w to co mówi, nawet jeżeli gdziekolwiek w jej serduszku znajdował się choćby cień wątpliwości, tak teraz nie było najmniejszej szansy by to zauważyć. Przemawiała przez nią najszczersza wiara w jej własne słowa, w Cesarstwo, którego chciała być i była częścią. Jej gesty, również opanowane, a jednocześnie, przekazujące te emocje, które tłum miał uzyskać, tak. Zdawało się nawet, że coraz to kolejne głowy kiwają wyrażając zgodę z tym co mówi.

Choć, poza gestami, samo przedstawienie się odegrało dużą rolę. Do tej pory, nawet nie wiedzieli, że rozmawiają z Yuki, a jeżeli się domyślali, to brakowało im dodatkowego potwierdzenia, zwłaszcza kiedy ktoś wykrzykiwał potok słów, który miał oczerniać Cesarza. Dodatkowo, odniesienie się do indywidualnych jednostek, ich potencjalnych roli, które mogli pełnić w cesarskiej społeczności, no. Nawet, być może, w niektóre osoby trafiła mówiąc o określonych rolach, bo na słowa mówiące o stali kantańskiej, jeden z mężczyzn, których to wskazała podczas swojej przemowy, uśmiechnął się dumne. Czyżby kowal? Lub ktoś chcący nim być? Niewykluczone.

Co z wichrzycielem? Wyglądał na wściekłego, tracił tłum. Słusznie. Przed prawdą nie mógł się obronić swoimi paskudnymi kłamstwami, ot co. No, może też większa kontrola nad głosem, niezłomna wiara w każde wypowiedziane słowo... rzeczywiście, mogło wpływać na ludzi lepiej niż krzyki, straszenie, cokolwiek.

Kiedy słyszał ostatnie zdania wypowiedziane przez Hanashi, zszedł ze swojego prowizorycznego podestu i zaczął iść w kierunku dziewczynki, jego duma była wyraźnie urażona przez jej słowa. Zwłaszcza, że miała rację. Wykrzykiwał co chciał, straż nie reagowała. Być może, w końcu doszłoby do reakcji, gdyby ona się tu nie zjawiła i nie wdawała w dyskusje, ale tylko być może. Każda, jakkolwiek zbrojna interwencja mogła przynosić odwrotne skutki względem tych zamierzonych. I, kiedy był już wystarczająco blisko dziewczynki, chciał ją uderzyć! Podniósł rękę, ale ta została złapana nim ten zdążył faktycznie machnąć nią w jej kierunku. Dwóch strażników, którzy wcześniej stopniowo się zbliżali stało już przy tym duecie dyskutantów, a spośród nich jeden trzymał nadgarstek agresora krzywiącego się zauważalnym bólu.

-Co... PUŚĆ MNIE! - Starał się wyszarpać swoje bluźniercze łapsko, ale bez żadnego efektu, może poza jeszcze większym bólem, kiedy jego ręka została wykręcona za plecami, aby nawet nie śmiał myśleć o stawianiu jakiegokolwiek oporu. No. Trzymał go postawny mężczyzna, szkolony nie tylko do takich rzeczy.

-Zostaje Pan zatrzymany za atak na wolontariusza. - I po tych słowach jeden ze strażników skinął delikatnie głową do Hanashi, jakby wyrażając swoje uznanie do jej działań. Albo dziękując za prowokację. Nawet jeżeli nie miała tego na celu, dała im dodatkowy pretekst do interwencji. Taki, który nie mógł być w żaden sposób podważony poprzez czyjąkolwiek niechęć do Cesarstwa.Specjalnie też nazwali ją "wolontariuszem", a nie jakiś tam pracownikiem państwowym. Czy jej to odpowiadało, czy też nie, już było dla funkcjonariusza sprawą drugorzędną.Jednak przy aresztowaniu wolał nie powoływać się na "obronę cesarskiego pracownika" czy cokolwiek tego typu. I zaczęli się oddalać z wichrzycielem, nie nawiązując żadnego dłuższego czy wyraźnego kontaktu z samą propagandzistką

I, cóż. Została zostawiona. Ludzie oczywiście też jeszcze byli, część się rozeszła, część została. Czy czekali na jakieś kolejne słowa miłości? Może. Albo po prostu nie wiedzieli co ze sobą zrobić. A jej jeszcze trochę roznoszenia fantów zostało. Może połowa torby, tak na oko oceniając. Może niewiele więcej, niewiele mniej.

---

Kolega "dbający o dobry wizerunek Cesarza"
Wichrzyciel
Strażnik

[Hanashi]

Ludzie zadowoleni, przeciwnik zniesmaczony. Udało się? Taka mogła pojawić się pierwsza myśl w głowie dziewczyny, choć walki słowne nigdy nie były tak łatwe. Żadna ze stron nie chciała dać za wygraną i najczęściej ktoś obiektywnie przegrywający i tak musiał powiedzieć swoje ostatnie słowo, dzięki któremu mógłby poczuć się jak zwycięzca słownego pojedynku. Co prawda Hanashi nie miała takowych wiele, ale od osób niechętnych do przyswojenia do swoich malutkich mózgów woli naszego wspaniałego cesarza zawsze dostawała jakieś niezbyt ładne zdanie końcowe najczęściej połączone z machnięciem ręką i odejściem w swoją stronę. No cóż. Pewnie i tak zostało w niech zaszczepione ziarenko dobrej nowej nowiny, ale muszą to sobie przyswoić w swoim skromnym zaciszu nim to zrozumieją. Teraz właściwie miało być tak samo. Już była gotowa na to, że po chwili mężczyzna przejdzie koło niej i pójdzie sobie w swoją stronę, zostawiając spokojną dzielnicę w spokoju.

No, trochę się Hanashi przeliczyła. Zejście mężczyzny nie sprawiło w Hanashi żadnych wielkich emocji. Wciąż stała niewzruszenie w swoim miejscu z głową już wyprostowaną, podniesioną dumnie do góry i dłońmi splecionymi na wysokości ud. Gdy krzykacz znalazł się przed nią, przechyliła głowę do góry, chcąc spojrzeć w oczy mężczyźnie, lecz jej wzrok szybko skoncentrował się na jego podniesionej dłoni. Źrenice szybko rozszerzyły się, oddech nieco przyśpieszył, a mięśnie błyskawicznie się napięły. Ze strachu? Chyba bardziej zaskoczenia i gotowości do ewentualnej walki czy ucieczki. Choć pewnie bycie ofiarą pobicia przez nieokiełznanego mężczyznę zagrałoby lepiej w propagandowej pracy dziewczyny niż jego spacyfikowanie. Potrafiłaby w ogóle to zrobić? No pewnie tak, to tylko zwykły facet z wioski, ale...

Powinnam reagować szybciej. Przeleciało jej przez myśl, gdy strażnicy zainterweniowali, a sytuacja się uspokoiła. Powinna już dawno zareagować, ale na całe szczęście nie musiała. Ech. Wypuściła tylko zgromadzone w sobie powietrze i schyliła głowę w kierunku strażników dziękując im za pomoc. Pora wracać do pracy.

Rozejrzawszy się dookoła raz jeszcze sprawdziła, czy na placu nie organizują się kolejne wystąpienia i przedstawienia, które Hanashi niczym pani maruda musiałaby przerwać ku uciesze gawiedzi. Choć gawiedź ta raczej niespecjalnie się cieszyła. - Wspaniały dzień w naszym Cesarstwie! Mam nadzieję, że ten Pan szybko zauważy błędy w swoim postępowaniu. - Rzuciła sobie do gawiedzi. Nie byli chyba skorzy do dalszych rozmów, ale to jak każdy stąd. Nie można mieć im tego za złe! Chwytając oburącz za pasek torby, już zamierzała sobie ją przewiesić przez ramię, ale wpadła na swój kolejny, genialny pomysł. - Nie chciałby mi ktoś pomóc z tą torbą? - Spojrzała się, dość stereotypowo, na panów, którzy pozostali. - Dużo nie zostało, obiecuję! Chyba przeliczyłam swoje zdolności siłowe. - Mama, w nauce do bycia dobrą żoną, zawsze jej powtarzała, aby starać się takimi rzeczami podbudowywać ego panów. Być może i teraz zadziała? Jak tak, to ruszy ze swym wybrankiem torby w poszukiwaniu kolejnych domostw zgodnie z listą. Jak nie... cóż. Będzie musiała udać, że nagle daje radę nosić tę torbę i sama wyruszyć w tę przygodę.

[Ai]

Misja D - Hanashi
"Propayukiganda"
7/7

Tłum dalej między sobą gadał, ale jakby mniej. Próba dokonania aktu przemocy definitywnie dała wygraną Hanashi, część ludzi się rozeszła w swoje strony. Właściwie, nie tyle mniej ze sobą rozmawiali, co po prostu było mniej osób mogących to robić, więc wszystko wynikało samo z siebie. Żadne inne grupy się nie zbierały, nigdzie inny zły człowiek nie zamierzał rozpoczynać kolejnych przemówień mniej lub bardziej sensownych. Wyglądało na to, że rzeczywiście mogła już zaznać spokoju i wrócić do noszenia torby z podarkami dla Yuki zamieszkujących tę dzielnicę. Nie było zaskoczeniem to, że nikt sam z siebie nie ruszył, żeby pomóc jej z torbą. W końcu sama ją tu przytargała. No, moment, w którym zrzuciła torbę i zwróciła na siebie uwagę zaraz po tym, jak wcześniej już dotarła do grupy, mogła sugerować, że było to ciężkie i mogła nie mieć wystarczająco dużo siły, aby nosić ją samodzielnie, ale...

-Ja Pani pomogę. - Odpowiedział jeden z mężczyzn, który jeszcze pozostał na miejscu, nawet to był chyba ten sam, który wcześniej się uśmiechnął, kiedy dziewczyna przemawiała do tłumu wskazując niektórych z nich mówiąc jakie role mogliby pełnić w cesarskim społeczeństwie. -Dobrze mu Pani nagadała. - Dodał jeszcze chwytając torbę. No, był sporo starszy od Hanashi, oceniając najprecyzyjniejszą miarą wszechczasów, czyli "na oko" podchodził pod trzydziestkę. Ale z grzeczności jednak i tak nazywał ją Panią. Czy naprawdę nagadała wichrzycielowi? No cóż. Na pewno jej racja była najjejsza.

Dalej szli już we dwójkę, robotę siłową wykonywał za dziewczynę, ale kiedy przychodziło do rozdawania fantów czy jakiejkolwiek konwersacji z obdarowywanymi to siedział cicho. Właściwie, niewiele się odzywał przez całą wędrówkę po dzielnicy, ale pomocą był dużą. Ramię, lub ramiona, Hanashi mogły odpocząć, pewnie uniknie ewentualnych zakwasów, które wzmożony wysiłek fizyczny mógłby spowodować. I tak chodząc od domu do domu, odwiedzając kolejne rodziny, w końcu torba została opróżniona ze wszystkich fantów, co dalej? Mężczyzna się grzecznie pożegnał, lekko ukłonił, a pustą torbę przekazał do rąk orędowniczki dobrej nowiny

Sama natomiast jedyne co, to musiała się teraz tylko skierować do Pana Fushigabany i powiedzieć, że zadanie wykonane. Czy co tam ona mogła jeszcze chcieć zrobić.

---

Kolega "dbający o dobry wizerunek Cesarza"
Wichrzyciel
Random NPC
Strażnik

[Hanashi]

- O! - Wykrzyknęła z radością, gdy ktoś zgodził się jej pomóc. Jaki jurny młody mężczyzna! No takiemu to na pewno byłoby głupio odmówić damie w opałach... A nawet ją tak miło skomplementował. Ten dzień stawał się z każdą sekundą coraz lepszy. - Haha, tak? No... może tak, dziękuję. - Zachichotała, dziękując serdecznie swojemu komplemenciarzowi, odchodząc na krok do tyłu, aby mógł sobie złapać torbę tak, jak mu to najbardziej odpowiada. - Najważniejsze jest jednak to, aby zrozumiał swój błąd. Każdy je robi. - Niektórzy większe, niektórzy mniejsze. Naprawdę liczyła, że jakkolwiek tamten mężczyzna jeszcze przysporzy się społeczeństwu. Czy to po resocjalizacji, gdy zrozumie to, co uczynił, czy też w więzieniu, gdzie wezmą go do przymusowych prac. O ile takie istnieją w cesarstwie... W sumie Hanashi nigdy się nie zajmowała tematem więziennictwa. Gdy jednak jej starszy towarzysz był gotowy, wyciągnęła raz jeszcze mapkę osób potrzebujących z bocznej kieszeni i ruszyła przed siebie z nadzieją, że zakończy to przed wieczorem. Sama powoli robiła się coraz głodniejsza.

- Dziękuję! - Ukłoniła się w pas do odchodzącego mężczyzny, gdy już zakończyli swoją pracę na rzecz cesarstwa. Być może powinna mu to jakoś zrekompensować zapłatą? Hm... No trudno, teraz to już jest i tak za późno. Kto wie, kiedy los pozwoli, aby ich drogi ponownie się zeszły w jednym punkcie. Schowała mapkę do pustej już torby i przerzucając ją sobie przez ramię, ruszyła w stronę budynku nowej administracji nowej dzielnicy nowego klanu Yuki. Ach, kochamy nowości! A szczególnie nowy start w życie, jaki był możliwy dzięki przesiedleniu się w tę okolicę. No nic. Trzeba ruszać.

Tak jak postanowiła, tak też zrobiła, a już po chwili dotarła do swojego punktu docelowego, gdzie ładnie przedstawiła się strażnikom i poprosiła o dostęp do pana Fushigabany. - Yuki Hanashi, Doko. - Wyrecytowała swoje personalia, gdy znalazła się już przed zleceniodawcą. - Zgłaszam wykonanie zadania zleconego... - Komu. Hanashi nawet nie zna jego imienia. Trochę niefajnie... - Zleconego celem rozdysponowania pomocy żywieniowej mieszkańcom nowej dzielnicy. Wszystko udało się wykonać zgodnie z założeniami, a mieszkańcy zdawali się być zadowoleni i ucieszeni z gestu naszego Cesarza. - Na tyle, na ile obywatele Cesarstwa w ogóle mogą być jakkolwiek zadowoleni. - Podczas zlecenia pojawił się problem z pewnym mężczyzną wygłaszający treści anty-cesarskie. Problem ten jednak został szybko zażegnany, a ludzie zdawali się nie być przeciągnięci na stronę krzykacza. - Pewnie mogłaby ocenić, jak to argumenty tego mężczyzny były o kant lodowca rozbić, ale przecież nie to było celem składania raportu przed władzami. Personalna opinia raczej niewiele ich obchodziła.

[Ai]

Misja D - Hanashi
"Propayukiganda"
8/7

Zadanie wykonane, wszystko rozniesione. Na wypowiadane przez Hanashi słowa mężczyzna jedynie przytakiwał, no. Nie był zbyt wygadany, albo po prostu nie przywykł do rozmawiania z tak młodymi osóbkami, tak doskonale wypowiadającymi się na tematy Cesarstwa, które potrafiły pokazać, że nawet taki ktoś jak on, no. Zwykły obywatel jak on, też może być jakkolwiek wyróżniony. Ale no, przekazali sobie jakiekolwiek pożegnania. Obecna siedziba administracji dzielnicy była łatwa do odnalezienia, strażnicy jedynie kiwnęli głowami, może coś wyburczeli wpuszczając Hanashi, po tym jak ta się przedstawiła, wylegitymowała i wszelkie inne oficjalne rzeczy zostały przez nią załatwione.

Kiedy weszła do gabinetu, jej oczom ukazał się starszy mężczyzna. Łysiejący, ale za to z dorodnym wąsiskiem, które jakby tylko tego chciał, mógłby przyciąć, żeby przykleić trochę włosia na głowę, a i tak zostałoby go na tyle, żeby dalej móc się nim chwalić i być z niego dumny. Uśmiechnął się delikatnie, kiedy dziewczyna się przedstawiła, poprawił tabliczkę mówiącą o jego pozycji. No. Właściwie nie był finalnie nikim bardzo wysoko postawionym, ale jednak. Pełnił funkcje administracyjne w tej dzielnicy, między innymi właśnie wyznaczając nowe zadania do realizacji w tej dzielnicy. Czy może raczej przekazując je do odpowiednich rąk, bo bezpośrednie wyznaczenie to może jeszcze nie był rozmiar jego butów. W każdym razie, przywitał się z kulturą.

-Dzień Dobry. - Skinął delikatnie głową, poprawił wąsa. Oczywiście, z pełną uwagą wysłuchiwał tego co Hanashi miała do powiedzenia. Jednocześnie sięgnął po jeden z notesów, które miał na biurku i coś notował, kiedy dziewczyna zdawała swój raport. Zapewne zapisywał jej słowa, albo rysował. Nie dało się tego zauważyć. Ale ruch dłoń jednoznacznie sugerował pisanie. Uniósł głowę na wieść o treściach anty-cesarskich. -Nie przeciągnięci? Dobrze, dobrze. Ci nieszczęśni mąciciele, przynajmniej nie wspominał nic o końcu świata czy gniewie bogów... - I przestał notować. color=#408000]-Bo nie wspominał tak? Wariaci są jeszcze gorsi niż Ci co mówią tylko na jeden temat. -[/color] Jeszcze poczekał jakby faktycznie oczekiwał jakiegoś potwierdzenia, potem dał sakiewkę z wypłatą za zadanie, w zamian przyjmując torbę, która wcześniej była wypełniona fantami, jakby to miało być potwierdzenie wykonania zadania.

-Dobrze. Czy to wszystko? - Zapytał na koniec i, jeżeli dziewczę nie miało żadnych pytań, to się z nią pożegnał, a ona mogła zająć się swoimi sprawami. Chwaleniem Cesarza, odpoczynkiem, czy czymkolwiek innym tylko mogła chcieć.

Koniec po następnym poście gracza

---

Kolega "dbający o dobry wizerunek Cesarza"
Wichrzyciel
Random NPC
Strażnik
Pan Fushigabana

[Hanashi]

Koniec świata i gniew bogów? Ym... Końcem świata dla Hanashi mogłaby się okazać niewiara w naszego kochanego Cesarza, o czym mężczyzna wspominał, jednakże... - Nie, zdaje się, że nie było nic o tym - odpowiedziała lakonicznie przytakując głową na słowa mężczyzny. Ujrzawszy sakiewkę, przyjęła ją z podziękowaniami. Wykonała pracę, to zapłata się należy, o czym zawsze traktowała jej matka. Trzeba w końcu szanować siebie i swój czas, a oddawanie pieniędzy na rzecz państwa nie byłoby zbyt mądrą decyzją. Zresztą żyjemy, niestety, w kapitalizmie i pieniądz podarowany Hanashi prędzej czy później wróci do wspólnego obiegu. - Hai. - Tak, wszystko! Trochę niezadowolona Hanashi była z faktu takowego, że pan Fushigabana nie wychwalił dziewczyny bardziej za jej heroiczny czyn w obronie samego Cesarza. Być może jednak zanotował to w swoich papierach? Zdaje się, że pisał bardzo wytrwale... Oby same pochwalne rzeczy na temat dziewczyny. Teraz jednak nie ma co o tym rozmyślać. Czas zająć się konsumpcją własnego jedzenia, zanim kunoichi całkowicie padnie z głodu i nie będzie komu wychwalać naszego wspaniałego zbawiciela i władcy. Dziękując raz jeszcze za zlecenie, które nawet nie było przekazane jej, oddaliła się z miejsca zdarzenia, życząc przy okazji strażnikom miłej pracy. Niech mają coś od życia.

[Ai]

Misja zakończona sukcesem